Whether they are colours of paintings, walls, rooms, nature, or colours of love, they fill our monotonous life into fountain of enthusiasm.

While kids we have enjoyed the Holi colours , with glee and laughter, moving through every lane of our locality , playing colours with known, unknown and even strangers. It added a touch of warmth, a touch of affection to the atmosphere.

As we grew up, Holi and colours changed their definition, now colours also meant creating ideas, dreams on canvas . It depicted the silent aspirations of heart on the white canvas. Brushes strokes of colours brought joy, fulfillment as fingers dipped in the water and oil pastels. They could feel the essence of every colour individually and live its fervour.

Few more years and love became the solo colour . Pinks and lavenders were favourites like the lilies and roses during seasons of falling in love. Joy of seeing the blushing colours, excitement of dipping self in romance emblazoned in every pastel.

Later, reds, violets, greens, blues changed their forms. Nature embraced in different colours with its presence . Under the sapphire blue sky, a walk beside the emerald green meadow , or a walk in the golden desert, the saffron tint of energy in rising sun, or the crimson red of twilight invoked innumerable emotions. Overwhelmed got the heart, seeing these true colours which were permanent unlike the impermanence of human nature.

While the journey continued and continues, divine is now the colour of soul. It wishes and paints self in colours indelible, like the gulaal of divinity.

छाप तिलक सब छीनी रे मोसे नैना मिलाइके

बात अगम कह दीनी रे मोसे नैना मिलाइके

प्रेम भटी का मधवा पिलाइके

मतवाली कर लीनी रे मोसे नैना मिलाइके

गोरी गोरी बईयाँ, हरी हरी चूड़ियाँबईयाँ पकड़ हर लीनी रे मोसे नैना मिलाइके

बल बल जाऊं मैं तोरे रंग रजवाअपनी सी रंग दीनी रे मोसे नैना मिलाइके

ख़ुसरो निजाम के बल बल जाएमोहे सुहागन कीनी रे मोसे नैना मिलाइके

बात अजब कह दीनी रे मोसे नैना मिलाइके

बात अगम कह दीनी रे मोसे नैना मिलाइके

प्रेम भटी का मधवा पिलाइके

मतवाली कर लीनी रे मोसे नैना मिलाइके

गोरी गोरी बईयाँ, हरी हरी चूड़ियाँबईयाँ पकड़ हर लीनी रे मोसे नैना मिलाइके

बल बल जाऊं मैं तोरे रंग रजवाअपनी सी रंग दीनी रे मोसे नैना मिलाइके

ख़ुसरो निजाम के बल बल जाएमोहे सुहागन कीनी रे मोसे नैना मिलाइके

बात अजब कह दीनी रे मोसे नैना मिलाइके

– By Amir Khusrau

Holi, Dhuleti, Rang Panchami, Phagwah, Dhulendi are few of the names which commemorate this day of Phagun, the last month of the Hindu calendar.

With so much to offer HOLI brings lot of love and happiness along, let us try to fill each other’s lives with colours of fulfillment and affection. Enjoy this beautiful song from the latest Radha krishna on air…

PLANET MARATHI WISHES A VERY HAPPY HOLI TO ONE & ALL !

As 2019 started and before we could even realize three months have gone past the year, bringing us more nearer to the most talked , controversial and looked forward elections of a decade.

While political parties, candidates, politicians have left no stone unturned to start the campaigning in numerous newer ways, the common man sits and tries to analyze with his intellect who and what is more beneficial for his own struggle and livelihood.

Wars, incidents, terror attacks, surgical strikes,scams, inflation, facilitation, improvement of infrastructure, benefits to the society, ease of finances, acceleration of startups all the topics, facts are allowing political parties to start counting on their scores.

Meanwhile the common lower middle income or middle income man, people below the poverty line gazes onto the happening of this big political change.

Any good, any improvement or still the old tussles, hassles of struggling to find a shelter, buy a home, an unsecured job, no facilitation in infrastructure, no improvement on roads,communication, transportation issues, health hazards, unhealthy sanitation, unsafe drinking water, costlier education centres, loans , safety, security of life will all of these change or will it remain as it is !

A huge shift over the years has happened , when people have got the access of knowing about other countries, cities, their standard of living, the facilities, govt funded schemes, health, sanitation and much more. Unlike years ago, before the internet had stepped and created a buzz in our lives, US and other European countries were a kind of fairy tale experience to all heard and known through word to mouth .

Whereas its totally different now, every bit of news, incident, lifestyle, and any smallest snippet is shared within minutes to another part of the world. The awareness of people has increased, yet the alertness of choosing candidates goes on a toll,as politicians forever have shown their true colours only after elections and getting elected.

