• 

सध्या सगळीकडे चर्चा रंगली आहे ती बहुचर्चित  “पानिपत ” या चित्रपटाची. चित्रपटाचा दिमाखदार ट्रेलर सगळ्यांच्या भेटीला आला असून एवढा भव्यदिव्य ट्रेलर बघून सगळ्यांना चित्रपटांची उत्सुकता आहे. आशुतोष गोवारीकर दिग्दर्शित “पानिपत” या चित्रपटात अनेक मराठी चेहरे सुद्धा झकळणार आहेत. या चित्रपटाची चर्चा फारच रंगली असून या चित्रपटात संजय दत्त्त, क्रिती सॅनन, अर्जुन कपूर, आणि पद्मिनी कोल्हापूरे यांच्या मुख्य भूमिका असून यांत नेमके कोणते मराठी कलाकार असणार आहेत यावर एक नजर टाकू या.

• 

• 

     कास्टिंग डिरेक्टर रोहन मापुस्कर यांनी या चित्रपटातील कलाकारांचं कास्टिंग केलंय. योग्य भूमिकांना वाव देण्यासाठी कास्टिंग ही मुख्य भूमिका त्यांनी अगदी लिलया पार पाडली असून या ऐतिहासिक चित्रपटात अनेक  मराठी कलाकार आपल्याला बघायला मिळणार आहेत. जवळपास ३२ मराठी कलाकार आपल्याला “पानिपत” या चित्रपटांत बघायला मिळणार असून यात कृतिका देव (राधिका बाई) , अर्चना निपणकर (आनंदी बाई) , गश्मीर महाजनी (जनकोजी शिंदे) , प्रदीप पटवर्धन, सागर तळाशीकर यांच्या सोबतीने भली मोठी मराठी कलाकारांची टीम या चित्रपटात झळकणार आहे. 

   चित्रपटात दिसणारा भव्यदिव्य  सेट, त्यांचे डिजाईन आणि त्यांची अनोखी योजना ही नितीन देसाई यांनी साकारली आहे. नितीन देसाई यांच्या आर्ट डिरेक्टर  आणि डिझायनर म्हणून सगळ्यांना माहीत आहेत मराठी पासून बॉलिवूड पर्यंत त्यांचा हा  प्रवास  अनोखा आणि लक्षणीय आहे. पानिपत या चित्रपटात मराठ्यांच्या इतिहास भव्य दिव्य पडद्यावर उलगडणार आहे. सोबतीने अजय -अतुल यांचं संगीत आपल्याला पानिपत मध्ये अनुभवायला मिळणार आहे.

• 

• 

   भव्यदिव्य अश्या लक्षणीय “पानिपत” या चित्रपटातील मराठी कलाकार तारकांना प्लॅनेट मराठी कडून खूप खूप शुभेच्छा!

• 

नेहा कदम – प्लॅनेट मराठी

www.planetmarathimagazine.com

www.planetmarathi.og

स्पेशल इंटरव्ह्यू (जुई बेंडखळे)

एक छोटी मुलगी टिव्ही समोर उभी राहून टिव्हीमधील विविध पात्रांचा डान्स आणि अभिनय कॉपी करायची. तिच्या लहानपणापासून, ‘मला हिरोईन बनायचंय.’ हे तिचं ठामपणे सांगणं, सत्यात उतरलंय. नुकत्याच प्रदर्शित झालेल्या समीर आठल्ये दिग्दर्शित ‘बकाल’ या पहिल्या ऍक्शनपटात ती प्रमुख अभिनेत्री म्हणून सगळ्यांसमोर आली. लहानपणापासून विविध डान्स रिआलिटी शो मधून आपणं तिच्या धम्माल आणि ठसकेदार डान्स पहिला आहे. तसेच विविध सौंदर्य स्पर्धांमधून हा चेहरा अनेकांच्या ओळखीचा बनला आहे. ‘बकाल’ हा तिचा पहिला चित्रपट असला तरी, स्क्रीनवरील तिचा वावर आणि आत्मविश्वास पाहून प्रेक्षक तिच्या अभिनयाचं भरभरून कौतुक करतं आहेत. ‘बकाल’च्या निमित्तानं सिनेक्षेत्रात पदार्पण केलेल्या अभिनेत्री ‘जुई बेंडखळे’ने ‘प्लॅनेट मराठी मॅगझीन’ सोबत दिलखुलास गप्पा मारल्या आहेत.        

• 

• 

• 

पालकांनी ओळखलं टॅलेंट….  
साधारणपणे तीन-साडेतीन वर्षांची असेन. टिव्ही लाऊन डान्स करण्याची माझी सवय लक्षात घेऊन, माझ्या पालकांनी मला डान्स क्लासमध्ये घातलं. माझ्या या आवडीमधील सातत्याची जोडं मिळाली आणि मला मी सहा वर्षांची असताना टिव्हीवरील ‘बुगी-वुगी’ या लोकप्रिय डान्स शोमध्ये भाग घेण्याची संधी मिळाली. या शोच्या अंतिम स्पर्धकांमध्ये मी ही होते. त्यानंतर याचं शोच्या विविध सिझन्समध्ये तब्बल आठ वेळा मी सहभागी झाले. त्यानंतर ‘एका पेक्षा एक – सिझन ४’ या ‘छोटे चॅम्पिअन’स्पेशल डान्स रिअलिटी शोमध्येही स्पर्धक म्हणून सहभागी होते. या स्पर्धेचीही रनरअप ठरले. त्यानंतर हळूहळू मॉडेलिंग, विविध ब्रांडसाठी फोटोशुट अशी काम करायला सुरुवात केली. पुढे जाऊन ‘मिस नवी मुंबई’ आणि सौंदर्य विश्वातील मानाची समजल्या जाणाऱ्या ‘महाराष्ट्र टाइम्स – श्रावणक्वीन- २०१७’ या स्पर्धेची उपविजेती बनण्याचा मान मिळवला. त्यानंतर अनेक ठिकाणी ऑडिशन्स देण्याचे माझे प्रयत्न सुरु होते. पण विविध अडचणी येतं होत्या. अखेर समीर आठल्ये दिग्दर्शित ‘बकाल’ या पहिल्यावहिल्या ऍक्शनपटात प्रमुख अभिनेत्री म्हणून काम करण्याची संधी मिळाली.

 
 
पाठींबा महत्त्वाचा….
माझ्या लहानपणापासूनचं, मला अभिनय क्षेत्रातच काम करायचं हे मी मनाशी पक्क केलं होत आणि त्या दृष्टीने वाटचालही तेव्हापासूनच सुरु झाली होती. मराठी कुटुंबातील अनेक मुलींना मॉडेलिंग, अभिनय यांसारख्या क्षेत्रात काम करायचं झाल्यास कुटुंबाकडून फारसा पाठींबा मिळत नाही. माझ्या बाबतीत मात्र हे चित्र अगदी उलट होत. माझ्या पालकांबरोबर, आमच्या कुटुंबातील प्रत्येकाने मला माझ्या प्रत्येक निर्णयासाठी खूप मोठा पाठींबा दिला.
शिक्षणालाही प्राधान्य…
लहानपणापासून अभिनेत्री बनण्याचं माझं स्वप्न असलं तरी, माझ्या अभ्यासाकडे मी कधीही दुर्लक्ष होऊ दिलं नाही. ‘खूप अभ्यास केला तरचं आपण यशस्वी होऊ शकतो.’ हा विचार मुळात माझ्या बाबांना न पटणारा होता आणि त्यामुळेच त्यांनी वेळोवेळी माझी आवडं ओळखून मला पाठींबा दिला. पण निदान पदवी पर्यंतच शिक्षण पूर्ण कर असं ते नेहमी सांगायचे. दहावीनंतर आपणं ‘लॉ’ करावं आणि सोबतचं सीएस (कंपनी सेक्रेटरी) करण्याचा माझा विचार होता. पण नंतर मी मुंबईच्या जय हिंद कॉलेजमध्ये ‘मास-मिडिया’ करता प्रवेश घेतला. पहिल्या वर्षी ‘मिस नवी मुंबई’मध्ये भाग घेतला होता. मग सुरुवातीचे अनेक महिने कॉलेजला जाता आलं नाही. त्यामुळे मला परीक्षेला न बसता सहा विषयांमध्ये केटी लागली. त्याचं वर्षीच्या अंतिम परीक्षेत मी तब्बल बारा विषयांचा अभ्यास करून पास झाले. हा प्रकार सातत्त्याने तीनही वर्षी घडला. त्यातही मास-मिडियाची विद्यार्थिनी असल्यामुळे भरमसाठ असाईनमेंट असायच्या. माझ्या सततच्या गैरहजेरीमुळे मला कोणीही त्यांच्या ग्रुप असाईनमेंटमध्ये सहभागी करून घेत नसल्याने मला त्या गोष्टीही एकटीने पूर्ण कराव्या लागतं होत्या. आपण स्वतः हा निर्णय घेतल्यामुळे माझी आवड आणि अभ्यास या दोघांनाही अंतर पडू न देता. दोन्हीकडे मन लाऊन मेहनत करत राहिले. आता पुढील शिक्षणाचा विचार सुरु आहे.

