“बहिणीची साथ मोलाची” 
मी इंडस्ट्रीत आलो यामागे माझ्या बहिणीचा सगळ्यात मोलाचा वाटा आहे. मी नाटक, एकांकिका, दोन अंकी प्रयोग करायचो. पण तिने माझ्या अगोदर दोन तीन वर्षे काम केल्यामुळे तिला कामाचा अनुभव होता. इंडस्ट्री बद्दल अनेक गोष्टी बहिणी कडून समजल्या. मग मी जेंव्हा आलो तेंव्हा माझ्या शिकण्याची सुरुवात झाली. आमच्या दोघांच्या नात्यांची केमिस्ट्री लहानपणा पासून चांगली आहे. एकमेकांना समजून घेऊन, एकमेकांचे सल्ले घेऊन आम्ही दोघे काम करतो. आमच्या आई बाबांचा या साठी दोघांना खूप पाठींबा आहे. एकमेकांच्या प्रोजेक्ट बद्दल चर्चा अनुभवांची देवाणघेवाण करून आम्ही काम करतो. आम्ही दोघांनी एकत्रित काम केलेले तीन-चार सिनेमे लवकरचं येणार आहेत.

 
“समृद्ध संपूर्ण कान्स” 
जेंव्हा “कान्स” मध्ये माझा सिनेमा दाखवला गेला तेंव्हा समजलं की आपला चित्रपट फार छोटा आहे. चित्रपट हे माध्यम विविध भाषाचं आहे. विविध देशातून वेगवेगळ्या विषयांवर सिनेमे इथे येतात. आपल्या चित्रपटाला एखादं दुसरा पुरस्कार मिळाला की आपल्याला वाटतं हे खूप भारी आहे. पण तिकडे जाऊन कळतं की आपण अजूनही पाण्यातच आहोत समुद्र फार मोठा आहे. २८८ देशातले १० ते १२ लाख चित्रपट कान्स ला आले होते. अनेक लोकांना भेटणं झालं, बोलणं झालं हा अनुभव खूप काही शिकवून जाणारा होता. 

“संमिश्र अनुभवाचा प्रवास..”  मला इंडस्ट्रीत काम करण्याचा अनुभव फार चांगला आला आहे. पण या इंडस्ट्रीत तेवढ्याच समस्या सुद्धा आहेत. चांगल्या लोकांची भेट झाली, अनेक लोकांनी मदत केली, दिग्दर्शक आणि अनेक अभिनेत्यांनी कामासाठी पाठींबा दिला पण याच सोबतीने फसवणारी लोक सुद्धा भेटली. स्वतःच ज्ञान आणि आत्मविश्वास असेल तर तुम्हाला कोणी फसवू शकत नाही. इंडस्ट्रीत नेहमी काम करत राहून ऍक्टिव्ह रहायला हवं. 
“शेतात काम करायला आवडतं”
मी अभिनेता, निर्माता आहे पण सोबतीने मला नाटक करायला आवडतं. स्विमिंग करायला खूप आवडतं, वाचनाची आवड आहे. अनेकदा कथा आणि वेगवेगळी पुस्तकं वाचत असतो. सगळ्यात जास्त मला शेतात काम करायला खूप आवडतं. मी लातूर ला आमच्या गावी आजी आजोबांसोबत काम करतो. आवडीने शेतातील कामं करायला आवडतात तर शेता मुळे माझं आणि गावाचं असं एक घट्ट नात आहे.

आवडता अभिनेता : चिन्मय मांडलेकर, प्रियदर्शन जाधव, ओम भूतकर – ‘चिन्मय मांडलेकर’ 

सामाजिक भान जपणारा हरहुन्नरी अभिनेता तसेच निर्माता “अमोल कागणे” ला प्लॅनेट मराठीच्या संपूर्ण टीम तर्फे भावी कारकिर्दीसाठी खूप साऱ्या शुभेच्छा! 

“मालिका तसेच चित्रपट माध्यमातून अभिनयाच्या सोबतीने पटकथाकार म्हणून नावारूपास येऊन मराठी इंडस्ट्रीत स्वतःची ओळख निर्माण करणारा अभिनेता आणि लेखक तेजपाल वाघ”. 
अभिनय आणि लेखन करताना स्वतःची आवड म्हणून निसर्ग संवर्धनासाठी तो प्रयत्न करतो आहे. 
“लागीर झालं जी” चा क्रेएटीव्ह हेड “तेजपाल वाघ” बद्दल काही खास गोष्टी जाणून घेऊ या प्लॅनेट मराठी मॅगझिनच्या “स्टार ऑफ द वीक” मधून….

“आणि माझ्यातला वास्तववादी लेखक घडत गेला” 
      मला मुळात याच क्षेत्रात काम करायचं होतं मग ते अगदी स्पॉट बॉय च काम असतं तरी चाललं असतं. लहानपणी मला कोणी प्रश्न विचारला की मोठा होऊन काय व्हायचंय तेंव्हा उत्तर हेच असायचं की “मला सगळंच व्हायचंय” तर सगळंच कुणाला होता येतं तर ते एका अभिनेत्याला होता येतं. तो अभिनय करताना विविध भूमिका बजावत असतो. मग तो डॉक्टर असतो, इंजिनियर असतो. हे माझं चौथीतलं उत्तर होत की मला सगळंच व्हायचंय. अभिनेता म्हणून मी कितपत यशस्वी झालो माहीत नाही पण अभिनय ही फक्त आवड आहे. व्यवसाय म्हणून आपण काय करावं तर आपल्याकडे लिखाणाचं अंग आहे जे महाराष्ट्राचा सुपरस्टार ला आल्यावर समजलं. सचिन मोटे, सचिन गोस्वामी या लोकांमुळे लिखाणाच्या क्षेत्रात नावारूपाला आलो. सचिन मोटे यांच्या मुळे मी लेखन, पटकथा या क्षेत्राकडे वळलो आणि मग त्यांच्या सोबत राहून पटकथा कश्या लिहायच्या, इव्हेंट्स कसे लिहायचे हे शिकत गेलो आणि मग असं वाटलं की शब्दबंबाळ वगैरे लिहिणारा लेखक नाही. मी माझ्या आजूबाजूला हे दिसत ते कागदावर लिहिणारा माणूस आहे. तर स्क्रीन प्ले राईटर (पटकथाकार) चा प्रवास असा घडला आहे. जे आपल्या आजूबाजूला घडतंय ते कागदावर मांडून ते पडद्यावर उमटवण्यासाठी एक माध्यम असतं तर हे माध्यम लेखकाच्या रूपाने समोर येतं. मी जे काही गावाकडचे अनुभव घेतो ते कागदावर आलं पाहिजे कारण जे कागदावर येणार तेच पडद्यावर उमटणार. अश्या तऱ्हेनं हा पटकथाकार म्हणून प्रवास सुरु झाला. 

 “क्रेऐटिव्ह हेड म्हणजे…” 
क्रेऐटिव्ह हेड म्हणजे एखाद्या लग्नात मुलीचा मामा जी भूमिका बजावतो तो एक कार्यवाहक असतो. मुळात त्याच्यावर खूप जवाबदारी असते. मुलीला मंडपात घेऊन येण्यापासून ते थेट लोकांच्या पाहुणचारा पर्यंत अशी सगळी मल्टिटास्किंग भूमिका एखादा क्रेऐटिव्ह हेड बजावतो. तो त्याच्या सगळ्याच भूमिका अगदी कल्पकतेने बजावत असतो. कोणाला ही न दुखावता सगळी कामं करावी लागतात. कलाकार नेमकं कसं काम करतात, जो काही कन्टेन्ट आहे तो दिग्दर्शक कसा पार पाडतो, सगळं काम झाल्यावर पुन्हा एकदा एक शेवटची नजर त्यावरून फिरवून सगळी कामं चोखपणे पार पाडण्याची जवाबदारी हा क्रेऐटिव्ह हेड करत असतो. “लागींर झालं जी” चा प्रत्येक भाग मी ३ ते ४  वेळा बघतो. तर अशी अनेक काम करून क्रेऐटिव्ह हेड आपली भूमिका बजावत असतो. 

“माझ्यासाठी लिखाण म्हणजे जे लोकांनी पाहिलं नाही ते” 
मुळात असं लिहिलं गेलं पाहिजे जे लोकांनी या आधी कधी पाहिलं नसेल अश्या गोष्टी लिहिल्या पाहिजे. जे आपल्या आजूबाजूला पाहतो पण आपण त्या गोष्टीचा विचार कधी करत नाही पण अनेकदा आपल्या बघण्याचा दृष्टिकोन बदलून काही रोजच्या आपल्या बाजूला घडणाऱ्या गोष्टी पडद्यावर उमटल्या तर या विचाराने लिहिलं जात. माझ्यासाठी लिखाण म्हणजे जे लोकांनी पाहिलं नाही ते लोकांना दाखवून त्यांच्या पर्यंत पोहचवावं. माझं काम एखाद्या शेफ सारखं आहे की प्रत्येकाला काही तरी वेगळं आवडत. जो वेगळेपणा आहे तो लोकांना देण्याचा माझा प्रामाणिक प्रयत्न असतो. आजवर आपण अनेक सामूहिक विवाह पाहिले पण हेच मालिकेत कधी दाखवलं नाही गेलं तर ते आम्ही मालिकेच्या माध्यमातून लोकांना दाखवलं. आजवर एखाद्या फौजीची प्रेमकहाणी कोणी दाखवली नाही तर अश्या काही गोष्टी लोकांना दाखवायला मज्जा येते. यातलं वेगळेपण लोकांनी बघावं हाच प्रयत्न असतो. मला कथेतील बारकावे टिपायला आवडतात.