Be it any party, any person, the zeal, intention and goal of improving life and conditions of one’s own constituency hasn’t gone beyond the false promises of a political person.

The society yearns to see such a person in power whether in grassroots at the Panchayat level to the topmost level, who would realize his own duties and carry them accordingly with sincerity.

What an expectation from people ,that it has been decades,ages yet politics haven’t risen above the narrow-mindedness and mud flinging name shams neither has left the abusive world of nothingness and big words to accept anything productive that could lead to development and growth of the whole society, city, town, state and nation.

We look forward to this election where conscience of every person will bring him/her to the grassroots of every problem and get it resolved for a better tomorrow for all. We look for a better future ,a better tomorrow where the next generation steps in respect and growth.

Let us keep our fingers crossed and watch the big play of 2019 elections.

Meanwhile you all can share with us your own ideas, thoughts, issues, problems of your areas  and of the candidates of your areas.

Let us bring awareness to create a better society.

_________
“खडतर प्रवासाची गोष्ट…”

 एक अभिनेता म्हणून अजून सुद्धा प्रवास चालू आहे. बालकलाकार म्हणून या क्षेत्रात आलो. कोणत्याही अभिनेत्याला त्याच्या आयुष्यात चढ उतार बघावे लागतात. जेंव्हा चढ असतो तेव्हा सगळेचं आपल्या सोबत असतात आणि आयुष्यात वाईट प्रसंगी कोणी सोबत नसतं. या चढ-उतार्यातून धडपड करत आपण शिकत असतो. करियरची जिद्द आणि वेड नसेल तर या क्षेत्रात काम करू नये. मला या क्षेत्राचं वेड आहे म्हणून मी घडत गेलो. उतार नसतील तर चढाला मज्जा नाही. हा प्रवास खडतर आहे. इथे इंडस्ट्रीत कोणी कोणाचं नाही. सरते सुरज ला सलाम आहे.. 

“जिद्दीच्या जोरावर शिकत गेलो” 

     अवघड प्रवासातून मार्ग काढत आज इथवर येऊन पोहचलो आहे. शिक्षणासाठी थोडा ब्रेक घेतला मग अभिनयाला सुरुवात केली. यात मध्ये बाबा गेले, तेंव्हा कुठेतरी आपला जवळचा व्यक्ती गेल्यामुळे थोडं नैराश्य आलं. कारण “बाप हा बाप असतो” कुठल्याही समस्येत बाबा मदत करायचे. खचून गेलो, मग थोडी जिद्द एकत्र करून मुंबईत आलो स्ट्रगल केलं. आई भावाचा पाठींबा होता. मुंबईत पाऊल टाकलं मग आयुष्यात काही चूका केल्या. २ हिंदी चित्रपटांची निर्मिती केली पण तिथे माझी फसवणूक झाली मग बाकी गोष्टींमध्ये अडकलो. अभिनय कारकिर्दीतली ४ वर्ष यात वाया गेली आणि दुनिया कशी आहे हे समजलं.

 
“बजेट आणि बरंच काही,वागणुकीतला जाणवणारा फरक..”

        हिंदी आणि मराठीत बजेट आणि वागणुकीत जमिन अास्मानाचा फरक आहे. मराठीत कलाकाराला एक कलाकार म्हणून तशी वागणूक दिली जात नाही. इथे आपला माणूस आहे म्हणून गृहित धरलं जातं. हिंदीत संजय दत्त यांचा एक चित्रपट केला होता बालाजी प्रोडक्शनचा चित्रपट होता. तिथे अर्जुन रामपाल आणि मला सारखी वागणूक दिली जायची तेंव्हा कुठेतरी वागणुकीतला फरक जाणवतो.

