गुढीपाडवा आणि काही तरी गोड धोड खालल्या शिवाय आपले सण हे पूर्ण होतंच नाही. मराठी सण आणि अगदी साग्रसंगीत जेवणं हे एक समीकरण आहे, मग गोड म्हणून जेवण्याच्या ताटात हमखास दिसणारं “श्रीखंड किंवा आम्रखंड” अगदी पारंपारिक जेवणात पुरी आणि श्रीखंडाचा बेत हा ठरलेला असतो. आज गुढीपाडव्याच्या निमित्ताने आम्ही अश्या एका कुटूंबाची गोष्ट सांगणार आहोत की जी गेली अनेक वर्षे घरच्या घरी श्रीखंड बनवतात. भिडे कुटूंब गेली अनेक वर्षे हा व्यवसाय करत आहेत.
लोकांना काहीतरी छान आणि उत्तम प्रकारचं घरगुती प्रकारे बनवलेलं खायला मिळावं म्हणून हा व्यवसाय त्यांनी सुरू केला. हे कुटूंब त्यांच्या या श्रीखंड व्यवसायाची गोष्ट सांगत आहेत. जाणून घेऊयात त्यांच्या कडून त्यांची ही चवीच्या सुखाची गोष्ट…
चविष्ट खाण्याची आवड आमच्या घरी आधीपासूनच आणि त्यात पण कोणाच्या घरी बनवलेलं असेल तर क्या बात! बाहेरून आणून खाणं हे आमच्या घरी तस कमी प्रमाणात आहे.
८-९ वर्षांपूर्वी घरी काहीतरी फंक्शन होत तेव्हा बाबांनी पहिल्यांदा घरी श्रीखंड बनवलं ते पण आजीच्या मार्गदर्शनाखाली. अर्थातच ते अप्रतिम झालेलं याबद्दल वादच नाही. पण मग हळू हळू नातेवाईकांना खायला दिल त्यांना पण ते आवडलं. मग बाबांच्या काही मित्रांना दिल खायला ते तर खाऊनच खुश झाले. ते म्हणाले “अरे एवढं चांगलं बनवतोस, तर आम्ही हे विकत घेऊ” ही आमची पहिली ऑफिशियल ऑर्डर. यात आजींनी भयंकर सपोर्ट केलाय. तीच म्हणाली बाबांना कर सुरू बघू किती ऑर्डर येतात ते आणि नंतर तर फक्त mouth publicity वर पुढच्या सगळ्या ऑर्डर मिळत गेल्या. आधी अंबरनाथ, मग हळू हळू कल्याण आणि आता डोंबिवली मध्ये पण बऱ्याच प्रमाणात आमचं श्रीखंड आणि आम्रखंड दोन्ही जात. आता जाऊन कुठे आम्ही फेसबुक पेज तयार केलंय.
बरं आणि एवढी मोठी ऑर्डर असून सुदधा बनवणारी आम्ही तिघच लोक. मी आणि आई बाबा. दूध आणायचं, ते तापवायच, मग चक्का टांगायचा, तो काढून त्यात साखर टाका, हातानी फेटा, आणि बाकीचे सोपस्कार पार पडले की ते पोचवायला जा. या सगळ्यात दुसरं काही बघायला वेळच नसतो पण एक नक्की भयंकर मजा येते हे सगळं करायला.
पूर्वी फक्त सणावाराला मिळायचं पण आता ते पूर्ण वेळ करायचा विचार आहे. उद्दिष्ट एकच आपल्याला जे चांगलं बनवता येत ते लोकांना खायला मिळायला हव. कारण आमच्या डोक्यात एकच असत “चव सुखाची आवड पोटाची”
मिसळ म्हणजे अनेकांचा विक पॉइंट. सगळ्याच वयोगटातील लोकांमध्ये या चमचमीत आणि चटकदार पदार्थाविषयी मोठ्या प्रमाणात क्रेझ असल्याचं पाहायला मिळतंय. फाइव्ह स्टारच्या मेन्यूपासून ते हल्ली थेट लग्नाच्या पंगतींमध्येही मिसळ पाहायला मिळते. मग यात मिसळीचे नानाविध प्रकार, प्रांतवार त्याची बनवण्याची आणि सर्व्ह करण्याची वेगवेगळी पद्धत आणि नावानुरूप चवीतील वेगळेपण हे मिसळीच खास वैशिष्ट्य म्हणता येईल. पुणेरी मिसळ, कोल्हापुरी मिसळ, तंदुरी मिसळ, पाणीपुरी मिसळ या आणि याहून अधिक वेगळ्या प्रकारच्या मिसळींची लज्जत चाखायची असेल तर दादरच्या ‘मिसळ जंक्शन’ला तुम्ही नक्की भेट द्यायला हवी. पारंपारिक ते आधुनिक अशा वेगेवेगळ्या प्रकारच्या मिसळी तुम्हाला येथे मिळतील. सुयोग मधुकर भट्टे या मराठमोळ्या तरुणाने काही दिवसांपूर्वी ‘मिसळ जंक्शन’ची सुरुवात केली आहे.
मुंबई विद्यापीठातून हॉटेल मॅनेजमेंटचं शिक्षण पूर्ण केल्यानंतर लंडनमधून त्याने पदव्युत्तर शिक्षण पूर्ण केले. त्यानंतर नामांकित हॉटेल्स आणि कंपनीमध्ये त्याने काही काळ नोकरी केली. पण, नोकरी करत असतानाचं आपलं स्वतःच एक रेस्ट्रो असावं हे कायम त्याच्या डोक्यात असायचं. त्या दृष्टीने सुयोगचे प्रयत्न सुरु झाले आणि त्याचं प्रयत्नांतून ‘मिसळ जंक्शन’ची सुरुवात झाली. ‘मला मिसळ खूप आवडते आणि ‘मिसळ’ ही क्यूएसआर (क्विक सर्विस रेस्टॉरंट) करता उत्तम डिश असल्यामुळे मी ‘मिसळ’ ही डिश निवडल्याच सुयोग सांगतो.’ अनेक ठिकाणं तिकडच्या मिसळसाठी प्रसिद्ध आहेत. त्यामुळे सगळ्या ठिकाणच्या मिसळ एकाच ठिकाणी मिळण्याची उत्तम सोय म्हणजे मिसळ जंक्शन. ‘मिसळ जंक्शन’चा मेन्यु ठरवण्यासाठी तब्बल सहा महिने महाराष्ट्राच्या विविध भागात सुयोग फिरला. तिथली स्पेशल मिसळ चाखून त्यात स्वतःचा वेगळेपणा मिसळून जंक्शनचा मेन्यू ठरला. ‘मीट मिसळ रिपीट (Meet Misal Repeat)’ अशा टॅगलीन सह दिमाखात मे २०१९ पासून सुयोगच्या या प्रवासाचा शुभारंभ झाला आहे.
‘मिसळ जंक्शन’मध्ये मिळणाऱ्या प्रत्येक मिसळ करता वेगळा रस्सा आणि फरसाण हा मिसळ प्रकारागणीक वेगळा वापरला जातो. मुंबई स्पेशल मिसळ, उपवासाची मिसळ, खमंग पुणेरी , झणझणीत कोल्हापुरी, गावरान हिरवा ठेचा आणि चुलीवरची सावजी अशा पारंपारिक मिसळ प्रकारांसोबतच जैन जलसा, कॉर्न अँड चीझ महा मेक्सिकन, मखनी मिसळ आणि जंक्शन स्पेशल अशा आधुनिक मिसळ प्रकारांची रेलचेल तुम्हाला इथे पाहायला मिळेल. त्यामुळे पारंपारिक ते आधुनिक मिसळ प्रकारांकडे आकर्षिला जाणारा वर्ग हा सर्व वयोगटातील असल्याचं सुयोग आवर्जून सांगतो. आणि म्हणूनच पारंपरिकता जपत मिसळला आधुनिक टच दिलेली इथली मिसळ सगळ्यांना तृप्त करते. शिवाय हेल्थ कौन्शस लोकांकरता पाव ऐवजी भाकरीचा पर्याय उपलब्ध आहे. सोबत अळूवडी, कोथिंबीर वडी, पियुष, गुळाचा खरवस, डिंकाचे लाडू असे अस्सल महाराष्ट्रीय पारंपारिक जंक्शनमध्ये पदार्थही मिळतात. विशेष म्हणजे इथे कोणत्याही प्रकारचे कोल्ड्रिंक्स मिळतं नाही. त्याऐवजी लिंबू सरबत, कोकम सरबत, ताक, पियुष, कैरी सरबत अशी शीतपेय मिळतात.
“पिझ्झा, बर्गरच्या युगात वावरताना लोकांनी आपल्याकडील पारंपारिक पदार्थाना विसरू नये. शिवाय, फूड इंडस्ट्रीमध्ये काम करणाऱ्या प्रत्येकाने आपली आपली संस्कृती आणि खाद्य लोकांसमोर आणण्यासाठी वेगवेगळे प्रयत्न करत राहणं गरजेचं आहे. त्यामुळे नवी पिढी आपोआपचं पारंपारिक पदार्थांकडे वळेल.”, अशी प्रतिक्रिया ‘मिसळ जंक्शन’चा सर्व्हेसार्वा सुयोग व्यक्त करतो.
हे आहेत मिसळ प्रकार :
पारंपारिक मिसळ प्रकार
० खमंग पुणेरी मिसळ : मुग आणि मटकीच्या रस्यासोबत पोह्याचा चिवडा घालून ही मिसळ सर्व्ह केली जाते.
० झणझणीत कोल्हापुरी : या मिसळ प्रकारात सुयोगने बनवलेला स्पेशल झणझणीत कोल्हापुरी मसाला वापरला जातो. मुग मटकीच्या रस्याबरोबरीने ‘भडंग फरसाण’ घालून मिळणारी ही मिसळ तिखट खाण्याच्या शौकिनांसाठी पुरेपूर मेजवानी ठरेल.
० गावरान हिरवा ठेचा : हिरवी मिरची, आलं, लसूण आणि कोथिंबीर यांचा एकत्रित ठेचा ही मिसळ बनवण्यासाठी वापरला जातो. तिखट आवडणाऱ्या प्रत्येकासाठी हा मिसळ प्रकार पर्वणी आहे. हिरव्या ठेच्यामध्ये बटाटा आणि शेंगदाणे घालून त्याचा स्पेशल रस्सा बनवला जातो. वरून चटकदार लाल शेव घालून हा मिसळ प्रकार सर्व्ह केला जातो.
० चुलीवरची सावजी : हा मिसळ प्रकार ‘मिसळ जंक्शन’ची सिग्नेचर डिश आहे. कांदा, खोबरं आणि गरम मसाला चुलीवर भाजून त्याचा रस्सा बनवला जातो. विविध ठिकाणच्या मिसळ चाखताना आपल्या मेन्यूमध्ये गावरान ठसका असावा या हेतूने सुयोगने ही डिश बनवली आहे. वैदर्भीय ‘सावजी’ या नॉनव्हेज प्रकारात बदल करून सावजी मिसळ ही डिश सुचल्याच सुयोग सांगतो. सावजी मिसळ सोबत भाकरीही सर्व्ह केली जाते.
आधुनिक मिसळ प्रकार
० कॉर्न अँड चीझ : लहान मुलांच्या जिभेची चव आणि खाण्याची आवडं लक्षात घेता. हा मिसळ प्रकार बनवला जातो. जराही तिखटपणा नसलेला हा प्रकार लहानमुलांसाठी अत्यंत पौष्टिक ठरणारा आहे. मुग-मटकीसह कॉर्न (मक्याचे दाणे) आणि चीझ घालून बनवला जाणारा हा मिसळ प्रकार मक्याचा चिवडा घालून पांढऱ्या रस्यासह (सूप) सर्व्ह केला जातो.
० महा मेक्सिकन : लाल मिरच्या, लसूण आणि व्हिनेगर वापरून मेक्सिकन बेस बनतो. त्यावर टॉमेटो आणि अलेपॅनो चिलीचा साल्सा त्यात घातला जातो. सोबत कॉर्न आणि चीझ घालून हा प्रकार बनवला जातो. मेक्सिकन नाचोज आणि टाकोजची चव असणारा आंबट आणि गोडसर तिखट मिसळ प्रकार अस्सल खवय्यांच्या जिभेचे चोचले पुरवणारा आहे.
० जैन जलसा : या मिसळ प्रकारासाठी फक्त टॉमेटो वापरून खास जैन रस्सा बनवला जातो. नंतर त्यात पनीर घालून ही जैन मिसळ सर्व्ह केली जाते.
० मखनी मिसळ : टॉमेटो आणि पनीरच्या वापराने खास मखनी बनवली जाते. काहीसा पंजाबी टच असणारा हा मिसळ प्रकार प्रोटीनचा उत्तम स्त्रोत आहे.
० जंक्शन स्पेशल : दोन व्यक्तींसाठी एक प्लेट अशी ही मिसळ आहे. कोल्हापुरी रस्सा आणि मखनी रस्सा एकत्र करून चार बटर पाव सहित ही डिश सर्व्ह केली जाते.
(वेगळा बॉक्स)
एक्सप्रेस मिसळ : हल्ली कॉर्पोरेट आणि बर्थडे पार्टीजकरता अनेक लोक मिसळ हा पदार्थ निवडतात. हे लक्षात घेऊन कॉर्पोरेट पार्टीज करता खास एक्सप्रेस मिसळ हा प्रकार तयार करण्यात आला आहे. एका विघटनशील ग्लासमध्ये हा मिसळ प्रकार सर्व्ह केला जातो. कॉर्पोरेटच्या घाईच्या विश्वाकरता हा एक उत्तम पर्याय असल्याचं सांगितलं जातंय.
महाराष्ट्राची पारंपारिकता जपणाऱ्या आणि वाढवणाऱ्या सुयोगाला टीम प्लॅनेट मराठीकडून अनेकानेक शुभेच्छा….