“व्यक्त व्हायचं होत म्हणून लेखक झालो” 
लेखन सुरू करावं असं वाटलं नाही कधी. मी कॉलेज मध्ये असताना “वीर झुंजले साथ” नावाची एकांकिका लिहिली आणि त्याचं कौतुक झालं. त्यानंतर मी “महाराष्ट्राचा सुपरस्टार” साठी पटकथा लिहायला लागलो आणि मग मी अनेक विषय, कल्पना सुचवत राहिलो. मग सचिन मोटे यांनी यात मार्गदर्शन केलं की कोणत्या पद्धतीने लिहावं , लिहिण्यातले बारकावे टिपत राहिलो आणि लिहीत राहिलो. मग त्यानंतर मी अनेक स्क्रीन प्ले वाचले, ते कसे लिहितात यावर थोडंफार वाचन केलं मग त्यातून टेक्निकली कसं लिहिलं जात याचा उलगडा होत गेला. पण माझ्यामते टेक्निकली कथा किंवा चित्रपट कसा लिहितात या पेक्षा आपल्याला ज्या गोष्टी मनाला भावतात त्यातून आपण कसे व्यक्त होतो. हे जे व्यक्त होणं आहे यातून माझ्यातला लेखक घडत गेला. मला व्यक्त व्हायचं होत म्हणून मी लेखक झालो असं मला वाटतं. 

“लेखकांना योग्य मानधन द्यावं” 
लेखक म्हणून मराठी इंडस्ट्रीत हाच बदल व्हायला हवा की लेखकांना भरपूर मानधन मिळालं पाहिजे. आपल्याकडे घरी जशी आईला वागणूक दिली जाते तशी वागणूक कुठेतरी लेखकांना दिली जाते. लेखकांची किंमत रहात नाही. कुठला ही चित्रपट कथेच्या जोरावर निर्माण होतो. लेखकाच्या मनात पहिल्यांदा कथेची गर्भधारणा होते आणि एवढं सगळं करून लेखकांना आपल्या इंडस्ट्रीत गृहीत धरलं जात. लेखक हा मुखदुर्बल असतो कारण पैसे वाढवून मागितले की आपल्याकडे बजेट बद्दल बोललं जातं मग बजेट नसतं पण आपण असा विचार करतो की यार आपण हा चित्रपट करू आपल्यामुळे बाकी १०० लोकांना रोजगार मिळेल पण याचा विचार निर्माते करत नाहीत. निर्माता खूप मानधन घेतो पण त्यातले फार कमी पैसे हे लेखकांना दिले जातात. मराठी इंडस्ट्रीत असे अनेक लेखक आहे जे खूप उत्तम कथा लिहून पैसे घेतात आणि त्यांना योग्य रक्कम दिली जाते. मराठी इंडस्ट्रीत बजेट ची समस्या आहे तर माझ्यामते जेवढं बजेट आहे त्यांची किमान ३ ते ४ टक्के पैसे लेखकांना मिळावेत.

“कलाकारांनी राजकारणात यायला पाहिजे” 
मला नक्कीच राजकारणात पदार्पण करायला आवडेल कारण राजकारणात काही उत्तम लोकांची गरज आहे. मला असं वाटतं की डॉ. अमोल कोल्हे यांच्या सारख्या हुशार आणि शिव अभ्यासक अभिनेता आज खासदार आहे त्यांच्यावर खूप चांगल्या आणि उत्तम रीतीने संस्कार झालेत. एक कलाकार असल्याने कुठेतरी त्यांच्या विचारातील कल्पकता ही राजकारणात उतरू शकते. कलाकार मंडळीनी राजकारणात यायला पाहिजे कारण त्यांच्या डोक्यात विचार करण्याची अफाट शक्ती असते. राजकारण किती वेगळ्या पद्धतीने मांडू शकतो हा विचार करून कलाकारांनी राजकारणात यावं. आपल्याकडे का एखादा चित्रकार हा वनमंत्री नाही आहे. जर तो वनमंत्री चित्रकार असेल तर तो ही भूमी हिरवीगार करेल. तर आपल्याकडे अशी लोकं समोर येत नाहीत. दाक्षिणात्य राजकारणात या गोष्टी घडतात तिकडे अनेक कलाकार, लेखक हे मंत्री आहेत तर अश्या पद्धतीचं राजकारण आपल्याकडे नाही आहे. मुळात आपल्याकडे राजकारण म्हणजे वाईट हा एक दृष्टीकोन झाला आहे तर मग यामुळे चांगली लोकं आपल्या राजकारणात येत नाही. आपल्याकडे हे राजकारण बदलत चाललंय. चांगली लोक आहेत पण कल्पकता असलेली लोकं यायला हवी. विकासाच्या दृष्टीने बदल व्हावते असं मला वाटतं. त्या मातीमधला माणूस हा लोकांशी राजकारणातून जोडला गेला पाहिजे. मला राजकारणात सहभाग घ्यायला नक्की आवडेल आणि मी यात सक्रिय सहभागी होईन.

“तर लेखक झालो नसतो…” 
माझ्या या प्रवासात अश्या या दोन व्यक्ती भेटल्या त्या होत्या सचिन मोटे आणि अश्विन कुमार पाटील ज्यांच्या मुळे माझ्या करियरची दिशा घडली. अश्विन कुमार पाटील हे महाराष्ट्राचे सुपरस्टार या शो चे कार्यकारी निर्माते होते आणि सचिन मोटे ते तिकडचे लेखक होते या दोघांनी मला बळजबरीने “फु बाई फु” ला लिही असं सांगितलं आणि पुरस्कार सोहळ्यांना सचिन मोटे ना असिस्टंट म्हणून काम कर असं अश्विन पाटील यांनी सांगितलं आणि मग मी या क्षेत्रात आलो. नाही तर मी आज लेखक नसतो कुठेतरी अभिनयासाठी इंडस्ट्रीत धडपड  केली असती. या दोघांमुळे लिखाणाकडे  वळलो.

“गंमत एका किस्स्याची” 
असे आठवणींमधले खूप किस्से आहेत. पण लागींर  झालं जी लिहिताना असे अनेक किस्से आहेत जे मी अनुभवले आहेत. या मालिकेत राहुल्या ला शीतल आवडत असते पण मग राहुल्याला मदत करायला मध्ये अजिंक्य जातो आणि मग त्यांची प्रेम कहाणी सुरू होते तर हा असा अनुभव मी माझ्या वैयक्तिक आयुष्यात घेतला आहे. माझ्या मित्रा सोबत असा किस्सा झाला होता आणि हा किस्सा मालिकेत वापरताना फार मजेशीर वाटलं या सारखे असंख्य किस्से आहेत जे लिहिताना घडत असतात. 
“आवडत्या कलाकारांकडून कौतुक” 
   फॅन मोमेंट असे पटकन नाही सांगता येणार मी महाराष्ट्राचा सुपरस्टार हा शो करत होतो तेंव्हा एक मुलगी आली होती अगदी थरथरत कापत होती ती आली तिने मला माझं काम फार आवडत असं सांगितलं पण मला एक आठवण सांगावीशी वाटते की आपल्याला जी व्यक्ती आवडते आणि त्या व्यक्ती कडून आपल्या कामाचं कौतुक ऐकण्याची संधी मला मिळाली तर हे फार भारी होतं. मी मधल्या काळात “चला हवा येऊ द्या” साठी काम करत होतो तेव्हा मी एका कार्यक्रमाच्या निमित्ताने वैदेही परशुरामी ला भेटलो तेंव्हा तिने माझ्या कामाचं कौतुक केलं तू छान लिहितोस अस सांगितलं तर माझ्यासाठी तो क्षण मस्त होता. आपल्याला जिचं काम आवडत ती व्यक्ती येऊन आपल्या कामाचं कौतुक करते तर हे छान होत. तसचं  गावातल्या एका मुलीने मला फोन करून सांगितलं होतं की सर मी आर्मी मधल्या मुलांसोबत लग्न करते आहे मालिका बघून तिने हा निर्णय घेतला होता. काही कारणामुळे मला लग्नाला जायला नाही जमलं पण अश्या कामाच्या पोचपावत्या मिळणं फार भारी असतं. तर ही एक फॅन मोमेंट सांगू शकतो.
“मेकअप” मध्ये रिंकू राजगुरू सोबत अभिनेत्याची भूमिका बजावणार… 
अभिनेता म्हणून मी एक “मेकअप” नावाचा आगामी चित्रपट करतो आहे. रिंकू राजगुरू आणि चिन्मय उदगीरकर हे प्रमुख भुमिकेत आहेत. ह्या चित्रपटात माझा एक मस्त रोल आहे. सिनेमाचे दिग्दर्शक गणेश पंडित यांना मी अभिनय करतो हे ठाऊक होतं म्हणून त्यांनी मला ही एक संधी दिली आहे. रिंकू राजगुरू सोबत काम करताना धम्माल आली तर आमची अशी मस्त केमिस्ट्री या चित्रपटातून बघायला मिळणार आहे. लेखक म्हणून मी २ चित्रपट लिहितोय ते काय आहेत हे लवकरचं समजेल.

आवडता अभिनेता – निखिल चव्हाण, अभिजीत खांडकेकर, रितेश देशमुख, ललित प्रभाकर : ललित प्रभाकर 
आवडती अभिनेत्री – श्वेता शिंदे, नेहा महाजन, अनिता दाते, शिवानी बावकर : अनिता दाते  
लेखन, अभिनय, सूत्रसंचालन : लेखन 
चित्रपट, नाटक, मालिका कि रिअलिटी शो : मालिका 
सगळ्यात जास्त वापरलं जाणारं सोशल मीडिया…फेसबुक, इंस्टाग्राम : इंस्टाग्राम

बहुगुणी अभिनेता तसेच लेखक “तेजपाल वाघ” ला प्लॅनेट मराठी मॅगझीन च्या संपूर्ण टीम तर्फे भावी आयुष्यासाठी खूप शुभेच्छा! 

“सरस्वती” ते “तू अशी जवळी रहा” अश्या मालिकांमधून आपल्या भेटीला आलेली नवखी अभिनेत्री. 
अभिनयाच्या सोबतीने कुकिंग आणि क्रिकेट अश्या भिन्न आवडी जपणारी क्रिकेट फॅन आणि प्लेयर “तितीक्षा तावडे” सोबत प्लॅनेट मराठी मॅगझीनच्या “स्टार ऑफ द वीक” निमित्त केलेल्या काही खास गप्पा. 

