अनेक गोष्टींचा शेवट पूर्णविरामाने होत असला तरी, याने मात्र ‘पूर्णविराम’ करतं त्याच्या अभिनयातील कारकीर्दीचा श्रीगणेशा केला. पुढे विविध मालिकांमधून तो काम करत राहिला. त्यानंतर छोट्या पडद्यावर बसस्टॉपवरील प्रेमकथा उत्तम पद्धतीने रंगवत तो अनेक चाहत्यांचा लाडका ‘श्री’ बनला.
‘प्लॅनेट मराठी मॅगझीन’च्या ‘स्टार ऑफ द विक’च्या माध्यमातून जाणून घेऊयात या इंजिनिअर असलेल्या अभिनेता शशांक केतकर विषयी….
संपूर्ण नाव : शशांक शिरीष केतकर
जन्म तारीख आणि ठिकाण : १५ सप्टेंबर १९८५, सातारा
शिक्षण : बीई इंस्ट्रूमेंटेशन, एमईएम (मास्टर्स ऑफ इंजिनिअरिंग मॅनेजमेंट), सिडनी (ऑस्ट्रेलिया)
अन् मी अभिनय करायचं ठरवलं….
शाळेत असताना अभ्यासाव्यतिरिक्त मला लिखाणाची आवडं होती. त्यात माझे अनेक मित्र शाळेतील विविध नाटकांमध्ये अभिनय करत असतं. त्यामुळे शाळेत असल्यापासूनचं अभिनयाची आवडं निर्माण झाली होती आणि त्यातुनच आपणही कलाक्षेत्राशी निगडीत काहीतरी करावं असं मनाशी ठरवलं होतं. पण या गोष्टीला मी कधी वाचा फुटू दिली नव्हती. शिक्षणासाठी ऑस्ट्रेलियामध्ये गेल्यावर मला स्वतःचा विचार करायला वेळ मिळाला. मला नेमकं काय करायचंय… याचा विचार तिथून सुरु झाला. हा सगळा विचार करतं असताना माझं शिक्षणही पूर्ण केलं. त्यानंतर ऑस्ट्रेलियातील ‘मराठी मंडळ’, ‘मराठी रेडिओ’, ‘मराठी शाळा’ अशा विविध उपक्रमांत मी भाग घ्यायला सुरुवात केली. या उपक्रमातील माझ्या कामाला तिथल्या अनेकांनी दुजोरा दिला आणि मग आपण अभिनय क्षेत्रचं करिअर म्हणून निवडायचं पक्कं केलं. २०१० मध्ये भारतात परतल्यानंतर २०११ ते २०१९ अशी नऊ वर्ष मी या क्षेत्रात कार्यरत आहे. ‘पूर्णविराम’ या प्रायोगिक नाटकातून माझं पदार्पण झालं. त्यानंतर ऑडिशन देतं आणि नव्या भूमिका करत आजवरचा प्रवास आनंदाने सुरु आहे.
शाश्वतीपेक्षा समाधान महत्त्वाचं…
अभिनय क्षेत्र हे कामाच्या बाबतीत शाश्वत नसतं हे जरी खरं असलं तरी, काम मिळेल अथवा न मिळेल यापेक्षा मी करतं असलेल्या कामातून मला समाधान मिळणं अत्यंत महत्त्वाचं आहे असं मला वाटतं. शिवाय या क्षेत्रात काम करताना योग्य माणसं आणि मार्गदर्शन मला मिळतं गेलं. ‘पूर्णविराम’नंतर ऑडिशन्सच्या माध्यमातून कामासाठीची धडपड सुरु झाली. माझ्या सुदैवाने ऑडिशन देतं असताना मला फार जास्त नकार मिळाले नाही. मला नेमकं काय करायचंय हे डोक्यात अगदी निश्चित होतं. अगोदर काम केलं नसलं तरी, काय करायचं असतं? आणि आपणं काय करायला हवं… याचा अनुभव नक्कीच होता. शिवाय, इंजिनिअर असल्यामुळे मी बऱ्यापैकी स्मार्ट होतो. खरंतर या इंडस्ट्रीत वावरायचं कसं याचं बेसिक मी तिकडून शिकलो होतो. इंजिनिअरिंग झाल्यानंतर अभिनय क्षेत्र निवडलं, त्यावेळी डिग्री वाया जातं असल्याचं अनेकांनी सांगितलं. पण माझ्यासाठी ‘इंजिनिअरींग हि केवळ एक डिग्री नसून एक वेगळा अॅटीट्युड आहे’असं मला वाटतं. त्यातूनच आयुष्याकडे बघण्याची सकारात्मक उर्जा आणि आत्मविश्वास मिळाला होता. या आत्मविश्वासासह इंडस्ट्रीमध्ये प्रवेश केल्यामुळे अनेक गोष्टी बऱ्यापैकी सोप्या झाल्या. काम मिळवताना फसवणूक होणं, ऑडिशनच्या नावाखाली पैशांची लूट होणं असे प्रकार माझ्याबाबतीत घडले नाहीत ते केवळ माझ्यातील आत्मविश्वासामुळे.
वेगळी भूमिका..
‘कुसुम मनोहर लेले’ या नाटकामध्ये मी साकारत असलेली भूमिका अत्यंत वेगळी आहे. ज्यांनी अगोदरच हे नाटकं पाहिलं असेल त्यांना मी काम करतं असलेलं नवं नाटकं पाहून या नाटकातील आणि माझ्या भूमिकेतील वेगळेपण नक्कीचं लक्षात येईल. त्यामुळे माझ्या सगळ्या भूमिकांपेक्षा हि एक वेगळी भूमिका मी करतोय. शिवाय येत्या काळात माझे दोन नवीन चित्रपट लवकरचं प्रेक्षकांच्या भेटीला येणारं आहेत.
प्रेक्षकांसाठी सर्वकाही…
आपल्याकडे चित्रपट फक्त घडतात, ते कितपत पहिले जातात हा एक वेगळाच मुद्दा आहे. शंभर चित्रपट झाले तर त्यातील अगदी काहीच चित्रपटांना प्रेक्षकांची पसंती मिळते. याउलट, आपल्याकडील सर्वाधिक प्रेक्षकवर्ग टिव्ही मालिकांना अधिक पसंती देणारा आहे. त्यामुळे त्यांना जे हवं आहे ते देणं आपलं कर्तव्य आहे या मताचा मी आहे. एकदा सहजच घरी असताना एक गाणं गुणगुणलं आणि ते सोशलसाईट्सवर अपलोड केलं आणि त्यातूनच प्रेक्षकांसाठी ‘सुरेल संडे’ची सुरुवात झाली. मग यासाठी अनेकदा चाहत्यांकडून वेगवेगळ्या गाण्यांची फर्माईश होते. आतापर्यंत ‘सुरेल संडे’चे साधारणपणे चाळीस रविवार झाले आहेत. हल्ली रोजचं प्रेक्षकांची रिक्वेस्ट असते. तर अनेकदा त्यांच्यासाठी एखाद्या ठराविक गाण्याचा हट्टही पुरवणं मला आवडतं. केवळ आवडं म्हणून सुरु केलेल्या या उपक्रमालाही प्रेक्षक दिलखुलासपणे दाद देतात याचा आनंद आहे.
दुर्लक्ष करणंचं योग्य…
अनेकदा कलाकारांना विविध कारणांसाठी ट्रोल केलं जातं. परंतु माझ्यासोबत असं ट्रोलिंग झालं तर त्याकडे दुर्लक्ष करणं मी पसंत करतो. तुम्ही प्रसिद्ध असता म्हणूनच तुमचं ट्रोलिंग होतं. त्यामुळे ट्रोलिंगला आणि ट्रोल करणाऱ्यांकडे काणा डोळा करण्यावर माझा भर असतो. पण हे ट्रोलर ज्यावेळी व्यक्तिगत जीवनावर भाष्य अथवा टिका करायला सुरुवात करतात त्यावेळी मात्र त्यांना वेळीच चोखं उत्तरही देतो.
काही गोष्टी खुपतायतं…
आपली इंडस्ट्री खूप छान आहे. परंतु इथल्या काही गोष्टी मला नक्कीचं खुपतात. आपल्याकडील पैशांच्या बाबतीत आणि वेळेच्या बाबतीत गृहीत धरलं जाणं मला न आवडणारी बाब आहे. शिवाय, प्रेक्षकांना फार गृहीत धरलं जात ही मला न पटणारी गोष्ट आहे. आपल्याकडील प्रेक्षक सुजाण आहे. त्यांनाही वेगळं आणि क्रिएटिव्ह बघायला नक्कीचं आवडतं. नेहमी वेगळं आणि उत्तमोत्तम गोष्टी बघण्याकडे त्यांचा भर असतो. पण दिग्दर्शक चौकटीबाहेर जाऊन करण्यास घाबरतो आणि प्रेक्षकही चांगल्या कलाकृतीला मुकतात याचं दु:ख वाटतं. २००० ते २०१९ हा एकोणीस वर्षांचा प्रवास हा फक्त कॅलेंडरने केला असं वाटतं. कारणं प्रेक्षकांसमोर सादर होणाऱ्या भूमिका या त्याचं-त्याचं पद्धतीच्या असतात. काळ पुढे गेला त्यानुसार समाजही बदलायला हवा आणि त्या दृष्टीने नव्या आशयाचे सिनेमे आणि मालिका त्यांना बघता याव्यात असं मला वाटतं. टेलिव्हिजन हे हा बदल घडवण्याच एक उत्तम माध्यम आहे. त्यामुळे सतत स्त्रियांवर होणारे अत्याचार आणि कालांतराने त्यांचं सुपरवुमन होणं, अशा कथा आत्तातरी थांबायला हव्यात. त्यात मीही इंडस्ट्रीचा एक छोटा भाग आहे. हे सगळं बदलणं जरी माझ्या हातात नसलं तरी हे चित्र बदलावं असं मला वाटतं.
नव्या बिझनेसची सुरुवात…
शाळेत असल्यापासून आपलंही एक हॉटेल असावं असं एक स्वप्नं पाहिलं होतं. ते स्वप्न पूर्णही झालं. पुण्यात ‘आईच्या गावात’ या नावाने हॉटेलही सुरु केलं. इंजिनिअर त्यानंतर अभिनेता आणि मग स्वतःच हॉटेल असा वेगळा प्रवास होता. परंतु नुकतंच मी हे हॉटेल बंद केलं आहे. लवकरच एका नव्या रुपात आणि नव्या व्यवसायासह सगळ्यांसमोर येणारं आहे. फिरणं माझा आवडता छंद…
माझ्या अभिनय, होस्टिंग अश्या आवडींबरोबरीने मला कुकिंग, ट्रॅव्हलिंग, स्विमिंग करणं आवडतं. शिवाय गाण्याची आवडं आहे. वर्षातून एकदातरी फॉरेन-टूर करण्याचं मी ठरवलं आहे. यावर्षी माझी बायको प्रियांका आणि मी, आम्ही ऑस्ट्रेलियाला जाऊन आलो. शिक्षणासाठी, मग नाटकाच्या दौऱ्यानिम्मित आणि आता फिरण्यासाठी ऑस्ट्रेलियाला जाऊन आलो. आतापर्यंत जगातील तब्बल वीस देश माझे फिरून झाले आहेत. आता हा एक टप्पा बघून झाला आहे. अजून बरेचं देश फिरायचे आहे. सोपा फिटनेस मंत्रमी शाकाहारी असल्यामुळे हलक-पुलक खाण्याकडे माझा अधिक भर असतो. काम झाल्यानंतर व्यवस्थित आराम करणं. वेळोवेळी जिम करणं मला आवडत.
रॅपिड फायर
शशांक अभिनेता नसता तर?-शेफ
शशांकची आवडती अभिनेत्री-कोंकना सेन शर्मा आणि मुक्ता बर्वे
शशांकचा विक पॉईंट?-पेट्स (कुत्रे)
शशांकने बनवलेली आणि आवडती डिश?-मसाला आंबोळी
सगळ्यात अधिक वापर जाणारं app?-इंस्टाग्राम आणि गुगल
मराठी आणि हिंदीच नव्हे तर तामिळ आणि कन्नड भाषिक चित्रपटांमधूनही तिने प्रसिद्धी मिळवली. अभिनय, नृत्य आणि मॉडेलिंग अशा तीनही क्षेत्रांत तिने आपली वेगळी ओळख निर्माण केली आहे. ‘राधा हि बावरी’ म्हणत प्रेक्षकांच्या भेटीला आलेली डॉक्टर राधा, तर ‘मोहन’ अशी हाक मारणारी सगळ्यांची लाडकी परी. अभिनय क्षेत्रातील अनुभवांसोबतच अनेक किस्से आणि तिच्या खाजगी आयुष्याबद्दल सांगते आहे अभिनेत्री ‘श्रुती मराठे’.
संपूर्ण नाव : श्रुती परशुराम मराठे
जन्म तारीख आणि ठिकाण : ९ ऑक्टोबर १९८६
वडोदरा (गुजरात)
लग्नाचा वाढदिवस : ४ डिसेंबर
शिक्षण : बीए (इंग्रजी साहित्य)
अन् ‘मी’ अभिनेत्री झाले… अनेकजण लहानपणीच आपण भविष्यात काय करावं हे ठरवतात. परंतु अभिनय क्षेत्रात करिअर करावं असं मी अजिबात ठरवलं नव्हतं. शाळेत असताना विविध कार्यक्रमात अभिनय करण्यासाठी सहभागी व्हायचे. पण ते अगदी तेवढ्या पुरतच मर्यादित असायचं. याउलट मला डान्स करण्याची अधिक आवडं असल्यामुळे चार वर्ष ‘कथ्थक’ आणि तीन वर्ष ‘भरतनाट्यम’चं प्रशिक्षण घेतलं आहे. डान्सचीच विशेष आवडं असल्यामुळे मी ती कला जोपासत होते. कालांतराने हळूहळू आपोआपच अभिनय करण्याची आवडं वाटू लागली. सुरुवातीला, अभिनय करायचा म्हणजे नेमकं काय करावं याची अजिबातच माहिती नव्हती. पण अभिनय करायचा आणि त्यात करीअर करायचं हे मात्र स्वतःशी पक्क केलं होत. मी दहावीत असताना स्मिता तळवलकर आणि संजय सूरकर दिग्दर्शित ‘पेशवाई’ नावाच्या मालिकेत सर्वप्रथम काम केलं होत आणि त्यानंतर माझा हा प्रवास सुरु झाला. ‘गॉडफादर’ पेक्षा मेहनत महत्वाची… इंडस्ट्रीमध्ये काम मिळवायचं असेल तर आपल्यामागे कोणी ‘गॉडफादर’ असावा हा समाजच मुळात अत्यंत चुकीचा आहे. मराठीतील अनेक कलाकार आजवर त्यांनी केलेल्या मेहनतीच्या जोरावर यशस्वी झाले आहेत. त्यामुळे ‘गॉडफादर’ म्हणून कोणाचाही वरदहस्त असण्यापेक्षा मेहनतीवर अधिक लक्ष असावं या मताची मी आहे. हिंदी मालिका आणि सिनेविश्वामध्ये कदाचित ‘गॉडफादर’ची गरज भासत असेल. परंतु आपल्याकडे मात्र मेहनत अतिशय गरजेची असते. `
‘कास्टिंग काऊच’ मराठीत? साधारण दोन-तीन वर्षांपूर्वीची घटना आहे. अभिनय क्षेत्रात व्यवस्थित जम बसवल्यानंतर एका मराठी चित्रपटाच्या ऑडिशनसाठी मी गेले असताना एक विचित्र अनुभव मला आला. मराठीत हा अनुभव मला आला हे विशेष. कास्टिंग आणि इतर सगळ्या गोष्टी ठरल्या. त्यानंतर चित्रपटच्या फायनान्सरला मला भेटायचं होतं. म्हणून एका रेस्टॉरंटमध्ये भेटायचं ठरलं. माझं मानधन सांगितल्यानंतर त्या माणसाने मला विचारलेले प्रश्न चक्रावणारे होते. त्यानंतर मात्र मी शांत बसले नाही, त्या व्यक्तिला सडेतोड उत्तरं दिलंच, सोबतच त्याला त्या फिल्म मधून बाहेरही काढण्यात आलं.
