“बहिणीची साथ मोलाची” 
मी इंडस्ट्रीत आलो यामागे माझ्या बहिणीचा सगळ्यात मोलाचा वाटा आहे. मी नाटक, एकांकिका, दोन अंकी प्रयोग करायचो. पण तिने माझ्या अगोदर दोन तीन वर्षे काम केल्यामुळे तिला कामाचा अनुभव होता. इंडस्ट्री बद्दल अनेक गोष्टी बहिणी कडून समजल्या. मग मी जेंव्हा आलो तेंव्हा माझ्या शिकण्याची सुरुवात झाली. आमच्या दोघांच्या नात्यांची केमिस्ट्री लहानपणा पासून चांगली आहे. एकमेकांना समजून घेऊन, एकमेकांचे सल्ले घेऊन आम्ही दोघे काम करतो. आमच्या आई बाबांचा या साठी दोघांना खूप पाठींबा आहे. एकमेकांच्या प्रोजेक्ट बद्दल चर्चा अनुभवांची देवाणघेवाण करून आम्ही काम करतो. आम्ही दोघांनी एकत्रित काम केलेले तीन-चार सिनेमे लवकरचं येणार आहेत.

 
“समृद्ध संपूर्ण कान्स” 
जेंव्हा “कान्स” मध्ये माझा सिनेमा दाखवला गेला तेंव्हा समजलं की आपला चित्रपट फार छोटा आहे. चित्रपट हे माध्यम विविध भाषाचं आहे. विविध देशातून वेगवेगळ्या विषयांवर सिनेमे इथे येतात. आपल्या चित्रपटाला एखादं दुसरा पुरस्कार मिळाला की आपल्याला वाटतं हे खूप भारी आहे. पण तिकडे जाऊन कळतं की आपण अजूनही पाण्यातच आहोत समुद्र फार मोठा आहे. २८८ देशातले १० ते १२ लाख चित्रपट कान्स ला आले होते. अनेक लोकांना भेटणं झालं, बोलणं झालं हा अनुभव खूप काही शिकवून जाणारा होता. 

“संमिश्र अनुभवाचा प्रवास..”  मला इंडस्ट्रीत काम करण्याचा अनुभव फार चांगला आला आहे. पण या इंडस्ट्रीत तेवढ्याच समस्या सुद्धा आहेत. चांगल्या लोकांची भेट झाली, अनेक लोकांनी मदत केली, दिग्दर्शक आणि अनेक अभिनेत्यांनी कामासाठी पाठींबा दिला पण याच सोबतीने फसवणारी लोक सुद्धा भेटली. स्वतःच ज्ञान आणि आत्मविश्वास असेल तर तुम्हाला कोणी फसवू शकत नाही. इंडस्ट्रीत नेहमी काम करत राहून ऍक्टिव्ह रहायला हवं. 
“शेतात काम करायला आवडतं”
मी अभिनेता, निर्माता आहे पण सोबतीने मला नाटक करायला आवडतं. स्विमिंग करायला खूप आवडतं, वाचनाची आवड आहे. अनेकदा कथा आणि वेगवेगळी पुस्तकं वाचत असतो. सगळ्यात जास्त मला शेतात काम करायला खूप आवडतं. मी लातूर ला आमच्या गावी आजी आजोबांसोबत काम करतो. आवडीने शेतातील कामं करायला आवडतात तर शेता मुळे माझं आणि गावाचं असं एक घट्ट नात आहे.

आवडता अभिनेता : चिन्मय मांडलेकर, प्रियदर्शन जाधव, ओम भूतकर – ‘चिन्मय मांडलेकर’ 

सामाजिक भान जपणारा हरहुन्नरी अभिनेता तसेच निर्माता “अमोल कागणे” ला प्लॅनेट मराठीच्या संपूर्ण टीम तर्फे भावी कारकिर्दीसाठी खूप साऱ्या शुभेच्छा! 

प्लॅनेट मराठी आणि अक्षय बर्दापूरकर निर्मित “एबी आणि सीडी” या सिनेमातून “सायली संजीव” लवकरचं प्रेक्षकांच्या भेटीला.. 
“काही दिया परदेस” ह्या मालिकेतून घराघरात ओळखली जाणारी “गौरी” म्हणजेच सायली संजीव.. 
छोट्या पडदा गाजवल्या नंतर लवकरचं मोठ्या पडद्यावर आपल्या अभिनयाची किमया दाखवायला सज्ज झालेली अभिनेत्री “सायली संजीव” हिच्याशी प्लॅनेट मराठी मॅगझीन च्या “स्टार ऑफ द वीक” च्या निमित्ताने केलेल्या दिलखुलास गप्पा…. 

“अशोक मामांची मानलेली मुलगी” 
सगळ्यात मोठी गोष्ट अशी आहे की, ती एक आपण अफवा म्हणू शकतो, खूप लोकांना असं वाटतं की मी निवेदिता सराफ यांच्या सारखी दिसते तर लोकांना वाटतं मी त्यांचीच मुलगी आहे आणि मी अशोक सराफांच्या वाढदिवसाला सोशल मीडिया वर एक पोस्ट टाकली होती तर त्यात मी हॅप्पी बिर्थडे पप्पा! असं लिहलेलं. अशोक सराफ मला त्यांची मुलगी मानतात तर मी त्यांची मानलेली मुलगी आहे हे बऱ्याचं लोकांना माहीत नाही.  