“अनपेक्षित प्रवास”
    हा प्रवास माझ्यासाठी फार अनपेक्षित होता. कारण जेंव्हा मी हॉटेल मॅनेजमेंट केलं तेव्हा असं कुठेही मनात नव्हतं कि मला अभिनेत्री व्हायचंय. मी त्यानंतर २ वर्ष नोकरी केली आणि तेव्हा माझी बहीण [खुशबू तावडे]  अभिनेत्री झाली होती मग तिच्याकडे बघून मला असं वाटायचं अरे हि काही तरी वेगळं करतेय आणि मग तेंव्हा मला असं वाटलं कि असं काहीतरी वेगळं करूया. यात किती प्रसिद्धी आणि बाकी गोष्टी मिळतात. लोकं आपल्याला अभिनेत्री म्हणून ओळखतात. जेंव्हा आम्ही सगळे कुठे घरच्या समारंभांना जायचो तेंव्हा तिच्याकडे  फार खास लक्ष दिल जायचं. मग मला वाटायचं यार आपण का नाही??? म्हंटल आपण कुठेतरी एक प्रयत्न करून बघू या. मग मी नोकरी सोडली आणि ऑडिशन द्यायला सुरुवात केली. मग नशिबाने एक एक गोष्टी आपसूक घडत गेल्या आणि त्यामुळे आज या क्षेत्रात आहे. 

“क्रिकेट प्रेमी : क्रिकेटरची भूमिका करायला आवडेल”
प्रत्येक क्रिकेटची मॅच नाही बघू शकत पण आमच्या घरात एक रीत आहे कि एखादा क्रिकेट सामना तरी बघावा. यावर्षी आयपीयल मुंबईत होत्या. आम्ही सगळे सहकुटूंब न चुकता क्रिकेट बघायला वानखेडेला जातो. या व्यतिरिक्त सेटवर कधीकधी खेळणं होत, मोकळ्या वेळेत आम्ही सगळे कलाकार क्रिकेट खेळतो. बॅट – बॉल नसला तरी सेटवरच्या प्रॉपर्टीस खोटी फळं, किंवा भिंतीला लावलेल्या फ्रेम्स, शोपीस तर अश्या गोष्टीचा वापर आम्ही स्टंप्स, बॅट बनवून आम्ही क्रिकेट खेळलोय. आधी सारखं फार क्रिकेट खेळायला नाही जमत पण माझ्या नशिबाने मला भविष्यात क्रिकेटर ची भूमिका मिळावी तर मला ती करायला नक्कीचं आवडेल.

“जादुई प्रवास” 
मला माझ्या या प्रवासाबद्दल फार आश्चर्य वाटतं. जेंव्हा “सरस्वती” मालिका मिळाली तेव्हा मला खरंच वाटत नव्हतं कि मी एका लीड रोल साठी सक्षम आहे. कारण मला काहीच यायचं नाही. त्यात मला एका गावठी मुलीची भूमिका साकारायची होती तर हे कुठेतरी आव्हानात्मक होतं. मला आदल्या रात्री असं फार वाटतं होत कि मला उद्या सेटवरून काढून टाकतील कारण मला एवढ्या लोकांसमोर बोलता येणार नाही. ऑडिशन काय एका बंद खोलीत दिली जाते. पण चारचौघात मला काहीच करता येणार नाही. पण माहित नाही कसं काहीतरी घडलं आणि मी अगदी सहजरित्या अभिनय करायला लागले. मला दिग्दर्शक फार चांगले मिळाले आणि बाकी सहकलाकार फार समजून घेणारे होते त्यामुळे त्यांच्या अनुभवातून मी शिकत होते. मग दुर्गा चा डबल रोल करायला मिळाला. मग त्यात मला दुबई ला जायला मिळालं. कुठेतरी छोटी स्वप्नं बघून हा प्रवास एवढा मोठा होईल हे कधीच वाटलं नव्हतं. एकदम जादुई प्रवास आहे हा. त्या आधी “कन्यादान” मालिकेत अगदी छोटा रोल केला होता. “सरस्वती” मालिका अडीच वर्ष चालली मग त्या नंतर मी थोडा ब्रेक घेऊन फिरायला गेले. तिकडून आल्यावर मला कन्यादानच्या निर्मात्यांचा फोन आला कि आमचा एक शो येतोय तुला करायला आवडेल का? माझ्यासाठी हे फार अद्भुत होत कि ज्यांच्याकडे मी माझ्या करियर ची सुरुवात केली  त्यांच्याकडून आज मला मुख्य भूमिकेसाठी फोन येतोय. एकंदरीत माझ्यासाठी हा जादुई प्रवास आहे. इथला प्रत्येक क्षण मी एन्जॉय करतेय आणि जगतेय. 

“लवकरच आम्ही बहिणी सोबत काम करू” 
नक्कीच आम्ही दोघी एकत्र काम करू. आमचे या दृष्टीने प्लॅन्स चालू आहेत. सध्या डिजिटल मीडिया एवढं कमालीचं माध्यम झालंय. इन्स्टाग्राम हे खूप जास्त पॉवर फुल नेटवर्किंग आहे की यातून फॅन्स आम्हाला नेहमी सांगत असतात की तुम्हाला दोघींना एकत्र बघायचंय. तर यासाठी आम्ही दोघी प्लॅनिंग करतोय तर लवकरचं आम्ही दोघी काहीतरी नवीन घेऊन प्रेक्षकांच्या भेटीला येऊ. 

“लाडकी बहिण : अनोखी केमिस्ट्री” 
आम्ही दोघी बहिणींपेक्षा जवळच्या मैत्रिणी आहोत. आमचं गिफ्ट शॉप आहे. त्यामुळे आई बाबा दोघे सुद्धा तिकडे कामात असायचे मग अश्या वेळी माझी बहीण माझ्या सोबत असायची. ती लहानपणा पासून आज पर्यंत माझ्या आयुष्यात माझ्या आई बाबांची भूमिका बजावत आहे. आज सुद्धा ती तेवढीच काळजी घेते. आता तिचं लग्न झालंय तरीही आम्ही नेहमी एकमेकींच्या सोबत असतो. ती एकदम आई सारखी वागते. सकाळी शूट ला जाताना माझ्यासाठी डब्बा तयार असतो. रात्री घरी आले की जेवण ती माझ्यासाठी बनवते. तर हे कुठेच बदललं नाही आहे. कधीकधी भावंडांमध्ये भांडण होतात पण आम्ही एका क्षेत्रात असून आम्ही कधीचं कोणत्या गोष्टीसाठी आजवर भांडलो नाही आहोत. आम्ही न बोलता सुद्धा खूप बोलू शकतो.
“कुकिंग स्ट्रेस बस्टर” 
  कुकिंग माझ्यासाठी स्ट्रेस बस्टर आहे. मला स्वयंपाक करायला खूप आवडतो. वेळ मिळाला की माझा संपूर्ण वेळ कुकिंग साठी देते. फक्त मग त्यावेळी मला माझ्या कामात कोणी लुडबुड केलेली आवडत नाही. शूट मुळे फार कमी वेळ कुकिंग साठी दिला जातो पण कधी माझा उशिरा कॉल टाइम असेल तेंव्हा मी काहीतरी बनवून नेते. घरी खुशबू आणि संग्राम च उशिरा पॅकअप असल्यास मी त्यांच्यासाठी जेवण बनवते. 
“अश्या पाच गोष्टी त्या शिवाय राहू शकत नाही” 
पहिली गोष्ट : घरच्यांशी बोलल्या शिवाय राहू शकत नाही. दिवसातून एकदा तरी घरी फोन करतेयं. त्याशिवाय माझा दिवस संपत नाही. दुसरी गोष्ट : कामाशिवाय नाही राहू शकत. मला सुट्टी असली की करमत नाही.तिसरी गोष्ट : पुस्तकांशिवाय मी जगू शकत नाही. मला वाचायला आवडत त्यामुळे पुस्तक हवंच.चौथी गोष्ट : पूजा करून दिवसांची सुरुवात करते.पाचवी गोष्ट : फिरण्या शिवाय मी राहू शकत नाही. कामातून वेळ काढून अगदी जवळच्या ठिकाणी फिरून येते. 
“फडके रोड, दिवाळी पहाट आणि बरंच काही” 
डोंबिवली म्हंटलं की फडके रोड आठवतो तिकडे दिवाळी पहाट ला अगदी सगळेच मस्त तयार होऊन येतात. मित्र मैत्रिणींना भेटतात. तर झालं असं की मी सुरुवातीला क्रिकेट खेळायचे तर मी एकदम टॉम बॉय होते तर ते साडी नेसणं काही मला जमायचं नाही माझ्या सगळ्या मैत्रिणी जायच्या तर मी तिकडे जाणं टाळायचे तर सुरुवातीला मी एक वर्ष सुद्धा तिकडे गेले नाही. नंतर मी शिक्षणासाठी गोव्याला गेले आणि तिकडून आल्यावर जवळपास २० वर्ष डोंबिवलीत राहून मी २० वर्षांनी मी त्या दिवाळी पहाट ला गेले. त्यानंतर मला जाणवलं की यार आपण २० वर्ष काय मिस केलंय. तर या गोष्टीच कुठेतरी वाईट वाटत पण मला नशिबाने दर पाडव्याला, दिवाळी पहाट ला चॅनेल कडून तिकडे जाण्याची संधी मिळते मग आता ही फार वेगळी  भावना आहे की आता लोकं आपल्याला बघायला येतात. डोंबिवली ने माझ्यावर फार प्रेम केलंय आणि आता ते मी अनुभवते आहे. 

