रंगभूमी, मालिका, चित्रपट, जाहिरात आणि लवकरच आता वेब सिरीज अश्या उत्तमोत्तम आणि विविध माध्यमातून आपल्या अभिनयाच्या खास शैलीतून रसिकांचं मनोरंजन करणारे दिग्गज आणि प्रतिभावंत अभिनेते “जयवंत वाडकर”.. प्लॅनेट मराठी मॅगझीन च्या “स्टार ऑफ द वीक” च्या निमित्ताने आम्ही त्यांच्या आजवरच्या प्रवासाबद्दल काही महत्वपूर्ण गोष्टी जाणून घेतल्या..

“हिंदीत मिळणारा मान मोठा” 
अर्थात दिग्गज लोकांबरोबर काम करताना खूप चांगले अनुभव आले. खूप आठवणी आहेत. नुकतंच “रणवीर शौरी” सोबत खूप काम केलं तो खूप मस्त अनुभव होता. सोबत काम करत असताना त्यांना खूप फोन येत होते पण मला त्यांनी विचारून,अगदी माझी परवानगी घेऊन तो फोन उचल्ला. यामुळे आम्हाला त्रास होऊ नये शूट करताना हा मानस होता. तसेचं “वीर दास” हा एकटा माणूस अनेक रोल पार पाडतो. तो खूप चांगला लेखक,अभिनेता, स्टॅन्ड अप कॉमेडी करतो. त्याच्या सोबत काम करताना येणारा अनुभव कमाल आहे. तो मला “हसमुख” या सिरीजच्या निमित्ताने भेटला. हिंदीत काम करताना एक वेगळ्या दर्जाचा आदर दिला जातो. तो कुठेच मराठीत दिला जात नाही याची खंत जाणवते. तर हा किस्सा अगदीच आठवणीत राहिला त्यांना त्या लोकांना माझ्या बद्दल असलेली माहिती हि भन्नाट होती. आदर हा हिंदीत फार दिला जातो.

“मी कॉम्बिनेशन फोटोग्राफी करतो” 
मी असं नाही म्हणार खिल्ली उडवतात. तर ते माझ्या फोटो मधून कुठेतरी स्वतःला रिप्रेझेन्ट करतात. स्वतःला यातून पब्लिसिटी मिळवून देतात. पण मला यातून खूप आनंद मिळतो. मी फोटो काढताना एका वेगळ्या नजरेतून ते काढत असतो. मी कुठेतरी त्या फोटो मध्ये एक वेगळी स्टोरी शोधून किंवा कॉम्बिनेशन ठेवून फोटो काढतो. मी रंगपंचमीला एका फोटो टाकला आणि तो खूप व्हायरल झाला. त्यात विजय पाटकर आणि सुशांत शेलार हे दोघे एका फ्रेम मध्ये होते हा फोटो मी सहज टाकला आणि त्याला खूप प्रतिसाद मिळाला. मी कॉम्बिनेशन फोटोग्राफी करतो आणि म्हणून त्याला एक वेगळं महत्व प्राप्त होत. कामाबद्दल हल्ली कमी बोललं जातं अनेक ठिकाणी मला सेल्फी काढायला लावतात तर हे कुठेतरी मी एक कॉम्प्लिमेंट मानतो. 

“लक्ष्या खूप काही शिकवून गेला” 
लक्ष्या सोबत असंख्य आठवणी आहेत. दुर्दैवाने तो फार लवकर सोडून गेला. लक्ष्या म्हंटल कि आम्ही कुठेतरी फार जास्त हळवे होतो. आम्ही अगदी पहिल्या नाटकापासून ते चित्रपटापर्यंत एकत्र आहोत. आजही त्याची फॅमिली मी विजय पाटकर सगळे एकत्र आहोत. एक कौटूंबिक वातावरण आमच्यात आहेत . एक आठवण फार गंमतीशीर आहे आम्ही नाटक करत होतो. तेंव्हा आमचा साताऱ्याला प्रयोग होता. पण आम्हाला तिथे गेल्यावर समजलं बुकिंग नाही आहे. मग प्रयोग तर रद्द झाला, मग आम्ही सगळे “रमी” खेळत बसलो होतो तर तिथले काही लोक आमच्याजवळ आली. त्यांनी आमची विचारपूस केली मग “लक्ष्या” ला असं वाटलं हे आपल्याला विचारतील नाटक का नाही केलं तर त्याने आवाज बदलून बोलयला सुरुवात केली आणि समोरची व्यक्ती जेंव्हा बोलली कि आम्हाला एक काँट्रॅक हवा तेव्हा याचा आवाज अगदी नीट होऊन हा पटकन जोरात “तुम्हाला कधी हवाय काँट्रॅक” आणि त्या नंतर आम्ही सगळेच हसून हसून लोटपोट झालो. हा किस्सा नेहमीच लक्षात राहणारा आहे. अनेक गोष्टी मी त्याच्याकडून शिकलो. इंडस्ट्री मधल्या अनेक गोष्टी बारकाईने शिकवल्या. व्यवहार शिकवले, वेळेवर येणं या गोष्टी मी शिकलो. आज लक्ष्या असता तर त्याने इंडस्ट्री कुठच्याकठे नेऊन ठेवली असती. मनाचा मोठेपणा हा त्याच्याकडे होता आणि त्यामुळे आमच्याकडे या गोष्टी आल्या आहेत.

“प्रत्येक भूमिका खास” 
माझ्या सगळ्याच भूमिका चांगल्या आहेत. भूमिका खूप वेगळ्या आणि हटके होत्या. प्रत्येक भूमिका हि आपण त्याच तन्मयतेने आणि उत्साहाने करायला पाहिजे. माझ्या सगळ्याच भूमिका मला आवडतात. विविध भूमिका साकारायला मिळणं हि फार मोठी गोष्ट आहे.

मराठी इंडस्ट्रीत खुपणारी गोष्ट अशी कि लोकं फार कमी अभ्यास करून एखाद्या चित्रपटाची निर्मिती करतात. आपल्याकडे स्क्रीन प्ले, पटकथा या गोष्टीचा फार विचार न करता वर्षाला अनेक चित्रपट येतात. आणि मग त्यातले अगदीच कमी सिनेमे चालतात तर हे कुठेतरी थांबलं पाहिजे. लोकांनी एखाद्या विषयाचा सारासार विचार करून चित्रपट बनवायला हवा. आपल्या इंडस्ट्रीत लेखकाला अगदी दुय्यम स्थान दिलं जातंय जे हिंदीत होत नाही. लेखकाला त्याचा योग्य मान मिळायला हवा. आपल्याकडे खूप लोकं आहेत जे वर्षाला अनेक प्रोजेक्ट्स करतात पण ते का करतात हे समजत नाही. वर्षाला अगदीच २ किंवा ३ फिल्मस् केल्या तर त्या चालतील. 