जन्म तारीख आणि ठिकाण : ५ जानेवारी १९८८, भावनगर (गुजरात)
शिक्षण : PHd inMathmatics and Statistics, पत्रकारिता पदव्युत्तर
लग्नाचा वाढदिवस : १४ नोव्हेंबर
घरच्यांचं मन राखून, स्वतःच टीव्हीवर झळकण्याचं स्वप्न पूर्ण करण्यासाठी तिने न्यूज अँकर म्हणून काम करायला सुरुवात केली. हळूहळू सहाय्यक दिग्दर्शक आणि प्रोडक्शन मधूनही तिने काम केलं. अनेक बड्या स्टार्सच्या मुलाखती घेताना स्वतः स्टार बनण्याचं स्वप्नही ती पाहत होती.
अखेर हिंदीतील ‘पवित्र रीश्ता’ या लोकप्रिय मालिकेच्या निमित्तानं तिच्या अभिनयाला सुरुवात झाली. त्यानंतर मितवा, मिस्टर अँड मिसेस सदाचारी, जय महाराष्ट्र ढाबा भथिंडा अनेक अनेक गाजलेल्या चित्रपाटांतून तिने प्रेक्षकांची मनं जिंकली. न्यूज अँकर ते उत्तम अभिनेत्री असा यशस्वी प्रवास करणारी, दिलखुलास अभिनेत्री म्हणजे “प्रार्थना बेहरे“
बालपणीच्या सुंदर आठवणी….
लहानपणापासूनच आई-बाबांनी एक गोष्ट नेहमी शिकवली, अभ्यास आणि त्याबरोबरीने देवावर श्रद्धा असणं अत्यंत महत्त्वाचं आहे. त्यामुळे बालपणीच रामरक्षा, गीतेचे अध्याय असं सगळं ते आमच्याकडून म्हणून घेत. हे सगळ आमच्या आयुष्याचा भाग बनत गेलं. त्यामुळे लहानपणापासून झालेले संस्कार आजवरच्या आयुष्यात नेहमी उपयोगी ठरले आहेत. त्यावेळी घरची परिस्थिती फार चांगली नव्हती. बाबा टेक्स्टाईल इंजिनिअर असल्यामुळे ते मिलमध्ये काम करायचे. अचानक मिल बंद झाल्यानंतर अनेक अडचणी येऊ लागल्या. पण त्या परिस्थितही ते दुखः करत बसले नाहीत. ते नेहमी आनंदी असायचे आजही ते तेवढेच आनंदी जगतात. त्यामुळे त्यांच्या कडून हे मी शिकलेय आणि ते कायम लक्षात ठेऊन जीवनाचा प्रवास करत असते.
न्यूज अँकर ते अभिनेत्री….
मला डान्सची प्रचंड आवड होती. त्यामुळे, मी तिसरीत असल्यापासून भरतनाट्यम शिकायला सुरुवात केली. माझ पदवी पर्यंतच शिक्षण होईल पर्यंत मी भरतनाट्यम शिकले आणि काही काळ शिकऊ लागले. नृत्याची आवडं असल्यामुळे मी कोणत्याही समारंभात नाचायचे, पण आपण अभिनय करावा किंवा आपल्याला अभिनय जमतोय… असा विचार कधी केलाच नव्हता. शिवाय, “अभ्यास सोडून ही अभिनेत्री बनणार का?” असं विचारणाऱ्या कुटुंबातून मी आली असल्यामुळे त्यावेळी अर्थात अभिनय क्षेत्राची निवड करणं माझ्या हातात नव्हतं. पण, मला टीव्हीवर दिसायचं…. हे माझ स्वप्न होतं. म्हणून पत्रकारितेच शिक्षण घेऊन, त्यात नोकरी करायला सुरुवात केली. शिवाय, मी बातमीदार म्हणून काम करणं हे माझ्या पालकांनाही समाधान देणारं क्षेत्र असल्यामुळे मी रिपोर्टर म्हणून काम करण्यास सुरुवात केली. पदवी पर्यंतचे शिक्षण झाल्यानंतर पुढील शिक्षणासाठी मी मुंबईत येण्याचं ठरवलं. मुंबईत आल्यावर जर्नालिझम करणं किंवा नालंदा विद्यापीठातून भरतनाट्यमचं पुढील प्रशिक्षण घेण. काही कारणास्तव भरतनाट्यमचं शिक्षण मला थांबवावं लागलं आणि जर्नालिझम करता मुंबईच्या केसी कॉलेजमध्ये प्रवेश घेतला. तिथून जर्नालिझममध्ये पदव्युत्तर शिक्षण पूर्ण केलं. शिक्षण सुरु असताना आणि त्यानंतरही अनेक नामांकित वाहिन्यांमधून जर्नालीस्ट म्हणून कामही केलं.
तीन मिनिट ते तीन तास…
जर्नालिझम करत असताना मला ‘क्राईम बीट’वर काम करण्याची प्रचंड इच्छा होती. पण माझा एकूणच स्वभाव आणि बडबडीवृत्ती लक्षात घेऊन मला ‘एन्टरटेनमेंट रिपोर्टर’ म्हणून काम करण्याची संधी मिळाली. त्यावेळी अनेक बड्या बॉलीवूड कलाकारांच्या मुलाखती घेण्याची संधी मला मिळाली. परंतु, मी करत असलेल्या कामातून मला आनंद मिळत नाहीये हे माझ्या लक्षात आलं. त्यामागे अनेक कारणही होती. रिपोर्टर म्हणून काम करत असताना ‘गुरुपौर्णिमे’निमित्तानं मी एक स्टोरी केली होती. पण ती स्टोरी काही कारणास्तव फक्त ३ मिनिटांत संपवली. त्यावेळी माझी खूप निराशा झाली, आणि यातूनच आपण तीन तासाच्या स्टोरी ऐवजी तीन तासांच्या चित्रपटासाठी काम करण्याचा मी निर्णय घेतला. मग दिग्दर्शनात अधिक रस असल्यामुळे मी ‘रीटा’ या चित्रपटासाठी रेणुका शहाणे यांच्यासोबत सहाय्यक दिग्दर्शक म्हणून काम केल. याचं चित्रपटात एका अगदी छोट्या भूमिकेसाठी मी काम केलं. ती अभिनय करण्याची माझी पहिलीच वेळ होती. पण त्या छोट्या भूमिकेसाठी मी केला अभिनय सेटवरील सगळ्यांना आवडला, सगळ्यांनी माझ्या त्या कामाचं कौतुकही केलं. ही माझ्या आयुष्यातील पहिली भूमिका आणि त्यासाठी माझं झालेलं कौतुकं मला कायम लक्षात राहिलाय. त्यानंतर मी अभिनेत्री म्हणून काम करण्याचं ठरवलं.
अखेर मोठी संधी मिळालीच…
मुंबईत जर्नालिझमकरता प्रवेश घेण्याआधी बाबांनी मला एमबीए करण्याचा सल्ला दिला होता. परदेशात चांगली नोकरी मिळेल, शिवाय व्यवस्थित पगारही मिळेल या दृष्टीने त्यांनी मला हे सुचवलं होत. परंतु, मी जर्नालिझम करण्याचा निर्णय त्यावेळी घेतला होता. त्यावेळी मी रिपोर्टर आहे, हे माझ्या कुटुंबियांना आणि फार कमी लोकांना माहिती होत. त्यात रिपोर्टरची नोकरी सोडल्यानंतर केलेल्या कामांत पुरेसे पैसे मिळत नव्हते. शिवाय, माझ्या जवळील पैसेही संपत आले होते. त्यामुळे, त्या काळात काही काम मिळत नव्हतं. दरम्यानच्या काळात माझ्या लग्नासाठी मुल बघण्याची सुरुवात झाली होती. गंमत म्हणजे, ‘पवित्र रिश्ता’चं कॉनट्रेक साईन करायला जाण्याच्या काही वेळ आधी मी एका मुलाला भेटले होते. पण, मग मी साईन केलेल्या कॉनट्रेकमधील नियम आणि अटींमुळे माझा लग्नाचा विषय तिकडेच थांबला. आईबाबांनीही मला पाठींबा दिला आणि माझ्या अभिनयातील करिअरचा शुभारंभ झाला.
मालिकांपासून ठरवून ब्रेक घेतला…
मी मराठी मालिकांमध्ये फार काम केलं नाही. ‘पवित्र रिश्ता’ सुरु असताना ‘मायलेक’ नावाच्या एका मालिकेत मी काम करत होते. पण मग दोन्ही मालिकांच्या शुटींगच्या वेळा संभाळण मला कठीण जाऊ लागलं आणि त्यामुळे मी ‘मायलेक’मध्ये काम करणं अगदी काही दिवसांतच थांबवलं होत. गुजरातमध्ये लहानाची मोठी झाल्यामुळे माझं मराठी फार चांगलं नव्हतं. त्यामुळे अनेक सिन्स मी अगदी रडून केल्याचं मला आजही आठवतंय. म्हणूनच, ‘मी मराठीत पुढे काही करणार नाही’, असं त्यावेळी ठरवलं होतं. पण मग चित्रपटात काम करण्याची संधी मिळाली आणि माझं हे मत आपोआप बदललं. ‘पवित्र रिश्ता’ सोडण्यामागेही हेच कारणं होतं. मला चित्रपट करायचे होते आणि त्या दृष्टीने संधी मिळत होती म्हणून मी ती मालिका सोडली आणि मग संपूर्ण वेळ चित्रपटाकडे वळण्याचा निर्णय घेतला. परंतु, मी कोणत्याही संधीला नकार द्यायचा नाही’, हे मनाशी पक्क केलं आहे. त्यामुळे कदाचित आता नाही पण मालिका करणारच नाही असं होणारं नाही. शिवाय आता माझा नवरा अभिषेक जावकर यांचं प्रोडक्शन हाउस असल्यामुळे सध्या मला आवडतं असलेल्या दिग्दर्शनातील बारकावे शिकण्यासाठी अधिक वेळ देत आहे. लेखनात मदत करतेय. त्यामुळे आता त्या कामावर अधिक लक्ष देऊन येत्या काळात दिग्दर्शनाकडे वळण्याचा विचार आहे.
लवकरच हिंदी वेब सिरीज…
मालिका, चित्रपट यातून काम केल्यानंतर मी आता लवकरच एका हिंदी वेबसिरीजच्या माध्यमातून प्रेक्षकांच्या भेटीला येत आहे. या वर्षात ती वेबसिरीज प्रदर्शित होईल. शिवाय, २० मार्च २०२० ला माझा ‘अजिंक्य’ हा चित्रपट सर्वत्र प्रदर्शित होणारं आहे. एका समाजसेविकेच्या भूमिकेत मी या चित्रपटात दिसणार आहे. त्यानंतर एप्रिल किंवा मे मध्ये अजून एक सिनेमा प्रदर्शित होईल ज्याची लवकरच घोषणा होईल.
नाटकं हे जबाबदारीच काम…
‘जय महाराष्ट्र ढाबा भठिंडा’ या चित्रपटानंतर मी, अंजन श्रीवास्तव आणि रीमा लागू यांच्या बरोबर एका हिंदी नाटकात काम केल होतं. पण नाटक ही खूप मोठी जबाबदारी आहे, असं मला वाटतं. शिवाय, मी नाटकाला तेवढा वेळ देऊ शकले नाही तर होणारं नुकसान आणि मला न मिळणार समाधान हे अजिबात पटणार नसल्यामुळे मी नाटकात काम करत नाही.
भूमिकेसाठी चोखंदळ…
अभिनेत्री म्हणून काम करत असताना नेहमी त्याचं त्या पद्धतीच्या भूमिका करण्यापेक्षा सतत काहीतरी वेगळ करण्याच्या प्रयत्नांत आपण असावं असं मला वाटतं. त्यामुळे भूमिका स्विकारताना मी अनेकदा विचार करते. त्यामुळे मी करत असलेल्या भूमिका मला आवडल्या पाहिजेत आणि मला ती भूमिका साकारताना मज्जा आली पाहिजे हे लक्षात ठेवून मी भूमिकेची निवड करते.
नकार मिळालेत कि…
मला एखाद्या चित्रपटाची कथा आवडली, मिटिंग झाली पण त्यातील भूमिका नंतर मला न मिळता कोणीतरी दुसऱ्याने ती साकारली असं झालंय. पण त्यामुळे मी कधी निराश झाला नाही. अभिनेत्री म्हणून तुम्हाला चांगला चित्रपट मिळणं ही एक महत्त्वाची गोष्ट आणि नशिबाचा भाग असतो, असं मला वाटतं. त्यामुळे माझ्या नशिबात नसेल म्हणून नकार मिळाले हे लक्षात ठेऊन मी कायम पुढे जाते. आणि त्याहून चांगल्या भूमिका नेहमी माझ्या वाट्याला आल्यात.
अभिनेत्री नसते तर…
मी अभिनेत्री नसते तर नक्कीच या इंडस्ट्रीमध्येचं काम करत असते. मला दिग्दर्शन आवडतं, मला दिग्दर्शन करायचंय. त्यामुळे मी अभिनेत्री नसते तर शंभर टक्के मी दिग्दर्शक बनले असते.
माणसं इथली खरीच…
मला इंडस्ट्रीमधील खरंतर काही खटकत नाही. याउलट मला लोकांना सांगायला आवडेल. अनेकदा लोकांना वाटतं ही इंडस्ट्री फार खोटी आहे. इथले लोक फार खोट वागतात. कोणाच कोणाशी आपापसात पटत नाही. माझ्यामते हे अगदीच चुकीचं आहे. त्यामुळे आम्हीही माणसं आहोत. आम्हीही आमचं काम करत असतो. तुमच्या प्रमाणे कामाच्या बाबतीत आमच्यातही स्पर्धा असते. पण त्यामुळे आमच्या मैत्रीत कधीचं फरक पडत नाही. इथली माणस सगळी खरी आहेत आणि ते खरचं वागतात. आणि असं नसतं, तर कदाचित मी या इंडस्ट्रीत नसते.
ट्रोलिंग होतंच…
माझ्या वागण्या-बोलण्यावरून मला कधीच ट्रोल केलं नाही. परंतु, मध्यंतरी मी थोडी जाड झाले होते. त्यावेळी मात्र मला ट्रोल केल गेलं. माझ्यावर काही प्रमाणात टीका झाल्या. त्यात चित्रपट कारण सोडलं का? असंही विचारणारे अनेक जण होते. फिटनेस बद्दल अनेक कमेंट्स आल्या. पण काही काळ मी माझं आयुष्य माझ्या पद्धतीने जगण्याचं ठरवलं होत. त्यामुळे लोक काय म्हणतील याचं मला काही वाईट वाटलं नव्हतं. उलट मी बारीक झाल्यानंतर त्याचं प्रेक्षकांकडून चांगल्या कमेंट्सही आल्या.