अभिनेत्री नसते तर मी रेस्टॉरंट चालू केलं असतं. मी आणि माझ्या बहिणेने आम्ही दोघींनी हॉटेल मॅनेजमेंट केलंय तर आम्ही दोघींनाही कुकिंग, कॅफे कल्चर खूप आवडतं. तर आम्ही रेस्टॉरंट चालू केलं असत. आणि हा व्यवसाय केला असता.

“प्लस आणि वीक पॉईंट” 
प्लस पॉईंट हाच की मी कोणावर ही खूप प्रेम करू शकते. मी मोजून मारून प्रेम नाही करत. प्रेमाला काही मर्यादा नाही. वीक पॉईंट सुद्धा हाच आहे की आपण एखाद्यावर प्रेम केलं आणि कुठेतरी काही घडलं किंवा कोणी काही बोललं तर ते आपल्या फार मनाला लागतं. 

“सारासार विचार करून इंडस्ट्रीत निर्णय घेतले जावे” 
आपल्या मराठी इंडस्ट्रीत अभिनयाला फार प्राधान्य दिलं जातं ही एक फार चांगली गोष्ट आहे, हे मी अनुभवलंय. जेंव्हा मी इंडस्ट्रीत आले तेव्हा मला असं वाटलं की इथे फक्त स्वभाव आणि दिसण्यावर गोष्टी बघितल्या जातात पण माझ्या कामाचं कौतुक केलं गेलं तर इथे कामाला प्राधान्य दिलं जातं. हल्लीच्या काही घटना बघितल्या गेल्या तर प्रत्येक कामाच्या दोन बाजू असतात तर आपण त्या दोन्ही समजून घेतल्या पाहिजेत. पण आजही लुक्स वरून किंवा शेवटच्या क्षणाला कोणालाही तडकाफडकी काढून टाकणं हा प्रकार फार विचित्र आहे. कारण अभिनय हे असं क्षेत्र आहे जे विश्वासावर चालतं. इथे कौतुक होतचं पण कधीकधी आपल्या चुका सुद्धा दाखवल्या जातात. पण एखाद्या कलाकाराला काढून टाकण्या अगोदर त्याला त्याची पूर्वसूचना दिली जावी. कास्टिंग च्या वेळी हा विचार केला तर ऐनवेळी काढून टाकल्यास त्या कलाकाराला मानसिक धक्का नाही बसणार. अभिनयाचा आत्मविश्वास एकदा गमावला की पुन्हा कॅमेरा समोर उभं राहणं कठीण जातं तर आपल्या इंडस्ट्रीत या गोष्टीचा विचार केला जावा असं मला वाटतं. 

बहुगुणी अभिनेत्री “तितिक्षा तावडे” ला प्लॅनेट मराठी मॅगझीन तर्फे भावी आयुष्यासाठी खूप साऱ्या शुभेच्छा! 

“दुर्वा” ते “वैदेही” अश्या बहुपैलू भूमिका लिलया साकारणारी, मराठी टेलिव्हिजन क्षेत्रातील आघाडीची अभिनेत्री फुलपाखरू फेम ऋता दुर्गुळे! 
अभिनय आणि उत्तम डान्सर ही अनोखी ओळख जपणारी ऋता.. 
टेलिव्हिजनच्या सोबतीने नुकतीचं सगळ्यांना गुड न्यूज देऊन रंगभूमीवर पदार्पण करणारी मनमोहक अभिनेत्री ऋता सोबतच्या काही खास गप्पा फक्त प्लॅनेट मराठी वर…

“भिन्न स्वरूपाच्या भूमिका साकारते”
मी स्वतःला फार नशीबवान समजते. अभिनयाचा हा प्रवास कमाल होता, शिकवणारा होता.. भिन्न स्वरूपाच्या भूमिका या निमित्ताने करायला मिळाल्या. आणि आता पुन्हा नाटकात मी एका २० वर्षाच्या मुलीची भूमिका करतेय. दोन्ही मालिकांत मला वेगळया वयाच्या भूमिका करायला मिळाल्या. यातला बेस्ट भाग होता कि जेव्हा मी दुर्वा साकारत होती तेव्हा मी १८ वर्षाची होते आणि तेव्हा एका बाईची भूमिका साकारली आणि आता फुलपाखरू मधली वैदेही साकारताना मी २५ वर्षाची आहे तर मी एकदम उलट तऱ्हेच्या आणि त्या वयातल्या भूमिका साकारल्या. दुर्वा च्या वेळी मी अगदीच पहिल्या आणि दुसऱ्या वर्षाला होते तेव्हा शूटिंग मुळे मी कॉलेज मधली मज्जा – मस्ती फार मिस केली. पण आता ते वैदेही च्या रूपाने पुन्हा जगता आलंय. फुलपाखरु च्या निमित्ताने ते कॉलेजचे दिवस पुन्हा अनुभवायला मिळालेत. मंदार सरांनी मला फुलपाखरू साठी कास्ट केलं आणि हे सगळं अनुभवता आलंय. कोणत्याही मुलीला किंवा विशेष करून स्त्रियांना आपल्या वयापेक्षा कमी वयाची भूमिका करायला मिळणं हे फार भारी वाटतं. 

“प्रत्येक कलाकाराचा प्रवास वेगळा असतो” 
नाट्यवलंय मध्ये नसल्याची अशी खंत नाही आहे. पण जेंव्हा मी नाटक सुरु केलं तेव्हा नाटकाच्या तालमीच्या वेळी मला एक गोष्ट जाणवली कि आपण आंतरमहाविद्यालय स्पर्धा, नाटक करायला हवं होतं. कारण या सगळयात आपल्याला आपल्या टीम सोबत कसं काम करायचं हे समजतं. जेंव्हा एखादं नाटक रंगमंचावर उभं राहत त्यामागे आपली सगळी टीम असते. या सगळ्या गोष्टी मी कुठेतरी कॉलेज मध्ये अनुभवायला हव्या होत्या असं वाटतं. प्रत्येक कलाकाराचा अभिनयातील प्रवास हा वेगळा असतो, तर माझ्यासाठी हे फार भारी काम आहे कारण एकीकडे मालिका आणि आता नाटक. 

“स्वतःचा वॊर्डड्रॉप वापरायला मिळाला” 
सुरुवातीला फुलपाखरू या मालिकेची कथा थोडी वेगळी होती. कॉलेज मधली मुलगी त्यात ती फार श्रीमंत घरातली, बाबांची लाडकी. तर ति सारखे सारखे तेच कपडे का घालेल हा प्रश्न तेंव्हा मला पडला. मग मी माझ्या स्वतःच्या वॊर्डड्रॉप मधले कपडे शूट साठी वापरायला लागले. मग मंदार सरांना मी हि गोष्ट सांगितली आणि सरांनी ती सहजरित्या मला हवे ते कपडे घालण्याची परवानगी दिली. त्यामुळे कुठेच तुम्हाला वैदेही चे कपडे कुठल्याचं एपिसोड मध्ये तेच तेच दिसले नाहीत. मंदार सरांनी यासाठी फार मोकळीक दिली. मग यामुळे वैदेही चा प्रत्येक लुक हा वेगळा दिसायला मदत झाली. अनेक गोष्टी या निमित्ताने ट्राय केल्या. वेस्टर्न सोबतीने पारंपरिक लुक लोकांसमोर आला. त्यामुळे पहिल्या १०० एपिसोड मध्ये कुठेचं माझे कपडे पुन्हा पुन्हा तेच दिसले नाहीत. 

“धकाधकीच्या जीवनातून वेळ काढणं शिकते” 
नोव्हेंबर ते जून हे महिने माझ्यासाठी थोडे धकाधकीचे गेले. कारण माझ्या आयुष्यात असं पहिल्यांदा घडलंय कि एकाच वेळी २ काम करतेय. त्यामुळे हा मधला काळ थोडा वेगळा होता. आता कुठेतरी मला हे झेपतंय. मी आता स्वतःच असे काहीतरी यातून मार्ग शोधते जेणेकरून मला हे सगळं सोप्प जाईल. सर्वात महत्त्वाचे म्हणजे खाण्यापिण्याच्या वेळी सांभाळते. तर हे जमवून घेणं थोडं कठीण आहे पण ते जमतंय. 

“माझ्या आजूबाजूच्या लोकांमुळे मी इथे आहे” 
शूट आणि बाकी गोष्टींमधून घरच्यांना किंवा मित्रमंडळींना यातून कोणाला वेळ द्यायला नाही जमत. माझं वैयक्तिक आयुष्य एवढं सहज रित्या पार पडलंय ते मला समजून घेणाऱ्या आयुष्यातील प्रत्येक व्यक्तीमुळे. मी जेवढ्या ताकदीने आणि उत्तमरित्या काम करू शकते ते माझ्या आजूबाजूच्या लोकांमुळे.

 
“गिफ्ट्स आवडतात कारण…” 
मला प्रचंड गिफ्ट्स अावडतात. माझा पहिला प्रश्न हाच असतो कि मला गिफ्ट्स आणणार आहात ना? मी अजूनही सगळ्यांकडून अगदी हक्काने गिफ्ट्स घेते. सगळ्यात जास्त उत्सुकता असते ती वाढदिवसाच्या दिवशी कि कोण काय गिफ्ट देणार. मी अगदी माझ्या घरच्यांना सांगते कि ते पाकीट वैगरे नको पण मला काहीतरी गिफ्ट हवंय. या २५ व्या वाढदिवसाला मला माझ्या फॅन्स कडून अनोखं गिफ्ट मिळालंय. एक लाकडी पेटी त्यावर माझ्या नावाचं आणि फुलपाखरूचं सुंदर रेखीव कोरीव काम असलेली पेटी आणि २५ झुमके दिले होते. झुमके आणि कानातले अगदीचं प्रेम आहेत माझ्यासाठी. 

“नृत्यासाठी वेळ नाही ही खंत” 
मी ३ वर्ष भरतनाट्यम केलंय पण या सगळ्या शूट मुळे हि आवड किंवा नाचण्याची संधी मिळत नाही. आपल्या आवडीला छंद जोपासायला वेळ नाही मिळत. तर हि एक खंत आहे कि भरतनाट्यम ला वेळ देणं जमत नाही. 