“निरीक्षणातून गोष्टी शिका” 
हल्लीच्या नवख्या कलाकारांनी निरीक्षण केलं पाहिजे अनेकांची काम बघितली पाहिजे. वाचन केलं पाहिजे. व्हॅनिटी मध्ये बसून न राहता अनेक आपल्या पेक्षा मोठ्या सह कलाकारांची काम बघायला हवीत. त्यांच्या कामातून आपल्याला शिकायला मिळतं. कामाची आवड आणि नव्या गोष्टी जाणून घेण्याची उत्सुकता हल्लीच्या नवख्या कलाकारांमध्ये असायला हवी असं मला वाटतं. नव्या कलाकारांनी जाण ठेवून, समोरच्या व्यक्तीच् कामाचं कौतुक करायला शिकलं पाहिजे त्याला योग्य रित्या मान दिला पाहिजे. 

प्लॅनेट मराठी मॅगझीन तर्फे जगतमित्र तसेच हरहुन्नरी दिग्गज अभिनेते “जयवंत वाडकर” ह्यांच्या आजवरच्या कारकिर्दीला सलाम आणि पुढील वाटचालीसाठी शुभेच्छा..

Women Customers can register and activate Idea Sakhi in two simple steps:
Step1: Call on a multi-lingual toll-free number 1800-123-100
Step2: Register Emergency Contacts (Friends & Family). Up to 10 mobile numbers can be saved as Emergency Contacts.

A registered Idea Sakhi customer will:
• Receive a 10-digit proxy number, with which she can recharge her connection at any retail store without revealing her actual mobile number.
• Receive 10 minutes of free local/STD calls, 10 SMS and 100MB data when her balance reaches < Re. 1 or if she exhausts her data pack.

To send an Emergency or a Safe Alert, the Sakhi user will need to:
● Give a missed call to 55100 to send an Emergency Alert. A call, flash and SMS with the location and time details of the Sakhi user will be sent to the Emergency Contacts, alerting them.
● Call 55100 and press 2 to send a Safe Alert. SMS with the location and time details of the Sakhi user will be sent to the Emergency Contacts, for assistance.

And here starts the week, with the rushing hours of Monday when literally every person runs and overruns to get somewhere on time, starting the day with the unlimited pressure of reaching, meeting and accomplishing…Woes they all appear and so becomes the MONDAY…in a blue avataar of its own…with MONDAY BLUES.

Hangover of the previous day, leftover work, pending assignments, mood swings, conflicts at home, barging of guests into the private corner of your house and heart all these already bog down the mental state of a person and MONDAY literally starts on a bad note.

Gone are the days, when we looked forward for the starting of a week to restart work, waited patiently for school to start, wanted that Monday to come faster and make us dream bigger and achieve faster. What has led to the transformation of this beautiful MONDAY into such a tag of load?

Like the days, when load shedding was common, television was a luxury and radio progs made us sleep by 9:30 telling us stories from hawa mahal. Sleep was the most prized possession.Relaxation was well understood and known.

And as days changed, times moved ahead, we are in dearth of time, killing ourselves with unexpected expectations, and life size targets. No, it won’t be practical to say, be calm and enjoy your life as you wish to, as that will be a lie, an illusion.

अनेक दर्जेदार मालिका आणि नाटकांतून आपल्या भेटीला येत राहणारी, कोणतीही भूमिका अगदी लिलया पार पाडून रसिक प्रेक्षकांची मन जिंकून घेणाऱ्या “तुझ्यात जीव रंगला” ह्या मालिकेतील “नंदिता वहिनी” उर्फ “धनश्री काडगावकर” हिच्या सोबत प्लॅनेट मराठी मॅगझीन च्या “स्टार ऑफ द वीक” च्या निमित्ताने केलेल्या काही खास गप्पा.. 

“ऑरगॅनिक पदार्थ खाऊन फिट राहते” 
    हल्ली प्रत्येकाला फिट राहण्याची गरज आहे. आपल्या धकाधकीच्या जीवनात कोणाला फिट राहायला जमत नाही. त्यामुळे कामाच्या जागी आपल्याला पूर्ण वेळ देता यावा म्हणून, आपण फिट राहून व्यायाम करायला हवा . गेली दीड वर्ष आम्ही गावात शूट करत आहोत. इथे शूट केल्यानंतर आम्हाला एक छान काकू मिळाल्या आहेत ज्या आम्हाला घरचं जेवण जेऊ घालतात. जे ऑरगॅनिक फूड आहे ते आम्हाला इथून मिळत. फिटनेसच्या बाबतीत मी फार लक्ष देते. फिट राहण्याकडे माझा कल आहे. स्वतःवर प्रेम करून आपण आपलं आरोग्य सांभाळलं पाहिजे. व्यायाम करून मी स्वतःला फिट ठेवण्याचा प्रयत्न करते. मला एक सवय आहे आरशात बघून स्वतः सोबत संवाद साधण्याची मग काही सकारात्मक गोष्टी यातून मला मिळतात. 

“अभिनेत्री नसते तर” 
   अभिनय क्षेत्रात येण्याचं कधीच ठरलं नव्हतं. अभिनयात येणं हे स्वप्नवत आहे. मला एवढी प्रसिद्धी मिळेल हेस्वप्नात सुद्धा वाटलं नव्हतं. या मागे आई बाबाचा पाठिंबा  खूप आहे. एखाद्या आयटी कंपनी मध्ये काम करणं एवढचं स्वप्न होत. हा पण डान्सची फार आवड होती. जॉब करता करता मी डान्स मध्ये नक्कीच काहीतरी वेगळं असं केलं असतं. मी अभिनेत्री नसते तर डान्स इन्सिटट्यूट चालू केली असती ते एक स्वप्न आहे. मी जे काम करतेय त्या कामामध्ये मी खूप खुश आहे.

“बोल्ड भूमिका : कथेवर अवलंबून आहे” 
 जर चांगली कथा असेल किंवा मला संपूर्ण कथा आवडली तर मी नक्कीच बोल्ड भूमिका करेन. माझ्यासाठी हे फार आव्हानात्मक काम असेल. काहीतरी वेगळं आहे किंवा मनावर दडपण येऊन जेव्हा ते काम पूर्ण करण्याची संधी मला मिळेल तेंव्हा मी नक्कीच बोल्ड भूमिका साकारेन. लोकं कितपत मला अश्या भूमिकेत स्वीकारतील हे बघायला मला नक्की आवडेल.

“मालिका, चित्रपट आणि नाटक हे वर्गीकरण नको” 
     या साऱ्या इंडस्ट्रीमध्ये खूप काळ घालवला आहे असं मी मुळीत म्हणणार नाही. कारण मी अनेक गोष्टी सध्या शिकत आहे. इंडस्ट्रीत खुपणाऱ्या गोष्टी अश्या आहेत कि मालिका, नाटक, चित्रपट आणि वेबसेरीज हि अभिनयाची अनोखी माध्यमं समजली जातात. पण यात काम करणाऱ्या अभिनेत्रींबद्दल वर्गीकरण केलं जातं. हि मालिका करणारी अभिनेत्री, चित्रपट करणारी अभिनेत्री हे अश्या तऱ्हेचं वर्गीकरण केलं गेलं नाही पाहिजे. मालिकेतले कलाकार सुद्धा चित्रपटात तेवढयाचं उत्साहाने आणि चित्रपटाच्या बरोबरीची भूमिका साकारू शकतात. कलाकार हा प्रत्येक माध्यमातून काम करू शकतो असं मला वाटत. 