भाषेसोबत भूमिकाही महत्वाची…. मराठी इंडस्ट्रीच्या तुलनेत दाक्षिणात्य सिनेविश्व विविध गोष्टींच्या बाबतीत खूप मोठं आहे. खरतरं मी दाक्षिणात्य प्रोजेक्ट्समध्ये काम करण सोडलं नसतं. पण मला ती भाषा येतं नव्हती आणि भाषेच्या अडचणीमुळे कलाकार म्हणून तिथे काम करण्याचा कंटाळा आल्याकारणाने तिथे काम करणं सोडलं. सुरुवातीला कामचलाऊ तमिळ बोलाया शिकलेही. पण एका वळणार संपूर्ण तमिळ शिकून इथेच राहीन नाहीतर हे सोडून देईन असं मनाशी पक्क केलं होत. शिवाय दोन्ही एकाच वेळी संभाळण कठीण जात असल्यामुळे दाक्षिणात्य सिनेमाला रामराम केला. मुळात भाषा येत नसल्यामुळे मला मिळणाऱ्या सगळ्या भूमिका ‘ग्लॅमरस’ होत्या. एखाद्या चित्रपटासाठी छान दिसणं, छान नटण हे मस्त वाटलं. पण सतत त्याचं त्या भूमिका करणं मला आवडतं नसे. मी करत असलेल्या कामातून नाविन्य हरवल्याच माझं मलाच लक्षात आलं आणि अखेर मी तिथे काम करणं सोडलं. परंतु, चांगली आणि वेगळी भूमिका मिळाल्यास संपूर्ण तमिळ भाषा शिकून नक्की काम करेन हे मात्र नक्की. अखेर ‘राधा’ मिळाली… दाक्षिणात्य सिनेविश्व सोडून मराठीत आले. तरी मराठीत आल्यानंतरही सुरुवातीचे एक-दीड वर्ष मला अनेक अडचणींचा सामना करावा लागला. त्यानंतर मला ‘राधा हि बावरी’ या मालिकेत मुख्य अभिनेत्रीची भूमिका मिळाली. ‘राधा…..’ मधील माझी भूमिका अत्यंत शांत आणि लाजऱ्या मुलीची होती. पण माझा मूळ स्वभाव अगदी या भूमिकेच्या विरुद्ध असल्यामुळे सेटवर अनेक किस्से घडायचे. शूट सुरु झाल्यानंतर दिग्दर्शकांना अनेकदा मला अनेक गोष्टी सांगाव्या लागतं. अनेकदा, ‘हावभाव कमी कर..’, ‘अगं, श्रुती कमी बोल… तुला कमी बोलायचं या भूमिकेसाठी’ असं आठवण करून द्यावी लागायची. त्यामुळे राधा सारखं वागणं मला खरचं अवघड गेलं. अत्यंत बडबडी आणि बोलका चेहरा असल्याने मला ‘राधा’ साकारण अवघड जात होत. पण आमचे दिग्दर्शक विरेन प्रधान यांनी माझ्याकडून ते उत्तम पद्धतीने करून घेतलं.
“कडक” भूमिकेच्या शोधात… काम करताना माझ्यासाठी भाषा फार जास्त महत्त्वाची नसते. भूमिका खूपच वेगळी आणि छान असेल तर कोणत्याही भाषेपेक्षा मी त्या भूमिकेला आणि कामाला अधिक महत्व देते. मालिका, वेब आणि सिनेमा यांबद्दल बोलायचं झाल्यास, सर्वसामान्य लोकांना मालिकांचं अधिक आकर्षण असतं असं मला वाटतं. त्यांना ती कथा रोज पाहता येते, आणि आम्हा कलाकारांना त्यानिमित्ताने रोज त्यांच्यापर्यंत त्यांच्या घरी पोहचता येतं. एखाद्या मालिकेला पूर्णविराम लागला की, अगदी दुसऱ्याच दिवशी ‘नवी मालिका कधी?’, ‘नवी मालिका कोणती?’ असं विचारणारे मेसेज येतात. मालिका संपल्यानंतरच्या काळातील मधली प्रोसेस त्यांना न कळणारी असते. प्रेक्षकांना नेहमीच कलाकारांना मालिकेत बघायला आवडतं. पण मला चित्रपटामध्ये काम करणं अधिक आवडतं. कारणं एक अभिनेत्री म्हणून मला अनेक नव्या करायला आणि शिकायला मिळतात. त्यातून नवनवी आव्हानं मिळतात त्यातून नवनवीन अनुभव मिळतात म्हणून मला चित्रपटांमध्ये काम करणं सर्वाधिक आवडतं. पण प्रसिद्धीच्या दृष्टीने सांगायचं झाल्यास, मालिकेमुळे अजूनही लोकं ओळखतात ‘राधा….’ आणि ‘जागो मोहन प्यारे’मधील माझं काम लोकांच्या अजूनही लक्षात आहे. त्यामुळे मालिकाही तेवढ्याच जवळच्या आहेत.
नेहमीच नवं करण्याच्या प्रयत्नांत… आजवर केलेलं प्रत्येक काम मी वेगळं करण्याचा नेहमीच प्रयत्न केला आहे. ‘राधा हि बावरी’ मधील भूमिका माझ्या स्वभावामुळे आव्हानात्मक होती. तर ‘रमा माधव’ सारख्या ऐतिहासिक चित्रपटात ‘पार्वतीबाई’ साकारण हे वेगळी मेहनत होती. शिवाय, ‘जागो मोहन प्यारे’मधील मी साकारलेली मोलकरीण मला कधी साकारता येईल असं वाटलंही नव्हतं. मोलकरणीचा अभिनय मी करू शकेन का? कसं करता येईल? त्यासाठी काय वेगळी तयारी करावी? असे नानाविध प्रश्न काम करताना डोक्यात असायचे. शिवाय भूमिकेसाठी वेगळी गावरान भाषा मला जमेल का? अशा संभ्रमात असणाऱ्या मला तेही व्यवस्थित जमलं. त्यामुळे माझ्या वाट्याला आलेली प्रत्येक भूमिका मी वेगळ्या पद्धतीने साकारण्यासाठी मेहनत घेत राहिले आणि प्रेक्षकांनाही माझं काम आवडतं गेलं. हल्लीच नेटफ्लिक्स वरील ‘बार्ड ऑफ ब्लड’ नामक सिरीजमध्येही मी काम केलं आहे. त्यातीलही माझी भूमिका फार वेगळी आहे. प्रेक्षकांनाही ती नक्की आवडेल असा विश्वास आहे.
अभिनय आवडतो कारण… हल्लीच एका फोटोशूट दरम्यानचा किस्सा आहे. मेकअप आणि हेअर्स करता तासनतास बसायला मला खूप कंटाळा येतो. त्यामुळे प्रत्येक वेळी माझ्या मेकअप आर्टीस्ट आणि हेअर ड्रेसर्सना सतत घाई करायला सांगते. खरंतर एक-दीड तास आरशासमोर बसून राहणं, नट्टापट्टा करणं मला अनेकदा ‘वेस्ट ऑफ टाइम’ वाटतं. त्यामुळे मला अभिनय जास्त आवडतो कारण या सगळ्या गोष्टी झाल्यानंतर आपल्याला फक्त आणि फक्त कामावर लक्ष केंद्रित करता येतं. त्यामुळे अभिनय आणि मॉडलिंग या दोघांमधून मी अभिनयाची निवड करेन.
झाली लव्हस्टोरीला सुरुवात… मी आणि गौवरने ‘तुझी माझी लव्हस्टोरी’ नावाच्या सिनेमात एकत्र काम केलं होत. चित्रीकरण सुरु असताना आम्ही खूप चांगले मित्र-मैत्रीण होतो. काम संपल्यानंतर साधारणपणे सहा-आठ महिन्यानंतर आमची मैत्री वाढली आणि मग हळूहळू आम्ही प्रेमात पडलो. त्यानंतर ४ डिसेंबर २०१६ ला आम्ही लग्न केलं.
‘टिकटॉक’चा टी-ब्रेक… ‘टिकटॉक’वर मला फॉलो करणारा बराचसा मराठी क्राउड आहे. आधी मला यात अजिबात रस नव्हता. पण ‘जागो मोहन…’च्या सेटवरील टिकटॉकप्रेमी सहकलाकारांमुळे मला त्याची सवय लागली आणि मलाही ते आवडायला आणि जमायला लागलं. आता टिकटॉकवर छोटे-छोटे व्हिडीओ करायला मजा येते. मी ते खूप सिरिअसली घेत नसले तरी एक विरंगुळा म्हणून तो एक छान मार्ग आहे. त्यामुळे रिकाम्या वेळेत किंवा अगदी दोन शॉट्स दरम्यानच्या वेळेतील माझा टी-ब्रेक म्हणजे ‘टिकटॉक ब्रेक’ असतो.
दुर्लक्ष करणं योग्यचं… माझ्या अनेक सोशल मिडिया पोस्ट वरून ‘श्रुती’ बोल्ड अभिनेत्री म्हणून लोकांसमोर येते. मुळात सोशल मिडियाच्या माध्यमातून आपणच लोकांना सूट देत असतो. आपले फोटो, व्हिडीओ किंवा कोणत्याही पोस्टवर व्यक्त होण्याचा मार्ग आपण सोशल मिडियाच्या माध्यमातून त्यांना खुला करून देत असतो. मग त्यामुळे माझ्यावर होणाऱ्या टिकांवर मी किती लक्ष द्यायला हवं हे मी ठरवते. माझ्या वजनावरून, किंवा मी कंटाळलेल्या चेहऱ्यातील एखादा फोटो टाकला तर त्यावरूनही टिका होतं असते. पण मी त्यांच्याकडे दुर्लक्ष करत माझ्या कामाला अधिक महत्व देत. काम करत राहते. शिवाय, इंडस्ट्रीत काम हवं असेल तर जाड असणं धोक्याचं असतं हा समज आता मागे पडत चालला आहे. तुमच्या दिसण्यापेक्षा आणि तुम्ही कोण आहात, यापेक्षा कामाला अधिक महत्व दिलं जात याचं समाधान आहे.
अभिनेत्रीही असतात मैत्रिणी…. नेहा पेंडसे, हेमांगी कवी, संस्कृती बालगुडे या माझ्या अत्यंत जवळच्या इंडस्ट्रीमधील मैत्रिणी आहेत. त्यामुळे दोन अभिनेत्री मैत्रिणी असतात याचं उत्तरं माझ्यासाठी तर ‘होय’ असंच आहे. तुमची मैत्री तुम्ही कशी जपता आणि टिकवता यावर मैत्रीचं नातं अवलंबून असतं. त्यामुळे आमच्या मैत्रीमध्ये आम्हाला मिळणाऱ्या कामांवरून कधीच वाद झाले नाहीत. उलट प्रत्येकवेळी, प्रत्येकाच्या कामाचं कौतुक करत आणि त्यांना पाठींबा देत आम्ही पुढे चालत असतो. त्यामुळे मैत्री खूप चांगली राहू शकते यात शंका नाही. सुदैवाने माझ्या मैत्रिणी फक्त मैत्रिणी नसून ‘खरंचं-मैत्रिणी’ आहेत. त्यामुळे चांगल्या कामाचं कौतुक आणि वाईट काम सुधारण्याची उर्जा माझ्या मैत्रिणींकडूनचं मिळते.
रॅपीड फायर ० अभिनय आणि डान्स व्यतिरिक्त काय आवडतं? -ट्रेकिंग, फिरणं आणि अडव्हेनचर असणाऱ्या सगळ्या गोष्टी
अभिनय तसेच दिग्दर्शन अशी दुहेरी भूमिका बजावून अनेक आव्हानात्मक भूमिका पार पाडणारा नवखा अभिनेता “ऋषी मनोहर” बद्दल त्याच्या काही खास गोष्टी जाणून घेऊया ह्या आठवड्याच्या प्लॅनेट मराठी मॅगझीन च्या “स्टार ऑफ द वीक” मधून..
ऋषी राजेंद्र मनोहर
वाढदिवस : २० जानेवारी १९९८
जन्मठिकाण : पुणे
शिक्षण : BMCC बीएमसीसी (पुणे)
“पुरुषोत्तम करंडक ते दादा एक गुड न्यूज” / “इंडस्ट्रीत स्वतःची ओळख निर्माण करायची होती” मला खरंच वाटलं नव्हतं मी या इंडस्ट्रीत येईन. माझे वडील क्रिकेटर होते त्यामुळे मला क्रिकेट खेळण्याची आवड आहे. मी अांतर शालेय आणि कॉलेज दोन्हीकडे क्रिकेट खेळलो. कॉलेज मध्ये गेल्यावर मग सांस्कृतिक गोष्टींकडे कल वाढत गेला. मग नाटकं आणि बाकी गोष्टींमधली आवड निर्माण होत गेली. नंतर BMCC मध्ये ऍडमिशन घेतलं आणि पुरुषोत्तम आणि फिरोजी करंडक यांची सुरुवात झाली. कॉलेज मध्ये अनेक कार्यशाळांना जाणं यामुळे नाटकातली आवड जोपासत गेलो. अकरावीत असताना मी फिरोजी करंडक केलं. पुरुषोत्तम करंडक साठी सॉरी परांजपे हे नाटक केलं होतं आणि फिरोजी साठी इतिहास गवाह है? हे नाटक बसवलं होतं. या सगळ्या कॉलेज मधल्या स्पर्धांमुळे नाटकांची गोडी निर्माण होत गेली. मी आजवर ९ ते १० नाटक बसवली आहेत. प्रत्येक नाटकांच्या वेळी मी पहिले आई (पौर्णिमा मनोहर) सोबत बोलतो की तिला या बद्दल काय वाटतं. मी अनेकदा तिची याबद्दल मतं जाणून घेत असतो आणि या क्षेत्रात प्रत्येकाची कल्पक मतं असतात तर ते जाणून घेण्यासाठी तिची फार मदत होते. आजवर मी जेवढी कामं केली आहेत त्यात तिचा खंबीरपणे पाठींबा आहे. एका अभिनेत्रीचा मुलगा या पेक्षा स्वतःची ओळख निर्माण करून मला या इंडस्ट्रीत यायचं होतं. मी जी नाटक केली त्या दोन्ही नाटकांना करंडक आहेत. या गोष्टीमुळे मला “दादा एक गुड न्यूज” साठी अद्वैत दादा ने कास्ट केलं होतं. असा हा कॉलेज पासून सुरू झालेला प्रवास आज सुद्धा चालू आहे.
“भूमिकेमुळे अभिनय शिकलो”/ “महत्वपूर्ण भूमिका” “दादा एक गुड न्यूज” हे माझं पहिलं व्यावसायिक नाटक आहे. या नाटकाच्या निमित्ताने मला नाटकांची एक अनोखी आणि वेगळी प्रक्रिया शिकायला मिळाली. मी पुण्यात “आजकाल” नावाच्या संस्थेअंतर्गत या आधी प्रायोगिक नाटकं केली, तेव्हा नाटकं बसवली पण या नाटकांची प्रक्रिया ही पूर्णतः वेगळी आहे तर ती मला या नाटकामुळे शिकायला मिळाली. उमेश दादा, आरती, हृता या सगळ्याचं सिनियर मंडळी कडून ऑन स्टेज आणि ऑफ स्टेज नेहमीच शिकायला मिळालं. या नाटकातली “बॉबी” ची भूमिका फार वेगळी आहे. तो फार साधा – भोळा आणि प्रंचड खरा आहे तो खूप कमी व्यक्त होतो. हे पात्र जेव्हा मी वाचलं तेव्हा मला फार आवडलं आणि काहीतरी वेगळ्याचं पध्दतीने साकारायला मिळालं. हे पात्र साकारायला थोडं कठीण वाटलं होतं पण जसे प्रयोग होतं गेले तशी यातली भूमिका गवसत गेली. अद्वैत दादा अनेक गोष्टी सांगत गेला. कल्याणी पाठारे यांनी खूप कमालीने हे पात्र लिहिलंय. या सगळ्या गोष्टींमुळे एक अभिनेता म्हणून अनेक गोष्टी या पात्रा कडून शिकता आल्या. अभिनयातील अनेक पैलू या भूमिकेमुळे उलगडत गेले. उमेश दादा प्रत्येक वेळी अगदी छोट्या गोष्टी सांगत राहायचा त्यामुळे अभिनेता म्हणून काम करताना बॉबी ही भूमिका खूप महत्वपूर्ण आहे आणि खूप काही शिकवून जाणारी आहे.