• 

 
 
पहिला चित्रपट मिळाला…
श्रावणक्वीन नंतर बकालच्या ऑडिशनसाठी फोन आला होता. तब्बल दोनशे मुलींमधून माझी प्रमुख अभिनेत्री म्हणून निवड करण्यात आली याचा आनंद आहे. सुरुवातीला दोन वेगवेगळ्या पध्दतीचे डायलॉग झाल्यानंतर मला दिग्दर्शकांनी परत वेगळे डायलॉग्ज दिले. त्यानंतर, ‘मी डान्सर आहे. मला तुम्हाला डान्स करून दाखवायचाय.’हे सांगितलं. माझा हा आत्मविश्वास त्यांना खूप आवडल्याचं त्यांनी सांगितलं. ऑडिशन झालं आणि एक महिन्याने मला फोन आला. ‘तुला ड्रायव्हिंग येतं का?’ हे विचारण्यासाठी आलेल्या या फोनवर खरंतर मी मोठ्या आत्मविश्वासाने पण ‘हो, येते’ (ड्रायविंग नीटस जमत नसल्यामुळे) असं खोटं सांगितलं होत. मग मला फिल्म साइन करण्यासाठी बोलावण्यात आलं.
निरीक्षण आलं कामी…
मराठी चित्रपट म्हटलं की, मराठी चोखं येणं अत्यंत गरजेचं असतं. पण लहानपणापासून सतत इंग्रजी भाषेशी सबंध येत असल्यामुळे, माझं मराठी फारस चांगलं नव्हतं. त्यामुळे चित्रपट मिळाल्यानंतर मी मराठीवर काम केलं. माझ्या भूमिकेसाठी आवश्यक अनेक गोष्टी मी ट्रेनमधून प्रवास करताना, कॉलेजमध्ये असताना माझ्या निरीक्षणातून शिकले होते. दिसणाऱ्या प्रत्येक व्यक्तीकडून नवीन शिकत आणि त्यांचे स्वभाव, वागणूक मी आधीपासून टिपत होते. त्याचा उपयोग मला ‘बकाल’मधील भूमिकेसाठी झाला.  

• 

मुलाखत : अजय जयश्री उभारे (प्लॅनेट मराठी)

अभिनेता व्हायचं असं ठरवलं नसतानाही तो योगायोगाने या क्षेत्रात आला आणि ‘दुर्वा’ मालिकेतून पदार्पण करत तो प्रेक्षकांचा लाडका ‘केशव’ बनला.

 ‘अंजली’ आणि ‘सारे तुझ्याचसाठी’ यांसारख्या मालिकांमध्येही त्याने उत्तम काम केलं. लवकरच वेबच्या माध्यमातून एका नव्या रुपात तो प्रेक्षकांच्या भेटीला येणारं आहे. ‘प्लॅनेट मराठी’च्या ‘प्लॅनेट मराठी मॅगझीन’मधील ‘स्टार ऑफ द विक’च्या माध्यमातून जाणून घेऊयात अभिनेता “हर्षद अतकरी“ बद्दल…. 

संपूर्ण नाव : हर्षद वसंत अतकरी  

जन्म तारीख आणि ठिकाण : १७ ऑक्टोबर, मुंबई   

शिक्षण : बीएमएस, 

एमबीए (पोस्ट ग्रॅज्युएट इन बिझनेस मॅनेजमेंट)

• 

हा तर केवळ योगायोग…

प्रभादेवी, परळ यांसारख्या भागात माझं बालपणं अगदी आनंदात गेलं. अभिनयची आवडं मला लहानपणी नव्हतीचं. अपघाताने किंवा अगदी योगायोगाने मी अभिनय क्षेत्रात आलो असं म्हणणं चुकीचं ठरणारं नाही. शाळा-कॉलेजमध्ये असताना नाटकं करणं, डान्स करणं अश्या उपक्रमात मी आवर्जून सहभागी होत असे. पण भविष्यात या क्षेत्राची करिअर म्हणून निवड करेन असा विचार त्यावेळी केलाही नव्हता. त्यामुळे मी खूप उशिरा, म्हणजेच माझं पदवीपर्यंतच शिक्षण (वय वर्ष एकवीस-बावीस) झाल्यानंतर अभिनयाकडे वळण्याचा विचार केला. मग त्यानंतर एकांकिका करण्यासाठी ग्रुप शोधणं, त्यांच्या सोबत काम करणं, पथनाट्यात करणं असं करत मी अभिनयाला सुरुवात केली. पण साधारणपणे, मी पाच वर्षांचा असताना त्यानंतर दोन-तीन वेळा मला बालकलाकार म्हणून काम करण्याच्या संधी आल्या होत्या. पण अभ्यास-शाळा आणि इतर अनेक अडचणींमुळे त्यावेळी शक्य झालं नाही. शिवाय, लहान असल्यामुळे त्यावेळी, ‘तुला शुटींगसाठी कोण घेऊन जाणारं?’ हा मोठ्ठा प्रश्न घरच्यांना असायचा. त्यामुळे लहानपणी ती संधी हुकली होती. पण पुढे जाऊन ते स्वप्न सत्यात उतरलं, याचा आनंद आहे.

आवड जपणं महत्त्वाचं…

• 

अभिनय क्षेत्र हे कामाच्या बाबतीत शाश्वत नसतं हे जरी खरं असलं तरी, काम मिळेल अथवा न मिळेल यापेक्षा मी करतं असलेल्या कामातून मला आनंद मिळणं अत्यंत महत्त्वाचं आहे असं मला वाटतं. एकांकिका आणि पथनाट्यापासून या प्रवासाला सुरुवात झाली. विविध स्पर्धांमध्ये अभिनयासाठी बक्षीस मिळू लागली आणि यातून प्रोत्साहित होत संपूर्ण वेळ या क्षेत्राकडे वळण्याचा निर्धार पक्का केला. पदवीपर्यंतचं शिक्षण झाल्यानंतर एमबीए करायचं हे माझं ठरलं होतं. सुरुवातीला अनेकांनी मला मॉडलिंग करण्याबाबत सुचवलं होतं. पण नाटकाची आवडं आणि त्यापोटी जड झालेल्या नाटकं आणि अभिनयाकडे झुकतं माप पाहता मी अभिनेता बनलो. 