“प्लस आणि वीक पॉइण्ट” 
प्लस पॉइण्ट असा आहे कि हल्ली माझे पेशन्स खूप वाढलेयत. स्वतःवर संयम ठेवून काम करायला जमतं. समोर काहीही घडत असलं कि तोलून मापून बोलते. माझे डोळे हा एक प्लस पॉइण्ट असू शकतो असं मला वाटतं. अनेकांकडून मिळणारी हि एक कॉम्प्लिमेंट असते कि माझे डोळे फार बोलके आहेत. वीक पॉइण्ट बद्दल बोलायचं झालं तर माझं खाणं, “चहा” हा माझा अगदीचं वीक पॉइण्ट आहे. मी कितीही डाएट केलं तरी चहा हा सोडूच शकत नाही. यांच्या सोबतीने माझी फॅमिली आणि माझा नवरा हा माझा वीक पॉइण्ट आहेत. 

अनेक किस्से आहेत आठवणीत राहणारे. मी मध्यंतरी मॉल मध्ये गेले असताना एक आजी आल्या होत्या त्यांनी बाकी कलाकार सोबत फोटो काढले आणि माझ्या जवळ येऊन म्हणाल्या कि या बाई सोबत मला फोटो नाही काढायचा हि फार खडूस बाई आहे तर असे अनेक किस्से घडत असतात. सेट वर लोक भेटायला येतात तेव्हा त्यांना तिथे मी फार खडूस वाटते. लोकांच्या मनात एक फ्रेम तयार झाली माझ्याबद्दल पण मी हे सगळं मस्त एन्जॉय करतेय. आपली भूमिका  लोकांपर्यंत अश्या तऱ्हेने पोहचते तर याच एक समाधान आहे. आमच्या गावात एक छोटी मुलगी शूट नसताना आम्ही तिच्या सोबत गप्पा मारत होतो तर सनी दादांनी तिला माझ्या बद्दल विचारलं तेंव्हा ती एवढी लहान मुलगी म्हणाली कि “काही काम न करता फक्त चंदे चंदे ओरडते एवढचं करते” हि एक कॉम्प्लिमेंट, हा अनुभव लक्षात राहणारा आहे.

“गंध फुलांचा गेला सांगून” या मालिकेत बंजारा समाजातील मुलीची व्यक्तिरेखा साकारताना असू देत किंवा आता “तुझ्यात जीव रंगला” ढाली कोल्हापुरी भाषा असेल या साठी खूप मेहनत घ्यावी लागते. गावरान भाषा साकारण्यासाठी भाषा समजून सांगणारी अनेक लोक असतात. जेंव्हा कोल्हापुरात आलो आणि आमच्या कडे स्क्रिप्ट आली तेव्हा सुद्धा आम्ही गावठी बोलायचो पण इथे असलेले स्पॉट दादा, ड्रेसिंग दादा आमची टीम हि कोल्हापुरी आहे, तर त्यांच्या कडून ऐकून ऐकून त्या भाषेतला टोन आपल्या बोलण्यात कसा येऊ शकतो यावर विचार करायचो. सुरुवातीला आम्हाला अवधुत जोशी यांनी फार मदत केली. इथल्या मूळ भाषेचा टोन, भाषेतील लहेजा पकडण्यासाठी. आता अनेकदा घरी सुद्धा कोल्हापुरी भाषेतून संवाद साधण्याची सवय मला लागली आहे.

मराठी टेलिव्हिजन विश्वातील चॉकलेट बॉय म्हणून ओळखला जाणारा दिलखुलास अभिनेता. 
आपल्या अभिनयाच्या जोरावर प्रेक्षकांच्या मनात घर करून राहिलेला “जय ” असो किंवा बापमाणुस मधील “सूर्या” अश्या बहुपैलू या आठवड्याचा स्टार ऑफ द वीक

“आठवणी कॅमेऱ्यात टिपायला आवडतात” 
फोटोग्राफी ची आवड खूप लहानपणा पासून आहे. त्याला कारणीभूत माझी आजी आहे. ती उत्तम फोटोग्राफर होती. हि आवड कधी आणि केंव्हा लागली हे कळलंच नाही. सुरूवातीला फार बेसिक कॅमेरा मध्ये फोटो काढायचो. मग ते पुढे अनेक स्पर्धांसाठी पाठवायला लागलो तेव्हा त्यासाठी बक्षीसं मिळायची. मग कुठेतरी पटकन लक्षात आलं कि आपल्याला हे जमतंय मग मी आवड जोपासण्यासाठी फोटोग्राफीचं शिक्षण घ्यायचं असं ठरवलं “शॅडोज फोटोग्राफी” इथून फोटोग्राफीचा अभ्यास केला. माझ्यासाठी फोटोग्राफी फार खास आहे जेव्हा मी स्वतः एकटा असतो. तेंव्हा मला काही गोष्टी ते क्षण जपून ठेवायला आवडतात. आणि कॅमेरात कैद करायला आवडतात. ती एक आठवण म्हणून आपल्या सोबत आयुष्यभर राहते. आठवणी या आपल्या आयुष्यात फार महत्वाच्या असतात. असंख्य गोष्टी नकळत आपल्या कॅमेरा मध्ये टिपल्या जातात. एखादा फोटो काढून तो क्षण आपल्याला जगता येतो आणि यातून मला आनंद मिळतो.

“स्विमिंगची आवड”
माझ्या अनेक गोष्टी लहानपणी पासून सुरु झाल्या आहेत. त्यातलं एक स्विमिंग. आई वडिलांमुळे याची आवड लागली. एक धम्माल म्हणून स्विमिंग करतो आता कुठेही पाणी दिसलं कि उडी मारून पोहल्या शिवाय शांत बसत नाही.

“सोशली जोडलो गेलो” 
सोशल मीडिया वर व्यक्त होतो. माझ्या मते ते एक फार चांगलं माध्यम आहे. ते फार उत्तम रित्या तसेच सेन्सिबल पणे याचा वापर केला पाहिजे. सोशल मीडिया वरून अनेक चांगल्या गोष्टी करता येतात. काही अनोखा संदेश लोकांना देता येणार असेल किंवा काही गोष्टी लोकांपर्यंत पोहचवता येणार असतील तर ते सुद्धा आपण करायला हवं. या व्हर्चुअल जगात फक्त लाईक्स आणि कंमेट्स यातचं न रमता आपल्याला अनेक अनोख्या आणि कलात्मक पद्धतीने सोशल माध्यमाचा वापर करता येतो.