“इतिहास गवाह है? आहे खास” / नाटकं आहे खास ….” मला सगळीचं नाटकं आवडतात पण आम्ही फिरोजी करंडक साठी “इतिहास गवाह है? “हे नाटकं केलं होतं. फिरोजी असल्यामुळे यात डान्स आणि संगीत हे लाइव्ह आहे आणि मी कलाकार म्हणून यात काम सुद्धा करतो. कारण नाटकांत काम करून ते नाटकं बसवणं या सगळ्यांचा आनंद या एका नाटकामध्ये काम करताना मिळतो. त्यामुळे हे नाटकं मला करायला आवडतं आणि हे तेवढचं खास सुद्धा आहे.
“लवकरचं प्रायोगिक नाटक” नाटकांसाठी विषय काय निवडेन हे माहीत नाही पण पुढच्या दोन – तीन महिन्यात मी “आजकाल” या संस्थेच्या अंतर्गत एक २ अंकी प्रायोगिक नाटक बसवतो आहे आणि हे लवकरचं प्रेक्षकांच्या भेटीला येईल. “नाटकं करणं आव्हानात्मक” मला नाटकं करणं हे काम प्रचंड अवघड आहे असं वाटतं. नाटकं बसवून त्यात अभिनय करणं हा माझ्यासाठी टास्क होता. मग इतिहास गवाह है? मध्ये मी मुख्य भूमिकेत असायचो तर ती ४० ते ४५ मिनिटं मी रंगमंचावर राहून मला अभिनय आणि दिग्दर्शन सुद्धा योग्य पार पडतंय ना याकडे लक्ष द्यावं लागायचं. या गोष्टी सतत डोक्यात ठेवून ते नाटकं उत्तम रित्या पार पडलं पाहिजे हे आव्हानं होतं. दादा एक गूड न्युज आहे मध्ये स्वतःहा मधल्या दिग्दर्शकाला पूर्णतः बाजूला ठेवून फक्त अभिनय करायचा होता तर हे ही माझ्यासाठी आव्हानात्मक होतं आणि ही गोष्ट मला हळू हळू जमतं गेली असं मला वाटतं.
“आई सोबत काम करायचंय” आजपर्यंत आई सोबत काम करण्याचा काही योग जुळून नाही आला पण मला तिव्रतेने आई सोबत काम करण्याची इच्छा आहे. आई कोणत्या पध्दतीने काम करते आणि मी काय काम करतो हे जाणून घेण्यासाठी आई सोबत काम करायचंय.
“वेबची लाट” मला मागच्या वर्षी वेब साठी ऑफर आली होती पण नाटकांच्या गडबडीमूळे ते राहून गेलं. आपल्याकडे सध्या वेबची लाट आली आहे. प्रत्येक जण युट्युब किंवा वेब वर काम करतांना बघायला मिळतो त्यामुळे टीव्ही सोबत वेब वरच्या विषयांत होणारी वाढ बघता आता मला चांगली स्क्रिप्ट आणि रोल आला तर १००% मी वेब वर काम करेन.
“कौतुकाची थाप” नुकतंच आमच्या “दादा एक गुड न्यूज” चा शंभरावा प्रयोग पार पडला आणि त्याला जितू दादा (जितेंद्र जोशी) आला होता त्याला नाटक आवडलं, माझं काम आवडलं आम्ही तासभर यावर चर्चा केली. नाटकांविषयी त्याने एक पोस्ट सोशल मीडियावर टाकली तर हे मला खूप जास्त भावलं. माझ्यासाठी कामाची प्रेरणा आणि ऊर्जा देऊन जाणारं हे होत. माझ्या कामाची कुठेतरी दखल घेतली जाते आहे हा एक वेगळा अनुभव आनंद देऊन जाणारा होता. मला जितेंद्र जोशी हा अभिनेता फार आवडतो तर या नटाकडून माझ्या कामाला मिळणारी दाद, पोचपावती आणि कौतुकाची थाप माझ्यासाठी खूप मोठी गोष्ट होती. “ड्रीम वर्क” मला सुमित राघवन प्रचंड आवडतो म्हणून सुमित राघवन आणि जितेंद्र जोशी या दोन अभिनेत्यांसोबत काम करायला नक्की आवडेल.
“नाटक आणि बरंच काही…” चहा, नाटक, माझी डायरी या गोष्टींशिवाय मी राहू शकत नाही.
“मोबाईल आवडीचा” मी जास्त मोबाईल वापरतो त्यामुळे मोबाईल हेच आवडतं गॅजेट आहे.
आवडता अभिनेता : उमेश कामत, जितेंद्र जोशी, संजय मोने – उमेश कामत आणि जितेंद्र जोशी
अभिनय, दिग्दर्शन की निर्मिती – दिग्दर्शन
नाटक की वेबसेरीज – नाटक
दादा
एक गुड न्यूज मधला बॉबी ते “इतिहास गवाह है? या नाटकांची पर्वणी
प्रेक्षकांना देणाऱ्या या हँडसम अभिनेत्याला त्यांच्या पुढील वाटचालीसाठी
प्लॅनेट मराठी कडून खूप खूप शुभेच्छा!
“अस्मिता ते स्वराज्य रक्षक संभाजी” अश्या अनोख्या मालिकांचा पल्ला गाठून रसिक प्रेक्षकांची मन जिंकणारी अभिनेत्री अश्विनी महांगडे. अभिनयाच्या सोबतीने सामाजिक कामाची जाणीव जपून ‘रयतेचे स्वराज्य परिपूर्ण किचन’ ची स्थापना करणाऱ्या या अभिनेत्रीचा अभिनय ते समाजकारण हा प्रवास उलगडून घेऊ या प्लॅनेट मराठीच्या स्टार ऑफ द वीक मधून…..
संपूर्ण नाव : अश्विनी प्रदिपकुमार महांगडे जन्मठिकाण : वाई वाढदिवस : २७ ऑक्टोबर १९९० शिक्षण : बीकॉम, हॉटेल मॅनेजमेंट
“पसरणी ते मुंबई वारी / आव्हानात्मक राणूअक्का” पसरणी हे माझं मूळ गाव जिथून माझं शिक्षण झालं. या खेडेगावातून अभिनयाचा प्रवास फार अवघड असतो. गावात काही अभिनयाचे धडे देणारे काही क्लास नव्हते. माझे वडील अभिनय आणि दिग्दर्शन करून वाईत राज्यनाट्य स्पर्धेसाठी काम करायचे. त्यांच्या कडूनचं अभिनयाचे धडे गिरवत गेले. वडिलांच्या मनात कुठेतरी होतं की मी अभिनेत्री व्हावं, आपण काही करू शकलो नाही. आपल्या मुलीने या क्षेत्रात पाऊल टाकावं म्हणून पसरणी मधून नाटक, एकांकिका करत करत इंडस्ट्रीत पोहचले. एका खेडेगावातून सुरू झालेला प्रवास मुंबईत अभिनयासाठी घेऊन आला. मुंबईत आल्यावर मी ऑडिशन देत होते. अस्मिताच्या आधी मला चंद्रकांत कुलकर्णी यांच्याकडे नाटक करण्याची संधी मिळाली. अस्मिता मालिकेतून निवड झाल्याचा फोन आला आणि तेव्हा आनंद ही झाला, पण आपल्याला आता अजून जवाबदारी ने काम करायचं आहे याची जाणीव झाली. अस्मिता पासून सुरु झालेला प्रवास आणि झी सोबत एक अनोखं नातं इथून घडत गेलं. अस्मिता नंतर मला “स्वराज्य रक्षक संभाजी” मधून ऑडिशनसाठी फोन आला पण तो राणूअक्का या व्यक्तीरेखेसाठी नव्हता तर गुप्तहेर लाडी या भूमिकेसाठी विचारणा आली. मग ऑडिशन देऊन दोन दिवसांनी मला समजलं की आपलं या मालिकेत कास्टिंग नाही झालंय. जेव्हा यासाठी कास्टिंग नाही झालं तेव्हा खरंच रडले होते. कारण एवढ्या सुंदर मालिकेसाठी आपल्याला काम करायला मिळणार नव्हतं. पण मला पुन्हा आठ दिवसांनी सेटवरून लुक टेस्ट साठी फोन आला होता आणि क्षणात मी हो म्हणून सांगितलं आणि सेटवर गेल्यावर माझ्या हाती “राणूअक्का” च स्क्रिप्ट आलं. मला या भूमिके विषयी माहीत नव्हतं. मग इथून या भूमिकेसाठीचा अभ्यास सुरू झाला. राणूअक्का या संभाजीच्या मागे उभं राहणार एवढं मोठं पात्र होतं. हे आजवर कुणाला माहीत देखील नव्हतं. कास्टिंग झाल्याचा आनंद खूप होता पण सगळ्याचं गोष्टी नवीन होत्या अगदी कलाकारांपासून ते साडी मध्ये वावरण इथं पर्यंत गोष्टी शिकायला लागल्या. साडीत कसं चालावं किंवा सवय कशी करावी हे मला पल्लवी ताईने शिकवलं. लेखक प्रताप गंगावणे यांनी मला या भूमिकेसाठी फार मदत केली प्रत्येक सहकलाकार हा शिकवतं असतो त्यांच्याकडून गोष्टी शिकत गेले. माझे खूप सीन हे अमोल कोल्हें सोबत होते यामुळे हे फार चॅलेंजिंग होतं. सुरुवातीला मी त्यांच्या सोबत काम करायला घाबरायचे. अमोल दादांचे अनेक सीन हे वन टेक असायचे, त्यामुळे आपल्यावर काम करताना एक वेगळीच जवाबदारी असायची की आपलं पाठांतर चोख असायला हवं. पण हळूहळू त्यांच्या कडून गोष्टी शिकत गेले आणि त्यांनी मला समजून घेऊन काम केलं. प्रत्येक सहकलाकारासोबत त्यांचं वागणं हे कमाल आहे. आता यात रुळत जाऊन काम करते आहे. आता कुठे बाहेर फिरताना लोक सांगतात की तुम्ही आमच्या सुद्धा अक्कासाहेब आहात तर ही कामाची पोचपावती मिळणं फार मोलाची आहे आणि ती या मालिकेमुळे मिळाली यांचा जास्त आनंद आहे.
“बहुपैलू तयारी ने साकारली भूमिका / तलवार बाजी शिकले” ऐतिहासिक भूमिका करताना अनेक गोष्टीचं भान ठेवून काम करावं लागतं. व्यक्तिरेखेचा आदब जपून ती योग्यरित्या लोकांपर्यंत पोहचवावी लागते. राणूअक्का आजवर कोणी साकारली नसल्यामुळे ती योग्यरित्या सांभाळून घेऊन भूमिका निभावणं फार आव्हानात्मक होतं. मला सेटवर तलवारबाजी शिकवण्यात आली. जेव्हा माझे सीन नसायचे तेव्हा मी कार्तिक सर आणि जोत्याजी ची भूमिका बजावणाऱ्या गणेश दादा यांच्या कडून तलवार बाजीचे धडे घेतले. दिलेरखानाच्या छावणी मधला सीन शूट करत होतो तेव्हा पाच तास तो एक सीन शूट करत असताना तलवारबाजी केली आणि दुसऱ्या दिवशी एवढा हात सुजला की तो बरा व्हायला अनेक दिवस गेले. माझ्या दृष्टीने ही सुद्धा एक प्रकारची तयारी आहे. व्यक्तिरेखा समजून घेऊन साकारणं हे फार महत्वपूर्ण आहे. मला मनाली साकारताना फक्त अभिनय करायचा होता पण राणूअक्का करताना मला अभिनया सोबत तलवारबाजी करायची होती. मला घोडेबाजी शिकण्याची इच्छा आहे आणि नक्कीच आयुष्यात हे पूर्ण करण्याचा प्रयत्न करेन. ऐतिहासिक पात्र साकारताना नऊवारी सांभाळून ते अनेक गोष्टी सांभाळून अभिनय करण्याची जवाबदारी असते. स्क्रिप्ट मधली वाक्य आणि त्यातले शब्द समजून उमजून घेऊन बोलणं हे देखील एक टास्क आहे. अशी अनेक अंगांनी तयारी करून एखाद पात्र साकारणं हे फार महत्त्वाचं आहे असं मला वाटतं.
“नाटकाच्या शोधात…” मी नुकताच एक चित्रपट केला, ज्यात माझा रोल खूप मोठा आहे. खूप वेगळी आणि छान स्टारकास्ट आहे. मला नाटकं, चित्रपट आणि मालिका या तिन्ही माध्यमातून काम करायला आवडेल आणि त्याचं सोबतीने खास करून वेब सिरीज करायला आवडेल . पण आता मला नाटक करायचंय ते फार जवळचं असं वाटणार माध्यम आहे. मी सध्या नाटकाच्या शोधात आहे.
“वेबसरीज करताना…” माझी मैत्रीण (भाग्यशाली राऊत) आणि मी आम्हा दोघींना काहीतरी वेगळ अनुभवायचं आणि करायचं होतं. ती लेखिका आहे आणि कॉलेज पासून एक ठरलेलं होतं आपण काही तरी सोबत येऊन करू या. तर हे करण्यासाठी आम्हाला १२ वर्ष गेली. वेब चा बोलबाला होता म्हणून वेबसेरीज करू या हे पटकन डोक्यात आलं. या सगळ्यात शिकायला खूप काही मिळालं. मुलींसाठी काहीतरी करू या मग विषय निवडता निवडता मासिक पाळी हा विषय घेऊन आम्ही “महावारी” या सिरीज मधून तो लोकांसमोर घेऊन आलो. तेव्हा मी सिरीज निर्मिती करून दिग्दर्शन करत होते. हा अनुभव माझ्यासाठी नक्कीच अनोखा आणि शिकवून जाणारा होता. ज्या मुलींनी आजवर अभिनय नाही केला अश्या काही मुलींनी या निमित्ताने अभिनय केला. खेडेगावात घडणाऱ्या छोट्या छोट्या गोष्टी टिपण्यासाठी म्हणून ही सिरीज केली. लवकरचं नवा विषय घेऊन आम्ही पुन्हा लोकांसमोर येणार आहोत.
“गावाकडच्या गोष्टी मांडायला आवडतील ” / लवकरचं नवीन वेबसरीज…. असे अनेक विषय आहेत जे लोकांसमोर मांडता येऊ शकतात. आताचं उदाहरण घेऊ शकतो की आपल्याकडे जो महापूर आला. मी साताऱ्याची आहे, ही भीषण परिस्थिती मी पाहिली आहे. अशी परिस्थिती येताना त्यांच्या आधी काहीतरी होतं असेल ना म्हणून लोकांमध्ये जनजागृती निर्माण करण्यासाठी या विषयाला अनुसरून वेबसेरीज करू शकतो. मला खेडेगावातल्या गोष्टी मांडायला आवडतात आणि माझ्या नव्या वेब सिरीजचा विषय लवकरचं सगळ्यांसमोर येणार आहे.
“लोकांची भूक भागवणारं रयतेचे स्वराज्य परिपूर्ण किचन” रयतेचे स्वराज्य परिपूर्ण किचन सुरू करण्याचा कारण स्वराज्य रक्षक संभाजी ही मालिका आहे. मालिका करताना आपण एक माणूस म्हणून घडत असतो आणि आपल्यात आतून बाहेरून अनेक बदल होत असतात म्हणून मालिका करताना माझ्या विचार सारणीत बदल झाला आणि समाजाचं आपण काही तरी देणं असतो ही भावना जागृत झाली. आम्ही सगळ्यांनी सोबत येऊन “रयतेचे स्वराज्य प्रतिष्ठान” ची स्थापना केली. प्रतापगडावर जाऊन आम्ही शपथ घेतली की या मार्फत होणारी कामं ही समाजासाठी असतील म्हणून यांची निर्मिती झाली. या प्रतिष्ठाना अंतर्गत पहिला उपक्रम म्हणून या लोकांच्या काही रोजच्या गरजा भागवू म्हणून लोकांना जिथे पोटभर जेवायला मिळेल या संकल्पनेतून रयतेचे स्वराज परिपूर्ण किचन सुरू झालं यांची पहिली शाखा आम्ही मीरा रोड ला सुरू केली. बेघर लोकांना या मार्फत मोफत जेवण पुरवलं जात आणि अगदी ४० रुपयांत लोकांची भूक भागेल म्हणून हा छोटासा प्रयत्न केला होता आणि याला लोकांचा उत्तम प्रतिसाद लाभतो आहे. माणसाच्या रोजच्या गरजा भागवण्यासाठी हा उपक्रम आहे. हे करण्यात एक वेगळंचं सुख आहे.
“या गोष्टींशिवाय राहू शकत नाही” मोबाईल, अभिनय, आणि माझं घर या गोष्टींशिवाय मी नाही राहू शकत.