मी अशीच हसते…
मी लहानपणापासून अशीच हसते. शाळेत असताना, ‘बिघडलेल्या गाडीच्या स्टार्टर’चा आवाज म्हणून मला चिडवलं जायचं. पण,ते हसणं लोकांपर्यंत तेव्हा पोहचल नव्हतं. त्यानंतर मालिका आणि चित्रपटात काम करताना कॅमेऱ्यामागे मी हसायचे त्यामुळे ते जगजाहीर नव्हतं. पण ‘चला हवा येऊ द्या’मध्ये गेल्यावर ते हसू मी लपवू शकले नाही. पण त्यावरून मला कधी कोणी वाईट बोललं नाही.
फिटनेस मंत्रा…
कामात व्यस्थ असले तरी जिम सोडणं मला आवडतं नाही. सकाळी उठल्यावर ११ १२ वाजता रोज जिमला जातेच. खाण्याकडे विशेष लक्ष देते. शिवाय, मला चालायला खूप आवडतं.
कुठलंही चित्र रेखाटण्यासाठी फक्त पेन्सिल, कागद आणि रंग यांचीच आवश्यकता नसते. तर कलात्मक नजर असेल, तर प्रत्येक गोष्टीतून काहीतरी नवीन साकारलं जाऊ शकतं हे ज्या अवलियाने सातत्याने दाखवून दिलं, तो अवलिया कलाकार म्हणजे मराठमोळा चेतन राऊत. टाकाऊ वस्तूंच्या वापरातून काहीतरी कलात्मक साकारण्याची त्याची जिद्द आजही सुरु आहे. टाकाऊ वस्तूंच्या वापरातून त्यानं यापूर्वी साकारलेल्या सर्व कलाकृतींची नोंद विश्वविक्रम म्हणून नोंद झाली आहे. आता २०१६ च्या आयआयटी मुंबईच्या ‘मूड इंडिगो’ या फेस्टिव्हलपासून सुरू झालेला त्याचा हा नाबाद प्रवास अजूनही सुरू आहे. आपली प्रत्येक कलाकृती ही इतरांपेक्षा वेगळी असावी हा चेतनचा प्रयत्न असतो. अनेक नवीनवीन विश्वविक्रमानावर भारताचं नावं कोरण्याच स्वप्नं तो जपतोय आणि जगतोयही.
आज ‘मराठी राजभाषा दिना’ निमित्त मराठीचा झेंडा अटकेपार नेणाऱ्या मराठमोळ्या चेतन राऊत विषयी….
कोण आहे चेतन राऊत? ठाण्यातल्या वाडा इथल्या एका आदिवासी पाड्यात राहणाऱ्या मराठमोळ्या चेतनने मुंबईच्या जे जे स्कूल ऑफ आर्टमधून फाईन आर्टस् या विषयात पदवी संपादन केली. प्रिंट मेकिंग या विषयात राष्ट्रीय पुरस्कार मिळवून त्यानं मोठ्या कष्टानं पदव्युत्तर शिक्षण पूर्ण केलं. शेतकरी कुटुंबातल्या असलेल्या चेतनच्या घरच्या परिस्थितीमुळे त्याचे इंजिनीअर बनण्याचं स्वप्न अपूर्णच राहिलं. मात्र आजपर्यंत तब्बल दहा वर्ल्ड रेकॉर्डसची चेतनच्या नावावर नोंद आहे. त्याच्या या सगळ्या विक्रमांची नोंद इंडिया बुक ऑफ रेकॉर्ड, युनिक वर्ल्ड रेकॉर्ड आणि लिम्का बुक ऑफ रेकॉर्ड, वर्ल्ड रेकॉर्ड इंडिया मध्ये नोंद झाली आहे. येत्या काळात अनेक नवी विक्रम करण्याचा त्याचा मानस आहे.
विश्वविक्रम १
कलाकृती केव्हा साकारली : डिसेंबर २०१६
चार हजारहून अधिक कॅसेट्सचा वापर करून चेतनने पंतप्रधान नरेंद्र मोदी यांचं व्यक्तिचित्र साकारलं होतं. कॅसेट हा प्रकार आता दुर्मिळ झाला आहे. पण याचा वेगळा उपयोग चेतनने करण्याचं ठरवलं. चार हजारहून अधिक कॅसेटचा वापर करून चेतनने पंतप्रधान नरेंद्र मोदी यांचं व्यक्तीचित्र साकारलं होत. सर्वसाधारणपणे एखादी भव्य कलाकृती साकारताना तिचं चौकोनी किंवा गोलाकार स्वरूपात पिक्सलेट केलं जातं. परंतु आयताकृती कॅसेटचा वापर करून जगात पहिल्यांदाच अशाप्रकारचे पोर्ट्रेट चेतननं साकारलं होत. १५ फूट बाय २० फूट एवढ्या मोठ्या आकारमानाचे हे चित्र होत. त्यासाठी तब्बल सात महिने फिरून चेतनने धारावी, उपनगरातील झोपडपट्टी, भंगारवाला आदी ठिकाणांहून चेतन कॅसेट्स गोळा केल्या होत्या.
विश्वविक्रम २
कलाकृती केव्हा साकारली : डिसेंबर २०१६
१२० बाय ३६ फूट आकारमानाच्या या थ्रीडी स्ट्रीट पेंटिंगचीही लिम्का बुकमध्ये नोंद होणार आहे. भारतात थ्रीडी स्ट्रीट पेंटिंग विषयी फारशी जागृती नाही, परंतु विदेशात या कलाकृतीला विशेष मान आहे. हाच मान स्वदेशी देखील मिळावा यासाठी चेतनचे प्रयत्न सुरु आहे. तत्कालीन बहुचर्चेचा विषय असलेल्या ‘नोटबंदी’वर हे भव्यचित्र बेतलेलं आहे. सध्या सर्वत्र एटीएमच्या बाहेर लोकांच्या लांबच लांब रांगा आपल्याला पाहायला मिळतात. या प्रकरणातील ताणामुळे काही नागरिकांना स्वतःचा जीव देखील गमवावा लागला आहे. हेच दाहक वास्तव चेतनने त्याच्या चित्रातून व्यक्त केलं होत.
विश्वविक्रम ३
कलाकृती केव्हा साकारली : मे २०१७
मुंबईतल्या चोरबाजार, मुंब्रा, लॅमिंग्टन रोड या ठिकाणच्या जुन्या सीडी विक्रेत्यांशी संपर्क साधून चेतनने हजारो सीडीज मिळवल्या. पिक्सेल आणि थ्रीडी पेंटिंग यांचं फ्युजन असणारं शिवरायांचं मोझॅक आर्ट या सीडीजच्या माध्यमातून त्याने साकारलं. तब्बल चार-पाच महिन्यांच्या प्रयत्नांतून चेतननं ७५ हजारपेक्षा जास्त सीडीज गोळा केल्या होत्या. ११० फुट x ९० फुट या भव्य आकाराचं हे जगातलं सर्वात मोठं पोट्रेट ठरलं. सीडीज गोळा केल्यानंतर त्यांना चित्रानुसार कोडिंग करणं आणि इतर कामांत पाच-सहा दिवसांचा वेळ लागल्याचं चेतन सांगतो. तर सीडी जमिनीवर पसरवून पोट्रेट साकारण्यास चोवीस तासांहून अधिक वेळ लागतो असं चेतननं सांगितलं.
विश्वविक्रम ४
कलाकृती केव्हा साकारली : डिसेंबर २०१७
आय आय ती मुंबईच्या ‘मूड इंडिगो’ या नामांकित फेस्टिवलच्या २०१७ सालच्या ‘कार्निव्हल’ या थीमनुसार आयआयटी कॅम्पसमध्ये भव्य कॅसल उभारण्यात आला होता. विशेष म्हणचे हे कॅसल दीड लाखाहून अधिक ‘कागदी कप’च्या सहाय्यानं तयार केल होतं. या कॅसलची उंची २२ फुट आणि रुंदी १६ असल्याची माहिती चेतन राऊत यानं दिली. प्रदीप सावंत, रोहित पवार, अविनाश ऐवाले या मित्रांच्या मदतीनं हे भव्य इन्स्टॉलेशन तो साकारणार होत.
विश्वविक्रम ५
कलाकृती केव्हा साकारली : जानेवारी २०१८
कित्येकदा जुन्या कम्प्युटरचे भाग टाकाऊ म्हणून भंगारमध्ये टाकून दिले जातात. यातल्या कीबोर्डच्या बटणांचा उपयोग करून घेत चेतनने ही कलाकृती साकारली होती. भंगार म्हणून टाकून दिलेल्या कीबोर्डसची बटणं चेतननं जमा केली. त्यासाठी तो साकीनाका, ९० फिट रोड, कल्याण शीळफाटा आणि कुर्ला मार्केट अशा विविध ठिकाणी फिरला. स्क्रॅप मार्केटमधून त्यानं आपल्या या नव्या कलाकृतीसाठी बटणं गोळा केली आहेत. कलाम यांचं हे पोट्रेट तयार करण्यासाठी चेतननं ८७ हजारांहून अधिक (साधारण २५ हजार कीबोर्ड्सची) बटणांचा वापर केला. पोट्रेट अधिक आकर्षक बनवण्यासाठी ही बटणं नऊ रंगांमध्ये रंगवण्यात आली. या कलाकृतीचं खास आकर्षण म्हणजे, डॉ. कलाम यांचा वाढदिवस, त्यांना मिळालेले पुरस्कार, त्यांचं नावं आणि अशा अनेक गोष्टी पोट्रेटमध्ये दिसत होत्या.
विश्वविक्रम ६
कलाकृती केव्हा साकारली : सप्टेंबर २०१८
चौदा हजार पंचमुखी रुद्राक्षांचा वापर करून चेतन शिवरायांचं पोट्रेट साकारलं असून, त्याची नोंद रेकॉर्डबुक्समध्ये झाली आहे. महाराष्ट्राचं दैवत असलेल्या छत्रपती शिवाजी महाराजांचं त्यानं तयार केलेलं नवं पोट्रेटही असंच चर्चेत आहे. ६ फूट लांब आणि ७ फूट रुंद आकाराच्या या मोझॅकची ‘इंडिया बुक ऑफ रेकॉर्ड’ आणि ‘युनिक वर्ल्ड रेकॉर्ड’मध्ये नोंद करण्यात आली आहे. ही रुद्राक्षं त्यानं खास नेपाळहून आणली आहेत. इतक्या रुद्राक्षांचा वापर केलेलं हे जगातलं पहिलंवहिलं मोझॅक आहे. सलग बहात्तर तासांच्या मेहनतीनंतर ही कलाकृती साकारली गेली. २८ रंग छटा असणाऱ्या या पोट्रेटमध्ये महाराजांच्या चेहऱ्यावर विविध सात रंगांच्या छटांचे बारकावे चेतनने दाखवले आहेत.
विश्वविक्रम ७
कलाकृती केव्हा साकारली : जानेवारी २०१९
हिंदुहृदयसम्राट शिवसेनाप्रमुख बाळासाहेब ठाकरे यांचं भव्य पोर्ट्रेट चेतनने त्याच्या वाढदिवसाचं अवचीत्य साधून साकारलं होत. यासाठी तब्बल तेवीस हजार पंचमुखी रुद्राक्ष वापरण्यात आली होती. ८ बाय ८ फूट आकाराचे हे पोट्रेट चेतनच्या अनेक गाजलेल्या कलाकृतींपैकी महत्त्वाचे व्यक्तिचित्र होय.
विश्वविक्रम ८
कलाकृती केव्हा साकारली : ऑगस्ट २०१९
चंद्रयान उड्डाणाच्या धर्तीवर डॉ. विक्रम साराभाई यांचं १२ बाय १० फुट आकाराचं पोर्ट्रेट साकारलं होतं. तब्बल पाच हजार पाचशे कागदी विमानांचा वापर करून ही कलाकृती साकारल्याचं चेतन सांगतो. सहा विविध रंगी कागदी विमानांचा यासाठी उपयोग करण्यात आला होता.
विश्वविक्रम ९
कलाकृती केव्हा साकारली : ऑक्टोबर २०१९
आपल्या एकापेक्षा एक कलाकृतींनी मुंबई आयआयटी गाजवणाऱ्या चेतन राऊत या मराठी कलाकारानं कानपूर आयआयटीही गाजवलं. विशेष म्हणजे आयआयटी, मुंबईच्या ‘मूड इंडिगो’तल्या त्याच्या वेगवेगळ्या कलाकृती पाहून त्याला गेल्याचं वर्षी कानपूर आयआयटीनं खास निमंत्रित केलं होतं. यावेळी चेतननं तब्बल सात हजार प्लास्टिक बॉल्सचा वापर करून साकारलेली जोकरची ही कलाकृती चर्चेचा विषय ठरली. मुंबईच्या संदेश कॉलेजमधले ऋषिकेश माने, मनोज जाधव, अविनाश शिवशरन, अतुल गाडगे, आदर्श पवार अशी चेतनची टीम आहे. जगातलं सर्वात मोठं, प्लास्टिक बॉलचं मोझेक पोर्ट्रेट कानपूर कॅम्पसमध्ये साकारण्यात आलं होत. हे पोट्रेट साकारून, त्यांच्या ६ हजार चेंडूंच्या पोट्रेटचा रेकॉर्ड चेतन आणि त्याच्या टीमनं स्वत:च मोडला आहे. या जोकरसाठी तब्बल सात हजार विविधरंगी प्लास्टिक चेंडूंचा वापर करण्यात आला होता. ८ बाय १० फुटांच्या या पोट्रेटनं सर्वांची मनं जिंकली.
विश्वविक्रम १०
कलाकृती केव्हा साकारली : जानेवारी २०२०
यावर्षाच्या सुरुवातीलाच तब्बल २ लाख पणत्यांचा वापर करून चेतनने रामदरबार सजवला होता. सहा रंगांच्या एकूण २ लाख पणत्या वापरून त्याने ६० बाय ९० फुट आकाराचे भव्य रामदरबाराचे पोर्ट्रेट साकारले होते.