“इंडस्टीत एकत्र येऊन कामं करायला हवी” 
इंडस्ट्रीत न आवडणारी गोष्ट हीच कि खूप गुप्तता पाळली जाते. प्रत्येक नव्या प्रोजेक्ट्स बाबतीत फार गुप्तता पाळली जाते. तर खरंच याची गरज आहे का? असं मला वाटत . हि सर्वात न आवडणारी गोष्ट आहे. इंडस्ट्रीत बदल घडायला हवा हे सांगायला मी फार नवखा आहे. एक गोष्ट नक्कीच होऊ शकते ती कि सगळ्यांनी एकत्र येऊन काम केलं तर ते जास्त मस्त काम होऊ शकतं. ग्रुप मध्ये होणारी कामं किंवा या सगळ्यात प्रत्येक ठिकाणी कामातली चढाओढ वाढते. जर एक फॅमिली म्हणून एकत्र येऊन प्रत्येक नव्या गोष्टीचा विचार केला तर ते काम त्याहून उत्तम रित्या पार पाडलं जाऊ शकतं. कल्पनांची देवाणघेवाण आणि बाकी गोष्टींवर चर्चा घडून जास्त चांगल्या प्रकारे एक “हेल्दी कॉम्पिटिशन” होऊ शकते. खूप उत्तम काम लोकांपर्यंत पोहचू शकत नाही मग यामुळे लोकांना काही अनोख्या कलाकृती पाहायला मिळत नाहीत.

“सहकार्याने पर्यावरणात बदल घडवू” 
पर्यावरण आणि प्राणीप्रेम हे सगळ्यांना असतं पण त्या बद्दल काय कोणी काय करतंय का हे खूप महत्वाचं आहे. सहकार्य हा एकच मार्ग आहे, जिथून आपण काही तरी पर्यावरणाच्या आजच्या स्तिथीला तोंड देऊ शकतो. माणूस सुद्धा या सगळयाचा एक  भाग आहे. हल्ली बदलणारं पर्यावरण आणि वातावरणात होणारे बदल याबद्दल लोकांनी जाणून घ्यायला हवंय. आतापण काही फार निरोगी वातावरणात जगत नाही आहोत. आणि जगात हा मुद्दा फार ऐरणीवर आहे याचा विचार प्रत्येक माणसाने केला पाहिजे. आपल्याकडे होणारा प्लास्टिकचा वापर किती आहे आणि आपण किती त्याचा वापर करतोय हे जाणून घेणं गरजेचं आहे. अगदी छोट्या छोट्या गोष्टीचा सारासार विचार करायला हवा. नव्या गोष्टीची निर्मिती होत असताना जुन्या गोष्टीची विल्हेवाट लावणं देखील तेवढं गरजेचं आहे. आपल्याला जगण्यासाठी लागणारं निरोगी वातारण निर्माण होत नाही. पुढच्या काही वर्षात हे चित्र फार भयानक होईल. सगळ्यांनी या गोष्टी चा विचार करून त्यावर तोडगा काढायला हवा.

“इंडस्ट्रीत सगळ्यांसोबत काम करायला आवडेल” 
आता कुठे माझी सुरुवात आहे. अजून खूप काम करायचंय. पण “तुंबाड” पहिल्या नंतर मला राही बर्वे सोबत काम करायचंय. त्यांच्यासारखा जर दिग्दर्शक असेल तर काम करायला नक्कीच आवडेल.

“खऱ्या आयुष्यातला सुयश”
खऱ्या आयुष्यात सुयश फार निसर्गात रमणारा आहे. मला फार माणसं जवळ लागत नाहीत. मी एकटा जास्त असतो. मला शांतपणा आणि एकांतात राहायला जास्त आवडतं. निसर्गात रमायला आणि खूप पुस्तकं वाचायला आवडतात. काही वेळा मला पटकन राग येतो आणि मी त्यावर लगेच बोलून जातो, व्यक्त होतो. मला रिग्रेट ठेवायला आवडत नाही जे मनात आहे ते बोलून मोकळा होणारा मी आहे. मग यामुळे समोरच्याला वाईट वाटलं तरी काही वाटतं नाही कारण ते माझं फार स्पष्ट मत असतं. मी खूप स्पष्ट आणि पारदर्शक आहे. गोष्टी लपवायला मला आवडत नाहीत. मी फार शांत आणि आनंदी असतो. 

“नवी मालिका : एक घर मंतरलेल” 
मुळातं या मालिकेला भयपट म्हणता येणार नाही हि एक रहस्यमय कथा आहे. आणि हा सगळा एक थरार आहे. थ्रिलर रहस्य यातून प्रेक्षकांना अनुभवयाला मिळणार आहे. अश्या पद्धतीचा विषय मला या निमित्ताने करायला मिळतोय याचा जास्त आनंद आहे. मी आजवर अनेक प्रेमकथा, फॅमिलीच्या निगडित मालिका केल्या याला प्रेक्षकांनी फार प्रेम दिलंय काही वेगळ्या भुमिका करून पाहिल्या. या मालिकेतील “क्षितिज निंबाळकर” ची भूमिका माझ्या फार जवळची आहे. खूप हटके गोष्टी जमावणारा मुलगा आहे. गूढ स्वभावाच्या माणसाची भूमिका मी पार पाडतोय.त्याला गोष्टीच्या कथा आणि त्यामागची कहाणी जाणून घ्यायला आवडते. तो फार सरळ माणूस आहे. माझ्या फार जवळ जाणारी हि नवी भूमिका आहे. त्यामुळे मला ते करायला खूप मज्जा येतेय.

“ट्रोलर्स ना इंटरटेन करू नये” 
प्रत्येकाची अशी एक वेगळी पद्धत असते. आपल्या फॅन्सना समजून घेण्याची, त्यांना रिस्पॉन्स देण्याची. मी लोकांना यावर अजिबात इंटरटेन करत नाही. माझं आयुष्य फार खाजगी आहे मी माझ्या वैयक्तिक आयुष्यात कोणा सोबत आहे, काय करतोय, कुठे जातोय, कोण जवळचं आहे याच्याशी लोकांचं काही देणंघेणं नसावं. मी जे पडद्यावर करतो ते तुमच्या मनोरंजनासाठी तर त्यावर तुम्ही नक्कीचं आम्हाला कामाच्या बाबतीत कामाची पोचपावती द्या. पण हल्ली  सोशल मीडिया मुळे असं झालंय कि आपण कोणाच्या हि वैयक्तिक आयुष्यावर बोलू शकतो असा एक लोकांचा गैरसमज झाला आहे. हा फार वाईट आणि त्रासदायक आहे. लोकांना व्यक्त होण्याची काही सीमा राहिलेली नाहीये. लोकं बोलताना कुठलाही विचार न करता, हव्या त्या भाषेत हवं ते बोलतात. प्रेमाबद्दल आदर आहे पण लोकं कोणाच्याही खाजगी जीवनाबद्दल हव्या त्या तऱ्हेने व्यक्त होतात. इथे काही तरी मर्यादा हव्यात. वाटेल ते सल्ले देतात. हवे ते अंदाज लावतात. याबद्दल मी फार पटकन बोलतो. मी लोकांच्या अश्या कंमेटस् डिलीट करून टाकतो. अश्या लोकांना आपण पुन्हा काही रिप्लाय दिला तर ते प्रकरण अजून कुठेतरी वाढतं. जशी आमची काही जवाबदारी आहे तशी लोकांची आमच्या बद्दल बोलताना त्यांनी भान ठेवण्याची गरज वाटते. माणूस म्हणून तुम्ही कोणाला दुखवत नाही आहात ना हा विचार व्यक्त होताना, ट्रोल करताना करायला हवा. मी सगळयांना विनंती करेन कि व्यक्त होताना एकदा समोरच्या माणसाचा विचार नक्कीच करा. आमच्या जीवनातील वैयक्तिक भावनांशी जेव्हा तुम्ही खेळता तेव्हा आम्ही विरोध का करू नये! 