“मानधनाची मोठी तफावत” मानधना बद्दल जेव्हा निर्माती म्हणून याकडे बघते तेव्हा मराठी आणि हिंदी चॅनेल मध्ये फार तफावत जाणवते. मराठी आणि हिंदीत दोन्ही कडे मानधन वेगळ्या तऱ्हेचे दिलं जातं. एक अभिनेत्री म्हणून मला जिथे योग्य मानधन दिलं जात आणि चांगलं काम माझ्याकडे येतं तिथेच मी काम करते आणि यात मी खुश आहे.
“खूप बोल्ड भूमिका नाही जमणार” मी स्क्रिप्ट वाचून ठरवेन की ते कितपत मला जमणारं काम आहे. मी स्वतः फार बोल्ड भूमिका नाही करू शकतं हे मला माहित आहे. त्यामुळे खूप बोल्ड भूमिका असेल तर मी ती नाही करणार.
“इंडस्ट्रीत होणारा Groupism, गॉसिप कशाला हवं” खूप लोकं ग्रुप करून राहतात. अजून एक गोष्ट आणि माझा वैयक्तिक अनुभव आहे की लोक तोंडावर छान बोलतात आणि आपल्या मागे फार वाईट बोलतात, मला या गोष्टी फार खटकतात. खोटं वागून लोक इंडस्ट्रीत वावरतात म्हणून हे खटकतं.
“कास्टिंग काऊच भयंकर” मी जेवढं काम केलं तेवढ्यात मला काही असा अनुभव नाही आला. कास्टिंग काऊच हा भयंकर विषय आहे.
“राजकारणात करणार प्रवेश” विधानसभा तोंडावर असल्या कारणामुळे मला अनेक ठिकाणी हा प्रश्न विचारला जातो. वडिलांकडून मी अभिनयाचे धडे घेतले तसेच राजकारणाचे धडे सुद्धा त्यांच्याकडून मिळाले. ते चांगले कार्यकर्ते आणि नेते आहेत असं म्हणायला हरकत नाही. आज राजकारणी माणूस निवडून येऊन पुढे आपल्यासाठी निर्णय घेतात, प्रत्येक व्यक्ती ही या राजकारणाचा भाग असते. आपण मतदान करून यांचा एक भाग होतो म्हणून मी स्वतःला राजकारणाचा भाग मानते. प्लॅनेट मराठीच्या माध्यमातून मी एक सांगू इच्छिते की मी भविष्यात नक्कीच राजकारणात प्रवेश करणार आहे. “काम नसताना अनेक गोष्टी शिका” इंडस्ट्रीत भेदभाव असा होत नाही पण जेव्हा मी राणूअक्का हे पात्र साकारलं त्यानंतर मला लगेच दुसरी भूमिका मिळणं थोडं आव्हानात्मक असतं. जेव्हा आपल्याकडे काम नसतं तेव्हा आपण अनेक चांगल्या गोष्टी शिकू शकतो. लोकांच्या बोलण्याकडे दुर्लक्ष करून आपण आपल्या कामावर लक्ष केंद्रित करून अनेक नव्या गोष्टी शिकल्या पाहिजे असं मला वाटतं.
“थँक्स आई आणि मावशी” अनेकदा कामाच्या गडबडीत आपण आपल्या जवळच्या लोकांना थँक्स बोलत नाही. आज मला एक गोष्ट सांगावीशी वाटते ती म्हणजे मला माझ्या आई आणि मावशीला थँक्स बोलायचंय. या दोघींच्या मूळे आज मी इथे आहे. त्यामुळे थँक्स आई आणि मावशी.
भारतीय आणि पाश्चात्य संगतीचा सुंदर मिलाफ घडवून आपल्या व्हायोलिन मधून सादर करणारी व्हायोलिनिस्ट “श्रुती भावे” “इंडिवा” सारख्या बँड मधून आपल्या कामाची जादू संपूर्ण जगाला दाखवून देणारी तरुण वादक, अनेक दर्जेदार कार्यक्रम लिलया पार पाडणारी व्हायोलिनिस्ट “श्रुती भावे” सोबत गप्पा काही खास गप्पा प्लॅनेट मराठीच्या स्टार ऑफ द वीक मध्ये….
संपूर्ण नाव : श्रुती राजेंद्र भावे
जन्मठिकाण : नागपूर
वाढदिवस : २१ ऑक्टोबर
शिक्षण : एमए संगीत ( MA in Music )
“आईमुळे व्हायोलिनिस्ट झाले” माझं कुटूंब हेच कला या क्षेत्रातलं आहे. आई बाबा संगीतकार आहेत. आई सरिता भावे ही व्होकोलिस्ट आहे आणि बाबा व्हायोलिन वादक आणि सिव्हिल इंजिनियर होते. तर साहजिकचं त्यांच्या माझ्याकडून या क्षेत्रात यावं अशी अपेक्षा होती. माझं शालेय जीवन हे कथक्क शिकण्यात गेलं पण हे काही पुढे पूर्णपणे जोपासता नाही आलं. कॉलेज मध्ये असताना आईला वाटलं की मी व्हायोलिन शिकावं. मी त्यात गाणं गायचे. सुरूवातीला शिकण्यासाठी नकार देऊन मी हे वाद्य जबरदस्तीने हाती घेतलं, मग हळूहळू हे शिकण्याची आवड निर्माण झाली. वयाच्या २४ व्या वर्षी मी माझी कला लोकांसमोर सादर केली. माझ्या करियरची सुरुवात थोडी उशिरा झाली. यात आधी शास्त्रीय संगीत, मग सोबतीला नाट्य संगीत आणि मग सारेगमप ला पहिल्यांदा वाजवायला मिळालं. त्यात मध्ये मी रेल्वेत सरकारी नोकरी केली. तिकडून राम राम ठोकून पुन्हा ४ ते ५ महिने मी मग कामाच्या शोधात होते. तेव्हा मधल्या काळात असंच ऑर्केस्ट्रा मध्ये वाजवणं, विविध कार्यक्रमात वाजवणं असं चालू असताना मला हंमसिका अय्यर “इंडिवा” साठी विचारलं. इकडे उभं राहून व्हायोलिन वाजवायचं होतं. हा अनुभव घेत पुढे विविध बँड मध्ये वाजवून मग स्वतःचे काही कार्यक्रम केले आणि असा हा प्रवास चालू आहे.
“आणि गाण्याची संधी मिळाली”
आषाढ घन सुंदरा” हे गाणं ज्यांनी बनवलं आहे आशिष
“व्हायोलिन वाजवणं चॅलेंजिग आहे” खरंतर हे वाद्य पाश्चात्य देशात आणि दक्षिण भारतात अगदी प्रत्येक मुलगी व्हायोलिन वाजवताना आपल्याला बघायला मिळेल. कारण तिकडच्या प्रत्येक घरात कुठेतरी संगीत आहे. हे तिकडे परंपरागत चालू आहे. त्यांच्याकडे मुलांना हे शिकवलं जातं. आपल्याकडे एखादं गाणं ऐकलं की मग गाणं शिकण्याची किंवा वाद्य शिकण्याची आवड निर्माण होते. पालकांनी त्यांची जवाबदारी म्हणून एखादं वाद्य शिकवलं असं आपल्याकडे नाही आहे. आईमुळे मी हे शिकले माझ्यात ते शिकण्याची आणि पुढे नीट सांभाळून घेऊन काम करण्याची जिद्द होती म्हणून आजवर जे काही काम केलं ते शिकून केलं गेलंय. या क्षेत्रात काम करण्यासाठी शिकण्याची तयारी आणि संयम असावा लागतो. मला एखादं वाद्य वाजवणं हे फार चॅलेंजिंग वाटतं कारण हे आपलं शरीर नाही आहे हे आपल्या शरीराबाहेरचा एक भाग आहे, म्हणून त्यांच्या सोबत नाळ जोडायला वेळ जातो. आता कुठे आपल्याकडे लोकांना त्यांची कला दाखवायला मिळते आहे. आधीच्या लोकांच्या मानसिकतेमुळे या क्षेत्रात फार कमी मुली आल्या आहेत असं मला वाटतं.
“शिकण्याचा पाया भक्कम हवा” या क्षेत्रात येणाऱ्या सगळ्यांना एवढचं सांगेन की पाया खूप मजबूत असला पाहिजे. शास्त्रीय संगीत शिकण्याला काही पर्याय नाही. वेस्टर्न क्लासिकल किंवा इंडियन क्लासिकल शिका हे लक्षात घेऊन या क्षेत्रात यावं. नवीन शिकून त्यातून काहीतरी करण्याची एक तयारी आणि मानसिकता असली पाहिजे. काहींना फक्त शास्त्रीय करायचं असतं तर काहींना फक्त ऑर्केस्ट्रा, बॉलीवूड करायचं असतं, तर जे काही कराल त्याचा पाया भक्कम असू द्यात. आपल्यात संयम असायला हवा.
“कामाच्या अपेक्षा करून पैसे न मिळणं” इंडस्ट्रीत खटकणाऱ्या गोष्टी म्हणजे कधी कधी जे संगीतकार (म्युजिशियन) असतात ते व्हायोलिन हे वाद्य समजतं नाहीत. जर मला एखादं गाणं व्हायोलिन वर वाजवायचं असेल तर त्यांना ते कसं वाजवतात किंवा काय हे माहीत नसतं. तर तेव्हा तुम्ही काहीतरी वाजवा असं सांगतात. दुसरी गोष्ट ही की पैसे दिले जात नाही आणि अपेक्षा फार ठेवणं हे मला खटकत. गृहीत धरून पुढे जाण्याचा प्रकार इंडस्ट्रीत मध्ये फार घडतो.
“आई वडील हे पहिले गुरू” माझे आई – वडील हे माझे गुरू आहेत. माझे गुरुजी कलारामनाथन ते माझं प्रेरणा स्थान आहेत, कारण व्हायोलिन वरचं त्यांचं वाजवण्याचं परफेक्शन खूप मस्त आहे. इंडस्ट्रीत अशी अनेक लोकं आहेत ज्यांची कामं आवडतात. मला अभिषेकी बुवा चं गाणं फार आवडतं, ए आर रेहमान अशी अनेक लोकं आवडतात. अनेक सिनियर आणि ज्युनिअर आपल्याला कधी कधी अनेक गोष्टी शिकवून जातात.
“इंडिवा मुळे नवं वळण” माझ्या आयुष्यातला टर्निंग पॉईन्ट “इंडिवा” बँड होता. ऑल वूमन बँड मध्ये जेव्हा मी गेले तेव्हा माझ्या संगीतासाठी आणि वादनासाठी हा एक अफलातून अनुभव होता. माझ्या वैयक्तिक आयुष्यात आणि व्यक्तिमत्त्वात फार बदल झाले. मी नेहमी सलवार कुर्ती मध्ये वावरायचे मग इकडे येऊन फ्युजन स्टाईल फॉलो करायला मिळाली. स्वतःमधला बदल हा इथे येऊन उमगला आणि हा आयुष्यातला टर्निंग पॉईन्ट ठरला.
“संमिश्र संगीत करायचंय” मला ओरिजनल म्युझिक करायला आवडेल, फक्त मला ती एक संधी आणि इथे ती एक जागा मिळत नाही आहे. ओरिजनल म्युझिक जे विविध जॉनर मधलं असेल, अल्बम करायला आवडेल, इंडियन क्लासिकल, जॅझ किंवा फोक असेल या सगळ्यांच संमिश्र संगीत मला नक्कीच करायला आवडेल. “गोष्ट ट्युनिंग ची” या दोन्ही संगीताचा मिलाफ जमवायला ट्यूनिंग फार महत्त्वाच असतं. दोन्ही संगीतात विशिष्ट ट्युनिंग असतं तर या गोष्टीचा विचार करून ट्युनिंग च भान ठेवून हे जमवून आणलं जात. ट्युनिंग जमली की यांचा मिलाफ घडवून आणला जातो.
“बँड टिकवले गेले पाहिजेत” बँड ही गोष्ट छान आहे. फक्त ती जोपासली जाऊ नये तर बँड टिकवता आले पाहिजेत. बँड हे टिकत नाहीत. कारण बँड म्हंटलं की ओरिजनल म्युझिक आलं मग प्रमोशन आलं तर यासाठी फार खटाटोप करावा लागतो. बॉलिवूड बँड किंवा गाणी याचं प्रमोशन किंवा प्रसिद्धी ही फार पटकन होते. तिकडे फार पैसे गुंतवले गेलेले असतात. फार सुमार गाणं, पैसा आहे म्हणून प्रमोट होतं. त्यामुळे लोकांच्या तोंडी हे गाणं आपसूक बसल जातं. बँड संस्कृतीला उत्साह देणारी गोष्ट हीच की लोकांनी तिला आपलंसं केलं पाहिजे. बँड हे पॅशन वर चालू केले जातात आणि बॉलिवूड बँड हे फार चालतात.
“सकारात्मक अनुभव” आपण आपलं संगीत हे जवाबदारी ने सादर केलं पाहिजे तर ते जगाला आवडतं. अनुभव चांगला येतो तर आपण दर्जेदार आणि उत्तम रित्या सादर केलं तर ते लोकांना आवडतचं. यामुळे आम्हाला आजवर खूप छान आणि सकारात्मक प्रतिसाद आला आहे. “कामासाठी कौतुकाची थाप” मी फार पटकन गोष्टी शिकते आणि त्या आत्मसात करते या बद्दल लोक कौतुक करतात. वाजवण्याचा अनोखा फोकस आणि सुरेल वाजावते म्हणून माझं कौतुक केलं जातं. गाणं येत असल्याने ते व्हायोलिन वर वाजवताना पटकन येत. तोंडात शब्द असतात तर मी शब्द वाजवण्याचा प्रयत्न करते. अश्या पोचपावत्या मिळत असतात लोक कामाचं कौतुक करतात हे जास्त भावत. “प्रवास आणि वाचन” मला प्रवास करायला प्रचंड आवडतो. कुठेतरी वर्ल्ड टूर करायला, नव्या जागा भटकायला आवडतात आणि वाचन आवडतं .
संपूर्ण नाव : राहुल संभाजी मगदूम जन्मठिकाण : पेठ वाढदिवस : २१ जानेवारी १९९१ शिक्षण : एमकॉम, बीएड
“मला लय कॉन्फिडान्स हाय” हा संवाद गाजवून प्रत्येक घराघरात पोहचलेला अभिनेता सगळ्यांचा लाडका लागिर झालं जी मधील “राहुल्या” म्हणजे राहुल मगदूम. खऱ्या आयुष्यातील राहुल ते मालिकेतील राहुल्या हा अनोखा पल्ला गाठून यशाची उंची “राहुल मगदूम” याने गाठली आहे. राहुल मगदूम सोबतच्या काही खास गप्पा प्लॅनेट मराठीच्या स्टार ऑफ द वीक मधून…..
“अनपेक्षित घडलेली पहिली भूमिका” माझ्या पहिल्या मालिकेला मिळालेली प्रसिद्धी आणि हा एवढा प्रतिसाद हे माझ्यासाठी फार अनपेक्षित होतं. मला वाटलं नव्हतं की मी इथंपर्यँत कधी पोहचेन. मी ग्रामीण भागातून आलो आहे तर मुंबईशी एवढा संपर्क होईल आणि एवढं यश मिळेल असं कधीच वाटलं नव्हतं. माझ्या पहिल्या मालिकेतील भूमिका ही झी मराठी सारख्या वाहिनीसाठी आहे हे अगदीच अनपेक्षित होतं. एवढी मोठी भूमिका मिळणं हे खूप मोठं यश आहे.
“नाटकचं करायचंय” माझ्या अभिनय कारकिर्दीची सुरुवात ही रंगभूमी पासून झाली आहे. पण गेल्या दोन वर्षात मालिकेमूळे नाटक मागे पडलं म्हणून आता नाटक करायला आवडेल. आता प्रयोगिक नाटकं करायची आहेत.
“BMW ची गंमत” जयदीप शिंदे या माझ्या मित्राने BMW घेतली आणि त्याने मला पूजनासाठी बोलवलं होतं तर पूजन करून मित्राने ते फोटो सोशल मीडियावर टाकले तर या फोटो मुळे मीच BMW घेतली असं सगळ्यांना वाटलं तर असा हा मजेशीर किस्सा या बाबतीत घडला होता.