“मास मीडिया प्रोजेक्ट ते बिर्थडे गिफ्ट् टॅटू” 
माझ्या  हातावर जो टॅटू [ hdp ] आहे त्याची गंमत अशी कि माझ्या फार जीवाभावाच्या २ मैत्रिणी आहेत [ध्रुवी, पूर्वा] तर त्यांनी मला माझ्या वाढदिवसाच्या दिवशी गिफ्ट म्हणून हा टॅटू काढला. म्हणून तो आमच्या तिघीच्या सुद्धा हातावर आहे. आम्ही तिघी मैत्रिणी जरी आम्ही दिवसाचे २४ तास बोललो नाही तरी एका फोन ने आम्हाला सगळं समजतं हे आमच्यातलं नातं आहे. जेव्हा मास मीडिया चे खूप प्रोजेक्ट्स करायचो तेंव्हा आमचे सगळे प्रोजेक्ट्स hdp याच नावाने असायचे. म्हणून हा टॅटू आहे. 

“बाबांच्याचं कॉलेज मध्ये शिकायचं होतं” 
मला रुईया हवं होत कारण माझे बाबा रुईयाचे आहेत. १० वीत जे काही मार्क्स आले तेंव्हा कॉलेज चा फॉर्म भरताना पहिलं नाव हे रुईया होतं. मग पुढे पर्याय म्हणून रुपारेल, खालसा, विल्सन वगैरे यांची नाव होती. माझ्यासाठी बेस्ट आठवण हीच आहे कि मला रुईया मध्ये योगायोगाने ऍडमिशन मिळालं. 

“रंगभूमीवर काम करायला आवडेल” 
हो नक्कीच मला रंगभूमीवर काम करायला आवडेल कारण प्रत्येक कलाकाराचं रंगभूमीवर काम करण्याचं एक स्वप्न असतं. रंगभूमीवर काम करताना अनेक गोष्टी शिकायला मिळतात आपण चांगले कलाकार होण्यासाठी रंगभूमी आपल्याला घडवत असते. पण आता जवाबदारी खूप जास्त वाढली आहे. मला खूप छान समजून घेणारे सहकलाकार आणि उत्तम टीम मिळाली आहे. वर्षभरात एखादाचं प्रोजेक्ट् करावा पण लक्षात राहणारा करावा असं मला वाटतं. 
“भावांची प्रतिक्रिया महत्वाची” 
मी नाटकात छोट्या बहिणीची आणि खऱ्या आयुष्यात ऋग्वेद (लहान भाऊ) ची मोठी बहीण आहे. पण असं म्हणायला काहीच हरकत नाही कि मी दोन्हीकडे लहान बहीण आहे. कारण ऋग्वेद मला अगदी दादा सारखं वागवतो आणि नाटकात उमेश दादा त्याच्या बहिणीसाठी खूप मस्त वागणूक देतो. तर या दोन्ही कडे मला मिळणारा पाठींबा हा मस्त आहे. माझ्या घरच्यांची नाटकामुळे एक इच्छा पूर्ण झाली कि मी रंगभूमीवर काम करतेय. नाटक बघून ऋग्वेद ची पहिली प्रतिक्रिया हीच होती कि तो बाबांकडे बघून म्हणाला कि हि अशीच वागते माझ्याशी! तर तेव्हा फार छान वाटलं. तो फार कमी बोलतो पण जेंव्हा आम्ही गप्पा मारतो तेंव्हा तो योग्यरीत्या बोलत असतो आणि त्याची प्रतिक्रिया माझ्यासाठी फार महत्वाची असते. दुर्वा ही मालिका ३ वर्ष केली आणि लगेच २ महिन्यांनी मला फुलपाखरू मालिका मिळाली. फुलपाखरू च्या वेळेस जेंव्हा माझ्या मालिकेचा पहिला एपिसोड साडेसात ला आला आणि ८ वाजता त्याने मला पहिला फोन केला आणि त्याची पहिली प्रतिक्रिया हीच होती दीदी तू इतकी लहान कशी दिसतेयस?? तू दुर्वा पेक्षा वेगळी कशी दिसतेस?? तेंव्हा मला जाणवलं कि आपण जे करतोय ते बेस्ट करतोय. ऋग्वेद कडून आलेली प्रत्येक दाद माझ्यासाठी खास असते. उमेश दादा बेस्ट आहे त्याच्यामुळे मला मोठा दादा मिळाला आहे. मला सगळ्यांनी मला यात फार मदत केली आहे.

“करियर चा ट्विस्ट” 
“दादा एक गुड न्यूज आहे” या नव्या नाटकाने ने माझ्या करियर ट्विस्ट दिलाय. “वेब आणि फिल्म्स” 
हो मला वेब आणि फिल्म हि दोन्ही क्षेत्र अनुभवयाला तिथे काम करायला आवडतील. पण मला घाई नाही आहे योग्य वेळ आली कि इथे सुद्धा नक्कीच काम करेन. 
“काहीच खटकत नाही” 
मराठी इंडस्ट्रीत असं काही खटकणार काही नाही कारण मी अजून असं काही अनुभवलं नाही आहे. “सेटवरची जवळची व्यक्ती” 
सेटवरची जवळची व्यक्ती “तृषा” जी सानिया चा रोल करतेय. 
“आश्रमात जाऊन वाढदिवसाचं सेलिब्रेशन” 
माझ्या एका फॅन ने माझ्या वाढदिवसाला एका आश्रमात जाऊन माझा वाढदिवस साजरा केला होता तर हि बेस्ट काॅम्प्लिमेंट होती. 
“या  गोष्टी ज्या शिवाय राहू शकत नाही”
   फोन, नेटफ्लिक्स, झोप, ड्राइविंग, वाचन, बोलणं (गप्पा मारणं) 

विकूडि की ऋग्वेद? 
ऋग्वेद 

आवडता अभिनेता..
यशोमन आपटे, हर्षद अटकरी, उमेश कामत : उमेश कामत 

आवडती अभिनेत्री ..
शाल्मली टोळ्ये, आरती मोरे, प्रिया बापट : प्रिया बापट

मंदार देवस्थळी की अद्वैत दादरकर? 
हे सांगणं कठीण आहे. 

अभिनय की डान्स?
 अभिनय

रत्नागिरी की मुंबई? 
मुंबई 

फिश की चिकन?
चिकन 

१ ) सेलेब्रिटी असल्याचा फायदा कधी घेतला का? 
नाही. 
२ ) कधी कोणत्या सहकलाकारासोबत prank केला आहे का? 
नाही. कारण माझा सोबत कोणी अस काही केलं की मला आवडत नाही.  ३ ) क्रश कोणत्या को-स्टार वर?
नाही. 
४) एखाद्याला “फेक” फोन केलाय का? 
नाही. 
५ )  सेटवर कोणाची खिल्ली उडवलीयेस का? 
नाही. 

“काटा रुते कुणाला ते साथ दे तू मला ” अश्या बहुपैलू मालिकांमध्ये आपल्या कामाची किमया दाखवणारा अभिनेता!
हिंदी, बंगाली अश्या बहुभाषिक नाटकांतून रंगभूमी गाजवणारा, मराठी इंडस्ट्रीत अगदी रोक ठोक मत मांडून नेहमी व्यक्त होत राहणारा अभिनेता पियुष रानडे.. 
आजच्या प्लॅनेट मराठी च्या स्टार ऑफ द वीक मध्ये पियूष सोबत काही खास गप्पा आम्ही घेऊन आलो आहोत….

