भारतीय आणि पाश्चात्य संगतीचा सुंदर मिलाफ घडवून आपल्या व्हायोलिन मधून सादर करणारी व्हायोलिनिस्ट “श्रुती भावे” “इंडिवा” सारख्या बँड मधून आपल्या कामाची जादू संपूर्ण जगाला दाखवून देणारी तरुण वादक, अनेक दर्जेदार कार्यक्रम लिलया पार पाडणारी व्हायोलिनिस्ट “श्रुती भावे” सोबत गप्पा काही खास गप्पा प्लॅनेट मराठीच्या स्टार ऑफ द वीक मध्ये….
संपूर्ण नाव : श्रुती राजेंद्र भावे
जन्मठिकाण : नागपूर
वाढदिवस : २१ ऑक्टोबर
शिक्षण : एमए संगीत ( MA in Music )
“आईमुळे व्हायोलिनिस्ट झाले” माझं कुटूंब हेच कला या क्षेत्रातलं आहे. आई बाबा संगीतकार आहेत. आई सरिता भावे ही व्होकोलिस्ट आहे आणि बाबा व्हायोलिन वादक आणि सिव्हिल इंजिनियर होते. तर साहजिकचं त्यांच्या माझ्याकडून या क्षेत्रात यावं अशी अपेक्षा होती. माझं शालेय जीवन हे कथक्क शिकण्यात गेलं पण हे काही पुढे पूर्णपणे जोपासता नाही आलं. कॉलेज मध्ये असताना आईला वाटलं की मी व्हायोलिन शिकावं. मी त्यात गाणं गायचे. सुरूवातीला शिकण्यासाठी नकार देऊन मी हे वाद्य जबरदस्तीने हाती घेतलं, मग हळूहळू हे शिकण्याची आवड निर्माण झाली. वयाच्या २४ व्या वर्षी मी माझी कला लोकांसमोर सादर केली. माझ्या करियरची सुरुवात थोडी उशिरा झाली. यात आधी शास्त्रीय संगीत, मग सोबतीला नाट्य संगीत आणि मग सारेगमप ला पहिल्यांदा वाजवायला मिळालं. त्यात मध्ये मी रेल्वेत सरकारी नोकरी केली. तिकडून राम राम ठोकून पुन्हा ४ ते ५ महिने मी मग कामाच्या शोधात होते. तेव्हा मधल्या काळात असंच ऑर्केस्ट्रा मध्ये वाजवणं, विविध कार्यक्रमात वाजवणं असं चालू असताना मला हंमसिका अय्यर “इंडिवा” साठी विचारलं. इकडे उभं राहून व्हायोलिन वाजवायचं होतं. हा अनुभव घेत पुढे विविध बँड मध्ये वाजवून मग स्वतःचे काही कार्यक्रम केले आणि असा हा प्रवास चालू आहे.
“आणि गाण्याची संधी मिळाली”
आषाढ घन सुंदरा” हे गाणं ज्यांनी बनवलं आहे आशिष
“व्हायोलिन वाजवणं चॅलेंजिग आहे” खरंतर हे वाद्य पाश्चात्य देशात आणि दक्षिण भारतात अगदी प्रत्येक मुलगी व्हायोलिन वाजवताना आपल्याला बघायला मिळेल. कारण तिकडच्या प्रत्येक घरात कुठेतरी संगीत आहे. हे तिकडे परंपरागत चालू आहे. त्यांच्याकडे मुलांना हे शिकवलं जातं. आपल्याकडे एखादं गाणं ऐकलं की मग गाणं शिकण्याची किंवा वाद्य शिकण्याची आवड निर्माण होते. पालकांनी त्यांची जवाबदारी म्हणून एखादं वाद्य शिकवलं असं आपल्याकडे नाही आहे. आईमुळे मी हे शिकले माझ्यात ते शिकण्याची आणि पुढे नीट सांभाळून घेऊन काम करण्याची जिद्द होती म्हणून आजवर जे काही काम केलं ते शिकून केलं गेलंय. या क्षेत्रात काम करण्यासाठी शिकण्याची तयारी आणि संयम असावा लागतो. मला एखादं वाद्य वाजवणं हे फार चॅलेंजिंग वाटतं कारण हे आपलं शरीर नाही आहे हे आपल्या शरीराबाहेरचा एक भाग आहे, म्हणून त्यांच्या सोबत नाळ जोडायला वेळ जातो. आता कुठे आपल्याकडे लोकांना त्यांची कला दाखवायला मिळते आहे. आधीच्या लोकांच्या मानसिकतेमुळे या क्षेत्रात फार कमी मुली आल्या आहेत असं मला वाटतं.
“शिकण्याचा पाया भक्कम हवा” या क्षेत्रात येणाऱ्या सगळ्यांना एवढचं सांगेन की पाया खूप मजबूत असला पाहिजे. शास्त्रीय संगीत शिकण्याला काही पर्याय नाही. वेस्टर्न क्लासिकल किंवा इंडियन क्लासिकल शिका हे लक्षात घेऊन या क्षेत्रात यावं. नवीन शिकून त्यातून काहीतरी करण्याची एक तयारी आणि मानसिकता असली पाहिजे. काहींना फक्त शास्त्रीय करायचं असतं तर काहींना फक्त ऑर्केस्ट्रा, बॉलीवूड करायचं असतं, तर जे काही कराल त्याचा पाया भक्कम असू द्यात. आपल्यात संयम असायला हवा.
“कामाच्या अपेक्षा करून पैसे न मिळणं” इंडस्ट्रीत खटकणाऱ्या गोष्टी म्हणजे कधी कधी जे संगीतकार (म्युजिशियन) असतात ते व्हायोलिन हे वाद्य समजतं नाहीत. जर मला एखादं गाणं व्हायोलिन वर वाजवायचं असेल तर त्यांना ते कसं वाजवतात किंवा काय हे माहीत नसतं. तर तेव्हा तुम्ही काहीतरी वाजवा असं सांगतात. दुसरी गोष्ट ही की पैसे दिले जात नाही आणि अपेक्षा फार ठेवणं हे मला खटकत. गृहीत धरून पुढे जाण्याचा प्रकार इंडस्ट्रीत मध्ये फार घडतो.
“आई वडील हे पहिले गुरू” माझे आई – वडील हे माझे गुरू आहेत. माझे गुरुजी कलारामनाथन ते माझं प्रेरणा स्थान आहेत, कारण व्हायोलिन वरचं त्यांचं वाजवण्याचं परफेक्शन खूप मस्त आहे. इंडस्ट्रीत अशी अनेक लोकं आहेत ज्यांची कामं आवडतात. मला अभिषेकी बुवा चं गाणं फार आवडतं, ए आर रेहमान अशी अनेक लोकं आवडतात. अनेक सिनियर आणि ज्युनिअर आपल्याला कधी कधी अनेक गोष्टी शिकवून जातात.
“इंडिवा मुळे नवं वळण” माझ्या आयुष्यातला टर्निंग पॉईन्ट “इंडिवा” बँड होता. ऑल वूमन बँड मध्ये जेव्हा मी गेले तेव्हा माझ्या संगीतासाठी आणि वादनासाठी हा एक अफलातून अनुभव होता. माझ्या वैयक्तिक आयुष्यात आणि व्यक्तिमत्त्वात फार बदल झाले. मी नेहमी सलवार कुर्ती मध्ये वावरायचे मग इकडे येऊन फ्युजन स्टाईल फॉलो करायला मिळाली. स्वतःमधला बदल हा इथे येऊन उमगला आणि हा आयुष्यातला टर्निंग पॉईन्ट ठरला.
“संमिश्र संगीत करायचंय” मला ओरिजनल म्युझिक करायला आवडेल, फक्त मला ती एक संधी आणि इथे ती एक जागा मिळत नाही आहे. ओरिजनल म्युझिक जे विविध जॉनर मधलं असेल, अल्बम करायला आवडेल, इंडियन क्लासिकल, जॅझ किंवा फोक असेल या सगळ्यांच संमिश्र संगीत मला नक्कीच करायला आवडेल. “गोष्ट ट्युनिंग ची” या दोन्ही संगीताचा मिलाफ जमवायला ट्यूनिंग फार महत्त्वाच असतं. दोन्ही संगीतात विशिष्ट ट्युनिंग असतं तर या गोष्टीचा विचार करून ट्युनिंग च भान ठेवून हे जमवून आणलं जात. ट्युनिंग जमली की यांचा मिलाफ घडवून आणला जातो.
“बँड टिकवले गेले पाहिजेत” बँड ही गोष्ट छान आहे. फक्त ती जोपासली जाऊ नये तर बँड टिकवता आले पाहिजेत. बँड हे टिकत नाहीत. कारण बँड म्हंटलं की ओरिजनल म्युझिक आलं मग प्रमोशन आलं तर यासाठी फार खटाटोप करावा लागतो. बॉलिवूड बँड किंवा गाणी याचं प्रमोशन किंवा प्रसिद्धी ही फार पटकन होते. तिकडे फार पैसे गुंतवले गेलेले असतात. फार सुमार गाणं, पैसा आहे म्हणून प्रमोट होतं. त्यामुळे लोकांच्या तोंडी हे गाणं आपसूक बसल जातं. बँड संस्कृतीला उत्साह देणारी गोष्ट हीच की लोकांनी तिला आपलंसं केलं पाहिजे. बँड हे पॅशन वर चालू केले जातात आणि बॉलिवूड बँड हे फार चालतात.
“सकारात्मक अनुभव” आपण आपलं संगीत हे जवाबदारी ने सादर केलं पाहिजे तर ते जगाला आवडतं. अनुभव चांगला येतो तर आपण दर्जेदार आणि उत्तम रित्या सादर केलं तर ते लोकांना आवडतचं. यामुळे आम्हाला आजवर खूप छान आणि सकारात्मक प्रतिसाद आला आहे. “कामासाठी कौतुकाची थाप” मी फार पटकन गोष्टी शिकते आणि त्या आत्मसात करते या बद्दल लोक कौतुक करतात. वाजवण्याचा अनोखा फोकस आणि सुरेल वाजावते म्हणून माझं कौतुक केलं जातं. गाणं येत असल्याने ते व्हायोलिन वर वाजवताना पटकन येत. तोंडात शब्द असतात तर मी शब्द वाजवण्याचा प्रयत्न करते. अश्या पोचपावत्या मिळत असतात लोक कामाचं कौतुक करतात हे जास्त भावत. “प्रवास आणि वाचन” मला प्रवास करायला प्रचंड आवडतो. कुठेतरी वर्ल्ड टूर करायला, नव्या जागा भटकायला आवडतात आणि वाचन आवडतं .
संपूर्ण नाव : राहुल संभाजी मगदूम जन्मठिकाण : पेठ वाढदिवस : २१ जानेवारी १९९१ शिक्षण : एमकॉम, बीएड
“मला लय कॉन्फिडान्स हाय” हा संवाद गाजवून प्रत्येक घराघरात पोहचलेला अभिनेता सगळ्यांचा लाडका लागिर झालं जी मधील “राहुल्या” म्हणजे राहुल मगदूम. खऱ्या आयुष्यातील राहुल ते मालिकेतील राहुल्या हा अनोखा पल्ला गाठून यशाची उंची “राहुल मगदूम” याने गाठली आहे. राहुल मगदूम सोबतच्या काही खास गप्पा प्लॅनेट मराठीच्या स्टार ऑफ द वीक मधून…..
“अनपेक्षित घडलेली पहिली भूमिका” माझ्या पहिल्या मालिकेला मिळालेली प्रसिद्धी आणि हा एवढा प्रतिसाद हे माझ्यासाठी फार अनपेक्षित होतं. मला वाटलं नव्हतं की मी इथंपर्यँत कधी पोहचेन. मी ग्रामीण भागातून आलो आहे तर मुंबईशी एवढा संपर्क होईल आणि एवढं यश मिळेल असं कधीच वाटलं नव्हतं. माझ्या पहिल्या मालिकेतील भूमिका ही झी मराठी सारख्या वाहिनीसाठी आहे हे अगदीच अनपेक्षित होतं. एवढी मोठी भूमिका मिळणं हे खूप मोठं यश आहे.
“नाटकचं करायचंय” माझ्या अभिनय कारकिर्दीची सुरुवात ही रंगभूमी पासून झाली आहे. पण गेल्या दोन वर्षात मालिकेमूळे नाटक मागे पडलं म्हणून आता नाटक करायला आवडेल. आता प्रयोगिक नाटकं करायची आहेत.
“BMW ची गंमत” जयदीप शिंदे या माझ्या मित्राने BMW घेतली आणि त्याने मला पूजनासाठी बोलवलं होतं तर पूजन करून मित्राने ते फोटो सोशल मीडियावर टाकले तर या फोटो मुळे मीच BMW घेतली असं सगळ्यांना वाटलं तर असा हा मजेशीर किस्सा या बाबतीत घडला होता.
“राहुल्याच्या कॉन्फिडान्स ची गोष्ट” मालिकेत मी दुसरा तिसरा सीन करत असताना मला जाणवलं की राहुल्या ची भूमिका की फार साधी, सरळ आणि फार संथ आहे. हा आरामात, संथपणे वागणारा राहुल्याला फुल कॉन्फिडन्स दिला त्या एका संवादाने. मालिकेत हा संवाद थोडा मी माझ्या भाषेत आणि थोड्या वेगळ्या सुरात बोलायला सुरुवात केली त्या कॉन्फिडन्स ला कॉन्फिडान्स असा उच्चार केला तर हे अचानक सीन करताना सुचलं आणि ते मी कॅमेरा समोर सादर केलं, मग हे वेगळं वाटायला लागलं म्हणून मी अनेक सीन ला हे वाक्य पेरत गेलो. कॉन्फिडान्स या एका शब्दामूळे राहुल्या ची अनोखी ओळख निर्माण झाली. मग आता कधीही लोकं भेटली की हा संवाद म्हणायला लावतात. हे फार मजेशीर आहे त्यामुळे मला आवडतं.
“राहुल्या ने दिली नवी ओळख” राहुल पासून राहुल्या हा संपूर्ण महाराष्ट्रात पोहचला. या भूमिकेने नवीन ओळख दिली. राहुल हा फक्त गाव, गल्लीत आणि आमच्या परिसरात माहीत होता पण हा राहुल्या महाराष्ट्रात आणि त्यांच्या बाहेर जाऊन लोकांना समजला. माझ्यासाठी ही भूमिका फार आव्हानात्मक होती आणि ती भूमिका साकारून ती प्रसिद्ध होते तेव्हा एक वेगळं समाधान मिळतं तर माझ्या या भूमिकेमुळे वैयक्तिक आयुष्यात फार फरक पडला आणि ही संधी माझ्यासाठी फार महत्त्वपूर्ण ठरली.
“हळव्या मनाचा तत्वनिष्ठ राहुल” खऱ्या आयुष्यात राहुल थोडा हळवा आहे आणि तो फार तत्वनिष्ठ आहे. मी स्वतःला काही नियम घालून घेऊन तत्व पाळून मी वागतो.
“अश्या गोष्टी ज्या शिवाय राहू शकत नाही. अभिनय, वाचन, पावसात फिरणं, मित्रांना भेटणं, आईच्या हातची अळूची वडी, भरलेली वांगी आणि भाकरी!
“सामाजिक संघर्षाची कहाणी” “पळशीची पीटी” हा ग्रामीण भागातील चित्रपट आहे. समाजाने घालून दिलेल्या रूढी आणि परंपरा यावर भाष्य करणारा हा चित्रपट आहे. एका हट्टी हवालदाराची भूमिका मी साकारतो आहे.
“मालिकेमुळे घराघरात पोहचलो” “लागीर झालं जी” या मालिकेनं मला महाराष्ट्रातील घराघरात पोहचवलं. माझी पहिली मालिका ही एवढ्या मोठ्या वाहिनीवर आली त्यामुळे एक वेगळाच आनंद होता. या मालिकेनं खूप चांगले जीवाभावाचे मित्र (भय्यासाहेब, अज्या, विक्या) दिले. सगळ्यात मोठी गोष्ट ही की या मालिकेमुळे मला उत्तमरित्या कॅमेरा समोर काम करता आलं.
“बालनाट्य ते मालिका” मी सातवी आठवीत असताना गणपतीच्या मंडळात नाटकात भाग घ्यायचो. गणपतीच्या मंचावरून अभिनयाची सुरुवात झाली मग शाळेत असताना बालनाट्य करायचो. कॉलेज मध्ये युथ फेस्टिव्हल, सवाई, पुरुषोत्तम करंडक, राज्यनाट्य अश्या अनेक नामांकित स्पर्धांसाठी नाटकं, एकांकिका करायचो. त्या जिंकून यायचो आणि इथून एक खरी सुरुवात झाली. एक व्यावसायिक नाटक केलं यानंतर माझे गुरू जंगम सरांनी मला “पळशीची पीटी” साठी विचारलं तर हा चित्रपट करतांना तिथे तेजपाल वाघ या चित्रपटाचे संवाद लिहीत होते तर त्यांनी मला लागीर झालं जी या मालिकेत राहुल्या च्या भूमिकेसाठी घेतलं.
“एकांतात वाचन आणि कोकण फिरणं” मला अभिनया व्यतिरिक्त पावसाळ्यात कोकणात फिरायला खूप आवडतं कोकण हे आवडीचं आहे. फिरण्यासाठी मी तिकडे जातो. एकांतात वाचन करायला आवडतं. “अभिनेता नसतो तर…” अभिनेता नसतो तर शिक्षक झालो असतो. मला शाळेत मुलांना शिकवायला आणि त्यांच्या सोबत गप्पा मारून त्यांची नाटकं बसवायला आवडतात. अभिनेता नसतो तर शिक्षक म्हणून जगलो असतो.