“मी कधीच ब्रेक घेणार नाही, चित्रपट आणि वेब सिरीजच्या माध्यमातून भेटीला” 
आता अनेकांना माहीत नाही मी सध्या काय करतेय. प्रेक्षकांना मी बरेच दिवस दिसले नाही पण मी जेंव्हा मालिका करत होते तेंव्हा फार कमी काम करत होते पण आता मी फार कामात आहे. माझे ५ चित्रपट तयार आहेत ते प्रदर्शित होण्याची मी सुद्धा वाट बघत आहे. एक वेबसिरीज येत्या काही दिवसात येईल. त्या नंतर मी २ ते ३ चित्रपटाचं चित्रीकरण चालू होईल. सध्या मी प्लॅनेट मराठी आणि अक्षय बर्दापूरकर निर्मित, मिलिंद लेले दिग्दर्शित “एबी आणि सिडी” हा नवा चित्रपट करतेय. या सगळ्यामुळे लोकांना वाटतंय मी कुठेतरी ब्रेक घेतला आहे तर असं काही नसून मी कधीच ब्रेक घेणार नाही. मला काम करायला आवडतं. मी स्वतः या सगळ्या फिल्म्स कधी प्रदर्शित होणार आहेत यांची वाट बघतेय. 

“मला सुट्टी आवडत नाही, आवडीतून घडलेलं करिअर” 
मी अगदीच मध्यमवर्गीय कुटूंबातून आलेले आहे. माझ्या वडिलांना वाटत होतं मी वकील व्हावं तर हा हट्ट नव्हता पण त्यांची इच्छा होती. आठवी, नववी नंतर माझा एकंदरीत कल हा राजकीय अभ्यासाकडे होता. माझ्या घरात कोणी ही कलाकार किंवा राजकारणी नाही. पण मला ही दोन्ही क्षेत्र मनापासून आवडतात. या सगळ्यात मी एलएलबी साठी ऍडमिशन घेतलं, पण बीए नंतर मी एका नाटकात भाग घेतला तेंव्हा अभिनय ही आवड होती पण करियरच्या दृष्टीकोनातून कधी याकडे पाहिलं नव्हतं. एक एकांकिका केली आणि त्या कामासाठी मला अनेक पुरस्कार मिळाले तेंव्हा तिथे परीक्षक म्हणून “प्रवीण तरडे” होते त्यांनी मला सांगितलं “तू स्क्रीन वर छान दिसशील” तर आवड म्हणून हे करावं म्हणून मी या क्षेत्रात आले. ऑडिशन द्यायला लागले, पण पुढे काही होईना मग मग हे नको करायला असं वाटलं. आई बाबांच्या मनात इंडस्ट्री बद्दल काही गैरसमज होते. पण मग मला जाणवायला लागलं की अभिनय करून कामाचं समाधान मिळतंय. त्या काळात बाबांना हृदय विकारांचा झटका आला तेंव्हा एकदमचं दडपण आलं. घरी बाबा एकटे कमावणारे होते. अचानक या गोष्टी घडल्या आणि मग तेंव्हा मी ठरवलं की आपण अभिनय करावा आणि माझ्याकडे योगायोगाने “काहे दिया परदेस” ही मालिका आली. मग मी घरच्यांना वेळ देऊन ही मालिका केली. मालिका संपून अगदीच दोन दिवस आराम केला आणि तिसऱ्या दिवशी मी “मृण्मयी देशपांडे” सोबत चित्रपट करत होते. मला सुट्टी आवडत नाही, तर आज या गोष्टी मला जाणवतात की आपण कामाची ओढ असल्यामुळे इथे आहोत. 

“मी स्वतःला उत्तम अभिनेत्री समजत नाही, अनेक दिग्गज आदर्श”  मला अनेक लोक प्रेरणा देऊन जातात. त्यामुळे अशी लोकं या इंडस्ट्रीत फार आहेत. खूप लोकांचं काम आवडतं, कामाची पद्धत आवडते. सुबोध भावे हे या इंडस्ट्री मधले पहिले मित्र आहेत. ते मला फार जास्त साथ देतात, सल्ले देतात. ते ज्या पद्धतीने आज काम करतात, त्यांचा उत्साह हा दांडगा आहे. अशोक सराफ यांच्याकडे बघून खूप लोकं मोठी झाली आहेत. ते आदर्श आहेत पण माझ्यासाठी सगळंच आहेत. आमचं एक बाप लेकीचं अनोखं नात आहे. किती काम करावं, कसं करावं, कामातली अचूक वेळ साधून कसं उत्तम काम करावं हे त्यांच्याकडून शिकते आहे. मोहन जोशी आहेत जे म्हणतात की आता मी एवढचं काम करणार पण ते त्यांच्या चौपट काम करतात. शुभांगी गोखले आहे जी माझी आई आहे ती खूप लाड करते पण लाडापेक्षा कसं आणि किती काम करावं हे त्यांनी मला “काहे दिया परदेस” मध्ये शिकवलं. अगदी काम करताना उभं कस राहावं इथपासून, हातवारे कसे करावे हे त्यांनी शिकवलं आहे. मी अजून अभिनय शिकते आहे त्यामुळे मी स्वतःला उत्तम अभिनेत्री समजत नाही. 

“इंडस्ट्रीत काम करण्याचा चांगला अनुभव”
     या इंडस्ट्रीत मला पावलोपावली खूप चांगली लोकं भेटली आहेत. या बाबतीत मी स्वतःला फार नशीबवान समजते की उत्तम लोकांची साथ लाभली. कधीच वाईट अनुभव नाही आले. मला हिंदीत आणि मराठीत दोन्ही कडे सुंदर अनुभव आले आहेत.  

“प्रत्येक जण प्रतिस्पर्धी” मी कोणाला प्रतिस्पर्धी नाही मानत. प्रत्येकांची काम करण्याची पद्धत वेगळी आहे. मला जे काम मिळालं ते दुसऱ्या कोणाला मिळेल असं नाही होऊ शकत. स्पर्धा कशाची करावी हा सुद्धा एक प्रश्नच आहे. एकीकडे हल्ली सगळेच प्रतिस्पर्धी आहेत. खूप स्पर्धा वाढली आहे ही डोक्यात एक गोष्ट ठेऊन काम करावं लागतं.   