वयाच्या प्रत्येक वळणावर आपल्यातील प्रत्येक जण वेगवेगळी स्वप्नं बघतं असतो. यानेही तशीच स्वप्नं बघितली. सुरुवातीला त्याला बस कंडक्टर बनायचं होतं, तर काही दिवसांनी आपणं पोलीस व्हायचं हे त्याने ठरवलं.
दिवसागणिक नवनवीन स्वप्न बघत अखेर तो अभिनेता बनला. ‘तुज विण सख्यारे…’ या मालिकेच्या निमित्तानं त्याने टीव्हीवर पदार्पण केलं.
जेष्ठ अभिनेते नसिरुद्दीन शहा यांचा तालमीत अभिनयाचे धडे गिरवलेल्या या अभिनेत्याने आजवर अनेक इंज्राजी आणि उर्दू नाटकांमधून काम केलंय.
वझनदार, तुझी माझी लव्हस्टोरी, काय रे रास्कला अशा अनेक चित्रपटांमधून त्याने त्याच्या अभिनयाची अनोखी छाप रसिकांच्या मनावर कोरली आहे. ‘प्लॅनेट मराठी मॅगझीन’च्या ‘स्टार ऑफ द विक’च्या माध्यमातून जाणून घेऊया अभिनेता ‘गौरव घाटणेकर’विषयी…
संपूर्ण नाव : गौरव जयंत घाटणेकर
जन्म तारीख आणि ठिकाण : १५ मे, मुंबई
शिक्षण : मास्टर्स इन ॲक्टिंग
स्वप्न माझी अनेक….
मी अजिबातचं ठरवून या क्षेत्राकडे वळलो नाही. पण वेळोवेळी माझ्याकडून त्या गोष्टी होत गेल्या. लहानपणापासून सोसायटीच्या विविध कार्यक्रमांमध्ये मी सहभागी होत असे. त्यानंतर शाळा-कॉलेजच्या दिवसांतही हे सत्र कायम सुरु होत. पण पुढे जाऊन भविष्यात आपल्याला अभिनेता म्हणून काम करायचंय हे माझ्या कधीही डोक्यात नव्हतं. त्यामुळे मी अभिनेता होईन कि नाही यापेक्षा मी माझ्या इतर गुणांच्या बाबतीत अधिक सजग असायचो. माझं वक्तृत्व, खिलाडु वृत्ती आणि महत्त्वाचं म्हणजे, माझ्यात एखादी गोष्ट अधिक उत्तम पद्धतीने मांडण्याची कला लहानपणापासून अवगत होती. यातून मी घडतं गेलो. लहानपणी प्रत्येकजण विविध स्वप्न बघतो. तसचं मी ही बघायचो. शाळेतील प्रवासादरम्यान बस कंडक्टरला पाहून आपणही बस कंडक्टर व्हावं असं मला वाटायचं. थोडा मोठा झाल्यावर आपण पोलीस व्हावं असं मला वाटू लागल. माझे वडील नौदलात कार्यरत आहेत, त्यांना पाहून मी नेव्ही मध्ये जाण्याचा विचारही केला होता. त्यानंतर एअरफोर्समध्ये सामील व्हावं असाही मला वाटलं. मुळात मला अनेक गोष्टी वाटतं होत्या, त्या मला पूर्णपणे आवडतं नव्हत्या. त्यामुळे अखेर मला विविध पात्र साकारायला, लोकांच्या नकला करायला आवडतात हे माझ्या लक्षात आलं. शिवाय, त्याचवेळी केलेल्या एका नाटकासाठी माझ प्रचंड कौतुकही झालं. दरम्यानच्या काळात नसिरुद्दीन शहा यांच्याशी भेट झाली आणि ते माझे अभिनयातील गुरु बनले. त्यानंतर अभिनयाकडे बघण्याचा माझा दृष्टीकोनही बदला आणि मी या क्षेत्रात आलो आणि इथेच रुळलो. स्ट्रगल रोजचाचं…इंडस्ट्रीमध्ये काम करायचं म्हणजे स्ट्रगल हा नेहमीचा आहे आणि तो असावा. माझ्या पालकांपैकी कोणी इंडस्ट्रीमध्ये नाही. माझा कोणत्याही प्रकारचा वशिला नव्हता. त्यामुळे माझ्यासारख्या नवख्या मुलाला इंडस्ट्रीमध्ये पदार्पण करण्यापासूनच स्ट्रगलचा सामना करावा लागतो. आजवर जे केलं ते स्वतःच्या मेहनतीमुळे केलं आहे. खरं हा इंडस्ट्रीमध्ये येण्याचा निर्णय हा माझा होता त्यामुळे संपूर्ण जिद्दीने इथे काम करायचं हे डोक्यात ठेऊनच या समुद्रात उडी मारायचं ठरवलं. त्यामुळे या प्रवासातील प्रत्येक गोष्ट मला वेगळा अनुभव आणि आनंद देत असते एवढं मात्र नक्की.
माझी पहिली भूमिका…
मी एका इंग्रजी नाटकामध्ये नसिरुद्दीन सरांसोबत काम करत होतो. त्यावेळी तो प्रयोग पाहण्यासाठी आलेल्या त्या वाहिनीकरता काम करणाऱ्या एका व्यक्तीने माझं नाटकातील काम पाहून माझ्या पहिल्या मालिकेसाठी विचारलं होतं. ‘तुज वीण सख्यारे…’ ही माझी पहिली मालिका आणि त्याच्यातील माझ्या पहिल्या भूमिकेचं प्रचंड कौतुकं झाल होतं. त्यामुळे पहिल्या प्रेमा इतकीच माझी पहिली भूमिका माझ्यासाठी अत्यंत जवळची आहे. याचं मालिकेने मला मोठा चाहतावर्ग ही मिळवून दिला. ड्रीम रोल…एक अभिनेता म्हणजे प्रचंड ‘हावरट’ वृतीचा असतो आणि असावा, असं मला वाटतं. त्यामुळे असे बरेच रोल आहेत जे मला करायची प्रचंड इच्छा आहे. त्यातही मला इंग्रजी सिनेमांचं प्रचंड आकर्षण असल्याने मला ‘मायकल कोरीओन’ची भूमिका साकारायला नक्की आवडेल. मी अनेक फिल्म्स बघतो आणि त्यातील अनेक कलाकार मला आवडतात. त्यामुळे तसे अनेक रोल आहेत जे मला साकारण्याची प्रचंड इच्छा आहे.
नव्या भूमिका लवकरच…
अनेक नवनवीन कामांसाठी माझं बोलणं सुरु आहे. त्यामुळे तूर्तास सगळ्या गोष्टी नाही सांगता येणारं मात्र, लवकरच दोन नव्या वेबसिरीजच्या माध्यमातून तुम्हा सगळ्यांच्या भेटीला येतं आहे. शिवाय, ‘एक प्रेम कहानी’ या उर्दू नाटकातही मी काम करतोय. लवकरचं हे नाटकही तुम्हाला बघता येईल. मराठी नाटकं करायचं, पण….मी गेली अनेक वर्ष उर्दू आणि इंग्रजी नाटकांमधून काम करतोय. पण, मला मराठी नाटकांमध्येही काम करण्याची प्रचंड इच्छा आहे. मला अजून कोणीही मराठी नाटकात काम करण्यासाठी विचारलं नाही. पण एखादी उत्तम भूमिका असलेलं नाटकं मला मिळालं, तर मराठीमध्ये नाटकं करण्यास मी तयार आहे. कारण, माझ्या मते नाटकामुळे आपल्याला अनेक गोष्टी शिकतात येतात. नाटकं आपल्याला समृद्ध करत जातो. त्यामुळे नाटकं करताना मला मिळणाऱ्या पैशांपेक्षा, तिथून मला मिळणारे अनुभव आणि नवी शिकवण माझ्यासाठी मोलाची आहे. त्यामुळे माझ्या अभ्यासाठी नक्की मी मराठी नाटकं करेन. मी उत्तम खेळाडू…अभिनयाव्यतिरिक्त मला खेळायला खूप आवडतं. मी स्कॉश प्लेअर आहे. मला घोडेस्वारी करायला प्रचंड आवडतं. शिवाय, मी क्रिकेटचा मोठा चाहता आहे. मला क्रिकेट खेळायला आणि बघायला आवडतं. शिवाय, मला फिटनेसमध्ये मदत करणारे सगळेच खेळ मला आवडतात.
हे खटकतंय…
मराठी इंडस्ट्रीमध्ये थोडा पैसा येणं गरजेचं आहे, असं माझं मतं आहे. शिवाय, मला अजूनही वाटतं कि, आपल्याकडे टॅलेंटला वाव मिळत नाही. अनेकदा कलाकारांमधील वेगळेपणापेक्षा त्याच्या आधीच्याच कामावर त्याला नवीन काम मिळत. हे चुकीचं नाही. पण इतरानाही समान संधी मिळणं तेवढच गरजेचं आहे. सोबतच, प्रत्येकवेळी कलाकारांसोबत होणारं ट्रोलिंग मला अजिबात आवडतं नाही. पण मी त्याकडे दुर्लक्ष करणं अधिक पसंत करतो. फिटनेस फंडा…खेळ हा माझ्या फिटनेसचा मंत्र म्हणता येईल. त्यामुळे फुटबॉल, स्कोश, अगदी घाम काढणारे खेळ मला प्रचंड आवडतात. जिम म्हणजे बोगसपणाचं लक्षण असं मला वाटतं. त्यामुळे खेळताना होणाऱ्या दुखापती जास्त असतील तरी फिटनेसच्या दृष्टीने अनेक फायदे खेळांमुळे होतात. आणि म्हणून माझा खेळांवर अधिक भर असतो.
रॅपिड फायर….
० गौरवची आवडती अभिनेत्री – Kate Winslet (केट विन्स्लेट) ० गौरवाचा आवडता अभिनेता – Dustin Hoffman (डस्टीन हॉफमन) ० गौरव अभिनेता नसता तर – भिकारी (कारण मला अभिनया व्यतिरिक्त दुसरं काही जमत नाही आणि मी दुसऱ्या कशात रमत नाही) ० गौरवला स्वतःमधील आवडणारी एक गोष्ट – कधीही हार मानत नाही. ० गौरवला स्वतःमधील न आवडणारी एक गोष्ट – मी फार जास्त गंभीर (Over Critical) आहे ० गौरवचा लाईफफंडा – जगा आणि जगु द्या, खूप पैसा कमवा…
‘महाराष्ट्र टाइम्स श्रावण क्वीन’ या स्पर्धेपासून सुरु झालेला एका सर्वसामान्य मुलीचा प्रवास आज हिंदी आणि मराठी चित्रपट श्रुष्टीतील यशस्वी अभिनेत्रीपर्यंत येऊन पोहचलाय.
आपल्या मुलीमधील प्राणीप्रेम लक्षात घेता, तिने प्राण्यांची डॉक्टर म्हणून काम करावं अशी तिच्या वडिलांची इच्छा होती. वडील निर्माते असले, तरी स्वतःमधील हिमतीच्या आणि मेहनतीच्या जोरावर आज तिने यशाचा उच्चांक गाठला आहे.
‘क्षणभर विश्रांती’ म्हणत सुरु झालेली तिची अभिनयातील कारकीर्द अगदी सुस्साट सुरु आहे. अभिनयाएवढंच प्राणी आणि निसर्ग यांच्यावर जीवापाड प्रेम करणारी ही गुणी अभिनेत्री म्हणजे पुजा सावंत. ‘प्लॅनेट मराठी मॅगझीन’ ‘स्टार ऑफ द विक’ च्या माध्यमातून जाणून घेऊया या सुंदर अभिनेत्रीबद्दल….
संपूर्ण नाव : पुजा विलास सावंत
जन्म तारीख आणि ठिकाण : २५ जानेवारी १९९०, मुंबई
शिक्षण : बी ए
बालपण माझं निसर्गसोबतीत….
सर्वसामान्य कुटुंबात वाढलेल्या मला सुरुवातीपासूनच निसर्ग आणि प्राण्यांविषयी प्रचंड प्रेम वाटायचं. त्यामुळे माझ बालपण खूप मजेत, आणि निसर्गाच्या सानिध्यात गेलं. आजोबांचं छान फार्महाउस होत. तिथेच माझ बालपण गेलं. त्याचंमुळे आणि तेव्हापासूनच मला निसर्ग आणि प्राण्यांविषयी प्रचंड प्रेम निर्माण झालं. निसर्ग आणि प्राण्यांविषयीची ओढ मला तेव्हा पासून जाणवत होती. माझे आजोबा (आईचे बाबा) बाळ बागवे लालबागच्या नवहिंद बाल मित्र मंडळात कार्यरत होते. कामगार रंगभूमीचे अमिताभ बच्चन अशी त्यांची ओळख होती. त्यांनी अनेक नाटकांमध्ये काम केलं होतं. त्यांच्या या आवडीमुळेच कदाचित अभिनय माझ्यात येत गेला. मी कधीही अभिनय शिकले नव्हते. घरातील नाटकाच्या तालमी आणि आजोबांचा मंचावरील वावर पाहत मी मोठी होत गेले आणि तिथूनच खरी अभिनयाची ओढ लागली.
ओळख वापरली नाही…
माझे वडील विलास सावंत एक निर्माता म्हणून गेली काही अनेक वर्षे कार्यरत आहेत. पण त्यांच्या ओळखीमुळे मला अभिनय क्षेत्रात काम मिळालं असं कधीच झाल नाही. उलट मी त्यांची मुलगी आहे म्हणून मला काम मिळावं हे मलाही न पटणार होत आणि म्हणूनच मी माझी ती ओळख कधीचं वापरली नाही. मला मुळात प्राण्यांची डॉक्टर बनण्याची इच्छा होती. त्यामुळे मीही शिक्षण पूर्ण करून माझी ती इच्छा पूर्ण करावी असं त्यांचं मत होतं. अभिनय हे केवळ आवडं म्हणून कर असं त्याचं स्पष्ट मत होत. पण योगायोगाने मी अभिनेत्री झाले. ‘श्रावण क्वीन’पासून सुरु झालेला माझा प्रवास आज अभिनेत्री पर्यत येऊन यशस्वीपणे सुरु असल्याचा आनंद आहे.