नकारांशिवाय पर्याय नाही…

अभिनय क्षेत्रात यायचं तर नकार पचवण्याची क्षमता असणं अत्यंत आवश्यक आहे आणि यातून काम करण्याची नवी ऊर्जाही मिळते या मताचा मी आहे. माझ्या स्ट्रगलच्या काळात मी अनेक नकार पचवले. सुरुवातीला एकांकिका, शॉर्टफिल्म्समध्ये काम करण्यास सुरुवात केली आणि जवळपास चार वर्ष जणू नकारघंटा सोबत होती. त्यानंतर ‘दुर्वा’ मालिकेसाठी ऑडिशन दिलं. सुरुवातीला तेही काम मिळेल की नाही याबद्दल शंका होती. पण अखेर अनेक ऑडिशन आणि लुक टेस्ट नंतर यामालिकेतील ‘केशव’ हि व्यक्तिरेखा साकारण्याची संधी मला मिळाली. त्यामुळे ‘नकार नसते, तर माझ्यातल्या जिद्दीला पाठींबा मिळाला नसता’. इंडस्ट्रीत येण्याआधी माझ्यासाठी काम मिळवणं खूप कठीण होतं. काम मिळतं ते नशिबाने आपल्या मेहनतीने या विचारांचा मी आहे. त्यामुळे मिळालेल्या कामाला मेहनतीची जोडं देतं कामातील सातत्य जपता येणं महत्त्वाचं आहे. त्यामुळे सुदैवाने मी ‘दुर्वा’, ‘अंजली’ आणि त्यानंतर ‘सारे तुझ्याचसाठी’ या तिन्ही मालिका लागोपाठ मिळाल्या आणि मी काम केलं. 

नवीन शिकण्याची वेळ…

गेली सात वर्ष सलग मी मालिकांमध्ये काम केलं आहे. त्यानंतरचे काही महिने मी स्वतःला वेळ द्यायचं ठरवलं आणि त्या दृष्टीने प्रयत्न सुरु केले आहेत. कामाच्या गडबडीत अनेक गोष्टी राहून जातात अनेक नव्या गोष्टी शिकायच्या असतात. अशा विविध कारणांमुळे मी हा छोटा ब्रेक घेतला आहे. या ब्रेकमध्ये मी उर्दू भाषा शिकण्यावर अधिक भर दिला आहे. शिवाय, विविध सिनेमे, सिरीज पाहतोय. नवनवीन गोष्टी वाचतोय. यातून अनेक गोष्टी शिकतोय. लवकरच मी डिजिटलच्या माध्यमातून प्रेक्षकांच्या भेटीला येणारं आहे. मालिका करताना नाटक कुठेतरी बाजूला राहिलंय आणि आता मला नाटक करायचंय. शिवाय, नुकताच ‘जोकर’ सिनेमा पाहिलाय, तर त्या पद्धतीचं काही वेगळं काम करण्याची संधी मिळाली तर नक्की करेन. 

मालिकेमुळे नाटकं हुकलं…

• 

• 

मालिका सुरु असेल तर तारखांमुळे कलाकाराला दुसरं काम करणं जवळजवळ कठीण होतं. माझ्या बाबतीतही हे घडलं आहे. शिवाय, मालिका करत असाल तर, ‘अरे, याला चित्रपट किंवा नाटकं करायला वेळचं नसेल’ असं गृहीत धरलं जात. त्यामुळे कुठेतरी कलाकारांचं नुकसान होतं. तारखा आणि इतर काम यांचा मेळ साधला जाऊ शकतो. इच्छा असेल तर सगळं सुरळीत मार्गीही लागू शकतं. पण ती संधी मिळणं गरजेचं असतं. मी तीन मालिका केल्या पण दरम्यानच्या काळात अनेक ऑफर्स मला नाकाराव्या लागल्या. ‘सारे तुझ्याचसाठी’च्या शुटींग वेळी एक चांगलं नाटकं माझ्या हातून गेलं. ‘अंजली’च्या वेळी तर ‘हॅम्लेट’मधील एका भूमिकेसाठी मला विचारण्यात आलं होत. पण ती मालिकेची सुरुवात असल्यामुळे नाटकाला पुरेसा वेळ देता येणारं नव्हता. त्यामुळे किती ठरवलं तरी मालिकेमुळे कलाकाराचं नुकसान होतचं. 

वायफळ चर्चा नकोच…

अर्ध्याहून अधिक गोष्टी आपल्याला माहित नसतात, पण त्यावर अधिकाधिक आपण बोलतो. त्या गोष्टीवर विश्वास ठेवतो आणि मग सातत्याने त्या गोष्टी अधिक वाढवून त्याबद्दल चर्चा केली जाते. त्यामुळे कोणत्याही गोष्टीमागील सातत्य पडताळल्या शिवाय त्याबद्दल बोलणं चुकीचं आहे असं मला वाटतं. परंतु असे प्रकार इंडस्ट्रीत खूप प्रमाणात घडतात आणि ते मला खटकतात. त्यामुळे अशा गोष्टींमध्ये अडकून राहण्यापेक्षा कामावर जास्तीत-जास्त लक्ष केंद्रींत व्हावं असं मला वाटतं. त्यातून अधिकाधिक उत्तम काम आपण सादर करू शकतो.

लहानपणापासून ‘सिक्रेट क्रश’…

पहिल्या पासूनच अभिनेत्री माधुरी दीक्षित माझं सिक्रेट क्रश आहे. मला ती प्रचंड आवडते आणि म्हणूनच माझ्या लहान बहिणीचं नावही मी माधुरी हे ठेवलं आहे. लहानपणी मला तिचं नावं काय ठेवावं हे विचारलं होत आणि अर्थात मी ‘माधुरी’ असंचं नावं सुचवलं. त्यावेळी मी पाच वर्षांचा होतो. आता अनेकदा मला ती यावरून ओरडते. पण माधुरीवरचं माझं प्रेम निस्सीम आहे.   

सोपा फिटनेस मंत्र

जास्तीत जास्त घरचं अन्न खाण्याकडे माझा अधिक भर असतो. कामच्या व्यापामुळे जिमिंग जमतंच असं नाही. त्यामुळे योग्य डाएटकडे माझं अधिक लक्ष असतं. त्यामुळे, ‘घरचं जेवढं अधिक खाऊ, तेवढे आपण अधिक फिट राहू.’ असा माझा सोपा फिटनेस मंत्र आहे. 

० हर्षदचं टोपणनाव 

-हर्षद (वेगळ टोपणनाव नाही)

० सिक्रेट आणि फर्स्ट क्रश 

-माधुरी दीक्षित 

० स्वतःमधील न आवडणारी एक गोष्ट 

-रागावरील नियंत्रण (चुकीचं होत असेल तरचं)

० स्वतःमधील आवडणारी एक गोष्ट

-शिस्त 

० हर्षदचा विक पॉइंट 

-गोड पदार्थ 

० हर्षद ची स्ट्रेन्थ

-जिद्द 

० हर्षदचा ‘लाइफचा फंडा’

-जे मिळतंय त्यावर मनोमन प्रेम करत कामात १०० टक्के देणं.

० आवडता मित्र

-माझे अनेक मित्र आहेत (शाळेपासून आमचा एक ग्रुप आहे) 

० हर्षदने साकारलेली आवडती भूमिका

-केशव (मालिका ‘दुर्वा’)

० हर्षदचं आवडतं पुस्तक

-डॉ. नेमाडेचं ‘कोसला’ 

० आयुष्यातला अविस्मरणीय क्षण 

-जेव्हा माझं दुर्वा साठी सिलेक्शन झालं. कारणं खूप वर्षांच्या नाकारांती मला माझी पहिली मालिका मिळाली होती.       

• 

मुलाखत : अजय जयश्री उभारे (प्लॅनेट मराठी)

www.planetmarathi.org

www.planetmarathimagazine.com

आता अभिनेत्री म्हणून आपणं तिला ओळखत असलो तरी तिचा प्रवास गायिका म्हणून सुरु झाला होता. आजी प्रसिद्ध गायिका, संगीतमय वातावण त्यामुळे हिने शास्त्रीय संगीताचं रीतसर प्रशिक्षण घेतलं.

नाट्य संगीताचा डिप्लोमा आणि मग स्वतःचा गायन क्लास तिने सुरु केला. त्यानंतरच्या काळात तिने एका शाळेत संगीत शिक्षिका म्हणून नोकरी केली.