“घरच्यांचा खंबीर पाठींबा” 
झी आणि काहे दिया परदेस यांच्या पाठींब्यामुळे अनेक गोष्टी शक्य झाल्या. आई मालिका बघायची तिला हे आवडायचं पण मग म्हणून आपल्या मुली ने हे काम करावं असं तिला वाटायचं नाही. मग एका मालिकेमुळे त्यांना सुद्धा एक सेक्युरिटी आली. सेटवरच्या सगळ्या लोकांना आई बाबा भेटून गेले. घरच्यांना एका क्षणाला समजलं की आपली मुलगी जे काम करते आहे ते योग्य करतेय.

“फॅन्स च्या प्रेमाचा वर्षाव” 
  मला रोज I love you चे मेसेज येतात. मी काही नाही करू शकत. माझ्या फेसबूक आणि इंनस्टाग्राम च्या पोस्ट वर नेहमी love you मेसेजस् असतात. हे मला फार आवडतं. माझे फॅन्स सगळे प्रेम करणारे आहेत. ते माझ्या डोक्यात कधीच हवा जाऊ देत नाहीत. नेहमी आपण केलेल्या कामाची पोहचपावती ते या माध्यमातून देत असतात. 

“राजकीय आणि अभिनयात साथ देणारा साथीदार हवा” 
माझा एवढयात काही लग्नाचा प्लॅन नाही आहे. माझं स्वप्न आहे की मुंबईत स्वतःच घर झाल्याशिवाय लग्नाचा विचार करायचा नाही. मुलगा कसा असावा तर प्रत्येक मुलीला छान, देखणा, सुंदर, समजून घेऊन पाठींबा देणारा वगैरे हवा असतो तर नक्कीच या गोष्टी आहेत, पण माझं राजकीय आणि अभिनयातील करियर याला पाठींबा देणारा जोडीदार मला हवा आहे. मला राजकारणात काही तरी करायचंय तर अभिनय आणि राजकारण या दोन्ही गोष्टी सांभाळून मला यात साथ देणारा नवरा मला हवाय. 

“राजकारण आवडीचं” 
मी मनसेची उपाध्यक्ष आहे हे अनेक लोकांना माहीत आहे. मला राजकारणात नक्कीच काही तरी करायला आवडेल. भविष्यात सक्रिय राजकारणात पदार्पण करायला नक्कीच आवडेल कारण या क्षेत्रात येऊन समजासाठी काही तरी काम करून समाजात बदल घडवावे अस मला वाटतं. 

“एबी आणि सिडी चा अद्भुत योगायोग” 
या चित्रपटात काम करणं आणि यासाठी माझी निवड होणं हे सगळंच एवढं मजेशीर होत. मी नाशिक ला होते आणि मला भयंकर बातम्या बघायची सवय आहे तर तेंव्हा बातम्या बघताना फास्ट न्यूज मध्ये एक हेडलाईन पाहिली की “एबी आणि सिडी” या मराठी चित्रपटात “अमिताभ बच्चन” झळकणार! तेंव्हा मनात एक गोष्ट पटकन येऊन गेली यार असा एखादा चित्रपट करायला मिळायला हवा. त्याचं संध्याकाळी मला फोन आला की २०, २१ , २२ ला फ्री आहात का? तर मी त्यांना फिल्म च नाव विचारलं आणि ती फिल्म “एबी आणि सिडी” होती . मी कुठेतरी मनात एखादी गोष्ट आणली आणि ती सत्यात उतरणार यांचा आनंद झाला. एखादी गोष्ट मनापासून मागितली किंवा विचार केला की ती पूर्ण होतेच. तर हा एक अद्भुत योगायोग आहे माझ्यासाठी या फिल्म मध्ये काम करण्याचा. 

“राजकारण ते कलाकारण” 
अभिनयाच्या सोबतीने राजकारण, चित्रकला, फिरायला जाणे खूप आवडते.  कलात्मक गोष्टी करायला आवडतात. आयुष्यात ड्रीम टूर करण्याची इच्छा आहे.  

“कामाची गरज असल्यास बोल्ड सीन करेन” 
बोल्ड भूमिका करण्याची व्याख्या फार वेगळी आहे. नक्कीच मला बोल्ड भूमिका साकारायला आवडेल. पण जिथे बोल्ड भूमिका करायची गरज आहे अश्याच ठिकाणी ती मी करेन. उगाचं न्यूड सीन करायला नाही आवडणार. अगदीच जिथे बोल्ड भूमिका करण्याची गरज असेल तिथे काम करेन पण त्याला कारण असेल तरच हे काम करेन. 

“गोडसं तितकीच शॉर्ट टेम्पर” 
खऱ्या आयुष्यात मी फार मस्तीखोर, आगाऊ, डॅंबिस आहे. मी गोड आहे खरी असं लोक म्हणतात पण मी चटकन राग येणारी आहे. मला खोटं बोललेलं आवडतं नाही. उगाचं गोड गोड नाही बोलता येत, त्यामुळे मला खोट्या गोष्टी नाही आवडत. माझ्या आई बाबांमुळे माझ्यात गोडवा आलेला आहे असं वाटतं.  

कास्टिंग काऊच अजूनही चालतचं पण आता गेल्या काही दिवसात याचं प्रमाण कमी झालं आहे. मला वाईट अनुभव नाही आलेत पण दोन अडीच वर्षांपूर्वी मला एका हिंदी फिल्म साठी काम करण्याचा वेळी कास्टिंग काऊच चा अनुभव आला. त्यासाठी मी नकार दिला. मला मराठी इंडस्ट्रीत कास्टिंग काऊच एवढ्या प्रमाणात होतं असेल असं वाटत नाही. सध्या #MeToo मुळे दोन्ही इंडस्ट्रीत दहशत आहे. आपण कसे आहोत यावर समोरची व्यक्ती आपल्यासोबत वागते. यासाठी कोणा एका व्यक्तीला बोलणं फार चुकीचं आहे. 