“ड्रीम वर्क” मला भविष्यात नवाजुद्दीन सिद्दकी सोबत काम करायचं हे माझं ड्रीम वर्क असेल.
“चित्रपट आणि नवीन नाटक” माझा आगामी “पळशीची पीटी” हा चित्रपट येणार आहे आणि वग नाट्य करायचंय. हा वग नाट्य प्रकार आणि यातलं एखाद नाटक मला करायचं.
रॅपिड फायर….हे कि ते !
खऱ्या आयुष्यातला राहुल की मालिकेतील राहुल्या ? मालिकेतील राहुल्या
आवडता अभिनेता : निखिल चव्हाण, तेजपाल वाघ, नितिश चव्हाण – निखिल चव्हाण
आवडती अभिनेत्री : शिवानी बोरकर, किरण धाने – किरण धाने
मालिका, चित्रपट की नाटक – नाटक
मुंबई की सातारा : सातारा
खऱ्या आयुष्यात कोणाला डेट करतोस – अजूनतरी नाही
अभिनेता राहुल मगदूम ला प्लॅनेट मराठी मॅगझीन तर्फे भावी आयुष्यासाठी मनःपूर्वक शुभेच्छा!
अनेक गाजलेल्या शीर्षक गीतांची गीतकार, सूत्रसंचालक, लेखिका तसेच पत्रकार अशी बहुपैलू ओळख घेऊन जगणारी प्रसिद्ध गीतकार “अश्विनी शेंडे” फक्त गीतकार एवढी ओळख न ठेवता “अक्षरा क्रियेशन” ची निर्मिती करणारी निर्माती ह्यांच्या बद्दल जाणून घेऊ या प्लॅनेट मराठी मॅगझिनच्या “स्टार ऑफ द वीक” मधुन….
संपूर्ण नाव : अश्विनी चंद्रशेखर शेंडे / अश्विनी जयदीप बगवाडकर
जन्मठिकाण : मुंबई वाढदिवस : ३० ऑक्टोबर १९८३ लग्नाचा वाढदिवस : १८ डिसेंबर शिक्षण : एमए (MA) मराठी, डिप्लोमा इन पत्रकारिता
“कॉलेज मधून गीत लेखनाची सुरुवात” मी तेव्हा ठरवलं होतं की अभिनेत्री व्हायचं. कॉलेज च्या शेवटच्या वर्षी मी सगळं सोडून फक्त अभ्यास केला आणि कॉलेज मध्ये पहिली आले. कॉलेज पासूनचं नाटकाशी एक नाळ जोडली गेली होती मग तेव्हा कुठेतरी मनात प्रश्न उभा राहिला काय करू? आईची इच्छा होती प्राध्यापिका व्हावं, मग बाबांनी तेव्हा सांगतील तुझ्यात लिखाणाचा एक गुण आहे, मराठी विषय घेऊन बॅचलर केलं आहेस तर पत्रकारितेचा विचार कर. पत्रकारितेचा अभ्यास करता करता इंडियन एक्सप्रेस मध्ये काम मिळालं असं करून अनेक वर्षे पत्रकारिता केली. पत्रकारिता करताना अनेक ओळखी होत गेल्या, मी एका मॅगझीन साठी कॉलम लिहायचे, ते कॉलम वाचून मला अपर्णा पाडगावकरांनी “कळत नकळत” या मालिकेसाठी संवाद लिहिण्याची संधी दिली. संगीतकार निलेश मोहरीर सोबत माझा पहिला चित्रपट “आभास हा” प्रेक्षकांच्या समोर आला. मी आणि निलेश आम्ही एक टीम म्हणून आजवर अनेक कामं केली, अजूनही करतो आहोत तर खऱ्या अर्थी तिकडून गीतलेखनाची सुरुवात झाली.
“आयुष्यभर जगणारा लेखक”
तरूणाई पूर्वी पासून या क्षेत्राकडे वळत नव्हती. आपण हल्ली हे बघतो जर इंडस्ट्रीत १०० लोक जात असतील तर त्यातल्या काही लोकांना अभिनेता व्हायचं असतं, उरलेल्या लोकांना दिग्दर्शक व्हायचं असतं. यातून जी काही लोकं राहतात ते मेकअप आर्टिस्ट, लाईट्स, लेखक, कलादिग्दर्शन याकडे वळतात. “गीतलेखन” हे क्षेत्र पडद्यामागचं आहे. लोकांना ग्लॅमर च आकर्षण जास्त असतं पण मला असं नेहमी वाटतं की एका विशिष्ट काळा नंतर हे ग्लॅमर कुठेतरी कमी होतं. अभिनेता म्हणून वावर कमी होतो, तर अभिनय आणि बाकी क्षेत्रात एका काळा नंतर आपलं वय कुठेतरी आपल्या कामाच्या आड येतं पण लेखक हा आयुष्यभर लेखक म्हणून जगत असतो. आज एवढं वय होऊन ही गुलजार साहेब आहेत, जावेद सर आहेत ते इतकी वर्षे लिहितात. म्हणून मला वाटतं की हे एक असं क्षेत्र आहे जिथे तुमचं वय आडवं येत नाही. जेवढं वयाने मोठं होत जातो तेवढं लिखाणाच्या बाबतीत प्रगल्भ होत जातो ही लेखनाची खरी गंमत आहे. जर तरूणाई या क्षेत्रात येत असेल तर त्यांनी फार लक्ष केंद्रित करून लिखाण करावं. कॉलेज मध्ये कविता करणं आणि एक गाणं लिहिणं यात खूप फरक आहे. आजच्या घडीला “गुरू ठाकूर” हा असा कवी आहे की ज्याचं गाणं लाखो लोकांच्या प्ले लिस्ट मध्ये असतं संदीप खरे, वैभव जोशी जश्या कविता लिहितात अश्या ताकदीच्या कविता लिहिणं हे फार महत्त्वाच आहे आणि ते तेवढं सोप्प नक्कीचं नाही. आज माझं एखादं गाणं कोणाची रिंगटोन म्हणून वाजतं तेव्हा फार छान वाटतं. मन केंद्रित करून लिहिणं महत्त्वाच असतं. लेखन ही एक अशी कला आहे जी शिकवता येत नाही, यात सुद्धा एक साचेबद्धपणा आहे, पण तो ज्याला शिकवता येतो ज्यांच्यात लिखाणाची प्रतिभा असते. जी तरूणाई या क्षेत्रात येऊ पाहते त्यांना एवढचं सांगेन खूप कष्ट करावेच लागतात पण स्वतःला फार अपडेट ठेवावं लागतं. आपल्या आजूबाजूला लेखक काय लिहितात हे सतत बघावं की काय नवीन येतंय, नवीन गाणी ऐकावी, प्रत्येक लेखकाला आणि कवीला फॉलो करावं त्यांची काम बघावी. जर आपला कवी मित्र काही छान लिहीत असेल तर त्याला तेवढ्याचं आत्मियतेने कौतुक करायला पाहिजे. आजच्या काळात फक्त कागदावर लिखाण करण्यापेक्षा सतत नवीन गोष्टी ऐकल्या पाहिजे.
“फोटोग्राफी आणि कुकिंग आवडीची” लिखाण सोडून मला फोटोग्राफी आणि स्वयंपाक करायला फार आवडतो. या दोन कला सुद्धा फार जवळच्या आहेत. याने मला प्रचंड आनंद मिळतो. माझं असं ठाम मत आहे की फोटोग्राफी आणि स्वयंपाक करायला कोणत्याचं महागड्या गोष्टींची गरज लागत नाही. आपल्याकडे फोटोग्राफी साठी एक विशिष्ट नजर असायला हवी. हळद , तिखट अश्या साध्या गोष्टींनी आपण उत्तम स्वयंपाक करू शकतो. जर मला कुठल्या सिरीयल चा भाग लिहून कंटाळा आला तर मी ब्रेक म्हणून किचन मध्ये जाऊन काहीतरी बनवते.
“उत्सुकतेने काम करता आलं पाहिजे, कलाकारांनी कधीच स्थिरावू नये” एक गीतकार म्हणून माझा आज वरचा प्रवास आणि अनुभव खूप मस्त आहे या पुढे ही राहील. मला काम करताना नेहमी चांगली माणसं भेटत गेली, एका कामातून दुसरं काम मिळत गेलं. माझी मेहनत, कामाचा प्रामाणिक पणा हा कायम असल्याने काम चांगलंच करायचंय हे नेहमी डोक्यात असायचं. आजही नवीन शीर्षक गीत आलं तरी मी तसं काम करण्यासाठी तेवढीच उत्सुक असते. काम करताना अशी कुठेच भावना नसते की आता एवढं काम झालं तर बस्स झालं हे कधीच नाही वाटलं. प्रत्येक नवं काम करताना जर आपण तेवढेच उत्सुक आणि अधीर असू तर आपल्यात काम करण्याची एक जाण आहे हे सतत जाणवतं. ज्या दिवशी आपल्याला वाटेल आपण स्थिरावलो आहोत तेव्हा आपल्या कामांची प्रकिया थांबते. कलाकारांनी कधीच स्थिरावू नये असं मला वाटतं. सेट होणं ही काहीतरी थांबण्याची प्रकिया आहे. हे क्षेत्र खूप छान, आव्हानात्मक आहे इथली कामाची पथ्य पाळून मस्त काम करता येतं. आपल्याकडे लेखकापेक्षा कमी मानधन हे गीतकाराला मिळतं. आपल्या इंडस्ट्रीत अजूनही गाण्याचं मोल खऱ्या अर्थी अजूनही समजलेलं नाही. गाण्या बद्दल कौतुक, लिहिण्या बद्दल आस्था आणि गीतकारा बद्दल प्रेम असतं, पण हे प्रेम पैशात अजून उमटत नाही किंवा पैशाच्या बाबतीत हे कुठे दिसतं नाही. आजकाल मालिकांची शीर्षक गीत ही जाहिरातीमुळे कमी दाखवली जातात तर कामाला मिळणारी किंमत फार तुटपुंजी आहे त्यामुळे मला गीतकाराच्या सोबतीने लेखिका म्हणून काम करावं लागतंय. फक्त गीतकार म्हणून जगून आर्थिक गोष्टी सांभाळणं कठीण आहे, या क्षेत्रात येतांना लेखक म्हणून तुमचं क्षेत्र विस्तारता आलं पाहिजे. आपल्याकडे कुठला ही गीतकार हा फक्त गीतकार म्हणून न जगता तो जॉब करतो, लेखक म्हणून काम करतो म्हणून या क्षेत्रात येतांना गीतकाराच्या सोबतीने हातात वेगळं काही तरी काम हवं.
“कोणी क्रेडिट देतं का क्रेडिट” / आपले म्हणवणारे लोकं पैसे आणि क्रेडिट च्या बाबतीत हात मागे घेतात.. नुकतंच आम्ही सगळ्या लेखकांनी आणि गीतकरांनी एका गोष्टीवरून आरडाओरडा केला होता ते होतं की गीतकरांना त्यांच्या कामाचं श्रेय देणं. हिंदी असो किंवा मराठी. या सगळ्यात प्रत्येक क्षेत्राला मग ते कला दिग्दर्शक, मेकअप आर्टिस्ट असो यांना श्रेय दिलं जातं पण यात गीतकरांना कुठेच श्रेय दिलं जात नाही. तुम्ही गाण्यां बद्दल बोलता, गायका बद्दल बोलता मग तुम्ही गीतकाराला यातून कसं वगळू शकता? गीतकार हा सुद्धा चित्रपटासाठी सगळ्यात मोठा भाग असतो यांची आपल्याकडे जाण नाही आहे. चित्रपट असो किंवा कोणताही प्रोजेक्ट असो तुम्ही जेवढं प्रत्येक क्षेत्राला श्रेय देता तेवढंच श्रेय गीतकाराला सुद्धा द्यावं एवढीच माफक अपेक्षा आणि मागणी आहे. जेव्हा एखादं चित्रपट समीक्षण असेल किंवा गाण्याच्या अल्बमचं समीक्षण असेल यात गीतकारांच्या नावाचा साधा उल्लेख सुद्धा नसतो या गोष्टीचं फार आश्चर्य वाटतं. तर गीतकार म्हणून ही गोष्ट फार खटकायची आणि खटकते की गीतकाराला त्यांच्या कामाचं श्रेय हे योग्य रित्या दिलं गेलं पाहिजे. या संदर्भात वैभव जोशी ची पोस्ट होती की गाणं लिहिण्याच्या बदल्यात आम्हाला चांगलं मानधन आणि आमच्या कामाचं श्रेय हे मिळायला हवं ही एवढी माफक अपेक्षा गीतकरांनी करू नये का?? आपल्या इंडस्ट्रीत मानधन आणि कामाचं क्रेडिट या दोन गोष्टी फार खटकतात. ग्लॅमर आणि स्क्रीन च्या दृष्टीने गीतकार हा नेहमी पडद्या मागचा कलाकार आहे. “शब्दांचा कॅफे” हा आम्ही एक शो करतो तेव्हा मागे स्क्रीन वर गाण्याचे शब्द हे लोकांना दिसतात आणि लोक गाणी चालू असताना आमच्या सोबत गुणगुणतात तर लोकांचं हे प्रेम आहे. त्यांना शब्दांबद्दल प्रेम आणि जाण आहे. मी स्वतःला सुदैवी समजते की मराठी चित्रपट आणि मराठी भाषेसाठी काम करण्याची संधी मिळते. साहित्य हे आपल्याला लाभलेलं देणं आहे ते प्रत्येक कलेशी निगडित आहे. लोकांकडून नेहमीच लिखाणाचं कौतुक होतं तर ही एक कामाची पोचपवती असते पण मग हे आपले आपले म्हणवणारे लोकं पैसे आणि क्रेडिट च्या बाबतीत हात मागे घेतात ते वाईट वाटतं.
“एका कामातून दुसरं काम मिळतं गेलं” पत्रकारिता करताना एकीकडे गाणं लिहिण्याचा प्रवास सुरु होता. कॉलेज मध्ये निलेश मोहरीर भेटला. पत्रकारिता सुरू होण्यापूर्वी आमचं काम सुरू झालं होतं. कॉलेज च्या शेवटच्या वर्षाला असताना गाणी लिहून झाली फक्त ती रिलीज नव्हती झाली. कळत नकळत होऊन कुलवधू आलं तेव्हा कुठे यश प्राप्त होतंय अशी जाणीव झाली मग तेव्हा यांतच काम करावं हे पक्कं झालं जेव्हा मला कळत नकळत चे संवाद लिहिण्याची संधी आली तेव्हा समजलं की पत्रकारिता सारखा दगदगीचा जॉब करून हे संवाद लेखन नाही जमणार मग तेव्हा मी जॉब सोडला. मी आणि निलेश आम्ही दोघेही नवखे होतो या क्षेत्रात. त्यामुळे कामाच मस्त बॉंडिंग झालं, आम्ही भेटून गाणी लिहायचो, चाली लावून बघायचो यातून एकमेकांच्या कामाची देवाणघेवाण व्हायची. असं करून आम्ही छान काम चालू केलं होतं. मग अश्या रितीने एका कामातून दुसरं काम मिळत गेलं. आम्ही केदार शिंदेंसाठी काम केलं मग त्यांनी त्यांचा “यंदा कर्तव्य आहे” मध्ये आम्हाला काम दिलं. म्हणून चांगली काम आणि चांगली माणसं यातून प्रवास चालू राहिला.
“गोष्ट एका गाण्याची” २०११ ला झी मराठी वर एक मालिका आली होती त्याचं नाव होतं “एकाच या जन्मी जणू” या मालिकेचं शीर्षक गीत फार गाजलं. गंमत अशी की २००८, २००९ आणि २०१० या तिन्ही वर्षी झी मराठीच्या गीतकाराचा पुरस्कार मला मिळाला तर तेव्हा मी फार तरुण गीतकार ठरले जिला तिन्ही वर्ष हा पुरस्कार मिळाला होता. मला माझं कोणतंच काम फारसं आवडत नाही कारण मी कामाच्या बाबतीत कधीच खुश नसायचे मला नेहमी कुठेतरी काही तरी कमी राहिलंय किंवा अरे अजून थोडा वेळ मिळाला असता तर छान झालं असतं असं नेहमी वाटत राहतं. “एकाच या जन्मी जणू” हे असं पहिलं गाणं होत की ते लिहून झाल्यावर मला खूप आनंद झाला तेव्हा कुठे मी समाधानी होते म्हणून हे गाणं फार खास आहे.