“अभिनेता नसतो तर पडद्यामागची दुनिया अनुभवली असती” 
अभिनेता नसतो तर मी नक्कीच फोटोग्राफर म्हणून या इंडस्ट्रीत आलो असतो. पडद्यामागे काम करायला मला आवडलं असतं. कॅमेराच्या मागे दिग्दर्शक म्हणून काम करण्याची इच्छा आहे.  अभिनेता नसतो तर नक्कीच हा प्रवास सुरु झाला असता. लोकांच्या प्रेमामुळे मी अभिनेता आहे. म्हणून जोवर अभिनेता आहे तोवर इथे काम करेन पण त्या नंतर मला पडद्यामागे राहून काम करायला जास्त आवडेल. 

“वीक पॉईंट आणि प्लस पॉईंट ” 
वीक पॉईंट हा आहे कि मी फार पटकन लोकांवर विश्वास ठेवतो आणि प्लस पॉईंट हा कि मी कोणाबद्दल कधीच मनात अढी ठेवून रहात नाही.

रॅपिड फायर! “हे” कि “ते”-

Ever since we grew up, the festival of colours have been a predominantly important occasion of life every year. Colours play a vital role in life and act as stress busters and used in many therapies.

Whether they are colours of paintings, walls, rooms, nature, or colours of love, they fill our monotonous life into fountain of enthusiasm.

While kids we have enjoyed the Holi colours , with glee and laughter, moving through every lane of our locality , playing colours with known, unknown and even strangers. It added a touch of warmth, a touch of affection to the atmosphere.

As we grew up, Holi and colours changed their definition, now colours also meant creating ideas, dreams on canvas . It depicted the silent aspirations of heart on the white canvas. Brushes strokes of colours brought joy, fulfillment as fingers dipped in the water and oil pastels. They could feel the essence of every colour individually and live its fervour.

Few more years and love became the solo colour . Pinks and lavenders were favourites like the lilies and roses during seasons of falling in love. Joy of seeing the blushing colours, excitement of dipping self in romance emblazoned in every pastel.

Later, reds, violets, greens, blues changed their forms. Nature embraced in different colours with its presence . Under the sapphire blue sky, a walk beside the emerald green meadow , or a walk in the golden desert, the saffron tint of energy in rising sun, or the crimson red of twilight invoked innumerable emotions. Overwhelmed got the heart, seeing these true colours which were permanent unlike the impermanence of human nature.

While the journey continued and continues, divine is now the colour of soul. It wishes and paints self in colours indelible, like the gulaal of divinity.

छाप तिलक सब छीनी रे मोसे नैना मिलाइके

बात अगम कह दीनी रे मोसे नैना मिलाइके

प्रेम भटी का मधवा पिलाइके

मतवाली कर लीनी रे मोसे नैना मिलाइके

गोरी गोरी बईयाँ, हरी हरी चूड़ियाँबईयाँ पकड़ हर लीनी रे मोसे नैना मिलाइके

बल बल जाऊं मैं तोरे रंग रजवाअपनी सी रंग दीनी रे मोसे नैना मिलाइके

ख़ुसरो निजाम के बल बल जाएमोहे सुहागन कीनी रे मोसे नैना मिलाइके

बात अजब कह दीनी रे मोसे नैना मिलाइके

बात अगम कह दीनी रे मोसे नैना मिलाइके

प्रेम भटी का मधवा पिलाइके

मतवाली कर लीनी रे मोसे नैना मिलाइके

गोरी गोरी बईयाँ, हरी हरी चूड़ियाँबईयाँ पकड़ हर लीनी रे मोसे नैना मिलाइके

बल बल जाऊं मैं तोरे रंग रजवाअपनी सी रंग दीनी रे मोसे नैना मिलाइके

ख़ुसरो निजाम के बल बल जाएमोहे सुहागन कीनी रे मोसे नैना मिलाइके

बात अजब कह दीनी रे मोसे नैना मिलाइके

– By Amir Khusrau

Holi, Dhuleti, Rang Panchami, Phagwah, Dhulendi are few of the names which commemorate this day of Phagun, the last month of the Hindu calendar.

With so much to offer HOLI brings lot of love and happiness along, let us try to fill each other’s lives with colours of fulfillment and affection. Enjoy this beautiful song from the latest Radha krishna on air…

PLANET MARATHI WISHES A VERY HAPPY HOLI TO ONE & ALL !

छोट्या पडद्यावर पदार्पण करून प्रेक्षकांची मन जिंकून अवघ्या तरुणाईचा लाडका फुलपाखरु मालिकेतला मानस म्हणचेचं “यशोमान आपटे”! 
मराठी टेलिव्हीजन विश्वातली चॉकलेट बॉय म्हणून यशोमानची वेगळीच ओळख झाली आहे.
 मराठी रंगभूमी आणि चित्रपटातून यशोमान ने अभिनयात पदार्पण केलं, “झोपाळा, माऊ” यासारखी नाटक, “३५% काठावर पास” हा मराठी चित्रपट अश्या अनेक कलाकृतींमधून आजवर यशोमान आपल्या भेटीला आला आहे आणि आज टीव्ही इंडस्ट्रीत एक नवखा पण सुप्रसिद्ध कलाकार म्हणून नावारूपाला आलेल्या यशोमान सोबत आम्ही काही खास गप्पा मारल्या. त्याचा हा अभिनय कारकिर्दीचा प्रवास जाणून घेऊ या प्लॅनेट मराठीच्या “स्टार ऑफ द वीक” मध्ये. 