कौतुकं झालं….
‘क्षणभर विश्रांती’ हा माझा पहिला चित्रपट. या चित्रपटात काम करताना खूप मजा आली. चित्रपटाचं शुटींग सुरु झाल्यावर पाहिल्याचं क्लोज शॉटवेळी माझं प्रचंड कौतुकं झालं होत. सचित पाटील, सिद्धार्थ जाधव,कादंबरी कदम आणि सिनेमॅटोग्राफर संजय जाधव यांनी माझं केलेलं कौतुकं आजही चांगलच लक्षात आहे. प्रेक्षकांनीही हा चित्रपट उचलून धरला.
मराठी वरचढ…
मराठी आणि हिंदी चित्रपट श्रुष्टीत काम करताना मला फारसा फरक जाणवत नाही. चित्रपटासाठी लागणार ‘बजेट’ वगळता अनेक गोष्टींमध्ये मराठी चित्रपट श्रुष्टी कायम अग्रस्थानी आहे. सगळीकडे सिनेमा हे माध्यम मात्र सारखचं आहे. काम करण्याची पद्धत सोडली तर मराठी चित्रपट नेहमीच मला वरचढ वाटतो. माझ्या मते तर बॉलीवूडपेक्षा उत्तम सिनेमे हे मराठीत बनतात आणि त्याचमुळे मला मराठीत काम करायला सर्वाधिक आवडतं.
कास्टिंग काऊच नाहीच…
मराठीत आणि हिंदीतही काम करताना मला कास्टिंग काऊचंचा अनुभव कधीच आला नाही. माझ्या सुदैवाने मला प्रत्येकवेळी चांगली माणस मिळाली, चांगल्या माणसांबरोबर सतत काम करत राहिले. त्यामुळे या गोष्टीपासून मी नेहमी लांब राहिले आहे. त्यामुळे असा काही प्रकार माझ्यासोबत घडला तर मी काय रीॲक्ट करेन हे आतातरी सांगणं शक्य नाहीये.
नकार मलाही मिळालेत…
हल्लीच एका प्रोजेक्टच्या निमित्तानं मला नकार मिळाला आहे. अगदी सगळ्या गोष्टी व्यवस्थित जमून येतात आणि मग नंतर मला तो प्रोजेक्ट करता येणारं नाही असं सांगण्यात येतं. पण ठीक आहे, कारणं जे काम मला मिळणार आहे, ते मिळण्यापासून मला कोणीही अडवू शकत नाही. यात मला वाईट वाटलं नाही. हा पण मला मिळालेलं प्रत्येक काम मी उत्तम पद्धतीने पूर्ण करण्याच्या नेहमी प्रयत्नांत असते. शिवाय, रंगावरून आजही इंडस्ट्रीमध्ये अनेकदा नकार दिले जातात ही खरंतर लाजिरवाणी गोष्ट आहे. मला रंगावरून अद्याप कोणी बोललं नाही. मुळात मी कोणाला ते बोलण्याची संधी दिली नाही. मुळात माझ्याबद्दल मला कोणी रंग किंवा कोणत्याही गोष्टींवर कोणी टीका करणं, मला पटत नाही. त्यामुळे माझ्या या परखड स्वभावामुळे अजून कोणाची तशी हिम्मतही झाली नाही.
नवीन चित्रपटांची नांदी…
२८ फेब्रुवारीला मी आणि गश्मीर महाजनीची मुख्य भूमिका असणारा ‘बोनस’ चित्रपट प्रेक्षकांच्या भेटीला येतं आहे. मार्च मध्ये ‘विजेता’ हा चित्रपट प्रदर्शित होईल. सोबतच, ‘दगडी चाळ २’चंही चित्रिकरण सध्या सुरु आहे. त्यामुळे तो चित्रपटही याच वर्षात प्रदर्शित होईल.
नेहमी वेगळं काम हवं…
कधीही काम निवडतात मी कोणत्याही चौकटीत न राहता भूमिकेचा विचार करते. चित्रपटाची कथा ऐकतानाचं मला ती भूमिका आवडली तर मी ती फिल्म नक्की करते. मग त्यावेळी चित्रपटाचा दिग्दर्शक कोण असेल? निर्माता कोण असेल? अशा कोणत्याही गोष्टींचा अजिबात विचार करत नाही. मी स्मिता पाटील यांची प्रचंड मोठी चाहती आहे. त्यामुळे त्यांच्यावर एखादा चित्रपट बनला आणि त्यात मला त्यांची भूमिका साकारला मिळावी असं माझ स्वप्नं आहे. आणि तो माझा ‘ड्रीम रोल’ आहे.
नाटकाची भीती वाटते, पण…
लवकरच एका वेबसिरीजच्या माध्यमातून मी प्रेक्षकांच्या भेटीला येणारं आहे. तूर्तास त्याबद्दल अधिक काही सांगता येत नाही. पण लवकरच ते सरप्राईज लोकांना कळेल. नाटकात काम करायला मात्र मला भीती वाटते. मुळात तुम्ही रंगमंचावर असता, त्यामुळे तुमच्यावर खूप मोठी जबाबदारी असते. हावभाव, शब्द या सगळ्यांचं भान राखून नाटकं करावं लागत. त्यामुळे एवढ्यात मी नाटकं करेन असं मला वाटत नाही.
प्राण्यांबरोबरचं रमते…
खरं सांगायचं तर, मी फक्त प्राण्यांबरोबर सर्वाधिक रमते. शुटींग नसेल किंवा कधी कामातून ओसंत मिळाला कि मी घरी थांबून माझ्या सगळ्या लाडक्या जिवलग प्राण्यांबरोबर वेळ घालवणं पसंत करते. माझ्या घरी कुत्रे, मांजरी, विविध पक्षी आहेत. विशेष म्हणजे यातील एकही प्राणी मी आवडं म्हणून विकत पाळायला घेतलेला नाहीये. प्राण्यांसाठी मी नेहमी काहीन काही करते. निसर्ग-प्राणी आणि माझं एक वेगळं नातं आहे. येत्या काळात त्यांच्यासाठी एक वेगळ स्वप्नं मी पाहतेय.
ट्रोल झाले…
कलाकार म्हटलं कि ट्रोलिंग होतंच, चांगल्या-वाईट कमेंट्स आल्याचं. पण माझ्याबाबतीत असे प्रकार फार क्वचित घडलेत. अलिकडेच माझ्या एका फोटोशूटवर अनेकांनी कमेंट्स केल्या. पण त्या कमेंट्सपैकी चांगल्या कमेंट्समुळे ट्रोल किंवा वाईट कमेंट्सची संख्या असल्याचं माझ्या लक्षात आलं. पण कधी ट्रोलिंग होऊच नये असं वाटतं. पण अनेकदा ‘मराठी मुलींनी असं वागणं चुकीचं आहे’. असं म्हणाऱ्या कमेंट्स वाचून संताप येतो. फक्त मराठी मुलींनी संस्कृती जपायची का? संस्कृतीचं जतन झालचं पाहिजे. पण सगळ्या अपेक्षा फक्त मुलींकडून का? आणि मुळात मराठी मुली म्हणून त्यांच्यावर तुम्ही बंधन घालता. मुळात मला माझ्या संस्कृतीचा फार अभिमान आहे. त्यामुळे मला संस्कृतीचं भान बाळगायला सांगणं चुकीचंच.
सुपर फॅशन फंडा…
तुम्ही जे वस्त्र परिधान करता, ते तुम्हाला स्वतःला आवडण गरजेचं असतं असं मला वाटतं. तुम्ही जे काही घालाल त्यात तुम्हाला अवघडल पण येऊ नये या मताची मी आहे. त्यामुळे मला जे आवडेल, आणि माझ्या मते मला जे चांगलं दिसेल अशाचं गोष्टी लक्षात घेऊन मी माझी फॅशन ठरवत असते. त्यात मग तुम्हाला लोकं वाईट म्हणाले तरी, तुम्ही स्वतःला आवडणं फार गरजेचं आहे. आणि हीच माझ्यासाठी फॅशनची व्याख्या आहे.
फिटनेस मंत्रा…
मला खाण्याची खूप आवड आहे. भात खाल्याशिवाय मी जगू शकत नाही. मला प्रचंड गोड खायला आवडतं. मग अभिनेत्री म्हणून फीत राहण्यासाठी मी खाणं कधीचं थांबवलं नाही. मात्र मी नियमित व्यायाम करते. जीमिंगवर माझा कटाक्ष असतो. पहाटे ५ किंवा ५.३० ला माझ्या दिवसाची सुरुवात होते. मनसोक्त व्यायाम केल्यानंतर मग पुढे माझ्या कामाला सुरुवात होते.
“तानाजी ” सारख्या बहुचर्चित सिनेमातून आपल्या अभिनयाची छाप पडणारा एक तरुण अभिनेता “धैर्यशील घोलप”
अभिनयाच्या सोबतीने दिग्दर्शनात काही तरी अनोखं करणाऱ्या या तरुण कलाकाराचा प्रवास जाणून घेऊ या प्लॅनेट मराठी मॅगझीनच्या “स्टार ऑफ द वीक” मधून….
धैर्यशील घोलप
वाढदिवस : ५ जुलै १९९३
जन्मठिकाण : जुन्नर
शिक्षण : कॉम्पुटर इंजिनियर
“अविस्मरणीय अनुभवाचा तानाजी”
तानाजी चा अनुभव माझ्यासाठी अविस्मरणीय होता. याचं सगळं श्रेय “ओम राऊत” याला जातं, कारण मला याचित्रपटामुळे एक अनोखी ओळख मिळाली आहे. तानाजी चा अनुभव माझ्यासाठी एखाद्या स्वप्नपूर्ती सारखा आहे.
“दाक्षिणात्य चित्रपट करायचा आहे, कारण….”
मला दाक्षिणात्य चित्रपटाचं बजेट, त्यांची कामं करण्याची एकंदरीत पद्धत फार आवडते. मला मल्याळम चित्रपटबघायला फार आवडतात. माझा मित्र आदित्य सरपोतदार याला सुद्धा मल्याळम चित्रपट आवडतात त्यामुळे त्याच्याकडूनअनेक चित्रपटांची यादी मला मिळते आणि मग मी हे चित्रपट बघतो. त्यामुळे भविष्यात एकदा तरी मला दाक्षिणात्यचित्रपटात काम करण्याची इच्छा आहे.
“अभिनय हे पॅशन आणि दिग्दर्शन छंद”
मी एक चित्रपट लिहितो आहे तो पूर्ण झाला की त्याचं दिग्दर्शन नक्कीच करेन. पण एवढयात माझ्याकडे जी कामंआहेत त्यावर मनापासून काम करायचंय. दिग्दर्शनाच्या दृष्टीने नक्कीच मी काही तरी वेगळं करेन. अभिनय हे पॅशन आहेतर दिग्दर्शन हा छंद, त्यामुळे काही तरी वेगळं नक्कीच करण्याचा प्रयत्न आहे.
“प्रत्येक गोष्टीचा बारकाईनं अभ्यास करायला आवडतो”
तानाजी आणि मुंबई सागा या दोन्ही चित्रपटाचा अनुभव वेगळा होता. दोन वेगळ्यां प्रोडक्शन सोबत काम करण्याचाअनुभव होता. दोन्ही मधला एक दुवा भूषण कुमार. काम करताना वेगळेपणा जाणवतो. जॉन अब्राहम, इम्रान हष्मी यांच्यासोबत काम करताना त्यांना जवळून अनुभवण्याची संधी मला मिळली. मला प्रत्येक गोष्ट बारकाईने बघायला आवडते. फावल्या वेळात मला व्हॅनिटी मध्ये बसायला आवडत नाही, त्यामुळे या दोन कलाकारांना अनुभवणं ही एक प्रोसेसमाझ्यासाठी फार वेगळी आणि कमालीची होती.
“बबलू ते धैर्यशील”
लहानपणी पासून घरचे मला बबलू म्हणायचे, शाळेत असताना स्पोर्ट मध्ये खेळताना सगळे बबलू नावाने ‘चिअर अप’ करायचे तर ते खूप छान वाटायचं ऐकायला. सुरुवातील इंडस्ट्रीत मी माझी ओळख बबलू या नावाने करून द्यायचो मगमाझ्या २१ व्या वाढदिवसाला (मम्मा) म्हणजे हर्षदा खानविलकर हिने सांगितलं ‘बेटा बबलू नाम से तू हिरो नहीं बन सकता, तेरे असली नाम से तू कुछ कर’ हे मला खूप भावलं आणि म्हणून मग सगळीकडे मी धैर्य हे नाव लावतो.
“तरूणांईने मोठी स्वप्न बघावी”
इंडस्ट्रीत येऊ पाहणाऱ्या तरुणाईला एवढचं सांगेन खूप मोठी स्वप्न बघा आणि जे काही कराल ते मन लावून करा. तेम्हणतात ना आपण एखादी गोष्ट मनापासून केली तर नक्की पूर्णत्वास जाते, जे कराल ते मनापासून दिल से करा.
“मुडी पण तितकाच संवेदनशील”
खऱ्या आयुष्यात मी खूप मुडी आहे पण मी तेवढाच संवेदनशील सुद्धा आहे. समाजातल्या अनेक विषयांना घेऊन मीसंवेदनशील होतो. अनेक सामाजिक गोष्टींना घेऊन मी व्यक्त होतो. जसं मी तेजस्विनी पंडित च् नवरात्रीसाठी नऊ वेगळ्यासामाजिक गोष्टींवर भर देऊन केलेलं फोटोशूट. अश्या तऱ्हेने मी कुठेतरी व्यक्त होतो.