“सांभाळून घेणार कुटूंब” पूर्वी कसा विचार केला जायचा माहीत नाही पण एका क्षेत्रातील जोडीदार नको असं मत असायचं. पण आता चित्र फार बदललं आहे. तर आता हे एका क्षेत्रातलं कोणी असेल तर जास्त समजूतदार पणा दाखवता येतो. आमच्या दोघांना ही जाणीव होते की आपल्याला दोघांना इंडस्ट्रीतलं कोणी माणूस जोडीदार म्हणून मिळाला असता तर त्याला आपलं क्षेत्र समजलं नसतं. आम्ही दोघे एकाच क्षेत्रात आहोत त्यामुळे एकमेकांना प्रॉब्लेम समजतात आणि मग समजून घेऊन आम्ही सोबत राहतो. जयदिपचं कधी कधी रात्री रेकॉर्डिंग ला जाणं किंवा मी घरी उशिरा येणं हे आमच्यासाठी रोजचं आहे आणि दोघांना इंडस्ट्रीत घडणाऱ्या समस्या माहीत आहेत तर मग अश्या समजुतीने आम्ही एकमेकांना सांभाळून घेतो. मी घरी उशिरा येणार असेन तर तो आमच्या मुलीला सांभाळतो, जेव्हा त्यांचा शो असतो तेव्हा मी बऱ्याचदा त्याच्या कामासाठी तिथे असते तर हा समजून घेण्याचा स्वभाव एका इंडस्ट्रीत काम करताना येतो. माझ्या घरच्यांचा आणि खासकरून सासूबाईंचा मला पाठींबा असतो त्या सुद्धा मला माझ्या कामात मदत करतात आणि सगळं उत्तम रित्या सांभाळून घेतात. माझ्या आणि नवऱ्याच्या दृष्टीने आमच्यासाठी काम फार महत्त्वाच आहे, कामाच्या आड आम्ही एकमेकांची कोणतीच गोष्ट येऊ देत नाही. काम करताना घरच्यांचा पाठींबा फार महत्वपूर्ण ठरतो.
“एका स्वप्नांची गोष्ट / स्वप्नपूर्ती” “अक्षरा क्रियेशन” हे आमचं स्वप्न आहे. परफॉमिंग आर्टस् साठी चालू केलेली ही एक संस्था आहे. या संस्थेच्या अंतर्गत “शब्दांचा कॅफे” हा पहिला कार्यक्रम आम्ही सुरू केला. लाइव्ह शो दखिल करतो. जयदीप ने गेल्या ९ वर्षात त्याने जो लाइव्ह शो चा अनुभव घेतलाय सादरीकरणाच्या अनुभवाच्या जोरावर, तर त्याचे अनुभव आणि माझी लिहिण्याची एक अनोखी कला, गाण्याची कला आणि निवेदन कला यांचा संगम या शो मधून आम्ही करतो. लोकांना विविध गोष्टी ऐकायला आवडतात तर यातून रसिकांना काही तरी छान बघायला मिळेल म्हणून आम्ही कार्यक्रम करतो. फक्त गाण्या पुरतं मर्यादित नसून पुढे वर्कशॉप, संगीताचे धडे असतील, आर्टस् डिरेक्शन असे विविध पूर्ण कार्यक्रम यातून करायचे आहेत. आम्हाला असं वाटतं जेव्हा आमची मुलगी २० वर्षाची होईल तेव्हा तिला सांगता येईल की तुझ्या नावाने सुरू केलेली ही एक सुंदर संस्था आहे जी तू पुढे सांभाळ किंवा नवीन काही निवड पण हे तुझ्यासाठी अनोखं विश्व आहे. मुलांना आपल्या कामाच्या प्रकियेत सहभागी करून घ्यावं तर त्यांना त्याची किंमत समजते. जेव्हा अक्षरा मोठी होईल तेव्हा ती हे स्वप्न अजून मोठं करेल.
“बच्चन सरांसाठी काम करायचं” मला अमिताभ बच्चन यांच्या साठी संवाद लिहायला आवडतील. आपण काहीतरी लिहिलेलं बच्चन सरांनी सादर करावं हे एक स्वप्न आहे.
“गुलजार ते शांता बाई” माझ्यासाठी माझ्या कामाचं प्रेरणा स्थान गुलजार साहेब आहेत त्यांना मी गुरू मानते. मराठीत गदिमा आणि शांता शेळके हे दोघेही अफलातून लिहितात त्यांची लिहिण्याची पद्धत आणि शैली कमाल आहे. सौमित्र सुद्धा छान लिहितो तर अश्या प्रत्येकाकडून शिकायला मिळतं.
अश्या पाच गोष्टी ज्यांच्या शिवाय राहू शकत नाही..माझं कुटूंब, काम, चांगलं जेवण, संगीत ऐकणं आणि एसी.
रॅपिड फायर हे कि ते…..
पत्रकारिता, गीतकार : गीतकारिता
आवडता गीतकार : मंदार चोळकर, वैभव जोशी – वैभव जोशी
आवडतं सोशल मीडिया फेसबुक की इंन्स्टाग्राम : इंन्स्टाग्राम
“तुझ्यात जीव रंगला” या मालिकेतून घराघरात पोहचलेला सगळ्यांचा आवडता ‘राणा दादा’ म्हणजेच अभिनेता हार्दिक जोशी. हार्दिक च्या आवडी -निवडीं सोबत काही खास गप्पा जाणून घेऊ या प्लॅनेट मराठी मॅगझिनच्या “स्टार ऑफ द वीक” मधून….
संपूर्ण नाव : हार्दिक महेश जोशी
जन्मठिकाण : मुंबई
वाढदिवस : १० ऑक्टोबर १९८८
शिक्षण : शालेय शिक्षण (इंडियन एज्युकेशन सोसायटी) पदवी (गुरुनानक खालसा कॉलेज)
“रंगभूमीवर काम करण्याची इच्छा” मी कधी नाटकात काम केलं नाही आहे, पण मला प्रायोगिक, व्यावसायिक नाटकात काम करायला आवडेल. या आधी अनेक स्पर्धांसाठी एकांकिकेत काम केलंय. आमच्यावेळी कॉलेज हे नाटकांसाठी फार प्राधान्य देत नव्हतं. जास्त मुलं यासाठी पुढाकार घेणारी नव्हती. मी कॉलेज मध्ये मॉडेलिंग केलंय. एक मराठी मुलगा मॉडेलिंग करतो ही गोष्ट त्यावेळी मोठी होती.
“चॅलेंजिंग भूमिका आवडतील” वेब वर काम करायला आवडेल. मी एक कलाकार आहे, त्यामुळे प्रत्येक क्षेत्रात कलेशी निगडित अभिनय करायला मला आवडेल. मालिकेत आधी “राणा” होता आता नवीन भूमिका आहे तर अश्या वैविध्यपूर्ण आणि साहसी भूमिका करण्याकडे माझा कल असतो. प्रत्येक भूमिकेसाठी वेगळी मेहनत घ्यावी लागते. आधी पेहेलवान होतो तर तेव्हा वजन वाढवलं होत आणि आता नव्या भूमिकेसाठी वजन कमी करावं लागलंय.
“सहज सोप्प आयुष्य जगायला आवडतं” / राणा मुळे ओळख निर्माण झाली.
हार्दिक जोशीला स्वतःची अशी स्वतंत्र ओळख मिळाली. समाजात मी या नावाने ओळखला गेलो. “राणा” या पात्रामुळे माझं करियर उभं राहिलं या साठी मी ‘झी मराठी’ आणि सगळ्या टीम चा आभारी आहे, की आज त्यांच्यामुळे मी माझी ओळख निर्माण करू शकलो.आज सगळ्यांच्या पाठींब्यामुळे राणा हे पात्र नावारूपाला आलंय. यात प्रेक्षकांचा मिळणारा प्रतिसाद आहे, त्यांनी या राणाला आपलंसं केलं. इतर कलाकारांप्रमाणे मी सुद्धा सेलिब्रिटी आयुष्य जगतोय. जेव्हा कधी पॅक उप होतं तेव्हा तिथे सेलेब्रिटी आयुष्य संपून वैयक्तिक आयुष्य मी अनुभवतो. सगळं एकदम नॉर्मल वागणं आणि सेटवर फिरणं या गोष्टी मी करतो. मी नेहमीच “वैयक्तिक आणि व्यावसायिक” आयुष्य वेगळं जगत आलो आहे, मला त्यांची सरमिसळ करून जगायला आवडत नाही. मी स्टार झालो असं मला वाटतं नाही मी फक्त प्रामाणिक पणे आज काम करतो आणि भविष्यात सुद्धा करत राहीन. प्रेक्षकांना हार्दिक कडून नक्कीच वेगळं काहीतरी बघायला मिळून त्यांच्या इच्छा पुर्ण होतील. पण मी आहे तसाच राहतो, वागतो. मित्रांसोबत गप्पा गोष्टी असू देत किंवा कट्टयावर गप्पा मारणं, बाईक वर फिरणं यात काहीच बदल नाही झाला. फक्त कधी कधी कलाकाराला त्यांच्या कामासाठी प्रोटोकॉल जपावा लागतो तेवढं जपून मी आयुष्य मस्त जगतो.
“सुट्टीत घरच्यांना वेळ”
“तुझ्यात
जीव रंगला” ही अशी पहिली मालिका आहे जी Male Oriented आहे. यामुळे खूप
कामाचा व्याप असतो. यामुळे घरच्यांना वेळ देणं एवढं जमत नाही. मी घरच्यांना
जमेल तसा वेळ देण्याचा प्रयत्न करत असतो. अनेकदा कामाच्या गडबडीत त्यांना
भेटणं जमत नाही, त्यामुळे मनात एक खंत राहते. पण घरचे समजून घेतात. जेव्हा
सुट्टी असते तेव्हा घरच्यांना, मित्रपरिवाराला, आमच्या घरात कुत्रे आहेत
तर त्यांना वेळ देतो ते सुद्धा आमच्या कुटुंबातील घटक आहेत.
“साधं राहण्याकडे कल” अर्थात मला सुद्धा ट्रेंड फॉलो करायला आवडतात. पण मी साधं राहण्याचा प्रयत्न करतो. मूड नुसार मी कपडे घालतो. मला आपला पारंपारिक लुक जास्त आवडतो. मी सणासंभाराला आणि गणपती मध्ये सोवळं नेसतो. आपण आपला पारंपारिकपणा जपला तर पुढची पिढी तो जपून ठेवेल. इव्हेंट्स आणि पार्टी ला मला डिझायनर कपडे घालायला आवडतात, तर यात माझी आई माझ्यासाठी डिजाईन निवडते. तिचं सांगणं असतं असा रहा, हे ट्राय कर तर म्हणून मी फार कपड्यांच्या बाबतीत लक्ष नाही देत. मला ट्रेंड्स फॉलो करून आपली स्टाईल कोणी तरी फॉलो करावी असं देखील वाटतं.
“मी स्टार नाही” मी स्वतःला स्टार समजत नाही. मला मुळात स्टार हे संकल्पना पटत नाही आणि ती मी माझ्या डोक्यात ठेवत नाही. अगदी टेलिव्हिजन बघणारा प्रेक्षक आणि १०० किमी लांबून मला भेटायला येणारा प्रेक्षक हा माझ्यासाठी महत्वाचा आहे. मुळात आपण मुंबई सारख्या मेट्रो पॉलिटिकल शहरात वाढलेलो आहोत इथे कोणाला कोणाची पडली नाही आहे. इथे गावात शूट करताना हा फरक जाणवतो. मी आज जो काही आहे तो प्रेक्षकांच्या प्रेमामुळे आहे. मी एक कलाकार आहे आणि सातत्याने मी प्रामाणिक पणे काम करत राहणार आणि लोकांची मन जिंकत राहणार.
“फिटनेस फ्रिक” मी खूप फिट राहण्याचा प्रयत्न करतो. मला जिम ला जाणं आणि फिट राहणं फार आवडतं. मी सेटवर जाताना जिम च्या कपड्यात जातो आणि शूट संपवून जिम ला जातो मग कितीही वाजले असू देतं. जिम करणं हे माझ्यासाठी सवयीचा एक भाग आहे. गेली ३ वर्ष मी जिम ला जातोय. आपण फिट राहिलो तर जास्त छान दिसू. आज मालिकेच्या निमित्ताने आणि अनेक तरुण हे राणा सारखी बॉडी असावी आणि त्याच्या सारखं फिट राहण्याचा हट्ट करतात आणि फिटनेस जपतात. हे ऐकून आनंद होतो की आपल्याला कोणी तरी फॉलो करून फिट राहण्याचा प्रयत्न करत आहेत.
“लाडू सोबत ऑफ स्क्रीन कल्ला”
जेव्हा लाडू (राजवीर) सेटवर आला होता तेव्हा तो राणाचा फॅन होता. तो अगदी
लहान आहे तर सगळ्यांचा लाडका आहे. आमची सेटवर मस्त मज्जा मस्ती चालू असते.
तो फार गोड मुलगा आहे. त्याला आम्ही विचारतो की तुला बाहेर लोक काय
विचारतात तर त्याला लोक राणाचा मुलगा आहेस का असा प्रश्न विचारतात. सेटवर
कल्ला चालू असतो त्यामुळे आमच्यातील एक लहान मुलं जाग होतं. आम्ही ऑफ
स्क्रीन फार मज्जा करतो, म्हणून ते ऑन स्क्रीन एवढं छान दिसतं.
“सेटवरच कौटुंबिक वातावरण” नंदिनी वहिनी खऱ्या आयुष्यात बिलकुल त्रास देत नाही. आम्ही सेटवर सगळे एकाकुटूंबा सारखे असतो. धनश्री माझी चांगली सहकलाकार आहे, सोबत काम करताना तिच्याकडे काही गोष्टी शिकायला मिळतात. सेटवर प्रत्येक जण काही न काही शिकवून जातो. जे ऑन स्क्रीन आहे त्याच्या उलट आम्ही सगळेच ऑफ स्क्रीन फार मज्जा करतो.
“खऱ्या आयुष्यातील अंजली बाई कोण?”
अख्या महाराष्ट्राला एकाच झटक्यात समजेल की मी कोणाला डेट करतो आहे. खऱ्या आयुष्यात कोण अंजली बाई आहेत ते सगळ्यांना लवकरच समजेल.
“हटके भूमिका करायला आवडतील”/ वेगळे लुक्स ट्राय करेन” मी एका वेळी एकच काम करतो पण याच सोबतीने काही ऑफर्स आल्या आहेत. माझ्या आयुष्यात मी समोरच्याला दिलेली कमिटमेंट फार मोठी असते. कामाच्या बाबतीत ती कमिटमेंट गरजेची आहे. सध्या एकाच कामावर लक्ष केंद्रित करून ते काम करतोय. अनेक लोकांना काही नव्या कामासाठी हो सांगितलं आहे ते थांबले आहेत. नशिबात जे काम असेल ते मला मिळेल.
“उत्तम चहा करतो” मला फार काही बनवता येत नाही पण मी उत्तम चहा करू शकतो. लिंबू सरबत, ताक, तसेच पोळ्या लाटता येतात, वरण भात करता येऊ शकतो.
“लोकं हे पात्र जगतात” राणा – अंजली जोडी ही हिट ठरलीच पण लोकं मालिका किती बघतात आणि त्यांना आपल्या जीवनाचा एक भाग मानतात हे नुकतंच समजून आलं. जेव्हा मालिकेत राणा मरतो तेव्हा अंजली अश्या विधवा लूक मध्ये असते तर गावातली लोकं तिला येऊन सांगतात की तू काळजी करू नको सगळं नीट होईल. तर हे कुठेतरी फार आश्चर्य करणारं वाटतं. लोकं किती मालिका आपल्या जीवनाचा भाग मानतात त्यांना त्यातली गोष्ट खरी वाटते. लोकं हे पात्र जगतात, जेव्हा मालिकेत मी मेलो तेव्हा माझी आई रडली.
“हक्काने ओरडणारी आई” आई हक्काने ओरडते. आपल्याला आयुष्यात कोणाची तरी भीती असायला हवी. मी कुठे चुकलो तर ती मला ओरडते.
“स्पोर्ट्स बाईक आवडीची” स्पोर्ट्स बाईक माझी ड्रीम बाईक आहे. मला कार आणि स्पोर्ट्स बाईक फार आवडतात. आजोबांपासून ते दादा या सगळ्यांकडून मला या बद्दल आवड निर्माण झाली. ड्रीम बाईक असं म्हणाल तर तेव्हा जी चांगली असेल, मला सूट होईल, जी मला आवडेल तर अशी बाईक घेईन. आणि तेव्हा सुद्धा मी आईला आधी विचारेन आणि मग ती बाईक घेईन.
“सोशल प्रपोजल आणि बरंच काही….”
असे
कित्येक मजेशीर किस्से घडत असतात. सेटवर मुली येतात गुडघ्या वर बसून गुलाब
देऊन जातात हे खूपदा झालंय. सोशल मीडिया वर मेसेज येतात “माझ्याशी लग्न
करा, तुमचं लग्न झालंय का? , तुम्ही अंजली बाई शी लग्न करा, तुम्ही आमचे
आहात. तर अश्या तऱ्हेचे अनेक धम्माल मेसेज येत असतात. मी हे फार धम्माल
म्हणून बघतो.
रॅपिड फायर …हे कि ते
राणा दा की आताच नवा लुक?? – मला हार्दिक जोशीचा लुक आवडतो. मुंबई की कोल्हापूर – महाराष्ट्र वडापाव की कोल्हापूर चा तांबडा पांढरा रस्सा – वडापाव अंजली बाई की वहिनी साहेब – अंजली बाई अक्षया देवधर की धनश्री काडगावकर – अक्षया देवधर चित्रपट, रंगभूमी, मालिका – रंगभूमी कोणता लुक आवडतो वेस्टर्न की पारंपारीक – पारंपारीक
प्लॅनेट मराठी मॅगझीन तर्फे अभिनेता “हार्दिक जोशी” ला त्याच्या पुढील कारकिर्दीसाठी खूप शुभेच्छा!