‘का रे दुरावा’ या मालिकेच्या माध्यमातून ‘जुई’ म्हणून तिने या क्षेत्रात पदार्पण केलं. पुढे अनेक मालिका आणि नाटकांमध्ये काम करून. आता ‘पानिपत’ या हिंदी चित्रपटामध्ये तिने काम केलं आहे. ‘प्लॅनेट मराठी मॅगझीन’च्या ‘स्टार ऑफ द विक’च्या माध्यमातून जाणून घेऊया अभिनेत्री अर्चना निपाणकर बद्दल…

संपूर्ण नाव : अर्चना श्रीकांत निपाणकर
जन्म तारीख आणि ठिकाण : २६ एप्रिल १९९३, नाशिक
शिक्षण : कॉमर्स पदवीधर,
शास्त्रीय संगीत विशारद
मराठी नाट्यसंगीत (डिप्लोमा)

लहानपणापासून कलेकडे कल…
माझी आजी मालती निपाणकर शास्त्रीय गायिका होती. त्यामुळे घरात कायम संगीतमय वातवरण होतं. तिचे क्लासेस, विविध मैफिली, रियाज या सगळ्या गोष्टी मी माझ्या लहानपणापासून पाहत होते. सतत कानावर गाणं, तबला, ताल, ठेका या गोष्टी पडत होत्या. त्यामुळे कलाक्षेत्राची गोडी अगदी तेव्हापासूनच लागली होती. पण सोबतीने शिक्षणालाही तेवढंच महत्त्व देतं कॉमर्समधील शिक्षण पूर्ण करून सीए किंवा सीएस करण्याचं ठरवलं होतं. गाण्याचं प्रशिक्षण सुरु होतचं. पण अभिनयाच्या बाबतीत फारसा विचार त्यावेळी नक्कीच केला नव्हता. शाळेत आणि कॉलनीत नाटकात काम करायचं, एवढाचं माझा अभिनय क्षेत्राशी संबंध असायचा. कॉलेजमध्ये प्रवेश घेतल्यावर मात्र ‘नाटकं’ सिरिअसली घ्यायचं ठरवलं आणि त्या दृष्टीने पावलं उचलली. त्याआधी सुगमसंगीत, नाट्यसंगीत असे नानाविविध प्रकारचे कार्यक्रम करणं माझं सुरु असायचं. शिवाय, सुरुवातीचे काही दिवस गाण्याचे क्लासेसही मी घेतले. त्यामुळे गाण्याचे क्लासेस, माझा रीआज, अभ्यास हा सगळा डोलारा सांभाळत मी एकांकिका स्पर्धा आणि राज्यनाट्य स्पर्धेमध्ये भाग घ्यायला लागले. अखेर अभ्यासाव्यतिरिक मी अभिनयामध्ये छान रमते हे लक्षात आल्यावर पूर्णवेळ या क्षेत्राकडे वळण्याचा निर्णय घेतला.

मिळाली पहिली संधी….
बीकॉम झाल्यानंतर मी एमए (संगीत) साठी प्रवेश मिळवला. यावेळी माझे गायनाचे क्लासेस सुरु होतेच, त्याच्या सोबतीने मी एका शाळेमध्ये संगीत शिक्षिका म्हणून नोकरी करायला सुरुवात केली. घरच्यांसोबत बोलून, ‘शनिवार-रविवार मी ऑडिशन्स करताना मुंबईला जाईन’, या एका अटीवर मी ही नोकरी स्वीकारली होती. त्यानंतर माझ्या ‘कारे दुरावा…’ या मालिकेसाठी अंगद म्हसकर यांनी ऑडिशन सुरु असल्याचं सांगितलं. मी ऑडिशन दिली आणि काही दिवसांतचं माझं सिलेक्शन झाल्याचं कळलं. त्यामुळे मी नोकरी सोडण्याचा निर्णय घेतला. मी काम करतं असलेल्या शाळेतील मुख्याध्यापकांनी मला पाठींबा दर्शवत नोकरी सोडण्याची परवानगी दिली आणि मी मुंबईला आले.

‘मुंबई’ने शिकवलं…
आधीपासून अभिनय क्षेत्रात काम करण्याची इच्छा होती. कालांतराने माझी ती इच्छा पूर्ण झाली. पण काम मिळवण्यासाठीच्या धडपडीपेक्षा मुंबईत स्वतःला ॲडजस्ट (सामाऊन घेण्यात) करण्यात खरा स्ट्रगल करावा लागला. लहानपणापासून नाशिकमध्ये वाढलेल्या मला अशा गर्दीची आणि धावपळीची अजिबात सवय नव्हती. त्यामुळे धावत्या मुंबईबरोबर स्वतःचा वेग सावरायला थोडा वेळ लागला. मुंबईत माझ्या ओळखीचं कोणी नसल्यामुळे जागा शोधण्यासाठीही एक वेगळी कसरत जाणवत होती. त्यात सुरुवातीला जेमतेम चार दिवसांचं शुटींग असायचं, शिवाय मला मिळणाऱ्या पैशांवर स्वतः घर घेऊन राहणं माझ्या खिशाला न परवडणारही होत. सुदैवानं, अंगद म्हसकर आणि त्याच्या बायकोने शुटींगच्या वेळी मुंबईत आल्यावर त्यांच्याकडेच राहण्याचं सांगितलं. मग मी ठाण्यात अंगदकडे राहायला लागले. शुटींग आरे कॉलनीजवळ असायचं. पहिल्या दिवशी ठाणे ते आरे रिक्षाने आले. पण रिक्षाचे दररोजचे पैसे अवाढव्य होते. त्यामुळे ठाण्याहून घाटकोपर मग तिकडून मेट्रो आणि पुढे रिक्षा अशी तारेवरची कसरत करायचा निर्णय घेतला. त्यात कधी मुंबईच्या लोकलमधील गर्दी पाहून दोन-तीन लोकल सोडाव्या लागायच्या. त्यामुळे कॉलटाईमच्या दोन-अडीच तास अगोदर घर सोडावं लागयचं. अखेर हळूहळू या सगळ्याची सवय झाली. अनेकदा शुटींग लांबलं आणि घरी येणं शक्य झालं नाही तर… या प्रश्नापोटी आवश्यक ते टॉवेल, ब्रश, अधिकचे कपडे अशी एक वेगळी मोठी बॅग कायम सोबत ठेवायचे. त्यामुळे मुंबई शहरात स्वतःला ॲडजस्ट करायाल खरा स्ट्रगल जाणवला.

आनंदी आनंद…
प्रवासा दरम्यान बसवर वैगरे आमच्या ‘का रे दुरावा…’मालिकेचं पोस्टर पाहून खूप भारी वाटायचं. आपणही याचा एक भाग आहोत याचा आनंद असायचा. मालिकेत माझा अगदी साधा लुक असल्यामुळे मला लोकं फारसे ओळखतं नव्हते. त्यानंतर हळूहळू माझी भूमिका लोकांना आवडू लागली. एके दिवशी मी बसने प्रवास करतं होते. माझ्या बाजूच्या सीटवरील एक काकू आणि त्यांची एक मैत्रीण आमच्या मालिकेबद्दल बोलतं होत्या. मग माझं पात्र असलेल्या ‘जुई’बद्दल बोलू लागल्या. नंतर त्यांनी माझ्याकडे पाहिलं आणि मला ओळखलं. मग त्यांनी माझ्यासोबत फोटो काढले आणि त्यांच्यासाठी आणि माझ्यासाठीही हा खुपचं वेगळा आणि स्पेशल क्षण ठरला.

सकारात्मकता जपते…
‘का रे…’, ‘१०० डेज्’, ‘राधा प्रेम रंगी…’ ही मालिका संपल्यानंतर माझी नाटक करण्याची खूप इच्छा होती. त्यात सुरुवातीपासूनचं विजय केंकरे सरांसोबत काम करावं असं मनोमन वाटतं होतं. अखेर ‘महारथी’च्या निमित्तानं माझी ही दोन्ही स्वप्नं पूर्ण झाली. त्या आधी मी ‘गेला उडतं…’या नाटकात काम केलं होतं. पण नेहमी वेगळी भूमिका मला करता यावी म्हणून मी सतत प्रयंत्न करत असते. महारथीमध्ये मी साकारत असलेली भूमिका एका साध्या मुलीची आहे. ती निरागस आणि चतुर आहे. त्यामुळे हि वेगळी भूमिका मला साकारायला मिळाली. ‘राधा….’मध्ये मी खलनायिका साकारली होती. त्यानंतर हि वेगळी भूमिका मला करायला मिळणं ही माझ्यासाठी महत्त्वाची गोष्ट आहे. दुसरी गोष्ट म्हणजे, चित्रपटात काम करण्याची माझी प्रचंड इच्छा होती. अखेर आशुतोष गोवारीकरांच्या ‘पानिपत’मध्ये मला काम करण्याची संधी मिळाली. माझी भूमिका अगदी लहान असली तरी, दिग्गजांसोबत काम करण्याचं सुख मला मिळालं. शिवाय, यानिमित्तानं अनेक गोष्टी शिकता आल्या. त्यामुळे यापुढेही वेगळ्या माध्यमांमधून वेगवेगळ्या भूमिका साकारायला नक्की आवडेल. शिवाय, येत्या काळात गायन आणि अभिनय अशी सांगड असणारी भूमिका साकारायची आहे.