“राहुल्याच्या कॉन्फिडान्स ची गोष्ट” मालिकेत मी दुसरा तिसरा सीन करत असताना मला जाणवलं की राहुल्या ची भूमिका की फार साधी, सरळ आणि फार संथ आहे. हा आरामात, संथपणे वागणारा राहुल्याला फुल कॉन्फिडन्स दिला त्या एका संवादाने. मालिकेत हा संवाद थोडा मी माझ्या भाषेत आणि थोड्या वेगळ्या सुरात बोलायला सुरुवात केली त्या कॉन्फिडन्स ला कॉन्फिडान्स असा उच्चार केला तर हे अचानक सीन करताना सुचलं आणि ते मी कॅमेरा समोर सादर केलं, मग हे वेगळं वाटायला लागलं म्हणून मी अनेक सीन ला हे वाक्य पेरत गेलो. कॉन्फिडान्स या एका शब्दामूळे राहुल्या ची अनोखी ओळख निर्माण झाली. मग आता कधीही लोकं भेटली की हा संवाद म्हणायला लावतात. हे फार मजेशीर आहे त्यामुळे मला आवडतं.
“राहुल्या ने दिली नवी ओळख” राहुल पासून राहुल्या हा संपूर्ण महाराष्ट्रात पोहचला. या भूमिकेने नवीन ओळख दिली. राहुल हा फक्त गाव, गल्लीत आणि आमच्या परिसरात माहीत होता पण हा राहुल्या महाराष्ट्रात आणि त्यांच्या बाहेर जाऊन लोकांना समजला. माझ्यासाठी ही भूमिका फार आव्हानात्मक होती आणि ती भूमिका साकारून ती प्रसिद्ध होते तेव्हा एक वेगळं समाधान मिळतं तर माझ्या या भूमिकेमुळे वैयक्तिक आयुष्यात फार फरक पडला आणि ही संधी माझ्यासाठी फार महत्त्वपूर्ण ठरली.
“हळव्या मनाचा तत्वनिष्ठ राहुल” खऱ्या आयुष्यात राहुल थोडा हळवा आहे आणि तो फार तत्वनिष्ठ आहे. मी स्वतःला काही नियम घालून घेऊन तत्व पाळून मी वागतो.
“अश्या गोष्टी ज्या शिवाय राहू शकत नाही. अभिनय, वाचन, पावसात फिरणं, मित्रांना भेटणं, आईच्या हातची अळूची वडी, भरलेली वांगी आणि भाकरी!
“सामाजिक संघर्षाची कहाणी” “पळशीची पीटी” हा ग्रामीण भागातील चित्रपट आहे. समाजाने घालून दिलेल्या रूढी आणि परंपरा यावर भाष्य करणारा हा चित्रपट आहे. एका हट्टी हवालदाराची भूमिका मी साकारतो आहे.
“मालिकेमुळे घराघरात पोहचलो” “लागीर झालं जी” या मालिकेनं मला महाराष्ट्रातील घराघरात पोहचवलं. माझी पहिली मालिका ही एवढ्या मोठ्या वाहिनीवर आली त्यामुळे एक वेगळाच आनंद होता. या मालिकेनं खूप चांगले जीवाभावाचे मित्र (भय्यासाहेब, अज्या, विक्या) दिले. सगळ्यात मोठी गोष्ट ही की या मालिकेमुळे मला उत्तमरित्या कॅमेरा समोर काम करता आलं.
“बालनाट्य ते मालिका” मी सातवी आठवीत असताना गणपतीच्या मंडळात नाटकात भाग घ्यायचो. गणपतीच्या मंचावरून अभिनयाची सुरुवात झाली मग शाळेत असताना बालनाट्य करायचो. कॉलेज मध्ये युथ फेस्टिव्हल, सवाई, पुरुषोत्तम करंडक, राज्यनाट्य अश्या अनेक नामांकित स्पर्धांसाठी नाटकं, एकांकिका करायचो. त्या जिंकून यायचो आणि इथून एक खरी सुरुवात झाली. एक व्यावसायिक नाटक केलं यानंतर माझे गुरू जंगम सरांनी मला “पळशीची पीटी” साठी विचारलं तर हा चित्रपट करतांना तिथे तेजपाल वाघ या चित्रपटाचे संवाद लिहीत होते तर त्यांनी मला लागीर झालं जी या मालिकेत राहुल्या च्या भूमिकेसाठी घेतलं.
“एकांतात वाचन आणि कोकण फिरणं” मला अभिनया व्यतिरिक्त पावसाळ्यात कोकणात फिरायला खूप आवडतं कोकण हे आवडीचं आहे. फिरण्यासाठी मी तिकडे जातो. एकांतात वाचन करायला आवडतं. “अभिनेता नसतो तर…” अभिनेता नसतो तर शिक्षक झालो असतो. मला शाळेत मुलांना शिकवायला आणि त्यांच्या सोबत गप्पा मारून त्यांची नाटकं बसवायला आवडतात. अभिनेता नसतो तर शिक्षक म्हणून जगलो असतो.
“ड्रीम वर्क” मला भविष्यात नवाजुद्दीन सिद्दकी सोबत काम करायचं हे माझं ड्रीम वर्क असेल.
“चित्रपट आणि नवीन नाटक” माझा आगामी “पळशीची पीटी” हा चित्रपट येणार आहे आणि वग नाट्य करायचंय. हा वग नाट्य प्रकार आणि यातलं एखाद नाटक मला करायचं.
रॅपिड फायर….हे कि ते !
खऱ्या आयुष्यातला राहुल की मालिकेतील राहुल्या ? मालिकेतील राहुल्या
आवडता अभिनेता : निखिल चव्हाण, तेजपाल वाघ, नितिश चव्हाण – निखिल चव्हाण
आवडती अभिनेत्री : शिवानी बोरकर, किरण धाने – किरण धाने
मालिका, चित्रपट की नाटक – नाटक
मुंबई की सातारा : सातारा
खऱ्या आयुष्यात कोणाला डेट करतोस – अजूनतरी नाही
अभिनेता राहुल मगदूम ला प्लॅनेट मराठी मॅगझीन तर्फे भावी आयुष्यासाठी मनःपूर्वक शुभेच्छा!
अनेक गाजलेल्या शीर्षक गीतांची गीतकार, सूत्रसंचालक, लेखिका तसेच पत्रकार अशी बहुपैलू ओळख घेऊन जगणारी प्रसिद्ध गीतकार “अश्विनी शेंडे” फक्त गीतकार एवढी ओळख न ठेवता “अक्षरा क्रियेशन” ची निर्मिती करणारी निर्माती ह्यांच्या बद्दल जाणून घेऊ या प्लॅनेट मराठी मॅगझिनच्या “स्टार ऑफ द वीक” मधुन….
संपूर्ण नाव : अश्विनी चंद्रशेखर शेंडे / अश्विनी जयदीप बगवाडकर
जन्मठिकाण : मुंबई वाढदिवस : ३० ऑक्टोबर १९८३ लग्नाचा वाढदिवस : १८ डिसेंबर शिक्षण : एमए (MA) मराठी, डिप्लोमा इन पत्रकारिता
“कॉलेज मधून गीत लेखनाची सुरुवात” मी तेव्हा ठरवलं होतं की अभिनेत्री व्हायचं. कॉलेज च्या शेवटच्या वर्षी मी सगळं सोडून फक्त अभ्यास केला आणि कॉलेज मध्ये पहिली आले. कॉलेज पासूनचं नाटकाशी एक नाळ जोडली गेली होती मग तेव्हा कुठेतरी मनात प्रश्न उभा राहिला काय करू? आईची इच्छा होती प्राध्यापिका व्हावं, मग बाबांनी तेव्हा सांगतील तुझ्यात लिखाणाचा एक गुण आहे, मराठी विषय घेऊन बॅचलर केलं आहेस तर पत्रकारितेचा विचार कर. पत्रकारितेचा अभ्यास करता करता इंडियन एक्सप्रेस मध्ये काम मिळालं असं करून अनेक वर्षे पत्रकारिता केली. पत्रकारिता करताना अनेक ओळखी होत गेल्या, मी एका मॅगझीन साठी कॉलम लिहायचे, ते कॉलम वाचून मला अपर्णा पाडगावकरांनी “कळत नकळत” या मालिकेसाठी संवाद लिहिण्याची संधी दिली. संगीतकार निलेश मोहरीर सोबत माझा पहिला चित्रपट “आभास हा” प्रेक्षकांच्या समोर आला. मी आणि निलेश आम्ही एक टीम म्हणून आजवर अनेक कामं केली, अजूनही करतो आहोत तर खऱ्या अर्थी तिकडून गीतलेखनाची सुरुवात झाली.
“आयुष्यभर जगणारा लेखक”
तरूणाई पूर्वी पासून या क्षेत्राकडे वळत नव्हती. आपण हल्ली हे बघतो जर इंडस्ट्रीत १०० लोक जात असतील तर त्यातल्या काही लोकांना अभिनेता व्हायचं असतं, उरलेल्या लोकांना दिग्दर्शक व्हायचं असतं. यातून जी काही लोकं राहतात ते मेकअप आर्टिस्ट, लाईट्स, लेखक, कलादिग्दर्शन याकडे वळतात. “गीतलेखन” हे क्षेत्र पडद्यामागचं आहे. लोकांना ग्लॅमर च आकर्षण जास्त असतं पण मला असं नेहमी वाटतं की एका विशिष्ट काळा नंतर हे ग्लॅमर कुठेतरी कमी होतं. अभिनेता म्हणून वावर कमी होतो, तर अभिनय आणि बाकी क्षेत्रात एका काळा नंतर आपलं वय कुठेतरी आपल्या कामाच्या आड येतं पण लेखक हा आयुष्यभर लेखक म्हणून जगत असतो. आज एवढं वय होऊन ही गुलजार साहेब आहेत, जावेद सर आहेत ते इतकी वर्षे लिहितात. म्हणून मला वाटतं की हे एक असं क्षेत्र आहे जिथे तुमचं वय आडवं येत नाही. जेवढं वयाने मोठं होत जातो तेवढं लिखाणाच्या बाबतीत प्रगल्भ होत जातो ही लेखनाची खरी गंमत आहे. जर तरूणाई या क्षेत्रात येत असेल तर त्यांनी फार लक्ष केंद्रित करून लिखाण करावं. कॉलेज मध्ये कविता करणं आणि एक गाणं लिहिणं यात खूप फरक आहे. आजच्या घडीला “गुरू ठाकूर” हा असा कवी आहे की ज्याचं गाणं लाखो लोकांच्या प्ले लिस्ट मध्ये असतं संदीप खरे, वैभव जोशी जश्या कविता लिहितात अश्या ताकदीच्या कविता लिहिणं हे फार महत्त्वाच आहे आणि ते तेवढं सोप्प नक्कीचं नाही. आज माझं एखादं गाणं कोणाची रिंगटोन म्हणून वाजतं तेव्हा फार छान वाटतं. मन केंद्रित करून लिहिणं महत्त्वाच असतं. लेखन ही एक अशी कला आहे जी शिकवता येत नाही, यात सुद्धा एक साचेबद्धपणा आहे, पण तो ज्याला शिकवता येतो ज्यांच्यात लिखाणाची प्रतिभा असते. जी तरूणाई या क्षेत्रात येऊ पाहते त्यांना एवढचं सांगेन खूप कष्ट करावेच लागतात पण स्वतःला फार अपडेट ठेवावं लागतं. आपल्या आजूबाजूला लेखक काय लिहितात हे सतत बघावं की काय नवीन येतंय, नवीन गाणी ऐकावी, प्रत्येक लेखकाला आणि कवीला फॉलो करावं त्यांची काम बघावी. जर आपला कवी मित्र काही छान लिहीत असेल तर त्याला तेवढ्याचं आत्मियतेने कौतुक करायला पाहिजे. आजच्या काळात फक्त कागदावर लिखाण करण्यापेक्षा सतत नवीन गोष्टी ऐकल्या पाहिजे.
“फोटोग्राफी आणि कुकिंग आवडीची” लिखाण सोडून मला फोटोग्राफी आणि स्वयंपाक करायला फार आवडतो. या दोन कला सुद्धा फार जवळच्या आहेत. याने मला प्रचंड आनंद मिळतो. माझं असं ठाम मत आहे की फोटोग्राफी आणि स्वयंपाक करायला कोणत्याचं महागड्या गोष्टींची गरज लागत नाही. आपल्याकडे फोटोग्राफी साठी एक विशिष्ट नजर असायला हवी. हळद , तिखट अश्या साध्या गोष्टींनी आपण उत्तम स्वयंपाक करू शकतो. जर मला कुठल्या सिरीयल चा भाग लिहून कंटाळा आला तर मी ब्रेक म्हणून किचन मध्ये जाऊन काहीतरी बनवते.
“उत्सुकतेने काम करता आलं पाहिजे, कलाकारांनी कधीच स्थिरावू नये” एक गीतकार म्हणून माझा आज वरचा प्रवास आणि अनुभव खूप मस्त आहे या पुढे ही राहील. मला काम करताना नेहमी चांगली माणसं भेटत गेली, एका कामातून दुसरं काम मिळत गेलं. माझी मेहनत, कामाचा प्रामाणिक पणा हा कायम असल्याने काम चांगलंच करायचंय हे नेहमी डोक्यात असायचं. आजही नवीन शीर्षक गीत आलं तरी मी तसं काम करण्यासाठी तेवढीच उत्सुक असते. काम करताना अशी कुठेच भावना नसते की आता एवढं काम झालं तर बस्स झालं हे कधीच नाही वाटलं. प्रत्येक नवं काम करताना जर आपण तेवढेच उत्सुक आणि अधीर असू तर आपल्यात काम करण्याची एक जाण आहे हे सतत जाणवतं. ज्या दिवशी आपल्याला वाटेल आपण स्थिरावलो आहोत तेव्हा आपल्या कामांची प्रकिया थांबते. कलाकारांनी कधीच स्थिरावू नये असं मला वाटतं. सेट होणं ही काहीतरी थांबण्याची प्रकिया आहे. हे क्षेत्र खूप छान, आव्हानात्मक आहे इथली कामाची पथ्य पाळून मस्त काम करता येतं. आपल्याकडे लेखकापेक्षा कमी मानधन हे गीतकाराला मिळतं. आपल्या इंडस्ट्रीत अजूनही गाण्याचं मोल खऱ्या अर्थी अजूनही समजलेलं नाही. गाण्या बद्दल कौतुक, लिहिण्या बद्दल आस्था आणि गीतकारा बद्दल प्रेम असतं, पण हे प्रेम पैशात अजून उमटत नाही किंवा पैशाच्या बाबतीत हे कुठे दिसतं नाही. आजकाल मालिकांची शीर्षक गीत ही जाहिरातीमुळे कमी दाखवली जातात तर कामाला मिळणारी किंमत फार तुटपुंजी आहे त्यामुळे मला गीतकाराच्या सोबतीने लेखिका म्हणून काम करावं लागतंय. फक्त गीतकार म्हणून जगून आर्थिक गोष्टी सांभाळणं कठीण आहे, या क्षेत्रात येतांना लेखक म्हणून तुमचं क्षेत्र विस्तारता आलं पाहिजे. आपल्याकडे कुठला ही गीतकार हा फक्त गीतकार म्हणून न जगता तो जॉब करतो, लेखक म्हणून काम करतो म्हणून या क्षेत्रात येतांना गीतकाराच्या सोबतीने हातात वेगळं काही तरी काम हवं.