“माझ्या नवऱ्याची बायको” मालिकेतून प्रेक्षकांच्या मनात घर करून राहिलेली उत्तम अभिनेत्री.. युट्युब क्षेत्रात निर्मिती म्हणून काम करणारी युट्युबर आणि गीतकार अशी बहुपैलू ओळख जपणारी अभिनेत्री “अदिती द्रविड”
संपूर्ण नाव : अदिती विनायक द्रविड वाढदिवस : १ मार्च १९९१ जन्मठिकाण : पुणे शिक्षण : एमए(MA) भरतनाट्यम्
“कल्पकतेने व्यक्त होण्यासाठी युट्युब” माझी अभिनयाची सुरुवात ही नृत्यापासून नंतर मग नाटकं, मालिका अशी झाली. युट्युब चॅनेल सुरू करण्यामागे एक गंमत आहे. आपल्याला पटापट गोष्टी करण्याची सवय आहे तर युट्युब चा हा एक फायदा आहे की इथे वेळेचं बंधन नाही त्यामुळे अगदी २ ते ३ मिनिटांचा विडिओ तुम्ही अपलोड करू शकता. फक्त इथे संवादाची गरज असते, विषयाला बंधन नसतं. कल्पकतेने आपल्याला आपले विचार मांडण्यासाठी हे माध्यम बेस्ट आहे म्हणून मी युट्युब चॅनेल सुरू करण्याचा विचार केला आणि यातून “टायनी टॉकीज” ची निर्मिती झाली. मालिका आणि नाटकांतून काम करायला मज्जा येते, पण अजून त्यांच्या सोबतीने स्वतःच्या कला दाखवण्याची ही एक संधी मिळते तर या हेतूने मी आणि माझ्या टीम ने या चॅनेल ची सुरुवात केली.
“बहुपैली कामातून घडले” पदवी पर्यंत च्या शिक्षणासाठी पुण्यात होते तेंव्हा पाच वर्षे मी लोकांच्या नाटकाच्या तालमी बघायचे पण मनात कुठेतरी इच्छा होती की एकदा हे करून बघायला पाहिजे म्हणून मी नाटकात काम केलं. पदवीच्या शेवटच्या वर्षी मी नाटक केलं तेंव्हा पुण्यात “विनोद करंडक”, ही एक स्पर्धा व्हायची आणि त्यात मी रंगभूमीवर मुख्य भूमिकेत काम केलं आणि त्यात इतकी मज्जा आली की मी तेंव्हा पासून ठरवलं की पुढे आयुष्यात हेच करायचं. त्या नंतर मनात नाटकांविषयी प्रेम वाढत गेलं, नाटकाची प्रक्रिया आणि प्रयोगाला होणारी गर्दी आवडायला लागली हे करायला धम्माल येते म्हणून, मग त्या नंतर “हया गोजिरवाण्या घरात” हे पहिलं वहिलं व्यावसायिक नाटक केलं. मग “माझ्या नावऱ्याची बायको” ही पहिली मालिका केली. पीएनजी ज्वेलर्स साठी जाहिरात केली. “यु अँड मी” हे रसिका सुनील सोबत विडिओ सॉंग टायनी टॉकीज साठी केलं. मी गाणी देखील लिहिते तर झी टॉकीज साठी मी व्यावसायिक कामासाठी गाणी लिहिली तर असा सगळा प्रवास आज पर्यंत चालू आहे.
“विविध डान्स फॉर्म्स अनुभवायला आवडतील” माझ्या करियर ची सुरुवात ही नृत्यापासून झाली आहे तर नक्कीच मी याकडे करियरच्या दृष्टीकोनातून बघते. या सगळया गोष्टी काही वेगळ्या नाहीत. म्हणजे आपण जेंव्हा नृत्य करतो तेंव्हा आपण संवादा शिवाय आपल्या भावना व्यक्त करत असतो. हा मूक अभिनय असतो, इथे संवाद आले की आपण अभिनय करतो आणि हेच काम लिखाणातून करतो तेंव्हा लेखक होतो. इथलं प्रत्येक माध्यम हे एकमेकांशी निगडित आहे. प्रत्येक कलाकृती मधून व्यक्त होता येतं. म्हणून मला हे काम आवडतं. मला १००% विविध डान्स फॉर्म्स अनुभवायला आणि शिकायला नक्कीच आवडतील. एखादा डान्सचा रियालिटी शो असेल किंवा इव्हेंट्स असतील अश्या प्रत्येक माध्यमातून नृत्याचे विविध प्रकार अनुभवायला आवडतील.
“विषयांना बंधन नाही” – डिजिटल / वेब माध्यम बेस्ट
टेलिव्हिजन
वर अजून कुठेतरी मर्यादा आहेत असं मला वाटतं. कारण टीव्ही बघणारा आणि
मालिका बघणारा हा वर्ग कुठेतरी कौटुंबिक असतो किंवा सगळ्याच वयोगटातील लोकं
मालिका आणि टीव्ही बघतात त्यामुळे निर्माते आणि दिग्दर्शकांना काम करताना
भान ठेवायला लागतं की आपण काय प्रेक्षकांना दाखवतो आहोत, काय विषय आहे
यांचा विचार करून टेलिव्हिजन वर काम होतं. या पुढे जाऊन वेब असेल युट्युब,
नेटफलिक्स यावर अनेक विषय हाताळले जातात. हवा तो विषय आपण इथे हाताळू शकतो.
समाजकारण, राजकारण ते अगदी प्रेम, रोमॅंटिक विषय, बोल्ड, विनोदी, मनोरंजन
असे असंख्य विषय मांडण्यासाठी हा एक उत्तम प्लॅटफॉर्म आहे. जश्या गोष्टी
सुचत जातील तश्या आपण मांडू शकतो.
“अभिनय, नृत्य, लिखाण हि तिन्ही माध्यमं अभिनयातून दाखवते” अभिनय केला की आपल्याला डान्स सुद्धा करता येतो. त्यात गाणी म्हणता येतात तर अभिनयात या तिन्ही गोष्टी सामावून घेता येतात. अभिनय करताना डान्स आणि गीतकार म्हणून काम करण्याची संधी मिळते तर हेच डान्स मध्ये सुद्धा होतं. तिथे सुद्धा नाचताना आपल्या भावना या हावभावातून दाखवून देता येतात. जी पद असतात त्या वर डान्स करता येतो. आपण ही पद लिहिली असतील तर हे उत्तम प्रकारे प्रेक्षकांपर्यंत पोहचवता येतात. म्हणून ही तिन्ही क्षेत्र माझ्यासाठी महत्वाची आहेत.
“म्हणून झिलमिल आहे खास”
आतापर्यंत
च्या प्रवासातला “झिलमिल” या गाण्याचा अल्बम हा माझ्या आयुष्यातील फार
मस्त अनुभव होता. या निमित्ताने गाणं लिहायला मिळालं. हा अल्बम खास
असण्याची काही कारणं आहेत. एकतर बॉलिवूड चे सुप्रसिद्ध गायक “सलीम मर्चंट”
यांनी ते गाणं गायलं आणि ती माझ्यासाठी खूप मोठी गोष्ट होती. मराठी मधलं
त्यांचं पहिलं गाणं आणि ते मी लिहिलेलं तर ही गोष्ट माझ्यासाठी फार मोलाची
आणि खास आहे. सलीम सरांच्या स्टुडिओत आम्ही ते गाणं रेकॉर्ड केलं. मी
माझ्या आयुष्यातले १० तास त्यांच्या सोबत घालवले हा अनुभव कमालीचा होता.
अनेक कल्पक गोष्टींवर आमच्यात चर्चा झाली. त्यांना गाण्याचे शब्द आणि गाणं
आवडलं त्यांनी त्याचं कौतुक केलं. अजून एक गोष्ट माझ्या जवळचे मित्र
साई-पियुष यांनी हे गाणं संगीतबद्ध केलंय. विडिओ पॅलेस चे नानुभाई यांनी
झिलमिल ची निर्मिती केली. आवडीच्या लोकांसोबत ही काम करण्याची संधी आणि
सलीम सरांच मार्गदर्शन तर यामुळे हा अल्बम अजून जास्त खास झाला.
“बाल कलाकार ते दिग्गज कलाकार काही नं काही शिकवण देऊन जातात”
मी
फार नशीबवान आहे की मला सगळेच सहकलाकार फार उत्तम आणि मस्त मिळालेत.
नाटकात सुप्रिया पाठारे (ताई) होती. साईनकित कामत होता तो सुद्धा नवीन होता
इंडस्ट्रीत. तर सुप्रिया ताईने ने आम्हाला दोघांना मस्त सांभाळून घेतलं.
माझ्या नवऱ्याची बायको मध्ये अगदी अरुण नलावडें पासून रसिका सुनील पर्यंत
सगळ्या सहकलाकाराकडून अनेक गोष्टी शिकायला मिळायच्या. एवढ्या दिगग्ज
कलाकारांपासून नवख्या कलाकाराने समजून घेऊन कामं केली. कोणताही मतभेद न
करता समजून घेऊन शिकवून काम करण्याचा अनुभव घेता आला. सध्या करत असलेल्या
आंबेडकरांच्या मालिकेतील छोटा भिमा हे पात्र ज्याने साकारलं त्याच्या कडून
अनेक कमालीच्या गोष्टी शिकायला मिळाल्या. एवढा लहान असून अनेक गोष्टी
त्यांच्या कडून शिकण्याजोगं आहेत. मग अभिनयाची शिकवण असेल किंवा आमच्या
सोबत १४ तास काम करणं असू देत. मी अमृत कडून अनेक गोष्टी शिकले आहे.
चिन्मयी ताई, मिलिंद दादा आमचे दिग्दर्शक किंवा बाकी टीम असेल. अपर्णा
पाडगावकर मॅडम अश्या सगळ्यांकडून खूप शिकायला मिळालं.
“विकी कौशल ते विक्रम गोखले” / दिगग्ज लोकांसोबत काम करण्याची इच्छा! भविष्यात “विकी कौशल” सोबत काम करण्याची संधी मिळावी, सध्या मी त्याच्या खूपचं प्रेमात आहे. मी मोहन जोशीं सोबत काम केलंय तर तो अनुभव खूप मस्त आहे. पण अशी अनेक लोकं आहेत ज्यांच्या सोबत काम करायचं. मराठीत मध्ये रोहिणी हट्टंगडी, विक्रम गोखले अशी अनेक कर्तृत्ववान लोकं आपल्याकडे आहेत ज्यांच्या सोबत काम करण्याची इच्छा आहे.
“प्रसिद्धी, व्हायरल आणि यश “ सध्या बघायला गेलं तर ओव्हर नाईट फेम हा खरंतर इंडस्ट्रीची समस्या नसून काम करताना किंवा हल्लीचा पटकन मिळणारा सोशल मीडिया वर मिळणारा संपर्क हा हे यामागचं कारण आहे. व्हायरल, फेमस आणि यशस्वी होणं या तिन्ही गोष्टी एकत्र मिळतात. प्रसिद्धी होणं आणि यातुन फेम मिळणं यात गफलत झाली ना तर नक्कीच समस्या निर्माण होऊ शकतात. एखादी गोष्ट व्हायरल होते म्हणजे ती चांगली असं नाही या उलट एखादी गोष्ट फार कल्पक असते पण ती लोकांपर्यंत पोहचत नाही. लोकं हल्ली वाट्टेल त्या गोष्टी उचलुन धरतात. युट्युब हा फुकट असलेला मंच असल्यामुळे कधी कोणी काही ही टाकू शकतं तर यामुळे कधी कधी समस्या होतात. जे कलाकार खूप जीव ओतून काम करतात त्यांच्यासाठी चुकीची गोष्ट आहे की लोक त्यांची सर्रास पणे खिल्ली उडवतात. मग या गोष्टीच वाईट वाटतं तर अश्या दोन्ही प्रकारच्या चांगल्या वाईट अनुभव आणि प्रतिक्रिया मिळत असतात हा कामाचा एक भाग आहे. जिथे जिथे ज्या ज्या गोष्टीची गरज आहे तिथे कलाकार हक्काने बोलतात आणि सोबत येऊन काम करतात ही चांगली गोष्ट इंडस्ट्रीत घडते.
“पाच गोष्टींशिवाय राहू शकत नाही” इंन्स्टाग्राम, चिकन लॉलीपॉप, मेकअप, गाणं, मित्र-मैत्रिणी आणि घरच्यांशिवाय मी राहू शकत नाही.
“पुरस्कारापेक्षा मोठी पोचपावती”
खरंतर
“ह्या गोजिरवाण्या घरात” हे नाटक जेवढं प्रेक्षकांपर्यंत पोहचायला हवं
होतं तेवढं पोहचू शकलं नाही, पण जेवढं पोहचलं त्याला लोकांनी खूप मस्त
प्रतिसाद दिला. त्या नाटकाचा विषय फार सुंदर होता. मी फाईन आर्टिस्ट असते,
त्यात माझं स्वप्न असतं की माझं चित्र पॅरिस च्या कालादालनात पोहचावं या
दरम्यान माझा अपघात होतो आणि माझी दृष्टी जाते तर मला त्यात अंध व्यक्तीची
भूमिका साकारायची होती. या सगळ्यात माझा नवरा आणि सासू कशी मदत करून
माझ्यातली कला जागवून ठेवतात तर हे काम करणं फार आव्हानात्मक होतं. आमच्या
या नाटकाच्या २५ व्या प्रयोगाला अंध शाळेच्या मुली आल्या होत्या नाटक
संपल्यावर त्या येऊन मला भेटल्या. त्यांना ते नाटक भावलं, आपलंसं वाटलं आणि
त्यांना त्यांच्यातली कलाकार दिसली अशी प्रतिक्रिया मला त्यांनी दिली तर
ही पोचपावती माझ्यासाठी कुठल्या ही पुरस्कारा पेक्षा फार महत्वाची आणि
जवळची आहे.
“फॅन मोमेंट” सलीम मर्चंट सरांना भेटले हीच फॅन मोमेंट आहे. त्यांनी त्यांच्या ट्विटर वरून माझं नाव ट्विट केलं होतं ही गोष्ट माझ्यासाठी खूप भारी होती.
“वेब आणि नव्या गाण्यांसह प्रेक्षकांच्या भेटीला” सध्या चालू असलेली मालिका आणि लवकरचं एका वेब सिरिज मधून मी सगळ्यांच्या भेटीला येणार आहे. मी एक नवीन गाणं सुद्धा लिहितेय.
“हलाल, लेथ जोशी” सारख्या गाजलेल्या चित्रपटांची निर्मिती करणारा तरुण निर्माता आणि अभिनय क्षेत्रात पदार्पण करून अभिनय कौशल उत्तम रित्या जपणारा अभिनेता “अमोल कागणे” “अमोल कागणे” चा अभिनय ते निर्मिती प्रवास आणि आगामी चित्रपटांबद्दल च्या काही खास गप्पा जाणून घेऊ या प्लॅनेट मराठी मॅगझिनच्या स्टार ऑफ द वीक मधून….
नाव : अमोल लक्ष्मण कागणे वाढदिवस : ७ जानेवारी १९९१ जन्मठिकाण : लातूर शिक्षण : Asst. Audiologist & Speech pathologist,BA (PG in Theatre)
“मेडिकल ते अभिनय” माझ्या घरची पार्श्वभूमी ही शैक्षणिक क्षेत्रातली आहे. आमच्या पुणे आणि लातूर भागात स्वतःच्या शाळा, कॉलेज आणि हॉस्पिटल आहेत. मला आणि माझ्या बहिणीला (प्रीतम) लहानपणापासूनच अभिनयाची आणि कलेची आवड होती. कॉलेज आणि शाळेत आम्हाला ही आवड लागली आम्ही दोघे ही मेडिकल मधून शिक्षण घेतलेले आहोत. प्रितम (बहीण) एकदा एका सिनेमाचं शूट बघायला गेलेली असताना तिला तिकडे एका रोल साठी विचारण्यात आले. अभिनय क्षेत्रात आणि इंडस्ट्रीत माझ्या आधी माझ्या बहिणीने पदार्पण केलंय. त्या नंतर तिने दोन तीन चित्रपट केले तेंव्हा मी मेडिकल च्या शेवटच्या वर्षांला होतो. मग मी पुणे विद्यापीठात नाट्यशास्त्रासाठी प्रवेश घेतला. सगळं शिकून मी मुंबईत सहाय्यक दिग्दर्शक म्हणून आलो. नाटकं आणि एकांकिका करून ह्या क्षेत्राची ओढ जास्त वाढू लागली.
“चुकून निर्माता झालो” माझा प्रवास हा अभिनयापासून सुरू झाला आणि मी चुकून निर्मिती क्षेत्रात आलो असं म्हणायला हरकत नाही.माझ्या स्वप्नात नव्हतं की मी निर्माता होईन किंवा इथे काम करेन. शिवाजी लोटण पाटील (राष्ट्रीय पुरस्कार विजेते) त्यांच्या चित्रपटांसाठी मी सहाय्यक दिग्दर्शनासाठी काम करायचो. मग तेंव्हा सरांनी सांगितलं की तुझी कौटुंबिक पार्श्वभूमी उत्तम आहे तर तू चित्रपटांची निर्मिती कर तेंव्हा हातात “हलाल” या चित्रपटाची कथा होती. मग घरच्यांना या बद्दल सांगितलं. घरून या गोष्टीसाठी आई बाबांनी पाठींबा दर्शवला आणि मग या चित्रपटांची निर्मिती केली. निर्मिती क्षेत्रात अश्या तऱ्हेनं सहजरित्या पदार्पण झालं. मग चित्रपट करताना अनेक गोष्टी शिकलो. बजेट कसं सांभाळायचं किंवा कलाकारांसोबत बोलणं असेल. अश्या प्रत्येक छोट्या गोष्टी शिकून मी आज वर निर्मिती करतो आहे. आज जवळपास स्वतःचे सात ते आठ चित्रपट एक निर्माता म्हणून केले आणि असा हा प्रवास सुरु आहे.