अभिनेता झाला नसतास तर कोण झाला असतास?     अभिनयात पदार्पण करायचं हे आधी काही ठरलं नव्हतं. मी ११ वित कॉमर्स साठी ऍडमिशन घेतलं आणि मग नंतर कॉलेज मधलं नाट्य मंडळ मध्ये जायला लागलो. कॉमर्सची पाश्वभूमी असल्या करणाने सीए किंवा सीएस करणार होतो. अभिनेता नसतो तर सीए झालो असतो .   
तुझा आदर्श कोण आहे? 
      माझा पहिला आदर्श माझे बाबा आहेत. प्रत्येकाच्या आयुष्यात एक गॉड फादर बापमाणूस असतो तो माझे बाबा आहेत! बाबा याच क्षेत्रात असल्या करणाने खूप गोष्टी शिकायला मिळतात. आयुष्यात अनेक समस्या असू देत किंवा कामासंबधित अनेक अडचणींना सामोरं जाण्यासाठी ते मदत करतात, मार्गदर्शन करतात. त्यांच वाचन अफाट आहे. खूप गोष्टी शिकतो. आणि दुसरे आदर्श माझे काका ते एक दिग्दर्शक होते पण त्याच्या सोबत काम करण्याची संधी नाही मिळाली. पण इंडस्ट्रीत काम करताना अनेकांकडून त्याच्या बद्दल खूप गोष्टी ऐकायला मिळतात. ते कसे शिकवायचे हे अनेकांकडून ऐकायला मिळतं. पण त्यांच्या सोबतीने काम करण्याची संधी नाही मिळाली. 
तू अभिनेता म्हणून फेमस तर आहेसच पण तू उत्तम गातोस सुद्धा. ही फक्त आवड आहे की भावी आयुष्यात आम्हाला पार्श्वगायक म्हणून यशोमान ऐकायला मिळणार आहे? 
     गाण्याच्या बाबतीत मी गाणं शिकलो नाही आहे. हा एक छंद आहे. गाण्याची आवड खूप आहे म्हणून मी या क्षेत्रात पाऊल असं ठेवणार नाही. मंदार देवस्थळी यांनी मला ती एक संधी दिली म्हणून मी प्ले बॅक गायक म्हणून गायलो अशी संधी कोणत्या दिग्दर्शकाने दिली तर ठीक आहे पण ही एक आवड आहे आणि आवडच राहणार. 

    खूप गोष्टीची खंत जाणवते एक अभिनेता किंवा कलाकार म्हणून इथे प्रत्येक जण काम करत असताना त्यांच्या विषयी अफवा आणि त्या व्यक्तीला हवं तसं ट्रोल केलं जातं यावर उपाय म्हणून याकडे दुर्लक्ष करावं पण मग प्रेक्षकांच्या मनात त्या अभिनेत्या किंवा अभिनेत्री बद्दल एक फ्रेम तयार होते. ते त्याला त्याच दृष्टीकोनातून बघायला लागतात. दुसरी गोष्टी आपल्याकडे तंत्रज्ञान एवढं अफाट आहे की त्यांच्या वापराने आपण खूप काही करू शकतो. शूटिंग करताना तंत्रज्ञानचा वापर करून आपण कलात्मक घडवू शकतो आणि सादर करू शकतो. दर्जेदार काम थोडं कमी होतंय. अनेकदा चांगल्या कथांना न्याय मिळत नाही मग कुठेतरी यात निर्माता किंवा कथाकार यांच्या समस्या आहेत मग यामुळे आपल्याकडे चांगले चित्रपट बनत नाहीत. मराठी प्रेक्षकांना एका विशिष्ट शैलीतील कामं बघण्याची सवय झाली आहे तर त्याचा दृष्टीकोन बदलला पाहिजे. प्रेक्षक वर्गाची विचारसरणी बदलली पाहिजे. हल्लीची तरुणाई वेब सिरीज बघते, त्यांना ते आवडतंय पण मग मराठीत सुद्धा अश्या तऱ्हेच्या वेब सिरीज यायला हव्यात. एकाच फ्रेम मधून सगळं बघणं चुकीचे आहे. नव्या विषयांवर विचार करणारे अनेक कार्यक्रम, रोजच्या जिवनातील गोष्टी दाखवल्या गेल्या पाहिजेत. सेक्स, बोल्डनेस हा मराठीत दाखवला तर त्याला प्रेक्षक नावं ठेवतात पण हीच विचारसरणी बदलून प्रेक्षकांचा दृष्टिकोन दृढ व्हायला हवा. 

प्लॅनेट मराठी तर्फे या उत्कृष्ट कलाकाराला खूप शुभेच्छा !!!

मराठी टेलिव्हिजन विश्वात नव्याने उदयास आलेला चेहरा

 “नांदा सौख्य भरे” या मालसिक्कीम छोट्या पडद्यावर पदार्पण करून आता नावाजलेल्या “स्वराज्य रक्षक संभाजी” या बहुचर्चित मालिकेत “येसूबाई” यांची भूमिका ती अगदी लिलया पार पाडते आहे.प्राजक्ता अभिनयासोबतीने नृत्यात सुद्धा पारंगत आहे. शिक्षण सांभाळून ती अभिनयाकडे सुद्धा तेवढंच बारकाईने लक्ष देऊन अभिनय करते. प्राजक्ता ही एक कलाकार म्हणून जेवढी प्रसिद्ध आहे तेवढीच ती एक डान्सर म्हणून सुद्धा नाव कमावते आहे. अभिनय, डान्स आणि या सगळ्यांच्या सोबत सामाजिक बांधिलकी जपून प्राजक्ताला समाजकार्याची सुद्धा आवड आहे. एवढी मोठी आणि ऐतिहासिक भूमिका ती कशी साकारते आणि तिच्या आजवचरच्या अभिनयाचा प्रवास कसा होता हे जाणून घेऊया प्लॅनेट मराठी मॅगझिनच्या या आठवड्याच्या स्टार ऑफ द वीक मधून… 

तुझ्या पार्श्वभूमी बद्दल काय सांगशील? 
     खरंतर आधीच्या ज्या दोन्ही मालिका होत्या “नांदा सौख्य भरे आणि तू माझा सांगाती ” यातली प्रत्येक भूमिका ही वेगळी होती. नांदा सौख्य भरे मध्ये एक कॉलेज मध्ये जाणारी मुलगी तसेच तू माझा सांगाती मध्ये संत सखू ची भूमिका होती तर त्याला एक वेगळा टच होता.  एकमेकांपेक्षा आणि वेगळ्या भूमिका दोन्ही मालिकेत साकारल्या, आणि आता येसूबाईची भूमिका ही या दोन्ही पेक्षा फारच वेगळी अशी भूमिका साकारायला मिळतेय.  