“कोणी क्रेडिट देतं का क्रेडिट” / आपले म्हणवणारे लोकं पैसे आणि क्रेडिट च्या बाबतीत हात मागे घेतात.. नुकतंच आम्ही सगळ्या लेखकांनी आणि गीतकरांनी एका गोष्टीवरून आरडाओरडा केला होता ते होतं की गीतकरांना त्यांच्या कामाचं श्रेय देणं. हिंदी असो किंवा मराठी. या सगळ्यात प्रत्येक क्षेत्राला मग ते कला दिग्दर्शक, मेकअप आर्टिस्ट असो यांना श्रेय दिलं जातं पण यात गीतकरांना कुठेच श्रेय दिलं जात नाही. तुम्ही गाण्यां बद्दल बोलता, गायका बद्दल बोलता मग तुम्ही गीतकाराला यातून कसं वगळू शकता? गीतकार हा सुद्धा चित्रपटासाठी सगळ्यात मोठा भाग असतो यांची आपल्याकडे जाण नाही आहे. चित्रपट असो किंवा कोणताही प्रोजेक्ट असो तुम्ही जेवढं प्रत्येक क्षेत्राला श्रेय देता तेवढंच श्रेय गीतकाराला सुद्धा द्यावं एवढीच माफक अपेक्षा आणि मागणी आहे. जेव्हा एखादं चित्रपट समीक्षण असेल किंवा गाण्याच्या अल्बमचं समीक्षण असेल यात गीतकारांच्या नावाचा साधा उल्लेख सुद्धा नसतो या गोष्टीचं फार आश्चर्य वाटतं. तर गीतकार म्हणून ही गोष्ट फार खटकायची आणि खटकते की गीतकाराला त्यांच्या कामाचं श्रेय हे योग्य रित्या दिलं गेलं पाहिजे. या संदर्भात वैभव जोशी ची पोस्ट होती की गाणं लिहिण्याच्या बदल्यात आम्हाला चांगलं मानधन आणि आमच्या कामाचं श्रेय हे मिळायला हवं ही एवढी माफक अपेक्षा गीतकरांनी करू नये का?? आपल्या इंडस्ट्रीत मानधन आणि कामाचं क्रेडिट या दोन गोष्टी फार खटकतात. ग्लॅमर आणि स्क्रीन च्या दृष्टीने गीतकार हा नेहमी पडद्या मागचा कलाकार आहे. “शब्दांचा कॅफे” हा आम्ही एक शो करतो तेव्हा मागे स्क्रीन वर गाण्याचे शब्द हे लोकांना दिसतात आणि लोक गाणी चालू असताना आमच्या सोबत गुणगुणतात तर लोकांचं हे प्रेम आहे. त्यांना शब्दांबद्दल प्रेम आणि जाण आहे. मी स्वतःला सुदैवी समजते की मराठी चित्रपट आणि मराठी भाषेसाठी काम करण्याची संधी मिळते. साहित्य हे आपल्याला लाभलेलं देणं आहे ते प्रत्येक कलेशी निगडित आहे. लोकांकडून नेहमीच लिखाणाचं कौतुक होतं तर ही एक कामाची पोचपवती असते पण मग हे आपले आपले म्हणवणारे लोकं पैसे आणि क्रेडिट च्या बाबतीत हात मागे घेतात ते वाईट वाटतं.
“एका कामातून दुसरं काम मिळतं गेलं” पत्रकारिता करताना एकीकडे गाणं लिहिण्याचा प्रवास सुरु होता. कॉलेज मध्ये निलेश मोहरीर भेटला. पत्रकारिता सुरू होण्यापूर्वी आमचं काम सुरू झालं होतं. कॉलेज च्या शेवटच्या वर्षाला असताना गाणी लिहून झाली फक्त ती रिलीज नव्हती झाली. कळत नकळत होऊन कुलवधू आलं तेव्हा कुठे यश प्राप्त होतंय अशी जाणीव झाली मग तेव्हा यांतच काम करावं हे पक्कं झालं जेव्हा मला कळत नकळत चे संवाद लिहिण्याची संधी आली तेव्हा समजलं की पत्रकारिता सारखा दगदगीचा जॉब करून हे संवाद लेखन नाही जमणार मग तेव्हा मी जॉब सोडला. मी आणि निलेश आम्ही दोघेही नवखे होतो या क्षेत्रात. त्यामुळे कामाच मस्त बॉंडिंग झालं, आम्ही भेटून गाणी लिहायचो, चाली लावून बघायचो यातून एकमेकांच्या कामाची देवाणघेवाण व्हायची. असं करून आम्ही छान काम चालू केलं होतं. मग अश्या रितीने एका कामातून दुसरं काम मिळत गेलं. आम्ही केदार शिंदेंसाठी काम केलं मग त्यांनी त्यांचा “यंदा कर्तव्य आहे” मध्ये आम्हाला काम दिलं. म्हणून चांगली काम आणि चांगली माणसं यातून प्रवास चालू राहिला.
“गोष्ट एका गाण्याची” २०११ ला झी मराठी वर एक मालिका आली होती त्याचं नाव होतं “एकाच या जन्मी जणू” या मालिकेचं शीर्षक गीत फार गाजलं. गंमत अशी की २००८, २००९ आणि २०१० या तिन्ही वर्षी झी मराठीच्या गीतकाराचा पुरस्कार मला मिळाला तर तेव्हा मी फार तरुण गीतकार ठरले जिला तिन्ही वर्ष हा पुरस्कार मिळाला होता. मला माझं कोणतंच काम फारसं आवडत नाही कारण मी कामाच्या बाबतीत कधीच खुश नसायचे मला नेहमी कुठेतरी काही तरी कमी राहिलंय किंवा अरे अजून थोडा वेळ मिळाला असता तर छान झालं असतं असं नेहमी वाटत राहतं. “एकाच या जन्मी जणू” हे असं पहिलं गाणं होत की ते लिहून झाल्यावर मला खूप आनंद झाला तेव्हा कुठे मी समाधानी होते म्हणून हे गाणं फार खास आहे.
“सांभाळून घेणार कुटूंब” पूर्वी कसा विचार केला जायचा माहीत नाही पण एका क्षेत्रातील जोडीदार नको असं मत असायचं. पण आता चित्र फार बदललं आहे. तर आता हे एका क्षेत्रातलं कोणी असेल तर जास्त समजूतदार पणा दाखवता येतो. आमच्या दोघांना ही जाणीव होते की आपल्याला दोघांना इंडस्ट्रीतलं कोणी माणूस जोडीदार म्हणून मिळाला असता तर त्याला आपलं क्षेत्र समजलं नसतं. आम्ही दोघे एकाच क्षेत्रात आहोत त्यामुळे एकमेकांना प्रॉब्लेम समजतात आणि मग समजून घेऊन आम्ही सोबत राहतो. जयदिपचं कधी कधी रात्री रेकॉर्डिंग ला जाणं किंवा मी घरी उशिरा येणं हे आमच्यासाठी रोजचं आहे आणि दोघांना इंडस्ट्रीत घडणाऱ्या समस्या माहीत आहेत तर मग अश्या समजुतीने आम्ही एकमेकांना सांभाळून घेतो. मी घरी उशिरा येणार असेन तर तो आमच्या मुलीला सांभाळतो, जेव्हा त्यांचा शो असतो तेव्हा मी बऱ्याचदा त्याच्या कामासाठी तिथे असते तर हा समजून घेण्याचा स्वभाव एका इंडस्ट्रीत काम करताना येतो. माझ्या घरच्यांचा आणि खासकरून सासूबाईंचा मला पाठींबा असतो त्या सुद्धा मला माझ्या कामात मदत करतात आणि सगळं उत्तम रित्या सांभाळून घेतात. माझ्या आणि नवऱ्याच्या दृष्टीने आमच्यासाठी काम फार महत्त्वाच आहे, कामाच्या आड आम्ही एकमेकांची कोणतीच गोष्ट येऊ देत नाही. काम करताना घरच्यांचा पाठींबा फार महत्वपूर्ण ठरतो.
“एका स्वप्नांची गोष्ट / स्वप्नपूर्ती” “अक्षरा क्रियेशन” हे आमचं स्वप्न आहे. परफॉमिंग आर्टस् साठी चालू केलेली ही एक संस्था आहे. या संस्थेच्या अंतर्गत “शब्दांचा कॅफे” हा पहिला कार्यक्रम आम्ही सुरू केला. लाइव्ह शो दखिल करतो. जयदीप ने गेल्या ९ वर्षात त्याने जो लाइव्ह शो चा अनुभव घेतलाय सादरीकरणाच्या अनुभवाच्या जोरावर, तर त्याचे अनुभव आणि माझी लिहिण्याची एक अनोखी कला, गाण्याची कला आणि निवेदन कला यांचा संगम या शो मधून आम्ही करतो. लोकांना विविध गोष्टी ऐकायला आवडतात तर यातून रसिकांना काही तरी छान बघायला मिळेल म्हणून आम्ही कार्यक्रम करतो. फक्त गाण्या पुरतं मर्यादित नसून पुढे वर्कशॉप, संगीताचे धडे असतील, आर्टस् डिरेक्शन असे विविध पूर्ण कार्यक्रम यातून करायचे आहेत. आम्हाला असं वाटतं जेव्हा आमची मुलगी २० वर्षाची होईल तेव्हा तिला सांगता येईल की तुझ्या नावाने सुरू केलेली ही एक सुंदर संस्था आहे जी तू पुढे सांभाळ किंवा नवीन काही निवड पण हे तुझ्यासाठी अनोखं विश्व आहे. मुलांना आपल्या कामाच्या प्रकियेत सहभागी करून घ्यावं तर त्यांना त्याची किंमत समजते. जेव्हा अक्षरा मोठी होईल तेव्हा ती हे स्वप्न अजून मोठं करेल.
“बच्चन सरांसाठी काम करायचं” मला अमिताभ बच्चन यांच्या साठी संवाद लिहायला आवडतील. आपण काहीतरी लिहिलेलं बच्चन सरांनी सादर करावं हे एक स्वप्न आहे.
“गुलजार ते शांता बाई” माझ्यासाठी माझ्या कामाचं प्रेरणा स्थान गुलजार साहेब आहेत त्यांना मी गुरू मानते. मराठीत गदिमा आणि शांता शेळके हे दोघेही अफलातून लिहितात त्यांची लिहिण्याची पद्धत आणि शैली कमाल आहे. सौमित्र सुद्धा छान लिहितो तर अश्या प्रत्येकाकडून शिकायला मिळतं.
अश्या पाच गोष्टी ज्यांच्या शिवाय राहू शकत नाही..माझं कुटूंब, काम, चांगलं जेवण, संगीत ऐकणं आणि एसी.
रॅपिड फायर हे कि ते…..
पत्रकारिता, गीतकार : गीतकारिता
आवडता गीतकार : मंदार चोळकर, वैभव जोशी – वैभव जोशी
आवडतं सोशल मीडिया फेसबुक की इंन्स्टाग्राम : इंन्स्टाग्राम
“तुझ्यात जीव रंगला” या मालिकेतून घराघरात पोहचलेला सगळ्यांचा आवडता ‘राणा दादा’ म्हणजेच अभिनेता हार्दिक जोशी. हार्दिक च्या आवडी -निवडीं सोबत काही खास गप्पा जाणून घेऊ या प्लॅनेट मराठी मॅगझिनच्या “स्टार ऑफ द वीक” मधून….
संपूर्ण नाव : हार्दिक महेश जोशी
जन्मठिकाण : मुंबई
वाढदिवस : १० ऑक्टोबर १९८८
शिक्षण : शालेय शिक्षण (इंडियन एज्युकेशन सोसायटी) पदवी (गुरुनानक खालसा कॉलेज)
“रंगभूमीवर काम करण्याची इच्छा” मी कधी नाटकात काम केलं नाही आहे, पण मला प्रायोगिक, व्यावसायिक नाटकात काम करायला आवडेल. या आधी अनेक स्पर्धांसाठी एकांकिकेत काम केलंय. आमच्यावेळी कॉलेज हे नाटकांसाठी फार प्राधान्य देत नव्हतं. जास्त मुलं यासाठी पुढाकार घेणारी नव्हती. मी कॉलेज मध्ये मॉडेलिंग केलंय. एक मराठी मुलगा मॉडेलिंग करतो ही गोष्ट त्यावेळी मोठी होती.
“चॅलेंजिंग भूमिका आवडतील” वेब वर काम करायला आवडेल. मी एक कलाकार आहे, त्यामुळे प्रत्येक क्षेत्रात कलेशी निगडित अभिनय करायला मला आवडेल. मालिकेत आधी “राणा” होता आता नवीन भूमिका आहे तर अश्या वैविध्यपूर्ण आणि साहसी भूमिका करण्याकडे माझा कल असतो. प्रत्येक भूमिकेसाठी वेगळी मेहनत घ्यावी लागते. आधी पेहेलवान होतो तर तेव्हा वजन वाढवलं होत आणि आता नव्या भूमिकेसाठी वजन कमी करावं लागलंय.
“सहज सोप्प आयुष्य जगायला आवडतं” / राणा मुळे ओळख निर्माण झाली.
हार्दिक जोशीला स्वतःची अशी स्वतंत्र ओळख मिळाली. समाजात मी या नावाने ओळखला गेलो. “राणा” या पात्रामुळे माझं करियर उभं राहिलं या साठी मी ‘झी मराठी’ आणि सगळ्या टीम चा आभारी आहे, की आज त्यांच्यामुळे मी माझी ओळख निर्माण करू शकलो.आज सगळ्यांच्या पाठींब्यामुळे राणा हे पात्र नावारूपाला आलंय. यात प्रेक्षकांचा मिळणारा प्रतिसाद आहे, त्यांनी या राणाला आपलंसं केलं. इतर कलाकारांप्रमाणे मी सुद्धा सेलिब्रिटी आयुष्य जगतोय. जेव्हा कधी पॅक उप होतं तेव्हा तिथे सेलेब्रिटी आयुष्य संपून वैयक्तिक आयुष्य मी अनुभवतो. सगळं एकदम नॉर्मल वागणं आणि सेटवर फिरणं या गोष्टी मी करतो. मी नेहमीच “वैयक्तिक आणि व्यावसायिक” आयुष्य वेगळं जगत आलो आहे, मला त्यांची सरमिसळ करून जगायला आवडत नाही. मी स्टार झालो असं मला वाटतं नाही मी फक्त प्रामाणिक पणे आज काम करतो आणि भविष्यात सुद्धा करत राहीन. प्रेक्षकांना हार्दिक कडून नक्कीच वेगळं काहीतरी बघायला मिळून त्यांच्या इच्छा पुर्ण होतील. पण मी आहे तसाच राहतो, वागतो. मित्रांसोबत गप्पा गोष्टी असू देत किंवा कट्टयावर गप्पा मारणं, बाईक वर फिरणं यात काहीच बदल नाही झाला. फक्त कधी कधी कलाकाराला त्यांच्या कामासाठी प्रोटोकॉल जपावा लागतो तेवढं जपून मी आयुष्य मस्त जगतो.
“सुट्टीत घरच्यांना वेळ”
“तुझ्यात
जीव रंगला” ही अशी पहिली मालिका आहे जी Male Oriented आहे. यामुळे खूप
कामाचा व्याप असतो. यामुळे घरच्यांना वेळ देणं एवढं जमत नाही. मी घरच्यांना
जमेल तसा वेळ देण्याचा प्रयत्न करत असतो. अनेकदा कामाच्या गडबडीत त्यांना
भेटणं जमत नाही, त्यामुळे मनात एक खंत राहते. पण घरचे समजून घेतात. जेव्हा
सुट्टी असते तेव्हा घरच्यांना, मित्रपरिवाराला, आमच्या घरात कुत्रे आहेत
तर त्यांना वेळ देतो ते सुद्धा आमच्या कुटुंबातील घटक आहेत.
“साधं राहण्याकडे कल” अर्थात मला सुद्धा ट्रेंड फॉलो करायला आवडतात. पण मी साधं राहण्याचा प्रयत्न करतो. मूड नुसार मी कपडे घालतो. मला आपला पारंपारिक लुक जास्त आवडतो. मी सणासंभाराला आणि गणपती मध्ये सोवळं नेसतो. आपण आपला पारंपारिकपणा जपला तर पुढची पिढी तो जपून ठेवेल. इव्हेंट्स आणि पार्टी ला मला डिझायनर कपडे घालायला आवडतात, तर यात माझी आई माझ्यासाठी डिजाईन निवडते. तिचं सांगणं असतं असा रहा, हे ट्राय कर तर म्हणून मी फार कपड्यांच्या बाबतीत लक्ष नाही देत. मला ट्रेंड्स फॉलो करून आपली स्टाईल कोणी तरी फॉलो करावी असं देखील वाटतं.
“मी स्टार नाही” मी स्वतःला स्टार समजत नाही. मला मुळात स्टार हे संकल्पना पटत नाही आणि ती मी माझ्या डोक्यात ठेवत नाही. अगदी टेलिव्हिजन बघणारा प्रेक्षक आणि १०० किमी लांबून मला भेटायला येणारा प्रेक्षक हा माझ्यासाठी महत्वाचा आहे. मुळात आपण मुंबई सारख्या मेट्रो पॉलिटिकल शहरात वाढलेलो आहोत इथे कोणाला कोणाची पडली नाही आहे. इथे गावात शूट करताना हा फरक जाणवतो. मी आज जो काही आहे तो प्रेक्षकांच्या प्रेमामुळे आहे. मी एक कलाकार आहे आणि सातत्याने मी प्रामाणिक पणे काम करत राहणार आणि लोकांची मन जिंकत राहणार.