“स्मिताताई ने घडवलं”
माझी १० वी झाल्यानंतर मी “अस्मिता अकादमी” मध्ये अभिनयाचा कोर्स केला तर माझे बाबा अशोक सराफांचे खूपमोठे चाहते आहेत तर १० वीच्या सुट्टीत मी पेन ड्राईव्ह मधून अशोक मामांचे चित्रपट आणि त्यांच काम असलेल्या सीडीआणल्या मग दिवसाला एक चित्रपट असा आमचा बेत असायचा. अशोक मामांचे अनेक चित्रपट पाहिले आणि एक दिवसअचानक मला सुनीता तळवलकर यांचा फोन आला ‘अरे बबलू आपण एक नवीन सिरीयल आणि स्मिता ताई म्हणाल्याकी आपण त्यात बबलू ला घेऊ’ तर हे माझ्यासाठी फार भारी होतं आणि त्यांना माहीत होतं मी अशोक मामांचा खूप मोठाफॅन आहे तर तेव्हा मला सांगितलं की मला अशोक सराफांच्या मुलांचा रोल करायचा आहे, तर हे सगळं जुळून आलंआणि जेवढा काळ त्यांच्या सोबत काम केलं मी खूप खुश होतो कारण लहानपणी पासून माझा स्वभाव आहे आपल्याआवडणाऱ्या व्यक्तीला बारकाईने बघा, तिच्यातल्या चांगल्या गोष्टी वेचा आणि काम करा. स्मिताताई या माझ्याआयुष्यातली एक कमालीची व्यक्ती होती ज्यांनी मला कधी एक अभिनेता अशी वागणूक न देता अभिनय क्षेत्रातलीप्रत्येक गोष्ट शिकवली, म्हणून त्यांनी मला इथे घडवलंय.
“रणवीर सिंग फॅशन आयकॉन”
मला रणवीर सिंग खूप आवडतो माझं त्या व्यक्ती वर फार प्रेम आहे. जेव्हा आपण एखाद्या व्यक्तीच्या प्रेमात असतोतेव्हा आपल्याला त्यांच्यासारखं व्हायचं असतं. तो ज्या प्रकारे ड्रेसिंग करतो ते फार बेस्ट आणि अनोखं असतं. माझीजवळची मैत्रीण तेजस्वीनी पंडित ही स्वतःह एक बेस्ट डिझायनर आहे तर माझी निम्म्या पेक्षा जास्त शॉपिंग तेजु करतेम्हणून ती मला डिझायनिंग चे धडे देत असते आणि माझ्या डिझायनिंग मध्ये अर्ध क्रेडिट तिला जातं.
“ड्रीम वर्क”
माझे खूप आवडते दिग्दर्शक आहेत अयान मुखर्जी, अनुराग कश्यप, संजयलीला भन्साली, राजकुमार हिराणी यासगळ्यांसोबत काम करायचं आहे. एखाद्या अभ्यासू विद्यार्थ्यांला जसा सगळा अभ्यासक्रम आवडतो तशी मला ही इंडस्ट्रीआवडते. यातल्या प्रत्येक दिग्दर्शक हा वेगळा आणि कमालीची चित्रपटाची मांडणी करतो.
वडील पोलिसात नोकरीला त्यामुळे त्यांच्या सततच्या बदल्यांमुळे हा पठ्या खर्या अर्थाने ‘बारा गावाचं पाणी’ त्याच्या लहानपणीच प्यायलाय.
परदेशात वाईल्ड लाईफ कॉन्सर्वेशमधून मास्टर्स केल्यानंतरही त्याने आपली आवडं जपत कला क्षेत्राच्या दिशेने त्याचा मोर्चा वळवला.
अभिनय, लेखन, दिग्दर्शन अशा पायऱ्या चढत तो आता निर्मिती क्षेत्रातही पाउल टाकतोय. एकांकिका, नाटकं, चित्रपट आणि मालिका असा चौफेर वावर असणारा आणि कोणत्याही विषयावर अगदी परखडपणे व्यक्त होणारा अभिनेता म्हणजे हेमंत ढोमे. ‘प्लॅनेट मराठी’च्या स्टार ऑफ द विक च्या माध्यमातून जाऊन घेऊया अवलियाबद्दल….
संपूर्ण नाव : हेमंत दयानंद ढोमे
जन्म तारीख आणि ठिकाण : २१ मार्च, शिरूर (पुणे)
शिक्षण : एम.एस.सी इन वाईल्ड लाईफ कॉन्सर्वेश (युके)
बालपणीच प्यायलो बारा गावाचं पाणी…
माझा जन्म पुण्यातील पण, शालेय जीवनाची सुरुवात ठाण्यात झाली. परंतु बाबांची पोलिसातील नोकरी असल्यामुळे त्यांची कामानिमित्त सतत बदली व्हायायची. त्यामुळे आम्ही सतत स्थलांतर करत असत. पहिलीला मी रायगड जिल्ह्यातील माणगावला गेलो. रायगडमध्ये असलो तरी माणगाव, पोलादपूर (दुसरी असताना), म्हसळा (तिसरी), मग चौथी ते सातवी आम्ही कर्जतला आलो. मग आठवीत मी खोपोलीला शाळेत प्रवेश घेतला. नववी नागोठणे, दहावी पनवेल आणि मग अकरावी ते पुढील शिक्षणाला पुण्याला गेलो. त्यानंतर एमएससी करता युकेला गेलो. त्यामुळे ‘बारा गावचं पाणी पिणे’, ही म्हण माझ्या बाबतीत अगदी तंतोतंत जुळते. पण खरं सांगता, दरवर्षी माझी शाळा बदलते पर्यायी मित्रही बदलले याचं मला फार वाईट वाटायचं. त्यामुळे मला फक्त माझ्या कर्जतच्या शाळेतील मित्र लक्षात आहेत. जिथे मी फार अधिक काळ राहिलो होतो. पण बालपणं मजेत गेलं.
झाली अभिनयाची सुरुवात…
त्याकाळी खोपडी दारू प्यायल्यामुळे कर्जत, खालापूर सारख्या भागांत अनेकांचा मृत्यू झाला होता. बाबा पोलिसात असल्यामुळे या गोष्टींविषयी सतत बोललं जायचं, शिवाय, माझ्या बाबांनीही व्यसनमुक्तीविषयी जनजागृतीसाठी महत्त्वाची पावलं उचलायला सुरुवात केली होती. आमच्या शाळेकडून सुद्धा व्यसनमुक्तीवर आधारित पथनाट्य बसवली होती. त्यामुळे अगोदरपासून अभिनयाची आवड असणाऱ्या मला यानिमित्तानं संधी मिळाली. त्यानंतर अकरावीला मी पुण्याला गरवारे कॉलेजला प्रवेश घेतला. मग पुरुषोत्तम करंडक, फिरोदिया करंडक आणि विविध एकांकिका आणि अभिनय स्पर्धांमध्ये भाग घेण्यास सुरुवात केली. त्यामुळे अभिनयाची लहानपणापासून आवडं होती. मग पथनाट्य आणि विविध स्पर्धा यांच्यातून भाग घेऊन ही आवडं वाढत गेली. मग ‘समन्वय’ नावाच्या आमच्या नाट्य संस्थेच्या माध्यमातून ‘लूझ कंट्रोल’ या प्रायोगिक नाटकाचे भारतात आणि भारताबाहेर अनेक प्रयोग केले. या नाटकाचं लेखनही मी केल होत. त्याचं खूप कौतुक झालं. अनेक ठिकाणी मला लिखाणासाठी आणि अभिनयासाठी पारितोषिक मिळाली. त्यामुळे होणाऱ्या कौतुकातून काम करण्याची अधिकाधिक उर्जा मिळत गेली.
आवडं माझ्यासाठी महत्त्वाची…
मी आयपीएस अधिकारी व्हावं अशी माझ्या बाबांची इच्छा होती. त्यामुळे मी स्पर्धा परीक्षा द्याव्यात या दृष्टीने मी कॉलेज सुरु असताना, त्यासोबतीने स्पर्धा परीक्षांचीही तयारी करतं होतो. परंतु अभिनयाची जास्त आवडं वाटू लागली आणि आपण याचं क्षेत्रात काहीतरी करावं असं मला वाटत होतं. मास्टर्स करण्यासाठी युकेला गेल्यावर अडीच वर्ष तिकडे होतो. त्याकाळातही आपल्याला अभिनय करायचा आहे हे सतत डोक्यात असायचं. वाईल्ड लाईफ विषयी मला प्रचंड आवडं आहे. त्यात मला जमेल त्या पद्धतीने मी काम करतं होतो, अजूनही करतोय. पण, अभिनय, लेखन आणि दिग्दर्शक म्हणून आपणं काम करावं हे मनाशी पक्क केलं आणि त्या दृष्टीने पावलं उचलली. अभिनय ही मुळची आवडं. मी लिखाण करतचं होतो. मग हळूहळू दिग्दर्शकाच्या भूमिकेत जाण्यास सुरुवात केली. पूर्ण शिकल्याशिवाय दिग्दर्शनाला सुरुवात करायची नाही हे मनाशी पक्क केल होतं. कदाचित त्याचमुळे दिग्दर्शनाचा योग खूप उशिरा आला. जवळपास दहा वर्ष या क्षेत्रात काम केल्यानंतर मी दिग्दर्शक म्हणून कामाला सुरुवात केली.
नाटकात रमतो…
मी चित्रपट आणि मालिकांमध्ये काम करतं असलो तरी नाटकात काम करणं मला सर्वाधिक आवडतं. त्यानंतर अनुक्रमे सिनेमा आणि टेलिव्हिजन. त्यामुळे नाटकं हे माझं लाडकं माध्यम आहे असं म्हणायला हरकत नाही. परंतु, टेलिव्हिजनवर काम करणं हे सगळ्यात अवघड काम आहे हे सत्यही नाकारता येणारं नाही. पण मी नाटकं किंवा सिनेमात रमतो.
शाब्बासकी मोलाची…
एका स्पर्धेसाठी क्षितीज पटवर्धन लिखित-दिग्दर्शित एका एकांकिकेत मी अभिनय केला होता. त्यामुळे ती माझी पहिली एकांकिका पण, मी केलेली पथनाट्यातील काम माझ्या अजूनही लक्षात आहेत. त्यावेळी त्याकामाचं खूप कौतुकही व्हायचं. पथनाट्यात मी साकारलेला सोंगाड्या आणि मावशीच्या माझ्या भूमिकांसाठी मला शाब्बासकी मिळाली. त्यावेळी गंभीर भूमिकाही साकारल्या पण विनोदी भूमिकांचं खूप कौतुक झालं. त्यामुळे कलाकार म्हणून लोकांना जे आवडतं ते देतं रहायचं या विचाराने नेहमी वेगळं साकारायच्या प्रयन्तात असतो.
लवकरच वेगळी भूमिका….
जवळपास दोन वर्षानंतर मी एका चित्रपटामध्ये महत्त्वाच्या भूमिकेत प्रेक्षकांना बघायला मिळणार आहे. माझा जवळचा मित्र, प्रियदर्शन जाधव दिग्दर्शित आगामी ‘चोरीचा मामला’ या चित्रपटात मी एक मध्यवर्ती आणि वेगळी भूमिका साकारतोय. शिवाय ‘झिंमा’ नावाचा एक चित्रपटही मी करत आहे. मी आणि माझी पत्नी क्षिती असं आमची निर्मिती असणारा आणि मी दिग्दर्शित केलेला हा सिनेमा आहे. त्यामुळे पहिली चित्रपट निर्मिती, माझं दिग्दर्शन आणि सात बायकांच्या वेढ्यात अडकलेल्या एका पुरुषाची कथा सांगणारा हा वेगळा सिनेमा लवकरच प्रेक्षकांच्या भेटीला येईल. शिवाय इतर अनेक प्रोजेक्टही सुरु होण्याच्या मार्गावर आहेत. शिवाय, एका चांगल्या नाटकाच्या मी शोधात आहे. सोबतीने एक नाटकं लिहून ते पूर्णत्वास नेण्याच्या मार्गावर आहे.
ड्रीमरोल निराळाच…
ड्रीम रोल ही संकल्पना मुळात माझ्यासाठी नाही. कोणीतरी साकारलेली एखादी व्यक्तिरेखा किंवा भूमिका आपण साकारण्यात मजा नाही असं मला वाटतं. त्यामुळे, एखाद्या नाटकात किंवा सिनेमात मी ‘पांडू’ (उदाहरणार्थ) साकारला तर तो पांडू लोकांसाठी ड्रीमरोल वाटावा या दृष्टीने मी काम करेन. त्यामुळे मी केलेला एखादा रोल अनेक पिढ्या लोकांच्या लक्षात राहिलं या साठी मी काम करेन. त्यामुळे मला मिळणारी प्रत्येक भूमिका माझ्यासाठी ड्रीमरोल आहे.
इंडस्ट्रीमधील हे खुपत….
इंडस्ट्रीमध्ये काम करताना एकमेकांविषयी असणारी इर्षा, असूह्या आणि स्पर्धा हे ज्यावेळी एका वेगळ्या पातळीवर पोहचतात त्याची फार चीड येते. दुसऱ्याच चांगलं काम आपणं बघू शकत नाही एवढी ती स्पर्धा टोकावर पोहोचलेली असते. मराठी इंडस्ट्री ही तेव्हाचं मोठी होईल, जेव्हा सगळे एकत्र मिळून काम करतील, असं मला वाटतं. एकत्र येऊन जेव्हा दुसऱ्याचा सिनेमा तेवढ्याच उत्साहात प्रमोट करतील, त्याचं कौतुकं करतील त्यावेळी याची सुरुवात होईल. हल्ली आपल्याचं लोकांमध्ये खूप मोठी स्पर्धा पाहायला मिळते. त्यामुळे वर्षभरात जवळजवळ शंभर सिनेमे येतात. त्यातील फार कमी लक्षात राहतात. जर हे सिनेमे समजा एकाच दिवशी आले तर त्याचा उपयोग होणारा नाही. त्यामुळे आपल्याआपल्यातील स्पर्धा थांबवून संपूर्ण इंडस्ट्री अधिकाधिक प्रगल्भ बनवण्याचा आपणं प्रयत्न करणं गरजेचं आहे.