“मालिका तसेच चित्रपट माध्यमातून अभिनयाच्या सोबतीने पटकथाकार म्हणून नावारूपास येऊन मराठी इंडस्ट्रीत स्वतःची ओळख निर्माण करणारा अभिनेता आणि लेखक तेजपाल वाघ”. 
अभिनय आणि लेखन करताना स्वतःची आवड म्हणून निसर्ग संवर्धनासाठी तो प्रयत्न करतो आहे. 
“लागीर झालं जी” चा क्रेएटीव्ह हेड “तेजपाल वाघ” बद्दल काही खास गोष्टी जाणून घेऊ या प्लॅनेट मराठी मॅगझिनच्या “स्टार ऑफ द वीक” मधून….

“आणि माझ्यातला वास्तववादी लेखक घडत गेला” 
      मला मुळात याच क्षेत्रात काम करायचं होतं मग ते अगदी स्पॉट बॉय च काम असतं तरी चाललं असतं. लहानपणी मला कोणी प्रश्न विचारला की मोठा होऊन काय व्हायचंय तेंव्हा उत्तर हेच असायचं की “मला सगळंच व्हायचंय” तर सगळंच कुणाला होता येतं तर ते एका अभिनेत्याला होता येतं. तो अभिनय करताना विविध भूमिका बजावत असतो. मग तो डॉक्टर असतो, इंजिनियर असतो. हे माझं चौथीतलं उत्तर होत की मला सगळंच व्हायचंय. अभिनेता म्हणून मी कितपत यशस्वी झालो माहीत नाही पण अभिनय ही फक्त आवड आहे. व्यवसाय म्हणून आपण काय करावं तर आपल्याकडे लिखाणाचं अंग आहे जे महाराष्ट्राचा सुपरस्टार ला आल्यावर समजलं. सचिन मोटे, सचिन गोस्वामी या लोकांमुळे लिखाणाच्या क्षेत्रात नावारूपाला आलो. सचिन मोटे यांच्या मुळे मी लेखन, पटकथा या क्षेत्राकडे वळलो आणि मग त्यांच्या सोबत राहून पटकथा कश्या लिहायच्या, इव्हेंट्स कसे लिहायचे हे शिकत गेलो आणि मग असं वाटलं की शब्दबंबाळ वगैरे लिहिणारा लेखक नाही. मी माझ्या आजूबाजूला हे दिसत ते कागदावर लिहिणारा माणूस आहे. तर स्क्रीन प्ले राईटर (पटकथाकार) चा प्रवास असा घडला आहे. जे आपल्या आजूबाजूला घडतंय ते कागदावर मांडून ते पडद्यावर उमटवण्यासाठी एक माध्यम असतं तर हे माध्यम लेखकाच्या रूपाने समोर येतं. मी जे काही गावाकडचे अनुभव घेतो ते कागदावर आलं पाहिजे कारण जे कागदावर येणार तेच पडद्यावर उमटणार. अश्या तऱ्हेनं हा पटकथाकार म्हणून प्रवास सुरु झाला. 

 “क्रेऐटिव्ह हेड म्हणजे…” 
क्रेऐटिव्ह हेड म्हणजे एखाद्या लग्नात मुलीचा मामा जी भूमिका बजावतो तो एक कार्यवाहक असतो. मुळात त्याच्यावर खूप जवाबदारी असते. मुलीला मंडपात घेऊन येण्यापासून ते थेट लोकांच्या पाहुणचारा पर्यंत अशी सगळी मल्टिटास्किंग भूमिका एखादा क्रेऐटिव्ह हेड बजावतो. तो त्याच्या सगळ्याच भूमिका अगदी कल्पकतेने बजावत असतो. कोणाला ही न दुखावता सगळी कामं करावी लागतात. कलाकार नेमकं कसं काम करतात, जो काही कन्टेन्ट आहे तो दिग्दर्शक कसा पार पाडतो, सगळं काम झाल्यावर पुन्हा एकदा एक शेवटची नजर त्यावरून फिरवून सगळी कामं चोखपणे पार पाडण्याची जवाबदारी हा क्रेऐटिव्ह हेड करत असतो. “लागींर झालं जी” चा प्रत्येक भाग मी ३ ते ४  वेळा बघतो. तर अशी अनेक काम करून क्रेऐटिव्ह हेड आपली भूमिका बजावत असतो. 

“माझ्यासाठी लिखाण म्हणजे जे लोकांनी पाहिलं नाही ते” 
मुळात असं लिहिलं गेलं पाहिजे जे लोकांनी या आधी कधी पाहिलं नसेल अश्या गोष्टी लिहिल्या पाहिजे. जे आपल्या आजूबाजूला पाहतो पण आपण त्या गोष्टीचा विचार कधी करत नाही पण अनेकदा आपल्या बघण्याचा दृष्टिकोन बदलून काही रोजच्या आपल्या बाजूला घडणाऱ्या गोष्टी पडद्यावर उमटल्या तर या विचाराने लिहिलं जात. माझ्यासाठी लिखाण म्हणजे जे लोकांनी पाहिलं नाही ते लोकांना दाखवून त्यांच्या पर्यंत पोहचवावं. माझं काम एखाद्या शेफ सारखं आहे की प्रत्येकाला काही तरी वेगळं आवडत. जो वेगळेपणा आहे तो लोकांना देण्याचा माझा प्रामाणिक प्रयत्न असतो. आजवर आपण अनेक सामूहिक विवाह पाहिले पण हेच मालिकेत कधी दाखवलं नाही गेलं तर ते आम्ही मालिकेच्या माध्यमातून लोकांना दाखवलं. आजवर एखाद्या फौजीची प्रेमकहाणी कोणी दाखवली नाही तर अश्या काही गोष्टी लोकांना दाखवायला मज्जा येते. यातलं वेगळेपण लोकांनी बघावं हाच प्रयत्न असतो. मला कथेतील बारकावे टिपायला आवडतात.