   
अभिनय क्षेत्रातलं पहिलं पाऊल? 
      “जेव्हा एखादा कलाकार नवीन भूमिका करत असतो तेव्हा प्रत्येक वेळेस ती भूमिका त्याला नवीन जन्म देते, असं माझं वैयक्तीक मत आहे.” त्यामुळे प्रत्येक नवा रोल हा एक अनोखं पाऊल असतं. माझ्या अभिनयाची सुरुवात शाळेत असताना झाली. वक्तृत्व स्पर्धा, जिल्हास्तरीय – राज्यस्तरीय नाटकं ह्या सगळ्यांमध्ये माझा सहभाग असायचा. 
छोट्या पडद्यावर येसूबाई साकारल्यावर एकदमचं प्रसिद्धी आणि नावारूपाला आल्यानंतर खाजगी

आयुष्यात बदल जाणवतो का?
येसूबाई साकारून १ वर्ष पूर्ण झाल्यानंतर हे एक वर्ष इतकं काही देऊन गेलंय. आपण काम करताना प्रेक्षकांचा कधीच हिरमोड होऊ नये हेच डोक्यात ठेवुन प्रत्येक कलाकाराने काम करायला हवं असं मला वाटतं. अनुभव खूप भन्नाट आणि मस्त असतात. फॅन फॉलोइंग सुद्धा वाढलंय आता कुठे ही गेली की लोक आधी मुजरा आणि नमस्कार करतात, पाया पडतात, कधीचं कोणी अरे तुरे करून बोलत नाही प्रत्येकांच्या बोलण्यात एक मान असतो त्यांच्यासाठी आम्ही खरेतर देव आहोत. अश्या तऱ्हेने आम्हाला सगळीकडे आदरपूर्वक वागवलं जातं.

पण मला लोकं प्रत्येक भूमिकेत सांभाळून घेतात प्रत्येक भूमिकेवर तेवढंच प्रेम करतात. सोशल मीडियावर एखादा फोटो अपलोड केला तरी लोक त्यावर अगदी भरभरून कौतुक करतात. एकदा मी वारीतून दर्शन करून निघाले आणि तिथून निघताना एक आजोबा भेटले तर अचानक रडायला लागले. मला काहीचं समजत नव्हतं ते अचानक पाया पडले तर ते म्हंटले बाळा मी तुझ्या नाही तर तू साकारत असलेल्या व्यक्तीरेखेच्या येसूबाईच्या पाया पडतोय ही कामाची पोचपावती होती आणि हे एवढं सुख देणारं होतं की लोक आपल्या भूमिका वर किती प्रेम करतात याचा अनुभव आला त्यांची प्रतिक्रिया आयुष्यभर लक्षात राहील.  

येसूबाई यांसारख्या ऐतिहासिक भूमिका साकारताना विशेष मेहनत घ्यावी लागली असणारं. भिती किंवा दडपण येतं का? 
    मला जेव्हा कळालं मी ही भूमिका करतेय तेव्हा मला अमोल दादांनी पहिला प्रश्न असा केला होता की तुला घोडेस्वारी, तलवार बाजी येते का? मी तिथे नाही असं म्हणून आले होते पण त्या माझ्या नाही म्हणण्यात सुद्धा एवढी सकारात्मकता होती की पुण्यात आल्या नंतर पुढच्या आठ दिवसात मी सगळं शिकले. घोडेस्वारी, तलवारकाठी आणि हे सगळं होऊन शूटींग सुरू व्हायला १५ दिवस होते. मला एक लिस्ट दिली त्यात अनेक पुस्तकांची, कादंबऱ्याची, चरित्र कथा आहेत हे सगळं वाचून त्या भूमिकेसाठी माझा अभ्यास झाला. मग सेट वर लाठीकाठी, घोडेस्वारीचा सराव असे. हा एक प्रकारे त्या भूमिकेसाठीचा अभ्यासचं होता. अजून सुद्धा हा अभ्यास चालूच आहे आणि हे सगळं करून मी सीन करायला उभी राहते तेव्हा अमोल दादा कडून खुप शिकायला मिळतं. एक सहकलाकार म्हणून त्याला सांभाळून घेणं इथपासून ते संवाद कसे करावेत हे सगळं त्याचा कडून शिकतेय. दडपण असं नाही आलं कारण आपण जीव ओतून काम केल्यावर प्रेक्षकांकडून कमालीचा प्रतिसाद आला. त्या प्रतिसादामुळे काम करण्याची ओढ वाढते. सुरुवातीला थोडं साडी, दागिने सांभाळण्यात अडचण आली, पण नंतर हे सगळं सांभाळून घ्यायला जमत गेलं. आमची टीम एवढी मस्त आहे की कधी अडचण आलीच नाही. 

अमोल कोल्हे सारख्या अनुभवी आणि आपल्या व्यक्तिरेखेशी एकनिष्ठ असणाऱ्या कलाकारासोबत काम करतानाचा अनुभव कसा आहे? 
  सातवीत असताना आम्ही अमोल दादा सोबत महानाट्य केलं होतं “शिवपुत्र संभाजी” म्हणून त्याचे अजून सुद्धा प्रयोग चालू आहेत आणि एक गोष्ट सांगायला एवढा आनंद होतो की “की तेव्हा त्या नाटकात मी लहान येसुबाईची भूमिका साकारली होती आणि आता मोठ्या येसुबाई ची भूमिका साकारायला मिळतेय कदाचित हा एक मी योगायोग समजते.” अमोल दादा कडून अनेक गोष्टी शिकायला मिळतात. एकतर त्यांचं वाचन एवढं अफाट आहे या विषयावर त्यांचा एवढा अभ्यास आहे की त्यांना संवाद असे पाठ करायला लागत नाही. एखाद वाक्य कसं आणि कुठल्या प्रकारे घ्यायचं, कुठल्या शब्दाला वजन दयायचं, ते घोडेस्वारी खूप अफलातून करतात. ते मी त्यांच्या कडून शिकले. ऐतिहासिक मालिका करताना एक थाट आणि रुबाबदारपणा अंगवळणी असणं गरजेचं असतं. महाराणी येसूबाईची भूमिका करताना मला हा रुबाबदारपणा साकारण्यासाठी मला दादांनी फार मदत केली.   

   
मालिकेमध्ये काम करत असताना, तुला जर आता रंगभूमी कडे परत जाण्याचा योग आला तर तुझा निर्णय काय असेल? 
        मला नक्कीच रंगभूमीवर काम करायाला आवडेल. अभिनय क्षेत्राचा पाया रंगभूमी आहे. जर एखादी चांगली कथा आली तर मी नक्कीच पुन्हा रंगभूमीवर काम करेन. 

कोणत्या दिग्दर्शक / अभिनेता/ अभिनेत्री सोबत सिनेमा करण्याची इच्छा आहे? 
   हा प्रश्न फार अवघड आहे. मला साऊथचे चित्रपट बघायला फार आवडतात तर मला नागार्जून सोबत काम करायला आवडेल. एकदा तरी त्यांच्या सोबत काम करायचं. 

या बद्दल अजून काही विचार केला नाही तशी काही ऑफर आलीच तर तेव्हा विचार करेन. पण आता सध्या येसूबाईची भूमिका एन्जॉय करते आहे.