भूमिका महत्त्वाची…
प्रत्येक कथेची आणि त्यातील पात्रांची वेगळी गरज असते. मी आतापर्यंत साकारलेल्या सगळ्याचं भूमिका फार वेगळ्या होत्या. प्रत्येक भूमिकेमध्ये मला वेगवेगळे प्रयोग करायला मिळाले. त्यामुळे पुढे जाऊन मला वेगळी किंवा बोल्ड शेड असणारं पात्र साकारायची संधी मिळाली. तर त्या भूमिकेची गरज म्हणून आणि मला वेगळं काम करायला मिळेल म्हणून बोल्ड भूमिका नक्की साकारेन. सध्या मला चांगली भूमिका मिळवण्याच्या दृष्टीने माझे प्रयत्न सुरु आहेत. त्यात मी माध्यमापेक्षा भूमिकेला आणि त्यातून मला मिळणाऱ्या आव्हानांना अधिकाधिक महत्त्व देईन.

डान्स ही माझी विशेष आवडं..
गायन आणि अभिनयाची आवड यांविषयी सगळ्यांना माहित आहेच. पण मला डान्स करायलाही खूप आवडतं. नृत्याचं मी प्रशिक्षण घेतलं नसलं तरी मला त्याची आवडं आहे. माझा एक स्पीकर नेहमी माझ्या बरोबर असतो. अगदी सेटवर सुद्धा… त्यामुळे तो स्पीकर आणि डान्स असं माझं ठरेलल समीकरण. आता तशी संधी मिळाली आणि वेळ जुळून आली तर मी नृत्याचं प्रशिक्षण घेईन. शिवाय, वेगळ्या ठिकाणी फिरायला मला प्रचंड आवडतं.

• 

खोटं वागणं जमतं नाही…
अनेकदा लोकांविषयी खूप पटकन मतं बनवलं जात. एखादा मुलगा-मुलगी एकत्र असतील तर मग त्यांचं असेलंच…. किंवा असेल तरी त्यात गैर काय या मताची मी आहे. त्यामुळे मला एकूणच नकारात्मकता आवडतं नाही. म्हणून सेटवरही मी गाणी ऐकून सगळ्यांना गाणी ऐकवते आणि प्रसन्न राहते. शिवाय, मला कोणाच्या पुढेमागे करत खोटं वागणं जमतं नाही. आहे हा माझा स्वभाव आहे. त्याला मी ही काही करू शकत नाही.

रॅपिड फायर

० अर्चना अभिनेत्री किंवा गायिका नसती तर?
-कलेशिवाय माझ्या जीवनाची मी कल्पनाही करू शकतं नाही. मग मी कदाचित डान्सर झाली असते.

० गायन की अभिनय?
-दोन्ही

० अर्चनाचं आवडतं शहर नाशिक की मुंबई
-एक जन्मभूमी आणि एक कर्मभूमी

० अर्चनाचा विकपॉइंट
-खाणं (कोणताही पदार्थ, त्यात गोडं दुधाचे पदार्थ सर्वाधिक)

० शर्मिला अधिक वापरत असणार सोशल मिडिया ॲप?
-इंस्टाग्राम

मुलाखत : अजय जयश्री उभारे (प्लॅनेट मराठी)
www.planetmarathi.org
www.planetmarathimagazine.com

कॅफे कल्चर च्या जमान्यात असे काही फूड जॉईन्ट आहेत जे तरुणांना आवडतात. आपल्याकडे पॉकेट फ्रेंडली फूड जॉईन्ट फार कमी आहेत. आज अश्याच एका पॉकेट फ्रेंडली फूड जॉईन्ट बद्दल जाणून घेऊ या! 
काय आहे या फूड जॉईन्ट ची खासियत आणि का तरुणाईला हा फूड जॉईन्ट का आवडतो हे जाणून घेऊ.       

पॉकेट  फ्रेंडली “Yummito’s”

    दादरच्या शिवाजी पार्क इथे असलेला हा स्वस्तात मस्त असा फूड जॉईंट आहे. सगळ्यांना मस्त असं काही तरी उपलब्ध व्हावं यासाठी “यश परब” या तरुणाने या पॉकेट  फ्रेंडली असा yummito’s  हा फूड जॉईन्ट सुरू केला आहे. तरुणाईला आकर्षित करण्यासाठी याचं नाव काहीतरी अनोखं आणि वेगळं असावं म्हणून yummitos हे नावं या फूड जॉईन्ट ला दिलं गेलंय. नो वेट फॉर हंगर अशी कमालीची टॅगलाईन असलेल्या yummito’s ची चर्चा संपूर्ण दादर शिवाजी पार्क मध्ये आहे. शिवाजी पार्कात Yummito’s च्या मॅगी ची  वेगळीच चर्चा आहे. हा फूड जॉईन्ट या भागात फार खास आणि सगळ्या खवय्यांसाठी स्पेशल आह.  आपल्या रोजच्या घाई गडबडीत काहीतरी खाऊन जायचं राहतं पण अश्या प्रकारचे लिटिल बाईट पदार्थ इथे सहज रित्या उपलब्ध आहेत. 

मॅगी प्रेमी साठी पर्वणी….
     पेरीपेरी मॅगी ही yummito’s ची खासियत असून इथे चक्क ४० प्रकारच्या मॅगी मिळतात. मग यात सगळ्यात खास अशी हॉट अँड स्पायसी मॅगी पासून एक्झॉटिक बटर मॅगी अश्या विविध तऱ्हेच्या चवदार आणि चमचमीत मॅगी चाखायला मिळतात. मॅगी हा अनेकांच्या आवडीचा आणि जिव्हाळ्याचा विषय आहे. जर तुम्ही मॅगी प्रेमी असाल तर yummito’s तुमच्यासाठी ” मॅगी पर्वणी ” आहे. व्हेज आणि नॉनव्हेज अश्या दोन्ही प्रकारातील मॅगी इथे चाखायला मिळतात. चिकन मॅगी, एग मॅगी, सूपी मॅगी अश्या अनेक प्रकारच्या मॅगी स्वस्तात मस्त तुम्हाला इथे मिळतील. आपल्या मुंबईत पॉकेट फ्रेंडली आणि उत्तम प्रकारची मॅगी फार कमी ठिकाणी मिळते यांचा विचार करून yummito’s मध्ये तुम्हाला विविधता असलेल्या बेस्ट मॅगी इथे खायला मिळतील. 

• 

• 

• 

  “ये चीज बडी है मस्त”  
       व्हेज आणि नॉनव्हेज रोल्स हे अनेकांना आवडतात पण इथे तुम्हाला चीज ने फुलफिल्ल करणारे अनेक रोल्स खायला मिळतील. चीज, मेयोनीज, शेजवान, चिकन, नूडल्स असे अनेक रोल्स इथे तुम्हाला मिळतील.
    “नो वेट फॉर हंगर” ही कमालीची टॅगलाईन घेऊन yummito’s तुमच्या भेटीला आलं आहे. टॅगलाईन प्रमाणेच तुम्हाला इथे खाण्यासाठी कधीच वाट बघावी लागत नाही.  मनसोक्त गप्पा आणि हॉट स्पायसी मॅगी हे बेस्ट कॉम्बिनेशन अनुभवायला तुम्ही yummito’s  ला नक्की भेट द्या. 