“व्यक्त व्हायचं होत म्हणून लेखक झालो” 
लेखन सुरू करावं असं वाटलं नाही कधी. मी कॉलेज मध्ये असताना “वीर झुंजले साथ” नावाची एकांकिका लिहिली आणि त्याचं कौतुक झालं. त्यानंतर मी “महाराष्ट्राचा सुपरस्टार” साठी पटकथा लिहायला लागलो आणि मग मी अनेक विषय, कल्पना सुचवत राहिलो. मग सचिन मोटे यांनी यात मार्गदर्शन केलं की कोणत्या पद्धतीने लिहावं , लिहिण्यातले बारकावे टिपत राहिलो आणि लिहीत राहिलो. मग त्यानंतर मी अनेक स्क्रीन प्ले वाचले, ते कसे लिहितात यावर थोडंफार वाचन केलं मग त्यातून टेक्निकली कसं लिहिलं जात याचा उलगडा होत गेला. पण माझ्यामते टेक्निकली कथा किंवा चित्रपट कसा लिहितात या पेक्षा आपल्याला ज्या गोष्टी मनाला भावतात त्यातून आपण कसे व्यक्त होतो. हे जे व्यक्त होणं आहे यातून माझ्यातला लेखक घडत गेला. मला व्यक्त व्हायचं होत म्हणून मी लेखक झालो असं मला वाटतं. 

“लेखकांना योग्य मानधन द्यावं” 
लेखक म्हणून मराठी इंडस्ट्रीत हाच बदल व्हायला हवा की लेखकांना भरपूर मानधन मिळालं पाहिजे. आपल्याकडे घरी जशी आईला वागणूक दिली जाते तशी वागणूक कुठेतरी लेखकांना दिली जाते. लेखकांची किंमत रहात नाही. कुठला ही चित्रपट कथेच्या जोरावर निर्माण होतो. लेखकाच्या मनात पहिल्यांदा कथेची गर्भधारणा होते आणि एवढं सगळं करून लेखकांना आपल्या इंडस्ट्रीत गृहीत धरलं जात. लेखक हा मुखदुर्बल असतो कारण पैसे वाढवून मागितले की आपल्याकडे बजेट बद्दल बोललं जातं मग बजेट नसतं पण आपण असा विचार करतो की यार आपण हा चित्रपट करू आपल्यामुळे बाकी १०० लोकांना रोजगार मिळेल पण याचा विचार निर्माते करत नाहीत. निर्माता खूप मानधन घेतो पण त्यातले फार कमी पैसे हे लेखकांना दिले जातात. मराठी इंडस्ट्रीत असे अनेक लेखक आहे जे खूप उत्तम कथा लिहून पैसे घेतात आणि त्यांना योग्य रक्कम दिली जाते. मराठी इंडस्ट्रीत बजेट ची समस्या आहे तर माझ्यामते जेवढं बजेट आहे त्यांची किमान ३ ते ४ टक्के पैसे लेखकांना मिळावेत.

“कलाकारांनी राजकारणात यायला पाहिजे” 
मला नक्कीच राजकारणात पदार्पण करायला आवडेल कारण राजकारणात काही उत्तम लोकांची गरज आहे. मला असं वाटतं की डॉ. अमोल कोल्हे यांच्या सारख्या हुशार आणि शिव अभ्यासक अभिनेता आज खासदार आहे त्यांच्यावर खूप चांगल्या आणि उत्तम रीतीने संस्कार झालेत. एक कलाकार असल्याने कुठेतरी त्यांच्या विचारातील कल्पकता ही राजकारणात उतरू शकते. कलाकार मंडळीनी राजकारणात यायला पाहिजे कारण त्यांच्या डोक्यात विचार करण्याची अफाट शक्ती असते. राजकारण किती वेगळ्या पद्धतीने मांडू शकतो हा विचार करून कलाकारांनी राजकारणात यावं. आपल्याकडे का एखादा चित्रकार हा वनमंत्री नाही आहे. जर तो वनमंत्री चित्रकार असेल तर तो ही भूमी हिरवीगार करेल. तर आपल्याकडे अशी लोकं समोर येत नाहीत. दाक्षिणात्य राजकारणात या गोष्टी घडतात तिकडे अनेक कलाकार, लेखक हे मंत्री आहेत तर अश्या पद्धतीचं राजकारण आपल्याकडे नाही आहे. मुळात आपल्याकडे राजकारण म्हणजे वाईट हा एक दृष्टीकोन झाला आहे तर मग यामुळे चांगली लोकं आपल्या राजकारणात येत नाही. आपल्याकडे हे राजकारण बदलत चाललंय. चांगली लोक आहेत पण कल्पकता असलेली लोकं यायला हवी. विकासाच्या दृष्टीने बदल व्हावते असं मला वाटतं. त्या मातीमधला माणूस हा लोकांशी राजकारणातून जोडला गेला पाहिजे. मला राजकारणात सहभाग घ्यायला नक्की आवडेल आणि मी यात सक्रिय सहभागी होईन.

“तर लेखक झालो नसतो…” 
माझ्या या प्रवासात अश्या या दोन व्यक्ती भेटल्या त्या होत्या सचिन मोटे आणि अश्विन कुमार पाटील ज्यांच्या मुळे माझ्या करियरची दिशा घडली. अश्विन कुमार पाटील हे महाराष्ट्राचे सुपरस्टार या शो चे कार्यकारी निर्माते होते आणि सचिन मोटे ते तिकडचे लेखक होते या दोघांनी मला बळजबरीने “फु बाई फु” ला लिही असं सांगितलं आणि पुरस्कार सोहळ्यांना सचिन मोटे ना असिस्टंट म्हणून काम कर असं अश्विन पाटील यांनी सांगितलं आणि मग मी या क्षेत्रात आलो. नाही तर मी आज लेखक नसतो कुठेतरी अभिनयासाठी इंडस्ट्रीत धडपड  केली असती. या दोघांमुळे लिखाणाकडे  वळलो.