“गोवा माझ्यासाठी लकी” मी गोवा चित्रपट महोत्सवासाठी फार जास्त उत्सुक आहे. दरवर्षी या फिल्म फेस्टिव्हल मध्ये एकतरी चित्रपट असतोच. “धग” त्यानंतर “हलाल” मग “लेथ जोशी” आणि आता “अहिल्या” आणि “भोंगा” हे दोन चित्रपट यंदा या महोत्सवात आहेत. गोवा चित्रपट महोत्सवाच माझ्यासाठी हे चौथ वर्ष आहे.
“निर्मिती पेक्षा अभिनय बरा” माझ्यामते निर्मिती करण्यापेक्षा अभिनय करणं हे थोडं सोप्प आहे. जेंव्हा निर्मिती करतो तेंव्हा जवळपास १५० लोकांची टीम सांभाळावी लागते. अनेक कामाची जवाबदारी असते. अभिनेता म्हणून फार फार ४० दिवस काम असतं पण निर्मात्यासाठी एक चित्रपट करणं हा एक वर्षाचा किंवा सहा महिन्यांचा प्रवास असतो. प्रोडक्शन हाऊस सांभाळून, बजेट, प्री आणि पोस्ट प्रॉडक्शन, कास्टिंग, लोकेशन ची शोधा शोध या सगळ्या प्रक्रियेतून निर्मितीचा प्रवास घडत असतो. तर त्यामुळे मला कुठेतरी अभिनेता म्हणून काम सोप्पं वाटतं.
“ज्ञान घेऊन काम करा” हल्ली मी बघतो की या क्षेत्रात येताना त्या क्षेत्राचा परिपूर्णपणे अभ्यास न करता लोक येतात. मेडिकल नंतर मी अभिनयाचा सगळा अभ्यास केला आणि मग आलो. तर मला एवढचं वाटतं की या क्षेत्रात येणाऱ्या प्रत्येक व्यक्तीने शिकून त्या क्षेत्राचा नीट अभ्यास करून इथे यावं. अनेकदा खूप लोकं अचानक पणे फक्त अभिनय करायचा म्हणून इथे येतात. या क्षेत्रात काम करण्याचा अनुभव किंवा अभ्यास नसतो मग ते काम व्यवस्थित पार नाही पाडलं जात. आपल्याकडे सिनेमा हा उत्तम बनला पाहिजे. लोकं स्क्रिप्ट आणि बाकी गोष्टींवर काम न करता सिनेमा बनवतात मग यामुळे उत्तम काम घडतच नाही. आपल्याकडे उत्तम काम करण्यासाठी त्या बद्दलचा परिपूर्ण आणि योग्यरीत्या अभ्यास हा महत्त्वाचा भाग आहे. या साठी मी अगदीच मोजके पण चांगले चित्रपट करतो. एका धाटणीचा किंवा एका पठडीतील कथा घेऊन चित्रपट करायला नको असं मला वाटतं. त्या क्षेत्राबद्दल ज्ञान असणं फार महत्त्वाचं आहे.
“नाजूकपणे उलगडावी कथा” कुठलाही चित्रपट हा अगदी नाजूकपणे हाताळला गेला पाहिजे. “हलाल” असेल किंवा “लेथ जोशी” अश्या कथा फार नाजूक आहेत. असे चित्रपट करताना कथा थोडी इकडे तिकडे झाली तर कोणाच्या तरी भावना दुखावल्या जाऊ शकतात. काही वेळा आपण कोणाची मन न दुखावता काम करतो पण काही समाज कंठक असतात त्यात राजकारणी असतील ते या गोष्टीचा गैरफायदा घेतात. मला या सगळ्याचा अनुभव “हलाल” मूळे आला. मला पोलीसांच संरक्षण होत. लोकांची मन आणि सामाजिक भावना न दुखावून एखादा विषय हा अगदी नाजूक रित्या उलगडून दाखवावा लागतो. अश्या काही चित्रपटातून लोकांनी काही तरी शिकावं. चित्रपट उत्तम बनला तर त्यांची कथा ही चांगली हवी. सिनेमा उत्तम हवा, लोकांना चांगल्या गोष्टी शिकायला यायला हव्यात.
“प्रत्येक महिन्याला नवा चित्रपट” येत्या काळात जवळपास माझे १० ते १२ चित्रपट प्रदर्शित होणार आहेत. जुलै मध्ये माझी मुख्य भूमिका असलेला आणि खूप मोठी स्टार कास्ट असलेला “मान्सून फुटबॉल” हा चित्रपट येणार आहे. ऑगस्ट मध्ये “अहिल्या” तसेच ” “इथे मुलींना जागा नाही” , “जवानी झिंदाबाद” असे जवळपास प्रत्येक महिन्याला एक चित्रपट येणार आहे. माझे १२ चित्रपट पूर्ण झालेत अभिनेता म्हणून ७ चित्रपट आणि निर्माता म्हणून ४ सिनेमे येणार आहेत.
“सध्या दिग्दर्शन नकोच” सध्या दिग्दर्शन नाही करणार. अभिनय आणि निर्मिती क्षेत्रात काम करताना अनेकदा वेळ हा मिळतंच नाही. कामाचा खूप व्याप असतो, कामात ओढाताण होते. त्यामुळे दिग्दर्शनात कदाचित उतरणार नाही.
“बहिणीची साथ मोलाची” मी इंडस्ट्रीत आलो यामागे माझ्या बहिणीचा सगळ्यात मोलाचा वाटा आहे. मी नाटक, एकांकिका, दोन अंकी प्रयोग करायचो. पण तिने माझ्या अगोदर दोन तीन वर्षे काम केल्यामुळे तिला कामाचा अनुभव होता. इंडस्ट्री बद्दल अनेक गोष्टी बहिणी कडून समजल्या. मग मी जेंव्हा आलो तेंव्हा माझ्या शिकण्याची सुरुवात झाली. आमच्या दोघांच्या नात्यांची केमिस्ट्री लहानपणा पासून चांगली आहे. एकमेकांना समजून घेऊन, एकमेकांचे सल्ले घेऊन आम्ही दोघे काम करतो. आमच्या आई बाबांचा या साठी दोघांना खूप पाठींबा आहे. एकमेकांच्या प्रोजेक्ट बद्दल चर्चा अनुभवांची देवाणघेवाण करून आम्ही काम करतो. आम्ही दोघांनी एकत्रित काम केलेले तीन-चार सिनेमे लवकरचं येणार आहेत.
“समृद्ध संपूर्ण कान्स” जेंव्हा “कान्स” मध्ये माझा सिनेमा दाखवला गेला तेंव्हा समजलं की आपला चित्रपट फार छोटा आहे. चित्रपट हे माध्यम विविध भाषाचं आहे. विविध देशातून वेगवेगळ्या विषयांवर सिनेमे इथे येतात. आपल्या चित्रपटाला एखादं दुसरा पुरस्कार मिळाला की आपल्याला वाटतं हे खूप भारी आहे. पण तिकडे जाऊन कळतं की आपण अजूनही पाण्यातच आहोत समुद्र फार मोठा आहे. २८८ देशातले १० ते १२ लाख चित्रपट कान्स ला आले होते. अनेक लोकांना भेटणं झालं, बोलणं झालं हा अनुभव खूप काही शिकवून जाणारा होता.
“संमिश्र अनुभवाचा प्रवास..” मला इंडस्ट्रीत काम करण्याचा अनुभव फार चांगला आला आहे. पण या इंडस्ट्रीत तेवढ्याच समस्या सुद्धा आहेत. चांगल्या लोकांची भेट झाली, अनेक लोकांनी मदत केली, दिग्दर्शक आणि अनेक अभिनेत्यांनी कामासाठी पाठींबा दिला पण याच सोबतीने फसवणारी लोक सुद्धा भेटली. स्वतःच ज्ञान आणि आत्मविश्वास असेल तर तुम्हाला कोणी फसवू शकत नाही. इंडस्ट्रीत नेहमी काम करत राहून ऍक्टिव्ह रहायला हवं. “शेतात काम करायला आवडतं” मी अभिनेता, निर्माता आहे पण सोबतीने मला नाटक करायला आवडतं. स्विमिंग करायला खूप आवडतं, वाचनाची आवड आहे. अनेकदा कथा आणि वेगवेगळी पुस्तकं वाचत असतो. सगळ्यात जास्त मला शेतात काम करायला खूप आवडतं. मी लातूर ला आमच्या गावी आजी आजोबांसोबत काम करतो. आवडीने शेतातील कामं करायला आवडतात तर शेता मुळे माझं आणि गावाचं असं एक घट्ट नात आहे.
प्लॅनेट मराठी आणि अक्षय बर्दापूरकर निर्मित “एबी आणि सीडी” या सिनेमातून “सायली संजीव” लवकरचं प्रेक्षकांच्या भेटीला.. “काही दिया परदेस” ह्या मालिकेतून घराघरात ओळखली जाणारी “गौरी” म्हणजेच सायली संजीव.. छोट्या पडदा गाजवल्या नंतर लवकरचं मोठ्या पडद्यावर आपल्या अभिनयाची किमया दाखवायला सज्ज झालेली अभिनेत्री “सायली संजीव” हिच्याशी प्लॅनेट मराठी मॅगझीन च्या “स्टार ऑफ द वीक” च्या निमित्ताने केलेल्या दिलखुलास गप्पा….
नाव : सायली संजीव चांदसरकर
वाढदिवस : ३१ जानेवारी १९९३
जन्मठिकाण : धुळे
शिक्षण : Bachelor of Arts (B.A.) in Political Science
“अशोक मामांची मानलेली मुलगी” सगळ्यात मोठी गोष्ट अशी आहे की, ती एक आपण अफवा म्हणू शकतो, खूप लोकांना असं वाटतं की मी निवेदिता सराफ यांच्या सारखी दिसते तर लोकांना वाटतं मी त्यांचीच मुलगी आहे आणि मी अशोक सराफांच्या वाढदिवसाला सोशल मीडिया वर एक पोस्ट टाकली होती तर त्यात मी हॅप्पी बिर्थडे पप्पा! असं लिहलेलं. अशोक सराफ मला त्यांची मुलगी मानतात तर मी त्यांची मानलेली मुलगी आहे हे बऱ्याचं लोकांना माहीत नाही.
“मी कधीच ब्रेक घेणार नाही, चित्रपट आणि वेब सिरीजच्या माध्यमातून भेटीला” आता अनेकांना माहीत नाही मी सध्या काय करतेय. प्रेक्षकांना मी बरेच दिवस दिसले नाही पण मी जेंव्हा मालिका करत होते तेंव्हा फार कमी काम करत होते पण आता मी फार कामात आहे. माझे ५ चित्रपट तयार आहेत ते प्रदर्शित होण्याची मी सुद्धा वाट बघत आहे. एक वेबसिरीज येत्या काही दिवसात येईल. त्या नंतर मी २ ते ३ चित्रपटाचं चित्रीकरण चालू होईल. सध्या मी प्लॅनेट मराठी आणि अक्षय बर्दापूरकर निर्मित, मिलिंद लेले दिग्दर्शित “एबी आणि सिडी” हा नवा चित्रपट करतेय. या सगळ्यामुळे लोकांना वाटतंय मी कुठेतरी ब्रेक घेतला आहे तर असं काही नसून मी कधीच ब्रेक घेणार नाही. मला काम करायला आवडतं. मी स्वतः या सगळ्या फिल्म्स कधी प्रदर्शित होणार आहेत यांची वाट बघतेय.
“मला सुट्टी आवडत नाही, आवडीतून घडलेलं करिअर” मी अगदीच मध्यमवर्गीय कुटूंबातून आलेले आहे. माझ्या वडिलांना वाटत होतं मी वकील व्हावं तर हा हट्ट नव्हता पण त्यांची इच्छा होती. आठवी, नववी नंतर माझा एकंदरीत कल हा राजकीय अभ्यासाकडे होता. माझ्या घरात कोणी ही कलाकार किंवा राजकारणी नाही. पण मला ही दोन्ही क्षेत्र मनापासून आवडतात. या सगळ्यात मी एलएलबी साठी ऍडमिशन घेतलं, पण बीए नंतर मी एका नाटकात भाग घेतला तेंव्हा अभिनय ही आवड होती पण करियरच्या दृष्टीकोनातून कधी याकडे पाहिलं नव्हतं. एक एकांकिका केली आणि त्या कामासाठी मला अनेक पुरस्कार मिळाले तेंव्हा तिथे परीक्षक म्हणून “प्रवीण तरडे” होते त्यांनी मला सांगितलं “तू स्क्रीन वर छान दिसशील” तर आवड म्हणून हे करावं म्हणून मी या क्षेत्रात आले. ऑडिशन द्यायला लागले, पण पुढे काही होईना मग मग हे नको करायला असं वाटलं. आई बाबांच्या मनात इंडस्ट्री बद्दल काही गैरसमज होते. पण मग मला जाणवायला लागलं की अभिनय करून कामाचं समाधान मिळतंय. त्या काळात बाबांना हृदय विकारांचा झटका आला तेंव्हा एकदमचं दडपण आलं. घरी बाबा एकटे कमावणारे होते. अचानक या गोष्टी घडल्या आणि मग तेंव्हा मी ठरवलं की आपण अभिनय करावा आणि माझ्याकडे योगायोगाने “काहे दिया परदेस” ही मालिका आली. मग मी घरच्यांना वेळ देऊन ही मालिका केली. मालिका संपून अगदीच दोन दिवस आराम केला आणि तिसऱ्या दिवशी मी “मृण्मयी देशपांडे” सोबत चित्रपट करत होते. मला सुट्टी आवडत नाही, तर आज या गोष्टी मला जाणवतात की आपण कामाची ओढ असल्यामुळे इथे आहोत.
“मी स्वतःला उत्तम अभिनेत्री समजत नाही, अनेक दिग्गज आदर्श” मला अनेक लोक प्रेरणा देऊन जातात. त्यामुळे अशी लोकं या इंडस्ट्रीत फार आहेत. खूप लोकांचं काम आवडतं, कामाची पद्धत आवडते. सुबोध भावे हे या इंडस्ट्री मधले पहिले मित्र आहेत. ते मला फार जास्त साथ देतात, सल्ले देतात. ते ज्या पद्धतीने आज काम करतात, त्यांचा उत्साह हा दांडगा आहे. अशोक सराफ यांच्याकडे बघून खूप लोकं मोठी झाली आहेत. ते आदर्श आहेत पण माझ्यासाठी सगळंच आहेत. आमचं एक बाप लेकीचं अनोखं नात आहे. किती काम करावं, कसं करावं, कामातली अचूक वेळ साधून कसं उत्तम काम करावं हे त्यांच्याकडून शिकते आहे. मोहन जोशी आहेत जे म्हणतात की आता मी एवढचं काम करणार पण ते त्यांच्या चौपट काम करतात. शुभांगी गोखले आहे जी माझी आई आहे ती खूप लाड करते पण लाडापेक्षा कसं आणि किती काम करावं हे त्यांनी मला “काहे दिया परदेस” मध्ये शिकवलं. अगदी काम करताना उभं कस राहावं इथपासून, हातवारे कसे करावे हे त्यांनी शिकवलं आहे. मी अजून अभिनय शिकते आहे त्यामुळे मी स्वतःला उत्तम अभिनेत्री समजत नाही.
“इंडस्ट्रीत काम करण्याचा चांगला अनुभव” या इंडस्ट्रीत मला पावलोपावली खूप चांगली लोकं भेटली आहेत. या बाबतीत मी स्वतःला फार नशीबवान समजते की उत्तम लोकांची साथ लाभली. कधीच वाईट अनुभव नाही आले. मला हिंदीत आणि मराठीत दोन्ही कडे सुंदर अनुभव आले आहेत.
“प्रत्येक जण प्रतिस्पर्धी” मी कोणाला प्रतिस्पर्धी नाही मानत. प्रत्येकांची काम करण्याची पद्धत वेगळी आहे. मला जे काम मिळालं ते दुसऱ्या कोणाला मिळेल असं नाही होऊ शकत. स्पर्धा कशाची करावी हा सुद्धा एक प्रश्नच आहे. एकीकडे हल्ली सगळेच प्रतिस्पर्धी आहेत. खूप स्पर्धा वाढली आहे ही डोक्यात एक गोष्ट ठेऊन काम करावं लागतं.
“घरच्यांचा खंबीर पाठींबा” झी आणि काहे दिया परदेस यांच्या पाठींब्यामुळे अनेक गोष्टी शक्य झाल्या. आई मालिका बघायची तिला हे आवडायचं पण मग म्हणून आपल्या मुली ने हे काम करावं असं तिला वाटायचं नाही. मग एका मालिकेमुळे त्यांना सुद्धा एक सेक्युरिटी आली. सेटवरच्या सगळ्या लोकांना आई बाबा भेटून गेले. घरच्यांना एका क्षणाला समजलं की आपली मुलगी जे काम करते आहे ते योग्य करतेय.