 
“मराठी चित्रपट करणार नाही ” 
       नक्कीचं दिग्दर्शनात पाऊल टाकणार पण थोड्या वर्षांनी! पण मराठी चित्रपट आता करणार नाही. कारण मराठी प्रेक्षकांना मराठी चित्रपट हे प्रेक्षक गृहात जाऊन बघायचे नाही आहेत. हिंदी चित्रपट किंवा वेब कन्टेन्टची निर्मिती नक्कीच करेन. वेब सिरीज करेन! मी माझ्या चित्रपटाच्या प्रमोशन साठी खूप फिरलो. मराठी प्रेक्षक वर्ग आणि सगळ्यात महत्त्वाचं मराठी चित्रपटगृह हे दुर्दैव आहे. या सगळ्यांची चीड येते मला. प्लॅनेट मराठीच्या या प्लॅटफॉर्म वरून एक गोष्ट आवर्जून सांगावीशी वाटते की मराठी चित्रपटगृह जो पर्यंत मराठी चित्रपटांना जागा देणार नाहीत तो पर्यंत मराठी चित्रपट पुढे जाणार नाही. मी अनेक चित्रपटगृहात गेलो तिथे “ती अँड ती” चित्रपट चालू असताना चित्रपट गृहाच्या बाहेर चित्रपटाचं पोस्टर नव्हतं. लोकांना कसं समजणार की इथे मराठी चित्रपट लागला आहे! मराठी चित्रपटाच एक पोस्टर नाही आणि कॅप्टन मर्व्हल चे मोठे पोस्टर लावतात इथेच मराठी चित्रपट कचऱ्याच्या पेटित जातो. साऊथ मध्ये अशी गोष्टी होणार नाही. मराठी चित्रपटाचं हे दुर्दैव आहे. पण आपल्याकडे कोणी सोबत येऊन या विषयावर बोलत नाही, म्हणून मराठी चित्रपट करणार नाही. आपण फक्त मराठी असल्याचा गर्व बाळगतो पण अश्या गोष्टी सत्यात येण्यासाठी कोणी प्रयत्न करत नाही. म्हणून मराठी निर्मात्यांसाठी वाईट वाटतं.
“यंगेस्ट ब्रेक डान्सर, लिम्का बुक ऑफ रेकॉर्डस् मध्ये नाव…!!!!
     हा योगायोग आहे आणि आई बाबांचे आशिर्वाद, तुमच्या सगळ्याचं प्रेम म्हणून या गोष्टी घडल्या. मिथुन आणि गोविंदाचा खूप मोठा फॅन असल्याने त्याचं बघून बघून शिकलो आणि आता ते जमायला लागलंय.

      मराठी प्रेक्षकांना अश्या ठिकाणी नव्या गोष्टी दाखवून ते नाविन्यपूर्ण करण्याचा प्रयत्न असतो. टेलिव्हिजन वर जगभरच्या गोष्टी दाखवून लोकांना माहिती द्यावी हा असं काही तरी वेगळं करण्याचा तो एक प्रयोग असतो यातून मला आनंद मिळतो पण काय आहे नं मराठीत याच कौतुक होत नाही पाठीवर शाब्बासकी न देता धक्का दिला जातो. 

“मराठी बिग बॉस : अविस्मरणीय अनुभवांचा पल्ला”  
     बिग बॉस मध्ये जाणं हा प्रचंड कठीण प्रवास होता. पण तो १०० दिवसांचा प्रवास अविस्मरणीय होता. कधीचं हे दिवस विसरणार नाही. मी जसा आहे तसा वागण्याचा प्रयत्न केला. कदाचित हे लोकांना भावलं असेल म्हणून एवढे दिवस टिकलो. खूप शिकायला मिळालं. बिग बॉस मुळे मी लोकांच्या मनात स्थान निर्माण केलं. एक माणूस म्हणून त्यांनी मला तिथे पाहिलं. मी आभार मानेन सगळ्यांचे जे बिग बॉस चा भाग होते.

“मी स्टार नाही कारण…!!!” 
     मी स्वतःला कधीच स्टार समजत नाही. मला हे मिळणारं प्रेम फार अनरियल वाटतं. अरे आपण या योग्यतेचे आहोत का याची जाणीव होते. माझ्यासाठी खरे हिरो देशातील सैनिक आहेत. आम्ही लोकांचं मनोरंजन करतो पण माझ्यासाठी तेच खरे हिरो आहेत. प्रत्येक फॅन्सना मी रिप्लाय करतो. इथे कधी ही काहिही घडू शकतं. आज हे आहे तेच उद्या राहणार नाही. साधेपणाने आणि जमिनीवर पाय ठेवून काम करत राहायचं. 

“सोशली जगताना भान ठेवा”

आजकालच्या युवा पिढीला हेच सांगेन की सोशल मीडियाचा वापर चांगल्या गोष्टीसाठी करा. ट्रॉलिंग च प्रमाण फार आहे. आम्ही कलाकार म्हणून ट्रोल होतो इथवर ठीक आहे पण तुम्ही त्यांच्या परिवाराला यात कधीच ट्रोल करू नका. हा हक्क कोणी ही तुम्हाला दिला नाही. इंडस्ट्रीत खरेपणा नाही. मुळात एकी नसल्यामुळे सगळे येऊन याला विरोध दर्शवणार नाहीत. माझ्या बाबतीत जेव्हा ट्रॉलींग झालं तेव्हा मी सायबर गुन्हा दाखल केला.