“गंमत एका किस्स्याची” 
असे आठवणींमधले खूप किस्से आहेत. पण लागींर  झालं जी लिहिताना असे अनेक किस्से आहेत जे मी अनुभवले आहेत. या मालिकेत राहुल्या ला शीतल आवडत असते पण मग राहुल्याला मदत करायला मध्ये अजिंक्य जातो आणि मग त्यांची प्रेम कहाणी सुरू होते तर हा असा अनुभव मी माझ्या वैयक्तिक आयुष्यात घेतला आहे. माझ्या मित्रा सोबत असा किस्सा झाला होता आणि हा किस्सा मालिकेत वापरताना फार मजेशीर वाटलं या सारखे असंख्य किस्से आहेत जे लिहिताना घडत असतात. 
“आवडत्या कलाकारांकडून कौतुक” 
   फॅन मोमेंट असे पटकन नाही सांगता येणार मी महाराष्ट्राचा सुपरस्टार हा शो करत होतो तेंव्हा एक मुलगी आली होती अगदी थरथरत कापत होती ती आली तिने मला माझं काम फार आवडत असं सांगितलं पण मला एक आठवण सांगावीशी वाटते की आपल्याला जी व्यक्ती आवडते आणि त्या व्यक्ती कडून आपल्या कामाचं कौतुक ऐकण्याची संधी मला मिळाली तर हे फार भारी होतं. मी मधल्या काळात “चला हवा येऊ द्या” साठी काम करत होतो तेव्हा मी एका कार्यक्रमाच्या निमित्ताने वैदेही परशुरामी ला भेटलो तेंव्हा तिने माझ्या कामाचं कौतुक केलं तू छान लिहितोस अस सांगितलं तर माझ्यासाठी तो क्षण मस्त होता. आपल्याला जिचं काम आवडत ती व्यक्ती येऊन आपल्या कामाचं कौतुक करते तर हे छान होत. तसचं  गावातल्या एका मुलीने मला फोन करून सांगितलं होतं की सर मी आर्मी मधल्या मुलांसोबत लग्न करते आहे मालिका बघून तिने हा निर्णय घेतला होता. काही कारणामुळे मला लग्नाला जायला नाही जमलं पण अश्या कामाच्या पोचपावत्या मिळणं फार भारी असतं. तर ही एक फॅन मोमेंट सांगू शकतो.
“मेकअप” मध्ये रिंकू राजगुरू सोबत अभिनेत्याची भूमिका बजावणार… 
अभिनेता म्हणून मी एक “मेकअप” नावाचा आगामी चित्रपट करतो आहे. रिंकू राजगुरू आणि चिन्मय उदगीरकर हे प्रमुख भुमिकेत आहेत. ह्या चित्रपटात माझा एक मस्त रोल आहे. सिनेमाचे दिग्दर्शक गणेश पंडित यांना मी अभिनय करतो हे ठाऊक होतं म्हणून त्यांनी मला ही एक संधी दिली आहे. रिंकू राजगुरू सोबत काम करताना धम्माल आली तर आमची अशी मस्त केमिस्ट्री या चित्रपटातून बघायला मिळणार आहे. लेखक म्हणून मी २ चित्रपट लिहितोय ते काय आहेत हे लवकरचं समजेल.

आवडता अभिनेता – निखिल चव्हाण, अभिजीत खांडकेकर, रितेश देशमुख, ललित प्रभाकर : ललित प्रभाकर 
आवडती अभिनेत्री – श्वेता शिंदे, नेहा महाजन, अनिता दाते, शिवानी बावकर : अनिता दाते  
लेखन, अभिनय, सूत्रसंचालन : लेखन 
चित्रपट, नाटक, मालिका कि रिअलिटी शो : मालिका 
सगळ्यात जास्त वापरलं जाणारं सोशल मीडिया…फेसबुक, इंस्टाग्राम : इंस्टाग्राम

बहुगुणी अभिनेता तसेच लेखक “तेजपाल वाघ” ला प्लॅनेट मराठी मॅगझीन च्या संपूर्ण टीम तर्फे भावी आयुष्यासाठी खूप शुभेच्छा! 

“सरस्वती” ते “तू अशी जवळी रहा” अश्या मालिकांमधून आपल्या भेटीला आलेली नवखी अभिनेत्री. 
अभिनयाच्या सोबतीने कुकिंग आणि क्रिकेट अश्या भिन्न आवडी जपणारी क्रिकेट फॅन आणि प्लेयर “तितीक्षा तावडे” सोबत प्लॅनेट मराठी मॅगझीनच्या “स्टार ऑफ द वीक” निमित्त केलेल्या काही खास गप्पा. 

“अनपेक्षित प्रवास”
    हा प्रवास माझ्यासाठी फार अनपेक्षित होता. कारण जेंव्हा मी हॉटेल मॅनेजमेंट केलं तेव्हा असं कुठेही मनात नव्हतं कि मला अभिनेत्री व्हायचंय. मी त्यानंतर २ वर्ष नोकरी केली आणि तेव्हा माझी बहीण [खुशबू तावडे]  अभिनेत्री झाली होती मग तिच्याकडे बघून मला असं वाटायचं अरे हि काही तरी वेगळं करतेय आणि मग तेंव्हा मला असं वाटलं कि असं काहीतरी वेगळं करूया. यात किती प्रसिद्धी आणि बाकी गोष्टी मिळतात. लोकं आपल्याला अभिनेत्री म्हणून ओळखतात. जेंव्हा आम्ही सगळे कुठे घरच्या समारंभांना जायचो तेंव्हा तिच्याकडे  फार खास लक्ष दिल जायचं. मग मला वाटायचं यार आपण का नाही??? म्हंटल आपण कुठेतरी एक प्रयत्न करून बघू या. मग मी नोकरी सोडली आणि ऑडिशन द्यायला सुरुवात केली. मग नशिबाने एक एक गोष्टी आपसूक घडत गेल्या आणि त्यामुळे आज या क्षेत्रात आहे. 