अभिनेता म्हणून प्रसिद्धीस येण्याच्या आधीचा प्रवास माझ्यासाठी फार खास आणि अविस्मरणीय आहे. ३ वर्ष बडोद्यात नाटक केलं जेंव्हा मुंबईत यायचंय असं ठरवलं त्या आधी मी “सीए” (Chartered Accountant) करणार होतो पण सीए व्हायचं हे ठरवण्याच्या आधी मी एक खेळाडू होतो. मी राष्ट्रीय स्तरावर व्हाॅलीबाॅल खेळायचो. तेंव्हा असं ठरवलं कि खेळात आपण काही तरी करिअर घडवू या. पण या सगळ्यात माझं कोरिया मध्ये खेळाण्यासाठी माझी निवड झाली पण माझी १२ विच्या बोर्डाची परीक्षा होती. तेंव्हा आलेली संधी मी थांबवली पण कुठेतरी करियर आणि शिक्षण पूर्ण करायचं होत हे डोक्यात असल्यामुळे हि संधी हातातून गेली आणि नंतर अशी संधी आलीच नाही. १२ वि नंतर मी कॉमर्स कडे वळलो. अनेकांनी सांगितलं कि मॉडेलिंग चालू कर पण कुठेतरी एक गोष्ट मनात आली कि आपण पटकन एखाद्या गोष्टीत रमणारे नाही आहोत. एका ठिकाणी मला राहायला कधीच नाही आवडत. आयुष्यात नेहमी साहसी गोष्टी करण्याची हौस होती. नव्या अनुभवाची जोड आपल्या आयुष्यात हवी असल्यास कधीच एका ठिकाणी जास्त वेळ अडकून पडायला नको असं मला वाटत. मग मी खूप भटकत राहिलो. भटकत असताना मग मी ठरवलं चला मॉडेलिंग करू या. या गोष्टीचा फायदा असा झाला कि घरून पैसे घेणं बंद केलं. रॅम्प मॉडेलिंग, ऍड फिल्म्स मधून येणाऱ्या पैशातून मी माझे व्यवहार करू लागलो. मग या गोष्टी फार गांभीर्याने करू लागलो. तेंव्हा Grasson Mister India होत त्यासाठी मी फॉर्म भरला पण मग मला असं वाटलं कि माझी तयारी झाली नव्हती, तर मग ते काही मी केलं नाही. तेंव्हा माझ्या बाबांनी जे आता [हेडऑफ डिपार्टमेंट वाद्य विभाग MS विद्यापीठ बडोदा मध्ये ] तर ते व्हॉयलीन वादक आहेत. माझ्या घरात संगीताचं वातावरण आहे. माझे आजोबा गॉलियर घराण्याचे व्हॉयलीन वादक होते. आजोबा सोबत बाबा सुद्धा त्या घराण्यात व्हॉयलीन वाजवायचे. माझ्या घरात कुठेतरी या कला रुजत होत्या त्यामुळे त्या आपसूक माझ्यात आल्या. मी ज्या कॉलेज मधून नाटक शिकलो त्या कॉलेजचे माझे आजोबा एक्स डीन होते. माझं बीकॉम झाल्यानंतर आपण जॉब करायचा हे ठरलं होत तर बाबांनी सहज मला एकदा कॉलेजला बोलवलं तिथे एक नाटकाची तालीम चालू होती तर तिथं काय सुरु आहे हेच माझ्या लक्षात येत नव्हतं. कोणी तरी रंगमंचावर उभं आहे तर काही समजत नव्हतं. मी बाहेर आलो तर त्या नाटकाचा दिग्दर्शक त्या कॉलेज चा विद्यार्थी होता. वडील कॉलेज मध्ये असल्या कारणाने एक वट होती. घरी गेल्यावर बाबांनी विचारलं कि काय ठरवलं? तर माझ्या बाबांची आणि मला ज्या महेश सरांनी मला अभिनयाचे धडे दिले त्यांची हि शक्कल होती मला नाटक आणि रंगभूमीवर काम करण्यासाठी तयार करण्याची. माझे स्वतःचे प्लॅन्स फार सेट होते पण आईने विचारलं कि तुला खरंच असं बोरिंग आयुष्य जगायचं का? तू एवढा कल्पक आहेस तर तुला वाटतं तू नोकरी करणार आहेस? पण माझे आई बाबा आणि घरच्यांनी फार पाठींबा दिला. आई ने फार प्रयोगशीलतेने जगण्याचा एक विचार माझ्या पुढे मांडला. मग विचार करायला लागलो मग म्हंटल करून बघू या. मग बाबांना संगितलं कि आपण फॉर्म भरायला जाऊयात. सुरुवात झाली मग ३ वर्ष इथे रुळलो कि माझा असंख्य वेळ कॉलेज, नाटक यातच जाऊ लागला. सेटवर झाडू मारण्यापासून ते अगदी सेट लावणं, लाईट्स, मेकअप, वेशभूषा, नाटकात काम केलं. दिग्दर्शन केलं हे सगळं मी रंगभूमी मुळे शिकलो आणि तरीही मला माहित नव्हतं कि आपण यातच करिअर घडवणार आहोत.  छान वातावरणात रमलो आणि शिकत गेलो. माझे निकाल यातून चांगले यायला लागले. लोकांना काम आवडू लागलं मग चांगली नाटक करण्याची संधी मिळत गेली. हिंदी, इंग्रजी, बंगाली अश्या बहुभाषात काम केलं . मग दुसऱ्या वर्षात आल्यावर आपण इथेच करियर घडवून इथे काम  करायचं हे पक्क झालं. माझ्या बॅचलर च्या ३ ऱ्या वर्षी मला अभिनयात गोल्ड मेडल मिळालं. लता मंगेशकर यांच्या कडून पदवी प्रदान सोहळ्याच्या वेळी मला त्याच्या हातून सन्मानित करण्यात आलं. १ वर्ष बडोद्यात राहिलो नाटकातून काम करत होत त्यानंतर मुंबई गाठली आणि खरंतर इथून खऱ्या प्रवासाची सुरुवात झाली. मुंबईत आल्यावर मला काहीच काम नव्हतं. राहायचं कुठे, काय करायचं हा शोध सुरु असताना कांदिवलीच्या मिलिटरी कॉलनी मध्ये राहायला लागलो. छोट्या जागेत ६ जण राहायचो त्यात घरचं भाड. एका क्षणाला आपण किती पैसे आई बाबांकडून घेणार म्हणून काम शोधायला लागलो. मुंबई सारख्या शहरात पारखण्याची खरी सुरुवात झाली. अनेक सवयी इथे येऊन बदलल्या. मी अनेकदा घरची किल्ली विसरलो कि कांदिवली किंवा बोरिवली स्टेशन वर झोपायचो.  तेंव्हा सकाळी बाहेर पडून एवढं ट्रेन मधून अंधेरीत जाई पर्यंत भयानक भिजलेला असायचो. अश्या कपड्यात ऑडिशन ला कसं जाणार म्हणून इन्फिनिटी मॉल असो किंवा एखाद कॉफी शॉप जिथे एसी असेल तिथे जाऊन कपडे सुकवून मग ऑडिशन ला जायचो. घरी आल्यावर जेवण म्हणून पार्ले जी च बिस्कीट आणि चहा हे जेवण, थोडं बजेट वाढलं तर वडापाव आणि आमची पार्टी म्हणजे खिचडी. हा सगळा प्रवास किमान साडेतीन वर्ष चालला पण याच अनुभवातून या प्रवासातून शिकत गेलो. मुंबई हे एकमेव शहर आहे कि ज्यात जान आहे. या साडेतीन वर्षात एका क्षणाला पैसे कुठून कमवायचे  म्हणून रघुलीला मॉल मध्ये मी जॉब केला. हा जॉब होता इंटरव्हल मध्ये पॉपकॉर्न विकण्याचा हे काम सुद्धा केलं. जी लोकं माझ्या सोबत या प्रवासात होती त्या सगळ्यांचे मी फार आभार मानतो. आम्ही ६ जण अजून सुद्धा संपर्कात आहोत. माझी फार कमी हक्काची लोकं आहेत.

“अधुरी एक कहाणी” या मालिकेत एक छोटासा रोल केला होता. महेश तागडे यांनी दिग्दर्शन केलेली हि मालिका. तेंव्हा वैभव चिंचाळकर आणि कार्तिक केंढे हे दोघे त्यांचे असिस्टंट होते. त्यांच्या प्रोडक्शन ला माझं काम आवडलं आणि त्यांनी मग मला “काटा रुते कुणाला” या मालिकेसाठी विचारलं आणि मला यात मुख्य भूमिका मिळाली. या बाबतीत घरी काही सांगितलं नव्हतं. जेंव्हा पहिल्या महिन्याचा चेक हाती आला तेव्हा मी घरी गेलो आणि आई बाबांना खुश खबर दिली. त्या दोघांना याचा फार आनंद झाला मग असा प्रवास सुरु झाला. नंतर कार्तिक केंढें सोबत “लज्जा” मालिका केली. आपण स्वतः किती खमके झालो आहोत याची जाणीव मला त्या साडेतीन वर्षात झाली.

“मराठीत कन्टेन्ट ची श्रीमंती पण व्यावसायिकतेच काय??” 
मराठी मध्ये कला आहे, कन्टेन्ट आहे, आणि इथली माणसं खरी आहेत मग ते अगदी कलाकारांपासून ते दिग्दर्शक यांच्या पर्यंत प्रत्येक जण खरा आहे. उत्तम काम करणारी लोकं इथे आहेत. हिंदीत तेवढ्या तोडीस तोड काम करणारी लोक नाही आहेत. मराठी मध्ये व्यावसायिकता नाही आहे जी हिंदीत आहे. मराठी मधली लोक हा व्यावसाईक पणा जपत नाहीत मग तो कॉऑर्डिनेशन च्या बाबतीत असो किंवा लोकांना कामाच्या वेळा कळवण्याच्या बाबतीत. आपल्याकडे कलाकरांना सर्रास पणे गृहीत धरलं जातं जे नको व्हायला. आपली इंडस्ट्री ग्रेड १ ची मानली जाते आपल्याकडे एवढा उत्तम कन्टेन्ट, कथा आहे तर हा कामातील व्यावसायिक पणा जपला पाहिजे. चोख काम करून व्यावसायिकता जपली पाहिजे. अनेकदा आपल्याकडे कामाच्या बाबतीत एकमेकांना विचारलं नाही जात. कोण कोणत्या प्रोजेक्ट्स साठी कोणत्याही तऱ्हेनं काम करतात. आपण कन्टेन्ट च्या बाबतीत श्रीमंत आहोत तर व्यावसायिकता सुद्धा तेवढीच हवी. 

“संगीता सोबत अतूट नातं” / “घरात संगीतमय वारसा” 
माझी आत्ये बहीण, आत्या या दोघी गातात. माझे बाबा सितार वादक आहेत. आजोबा स्वतः व्हॉयलीन वादक होते ते आता हयात नाहीत. मी गाण्याच्या रियाजाला माझ्या आजोबांच्या समोर बसायचो, गुरु शिष्य परंपरा असं होत. आजोबा गायचे नाहीत पण त्यांना गाण्याची पारख होती ते मला नेहमी प्रेरित करायचे. मी त्यांच्याकडून शिकलो. शाळेत असताना मी घरी येऊन रियाज करायचो. मी फक्त गात नाही तर मी तबला, हार्मोनियम, पियानो, सिंथेसायजर देखील वाजवतो. घरात हा गाण्याचा आणि वाद्य कलांचा संगम असल्यामुळे मला गायला आवडतं. संगीत हि एक अशी भावना आहे जी माणसाला जवळ आणू शकते आणि जोडून ठेवते. प्रत्येक माणसात कुठेतरी संगीत असायला हवंच.