“खोट्या लोकांची खंत” 
    इंडस्ट्रीत सगळे नाटकी आहेत. कोणी कोणाची मदत करत नाही. इथे ८०% लोकं खोटी आहेत. २०% लोकं चांगली आहेत. खंत याची वाटते की खूप ग्रुपिजम आहे. इथल्या व्यक्ती कधीच सुधारणार नाहीत.

प्लॅनेट मराठी कडून “पुष्कर जोग” ला त्याच्या ह्या जिद्दीसाठी सलाम आणि भावी आयुष्यासाठी खूप साऱ्या शुभेच्छा..!! 

अभिनेता झाला नसतास तर कोण झाला असतास?     अभिनयात पदार्पण करायचं हे आधी काही ठरलं नव्हतं. मी ११ वित कॉमर्स साठी ऍडमिशन घेतलं आणि मग नंतर कॉलेज मधलं नाट्य मंडळ मध्ये जायला लागलो. कॉमर्सची पाश्वभूमी असल्या करणाने सीए किंवा सीएस करणार होतो. अभिनेता नसतो तर सीए झालो असतो .   
तुझा आदर्श कोण आहे? 
      माझा पहिला आदर्श माझे बाबा आहेत. प्रत्येकाच्या आयुष्यात एक गॉड फादर बापमाणूस असतो तो माझे बाबा आहेत! बाबा याच क्षेत्रात असल्या करणाने खूप गोष्टी शिकायला मिळतात. आयुष्यात अनेक समस्या असू देत किंवा कामासंबधित अनेक अडचणींना सामोरं जाण्यासाठी ते मदत करतात, मार्गदर्शन करतात. त्यांच वाचन अफाट आहे. खूप गोष्टी शिकतो. आणि दुसरे आदर्श माझे काका ते एक दिग्दर्शक होते पण त्याच्या सोबत काम करण्याची संधी नाही मिळाली. पण इंडस्ट्रीत काम करताना अनेकांकडून त्याच्या बद्दल खूप गोष्टी ऐकायला मिळतात. ते कसे शिकवायचे हे अनेकांकडून ऐकायला मिळतं. पण त्यांच्या सोबतीने काम करण्याची संधी नाही मिळाली. 
तू अभिनेता म्हणून फेमस तर आहेसच पण तू उत्तम गातोस सुद्धा. ही फक्त आवड आहे की भावी आयुष्यात आम्हाला पार्श्वगायक म्हणून यशोमान ऐकायला मिळणार आहे? 
     गाण्याच्या बाबतीत मी गाणं शिकलो नाही आहे. हा एक छंद आहे. गाण्याची आवड खूप आहे म्हणून मी या क्षेत्रात पाऊल असं ठेवणार नाही. मंदार देवस्थळी यांनी मला ती एक संधी दिली म्हणून मी प्ले बॅक गायक म्हणून गायलो अशी संधी कोणत्या दिग्दर्शकाने दिली तर ठीक आहे पण ही एक आवड आहे आणि आवडच राहणार. 

    खूप गोष्टीची खंत जाणवते एक अभिनेता किंवा कलाकार म्हणून इथे प्रत्येक जण काम करत असताना त्यांच्या विषयी अफवा आणि त्या व्यक्तीला हवं तसं ट्रोल केलं जातं यावर उपाय म्हणून याकडे दुर्लक्ष करावं पण मग प्रेक्षकांच्या मनात त्या अभिनेत्या किंवा अभिनेत्री बद्दल एक फ्रेम तयार होते. ते त्याला त्याच दृष्टीकोनातून बघायला लागतात. दुसरी गोष्टी आपल्याकडे तंत्रज्ञान एवढं अफाट आहे की त्यांच्या वापराने आपण खूप काही करू शकतो. शूटिंग करताना तंत्रज्ञानचा वापर करून आपण कलात्मक घडवू शकतो आणि सादर करू शकतो. दर्जेदार काम थोडं कमी होतंय. अनेकदा चांगल्या कथांना न्याय मिळत नाही मग कुठेतरी यात निर्माता किंवा कथाकार यांच्या समस्या आहेत मग यामुळे आपल्याकडे चांगले चित्रपट बनत नाहीत. मराठी प्रेक्षकांना एका विशिष्ट शैलीतील कामं बघण्याची सवय झाली आहे तर त्याचा दृष्टीकोन बदलला पाहिजे. प्रेक्षक वर्गाची विचारसरणी बदलली पाहिजे. हल्लीची तरुणाई वेब सिरीज बघते, त्यांना ते आवडतंय पण मग मराठीत सुद्धा अश्या तऱ्हेच्या वेब सिरीज यायला हव्यात. एकाच फ्रेम मधून सगळं बघणं चुकीचे आहे. नव्या विषयांवर विचार करणारे अनेक कार्यक्रम, रोजच्या जिवनातील गोष्टी दाखवल्या गेल्या पाहिजेत. सेक्स, बोल्डनेस हा मराठीत दाखवला तर त्याला प्रेक्षक नावं ठेवतात पण हीच विचारसरणी बदलून प्रेक्षकांचा दृष्टिकोन दृढ व्हायला हवा. 