“क्रिकेट प्रेमी : क्रिकेटरची भूमिका करायला आवडेल”
प्रत्येक क्रिकेटची मॅच नाही बघू शकत पण आमच्या घरात एक रीत आहे कि एखादा क्रिकेट सामना तरी बघावा. यावर्षी आयपीयल मुंबईत होत्या. आम्ही सगळे सहकुटूंब न चुकता क्रिकेट बघायला वानखेडेला जातो. या व्यतिरिक्त सेटवर कधीकधी खेळणं होत, मोकळ्या वेळेत आम्ही सगळे कलाकार क्रिकेट खेळतो. बॅट – बॉल नसला तरी सेटवरच्या प्रॉपर्टीस खोटी फळं, किंवा भिंतीला लावलेल्या फ्रेम्स, शोपीस तर अश्या गोष्टीचा वापर आम्ही स्टंप्स, बॅट बनवून आम्ही क्रिकेट खेळलोय. आधी सारखं फार क्रिकेट खेळायला नाही जमत पण माझ्या नशिबाने मला भविष्यात क्रिकेटर ची भूमिका मिळावी तर मला ती करायला नक्कीचं आवडेल.

“जादुई प्रवास” 
मला माझ्या या प्रवासाबद्दल फार आश्चर्य वाटतं. जेंव्हा “सरस्वती” मालिका मिळाली तेव्हा मला खरंच वाटत नव्हतं कि मी एका लीड रोल साठी सक्षम आहे. कारण मला काहीच यायचं नाही. त्यात मला एका गावठी मुलीची भूमिका साकारायची होती तर हे कुठेतरी आव्हानात्मक होतं. मला आदल्या रात्री असं फार वाटतं होत कि मला उद्या सेटवरून काढून टाकतील कारण मला एवढ्या लोकांसमोर बोलता येणार नाही. ऑडिशन काय एका बंद खोलीत दिली जाते. पण चारचौघात मला काहीच करता येणार नाही. पण माहित नाही कसं काहीतरी घडलं आणि मी अगदी सहजरित्या अभिनय करायला लागले. मला दिग्दर्शक फार चांगले मिळाले आणि बाकी सहकलाकार फार समजून घेणारे होते त्यामुळे त्यांच्या अनुभवातून मी शिकत होते. मग दुर्गा चा डबल रोल करायला मिळाला. मग त्यात मला दुबई ला जायला मिळालं. कुठेतरी छोटी स्वप्नं बघून हा प्रवास एवढा मोठा होईल हे कधीच वाटलं नव्हतं. एकदम जादुई प्रवास आहे हा. त्या आधी “कन्यादान” मालिकेत अगदी छोटा रोल केला होता. “सरस्वती” मालिका अडीच वर्ष चालली मग त्या नंतर मी थोडा ब्रेक घेऊन फिरायला गेले. तिकडून आल्यावर मला कन्यादानच्या निर्मात्यांचा फोन आला कि आमचा एक शो येतोय तुला करायला आवडेल का? माझ्यासाठी हे फार अद्भुत होत कि ज्यांच्याकडे मी माझ्या करियर ची सुरुवात केली  त्यांच्याकडून आज मला मुख्य भूमिकेसाठी फोन येतोय. एकंदरीत माझ्यासाठी हा जादुई प्रवास आहे. इथला प्रत्येक क्षण मी एन्जॉय करतेय आणि जगतेय. 

“लवकरच आम्ही बहिणी सोबत काम करू” 
नक्कीच आम्ही दोघी एकत्र काम करू. आमचे या दृष्टीने प्लॅन्स चालू आहेत. सध्या डिजिटल मीडिया एवढं कमालीचं माध्यम झालंय. इन्स्टाग्राम हे खूप जास्त पॉवर फुल नेटवर्किंग आहे की यातून फॅन्स आम्हाला नेहमी सांगत असतात की तुम्हाला दोघींना एकत्र बघायचंय. तर यासाठी आम्ही दोघी प्लॅनिंग करतोय तर लवकरचं आम्ही दोघी काहीतरी नवीन घेऊन प्रेक्षकांच्या भेटीला येऊ. 