“फिटनेसच् व्यसन” 
रोज सकाळी तुम्ही उठता तेव्हा आरश्या समोर उभं राहून ते आरश्यासमोरील व्यती बघून आपल्याला फ्रेश वाटायला हवं. फिट राहायलाच हवं. स्वतःवर प्रेम करणं फार महत्वाचं आहे असं मला वाटत. जेंव्हा आपण फिट राहतो तेव्हा आपण फार सुंदर दिसतो. इंडस्ट्रीत एक व्यक्ती आहे जी आज सुद्धा तेवढीच फिट आणि हॅण्डसम दिसते ते म्हणजे अनिल कपूर. ते अजून सुद्धा तितकेच तरुण आहेत त्यांचं स्वतःवर प्रेम आहे. स्वतःची काळजी घेणं मग ती शारीरिक असो मानसिक असो, या बाबतीत फिट राहणं गरजेचं आहे. आपण कोणाही सोबत नातं जोडलं तरी जगात सगळ्यात छान नातं आपलं आपल्या सोबतच असतं. मला फिटनेसच महत्व आहे कारण मी फक्त या इंडस्ट्रीत आहे म्हणून नाही तर मी एक खेळाडू आहे तर म्हणून हि एक फिट राहण्याची सवय आहे. मला धावायला आवडतं. मी सध्या जिम ला जातो. कार्डिओला मी मैदानात जातो तिथे वर्क आऊट करतो. जेंव्हा वजनाचा व्यायाम असतो तेव्हा मी कामावरून येऊन रात्री जिम ला जातो. मी फिटनेस च्या बाबतीत कधीच हलगर्जीपणा करत नाही आणि करू ही शकत नाही. फिटनेस साठी लोक कंटाळा करतात. आपण स्वतःपुरता अर्धा तास तरी काढायला हवा.  दिवसभरात आपण अनेक वेळ फोन वर असतो तर यातून वेळ काढून आपण फिट राहण्यासाठी पाऊल उचललं पाहिजे. मराठीत अगदीच कमी सहकलाकार फिटनेस बाबतीत वेळ काढतात . स्वतःच्या शरीराची काळजी घेऊन स्वतःच्या बुद्धीची देखील काळजी घटली जाते. वर्क आऊट केलं कि मनाला मिळणार समाधान काही वेगळंच असतं जर मी काही नाही केलं तर मला बैचैन व्हायला होतं. चांगल्या गोष्टी खाणं आणि नियमित वर्क आऊट करणं या बाबतीत मी शिस्तबद्ध आहे.

 इंडस्ट्रीत खटकणारी गोष्ट हीच कि आपल्याकडे कोणताही प्रोजेक्ट्स करताना पहिलं वाक्य हेच असत कि बजेट नाही आहे. बजेट च्या बाबतीत मला आजवर अपेक्षित केलेलं काहीही मिळालं नाही. कुठे ना कुठे तडजोड हि करावी लागते. आपल्याकडे बजेट नसल्यामुळे सुरुवात इथून केली जाते. जर बजेट नसेल तर शो का करावा? आणि एवढचं असेल तर बजेट वाढवून काम करावं तर हा बदल आपल्या मराठी इंडस्ट्रीत झाला पाहिजे. सुरुवात बजेट नाही आहे इथपासून करू नये तर हे कुठेतरी बदल करून घडलं पाहिजे. उद्या मी निर्माता झालो तर बजेट च्या बाबतीत मी समोरच्याला कल्पना देऊन कामाबद्दल सांगून विषय बोलून गोष्टी पुढे घेऊन जाईन. कलाकाराच्या कामाच्या वेळा या फिक्स असायला हव्यात हे झालं तर कुठेतरी बाकी कलाकार त्यांच्या वेळेत येऊन काम करतील हि एक वेळेची शिस्त आपल्याकडे रुळली पाहिजे. कामात व्यावसायिकता यायला हवी. गृहीत धरलं नाही गेलं पाहिजे.

“मल्टिकरिअर घडवलं असतं” 
अभिनेता नसतो तर मल्टिकरिअर घडवलं असतं. मी पटकन एखाद्या ठिकाणी सेटल होणाऱ्या मधला नव्हतो. मी C.A झालो असतो, खेळाडू झालो असतो. मध्यंतरी मीएनडीए ची तयारी ही करत होतो. आर्मीत जाऊ या या साठी फार तयारी करत होतो पण या बाबतीत आई थोडी हळवी झाली म्हणून तेव्हा मी त्या परिस्थितीत नाही गेलो. मी एमबीए ची परीक्षा दिली. ४ पैकी ३ पेपरात मी पास झालो. मला मध्ये सामाजिक कार्यकर्ता व्हायची हवा डोक्यात होती. मला तेव्हा लोकांनी कॉलेज मधल्या राजकारणात खेचण्याचा प्रयत्न केला पण मी जर तिकडे गेलो असतो तर मला नाटकासाठी किंवा बाकी मुलांसाठी काही करता आलं नसतं. मग मी अभिनेता झालो पण मी अभिनया सोबत क्रिएटिव्ह क्षेत्रात काम केलंय. नुकतंच मी २ कथा लिहिल्या आहेत ते २ प्रोजेक्ट्स लवकरच प्रेक्षकांच्या समोर येतील.

खऱ्या आयुष्यात मी फार सरळ मार्गी वागणारा, खूप स्पष्ट बोलणारा आहे. मी खऱ्या आयुष्यात फार फ्लो मध्ये असतो म्हणजे मला राग येतो, माझी चिडचिड होते, मी शांत असतो, मला रडू येतं, मला हसू येतं. अश्या अनेक भावनांसोबत मी जगत असतो. मला कुठलीच भावना थांबवायला आवडत नाही. जेंव्हा आपण खुश असतो तेव्हा लोकं सांगतात तेव्हा लोक सांगतात कि हसत रहा, पण जेंव्हा राग येतो तेव्हा लोकं का सांगतात शांत रहा?? तर हि सुद्धा एक भावना आहे नं! प्रत्येक भावना मुक्त छंदात जगता आली पाहिजे. माणसाने राग कधीच थांबवू नये कारण हि एक साधी भावना आहे जिथे आपण आपलं मन मोकळं करून टाकतो जे मनात आहे ते बोलून टाकतो. एकदा आपला राग बाहेर पडला कि आपण मनातून निर्मळ होतो. प्रत्येक माणसाने त्याचा भावना थांबवू नयेत असं मला वाटतं . कामाच्या बाबतीत मी फार प्रामाणिक आहे. मला वेळेच्या आधी कामावर जायला आवडतं. मग लोक कधीतरी याचा वेगळ्या दृष्टीकोनातून विचार करतात आपल्याला त्यांच्या नजरेतून पारखत असतात. मी माझं काम चोख पार पाडतो. आपल्या आयुष्यात आपली अशी एक जागा असते तिथे प्रत्येकाने जगावं आणि इतरांना जगू द्यावं. माझा फार साधा सोप्पा फंडा आहे, दुसऱ्याच्या आयुष्यात काय चाललंय हे बघण्यापेक्षा स्वतःच्या आयुष्यात काय चाललंय हे सुधारणं फार महत्वाचं आहे. मी खूप जास्त लोकांना मदत करतो मला ते आवडतं. लोकांचा त्रास बघणं नाही आवडत. मला एकत्र राहणं फार आवडत. कधी कधी एकटं राहणं हे फार त्रासदायी असत हे मी अनुभवलंय त्यामुळे मी आता फार मानसिकरीत्या मजबूत झालो आहे. मी आयुष्यात फार सोर्टेड आहे. मला माझं कौतुक आहे कि मी फार मजबूत झालो आहे याचा अभिमान आहे . सेटवर सुद्धा मी टीम मध्ये असतो. सेटवर काही भांडणं झाली तरी मला ते आवडत नाही. मी तसा शांत आहे. सगळ्यांसोबत बोलायला थोडा वेळ जातो.

“भावनांची गोष्ट” 
भावना [इमोशन्स] हाच माझा प्लस आणि वीक पॉईंट आहे. मी कोणाच्याही बाबतीत पटकन हळवा होतो मग ती मैत्री असो किंवा कोणत्याही व्यक्तीला मदत करणं असू देत मी हळवा होतो. हि माझ्यासाठी चांगली गोष्ट आहे. माझ्यात माणुसकी आहे. चेहऱ्यावर मुखवटा घालून आत एक भाव आणि बाहेर एक भाव असं वागणं मला नाही जमत. जे आहे ते तोंडावर आहे. भावना हा माझा वीक पॉईंट आहे कारण तुमच्या स्वभावाचा कोणीतरी गैरफायदा घेत. मग मला थोडं हुशारीने वागावं लागतं. मी हि हुशारी कामाच्या बाबतीत दाखवतो. मी पटकन लोकांवर विश्वास ठेवतो. या जगातला प्रत्येक माणूस हा चांगला असतो पण परिस्तिथी त्याला वाईट बनवते.

“कलाकारांचं होणार वर्गीकरण चुकीचं आहे, कलाकार हा कलाकारचं असतो”
मला असं वाटत नाही कि मालिकांमधल्या कलाकारांना चित्रपटासाठी विचारलं जात नाही उलट हल्ली मालिकेतील कलाकार हे जास्त प्रसिद्ध असतात. मालिकेचे कलाकार, चित्रपटाचे कलाकार किंवा नाटकाचे कलाकार हे वर्गीकरण मुळात चुकीचं आहे. कलाकार हा नेहमीच कलाकार असतो. तो मालिकेत काम करतो, चित्रपटात किंवा नाटकात काम करतो हे जे वर्गीकरण कुठून आलंय हे मला माहित नाही. मी चित्रपटात, नाटकात, मालिकेत तिन्ही माध्यमात काम करताना काम करणारा कलाकार महत्वाचा असतो. जर तुम्ही चांगलं काम केलं तर तुम्ही नक्कीच पुढे जाणार आहात. मला हे वर्गीकरण पटत नाही. कलाकार हा कलाकार असतो तो कुठेही काम करू शकतो.