प्लॅनेट मराठी तर्फे या उत्कृष्ट कलाकाराला खूप शुभेच्छा !!!

This year UNWOMEN has chosen the topic of #BalanceforBetter for the gender equality ” Think Equal, Build Smart, Innovate for Change ” that can bring growth to the society when men and women are treated equally.

Today while I came across a Google Doodle dedicated to Olga Ladyzhenskaya, a Russian Mathematician who invented
partial differential equations. ,it became evident that women and their work in different fields  is being celebrated, accepted and acknowledged all over the world.

We have thousands of women around us who inspire, encourage and motivate us everyday with the efforts they put in life to get over all kind of struggles to achieve their dreams, to maintain a balance in life and possibly to create a wonderful world with their kind of love and compassion.

When we look back there are many women from our glorious past specially who were from very normal backgrounds but they had the zeal to fight against all odds of society, of all norms to create a place for themselves.

The way we struggle, fight for our existence and identity, get discriminated, abused whether mentally, emotionally or physically, then gather bits and pieces of our own confidence to create a beautiful smile to re-energize , an embrace our near and dear ones with affection, makes us unique.There is no story in the world which is similar, every woman fights her own war, distinctly from others.

How beautiful this place can be if and only if women supported each other in every respect and stood for the weaker ones, to support the ones who needed courage and strength.

This women’s day let’s pledge to walk hand in hand, support and open our arms for every woman around us who wants to create a change with her sincerity and thoughts. Let us revolutionalize our thoughts and open the doors of narrow-mindedness to accept the truth of one another. Let us work cohesively to build a new future, the future of our next generation with the strong foundation of an educated nation where women are equal partners.

HAPPY WOMEN’s DAY TO ALL OUR READERS & SUPPORTERS!!!

 “नांदा सौख्य भरे” या मालसिक्कीम छोट्या पडद्यावर पदार्पण करून आता नावाजलेल्या “स्वराज्य रक्षक संभाजी” या बहुचर्चित मालिकेत “येसूबाई” यांची भूमिका ती अगदी लिलया पार पाडते आहे.प्राजक्ता अभिनयासोबतीने नृत्यात सुद्धा पारंगत आहे. शिक्षण सांभाळून ती अभिनयाकडे सुद्धा तेवढंच बारकाईने लक्ष देऊन अभिनय करते. प्राजक्ता ही एक कलाकार म्हणून जेवढी प्रसिद्ध आहे तेवढीच ती एक डान्सर म्हणून सुद्धा नाव कमावते आहे. अभिनय, डान्स आणि या सगळ्यांच्या सोबत सामाजिक बांधिलकी जपून प्राजक्ताला समाजकार्याची सुद्धा आवड आहे. एवढी मोठी आणि ऐतिहासिक भूमिका ती कशी साकारते आणि तिच्या आजवचरच्या अभिनयाचा प्रवास कसा होता हे जाणून घेऊया प्लॅनेट मराठी मॅगझिनच्या या आठवड्याच्या स्टार ऑफ द वीक मधून… 

तुझ्या पार्श्वभूमी बद्दल काय सांगशील? 
     खरंतर आधीच्या ज्या दोन्ही मालिका होत्या “नांदा सौख्य भरे आणि तू माझा सांगाती ” यातली प्रत्येक भूमिका ही वेगळी होती. नांदा सौख्य भरे मध्ये एक कॉलेज मध्ये जाणारी मुलगी तसेच तू माझा सांगाती मध्ये संत सखू ची भूमिका होती तर त्याला एक वेगळा टच होता.  एकमेकांपेक्षा आणि वेगळ्या भूमिका दोन्ही मालिकेत साकारल्या, आणि आता येसूबाईची भूमिका ही या दोन्ही पेक्षा फारच वेगळी अशी भूमिका साकारायला मिळतेय.  