“फिटनेस फ्रिक” मी खूप फिट राहण्याचा प्रयत्न करतो. मला जिम ला जाणं आणि फिट राहणं फार आवडतं. मी सेटवर जाताना जिम च्या कपड्यात जातो आणि शूट संपवून जिम ला जातो मग कितीही वाजले असू देतं. जिम करणं हे माझ्यासाठी सवयीचा एक भाग आहे. गेली ३ वर्ष मी जिम ला जातोय. आपण फिट राहिलो तर जास्त छान दिसू. आज मालिकेच्या निमित्ताने आणि अनेक तरुण हे राणा सारखी बॉडी असावी आणि त्याच्या सारखं फिट राहण्याचा हट्ट करतात आणि फिटनेस जपतात. हे ऐकून आनंद होतो की आपल्याला कोणी तरी फॉलो करून फिट राहण्याचा प्रयत्न करत आहेत.
“लाडू सोबत ऑफ स्क्रीन कल्ला”
जेव्हा लाडू (राजवीर) सेटवर आला होता तेव्हा तो राणाचा फॅन होता. तो अगदी
लहान आहे तर सगळ्यांचा लाडका आहे. आमची सेटवर मस्त मज्जा मस्ती चालू असते.
तो फार गोड मुलगा आहे. त्याला आम्ही विचारतो की तुला बाहेर लोक काय
विचारतात तर त्याला लोक राणाचा मुलगा आहेस का असा प्रश्न विचारतात. सेटवर
कल्ला चालू असतो त्यामुळे आमच्यातील एक लहान मुलं जाग होतं. आम्ही ऑफ
स्क्रीन फार मज्जा करतो, म्हणून ते ऑन स्क्रीन एवढं छान दिसतं.
“सेटवरच कौटुंबिक वातावरण” नंदिनी वहिनी खऱ्या आयुष्यात बिलकुल त्रास देत नाही. आम्ही सेटवर सगळे एकाकुटूंबा सारखे असतो. धनश्री माझी चांगली सहकलाकार आहे, सोबत काम करताना तिच्याकडे काही गोष्टी शिकायला मिळतात. सेटवर प्रत्येक जण काही न काही शिकवून जातो. जे ऑन स्क्रीन आहे त्याच्या उलट आम्ही सगळेच ऑफ स्क्रीन फार मज्जा करतो.
“खऱ्या आयुष्यातील अंजली बाई कोण?”
अख्या महाराष्ट्राला एकाच झटक्यात समजेल की मी कोणाला डेट करतो आहे. खऱ्या आयुष्यात कोण अंजली बाई आहेत ते सगळ्यांना लवकरच समजेल.
“हटके भूमिका करायला आवडतील”/ वेगळे लुक्स ट्राय करेन” मी एका वेळी एकच काम करतो पण याच सोबतीने काही ऑफर्स आल्या आहेत. माझ्या आयुष्यात मी समोरच्याला दिलेली कमिटमेंट फार मोठी असते. कामाच्या बाबतीत ती कमिटमेंट गरजेची आहे. सध्या एकाच कामावर लक्ष केंद्रित करून ते काम करतोय. अनेक लोकांना काही नव्या कामासाठी हो सांगितलं आहे ते थांबले आहेत. नशिबात जे काम असेल ते मला मिळेल.
“उत्तम चहा करतो” मला फार काही बनवता येत नाही पण मी उत्तम चहा करू शकतो. लिंबू सरबत, ताक, तसेच पोळ्या लाटता येतात, वरण भात करता येऊ शकतो.
“लोकं हे पात्र जगतात” राणा – अंजली जोडी ही हिट ठरलीच पण लोकं मालिका किती बघतात आणि त्यांना आपल्या जीवनाचा एक भाग मानतात हे नुकतंच समजून आलं. जेव्हा मालिकेत राणा मरतो तेव्हा अंजली अश्या विधवा लूक मध्ये असते तर गावातली लोकं तिला येऊन सांगतात की तू काळजी करू नको सगळं नीट होईल. तर हे कुठेतरी फार आश्चर्य करणारं वाटतं. लोकं किती मालिका आपल्या जीवनाचा भाग मानतात त्यांना त्यातली गोष्ट खरी वाटते. लोकं हे पात्र जगतात, जेव्हा मालिकेत मी मेलो तेव्हा माझी आई रडली.
“हक्काने ओरडणारी आई” आई हक्काने ओरडते. आपल्याला आयुष्यात कोणाची तरी भीती असायला हवी. मी कुठे चुकलो तर ती मला ओरडते.
“स्पोर्ट्स बाईक आवडीची” स्पोर्ट्स बाईक माझी ड्रीम बाईक आहे. मला कार आणि स्पोर्ट्स बाईक फार आवडतात. आजोबांपासून ते दादा या सगळ्यांकडून मला या बद्दल आवड निर्माण झाली. ड्रीम बाईक असं म्हणाल तर तेव्हा जी चांगली असेल, मला सूट होईल, जी मला आवडेल तर अशी बाईक घेईन. आणि तेव्हा सुद्धा मी आईला आधी विचारेन आणि मग ती बाईक घेईन.
“सोशल प्रपोजल आणि बरंच काही….”
असे
कित्येक मजेशीर किस्से घडत असतात. सेटवर मुली येतात गुडघ्या वर बसून गुलाब
देऊन जातात हे खूपदा झालंय. सोशल मीडिया वर मेसेज येतात “माझ्याशी लग्न
करा, तुमचं लग्न झालंय का? , तुम्ही अंजली बाई शी लग्न करा, तुम्ही आमचे
आहात. तर अश्या तऱ्हेचे अनेक धम्माल मेसेज येत असतात. मी हे फार धम्माल
म्हणून बघतो.
रॅपिड फायर …हे कि ते
राणा दा की आताच नवा लुक?? – मला हार्दिक जोशीचा लुक आवडतो. मुंबई की कोल्हापूर – महाराष्ट्र वडापाव की कोल्हापूर चा तांबडा पांढरा रस्सा – वडापाव अंजली बाई की वहिनी साहेब – अंजली बाई अक्षया देवधर की धनश्री काडगावकर – अक्षया देवधर चित्रपट, रंगभूमी, मालिका – रंगभूमी कोणता लुक आवडतो वेस्टर्न की पारंपारीक – पारंपारीक
प्लॅनेट मराठी मॅगझीन तर्फे अभिनेता “हार्दिक जोशी” ला त्याच्या पुढील कारकिर्दीसाठी खूप शुभेच्छा!
“माझ्या नवऱ्याची बायको” मालिकेतून प्रेक्षकांच्या मनात घर करून राहिलेली उत्तम अभिनेत्री.. युट्युब क्षेत्रात निर्मिती म्हणून काम करणारी युट्युबर आणि गीतकार अशी बहुपैलू ओळख जपणारी अभिनेत्री “अदिती द्रविड”
संपूर्ण नाव : अदिती विनायक द्रविड वाढदिवस : १ मार्च १९९१ जन्मठिकाण : पुणे शिक्षण : एमए(MA) भरतनाट्यम्
“कल्पकतेने व्यक्त होण्यासाठी युट्युब” माझी अभिनयाची सुरुवात ही नृत्यापासून नंतर मग नाटकं, मालिका अशी झाली. युट्युब चॅनेल सुरू करण्यामागे एक गंमत आहे. आपल्याला पटापट गोष्टी करण्याची सवय आहे तर युट्युब चा हा एक फायदा आहे की इथे वेळेचं बंधन नाही त्यामुळे अगदी २ ते ३ मिनिटांचा विडिओ तुम्ही अपलोड करू शकता. फक्त इथे संवादाची गरज असते, विषयाला बंधन नसतं. कल्पकतेने आपल्याला आपले विचार मांडण्यासाठी हे माध्यम बेस्ट आहे म्हणून मी युट्युब चॅनेल सुरू करण्याचा विचार केला आणि यातून “टायनी टॉकीज” ची निर्मिती झाली. मालिका आणि नाटकांतून काम करायला मज्जा येते, पण अजून त्यांच्या सोबतीने स्वतःच्या कला दाखवण्याची ही एक संधी मिळते तर या हेतूने मी आणि माझ्या टीम ने या चॅनेल ची सुरुवात केली.
“बहुपैली कामातून घडले” पदवी पर्यंत च्या शिक्षणासाठी पुण्यात होते तेंव्हा पाच वर्षे मी लोकांच्या नाटकाच्या तालमी बघायचे पण मनात कुठेतरी इच्छा होती की एकदा हे करून बघायला पाहिजे म्हणून मी नाटकात काम केलं. पदवीच्या शेवटच्या वर्षी मी नाटक केलं तेंव्हा पुण्यात “विनोद करंडक”, ही एक स्पर्धा व्हायची आणि त्यात मी रंगभूमीवर मुख्य भूमिकेत काम केलं आणि त्यात इतकी मज्जा आली की मी तेंव्हा पासून ठरवलं की पुढे आयुष्यात हेच करायचं. त्या नंतर मनात नाटकांविषयी प्रेम वाढत गेलं, नाटकाची प्रक्रिया आणि प्रयोगाला होणारी गर्दी आवडायला लागली हे करायला धम्माल येते म्हणून, मग त्या नंतर “हया गोजिरवाण्या घरात” हे पहिलं वहिलं व्यावसायिक नाटक केलं. मग “माझ्या नावऱ्याची बायको” ही पहिली मालिका केली. पीएनजी ज्वेलर्स साठी जाहिरात केली. “यु अँड मी” हे रसिका सुनील सोबत विडिओ सॉंग टायनी टॉकीज साठी केलं. मी गाणी देखील लिहिते तर झी टॉकीज साठी मी व्यावसायिक कामासाठी गाणी लिहिली तर असा सगळा प्रवास आज पर्यंत चालू आहे.
“विविध डान्स फॉर्म्स अनुभवायला आवडतील” माझ्या करियर ची सुरुवात ही नृत्यापासून झाली आहे तर नक्कीच मी याकडे करियरच्या दृष्टीकोनातून बघते. या सगळया गोष्टी काही वेगळ्या नाहीत. म्हणजे आपण जेंव्हा नृत्य करतो तेंव्हा आपण संवादा शिवाय आपल्या भावना व्यक्त करत असतो. हा मूक अभिनय असतो, इथे संवाद आले की आपण अभिनय करतो आणि हेच काम लिखाणातून करतो तेंव्हा लेखक होतो. इथलं प्रत्येक माध्यम हे एकमेकांशी निगडित आहे. प्रत्येक कलाकृती मधून व्यक्त होता येतं. म्हणून मला हे काम आवडतं. मला १००% विविध डान्स फॉर्म्स अनुभवायला आणि शिकायला नक्कीच आवडतील. एखादा डान्सचा रियालिटी शो असेल किंवा इव्हेंट्स असतील अश्या प्रत्येक माध्यमातून नृत्याचे विविध प्रकार अनुभवायला आवडतील.
“विषयांना बंधन नाही” – डिजिटल / वेब माध्यम बेस्ट
टेलिव्हिजन
वर अजून कुठेतरी मर्यादा आहेत असं मला वाटतं. कारण टीव्ही बघणारा आणि
मालिका बघणारा हा वर्ग कुठेतरी कौटुंबिक असतो किंवा सगळ्याच वयोगटातील लोकं
मालिका आणि टीव्ही बघतात त्यामुळे निर्माते आणि दिग्दर्शकांना काम करताना
भान ठेवायला लागतं की आपण काय प्रेक्षकांना दाखवतो आहोत, काय विषय आहे
यांचा विचार करून टेलिव्हिजन वर काम होतं. या पुढे जाऊन वेब असेल युट्युब,
नेटफलिक्स यावर अनेक विषय हाताळले जातात. हवा तो विषय आपण इथे हाताळू शकतो.
समाजकारण, राजकारण ते अगदी प्रेम, रोमॅंटिक विषय, बोल्ड, विनोदी, मनोरंजन
असे असंख्य विषय मांडण्यासाठी हा एक उत्तम प्लॅटफॉर्म आहे. जश्या गोष्टी
सुचत जातील तश्या आपण मांडू शकतो.
“अभिनय, नृत्य, लिखाण हि तिन्ही माध्यमं अभिनयातून दाखवते” अभिनय केला की आपल्याला डान्स सुद्धा करता येतो. त्यात गाणी म्हणता येतात तर अभिनयात या तिन्ही गोष्टी सामावून घेता येतात. अभिनय करताना डान्स आणि गीतकार म्हणून काम करण्याची संधी मिळते तर हेच डान्स मध्ये सुद्धा होतं. तिथे सुद्धा नाचताना आपल्या भावना या हावभावातून दाखवून देता येतात. जी पद असतात त्या वर डान्स करता येतो. आपण ही पद लिहिली असतील तर हे उत्तम प्रकारे प्रेक्षकांपर्यंत पोहचवता येतात. म्हणून ही तिन्ही क्षेत्र माझ्यासाठी महत्वाची आहेत.
“म्हणून झिलमिल आहे खास”
आतापर्यंत
च्या प्रवासातला “झिलमिल” या गाण्याचा अल्बम हा माझ्या आयुष्यातील फार
मस्त अनुभव होता. या निमित्ताने गाणं लिहायला मिळालं. हा अल्बम खास
असण्याची काही कारणं आहेत. एकतर बॉलिवूड चे सुप्रसिद्ध गायक “सलीम मर्चंट”
यांनी ते गाणं गायलं आणि ती माझ्यासाठी खूप मोठी गोष्ट होती. मराठी मधलं
त्यांचं पहिलं गाणं आणि ते मी लिहिलेलं तर ही गोष्ट माझ्यासाठी फार मोलाची
आणि खास आहे. सलीम सरांच्या स्टुडिओत आम्ही ते गाणं रेकॉर्ड केलं. मी
माझ्या आयुष्यातले १० तास त्यांच्या सोबत घालवले हा अनुभव कमालीचा होता.
अनेक कल्पक गोष्टींवर आमच्यात चर्चा झाली. त्यांना गाण्याचे शब्द आणि गाणं
आवडलं त्यांनी त्याचं कौतुक केलं. अजून एक गोष्ट माझ्या जवळचे मित्र
साई-पियुष यांनी हे गाणं संगीतबद्ध केलंय. विडिओ पॅलेस चे नानुभाई यांनी
झिलमिल ची निर्मिती केली. आवडीच्या लोकांसोबत ही काम करण्याची संधी आणि
सलीम सरांच मार्गदर्शन तर यामुळे हा अल्बम अजून जास्त खास झाला.
“बाल कलाकार ते दिग्गज कलाकार काही नं काही शिकवण देऊन जातात”
मी
फार नशीबवान आहे की मला सगळेच सहकलाकार फार उत्तम आणि मस्त मिळालेत.
नाटकात सुप्रिया पाठारे (ताई) होती. साईनकित कामत होता तो सुद्धा नवीन होता
इंडस्ट्रीत. तर सुप्रिया ताईने ने आम्हाला दोघांना मस्त सांभाळून घेतलं.
माझ्या नवऱ्याची बायको मध्ये अगदी अरुण नलावडें पासून रसिका सुनील पर्यंत
सगळ्या सहकलाकाराकडून अनेक गोष्टी शिकायला मिळायच्या. एवढ्या दिगग्ज
कलाकारांपासून नवख्या कलाकाराने समजून घेऊन कामं केली. कोणताही मतभेद न
करता समजून घेऊन शिकवून काम करण्याचा अनुभव घेता आला. सध्या करत असलेल्या
आंबेडकरांच्या मालिकेतील छोटा भिमा हे पात्र ज्याने साकारलं त्याच्या कडून
अनेक कमालीच्या गोष्टी शिकायला मिळाल्या. एवढा लहान असून अनेक गोष्टी
त्यांच्या कडून शिकण्याजोगं आहेत. मग अभिनयाची शिकवण असेल किंवा आमच्या
सोबत १४ तास काम करणं असू देत. मी अमृत कडून अनेक गोष्टी शिकले आहे.
चिन्मयी ताई, मिलिंद दादा आमचे दिग्दर्शक किंवा बाकी टीम असेल. अपर्णा
पाडगावकर मॅडम अश्या सगळ्यांकडून खूप शिकायला मिळालं.