“आणि अश्या वेळेस माणसांची खरी पारख होते” 
काम असताना आपण जगाचे हिरो असतो. मग जो माणूस आपल्याला ओळखतो अश्या वेळी त्या व्यक्तीला उत्तर देणं हे आपलं कर्तव्य असतं. आणि जो माणूस आपल्याला ओळखत नाही तर अश्या लोकांना उत्तर देण्याचा काही प्रश्नच उरत नाही. जेंव्हा आपल्याकडे काम असतं तेंव्हा सतत आपल्या बाजूला लोकांची होणारी गर्दी असते. आपल्याकडे एक ग्लॅमर असतं. नेहमीच आपण सगळीकडे प्रकाश झोतात असतो. मग आपण कसे हि असो तेंव्हा आपल्या बाजूला लोकांची चंगळ असतेच. जेंव्हा एखाद्या व्यक्ती कडे काम असतं तेव्हा सगळेच त्याच्या सोबत असतात. ती व्यक्ती सगळ्यांचं आकर्षण असते मग हे होतंच. यात महत्वाची गोष्ट अशी आहे कि जेव्हा आपल्याकडे काम नसत तेंव्हा खरी पारख होते. लोकं आपलं निरीक्षण करतात. काम नसतं तेंव्हा साहजिकपणे लोकांचा आपल्याकडे बघण्याचा दृष्टीकोन हा पटकन बदलतो. अश्या वेळी आपल्याला समजून घेऊन आपल्याला प्रेरीत करून आधार देणारी माणसं फार कमी असतात. जेंव्हा काम असतं तेव्हा कौतुक होतं पण काम नसताना लोकांच्या नजरा बदलतात. काम नसताना कोण तुम्हाला आधार देऊन जे आहे त्या कामाची पोचपावती देतं हि गोष्ट फार मोठी आहे. आपल्याला प्रेरित करणारी लोकं फार कमी आहेत.

“१८ वर्षांची जिवाभावाची मैत्री ”  
जवळच्या व्यक्ती इंडस्ट्रीत मधल्या माझे २ मित्र. माझे १८ वर्षाचे सोबती अमित कान्हेरे आणि प्रतिक. हे दोघे सुद्धा माझ्यासाठी फार जवळचे आहेत. दोघे हिंदी इंडस्ट्रीत काम करतात. आम्ही कॉलेज पासून मित्र आहोत. आम्हाला तेंव्हा वाटलं नव्हतं कि आमची मैत्री कुठवर टिकेल, पण आम्ही योगायोगाने आज पर्यंत सोबत आहोत. त्या दोघांनी मी जसा आहे तसं मला स्वीकारलं. कधीच मला judge नाही केलंय. ते मला प्रत्येक क्षणी शिकवत असतात माझ्याकडून काही वाईट गोष्ट घडली मी कुठेही चुकलो तर मला माझी चूक योग्य वेळी दाखवून देतात. चांगल्या गोष्टीचं कौतुक करून वाईट गोष्टी केल्या तर त्या देखील समजावून सांगतात. जगण्यासाठी कोणाच्या परवानगीची गरज नाही आहे जसं आहे तसं आयुष्य जगत रहा हे मला माझ्या बाबांनी सांगितलंय. स्वतःच्या मर्जीने जगण्यासाठी ते मला पाठींबा देतात. माझ्या प्रत्येक क्षणी माझ्या सोबत राहणारे माझे हे जीवाभावाचे मित्र आहेत.  अभिनेत्री श्रेया बुगडे हि माझ्या बहीणी सारखा आहे तर अभिनेत्री समिधा गुरु ही जवळची मैत्रीण आहे.

आवडती अभिनेत्री : श्रेया बुगडे, प्रिया मराठे, समिधा गुरू, तेजस्विनी पंडित : श्रेया बुगडे
आवडता अभिनेता :हर्षद अटकरी, भूषण प्रधान, स्वप्नील जोशी : हर्षद अटकरी
मालिका, नाटक की चित्रपट : नाटक
गाणं कि खाणं? : खाऊन गाणं
सर्वात जास्त कोणत्या सोशल मीडिया चा वापर करतोस? इंस्टाग्राम की फेसबूक? : इंस्टाग्राम

हो की नाही…

१ ) सेलिब्रिटी असल्याचा फायदा कधी घेतलाय का?   
नाही! मी सेलेब्रिटी असल्याचा फायदा कधीच नाही घेतला. मी सेलिब्रिटी नसतो तरी मला सगळं मिळालं असतं.
२ ) कधी कोणत्या सहकलाकारासोबत prank केलाय का?   
  मी प्रत्येक वेळी अनेक सहकलाकारासोबत प्रॅन्क करतो आणि असं करायला आवडत कारण यामुळे सेटवर एक खेळीमेळीचं वातावरण असायला हवं. त्यामुळे असं काहीतरी करून थोडं मजेशीर वागता येतं.
३ )  कधी कोणाचा टूथ ब्रश वापरलाय का?    
हो मी आईचा टूथब्रश वापरला होता. मी विसरून जातो गोष्टी कुठे असतात त्यामुळे हे झालंय. 
४ ) क्रश कोणत्या को स्टार वर? 
 माझं सगळ्या को स्टार वर प्रेम आहे. प्रत्येक सहकलाकार हा क्रश आहे त्यामुळे आमच्या कामाची केमेस्ट्री खुलून दिसते. 
५ ) कधी ड्रिंक करून कोणाला फोन केलाय का? 
खरंतर नाही केला कोणाला फोन. कारण ड्रिंक केल्यानंतर होश मध्ये नसतो आणि मग फोन हरवून जातो. मला सगळ्या गोष्टी व्यवस्थित ठेवायला नाही आवडतं. 
६ ) एखाद्याला फेक फोन केलायं का? 
फेक फोन म्हणून प्रॅन्क केला होता. ते कस्टमर केयर च्या नंबर सारखा प्रॅन्क कॉल २ ते ३ दिवस चालला आणि नंतर हे फोन प्रकरण घरापर्यंत आलं.
७ ) सोशल मीडिया वर ट्रोल झाला आहेस का? 
हो सोशल मीडिया वर ट्रोल झालो आहे. ट्रोल होणं चांगली गोष्ट आहे मला अश्या मजेशीर अफवा आवडतात. मी याकडे सकारात्मक नजरेने बघतो.
८ ) सेटवर कोणाची खिल्ली उडवली आहे का?
सेटवर बऱ्याचदा मी खिल्ली उडवली आहे. अंजलीच्या सेटवर सुरुची, रेशम, हर्षद तर नव्या मालिकेच्या सेटवर प्रिया मराठे. पण मी नेहमीच मर्यादेत राहून खिल्ली उडवली आहे.

प्लॅनेट मराठी मॅगझीन तर्फे बहुगुणी अभिनेता “पियुष रानडे” ला भावी आयुष्यासाठी खूप साऱ्या शुभेच्छा..

या इंडस्ट्रीत काम करण्याचे खूप सुंदर आणि अनेक गोष्टी शिकवून जाणारे अनुभव होते. मी या क्षेत्रातली नसल्यामुळे सलग एक वाक्य मराठीत बोलता येत नव्हतं. त्यामुळे अनेक ठिकाणी नकारात्मक प्रतिकिया आल्या. भाषा हि फार महत्वाची आहे हे मला मराठी इंडस्ट्रीत आल्यावर समजलं. जर तुमचं भाषेवर प्रभुत्व नसेल तर तुमचा फार कमी वेळ टिकाव लागू शकतो. माझी भाषा हि अगदी अस्खलित होण्यासाठी मी फार प्रयत्न करत असते. एखादा धडा शिकण्यापासून ते पाठीवर कौतुकाची थाप पडे पर्यंत चा अनुभव समृद्ध करून जाणारा आहे. मी आज जे काही घडले आहे ते ज्या लोकांनी मला शिकवलंय आणि ज्यांनी मला नकार दिला. मी भाग्यवान आहे मला हे विविध पैलू बघायला मिळाले आणि म्हणून मी एक अभिनेत्री म्हणून आज इथे आहे. 

“खूप सारे रिटेक आणि धम्माल आठवणी” 
मुविंग आऊट करताना अनेक भन्नाट किस्से घडत असायचे. पण पहिल्याच भागात माझा आणि निखिलचा एक सीन होता ज्यात आम्हाला आम्ही खूप जवळ आहोत असं दाखवायचं होतं. हा सीन करताना आम्ही कॅमेरा मागे करताना प्रचंड हसत होतो. तसेच जेंव्हा माझा स्मोकिंगचा सीन यायचा तेव्हा फार तो खोट्या पद्धतीने केल्या सारखं वाटायचा. मला याची सवय नाही त्यामुळे याचे ४ ते ५ रिटेक करायला लागले. 

“गंमतीतुन घडलेलं रॅप” 
जेव्हा रॅप सॉंग केलं तेव्हा सगळीकडे गल्ली बॉय ची हवा होती. ते अगदीच अचानक पणे आम्ही केलं. तेंव्हा मला असं वाटलं आपलं सुद्धा असं एक रॅप सॉंग असावं आपण ते करूयात. आम्ही सीन करता करता शब्दांची जुळवाजुळव मी करत होते. मग यमक जुळवून आम्ही आधी फक्त बाकी कलाकार हे गाणं करणार होतो मग सुबोध दादा आला आणि तो सुद्धा यात सामील झाला. हे करताना खूपचं धम्माल आली. 

“भन्नाट कन्टेन्ट चा वेब प्लॅटफॉर्म” 
मला असं वाटत कि वेब मध्ये सेन्सॉरशिप नसल्यामुळे कधी कधी असं होऊ शकत कि कथेची वाट चुकू शकते पण आजकालच्या आणि खासकरून मराठी वेब सिरीज तर त्या खूप हुशारीने आणि कल्पकतेने शूट केलेल्या असतात. आपली संस्कृती सांभाळून ती संस्कृती कशी बदलत आहे हे दाखवणं फार मोठं आव्हान आहे. कुठल्याही प्रकारची दिशाभूल होऊ नये. अनेक धाडसी विषय घेऊन या वेब सिरीज आपल्या भेटीला येतात. हल्ली अनेक वेब सिरीज मध्ये सॉफ्ट पॉर्न दाखवलं जातं पण त्याची फार गरज आहे असं वाटत नाही. जो खूप सुंदर रित्या दाखवतो तो जिंकतो असा मला वाटतं.