• 

• 

नेहा कदम (प्लॅनेट मराठी)

www.planetmarathi.org

www.planetmarathimagazine.com

सुरुवातीला सहाय्यक दिग्दर्शक म्हणून काम आणि मग ‘मायलेक’ या मालिकेपासून त्याने इंडस्ट्रीमध्ये पदार्पण केलं.

विविध मालिकांमधून आपल्या अभिनयातील वेगळेपण सिद्ध करत तो प्रेक्षकांचा लाडका ‘मनिष’ बनला. लवकरच तो, साकार राऊत निर्मित ‘आयपीसी ३०७ अ (IPC 307A)’ या नव्या कोऱ्या चित्रपटामधील वेगळ्या आणि हटके भूमिकेसहप्रेक्षकांच्या भेटीला येतं आहे. तर वाचूया प्लॅनेट मराठी मॅगझीनच्या ‘स्टार ऑफ द वीक’ मधील या आठवड्यातील स्टार ‘सचिन देशपांडे’ बद्दल…

संपूर्ण नाव : सचिन शशांक देशपांडे
जन्म तारीख आणि ठिकाण : ५ जुलै १९८४ , मुंबई
लग्नाचा वाढदिवस : ४ मे
शिक्षण : बीकॉम, डिप्लोमा इन बिझनेस मॅनेजमेंट

अभिनेता व्हायच ठरवलं…

खरं सांगायचं…. तर आमच्या घरचं वातवरण अभिनय क्षेत्राला अजिबातच साजेसं नव्हतं. देशपांडे घराण्यातील अनेकजणआजही इंजिनिअर किंवा तस्यम क्षेत्रांशी निगडीत काम करून परदेशात राहत आहेत. पण, लहानपणापासूनच मीअभ्यासात अजिबातच हुशार नव्हतो. अभ्यासाव्यतिरिक्त गोष्टींमध्ये अधिक रस असल्यामुळे एक औपचारिकता म्हणून मीअभ्यास करायचो असं म्हणणं वावग ठरणारं नाही. क्रिकेट, नृत्य, अभिनय अशा आपल्याला आवडणाऱ्या एखाद्या क्षेत्रातकाहीतरी करावं असं डोक्यात होतं. ‘बाळाचे पाय पाळण्यात दिसतात’, अशी म्हण आहे. माझ्या बाबतीतही अगदी तसचंकाहीसं घडलं. मी साधारणपणे चौथी-पाचवीत असेन. सुट्टीत माझ्या आईच्या काकांकडे (त्यांना मीही काका म्हणतो) गेलो होतो. पूर्वी भाड्याने व्हीसीआर मिळत असतं. त्यांनी त्यांच्या घरी ‘राम-लखन’ आणि अशा अनेक सिनेमाच्या कॅसेट्सआणल्या होत्या. रात्री जेवणावळ झाल्यानंतर सगळे सिनेमा बघण्यासाठी बसलो. हळूहळू सोबतची सगळी मंडळीझोपली. साधारणतः पहाटे चारच्या सुमारास एक ‘टपली’ डोक्यात पडल्याचं अजूनही चांगलचं लक्षात आहे. कारण मीएकटा टिव्ही समोर बसून रात्रभर एका मागे एक असे सिनेमे पाहत बसलो होतो. त्यानंतर खूप ओरडा बसला होता.

एकूणच काय…. तर अभिनय क्षेत्रात करिअर करण्याला माझ्या कुटुंबाचा पाठींबा नव्हता. माझ्या घरातील कोणी या क्षेत्रातनसल्यामुळे आणि या क्षेत्राविषयी फारशी माहिती नसल्यामुळे त्यांचा विरोध असणं साहजिक होतं. त्यामुळे माझंपदवीपर्यंतचं शिक्षण झाल्यानंतर एका नामांकित कंपनीमध्ये नोकरी करण्यास सुरुवात केली (नोकरी सोबत डिप्लोमाचंशिक्षण सुरु होतं). एक दिवशी अचानकपणे ती नोकरी सोडून मी घरच्यांना मला अभिनय करायचा असल्याचं सांगितलंय. मग अभिनय करायचा म्हणजे नेमकं काय करायचं? यात करिअर असू शकता का? या सगळ्या गोष्टी घरच्यांनासमजवण्यापासून माझी कसरत सुरु झाली. कॉलेजमध्ये असताना एकांकिका करायचो. त्यावेळी आमच्या एकांकिकाबसवणारे दिग्दर्शक सचिन गोखले यांनी मला, ‘तू नोकरी वैगरेच्या भानगडीत न पडता अभिनय कर…’ असं सांगितलं होतं. अखेर माझी आवड मला जोपासता यावी यासाठी त्याचा करिअर म्हणून विचार करण्याचा निर्णय घेतला. मग सचिनगोखलेंच्या ओळखीने प्रसाद ओक आणि पुष्कर श्रोत्री दिग्दर्शित ‘हाय काय, नाय काय…’ या चित्रपटासाठी सहाय्यकदिग्दर्शक म्हणून काम करण्याची संधी मिळाली. माझ्या या पहिल्या कामापासून मी अनेक तांत्रिक आणि क्षेत्राशी समंधितअनेक गोष्टी शिकण्यास सुरुवात केली. काम संपल्यानंतर प्रसाद सरांनी मला पाच हजार रुपये दिले. खरतरं मी नवखाअसल्यामुळे मला पैसे नाहीचं मिळणार हे डोक्यात ठेऊनच काम करायला सुरुवात केली होती. पैशापेक्षा मला काममिळालं आणि नवं शिकता येणारं असल्याचं सुख त्यावेळी डोक्यात पक्क बसलं होतं. त्यामुळे सचिन गोखले, प्रसाद ओकआणि पुष्कर श्रोत्री ही माणसं माझ्या करिअरची सुरुवात होण्यासाठी महत्त्वाची ठरली. त्यानंतर याचं शुटींग दरम्यान मंदारदेवस्थळी यांच्याशी ओळख झाली. त्यानंतर त्यांच्या एका चित्रपटासाठी सहाय्यक दिग्दर्शक म्हणून मी काम केलं. त्यानंतर आमचं नातं अधिक घट्ट झालं. मग त्यांच्याच ‘मायलेक’ या मालिकेसाठी शेड्युलर, सहाय्यक दिग्दर्शक म्हणूनकाम करतं असताना मला त्यांनी त्याचं मालिकेत अभिनय करण्याचीही संधी दिली. त्यातून माझं टीव्हीवर पदार्पण झालंअसं म्हणता येईल. त्यानंतर हळूहळू काम मिळत गेली. ‘तुम्ही चांगले असला आणि तुमच्या कामाशी प्रामाणिक असाल, तर काम मिळतात. मग तुम्ही कोणत्याही गोष्टीने सुरुवात केलेली असेना.’ या मताचा मी आहे. माझ्या बाबतीतही तसचंघडलं. मग ‘राजा शिव छत्रपती’ मालिकेत ‘बाळाजी पंत’ साकारण्याची संधी मला मिळाली. त्यानंतर आजवर विविधकाम करण्याचा प्रयत्न करतोय.