“लाडकी बहिण : अनोखी केमिस्ट्री” 
आम्ही दोघी बहिणींपेक्षा जवळच्या मैत्रिणी आहोत. आमचं गिफ्ट शॉप आहे. त्यामुळे आई बाबा दोघे सुद्धा तिकडे कामात असायचे मग अश्या वेळी माझी बहीण माझ्या सोबत असायची. ती लहानपणा पासून आज पर्यंत माझ्या आयुष्यात माझ्या आई बाबांची भूमिका बजावत आहे. आज सुद्धा ती तेवढीच काळजी घेते. आता तिचं लग्न झालंय तरीही आम्ही नेहमी एकमेकींच्या सोबत असतो. ती एकदम आई सारखी वागते. सकाळी शूट ला जाताना माझ्यासाठी डब्बा तयार असतो. रात्री घरी आले की जेवण ती माझ्यासाठी बनवते. तर हे कुठेच बदललं नाही आहे. कधीकधी भावंडांमध्ये भांडण होतात पण आम्ही एका क्षेत्रात असून आम्ही कधीचं कोणत्या गोष्टीसाठी आजवर भांडलो नाही आहोत. आम्ही न बोलता सुद्धा खूप बोलू शकतो.
“कुकिंग स्ट्रेस बस्टर” 
  कुकिंग माझ्यासाठी स्ट्रेस बस्टर आहे. मला स्वयंपाक करायला खूप आवडतो. वेळ मिळाला की माझा संपूर्ण वेळ कुकिंग साठी देते. फक्त मग त्यावेळी मला माझ्या कामात कोणी लुडबुड केलेली आवडत नाही. शूट मुळे फार कमी वेळ कुकिंग साठी दिला जातो पण कधी माझा उशिरा कॉल टाइम असेल तेंव्हा मी काहीतरी बनवून नेते. घरी खुशबू आणि संग्राम च उशिरा पॅकअप असल्यास मी त्यांच्यासाठी जेवण बनवते. 
“अश्या पाच गोष्टी त्या शिवाय राहू शकत नाही” 
पहिली गोष्ट : घरच्यांशी बोलल्या शिवाय राहू शकत नाही. दिवसातून एकदा तरी घरी फोन करतेयं. त्याशिवाय माझा दिवस संपत नाही. दुसरी गोष्ट : कामाशिवाय नाही राहू शकत. मला सुट्टी असली की करमत नाही.तिसरी गोष्ट : पुस्तकांशिवाय मी जगू शकत नाही. मला वाचायला आवडत त्यामुळे पुस्तक हवंच.चौथी गोष्ट : पूजा करून दिवसांची सुरुवात करते.पाचवी गोष्ट : फिरण्या शिवाय मी राहू शकत नाही. कामातून वेळ काढून अगदी जवळच्या ठिकाणी फिरून येते. 
“फडके रोड, दिवाळी पहाट आणि बरंच काही” 
डोंबिवली म्हंटलं की फडके रोड आठवतो तिकडे दिवाळी पहाट ला अगदी सगळेच मस्त तयार होऊन येतात. मित्र मैत्रिणींना भेटतात. तर झालं असं की मी सुरुवातीला क्रिकेट खेळायचे तर मी एकदम टॉम बॉय होते तर ते साडी नेसणं काही मला जमायचं नाही माझ्या सगळ्या मैत्रिणी जायच्या तर मी तिकडे जाणं टाळायचे तर सुरुवातीला मी एक वर्ष सुद्धा तिकडे गेले नाही. नंतर मी शिक्षणासाठी गोव्याला गेले आणि तिकडून आल्यावर जवळपास २० वर्ष डोंबिवलीत राहून मी २० वर्षांनी मी त्या दिवाळी पहाट ला गेले. त्यानंतर मला जाणवलं की यार आपण २० वर्ष काय मिस केलंय. तर या गोष्टीच कुठेतरी वाईट वाटत पण मला नशिबाने दर पाडव्याला, दिवाळी पहाट ला चॅनेल कडून तिकडे जाण्याची संधी मिळते मग आता ही फार वेगळी  भावना आहे की आता लोकं आपल्याला बघायला येतात. डोंबिवली ने माझ्यावर फार प्रेम केलंय आणि आता ते मी अनुभवते आहे. 

अभिनेत्री नसते तर मी रेस्टॉरंट चालू केलं असतं. मी आणि माझ्या बहिणेने आम्ही दोघींनी हॉटेल मॅनेजमेंट केलंय तर आम्ही दोघींनाही कुकिंग, कॅफे कल्चर खूप आवडतं. तर आम्ही रेस्टॉरंट चालू केलं असत. आणि हा व्यवसाय केला असता.

“प्लस आणि वीक पॉईंट” 
प्लस पॉईंट हाच की मी कोणावर ही खूप प्रेम करू शकते. मी मोजून मारून प्रेम नाही करत. प्रेमाला काही मर्यादा नाही. वीक पॉईंट सुद्धा हाच आहे की आपण एखाद्यावर प्रेम केलं आणि कुठेतरी काही घडलं किंवा कोणी काही बोललं तर ते आपल्या फार मनाला लागतं. 

“सारासार विचार करून इंडस्ट्रीत निर्णय घेतले जावे” 
आपल्या मराठी इंडस्ट्रीत अभिनयाला फार प्राधान्य दिलं जातं ही एक फार चांगली गोष्ट आहे, हे मी अनुभवलंय. जेंव्हा मी इंडस्ट्रीत आले तेव्हा मला असं वाटलं की इथे फक्त स्वभाव आणि दिसण्यावर गोष्टी बघितल्या जातात पण माझ्या कामाचं कौतुक केलं गेलं तर इथे कामाला प्राधान्य दिलं जातं. हल्लीच्या काही घटना बघितल्या गेल्या तर प्रत्येक कामाच्या दोन बाजू असतात तर आपण त्या दोन्ही समजून घेतल्या पाहिजेत. पण आजही लुक्स वरून किंवा शेवटच्या क्षणाला कोणालाही तडकाफडकी काढून टाकणं हा प्रकार फार विचित्र आहे. कारण अभिनय हे असं क्षेत्र आहे जे विश्वासावर चालतं. इथे कौतुक होतचं पण कधीकधी आपल्या चुका सुद्धा दाखवल्या जातात. पण एखाद्या कलाकाराला काढून टाकण्या अगोदर त्याला त्याची पूर्वसूचना दिली जावी. कास्टिंग च्या वेळी हा विचार केला तर ऐनवेळी काढून टाकल्यास त्या कलाकाराला मानसिक धक्का नाही बसणार. अभिनयाचा आत्मविश्वास एकदा गमावला की पुन्हा कॅमेरा समोर उभं राहणं कठीण जातं तर आपल्या इंडस्ट्रीत या गोष्टीचा विचार केला जावा असं मला वाटतं. 

बहुगुणी अभिनेत्री “तितिक्षा तावडे” ला प्लॅनेट मराठी मॅगझीन तर्फे भावी आयुष्यासाठी खूप साऱ्या शुभेच्छा!