“फॅन्स च्या प्रेमाचा वर्षाव” मला रोज I love you चे मेसेज येतात. मी काही नाही करू शकत. माझ्या फेसबूक आणि इंनस्टाग्राम च्या पोस्ट वर नेहमी love you मेसेजस् असतात. हे मला फार आवडतं. माझे फॅन्स सगळे प्रेम करणारे आहेत. ते माझ्या डोक्यात कधीच हवा जाऊ देत नाहीत. नेहमी आपण केलेल्या कामाची पोहचपावती ते या माध्यमातून देत असतात.
“राजकीय आणि अभिनयात साथ देणारा साथीदार हवा” माझा एवढयात काही लग्नाचा प्लॅन नाही आहे. माझं स्वप्न आहे की मुंबईत स्वतःच घर झाल्याशिवाय लग्नाचा विचार करायचा नाही. मुलगा कसा असावा तर प्रत्येक मुलीला छान, देखणा, सुंदर, समजून घेऊन पाठींबा देणारा वगैरे हवा असतो तर नक्कीच या गोष्टी आहेत, पण माझं राजकीय आणि अभिनयातील करियर याला पाठींबा देणारा जोडीदार मला हवा आहे. मला राजकारणात काही तरी करायचंय तर अभिनय आणि राजकारण या दोन्ही गोष्टी सांभाळून मला यात साथ देणारा नवरा मला हवाय.
“राजकारण आवडीचं” मी मनसेची उपाध्यक्ष आहे हे अनेक लोकांना माहीत आहे. मला राजकारणात नक्कीच काही तरी करायला आवडेल. भविष्यात सक्रिय राजकारणात पदार्पण करायला नक्कीच आवडेल कारण या क्षेत्रात येऊन समजासाठी काही तरी काम करून समाजात बदल घडवावे अस मला वाटतं.
“एबी आणि सिडी चा अद्भुत योगायोग” या चित्रपटात काम करणं आणि यासाठी माझी निवड होणं हे सगळंच एवढं मजेशीर होत. मी नाशिक ला होते आणि मला भयंकर बातम्या बघायची सवय आहे तर तेंव्हा बातम्या बघताना फास्ट न्यूज मध्ये एक हेडलाईन पाहिली की “एबी आणि सिडी” या मराठी चित्रपटात “अमिताभ बच्चन” झळकणार! तेंव्हा मनात एक गोष्ट पटकन येऊन गेली यार असा एखादा चित्रपट करायला मिळायला हवा. त्याचं संध्याकाळी मला फोन आला की २०, २१ , २२ ला फ्री आहात का? तर मी त्यांना फिल्म च नाव विचारलं आणि ती फिल्म “एबी आणि सिडी” होती . मी कुठेतरी मनात एखादी गोष्ट आणली आणि ती सत्यात उतरणार यांचा आनंद झाला. एखादी गोष्ट मनापासून मागितली किंवा विचार केला की ती पूर्ण होतेच. तर हा एक अद्भुत योगायोग आहे माझ्यासाठी या फिल्म मध्ये काम करण्याचा.
“राजकारण ते कलाकारण” अभिनयाच्या सोबतीने राजकारण, चित्रकला, फिरायला जाणे खूप आवडते. कलात्मक गोष्टी करायला आवडतात. आयुष्यात ड्रीम टूर करण्याची इच्छा आहे.
“कामाची गरज असल्यास बोल्ड सीन करेन” बोल्ड भूमिका करण्याची व्याख्या फार वेगळी आहे. नक्कीच मला बोल्ड भूमिका साकारायला आवडेल. पण जिथे बोल्ड भूमिका करायची गरज आहे अश्याच ठिकाणी ती मी करेन. उगाचं न्यूड सीन करायला नाही आवडणार. अगदीच जिथे बोल्ड भूमिका करण्याची गरज असेल तिथे काम करेन पण त्याला कारण असेल तरच हे काम करेन.
“गोडसं तितकीच शॉर्ट टेम्पर” खऱ्या आयुष्यात मी फार मस्तीखोर, आगाऊ, डॅंबिस आहे. मी गोड आहे खरी असं लोक म्हणतात पण मी चटकन राग येणारी आहे. मला खोटं बोललेलं आवडतं नाही. उगाचं गोड गोड नाही बोलता येत, त्यामुळे मला खोट्या गोष्टी नाही आवडत. माझ्या आई बाबांमुळे माझ्यात गोडवा आलेला आहे असं वाटतं.
“कास्टिंग काऊच चा अनुभव”
कास्टिंग काऊच अजूनही चालतचं पण आता गेल्या काही दिवसात याचं प्रमाण कमी झालं आहे. मला वाईट अनुभव नाही आलेत पण दोन अडीच वर्षांपूर्वी मला एका हिंदी फिल्म साठी काम करण्याचा वेळी कास्टिंग काऊच चा अनुभव आला. त्यासाठी मी नकार दिला. मला मराठी इंडस्ट्रीत कास्टिंग काऊच एवढ्या प्रमाणात होतं असेल असं वाटत नाही. सध्या #MeToo मुळे दोन्ही इंडस्ट्रीत दहशत आहे. आपण कसे आहोत यावर समोरची व्यक्ती आपल्यासोबत वागते. यासाठी कोणा एका व्यक्तीला बोलणं फार चुकीचं आहे.
अश्या पाच गोष्टी ज्या शिवाय तू राहू शकत नाहीस? टीव्ही, चहा सोबत बातम्या, फोन, पैशाचं पाकीट.
रॅपिड फायर….हे कि ते….
आवडता अभिनेता : ऋषी सक्सेना, सचिन देशपांडे, ललित प्रभाकर, अशोक सराफ – अशोक सराफ आवडती अभिनेत्री : शुभांगी गोखले, हृता दुर्गुळे, मृण्मयी देशपांडे – शुभांगी गोखले
“मालिका तसेच चित्रपट माध्यमातून अभिनयाच्या सोबतीने पटकथाकार म्हणून नावारूपास येऊन मराठी इंडस्ट्रीत स्वतःची ओळख निर्माण करणारा अभिनेता आणि लेखक तेजपाल वाघ”. अभिनय आणि लेखन करताना स्वतःची आवड म्हणून निसर्ग संवर्धनासाठी तो प्रयत्न करतो आहे. “लागीर झालं जी” चा क्रेएटीव्ह हेड “तेजपाल वाघ” बद्दल काही खास गोष्टी जाणून घेऊ या प्लॅनेट मराठी मॅगझिनच्या “स्टार ऑफ द वीक” मधून….
संपूर्ण नाव : तेजपाल जयंत वाघ
जन्मठिकाण : सातारा
वाढदिवस : २९ ऑक्टोबर
शिक्षण : एमएसी (MSC), (झुलॉजी, Zoology) आणि बीएड.
“आणि माझ्यातला वास्तववादी लेखक घडत गेला” मला मुळात याच क्षेत्रात काम करायचं होतं मग ते अगदी स्पॉट बॉय च काम असतं तरी चाललं असतं. लहानपणी मला कोणी प्रश्न विचारला की मोठा होऊन काय व्हायचंय तेंव्हा उत्तर हेच असायचं की “मला सगळंच व्हायचंय” तर सगळंच कुणाला होता येतं तर ते एका अभिनेत्याला होता येतं. तो अभिनय करताना विविध भूमिका बजावत असतो. मग तो डॉक्टर असतो, इंजिनियर असतो. हे माझं चौथीतलं उत्तर होत की मला सगळंच व्हायचंय. अभिनेता म्हणून मी कितपत यशस्वी झालो माहीत नाही पण अभिनय ही फक्त आवड आहे. व्यवसाय म्हणून आपण काय करावं तर आपल्याकडे लिखाणाचं अंग आहे जे महाराष्ट्राचा सुपरस्टार ला आल्यावर समजलं. सचिन मोटे, सचिन गोस्वामी या लोकांमुळे लिखाणाच्या क्षेत्रात नावारूपाला आलो. सचिन मोटे यांच्या मुळे मी लेखन, पटकथा या क्षेत्राकडे वळलो आणि मग त्यांच्या सोबत राहून पटकथा कश्या लिहायच्या, इव्हेंट्स कसे लिहायचे हे शिकत गेलो आणि मग असं वाटलं की शब्दबंबाळ वगैरे लिहिणारा लेखक नाही. मी माझ्या आजूबाजूला हे दिसत ते कागदावर लिहिणारा माणूस आहे. तर स्क्रीन प्ले राईटर (पटकथाकार) चा प्रवास असा घडला आहे. जे आपल्या आजूबाजूला घडतंय ते कागदावर मांडून ते पडद्यावर उमटवण्यासाठी एक माध्यम असतं तर हे माध्यम लेखकाच्या रूपाने समोर येतं. मी जे काही गावाकडचे अनुभव घेतो ते कागदावर आलं पाहिजे कारण जे कागदावर येणार तेच पडद्यावर उमटणार. अश्या तऱ्हेनं हा पटकथाकार म्हणून प्रवास सुरु झाला.
“क्रेऐटिव्ह हेड म्हणजे…” क्रेऐटिव्ह हेड म्हणजे एखाद्या लग्नात मुलीचा मामा जी भूमिका बजावतो तो एक कार्यवाहक असतो. मुळात त्याच्यावर खूप जवाबदारी असते. मुलीला मंडपात घेऊन येण्यापासून ते थेट लोकांच्या पाहुणचारा पर्यंत अशी सगळी मल्टिटास्किंग भूमिका एखादा क्रेऐटिव्ह हेड बजावतो. तो त्याच्या सगळ्याच भूमिका अगदी कल्पकतेने बजावत असतो. कोणाला ही न दुखावता सगळी कामं करावी लागतात. कलाकार नेमकं कसं काम करतात, जो काही कन्टेन्ट आहे तो दिग्दर्शक कसा पार पाडतो, सगळं काम झाल्यावर पुन्हा एकदा एक शेवटची नजर त्यावरून फिरवून सगळी कामं चोखपणे पार पाडण्याची जवाबदारी हा क्रेऐटिव्ह हेड करत असतो. “लागींर झालं जी” चा प्रत्येक भाग मी ३ ते ४ वेळा बघतो. तर अशी अनेक काम करून क्रेऐटिव्ह हेड आपली भूमिका बजावत असतो.
“माझ्यासाठी लिखाण म्हणजे जे लोकांनी पाहिलं नाही ते” मुळात असं लिहिलं गेलं पाहिजे जे लोकांनी या आधी कधी पाहिलं नसेल अश्या गोष्टी लिहिल्या पाहिजे. जे आपल्या आजूबाजूला पाहतो पण आपण त्या गोष्टीचा विचार कधी करत नाही पण अनेकदा आपल्या बघण्याचा दृष्टिकोन बदलून काही रोजच्या आपल्या बाजूला घडणाऱ्या गोष्टी पडद्यावर उमटल्या तर या विचाराने लिहिलं जात. माझ्यासाठी लिखाण म्हणजे जे लोकांनी पाहिलं नाही ते लोकांना दाखवून त्यांच्या पर्यंत पोहचवावं. माझं काम एखाद्या शेफ सारखं आहे की प्रत्येकाला काही तरी वेगळं आवडत. जो वेगळेपणा आहे तो लोकांना देण्याचा माझा प्रामाणिक प्रयत्न असतो. आजवर आपण अनेक सामूहिक विवाह पाहिले पण हेच मालिकेत कधी दाखवलं नाही गेलं तर ते आम्ही मालिकेच्या माध्यमातून लोकांना दाखवलं. आजवर एखाद्या फौजीची प्रेमकहाणी कोणी दाखवली नाही तर अश्या काही गोष्टी लोकांना दाखवायला मज्जा येते. यातलं वेगळेपण लोकांनी बघावं हाच प्रयत्न असतो. मला कथेतील बारकावे टिपायला आवडतात.
“व्यक्त व्हायचं होत म्हणून लेखक झालो” लेखन सुरू करावं असं वाटलं नाही कधी. मी कॉलेज मध्ये असताना “वीर झुंजले साथ” नावाची एकांकिका लिहिली आणि त्याचं कौतुक झालं. त्यानंतर मी “महाराष्ट्राचा सुपरस्टार” साठी पटकथा लिहायला लागलो आणि मग मी अनेक विषय, कल्पना सुचवत राहिलो. मग सचिन मोटे यांनी यात मार्गदर्शन केलं की कोणत्या पद्धतीने लिहावं , लिहिण्यातले बारकावे टिपत राहिलो आणि लिहीत राहिलो. मग त्यानंतर मी अनेक स्क्रीन प्ले वाचले, ते कसे लिहितात यावर थोडंफार वाचन केलं मग त्यातून टेक्निकली कसं लिहिलं जात याचा उलगडा होत गेला. पण माझ्यामते टेक्निकली कथा किंवा चित्रपट कसा लिहितात या पेक्षा आपल्याला ज्या गोष्टी मनाला भावतात त्यातून आपण कसे व्यक्त होतो. हे जे व्यक्त होणं आहे यातून माझ्यातला लेखक घडत गेला. मला व्यक्त व्हायचं होत म्हणून मी लेखक झालो असं मला वाटतं.
“लेखकांना योग्य मानधन द्यावं” लेखक म्हणून मराठी इंडस्ट्रीत हाच बदल व्हायला हवा की लेखकांना भरपूर मानधन मिळालं पाहिजे. आपल्याकडे घरी जशी आईला वागणूक दिली जाते तशी वागणूक कुठेतरी लेखकांना दिली जाते. लेखकांची किंमत रहात नाही. कुठला ही चित्रपट कथेच्या जोरावर निर्माण होतो. लेखकाच्या मनात पहिल्यांदा कथेची गर्भधारणा होते आणि एवढं सगळं करून लेखकांना आपल्या इंडस्ट्रीत गृहीत धरलं जात. लेखक हा मुखदुर्बल असतो कारण पैसे वाढवून मागितले की आपल्याकडे बजेट बद्दल बोललं जातं मग बजेट नसतं पण आपण असा विचार करतो की यार आपण हा चित्रपट करू आपल्यामुळे बाकी १०० लोकांना रोजगार मिळेल पण याचा विचार निर्माते करत नाहीत. निर्माता खूप मानधन घेतो पण त्यातले फार कमी पैसे हे लेखकांना दिले जातात. मराठी इंडस्ट्रीत असे अनेक लेखक आहे जे खूप उत्तम कथा लिहून पैसे घेतात आणि त्यांना योग्य रक्कम दिली जाते. मराठी इंडस्ट्रीत बजेट ची समस्या आहे तर माझ्यामते जेवढं बजेट आहे त्यांची किमान ३ ते ४ टक्के पैसे लेखकांना मिळावेत.
“प्राणीप्रेमी आणि बरंच काही” मी खूप जास्त डिस्कवरी चॅनल बघायचो. मला असं कायम वाटायचं की मी असं काहीतरी साप पकडताना विडिओ काढून टाकावा, कुठेतरी या दगडा खाली काय हे बघावं. मी “वाई” या गावात राहिलेलो आहे त्यामुळे कृष्णा नदी त्याचा आजूबाजूचा परीसर पक्षी, मासे पडकणे असे सगळे लहानपणी चे उद्योग असायचे. एकदा एक घुबड ज्याला इजा झाली होती तर ते माझ्याकडे ३ महिने होतं. एकदा घार कोलमडून पडली होती तिच्यावर उपचार करून ती जवळपास सव्वा महिना माझ्याकडे होती. अनेक साप आले आमच्या वाई मध्ये तेंव्हा एवढं प्रबोधन नव्हतं मग त्यावेळी आम्ही काही मंडळी साप पकडून पाचगणी च्या घाटात सोडून यायचो तिथून मला प्राण्यांची आवड निर्माण झाली. मला जंगली प्राण्यांची फार आवड आहे. मला पाळीव प्राण्यांची एवढी कणव नाही. आपली जी नैसर्गिक समृद्धी आहे ती फार जपायला हवी तिचं संवर्धन करायला हवं असं मला वाटतं.
“कलाकारांनी राजकारणात यायला पाहिजे” मला नक्कीच राजकारणात पदार्पण करायला आवडेल कारण राजकारणात काही उत्तम लोकांची गरज आहे. मला असं वाटतं की डॉ. अमोल कोल्हे यांच्या सारख्या हुशार आणि शिव अभ्यासक अभिनेता आज खासदार आहे त्यांच्यावर खूप चांगल्या आणि उत्तम रीतीने संस्कार झालेत. एक कलाकार असल्याने कुठेतरी त्यांच्या विचारातील कल्पकता ही राजकारणात उतरू शकते. कलाकार मंडळीनी राजकारणात यायला पाहिजे कारण त्यांच्या डोक्यात विचार करण्याची अफाट शक्ती असते. राजकारण किती वेगळ्या पद्धतीने मांडू शकतो हा विचार करून कलाकारांनी राजकारणात यावं. आपल्याकडे का एखादा चित्रकार हा वनमंत्री नाही आहे. जर तो वनमंत्री चित्रकार असेल तर तो ही भूमी हिरवीगार करेल. तर आपल्याकडे अशी लोकं समोर येत नाहीत. दाक्षिणात्य राजकारणात या गोष्टी घडतात तिकडे अनेक कलाकार, लेखक हे मंत्री आहेत तर अश्या पद्धतीचं राजकारण आपल्याकडे नाही आहे. मुळात आपल्याकडे राजकारण म्हणजे वाईट हा एक दृष्टीकोन झाला आहे तर मग यामुळे चांगली लोकं आपल्या राजकारणात येत नाही. आपल्याकडे हे राजकारण बदलत चाललंय. चांगली लोक आहेत पण कल्पकता असलेली लोकं यायला हवी. विकासाच्या दृष्टीने बदल व्हावते असं मला वाटतं. त्या मातीमधला माणूस हा लोकांशी राजकारणातून जोडला गेला पाहिजे. मला राजकारणात सहभाग घ्यायला नक्की आवडेल आणि मी यात सक्रिय सहभागी होईन.