‘मनिष’ माझी ओळख बनली…

नाटकांमध्ये मी फार कमी काम केलं असलं, मला चित्रपट आणि मालिकांमध्ये काम करायला आवडतं. परंतु मीनाटकांमध्ये काम करण्यात अधिक रमतो असं मला वाटतं. नाटकाची प्रोसेस आणि त्याचा भाग व्हायला मला फारआवडतं. ‘मांडला दोन घडींचा डाव’ या मालिकेत मी साकारलेली वकिलाची भूमिका मला खूप आवडली होती. अभिनयाला सुरुवात केल्यानंतर दहा-बारा मालिकांमध्ये काम केलं होतं. परंतु ‘होणारं सून…’हीच माझी पहिली मालिकाआहे, असं अनेकांना वाटतं. पण ‘होणारं सून…’मधील माझ्या मनिष या पात्राने मला खरी ओळख दिली. मला मनिषच्याभूमिकेसाठी विचारण्यात आलं यावेळी या भूमिकेबद्दल मला फारशी शाश्वती नव्हती. हिरोईनच्या मित्राचा रोल म्हणजेथोड्या दिवसात संपणार असं मला वाटलं होतं. पण, सुदैवाने असं झालं नाही. ती मालिका संपे पर्यंत ती भूमिका जिवंतराहिली आणि मी मनिष म्हणून नावारूपास आलो आणि प्रेक्षकांच्या पसंतीस उतरलो. त्यानंतर ‘माझ्या नवऱ्याची बायको’ मालिकेतही मी काम करतोय. मग मालिका आणि चित्रपटांतून काम करायला सुरुवात झाली. अनेक सहाय्यकव्यक्तिरेखा केल्या पण मनिषच्या रूपातील माझं काम अजूनही प्रेक्षकांच्या लक्षात आहे. ‘तानी’ चित्रपटात महत्त्वपूर्णभूमिका साकारली असली तरी चित्रपटामधून म्हणावं तसं यश मिळतं नव्हतं.

हे इंडस्ट्रीमधील गॉड-फादर

अनेक नवख्या कलाकारांच्या बाबतीत बोलायचं झाल्यास, त्यांच्या कुटुंबातील मोठी नावं फार काळ इंडस्ट्रीमध्ये कार्यकरअसल्यामुळे त्यांच्या या क्षेत्रात अगदी सहज काम मिळत. पण ते स्वतःला सिद्ध करण्यास असमर्थ ठरतात. या उलट, कोणीही पाठीशी नसताना, एका चित्रपटामुळे एका रात्रीत, एक नवखा मुलगा स्टार होऊ शकतो. त्यामुळे गॉड-फादरअसण्यापेक्षा तुमचा स्वतःवर विश्वास असणं गरजेचं असतं. मेहनत करण्याची तयारी आणि नशीब हे माझ्या यशामागीलआणि मला काम मिळण्यामागचे माझे गॉड-फादर आहेत असं माझ स्पष्ट मत आहे.

‘सचिन’ने साकारला ‘द सचिन’

मराठी मालिका आणि चित्रपटांत काम करताना म्हणावं तसं यश मिळतं नव्हतं. एके दिवशी ‘सिटी ऑफ ड्रीम्स’ यावेबसिरीजच्या ऑडिशनसाठी फोन आला. माझं कास्टिंगही झालं. पण काही कारणास्तव एक दिवसाच्या शूटनंतर माझीभूमिका वगळण्याचा निर्णय घेण्यात आला आणि माझं ते काम थांबलं. मग काही दिवसांनी मला त्यांच्याकडून ‘झोयाफॅक्टर’ या हिंदी चित्रपटातील रोलच्या ऑडिशनसाठी विचारण्यात आलं. ऑडिशन झालं, पण मला कोणती भूमिकासाकारायची आहे याचा काहीचं अंदाज नव्हता. इंडियन क्रिकेट टीम मधील एका सिनिअर प्लेअरचा रोल तू करणारंएवढचं मला सांगण्यात आलं होतं. लुक टेस्टला गेल्यावर मला केस कर्ल्स (कुरळे) करावे लागणार असल्याचं सांगण्यातआलं. त्यानंतर मला हा लुक सचिन तेंडूलकर यांच्याशी साम्य साधणारा असावा असं लक्षात आलं. आणि क्रिकेट बेस्ड याफिल्म मध्ये मला ‘द सचिन तेंडूलकर’ साकारण्याची संधी मिळाली. मग तयारी करता त्यांच्या विविध व्हिडीओ पाहण्याससुरुवात केली. क्रिकेट टेक्निक्स शिकलो. ते ग्राउंडवर येताना कसे येतात? त्यांचा ग्राउंडवरील वावर कसा असतो? याआणि अशा अनेक बारकाव्यांचा अभ्यास केला. तिकडे काम करण्याचा अनुभव भारी होता. फायनल मॅचच्या सिक्वेन्सचंशुटींग सुरु होत. त्या शुटींगसाठी आलेल्या अनेक कॅमेरामॅननी सचिन(तेंडूलकर) सरांच्या अनेक मॅचचं त्यांच्या कॅमेऱ्यातूनटिपल्या होत्या. शुटींग संपल्यानंतर त्यांच्यातील दोन कॅमेरामॅननी माझ्या कामाचं भरभरून कौतुक केलंचं. शिवाय, मीबऱ्याच अंशी सचिन सरांसारखा दिसतो आणि शूटला मी तसाचं भासलो असं त्यांनी सांगितलं. सोबतच, जेव्हा कधी तेसचिन सरांना भेटतील तेव्हा ‘सचिन’ने खूप चांगला ‘सचिन’ साकारला असं त्यांना आवर्जून सांगणार असल्याचंही बोलूनदाखवलं. त्यामुळे हे चांगलं काम माझ्या नशिबी आलं यात धन्यता आहे.

• 

• 

• 

मालिकेतही लीड रोल करायला आवडेल…

लवकरच साकार राऊत निर्मित आणि स्वप्नील देशमुख दिग्दर्शित ‘आयपीसी ३०७अ’ नावाच्या मराठी चित्रपटात प्रमुखभूमिका साकारतोय. मी आजवर साकारलेल्या अनेक भूमिकांपेक्षा माझी हि भूमिका अत्यंत वेगळी आणि माझ्यासाठीस्पेशल असणारं आहे. कारण ‘आयपीसी ३०७अ’च्या निमित्ताने माझा लीड रोल असणारा पहिला चित्रपट लवकरचप्रेक्षकांच्या भेटीला येणारं आहे. या चित्रपटात मी एक गँगस्टर साकारत आहे. सध्या चित्रपटाचं शुटींग सुरु आहे. याचित्रपटाचे दोन पोस्टरही सोशल मिडियावर पब्लिश करण्यात आले आहे. त्यातून माझा एकूण लुक कसा असेल याबद्दलप्रेक्षकांना अंदाज येईल. शिवाय मालिकेतही प्रमुख भूमिका करण्याची इच्छा आहे. त्यासाठीची धडपड आणि मेहनतकरण्याची तयारी आहे. मला मिळणार कोणतही काम डोक्यात ठेऊन किंवा ठरवून केल्याचं मला अजिबात आठवतं नाही. मुळात मी तसं करत नाही. विशेषतः मला निगेटिव्ह रोल किंवा ग्रे शेड असणारी भूमिका साकारायला आवडतात. ‘आयपीसी ३०७’ हे त्यातील एक उत्तम उदाहरणं म्हणता येईल. मला अनेक गोष्टी, वेगळ्या भूमिका साकारायलाआवडतात. आता योग्य भूमिका मिळण्याच्या प्रतिक्षेत आहे.

चाहत्याने दिली ‘सर्वोत्कृष्ट अभिनया’ची ट्रॉफी

‘राजा शिव छत्रपती’ मालिकेमधील माझं काम सुरु असताना मी अक्कलकोटला गेलो होतो. तिकडे एका काकांनी माझं ‘राजा….’मधील काम पाहिलं होतं आणि तेव्हा मी आयुष्यातील पहिला ऑटोग्राफ दिला होता. तेव्हा टेलिव्हिजनची ताकदकळली. माझी एक ख्रिस्ती फॅन आहे. आम्ही अजून भेटलो नाही. पण मागच्या वर्षी लग्न झालं तेव्हा तिने मला ‘स्वामीं’चीफ्रेम भेट म्हणून पाठवली. शिवाय, प्रसाद वापकार नावाचा माझा एक चाहता आहे. मला तो ‘दादा’ म्हणतो. हल्लीचआम्ही भेटलो होतो. त्याने मला गिफ्ट दिलं आणि ते घरी गेल्यावर उघडण्यास सांगितलं. घरी येऊन मी ते गिफ्ट उघडल्यानंतर त्यात ‘सर्वोत्कृष्ट अभिनेता’ असं लिहिलेली ट्रॉफी होती. माझ्या एवढ्या वर्षांच्या कामात मला ‘”माझ्या नवऱ्याची बायको”…’मधील माझ्या भूमिकेसाठी एकदा नामांकन मिळालं होतं. आमच्या भेटीआधी, मला यंदाही नामांकन, न मिळाल्यामुळे त्याला वाईट वाटत असल्याचं, प्रसादने सांगितलं होत. त्यानंतर भेट झाली आणि माझ्या आयुष्यातीलसगळ्यात मोठं अवॉर्ड मिळाल्याचं सुख मिळालं. माझ्या मेहनतीला मिळालेली हि डायरेक्ट पोचपावती आहे.