“विकी कौशल ते विक्रम गोखले” / दिगग्ज लोकांसोबत काम करण्याची इच्छा! भविष्यात “विकी कौशल” सोबत काम करण्याची संधी मिळावी, सध्या मी त्याच्या खूपचं प्रेमात आहे. मी मोहन जोशीं सोबत काम केलंय तर तो अनुभव खूप मस्त आहे. पण अशी अनेक लोकं आहेत ज्यांच्या सोबत काम करायचं. मराठीत मध्ये रोहिणी हट्टंगडी, विक्रम गोखले अशी अनेक कर्तृत्ववान लोकं आपल्याकडे आहेत ज्यांच्या सोबत काम करण्याची इच्छा आहे.
“प्रसिद्धी, व्हायरल आणि यश “ सध्या बघायला गेलं तर ओव्हर नाईट फेम हा खरंतर इंडस्ट्रीची समस्या नसून काम करताना किंवा हल्लीचा पटकन मिळणारा सोशल मीडिया वर मिळणारा संपर्क हा हे यामागचं कारण आहे. व्हायरल, फेमस आणि यशस्वी होणं या तिन्ही गोष्टी एकत्र मिळतात. प्रसिद्धी होणं आणि यातुन फेम मिळणं यात गफलत झाली ना तर नक्कीच समस्या निर्माण होऊ शकतात. एखादी गोष्ट व्हायरल होते म्हणजे ती चांगली असं नाही या उलट एखादी गोष्ट फार कल्पक असते पण ती लोकांपर्यंत पोहचत नाही. लोकं हल्ली वाट्टेल त्या गोष्टी उचलुन धरतात. युट्युब हा फुकट असलेला मंच असल्यामुळे कधी कोणी काही ही टाकू शकतं तर यामुळे कधी कधी समस्या होतात. जे कलाकार खूप जीव ओतून काम करतात त्यांच्यासाठी चुकीची गोष्ट आहे की लोक त्यांची सर्रास पणे खिल्ली उडवतात. मग या गोष्टीच वाईट वाटतं तर अश्या दोन्ही प्रकारच्या चांगल्या वाईट अनुभव आणि प्रतिक्रिया मिळत असतात हा कामाचा एक भाग आहे. जिथे जिथे ज्या ज्या गोष्टीची गरज आहे तिथे कलाकार हक्काने बोलतात आणि सोबत येऊन काम करतात ही चांगली गोष्ट इंडस्ट्रीत घडते.
“पाच गोष्टींशिवाय राहू शकत नाही” इंन्स्टाग्राम, चिकन लॉलीपॉप, मेकअप, गाणं, मित्र-मैत्रिणी आणि घरच्यांशिवाय मी राहू शकत नाही.
“पुरस्कारापेक्षा मोठी पोचपावती”
खरंतर
“ह्या गोजिरवाण्या घरात” हे नाटक जेवढं प्रेक्षकांपर्यंत पोहचायला हवं
होतं तेवढं पोहचू शकलं नाही, पण जेवढं पोहचलं त्याला लोकांनी खूप मस्त
प्रतिसाद दिला. त्या नाटकाचा विषय फार सुंदर होता. मी फाईन आर्टिस्ट असते,
त्यात माझं स्वप्न असतं की माझं चित्र पॅरिस च्या कालादालनात पोहचावं या
दरम्यान माझा अपघात होतो आणि माझी दृष्टी जाते तर मला त्यात अंध व्यक्तीची
भूमिका साकारायची होती. या सगळ्यात माझा नवरा आणि सासू कशी मदत करून
माझ्यातली कला जागवून ठेवतात तर हे काम करणं फार आव्हानात्मक होतं. आमच्या
या नाटकाच्या २५ व्या प्रयोगाला अंध शाळेच्या मुली आल्या होत्या नाटक
संपल्यावर त्या येऊन मला भेटल्या. त्यांना ते नाटक भावलं, आपलंसं वाटलं आणि
त्यांना त्यांच्यातली कलाकार दिसली अशी प्रतिक्रिया मला त्यांनी दिली तर
ही पोचपावती माझ्यासाठी कुठल्या ही पुरस्कारा पेक्षा फार महत्वाची आणि
जवळची आहे.
“फॅन मोमेंट” सलीम मर्चंट सरांना भेटले हीच फॅन मोमेंट आहे. त्यांनी त्यांच्या ट्विटर वरून माझं नाव ट्विट केलं होतं ही गोष्ट माझ्यासाठी खूप भारी होती.
“वेब आणि नव्या गाण्यांसह प्रेक्षकांच्या भेटीला” सध्या चालू असलेली मालिका आणि लवकरचं एका वेब सिरिज मधून मी सगळ्यांच्या भेटीला येणार आहे. मी एक नवीन गाणं सुद्धा लिहितेय.
“हलाल, लेथ जोशी” सारख्या गाजलेल्या चित्रपटांची निर्मिती करणारा तरुण निर्माता आणि अभिनय क्षेत्रात पदार्पण करून अभिनय कौशल उत्तम रित्या जपणारा अभिनेता “अमोल कागणे” “अमोल कागणे” चा अभिनय ते निर्मिती प्रवास आणि आगामी चित्रपटांबद्दल च्या काही खास गप्पा जाणून घेऊ या प्लॅनेट मराठी मॅगझिनच्या स्टार ऑफ द वीक मधून….
नाव : अमोल लक्ष्मण कागणे वाढदिवस : ७ जानेवारी १९९१ जन्मठिकाण : लातूर शिक्षण : Asst. Audiologist & Speech pathologist,BA (PG in Theatre)
“मेडिकल ते अभिनय” माझ्या घरची पार्श्वभूमी ही शैक्षणिक क्षेत्रातली आहे. आमच्या पुणे आणि लातूर भागात स्वतःच्या शाळा, कॉलेज आणि हॉस्पिटल आहेत. मला आणि माझ्या बहिणीला (प्रीतम) लहानपणापासूनच अभिनयाची आणि कलेची आवड होती. कॉलेज आणि शाळेत आम्हाला ही आवड लागली आम्ही दोघे ही मेडिकल मधून शिक्षण घेतलेले आहोत. प्रितम (बहीण) एकदा एका सिनेमाचं शूट बघायला गेलेली असताना तिला तिकडे एका रोल साठी विचारण्यात आले. अभिनय क्षेत्रात आणि इंडस्ट्रीत माझ्या आधी माझ्या बहिणीने पदार्पण केलंय. त्या नंतर तिने दोन तीन चित्रपट केले तेंव्हा मी मेडिकल च्या शेवटच्या वर्षांला होतो. मग मी पुणे विद्यापीठात नाट्यशास्त्रासाठी प्रवेश घेतला. सगळं शिकून मी मुंबईत सहाय्यक दिग्दर्शक म्हणून आलो. नाटकं आणि एकांकिका करून ह्या क्षेत्राची ओढ जास्त वाढू लागली.
“चुकून निर्माता झालो” माझा प्रवास हा अभिनयापासून सुरू झाला आणि मी चुकून निर्मिती क्षेत्रात आलो असं म्हणायला हरकत नाही.माझ्या स्वप्नात नव्हतं की मी निर्माता होईन किंवा इथे काम करेन. शिवाजी लोटण पाटील (राष्ट्रीय पुरस्कार विजेते) त्यांच्या चित्रपटांसाठी मी सहाय्यक दिग्दर्शनासाठी काम करायचो. मग तेंव्हा सरांनी सांगितलं की तुझी कौटुंबिक पार्श्वभूमी उत्तम आहे तर तू चित्रपटांची निर्मिती कर तेंव्हा हातात “हलाल” या चित्रपटाची कथा होती. मग घरच्यांना या बद्दल सांगितलं. घरून या गोष्टीसाठी आई बाबांनी पाठींबा दर्शवला आणि मग या चित्रपटांची निर्मिती केली. निर्मिती क्षेत्रात अश्या तऱ्हेनं सहजरित्या पदार्पण झालं. मग चित्रपट करताना अनेक गोष्टी शिकलो. बजेट कसं सांभाळायचं किंवा कलाकारांसोबत बोलणं असेल. अश्या प्रत्येक छोट्या गोष्टी शिकून मी आज वर निर्मिती करतो आहे. आज जवळपास स्वतःचे सात ते आठ चित्रपट एक निर्माता म्हणून केले आणि असा हा प्रवास सुरु आहे.
“गोवा माझ्यासाठी लकी” मी गोवा चित्रपट महोत्सवासाठी फार जास्त उत्सुक आहे. दरवर्षी या फिल्म फेस्टिव्हल मध्ये एकतरी चित्रपट असतोच. “धग” त्यानंतर “हलाल” मग “लेथ जोशी” आणि आता “अहिल्या” आणि “भोंगा” हे दोन चित्रपट यंदा या महोत्सवात आहेत. गोवा चित्रपट महोत्सवाच माझ्यासाठी हे चौथ वर्ष आहे.
“निर्मिती पेक्षा अभिनय बरा” माझ्यामते निर्मिती करण्यापेक्षा अभिनय करणं हे थोडं सोप्प आहे. जेंव्हा निर्मिती करतो तेंव्हा जवळपास १५० लोकांची टीम सांभाळावी लागते. अनेक कामाची जवाबदारी असते. अभिनेता म्हणून फार फार ४० दिवस काम असतं पण निर्मात्यासाठी एक चित्रपट करणं हा एक वर्षाचा किंवा सहा महिन्यांचा प्रवास असतो. प्रोडक्शन हाऊस सांभाळून, बजेट, प्री आणि पोस्ट प्रॉडक्शन, कास्टिंग, लोकेशन ची शोधा शोध या सगळ्या प्रक्रियेतून निर्मितीचा प्रवास घडत असतो. तर त्यामुळे मला कुठेतरी अभिनेता म्हणून काम सोप्पं वाटतं.
“ज्ञान घेऊन काम करा” हल्ली मी बघतो की या क्षेत्रात येताना त्या क्षेत्राचा परिपूर्णपणे अभ्यास न करता लोक येतात. मेडिकल नंतर मी अभिनयाचा सगळा अभ्यास केला आणि मग आलो. तर मला एवढचं वाटतं की या क्षेत्रात येणाऱ्या प्रत्येक व्यक्तीने शिकून त्या क्षेत्राचा नीट अभ्यास करून इथे यावं. अनेकदा खूप लोकं अचानक पणे फक्त अभिनय करायचा म्हणून इथे येतात. या क्षेत्रात काम करण्याचा अनुभव किंवा अभ्यास नसतो मग ते काम व्यवस्थित पार नाही पाडलं जात. आपल्याकडे सिनेमा हा उत्तम बनला पाहिजे. लोकं स्क्रिप्ट आणि बाकी गोष्टींवर काम न करता सिनेमा बनवतात मग यामुळे उत्तम काम घडतच नाही. आपल्याकडे उत्तम काम करण्यासाठी त्या बद्दलचा परिपूर्ण आणि योग्यरीत्या अभ्यास हा महत्त्वाचा भाग आहे. या साठी मी अगदीच मोजके पण चांगले चित्रपट करतो. एका धाटणीचा किंवा एका पठडीतील कथा घेऊन चित्रपट करायला नको असं मला वाटतं. त्या क्षेत्राबद्दल ज्ञान असणं फार महत्त्वाचं आहे.
“नाजूकपणे उलगडावी कथा” कुठलाही चित्रपट हा अगदी नाजूकपणे हाताळला गेला पाहिजे. “हलाल” असेल किंवा “लेथ जोशी” अश्या कथा फार नाजूक आहेत. असे चित्रपट करताना कथा थोडी इकडे तिकडे झाली तर कोणाच्या तरी भावना दुखावल्या जाऊ शकतात. काही वेळा आपण कोणाची मन न दुखावता काम करतो पण काही समाज कंठक असतात त्यात राजकारणी असतील ते या गोष्टीचा गैरफायदा घेतात. मला या सगळ्याचा अनुभव “हलाल” मूळे आला. मला पोलीसांच संरक्षण होत. लोकांची मन आणि सामाजिक भावना न दुखावून एखादा विषय हा अगदी नाजूक रित्या उलगडून दाखवावा लागतो. अश्या काही चित्रपटातून लोकांनी काही तरी शिकावं. चित्रपट उत्तम बनला तर त्यांची कथा ही चांगली हवी. सिनेमा उत्तम हवा, लोकांना चांगल्या गोष्टी शिकायला यायला हव्यात.
“प्रत्येक महिन्याला नवा चित्रपट” येत्या काळात जवळपास माझे १० ते १२ चित्रपट प्रदर्शित होणार आहेत. जुलै मध्ये माझी मुख्य भूमिका असलेला आणि खूप मोठी स्टार कास्ट असलेला “मान्सून फुटबॉल” हा चित्रपट येणार आहे. ऑगस्ट मध्ये “अहिल्या” तसेच ” “इथे मुलींना जागा नाही” , “जवानी झिंदाबाद” असे जवळपास प्रत्येक महिन्याला एक चित्रपट येणार आहे. माझे १२ चित्रपट पूर्ण झालेत अभिनेता म्हणून ७ चित्रपट आणि निर्माता म्हणून ४ सिनेमे येणार आहेत.
“सध्या दिग्दर्शन नकोच” सध्या दिग्दर्शन नाही करणार. अभिनय आणि निर्मिती क्षेत्रात काम करताना अनेकदा वेळ हा मिळतंच नाही. कामाचा खूप व्याप असतो, कामात ओढाताण होते. त्यामुळे दिग्दर्शनात कदाचित उतरणार नाही.
“बहिणीची साथ मोलाची” मी इंडस्ट्रीत आलो यामागे माझ्या बहिणीचा सगळ्यात मोलाचा वाटा आहे. मी नाटक, एकांकिका, दोन अंकी प्रयोग करायचो. पण तिने माझ्या अगोदर दोन तीन वर्षे काम केल्यामुळे तिला कामाचा अनुभव होता. इंडस्ट्री बद्दल अनेक गोष्टी बहिणी कडून समजल्या. मग मी जेंव्हा आलो तेंव्हा माझ्या शिकण्याची सुरुवात झाली. आमच्या दोघांच्या नात्यांची केमिस्ट्री लहानपणा पासून चांगली आहे. एकमेकांना समजून घेऊन, एकमेकांचे सल्ले घेऊन आम्ही दोघे काम करतो. आमच्या आई बाबांचा या साठी दोघांना खूप पाठींबा आहे. एकमेकांच्या प्रोजेक्ट बद्दल चर्चा अनुभवांची देवाणघेवाण करून आम्ही काम करतो. आम्ही दोघांनी एकत्रित काम केलेले तीन-चार सिनेमे लवकरचं येणार आहेत.
“समृद्ध संपूर्ण कान्स” जेंव्हा “कान्स” मध्ये माझा सिनेमा दाखवला गेला तेंव्हा समजलं की आपला चित्रपट फार छोटा आहे. चित्रपट हे माध्यम विविध भाषाचं आहे. विविध देशातून वेगवेगळ्या विषयांवर सिनेमे इथे येतात. आपल्या चित्रपटाला एखादं दुसरा पुरस्कार मिळाला की आपल्याला वाटतं हे खूप भारी आहे. पण तिकडे जाऊन कळतं की आपण अजूनही पाण्यातच आहोत समुद्र फार मोठा आहे. २८८ देशातले १० ते १२ लाख चित्रपट कान्स ला आले होते. अनेक लोकांना भेटणं झालं, बोलणं झालं हा अनुभव खूप काही शिकवून जाणारा होता.
“संमिश्र अनुभवाचा प्रवास..” मला इंडस्ट्रीत काम करण्याचा अनुभव फार चांगला आला आहे. पण या इंडस्ट्रीत तेवढ्याच समस्या सुद्धा आहेत. चांगल्या लोकांची भेट झाली, अनेक लोकांनी मदत केली, दिग्दर्शक आणि अनेक अभिनेत्यांनी कामासाठी पाठींबा दिला पण याच सोबतीने फसवणारी लोक सुद्धा भेटली. स्वतःच ज्ञान आणि आत्मविश्वास असेल तर तुम्हाला कोणी फसवू शकत नाही. इंडस्ट्रीत नेहमी काम करत राहून ऍक्टिव्ह रहायला हवं. “शेतात काम करायला आवडतं” मी अभिनेता, निर्माता आहे पण सोबतीने मला नाटक करायला आवडतं. स्विमिंग करायला खूप आवडतं, वाचनाची आवड आहे. अनेकदा कथा आणि वेगवेगळी पुस्तकं वाचत असतो. सगळ्यात जास्त मला शेतात काम करायला खूप आवडतं. मी लातूर ला आमच्या गावी आजी आजोबांसोबत काम करतो. आवडीने शेतातील कामं करायला आवडतात तर शेता मुळे माझं आणि गावाचं असं एक घट्ट नात आहे.