   
अभिनय क्षेत्रातलं पहिलं पाऊल? 
      “जेव्हा एखादा कलाकार नवीन भूमिका करत असतो तेव्हा प्रत्येक वेळेस ती भूमिका त्याला नवीन जन्म देते, असं माझं वैयक्तीक मत आहे.” त्यामुळे प्रत्येक नवा रोल हा एक अनोखं पाऊल असतं. माझ्या अभिनयाची सुरुवात शाळेत असताना झाली. वक्तृत्व स्पर्धा, जिल्हास्तरीय – राज्यस्तरीय नाटकं ह्या सगळ्यांमध्ये माझा सहभाग असायचा. 
छोट्या पडद्यावर येसूबाई साकारल्यावर एकदमचं प्रसिद्धी आणि नावारूपाला आल्यानंतर खाजगी

आयुष्यात बदल जाणवतो का?
येसूबाई साकारून १ वर्ष पूर्ण झाल्यानंतर हे एक वर्ष इतकं काही देऊन गेलंय. आपण काम करताना प्रेक्षकांचा कधीच हिरमोड होऊ नये हेच डोक्यात ठेवुन प्रत्येक कलाकाराने काम करायला हवं असं मला वाटतं. अनुभव खूप भन्नाट आणि मस्त असतात. फॅन फॉलोइंग सुद्धा वाढलंय आता कुठे ही गेली की लोक आधी मुजरा आणि नमस्कार करतात, पाया पडतात, कधीचं कोणी अरे तुरे करून बोलत नाही प्रत्येकांच्या बोलण्यात एक मान असतो त्यांच्यासाठी आम्ही खरेतर देव आहोत. अश्या तऱ्हेने आम्हाला सगळीकडे आदरपूर्वक वागवलं जातं.

पण मला लोकं प्रत्येक भूमिकेत सांभाळून घेतात प्रत्येक भूमिकेवर तेवढंच प्रेम करतात. सोशल मीडियावर एखादा फोटो अपलोड केला तरी लोक त्यावर अगदी भरभरून कौतुक करतात. एकदा मी वारीतून दर्शन करून निघाले आणि तिथून निघताना एक आजोबा भेटले तर अचानक रडायला लागले. मला काहीचं समजत नव्हतं ते अचानक पाया पडले तर ते म्हंटले बाळा मी तुझ्या नाही तर तू साकारत असलेल्या व्यक्तीरेखेच्या येसूबाईच्या पाया पडतोय ही कामाची पोचपावती होती आणि हे एवढं सुख देणारं होतं की लोक आपल्या भूमिका वर किती प्रेम करतात याचा अनुभव आला त्यांची प्रतिक्रिया आयुष्यभर लक्षात राहील.  

येसूबाई यांसारख्या ऐतिहासिक भूमिका साकारताना विशेष मेहनत घ्यावी लागली असणारं. भिती किंवा दडपण येतं का? 
    मला जेव्हा कळालं मी ही भूमिका करतेय तेव्हा मला अमोल दादांनी पहिला प्रश्न असा केला होता की तुला घोडेस्वारी, तलवार बाजी येते का? मी तिथे नाही असं म्हणून आले होते पण त्या माझ्या नाही म्हणण्यात सुद्धा एवढी सकारात्मकता होती की पुण्यात आल्या नंतर पुढच्या आठ दिवसात मी सगळं शिकले. घोडेस्वारी, तलवारकाठी आणि हे सगळं होऊन शूटींग सुरू व्हायला १५ दिवस होते. मला एक लिस्ट दिली त्यात अनेक पुस्तकांची, कादंबऱ्याची, चरित्र कथा आहेत हे सगळं वाचून त्या भूमिकेसाठी माझा अभ्यास झाला. मग सेट वर लाठीकाठी, घोडेस्वारीचा सराव असे. हा एक प्रकारे त्या भूमिकेसाठीचा अभ्यासचं होता. अजून सुद्धा हा अभ्यास चालूच आहे आणि हे सगळं करून मी सीन करायला उभी राहते तेव्हा अमोल दादा कडून खुप शिकायला मिळतं. एक सहकलाकार म्हणून त्याला सांभाळून घेणं इथपासून ते संवाद कसे करावेत हे सगळं त्याचा कडून शिकतेय. दडपण असं नाही आलं कारण आपण जीव ओतून काम केल्यावर प्रेक्षकांकडून कमालीचा प्रतिसाद आला. त्या प्रतिसादामुळे काम करण्याची ओढ वाढते. सुरुवातीला थोडं साडी, दागिने सांभाळण्यात अडचण आली, पण नंतर हे सगळं सांभाळून घ्यायला जमत गेलं. आमची टीम एवढी मस्त आहे की कधी अडचण आलीच नाही. 