“तर लेखक झालो नसतो…” माझ्या या प्रवासात अश्या या दोन व्यक्ती भेटल्या त्या होत्या सचिन मोटे आणि अश्विन कुमार पाटील ज्यांच्या मुळे माझ्या करियरची दिशा घडली. अश्विन कुमार पाटील हे महाराष्ट्राचे सुपरस्टार या शो चे कार्यकारी निर्माते होते आणि सचिन मोटे ते तिकडचे लेखक होते या दोघांनी मला बळजबरीने “फु बाई फु” ला लिही असं सांगितलं आणि पुरस्कार सोहळ्यांना सचिन मोटे ना असिस्टंट म्हणून काम कर असं अश्विन पाटील यांनी सांगितलं आणि मग मी या क्षेत्रात आलो. नाही तर मी आज लेखक नसतो कुठेतरी अभिनयासाठी इंडस्ट्रीत धडपड केली असती. या दोघांमुळे लिखाणाकडे वळलो.
“गंमत एका किस्स्याची” असे आठवणींमधले खूप किस्से आहेत. पण लागींर झालं जी लिहिताना असे अनेक किस्से आहेत जे मी अनुभवले आहेत. या मालिकेत राहुल्या ला शीतल आवडत असते पण मग राहुल्याला मदत करायला मध्ये अजिंक्य जातो आणि मग त्यांची प्रेम कहाणी सुरू होते तर हा असा अनुभव मी माझ्या वैयक्तिक आयुष्यात घेतला आहे. माझ्या मित्रा सोबत असा किस्सा झाला होता आणि हा किस्सा मालिकेत वापरताना फार मजेशीर वाटलं या सारखे असंख्य किस्से आहेत जे लिहिताना घडत असतात. “आवडत्या कलाकारांकडून कौतुक” फॅन मोमेंट असे पटकन नाही सांगता येणार मी महाराष्ट्राचा सुपरस्टार हा शो करत होतो तेंव्हा एक मुलगी आली होती अगदी थरथरत कापत होती ती आली तिने मला माझं काम फार आवडत असं सांगितलं पण मला एक आठवण सांगावीशी वाटते की आपल्याला जी व्यक्ती आवडते आणि त्या व्यक्ती कडून आपल्या कामाचं कौतुक ऐकण्याची संधी मला मिळाली तर हे फार भारी होतं. मी मधल्या काळात “चला हवा येऊ द्या” साठी काम करत होतो तेव्हा मी एका कार्यक्रमाच्या निमित्ताने वैदेही परशुरामी ला भेटलो तेंव्हा तिने माझ्या कामाचं कौतुक केलं तू छान लिहितोस अस सांगितलं तर माझ्यासाठी तो क्षण मस्त होता. आपल्याला जिचं काम आवडत ती व्यक्ती येऊन आपल्या कामाचं कौतुक करते तर हे छान होत. तसचं गावातल्या एका मुलीने मला फोन करून सांगितलं होतं की सर मी आर्मी मधल्या मुलांसोबत लग्न करते आहे मालिका बघून तिने हा निर्णय घेतला होता. काही कारणामुळे मला लग्नाला जायला नाही जमलं पण अश्या कामाच्या पोचपावत्या मिळणं फार भारी असतं. तर ही एक फॅन मोमेंट सांगू शकतो. “मेकअप” मध्ये रिंकू राजगुरू सोबत अभिनेत्याची भूमिका बजावणार… अभिनेता म्हणून मी एक “मेकअप” नावाचा आगामी चित्रपट करतो आहे. रिंकू राजगुरू आणि चिन्मय उदगीरकर हे प्रमुख भुमिकेत आहेत. ह्या चित्रपटात माझा एक मस्त रोल आहे. सिनेमाचे दिग्दर्शक गणेश पंडित यांना मी अभिनय करतो हे ठाऊक होतं म्हणून त्यांनी मला ही एक संधी दिली आहे. रिंकू राजगुरू सोबत काम करताना धम्माल आली तर आमची अशी मस्त केमिस्ट्री या चित्रपटातून बघायला मिळणार आहे. लेखक म्हणून मी २ चित्रपट लिहितोय ते काय आहेत हे लवकरचं समजेल.
रॅपिड फायर….
आवडता अभिनेता – निखिल चव्हाण, अभिजीत खांडकेकर, रितेश देशमुख, ललित प्रभाकर : ललित प्रभाकर आवडती अभिनेत्री – श्वेता शिंदे, नेहा महाजन, अनिता दाते, शिवानी बावकर : अनिता दाते लेखन, अभिनय, सूत्रसंचालन : लेखन चित्रपट, नाटक, मालिका कि रिअलिटी शो : मालिका सगळ्यात जास्त वापरलं जाणारं सोशल मीडिया…फेसबुक, इंस्टाग्राम : इंस्टाग्राम
बहुगुणी अभिनेता तसेच लेखक “तेजपाल वाघ” ला प्लॅनेट मराठी मॅगझीन च्या संपूर्ण टीम तर्फे भावी आयुष्यासाठी खूप शुभेच्छा!
संपूर्ण नाव : तितिक्षा सुरेश तावडे
वाढदिवस : ३ जुलै १९९०
जन्मठिकाण : डोंबिवली
शिक्षण : हॉटेल मॅनेजमेंट
“सरस्वती” ते “तू अशी जवळी रहा” अश्या मालिकांमधून आपल्या भेटीला आलेली नवखी अभिनेत्री. अभिनयाच्या सोबतीने कुकिंग आणि क्रिकेट अश्या भिन्न आवडी जपणारी क्रिकेट फॅन आणि प्लेयर “तितीक्षा तावडे” सोबत प्लॅनेट मराठी मॅगझीनच्या “स्टार ऑफ द वीक” निमित्त केलेल्या काही खास गप्पा.
“अनपेक्षित प्रवास” हा प्रवास माझ्यासाठी फार अनपेक्षित होता. कारण जेंव्हा मी हॉटेल मॅनेजमेंट केलं तेव्हा असं कुठेही मनात नव्हतं कि मला अभिनेत्री व्हायचंय. मी त्यानंतर २ वर्ष नोकरी केली आणि तेव्हा माझी बहीण [खुशबू तावडे] अभिनेत्री झाली होती मग तिच्याकडे बघून मला असं वाटायचं अरे हि काही तरी वेगळं करतेय आणि मग तेंव्हा मला असं वाटलं कि असं काहीतरी वेगळं करूया. यात किती प्रसिद्धी आणि बाकी गोष्टी मिळतात. लोकं आपल्याला अभिनेत्री म्हणून ओळखतात. जेंव्हा आम्ही सगळे कुठे घरच्या समारंभांना जायचो तेंव्हा तिच्याकडे फार खास लक्ष दिल जायचं. मग मला वाटायचं यार आपण का नाही??? म्हंटल आपण कुठेतरी एक प्रयत्न करून बघू या. मग मी नोकरी सोडली आणि ऑडिशन द्यायला सुरुवात केली. मग नशिबाने एक एक गोष्टी आपसूक घडत गेल्या आणि त्यामुळे आज या क्षेत्रात आहे.
“क्रिकेट प्रेमी : क्रिकेटरची भूमिका करायला आवडेल” प्रत्येक क्रिकेटची मॅच नाही बघू शकत पण आमच्या घरात एक रीत आहे कि एखादा क्रिकेट सामना तरी बघावा. यावर्षी आयपीयल मुंबईत होत्या. आम्ही सगळे सहकुटूंब न चुकता क्रिकेट बघायला वानखेडेला जातो. या व्यतिरिक्त सेटवर कधीकधी खेळणं होत, मोकळ्या वेळेत आम्ही सगळे कलाकार क्रिकेट खेळतो. बॅट – बॉल नसला तरी सेटवरच्या प्रॉपर्टीस खोटी फळं, किंवा भिंतीला लावलेल्या फ्रेम्स, शोपीस तर अश्या गोष्टीचा वापर आम्ही स्टंप्स, बॅट बनवून आम्ही क्रिकेट खेळलोय. आधी सारखं फार क्रिकेट खेळायला नाही जमत पण माझ्या नशिबाने मला भविष्यात क्रिकेटर ची भूमिका मिळावी तर मला ती करायला नक्कीचं आवडेल.
“जादुई प्रवास” मला माझ्या या प्रवासाबद्दल फार आश्चर्य वाटतं. जेंव्हा “सरस्वती” मालिका मिळाली तेव्हा मला खरंच वाटत नव्हतं कि मी एका लीड रोल साठी सक्षम आहे. कारण मला काहीच यायचं नाही. त्यात मला एका गावठी मुलीची भूमिका साकारायची होती तर हे कुठेतरी आव्हानात्मक होतं. मला आदल्या रात्री असं फार वाटतं होत कि मला उद्या सेटवरून काढून टाकतील कारण मला एवढ्या लोकांसमोर बोलता येणार नाही. ऑडिशन काय एका बंद खोलीत दिली जाते. पण चारचौघात मला काहीच करता येणार नाही. पण माहित नाही कसं काहीतरी घडलं आणि मी अगदी सहजरित्या अभिनय करायला लागले. मला दिग्दर्शक फार चांगले मिळाले आणि बाकी सहकलाकार फार समजून घेणारे होते त्यामुळे त्यांच्या अनुभवातून मी शिकत होते. मग दुर्गा चा डबल रोल करायला मिळाला. मग त्यात मला दुबई ला जायला मिळालं. कुठेतरी छोटी स्वप्नं बघून हा प्रवास एवढा मोठा होईल हे कधीच वाटलं नव्हतं. एकदम जादुई प्रवास आहे हा. त्या आधी “कन्यादान” मालिकेत अगदी छोटा रोल केला होता. “सरस्वती” मालिका अडीच वर्ष चालली मग त्या नंतर मी थोडा ब्रेक घेऊन फिरायला गेले. तिकडून आल्यावर मला कन्यादानच्या निर्मात्यांचा फोन आला कि आमचा एक शो येतोय तुला करायला आवडेल का? माझ्यासाठी हे फार अद्भुत होत कि ज्यांच्याकडे मी माझ्या करियर ची सुरुवात केली त्यांच्याकडून आज मला मुख्य भूमिकेसाठी फोन येतोय. एकंदरीत माझ्यासाठी हा जादुई प्रवास आहे. इथला प्रत्येक क्षण मी एन्जॉय करतेय आणि जगतेय.
“लवकरच आम्ही बहिणी सोबत काम करू” नक्कीच आम्ही दोघी एकत्र काम करू. आमचे या दृष्टीने प्लॅन्स चालू आहेत. सध्या डिजिटल मीडिया एवढं कमालीचं माध्यम झालंय. इन्स्टाग्राम हे खूप जास्त पॉवर फुल नेटवर्किंग आहे की यातून फॅन्स आम्हाला नेहमी सांगत असतात की तुम्हाला दोघींना एकत्र बघायचंय. तर यासाठी आम्ही दोघी प्लॅनिंग करतोय तर लवकरचं आम्ही दोघी काहीतरी नवीन घेऊन प्रेक्षकांच्या भेटीला येऊ.
“लाडकी बहिण : अनोखी केमिस्ट्री” आम्ही दोघी बहिणींपेक्षा जवळच्या मैत्रिणी आहोत. आमचं गिफ्ट शॉप आहे. त्यामुळे आई बाबा दोघे सुद्धा तिकडे कामात असायचे मग अश्या वेळी माझी बहीण माझ्या सोबत असायची. ती लहानपणा पासून आज पर्यंत माझ्या आयुष्यात माझ्या आई बाबांची भूमिका बजावत आहे. आज सुद्धा ती तेवढीच काळजी घेते. आता तिचं लग्न झालंय तरीही आम्ही नेहमी एकमेकींच्या सोबत असतो. ती एकदम आई सारखी वागते. सकाळी शूट ला जाताना माझ्यासाठी डब्बा तयार असतो. रात्री घरी आले की जेवण ती माझ्यासाठी बनवते. तर हे कुठेच बदललं नाही आहे. कधीकधी भावंडांमध्ये भांडण होतात पण आम्ही एका क्षेत्रात असून आम्ही कधीचं कोणत्या गोष्टीसाठी आजवर भांडलो नाही आहोत. आम्ही न बोलता सुद्धा खूप बोलू शकतो. “कुकिंग स्ट्रेस बस्टर” कुकिंग माझ्यासाठी स्ट्रेस बस्टर आहे. मला स्वयंपाक करायला खूप आवडतो. वेळ मिळाला की माझा संपूर्ण वेळ कुकिंग साठी देते. फक्त मग त्यावेळी मला माझ्या कामात कोणी लुडबुड केलेली आवडत नाही. शूट मुळे फार कमी वेळ कुकिंग साठी दिला जातो पण कधी माझा उशिरा कॉल टाइम असेल तेंव्हा मी काहीतरी बनवून नेते. घरी खुशबू आणि संग्राम च उशिरा पॅकअप असल्यास मी त्यांच्यासाठी जेवण बनवते. “अश्या पाच गोष्टी त्या शिवाय राहू शकत नाही” पहिली गोष्ट : घरच्यांशी बोलल्या शिवाय राहू शकत नाही. दिवसातून एकदा तरी घरी फोन करतेयं. त्याशिवाय माझा दिवस संपत नाही. दुसरी गोष्ट : कामाशिवाय नाही राहू शकत. मला सुट्टी असली की करमत नाही.तिसरी गोष्ट : पुस्तकांशिवाय मी जगू शकत नाही. मला वाचायला आवडत त्यामुळे पुस्तक हवंच.चौथी गोष्ट : पूजा करून दिवसांची सुरुवात करते.पाचवी गोष्ट : फिरण्या शिवाय मी राहू शकत नाही. कामातून वेळ काढून अगदी जवळच्या ठिकाणी फिरून येते. “फडके रोड, दिवाळी पहाट आणि बरंच काही” डोंबिवली म्हंटलं की फडके रोड आठवतो तिकडे दिवाळी पहाट ला अगदी सगळेच मस्त तयार होऊन येतात. मित्र मैत्रिणींना भेटतात. तर झालं असं की मी सुरुवातीला क्रिकेट खेळायचे तर मी एकदम टॉम बॉय होते तर ते साडी नेसणं काही मला जमायचं नाही माझ्या सगळ्या मैत्रिणी जायच्या तर मी तिकडे जाणं टाळायचे तर सुरुवातीला मी एक वर्ष सुद्धा तिकडे गेले नाही. नंतर मी शिक्षणासाठी गोव्याला गेले आणि तिकडून आल्यावर जवळपास २० वर्ष डोंबिवलीत राहून मी २० वर्षांनी मी त्या दिवाळी पहाट ला गेले. त्यानंतर मला जाणवलं की यार आपण २० वर्ष काय मिस केलंय. तर या गोष्टीच कुठेतरी वाईट वाटत पण मला नशिबाने दर पाडव्याला, दिवाळी पहाट ला चॅनेल कडून तिकडे जाण्याची संधी मिळते मग आता ही फार वेगळी भावना आहे की आता लोकं आपल्याला बघायला येतात. डोंबिवली ने माझ्यावर फार प्रेम केलंय आणि आता ते मी अनुभवते आहे.
“रेस्टॉरंट उघडलं असतं”
अभिनेत्री नसते तर मी रेस्टॉरंट चालू केलं असतं. मी आणि माझ्या बहिणेने आम्ही दोघींनी हॉटेल मॅनेजमेंट केलंय तर आम्ही दोघींनाही कुकिंग, कॅफे कल्चर खूप आवडतं. तर आम्ही रेस्टॉरंट चालू केलं असत. आणि हा व्यवसाय केला असता.
“प्लस आणि वीक पॉईंट” प्लस पॉईंट हाच की मी कोणावर ही खूप प्रेम करू शकते. मी मोजून मारून प्रेम नाही करत. प्रेमाला काही मर्यादा नाही. वीक पॉईंट सुद्धा हाच आहे की आपण एखाद्यावर प्रेम केलं आणि कुठेतरी काही घडलं किंवा कोणी काही बोललं तर ते आपल्या फार मनाला लागतं.
“सारासार विचार करून इंडस्ट्रीत निर्णय घेतले जावे” आपल्या मराठी इंडस्ट्रीत अभिनयाला फार प्राधान्य दिलं जातं ही एक फार चांगली गोष्ट आहे, हे मी अनुभवलंय. जेंव्हा मी इंडस्ट्रीत आले तेव्हा मला असं वाटलं की इथे फक्त स्वभाव आणि दिसण्यावर गोष्टी बघितल्या जातात पण माझ्या कामाचं कौतुक केलं गेलं तर इथे कामाला प्राधान्य दिलं जातं. हल्लीच्या काही घटना बघितल्या गेल्या तर प्रत्येक कामाच्या दोन बाजू असतात तर आपण त्या दोन्ही समजून घेतल्या पाहिजेत. पण आजही लुक्स वरून किंवा शेवटच्या क्षणाला कोणालाही तडकाफडकी काढून टाकणं हा प्रकार फार विचित्र आहे. कारण अभिनय हे असं क्षेत्र आहे जे विश्वासावर चालतं. इथे कौतुक होतचं पण कधीकधी आपल्या चुका सुद्धा दाखवल्या जातात. पण एखाद्या कलाकाराला काढून टाकण्या अगोदर त्याला त्याची पूर्वसूचना दिली जावी. कास्टिंग च्या वेळी हा विचार केला तर ऐनवेळी काढून टाकल्यास त्या कलाकाराला मानसिक धक्का नाही बसणार. अभिनयाचा आत्मविश्वास एकदा गमावला की पुन्हा कॅमेरा समोर उभं राहणं कठीण जातं तर आपल्या इंडस्ट्रीत या गोष्टीचा विचार केला जावा असं मला वाटतं.