तुझा चाहतावर्ग हा झपाट्याने वाढतोय. त्यांच्यातलाचं एखादा गमतीदार किंवा लक्षात राहिलेला प्रसंग?
       मी बाबांसोबत चांदी खरेदी साठी गेले होते. एकतर पुणेकर असल्यामुळे अगदी चेहऱ्यावर स्टोल वैगरे बांधून फिरते. आम्ही दुकानात गेलो त्यानंतर माझ्या फक्त आवाजाने त्यांनी मला ओळखलं की येसूबाईची भूमिका करतेस नं? असं विचारलं आणि मी पटकन हो म्हंटलं. मग त्यांची ७५ वर्षांची आई, बायको त्यांनी माझं एवढं आदरातिथ्य केलं एखाद्या देवीची पूजा करावी असं सगळं केलं. फॅन्स किती काय काय करतात याच बेस्ट अनुभव होता. आणि हे सगळं झाल्यावर मी २-३ हजाराची खरेदी केली मग मी किती पैसे झाले असं काकांना विचारलं तेंव्हा त्यांनी दिलेलं उत्तर अस होत की “ महाराजांनी त्या वेळेस आम्हाला सोनं चांदी वाटली म्हणून आता आमच्याकडे सोनं आहे, त्यामुळे आम्ही त्यांच्या सूनबाईं कडून पैसे घेणार नाही. हा किस्सा आयुष्यभर लक्षात राहणारा आहे. एखाद्या कलाकारावरचं प्रेम हे यातून दिसून येतं.

प्लॅनेट मराठी च्या तर्फे या स्टार अभिनेत्री प्राजक्ता गायकवाड ला खूप खूप शुभेच्छा !!

आयुष्यात अनेक संकटांवर मात करून अनेक कठीण प्रसंगांना सामोरं जाऊन त्याने त्याच्या जिद्दीच्या जोरावर खूपमोठं यश प्राप्त केलंय.  जिद्द आणि चिकाटी यांच्या जोरावर आयुष्यात आलेलं शारीरिक अपंगत्व यांच्यावर हसत हसतमात करून त्याने खूप काही कमवलंय. त्याची हि अनोखी संघर्ष गाथा त्याला पीएचडीच्या यशस्वी पायरी पर्यंत घेऊनगेली. “परीक्षित शहा” याने अख्या जगाला दाखवून दिलंय कि कोणत्याही परिस्थितीला सामोर जाऊन  जग जिंकता येतं.परीक्षित ला जन्मतःच शारीरिक अपंगत्व आलंय. पण त्याने त्याच्या इच्छाशक्ती यांच्या जोरावर शिक्षण पूर्ण केलंयआणि आज त्याने पीएचडीच्या प्रवेश परीक्षेत पहिल्याच प्रयत्नात यश प्राप्त करून एक वेगळी ओळख निर्माण केलीआहे. हा प्रेरणादाई प्रवास आपण परीक्षित कडून जाणून घेऊ या….

“परीक्षित शहा” याने अख्या जगाला दाखवून दिलंय कि कोणत्याही परिस्थितीला सामोर जाऊन जग जिंकता येतं. परीक्षित ला जन्मतःच शारीरिक अपंगत्व आलंय. पण त्याने त्याच्या इच्छाशक्ती यांच्या जोरावर शिक्षण पूर्ण केलंय आणि आज त्याने पीएचडीच्या प्रवेश परीक्षेत पहिल्याच प्रयत्नात यश प्राप्त करून एक वेगळी ओळख निर्माण केली आहे. हा प्रेरणादाई प्रवास आपण परीक्षित कडून जाणून घेऊ या….  
मला जन्मापासूनचं Osteogenesis Imperfecta आजार आहे त्यामुळे मला शारीरिक अपंगत्व आलंय. पण मला शिकायचं होतं ही एक मनापासून ईच्छा होतीच की आपण शिकू या आणि काही तरी करूया. मग शिक्षण सुरू झालं ४ वर्ष गुजरात मध्ये प्राथमिक शिक्षण, त्यानंतर वडिलांचं निधन झाल्यानंतर मी पनवेल ला आलो इथून पुढे शिक्षण सुरू राहिलं .

या सगळ्यात मला माझ्या आईने आणि वडिलांनी फार सहकार्य केलं.  माझ्या शिक्षणासाठी त्यांनी जवळपास एक वर्षा आधी पासूनच तयारी सुरू केली. जेंव्हा सरकारने मला विशेष परवानगी देण्यासाठी नकार दिला तेव्हा गुजरात हायकोर्टात जाण्याची त्यांची तयारी आणि हिंमत त्यांनी दाखवली. अभ्यासा व्यतिरिक्त पण इतर स्पर्धांमध्ये भाग घ्यायला आई पूर्ण तयारी करून द्यायची. जामनगर आणि पनवेल इथल्या शिक्षणासाठी वि. के. हायस्कूल आणि CKT कोलेज येथील शिक्षक, प्राध्यापक तसेचं इतर लोकांचा खूप सहकार्य लाभलं. 

आम्ही अजून मावशीच्या घरात राहतोय आणि त्या शिवाय मामाचा पण सपोर्ट आहे. १० वी नंतर मीडिया मुळे मी प्रकाश झोतात आलो तेव्हा अनेक लोकांनी मदत केली आज मी जो काही आहे तो सगळ्यांचा पाठिंबा लाभल्यामुळे. मला कधीचं कसली खंत जाणवली नाही. कारण जी परिस्थिती आहे त्यावर मात करून काय करता येईल यावर माझं लक्ष असतं. माझ्या आजूबाजूच्या लोकांकडून नेहमीच सहकार्य मिळतंय. त्यांच्या सहकार्यामुळे इथवर पोहचलो त्यासाठी त्यांचे आभार 

आजवरचा प्रवास हा फार उत्तम आहे. अनेक लोकांकडून खूप काही शिकायला मिळतं. एखाद दुसरा वाईट अनुभव आलाय पण प्रत्येक अनुभव शिकवून जातो. सुरुवातीच्या काळात मी काँग्रेसच्या volunteers ग्रुप मध्ये काम केलं तिथे अनेकांसोबत ओळख झाली. मग बुक review वैगरे करायला सुरुवात केली. दोन पुस्तकांचं अनुवादन केलं. ब्लॉग्स लिहायला लागलो.  लोकांनी पसंती दर्शवली, मार्गदर्शन केलं. मी “बिगबॉस” मधल्या माझ्या आवडत्या स्पर्धकावर ब्लॉग लिहिला त्यांनी ते वाचून त्याला उत्तरं दिली. सध्या राजकीय पक्ष आणि बॉलीवूड मधल्या काही लोकांचं इंटरनेट मार्केटिंगसाठी काम करतो तेंव्हा त्यांना जवळून अनुभवायला मिळतं. त्यांच्याकडून नेहमीच माझ्या कामाला दाद मिळते. माझ्या अनुभवांना आणि कामाला मिळणारा प्रतिसाद यामुळे मी खुपचं खुश आहे.