अमोल कोल्हे सारख्या अनुभवी आणि आपल्या व्यक्तिरेखेशी एकनिष्ठ असणाऱ्या कलाकारासोबत काम करतानाचा अनुभव कसा आहे? 
  सातवीत असताना आम्ही अमोल दादा सोबत महानाट्य केलं होतं “शिवपुत्र संभाजी” म्हणून त्याचे अजून सुद्धा प्रयोग चालू आहेत आणि एक गोष्ट सांगायला एवढा आनंद होतो की “की तेव्हा त्या नाटकात मी लहान येसुबाईची भूमिका साकारली होती आणि आता मोठ्या येसुबाई ची भूमिका साकारायला मिळतेय कदाचित हा एक मी योगायोग समजते.” अमोल दादा कडून अनेक गोष्टी शिकायला मिळतात. एकतर त्यांचं वाचन एवढं अफाट आहे या विषयावर त्यांचा एवढा अभ्यास आहे की त्यांना संवाद असे पाठ करायला लागत नाही. एखाद वाक्य कसं आणि कुठल्या प्रकारे घ्यायचं, कुठल्या शब्दाला वजन दयायचं, ते घोडेस्वारी खूप अफलातून करतात. ते मी त्यांच्या कडून शिकले. ऐतिहासिक मालिका करताना एक थाट आणि रुबाबदारपणा अंगवळणी असणं गरजेचं असतं. महाराणी येसूबाईची भूमिका करताना मला हा रुबाबदारपणा साकारण्यासाठी मला दादांनी फार मदत केली.   

   
मालिकेमध्ये काम करत असताना, तुला जर आता रंगभूमी कडे परत जाण्याचा योग आला तर तुझा निर्णय काय असेल? 
        मला नक्कीच रंगभूमीवर काम करायाला आवडेल. अभिनय क्षेत्राचा पाया रंगभूमी आहे. जर एखादी चांगली कथा आली तर मी नक्कीच पुन्हा रंगभूमीवर काम करेन. 

कोणत्या दिग्दर्शक / अभिनेता/ अभिनेत्री सोबत सिनेमा करण्याची इच्छा आहे? 
   हा प्रश्न फार अवघड आहे. मला साऊथचे चित्रपट बघायला फार आवडतात तर मला नागार्जून सोबत काम करायला आवडेल. एकदा तरी त्यांच्या सोबत काम करायचं. 

या बद्दल अजून काही विचार केला नाही तशी काही ऑफर आलीच तर तेव्हा विचार करेन. पण आता सध्या येसूबाईची भूमिका एन्जॉय करते आहे.

तुझा चाहतावर्ग हा झपाट्याने वाढतोय. त्यांच्यातलाचं एखादा गमतीदार किंवा लक्षात राहिलेला प्रसंग?
       मी बाबांसोबत चांदी खरेदी साठी गेले होते. एकतर पुणेकर असल्यामुळे अगदी चेहऱ्यावर स्टोल वैगरे बांधून फिरते. आम्ही दुकानात गेलो त्यानंतर माझ्या फक्त आवाजाने त्यांनी मला ओळखलं की येसूबाईची भूमिका करतेस नं? असं विचारलं आणि मी पटकन हो म्हंटलं. मग त्यांची ७५ वर्षांची आई, बायको त्यांनी माझं एवढं आदरातिथ्य केलं एखाद्या देवीची पूजा करावी असं सगळं केलं. फॅन्स किती काय काय करतात याच बेस्ट अनुभव होता. आणि हे सगळं झाल्यावर मी २-३ हजाराची खरेदी केली मग मी किती पैसे झाले असं काकांना विचारलं तेंव्हा त्यांनी दिलेलं उत्तर अस होत की “ महाराजांनी त्या वेळेस आम्हाला सोनं चांदी वाटली म्हणून आता आमच्याकडे सोनं आहे, त्यामुळे आम्ही त्यांच्या सूनबाईं कडून पैसे घेणार नाही. हा किस्सा आयुष्यभर लक्षात राहणारा आहे. एखाद्या कलाकारावरचं प्रेम हे यातून दिसून येतं.

प्लॅनेट मराठी च्या तर्फे या स्टार अभिनेत्री प्राजक्ता गायकवाड ला खूप खूप शुभेच्छा !!

आजच्या तारखेला कविता फक्त मंचावरून, संमेलनातून, किंवा मुशायऱ्यातूनच अनुभवली जाते असे नाही. इंटरनेट आणि स्वाभाविक रित्या सोशल मीडियामुळे कवितेला, काव्यवाचनाला आणि सादरीकरणाला व्हिडियोचे एक वेगळे माध्यम प्राप्त झाले आहे.