रॅपिड फायर ….
आवडत अभिनेता : संग्राम साळवी, सिद्धार्थ बोडके – संग्राम साळवी
आपल्या आवाजाने रसिकांच्या मनात घर करून राहिलेला गायक मंगेश बोरगावकर.. गायन, फोटोग्राफी आणि अनेक कला जोपासणाऱ्या या बहुपैलू कलंदरी गायका सोबत काही खास गप्पांची मेजवानी तुमच्यासाठी घेऊन येतोय “प्लॅनेट मराठी मॅगझिन” च्या “स्टार ऑफ द वीक” मधून….
संपूर्ण नाव : मंगेश राम बोरंगावकर
वाढदिवस : १५ ऑक्टोबर १९८९
लग्नाचा वाढदिवस : ४ जून २०१५
शिक्षण : बी.ए
जन्मठिकाण : लातूर
“४ पिढ्यांचा सांगितिक वारसा” : आमच्या घरी ४ पिढ्यांचा गायनाचा वारसा आहे. त्यामुळे घरात गाणं हे अगदी लहानपणा पासून होतं. वयाच्या ३ ते ४ वर्षा पासून माझ्या गायनाची सुरुवात झाली. मी भाग्यवान आहे की घरात संगीत आहे.
“गायकचं झालो असतो” : गायकचं व्हायचं हे ठरलं होतं. याच क्षेत्रात पुढे काही तरी करू हे ठरलं होतं. घरात एक सांगितिक वारसा होता त्यामुळे तेंव्हापासून गायनाची एक आवड मनात होती. त्यामुळे मला गायक व्हायचंय हे काही वेगळं सांगण्याची गरज पडली नाही. न ठरवता ही ठरवलं होतं की गायक व्हायचंयं.
“कामाशी प्रामाणिक राहून काम करा” : २००७ २००८ पासून मी या इंडस्ट्रीत आहे. तेंव्हा पासून शिकायला खूप मिळालं की किती शांत पणे आणि संयम ठेवून इथे काम करायचं. आपल्या कलेवर प्रेम करून आपल्या कामाशी प्रामाणिक राहून काम केलं तर आपल्याला कामाची योग्य प्रकारे पोचपावती मिळते. आपल्या कामाचं योग्य ते फळ मिळतं. कलेवर प्रामाणिक पणे मेहनत घेऊन काम करावं की ते काम सार्थकी लागतं हे शिकलो. आपल्या गाण्यावर लक्ष केंद्रित करून काम केलं की ते पूर्णपणे पार पडतंचं.
“संगीताला वेगळा दर्जा मिळत नाही हि खंत” : फक्त मराठी इंडस्ट्रीत नव्हे तर अवघी भारतीय इंडस्ट्री हि फक्त कलाकारांची इंडस्ट्री म्हणून ओळखली जाते. अर्थात मी अनेक कलाकारांचा फार चाहता आहे पण आपल्याकडे संगीत किंवा गायक यांना असं खासकरून वैयक्तिक पाळतीवर जे महत्व प्राप्त व्हायला हवं ते आपल्या भारतीय इंडस्ट्रीत नाही आहे त्यामुळे हि गोष्ट खटकते. हे महत्व, त्यांना मिळणारा मान कुठेतरी आपल्याकडे नाही आहे. संगीताला कुठेतरी एक वरचा दर्जा प्राप्त व्हावा असं वाटतं या दृष्टीने आपल्या इंडस्ट्रीत सुधारणा व्हाव्यात. संगीताची वेगळी इंडस्ट्री आपल्याकडे निर्माण व्हायला हवी. फक्त चित्रपटाची गाणी नव्हे तर संगीतकार, गायक, नवोदित गायकांना यातून नवा मंच उभा राहील.
“व्यावसायिकदृष्टया इंडस्ट्री मोठी झालेली आवडेल” : मला अशी काही खंत वाटत नाही मला जे काही या इंडस्ट्रीत मित्र भेटले, ज्यांच्यासोबत काम केलंय त्यांच्याकडून खूप शिकायला मिळालं. पण एकच खंत जाणवते कि मराठी इंडस्ट्री सोबत सगळ्याच संगीत इंडस्ट्रीला मोठं करायला हवं. आपल्या मराठी इंडस्ट्रीला मुंबईत बॉलिवूड सारखी चढाओढ आहे आणि त्यातून आपण आपल्या कन्टेन्ट च्या बाबतीत खूप पुढे आहोत. दाक्षिणात्य चित्रपट आणि त्यांचं संगीत हे एवढं मोठं आहे कि हे आपल्याकडे सुद्धा व्हायला हवंय. आपल्याला संगीताच्या दृष्टीने आधुनिक होण्याची गरज आहे. कालानुरूप बदलायला हवंय. मराठी संगीत ऐकणारा नवीन, तरुण वर्ग आणि हक्काचा प्रेक्षक वर्ग आपल्याला काही वर्षात मिळेल. मला आपली इंडस्ट्री अजून मोठी झालेली बघायला आवडेल.
“फिटनेस महत्वाचा” : मला वाटतं कि ज्याप्रमाणे चांगलं गायला पाहिजे त्याचप्रमाणे चांगलं दिसणं देखील महत्वाचं आहे. आपलं व्यक्तिमत्व जेवढं मस्त असेल त्यावरून लोक आपल्याला इथे जास्त फॉलो करतात. कामाच्या बाबतीत नेहमीच एक फ्रेशनेस पण जपला कि आपण सुद्धा तेवढंच मस्त गातो. तुम्ही जेवढे फिट रहाल, आपलं व्यक्तिमत्व छान असेल तर ते आपल्या कामात दिसून येतं. मी हे अनुभवतो आहे. मला फॅन्स कडून सुद्धा हि कॉम्पलीमेंट मिळते कि तू अजूनही फिट आहेस तर या फिटनेस साठी मी नक्कीच प्रयत्न करतो. एक कलाकार म्हणून आमची जवाबदारी आहे कि आम्ही चांगलं दिसलं पाहिजे असं मला वाटतं. आपला जो प्रेक्षकवर्ग आहे त्यांच्यासमोर आपण निटनेटके आणि दिसणं महत्वाचं आहे. म्हणून मी वर्क आऊट असेल, थोडी खाण्याची बंधनं असतील हे पाळायचा प्रयत्न करून फिट राहतो आणि मी खुश आहे कि हे करण्यात कुठेतरी यशस्वी ठरतो.
“गायना शिवाय अनेक गोष्टींची आवड” गायना व्यतिरिक्त खूप गोष्टी आवडतात. मी स्पोर्ट्स प्रेमी आहे. मला खेळायला खूप आवडतं आणि खेळ बघायला सुद्धा आवडतात. या सोबतीने चित्रकला आवडते, चित्र काढायला आवडतात. फोटोग्राफी, फिल्म्स बघायला, मित्रांसोबत रहायला, शॉपिंग अश्या अनेक गोष्टी.
“गाण्याची फर्माईश आणि बरंच काही ” : “म्युजिकल वीकेंड विथ मंगेश” हि एक गाण्याची सिरीज आहे. हि सिरीज मी माझ्या फॅन्सच्या आग्रहाखातर सुरु केली आहे. कारण माझी भरपूर गाणी आहेत जी मी गायली आहेत. काही वेगळ्या गायकांची सुद्धा गाणी गायली आहेत तर अशी अनेक वेगळी गाणी माझ्या चाहत्यांना माझ्या आवाजात ऐकायला आवडतात. यासाठी अनेक लोकं गेली २ वर्ष माझ्या मागे होती कि अशी काही तरी भन्नाट सिरीज मी करावी. फॅन्स कडून खूप मागणी असायची कि अमुक अमुक गाणं तुमच्या कडून ऐकायचं तर मग या संकल्पनेतून “म्युजिकल वीकेंड विथ मंगेश” ची कल्पना सुचली. मग आपण कुठलं तरी एखाद गाणं पोस्ट करतो तर त्याला काही एक वेगळेपणा रहात नाही. याला तुफान प्रतिसाद मिळतो आहे. लोकांच्या खूप फर्माईश येत राहतात याच संपूर्ण श्रेय माझ्या फॅन्स ना आहे मी खूप आनंदी आहे. हे सुरु करण्यामागचा उद्देश होतो कि गायकाच्या त्याच्या गाण्यातातील वेगवेगळ्या छटा या निमित्ताने दाखवता येतात. या निमित्ताने सोशल मीडियाचा असा छान वापर होतोय. ज्यामुळे आपण पुढे जातोय आणि छान गाणी लोकांपर्यंत पोहोचवतो. रसिकांना कलाकारांची वेगळी बाजू या निमित्ताने अनुभवता येते. प्रेक्षकांची फर्माईश या निमित्ताने पूर्ण करता येते.
“घरीच गाण्याचे गुरु” : गाणं हे घरून शिकलो. माझे काका पंडित बाबुराव बोरगांवकर तसेचं माझे वडिल “राम बोरगावकर” ह्याच्याकडून गाणं शिकलो त्यामुळे माझ्या गाण्याचे सगळेच गुरु घरात आहेत. पण त्या व्यतिरिक्त मला असं वाटत माझ्या समोर एक संधी चालून आली ती म्हणजे माझ्यासाठी अविस्मर्णिय, कधीही विसरणार नाही अशी गान सरस्वती किशोरी ताईंकडे मला काहीवर्षे गाण्यासाठी मार्गदर्शन मिळालं. हा माझ्या आयुष्यातला एक टर्निंग पॉईन्ट होता. एका वेगळ्या पद्धतीचं गाणं काय असतं, किंवा त्या उंचीच गं शिकताना पण किती आनंद मिळतो, खूप शिकायला मिळतं. याची जाणीव मला तेंव्हा झाली. आणि सोबत सारेगमच्या प्रवासात अनेक दिग्गज गायक, कलाकार मला भेटले त्यांचं मार्गदर्शन प्रत्येक वाटेवर मिळत गेलं. मला दरवेळी नवं काहीतरी शिकायला आवडतं. माझ्या गाण्यातले नवीन बदल टिपायला आवडतात या सगळ्यामागे हि दिग्गज लोकं आहेत. मी भाग्यवान आहे कि अश्या लोकांच्या साथी ने गाण्याचा नवीन दृष्टीकोन सापडत गेला. या सगळ्यामुळे मी घडत गेलो, मोठा होतोय, हे असचं चालू राहावं.
“बायकोसोबत छंद जोपासतो” : फोटोग्राफी हा एक आवडता छंद आहे. मला ठरवून फोटोज काढायला नाही आवडत बऱ्याचदा आपण काही तरी रॅंडम् क्लीक करतो. मी असच काही तरी कॅज्युअल क्लीक करतो. मग असंच फोटो काढत राहिलो मग माझी बायको अपूर्वा जी मला सांगायची कि अरे हा फोटो छान आला, पोस्ट करू शकतोस. जेंव्हा स्वतःच्या आनंदासाठी काही क्षण कॅमेरात क्लीक करायचो ते खूप जणांना आवडायला लागले मग हळूहळू समजलं कि आपल्याला फोटोग्राफी चा थोडाफार सेन्स आहे. फोटोत एक Rawness असावा.
“सगळीच गाणी जवळची : “मी गायलेल्या गाण्यांपैकी” “तुझ्या विना, उसवले धागे, नाही कळले कधी” हि तीन गाणी माझ्या फार जवळची आहेत. हि गाणी ज्या तऱ्हेनं आम्ही गायली होती किंवा संगीतबद्ध केली गेली यावर मेहनत घेऊन केली होती आणि रसिकांनी या गाण्यांना भरभरून प्रेम दिलंय. सगळ्यांना आज सुद्धा हि गाणी लक्षात आहेत या गाण्यांमुळे मला सुद्धा अनेक गोष्टी मिळाल्या. या व्यतिरिक्त सुद्धा अनेक गाणी माझ्या आवडीची आहेत , माझ्या “दिवाना झालो मी” या अल्बम मधली गाणी सुद्धा आवडतात. हा पहिला अल्बम जो अशोक पत्की यांनी संगीतबद्ध केला इथून खरी सुरुवात झाली. गाण्यांमुळे माझ्या सांगितिक जीवनाला एक वेगळी दिशा मिळाली.
“वेस्टर्न च्या सोबतीने लोकसंगीत” : मला असं वाटत कि एवढ्या वर्षात मला रोमँटिक, लाइट मूड अश्या पद्धतीची गाणी मला गायला मिळाली आहेत. माझ्या आवाजाची स्टाईल हि शास्त्रीय आहे त्यामुळे बाकी जॉनर असतील किंवा लोकसंगीत असेल हि माझ्या पठडीतली गाणी नाही आहेत. पण हि गाणी मला तेवढीच आवडतात. त्यामुळे वेस्टर्न गाणी आणि आपल्या मातीतले काही संगीत प्रकार मला छान गायला मिळावेत. जेणेकरून आपल्या मातीशी असलेली एक नाळ जोडता येईलं. अश्या प्रकारे वेस्टर्न आणि आपल्या मातीतलं लोकसंगीत यावर प्रयोग करून अश्या तर्हेची गाणी गायला मला नक्कीच आवडतील.
“लाईव्ह शो ते भक्तिरंग” : आगामी प्रोजेक्ट्स हे आहेत कि मी एक हिंदी गजल गातो आहे. त्यात मी २ रोमॅंटिक गाणी शूट केली आहेत ती सुद्धा लवकरच सगळ्यांच्या भेटीला येतील. एक गायक म्हणून मुख्यपणे मी लाईव्ह गाण्याचे शो करतोय. गायक हा त्याच्या लाईव्ह शो मधून जास्त लोकांसमोर येतो असं मला वाटतं. मी माझा वेगळा लाईव्ह शो प्लॅन करतोय. याच्यापुढे जाऊन मी दरवर्षी आषाढी एकादशीला अभंगांचा “भक्तिरंग” हा अनोखा कार्यक्रम करतो. या सारख्या वेगवेगळ्या छटांमधली गाणी घेऊन मी तुमच्या समोर येणार आहे.
“फॅन झाली बायको” : फॅन मोमेन्ट अशी आहे कि माझी फॅन माझी बायको झाली. त्यामुळे हा क्षण फार खास आहे. माझी बायको अपूर्वा माझी फॅन होती, मग नंतर आम्ही चांगले मित्र झालो आणि आज ती माझी बायको आहे. त्यासोबतच असे काही फॅन्स आहेत जे आजही माझ्यावर प्रेम करतात गेली १० ते १२ वर्ष ते माझ्याशी कनेक्टेड आहेत. माझ्या सगळ्या फॅन्स कडून मला नेहमी प्रेम आणि प्रेरणा मिळत असते. माझ्या प्रत्येक गाण्याला ते भरभरून प्रतिसाद देतात. फॅन्स कडून मिळणारी प्रेरणा यामुळे मला अजून काही तरी वेगळं करावं असं वाटतं. मी या प्लॅनेट मराठी मॅगझिनच्या मुलाखतीच्या माध्यमातून थँक्स बोलू इच्छितो.
रॅपिड फायर… हे कि ते….
आवडता गायक …. अभिजीत कोसंबी, हर्षवर्धन वावरे, रोहित राऊत, ह्रशिकेष रानडे : याच उत्तर थोडं कठीण आहे. सगळेच आवडीचे गायक आहेत. हर्षवर्धन चा आवाज थोडा वेगळा आहे मला त्याचा टोन आवडतो म्हणून हर्षवर्धन वावरे. पण या प्रत्येक मित्रांची गाण्याची अनोखी शैली आहे त्यामुळे सगळेच आवडीचे आहेत. आवडता संगीत दिग्दर्शक – निलेश मोहरीर, अवधूत गुप्ते निलेश मोहरीर सोबत काम केलंय म्हणून निलेश. पण लवकरच अवधूत दादा कडे काम करेन. आवडती गायिका – सावनी रवींद्र, आनंदी जोशी? हे सांगण फार कठीण आहे. पण मी सावनी सोबत “नाही कळले कधी” हे गाणं गायलंय पण आनंदी सुदधा तेवढीच जळवची मैत्रीण आहे. त्यामुळे एक नाव घेणं अवघड आहे. आवडत Music Formशास्त्रीय की वेस्टर्न? – शास्त्रीय सगळ्यात जास्त वापर कोणत्या सोशल मीडिया चा करतोस? फेसबुक, इन्स्टाग्राम, ट्विटर : इन्स्टाग्राम
प्लॅनेट मराठी मॅगझीन तर्फे सुमधुर आवाज असणारा तसेच अवघ्या महाराष्ट्राला ज्याने त्याच्या गाण्याने वेड लावले असा गायक “मंगेश बोरगावकर” ह्याला भावी आयुष्यासाठी खूप शुभेच्छा.