वेळीच व्यक्त व्हा…
जे वाईट आहे त्याबद्दल व्यक्त व्हायलाच हवं हे अगदी माझ्या लहानपणापासून माझ्या पालकांनी मला शिकवलं होतं. काय वाचावं, काय सोडून द्यावं. राजकारणा आणि समाजकारणाची आवडं अशा अनेक गोष्टी मला वडिलांनी शिकवल्या. त्यामुळे प्रत्येकाची ही जडणघडण होणं गरजेचं आहे. मी कोणत्याही पक्षाचा किंवा व्यक्तीचा समर्थक नाही. कोणत्याही जाती-धर्मांचा पगडा मला मान्य नाही. आपणं भारतीय आहोत या मताचा मी आहे. शिवाय आपण माणूस आहोत हे त्याहून महत्त्वाचं आहे. परंतु हल्ली देशातील परिस्थिती बघता जिथे मला व्यक्त व्हावसं वाटत तिथे मी व्यक्त होतो. याचा परिणाम म्हणून मला धमक्यांचे फोन वगैरेही येतात. शिवाय, कलाकार हा सॉफ्ट टार्गेट असल्यामुळे अनेकदा मला ट्रोल केल जातं. पण त्याचा मला फरक पडत नाही. इंटरनेट स्वस्त झाल्याचा हा मोठा गैरफायदा आहे मला वाटतं. कारणं, लोकांना कधी कुठे काय बोलावं याचं भानं उरतं नाही आणि मग गरज असेल तरी व्यक्त होणं त्यांना जमत नाही. शिवाय, भाषे पलीकडे जाऊन सर्वानीच विचार करायला हवा असं मला वाटत.
प्रत्येक प्रतिक्रिया मोलाची…
काही सिनेमे ही केवळ ‘मनोरंजन पट’ असतात, त्याचा हेतू मनोरंजन हा एवढाच असतो. परंतु सिनेमे आणि नाटकं ही केवळ प्रबोधनासाठीचं असतात असा अनेकांचा समज असतो. पण तस अजिबात नसतं. शिवाय, आपलं काम हे काहींना आवडू शकतं, काहींना नाही आवडू शकतं. त्यामुळे जर सिनेमा सगळ्यांनाचं आवडला तर त्यातही काहीतरी चुकतयं असं मला वाटतं. त्यामुळे एखादा चित्रपट कोणाला आवडतं नसेल तरी त्यातूनही मला अनेक गोष्टी शिकता येतात. यातूनच स्वतःशी स्पर्धा निर्माण होते. शिवाय येत्या काळातील ऐतिहासिक सिनेमाच्या लाटेत आपणं काहीतरी वेगळा विषय घेऊन मीही काहीतरी नवीन घेऊन येण्याच्या प्रयत्नात आहे. लोकांना इतिहास बघायला आवडतोय, आणि तो अत्यंत चांगल्या प्रकारे मांडला जातोय हे सुखावह आहे. त्यामुळे येत्या काळात नक्कीच मी ही काही ऐतिहासिक करण्याच्या प्रयत्नात असणार् आहे.
नवीन वर्षाची आव्हान खूप…
आपल्या हातून खूप चांगलं काम घडलं पाहिजे म्हणून मी नवीन वर्षात अधिक मेहनत करणार आहे. लेखक, दिग्दर्शक, अभिनेता आणि आता निर्माता म्हणून शक्य तेवढ्या चांगल्या कामांतून आपणं प्रेक्षकांच्या लक्षात राहावं म्हणून काम करतं राहण्याचा माझा प्रयत्न कायम असेल. मनोरंजनपट करत विविध विषयांवर भर देत. मराठी सिनेमाचा यशाचा आकडा वाढवण्याच्या दृष्टीने माझ्या परीने सर्वतोपरी प्रयत्न करीन.
सोलापूर सारख्या शहरातून येऊन अभिनय क्षेत्रात आपल्या अभिनयाची छाप पाडणारी अभिनेत्री “दीप्ती धोत्रे” “डोंब” या चित्रपटातून अभिनयात पदार्पण करून “मुळशी पॅटर्न” या चित्रपटाने दिप्तीच्या अभिनय कौशल्याला वाव देत, दीप्ती खऱ्या अर्थाने प्रेक्षकांच्या भेटीला आली.
दिप्तीच्या अनेक चित्रपटांना पुरस्कार मिळाले असून अभिनयाच्या सोबतीने दिप्तीने जिम्नॅस्टिक सुद्धा केलंय. दिप्तीच्या अभिनय कारकिर्दीच्या प्रवासातील अनेक चढ उतार आणि तिच्या आगामी कामांबद्दल काही खास गप्पा जाणून घेऊ या “प्लॅनेट मराठी मॅगझीन” च्या “स्टार ऑफ द वीक” मधून….
संपूर्ण नाव : दीप्ती शंकर धोत्रे जन्मठिकाण : सोलापूर वाढदिवस : १० जानेवारी शिक्षण : एमबीए ( MBA )
“एक सुटकेस घेऊन मुंबईत आले आणि…. फ्लॉप चित्रपट ते चित्रपटाचा आलेख….”
अभिनयाचा कोणत्याही प्रकारचा गंध नसलेल्या मध्यमवर्गीय कुटूंबातून मी या क्षेत्रात आले आहे. पण आपल्यात कुठेतरी अभिनयाचा एक किडा आहे यांची जाणीव झाली. कॉलेज मध्ये असताना हौशी रंगमंच्या माध्यमातून मी पहिलं नाटक केलं. इथून कुठेतरी एक गोष्ट उमगली की आपण अभिनयात करियर करू या. अभिनयात कुठंवर काय करू किंवा मुंबईत माझं असं कोणी रहात नसताना अगदीच अनपेक्षित पणे अभिनयासाठी मुंबईत आले. काॅलेज पूर्ण होत असताना मी आमच्या शहरातील लोकल न्यूज चॅनेल साठी अँकर म्हणून काम केलं. मग पुण्यात एमबीए करण्यासाठी आले, तेव्हा असं वाटलं यार आपल्याला हे करायचं नाहीये. मला काही तरी वेगळं करायचंय या ध्यासाने मी एक सुटकेस घेऊन मुंबईत आले. मुंबईत आल्यावर एक वेगळ्या तऱ्हेचा स्ट्रगल होता, या मुंबईने मला आयुष्यात खूप काही दिलंय. मुंबईतली पहिली नोकरी दूरदर्शन मध्ये अँकर म्हणून मिळाली. पण इथे राहून आपल्याला अभिनयात काही करता येणार नाही हे समजलं आणि मी ती नोकरी सोडली. इथून खऱ्या प्रवासाला सुरुवात झाली. ठाण्यातून अंधेरीत रहायला गेले आणि तिथे वेगवेगळ्या दिग्दर्शकांना भेटणं, ऑडिशन देणं सुरू झालं. हे सुरू असताना जवळपास दोन वर्षांनी मला पहिला चित्रपट मिळाला. “डोंब” हा माझा पहिला चित्रपट जो येत्या २७ डिसेंबर २०१९ ला प्रदर्शित होणार आहे. माझा स्ट्रगल हा वेगळा होता कारण लोकं कामासाठी धडपड करतात मी ते करत असताना मी लागोपाठ आलेली कामं केली, फिल्म्स केल्या, पण माझ्या फिल्म्स प्रदर्शित झाल्या नाहीत. अगदी तरुण वयात एक बॅग घेऊन कामासाठी मुंबईत आले खरी पण केलेली काम कुठे दिसत नसल्याने घरच्यांकडून या बद्दल अनेक प्रश्न विचारले जायचे. या सगळ्यात माझ्या घरचे आणि खास करून माझी आई माझ्या मागे खंबीरपणे उभी होती. माझी स्वप्न पूर्ण करण्यासाठी ते सगळेच माझ्या पाठीशी होते. हा सगळा काळ थोडा धडपडीचा असताना मी थोडी हिंदी चित्रपट सृष्टी कडे वळले “धारा ३०२” ही हिंदी फिल्म मी केली. पण फिल्म येऊन ती फ्लॉप गेली तर हा काळ थोडा कठीण होता म्हणून मी मधलं एक वर्ष काही काम न करता स्वतःला वेळ दिला. आपण काय केलं पाहिजे हे स्वतःला समजवल त्या नंतर मी मुळशी पॅटर्न, भिरकीट, भोंगा, हे चित्रपट केले मग इथून माझ्या चित्रपटाचा एक अनोखा आलेख तयार होत गेला.
“वागणूक आहे वेगळी कारण….”
चित्रपट हा चित्रपट असतो त्यामुळे मराठी आणि हिंदी असा फरक करून चालत नाही पण यात फिल्म चा सेटअप, प्रोडक्शन हाऊस, कॅमेरा या सगळ्या गोष्टी सारख्या असताना फक्त भाषा वेगळी असते. फिल्म आणि त्यांची टीम यावरून कळतं की तुम्हाला तिकडे कशी वागणूक मिळते.
“व्यायामाची वेडी”
कॉलेज मध्ये असताना मी बास्केटबॉल चॅम्पियन होते. कुठलाही खेळ म्हंटल की फिट राहणं हे आपसूक पणे येतंच, त्यामुळे खेळा व्यतिरिक्त व्यायाम करावा वर्कआउट करावं असं काही माहीत नव्हतं, पण जेव्हा मुंबईत आले तेव्हा फक्त कामासाठी लोकांना भेटणं, ऑडिशन देणं, हेच चालू असताना यात स्वतःसाठी फिट राहायला व्यायाम करायचा असतो हे मला माहित नव्हतं. पण जेव्हा हिंदी चित्रपट केला तेव्हा माझे सहकलाकार एवढे फिटनेस च्या बाबतीत काटेकोर होते हे बघून मला फिटनेस ची वेगळी बाजू समजली. मी त्यांच्याकडून फिटनेस च्या अनेक गोष्टी शिकले. माझा सहकलाकार हा जिम्नॅस्टिक करायचा ते बघून मला खूप भारी वाटायचं, मग मी जिम्नॅस्टिक शिकले. हे करून मला स्वतः मध्ये फार फरक जाणवला त्या नंतर मला फिटनेस च महत्व कळलं. व्यायाम करून आपण मानसिक आणि शारीरिक रित्या किती फिट राहतो यांची मला जाणीव झाली म्हणून मी आता नियमित व्यायाम, जिमिंग करते.
“मुळशी पॅटर्न आहे खास”
आपण चित्रपट करतो पण ते प्रदर्शित होत नाही आहेत तर हा एक काळ माझ्यासाठी माझ्या करियर साठी आव्हानात्मक होता. कोणतीही फिल्म मिळण्यापेक्षा आपण जे काम केलं ते लोकांसमोर येत नाही हे फार दुःखद होतं. मधल्या या काळात मी डिप्रेशन मध्ये गेले, पण कुठेतरी आपल्याला एक सकारात्मक दृष्टिकोन ठेवून आयुष्यात काहीतरी करायचं असतं हे जाणवलं. मला मानसिकरित्या स्टेबल राहण्यासाठी व्यायामाने फार मदत केली. करियर मधली ५ वर्ष फार कठीण होती. भविष्यात काय होईल माहीत नाही पण काम करत राहू आणि पुढे जात राहू हे मनात ठेवून काम करत राहिले. मुळशी पॅटर्न प्रदर्शित झाला आणि त्याला वेगळ्या प्रकारचं यश मिळालं हा वेगळ्या उंचीवरचा सिनेमा केल्याचं सुख मला मिळालं. या चित्रपटाने मला ओळख दिली. यातून मी आयुष्यातल्या प्रत्येक प्रसंगाला सकारात्मक दृष्टीने घ्यायला लागले.
“प्रत्येक कामाने काहीतरी शिकवलं”
माझं एक ठरलंय की प्रत्येक चित्रपटातुन काही न काही शिकेन आणि मी ते शिकतेय. प्रवीण तरडे सरांसोबत मुळशी पॅटर्न करताना मला फार मज्जा आली. सगळी टीम कमालीची आहे. स्वतः प्रवीण सर एवढे एनरजेटीक आहेत, त्यांची कामाची पद्धत आणि काम करण्याचा उत्साह हा वेगळा आहे. त्यांची काम करून घेण्याची पद्धत खूप मस्त आहे, आणि सेटवर प्रत्येक कलाकाराला त्यांच्या कडून मिळणारी वागणूक फार वेगळी आणि उत्तम आहे. आपण आपल्या कामातून सगळीकडे उत्तमरित्या परफॉर्म केलं पाहिजे हे मी या सेटवर शिकले. भोंगा करताना महेश लिमये सरांसोबत काम करण्याचा थोडं दडपण होत पण इथे सगळ्यांनी छान समजून घेऊन मस्त काम केलं. मी अगदी कमीवेळात चांगलातल चांगलं काम कसं करावं हे शिकले. मी आताच विजेता हा चित्रपट केला, चित्रपट मला आयुष्यात संयम काय असतो हे शिकवून गेला.
“विद्या बालन ते विकी कौशल”
भविष्यात मला विद्या बालन, रणवीर सिंग आणि विकी कौशल सोबत काम करायचंय. “अभिनय करते कारण..” मला ज्या कामात सुख मिळतं, मी जिथे मनाने आणि आत्म्याने मनापासून काम करू शकते, तिथे मी काम करते, जिथे मला माझ्या भावना व्यक्त करता येतात तिथे मला काम करायला आवडतं, म्हणून मी मॉडेलिंग करणार नाही. पैशासाठी किंवा प्रसिद्धीसाठी मी काम न करता, अभिनय हा मी माझ्या स्वतःच्या आवडीसाठीसाठी करते.
“कामाची भव्यदिव्यात आणि अभ्यासपूर्ण कामाचा अनुभव”
करियर च्या सुरवातीला मी अनेक गोष्टी केल्या मग त्यात एडिटिंग, असिस्टंट एडिटिंग मग प्रणव दिवार (दिग्दर्शक) यांनी मला विचारलं की मला असिस्टं करशील का? मग मोठ्या प्रोजेक्ट ची काम कशी होतात यांचा अनुभव घेता आला. हिंदी मध्ये प्रत्येक गोष्टीचा सखोल अभ्यास केला जातो. “बघण्याचा दृष्टिकोन बदलला पाहिजे” जेव्हा आपण नवीन असतो तेव्हा आपल्याला जज करणारी खूप लोक असतात. इथे प्रत्येक जण हा वेगळ्या वेगळ्या भागातून आलेला असतो. तर इथे येणाऱ्या प्रत्येकाची देहबोली वेगळी असते. त्यामुळे प्रत्येक व्यक्तीला नवीन गोष्टी शिकायला आणि त्या आत्मसात करायला वेळ जातो, यामुळे आपल्याकडे फार पटकन एखाद्याला जज केलं जातं. लुक्स, ड्रेसिंग, भाषेवरून मला सुद्धा इथे वेगळ्या दृष्टीकोनातून बघितलं गेलं, साहजिकचपणे मला या गोष्टी शिकायला वेळ गेला.