“परीक्षित शहा” याने अख्या जगाला दाखवून दिलंय कि कोणत्याही परिस्थितीला सामोर जाऊन जग जिंकता येतं. परीक्षित ला जन्मतःच शारीरिक अपंगत्व आलंय. पण त्याने त्याच्या इच्छाशक्ती यांच्या जोरावर शिक्षण पूर्ण केलंय आणि आज त्याने पीएचडीच्या प्रवेश परीक्षेत पहिल्याच प्रयत्नात यश प्राप्त करून एक वेगळी ओळख निर्माण केली आहे. हा प्रेरणादाई प्रवास आपण परीक्षित कडून जाणून घेऊ या….  
मला जन्मापासूनचं Osteogenesis Imperfecta आजार आहे त्यामुळे मला शारीरिक अपंगत्व आलंय. पण मला शिकायचं होतं ही एक मनापासून ईच्छा होतीच की आपण शिकू या आणि काही तरी करूया. मग शिक्षण सुरू झालं ४ वर्ष गुजरात मध्ये प्राथमिक शिक्षण, त्यानंतर वडिलांचं निधन झाल्यानंतर मी पनवेल ला आलो इथून पुढे शिक्षण सुरू राहिलं .

या सगळ्यात मला माझ्या आईने आणि वडिलांनी फार सहकार्य केलं.  माझ्या शिक्षणासाठी त्यांनी जवळपास एक वर्षा आधी पासूनच तयारी सुरू केली. जेंव्हा सरकारने मला विशेष परवानगी देण्यासाठी नकार दिला तेव्हा गुजरात हायकोर्टात जाण्याची त्यांची तयारी आणि हिंमत त्यांनी दाखवली. अभ्यासा व्यतिरिक्त पण इतर स्पर्धांमध्ये भाग घ्यायला आई पूर्ण तयारी करून द्यायची. जामनगर आणि पनवेल इथल्या शिक्षणासाठी वि. के. हायस्कूल आणि CKT कोलेज येथील शिक्षक, प्राध्यापक तसेचं इतर लोकांचा खूप सहकार्य लाभलं. 

आम्ही अजून मावशीच्या घरात राहतोय आणि त्या शिवाय मामाचा पण सपोर्ट आहे. १० वी नंतर मीडिया मुळे मी प्रकाश झोतात आलो तेव्हा अनेक लोकांनी मदत केली आज मी जो काही आहे तो सगळ्यांचा पाठिंबा लाभल्यामुळे. मला कधीचं कसली खंत जाणवली नाही. कारण जी परिस्थिती आहे त्यावर मात करून काय करता येईल यावर माझं लक्ष असतं. माझ्या आजूबाजूच्या लोकांकडून नेहमीच सहकार्य मिळतंय. त्यांच्या सहकार्यामुळे इथवर पोहचलो त्यासाठी त्यांचे आभार 

आजवरचा प्रवास हा फार उत्तम आहे. अनेक लोकांकडून खूप काही शिकायला मिळतं. एखाद दुसरा वाईट अनुभव आलाय पण प्रत्येक अनुभव शिकवून जातो. सुरुवातीच्या काळात मी काँग्रेसच्या volunteers ग्रुप मध्ये काम केलं तिथे अनेकांसोबत ओळख झाली. मग बुक review वैगरे करायला सुरुवात केली. दोन पुस्तकांचं अनुवादन केलं. ब्लॉग्स लिहायला लागलो.  लोकांनी पसंती दर्शवली, मार्गदर्शन केलं. मी “बिगबॉस” मधल्या माझ्या आवडत्या स्पर्धकावर ब्लॉग लिहिला त्यांनी ते वाचून त्याला उत्तरं दिली. सध्या राजकीय पक्ष आणि बॉलीवूड मधल्या काही लोकांचं इंटरनेट मार्केटिंगसाठी काम करतो तेंव्हा त्यांना जवळून अनुभवायला मिळतं. त्यांच्याकडून नेहमीच माझ्या कामाला दाद मिळते. माझ्या अनुभवांना आणि कामाला मिळणारा प्रतिसाद यामुळे मी खुपचं खुश आहे.

6.”उद्गार पुणे” या बद्दल काय सांगाल?
उद्गार पुणे ही मी, प्रवीण तरडे आणि अनिरुद्ध आम्ही तिघांनी उद्गार पुणे ची स्थापना केली. या नाट्य संस्थे अंतर्गत आम्ही अनेक एकांकिका केल्या पुषोत्तम करंडक चा बेस्ट अभिनेत्याचा पुरस्कार मिळवला. सिक्वेन्स हा दोन अंकी प्रयोग केला. तेव्हा सुनील कुलकर्णी हे आमचे गुरू होते त्यांच्या सहकार्यांने खूप काम, अनेक एकांकिका केल्या. अजून एक गोष्ट “उद्गार पुणे” आवर्जून करते ती म्हणजे दर १ जानेवारी ला आम्ही “निर्व्यसनी दिन” साजरा करतो.

प्लॅनेट मराठी तर्फे या उत्कृष्ट कलाकाराला खूप खूप शुभेच्छा!!!