“बोल्ड करेन पण…”
मी एखादी बोल्ड भूमिका करेन पण ती त्या गोष्टीला अनुसरून असली पाहिजे. गोष्टीची गरज असल्यास नक्की बोल्ड भूमिका करेन.
स्लॅम बुक
आवडता अभिनेता : रणवीर सिंग, विकी कौशल आवडती अभिनेत्री : विद्या बालन सिंगल आहेस की कमिटेड : सिंगल फिरण्याची आवडती जागा : सिंगापूर, दुबई कोणती गाडी आवडते : स्पोर्ट्स कार खऱ्या आयुष्यातली दीप्ती कशी आहे : मी खऱ्या आयुष्यात जशी आहे तशीच स्क्रीन वर असते. मी खूप आत्मविश्वासू, भावुक आणि डेअरिंगबाज आहे. अभिनया व्यतिरिक्त काय आवडतं : डान्स, जिम्नॅस्टिक, गायन
अभिनयाच्या सोबतीने जिम्नॅस्टिक करून फिटनेसचा अनोखा फंडा जपणारी, बोल्ड भूमिका साकारुन खऱ्या आयुष्यात तितकीच हळवी असणारी अभिनेत्री दीप्ती धोत्रे.
सेल्फ मेड अशी अनोखी ओळख संपादन करून आजवर तिने चित्रपट सृष्टी मध्ये स्वतःचा वेगळा ठसा उमटवला आहे तिच्या पुढील वाटचाली साठी खूप खूप शुभेच्छा..
२०१९ सालाच्या उत्तरार्धाच्या दिशेने सगळ्यांचा प्रवास सुरु झाला आहे. गेल्या वर्षभरात अनेक चांगल्या-वाईट अनुभवांच्या आठवणींची शिदोरी घेऊन येत्या वर्षाला सामोरं जाण्यासाठी सगळेच सज्ज झाले आहेत. मराठी आणि हिंदी चित्रपटांतून झळकलेल्या काही मराठी कलाकारांनी सगळ्यांचं लक्ष वेधून घेतलं. अगदी काही मिनिटांसाठी चित्रपटात झळकलेले हे कलाकार आणि त्यांच्या भूमिका भाव खाऊन गेल्या. या सरत्या वर्षाला निरोप देताना मागील वर्षभरातील चित्रपटांतून झळकत ‘स्टार’ बनलेल्या मंडळींसोबत ‘टीम प्लॅनेट मराठी’ने खास गप्पा मारल्या आहेत.
मोलकरीण गाजली
२१ जूनला प्रदर्शित झालेल्या ‘कबीर सिंग’ या चित्रपटाने बॉक्स ऑफिसवर चांगलीच कमाई केली. हा चित्रपट प्रदर्शित झाला आणि त्यातील एक व्हिडीओ क्लिप सर्वत्र प्रचंड प्रमाणात व्हायरल झाली. चित्रपटाचा मूळनायक असलेला कबीर सिंग म्हणजेच अभिनेता शाहिद कपूर त्याच्या मोलकरणीच्या मागे पळत असलेली ती क्लिप प्रेक्षकांनी उचलून धरली. हळूहळू चित्रपटातील त्या दृश्याला साजेसे अनेक मिम्सही व्हायरल झाले. शाहिद ज्या मोलकरणीच्या मागे पळत असतो ती मोलकरीण साकारलेली अभिनेत्री म्हणजे वनिता खरात. अवघ्या काही मिनिटांच्या या सीनमुळे प्रेक्षकांबरोबरीने संपूर्ण मराठी आणि हिंदी इंडस्ट्रीचंही लक्ष वनिताने वेधून घेतलं आणि ती या काही मिनिटांत स्टार झाली. कीर्ती कॉलेजमध्ये शिकत असताना, ‘नहीतो गोली मार दुंगा….’ या एकांकीकेमधून तिच्या अभिनयातील वाटचालीला सुरुवात झाली. पुढे विविध मालिकांमधून वेगवेगळ्या भूमिका तिने साकारल्या. त्या सोबतच, ‘कॉमेडीची बुलेट ट्रेन’, ‘महाराष्ट्राची हास्य जत्रा’ अशा कार्यक्रमांमधूनही तिने काम केलं. ‘कबीर सिंग’ मधील मोलकरणीच्या भूमिकेसाठी सिलेक्शन झालं आणि मग काम करताना आलेल्या अनुभवांविषयी सांगताना वनिता म्हणते, ‘शुटींग सुरु झाल्यावर सुरुवातीला थोडं दडपण आलं होतं, आणि माझा पहिला सीन एवढा भारी झाला कि सेटवरील सगळ्यांनी माझ्यासाठी टाळ्या वाजवल्या. शिवाय, स्वतः शाहिद कपूरने माझ्या कामाचं कौतुक केलं. चार दिवसांच्या शुटींगनंतर माझं ते काम एवढ गाजेल अशी कल्पना ही केली नव्हती. पण चित्रपटाच्या प्रोमोमध्येही मी झळकले आणि नेटकर्यांनी विविध मिस आणि ट्रोल करून मला प्रसिद्धीच्या शिखरावर ठेवलं. पुढे ती सांगते, प्रत्येक कलाकाराला पुढे जाण्यासाठी एका संधीची गरज असते. मला या चित्रपटामुळे ही संधी मिळाली. असं वनिता आवर्जून सांगते. या चित्रपटानंतर वनिताला बॉलीवूड मधून अनेक ऑफर्सही आल्या. पण काही कारणांमुळे ती काम करणं शक्य झाल नाही. असं वनिता सांगते.
नव्या हिंदी भूमिकेत प्रेक्षक भेटीला
नितेश तिवारी दिग्दर्शित ‘छिछोरे’ हा चित्रपट ६ सप्टेंबरला प्रदर्शित झाला. बॉक्सऑफिसवरही या चित्रपटाने भरघोस कमाई केली. या चित्रपटात मराठमोळा अभिनेता प्रसाद जवादे यानेही काम केल आहे. ट्रेनमधील अवघ्या काही मिनिटांच्या एका दृश्याने सगळ्यांचं लक्ष वेधून घेतलं. या दृष्यात प्रसादने साकारलेली भूमिका भलतीच भाव खाऊन गेली. या चित्रपटासाठी प्रसाद सोबत अनेक कलाकारांनी या भूमिकेसाठी ऑडीशन दिल्या होत्या पण त्या सगळ्यांमधून अखेर प्रसादची निवड करण्यात आली. ज्या सीनमध्ये प्रसादने काम केल आहे, तो सीन चित्रपट प्रदर्शित झाल्यानंतर अनेक दिवस सोशल मिडीयावर व्हायरल झाला होता. या भूमिकेबद्दल विचारले असता प्रसाद सांगतो, ‘आपल्याला नितेश तिवारी सारख्या दिग्दर्शकासोबत काम करण्याची संधी मिळते याचा मला आनंद होता. चित्रपटातील माझ्या सीनचं तीन-चार तासांत पॅकअप झाल होत. त्यावेळी या भूमिकेचं एवढ कौतुक होईल असा विचारही मी केला नव्हता. पण तो सीन प्रोमोमध्येही दाखवण्यात आला होता. त्यानंतर हा चित्रपट प्रदर्शित होण्याअगोदरच विविध कामांसाठी विचारण्यात आलं होत. कदाचित या छोट्या भूमिकेमुळे माझ्यासाठी इतर संधी आल्या असतील’, असे प्रसाद आवर्जून सांगतो. लवकरच एका हिंदी चित्रपटाच्या माध्यमातून प्रसाद एका वेगळ्या भूमिकेतून प्रेक्षकांच्या भेटीला येणार आहे.
सचिन’ने साकारला ‘द सचिन’
‘दि झोय फॅक्टर’ हा चित्रपट ६ सप्टेंबरला सर्वत्र प्रदर्शित झाला. या चित्रपटामधील एका सीन मध्ये सचिन तेंडूलकरसारखा लुक असणारा एक मराठमोळा अभिनेता झळकला तो म्हणजे अभिनेता सचिन देशपांडे. मराठी मालिका आणि चित्रपटांत काम करताना म्हणावं तसं यश मिळतं नव्हतं. एके दिवशी ‘सिटी ऑफ ड्रीम्स’ यावेबसिरीजच्या ऑडिशनसाठी सचिनला फोन आला. त्याचं कास्टिंगही झालं. पण काही कारणास्तव एक दिवसाच्या शूटनंतर त्याची भूमिका वगळण्याचा निर्णय घेण्यात आला आणि सचिनचं ते काम थांबलं. मग काही दिवसांनी त्याला त्यांच्याकडून ‘झोयाफॅक्टर’ या हिंदी चित्रपटातील रोलच्या ऑडिशनसाठी विचारण्यात आलं. ऑडिशन झालं, पण सचिनला कोणती भूमिकासाकारायची आहे याचा काहीचं अंदाज नव्हता. ‘इंडियन क्रिकेट टीम मधील एका सिनिअर प्लेअरचा रोल तू करणारं’, एवढचं त्याला सांगण्यात आलं होतं. लुक टेस्टला गेल्यावर सचिनचे केस कर्ल्स (कुरळे) करावे लागणार असल्याचं त्याला सांगण्यात आलं. त्यानंतर हा लुक सचिन तेंडूलकर यांच्याशी साम्य साधणारा असावा असं त्याच्या लक्षात आलं आणि क्रिकेट बेस्ड या चित्रपटात सचिनला ‘द सचिन तेंडूलकर’ साकारण्याची संधी मिळाली. मग तयारी करता त्यांच्या विविध व्हिडीओ पाहण्यास सुरुवात केली. तो क्रिकेट टेक्निक्स शिकला. ते ग्राउंडवर येताना कसे येतात? त्यांचा ग्राउंडवरील वावर कसा असतो? या आणि अशा अनेक बारकाव्यांचा त्याने अभ्यास केला. तिकडे काम करण्याचा सचिनचा अनुभव अर्थात भारी होता. फायनल मॅचच्या सिक्वेन्सचंशुटींग सुरु होत. त्या शुटींगसाठी आलेल्या अनेक कॅमेरामॅननी सचिन(तेंडूलकर) यांच्या अनेक मॅचचं त्यांच्या कॅमेऱ्यातून टिपल्या होत्या. शुटींग संपल्यानंतर त्यांच्यातील दोन कॅमेरामॅननी सचिन जवळ जाऊन कामाचं भरभरून कौतुक केलंचं. शिवाय, तो बऱ्याच अंशी सचिन सरांसारखा दिसतो आणि शूटला मी तसाचं भासलो असं त्यांनी सांगितलं. सोबतच, जेव्हा कधी तेसचिन सरांना भेटतील तेव्हा ‘सचिन’ने खूप चांगला ‘सचिन’ साकारला असं त्यांना आवर्जून सांगणार असल्याचंही बोलून दाखवलं. त्यामुळे हे चांगलं काम माझ्या नशिबी आलं यात धन्यता आहे, असं सचिन सांगतो.
चिंधी लई भारी
संजय जाधव दिग्दर्शित ‘खारी बिस्कीट’ हा चित्रपट मागील महिन्यात प्रदर्शित झाला. बहिण-भावाच्या भावनिक नातेसंबंधावर आधारित या चित्रपटातील सर्व कलाकार मंडळींबरोबरीने एक पात्र खूप गाजलं आणि सगळ्यांच्याच लक्षात राहिलं, ते म्हणजे ‘चिंधी’. ‘चिंधी’ ही व्यक्तिरेखा साकारली आहे अभिनेता मंदार मांडवकर याने. एम. डी कॉलेजच्या ‘नाट्यांगण’पासून सुरु झालेला मंदारचा प्रवास ‘१०० डेज’, हास्यजत्रा, ‘रात्रीस खेळ चाले’, लक्ष्य अशा विविध मालिकांमधून लहान मोठ्या भूमिका साकारत सुरु होता. बत्ताशी, रडारड झाली पाहिजे, नदीकाठचा प्रकार, मद्रास कॉफ्फी अशा एकांकिकापासून सुरु झालेल्या मंदारचा आज चित्रपटपर्यंत येऊन पोहचला आहे. अखेर ‘खारी बिस्कीट’च्या निमित्ताने मराठी चित्रपटश्रुष्टीत पदार्पण करत त्याने अलोट प्रसिद्धीही कमावली. या चित्रपटाच्या ऑडीशन उत्तमरित्या पार पडली आणि अखेर मंदारच्या नावावर शिक्का मोर्तब करण्यात आला. चित्रपटाच्या प्रोसेस दरम्यान अनेक गोष्टी शिकता आल्या. चित्रपट क्षेत्रात नवखा असल्यामुळे अनेक गोष्टी मंदारसाठी नव्या होत्या. त्यामुळे शुटींगनंतर मंदारने केस कापले होते त्यावरूनही अनेक किस्से झाले शिवाय दिग्दर्शकांकडून अनेक नव्या गोष्टी शिकता आल्याच तो आवर्जून सांगतो. चित्रपटातून मिळालेल्या प्रसिधीबद्दल मंदार सांगतो, ‘खारी बिस्कीट, च्या निम्मिताने स्वप्न सत्यात उतरलं आहे. संजय जाधव यांच्य्सोबत काम करायला मिळणं ही माझ्यासाठी खूप मोठी आणि महत्त्वाची बाब आहे. त्यामुळे मिळालेल्या प्रसिद्धीमुळे मी एका रात्रीत सास्तर झालो असेल कि नसेल मला सांगता येणार येणार नाही. परंतु एका रात्रीत अनेक स्टार माणसांच्या ओळखी झाल्या हे नक्की समाधन देणार आहे’. लवकरच एका मालिकेच्या माध्यमातून मंदार सगळ्यांच्या भेटीला येतं आहे.