हे मला खुपतं…

आपल्याकडे इंडस्ट्रीमधील काही गोष्टी नक्की मला खुपतात. पहिली गोष्ट म्हणजे आपल्याकडे कलाकारांना एक्सप्लोरकरण्याची क्षमताच नाही असं वाटतं. एखादा कलाकार असा दिसतो किंवा त्याने अशा भूमिका आधी साकारलेल्याअसल्यामुळे त्याचं त्या पद्धतीच्या भूमिकांव्यतिरिक्त वेगळं काम दिलं जात नाही. एखादा कलाकार वेगळा दिसू शकतो. वेगळ काम करण्याची क्षमता सगळ्यांमध्ये असते हे इंडस्ट्रीने मान्य करणं अत्यंत गरजेचं आहे असं मला वाटतं. अनेकदानवीन चेहरे हवेत असं सांगत त्याचं त्या लीड केलेल्या कलाकारांना लीड दिला जातो. त्यामुळे इतर कलाकारांच्यासक्षमतेवर विश्वास ठेऊन त्यांना संधी मिळावी असं माझं मत आहे.

अभिनेता नसतो तर….

मी अभिनेता नसतो तर मी एक उत्तम ‘कुक’ बनलो असतो. आमच्या लहानपणी आई-बाबा ऑफिसला गेले कीकाहीनाकाही करून खाण्याची आमची चंगळ असायची. ती सवय वाढत गेली आणि आता माझा ‘सर्वम फुड्स’ म्हणूनब्रांड आहे. मी, माझी बायको आणि तिची आई आम्ही तिघं मिळून हा व्यवसाय सांभाळतो. त्यामुळे मला चवीनं खायलाआणि चवीचं खाऊ घालायची आवड उत्तम पद्धतीने जपतोय.

रॅपिड फायर

• सचिनचा फिटनेस फंडा
  – जॉगिंग, शिवाय मनातून फ्रेश राहणं आणि काम करत राहणं मला आवडतं
• इंडस्ट्रीमधील खूप चांगला मित्र
  – संग्राम समेळ
• सचिनची आवडती अभिनेत्री
  -मुक्ता बर्वे
• सचिनचा विक पॉइंट
  – इमोशन्स (भावना)
• सर्वाधिक वापरातील सोशलमिडिया ॲप
  – फेसबुक, व्हॉटस्ॲप

मुलाखतकार : अजय जयश्री उभारे (प्लॅनेट मराठी)
www.planetmarathi.org
www.planetmarathimagazine.com

दिवाळी निमित्त..!!!

घराघरात आता दिवाळीची सुरुवात झाली आहे. दिवाळी येते ती चांगली पाच दिवस मुक्काम ठोकून असते. हिंदू संस्कृतीमधील हा एक प्रमुख सण असला तरी देशभर सर्वत्र हा सण मोठ्या उत्साहात साजरा केले जातो. अर्थात दिव्यांचा सण म्हणून याला ‘दिपावली’ किंवा ‘दिवाळी’ असंही म्हणतात. चौदा वर्षांचा वनवास संपवून राम आयोध्येला परत आलेल्या दिवशी दिवाळी साजरी केली जाते, अशी या सणामागील आख्यायिका आहे. असे असले तरी तत्कालीन ‘दिवाळी’ आणि आत्ताचा ‘दिवाळसण’ यात खूप फरक आहे. अंधार दूर करुन प्रकाशाचे अस्तित्व निर्माण करणारा ‘दीप’मांगल्याचे प्रतीक मानला जातो. त्याच्या प्रकाशाने आपल्या जीवनातील अंधकार दूर व्हावा म्हणून हा दीपोत्सव साजरा केला जातो. या सणाला घरात व घराबाहेर तेलाचे लहान दिवे लावले जातात. उंच जागी आकाशदिवा (आकाशकंदिल) लावला जातो. घराबाहेर रांगोळी काढून सुशोभन केले जाते. महाराष्ट्रात व इतर ठिकाणी लहान मुले या दिवसांत मातीचाकिल्ला तयार करतात. त्यावर मातीची खेळणी मांडतात. धान्य पेरतात. हल्ली हि परंपरा दिवसागणिक मागे पडत चालली आहे. ‘यक्षरात्री’, ‘दीपमाला’, ‘दीपप्रतिपदुत्सव’, ‘दिपालिका’, ‘सुखरात्री’, ‘सुख सुप्तिका’ अशी सर्वांच्या लाडक्या दिवाळीची इतर नावांनी ओळख. दिवाळीच्या प्रत्येक दिवसाचे वेगळे महत्त्व आहे वाचूया त्या विषयी…

वसुबारस : भारतदेश कृषिप्रधान असल्यामुळे या दिवसाला महत्त्वाचे स्थान आहे. याला ‘गोवस्तद्वादशी’ असंही म्हणतात. पारंपरिकतेने या दिवशी संध्याकाळी ‘गाय आणि वासराची’ पूजा करतात. ज्यांच्याकडे घरी गुरे-वासरे आहेत त्यांच्याघरी गोड पुरणाचा स्वयंपाक केला जातो. घरातील स्त्रिया गाईचे पाय धुवून, तिला फुलांची माळ घातली जाते. निरांजनाने ओवाळून मग केळीच्या पानावर गाईला नैवेद्य म्हणून पुरणपोळी आणि सगळे अन्नपदार्थ दिले जातात.

धनत्रयोदशी : अश्विन कृष्ण त्रयोदशीला ‘धनत्रयोदशी’ साजरी केली जाते. या सणामागे अनेक आणि धर्मनिहाय दंतकथा मानल्या जातात. कथित भविष्यवाणीप्रमाणे हेमा राजाचा पुत्र आपल्या सोळाव्या वर्षी मृत्युमुखी पडणार असतो. आपल्या पुत्राने जीवनाची सर्व सुखे उपभोगावीत म्हणून राजा व राणी त्याचे लग्न करतात. लग्नानंतर चौथा दिवस हा तो मृत्युमुखी पडण्याचा दिवस असतो. या रात्री त्याची पत्‍नी त्यास झोपू देत नाही. त्याच्या अवतीभवती सोन्या-चांदीच्या मोहरा ठेवल्या जातात. महालाचे प्रवेशद्वारही असेच सोन्या-चांदीने भरून रोखले जाते. सर्व महालात मोठमोठ्या दिव्यांनी लखलखीत प्रकाश केला जातो. जेव्हा यम राजकुमाराच्या खोलीत सर्परूपात प्रवेश करण्याचा प्रयत्‍न करतो तेव्हा त्याचे डोळे सोन्या-चांदीने दिपतात आणि यम आपल्या यमलोकात परततो. अशा प्रकारे राजकुमाराचे प्राण वाचतात अशी आख्यायिका आहे. म्हणूनच या दिवसास यमदीपदान असेही म्हणतात. या दिवशी सायंकाळी घराबाहेर दिवा लावून त्या दिव्यास नमस्कार करतात. याने अपमृत्यू टळतो असा समज आहे.

धनत्रयोदशीबद्दल अजून एक दंतकथा आहे. ती म्हणजे जेव्हा असुरांबरोबर इंद्रदेव यांनी महर्षि दुर्वास यांच्या शाप निवारणाकरिता समुद्र मंथन केले, तेव्हा त्यातून लक्ष्मी देवी प्रगट झाली. तसेच समुद्र मंथनातून धन्वंतरी अमृतकुंभ बाहेर घेऊन आला. म्हणून धन्वंतरीचीही या दिवशी पूजा केली जाते. आयुर्वेदाच्या दृष्टीने हा दिवस धन्वंतरी जयंतीचा आहे. या दिवशी लोकांस प्रसाद म्हणून कडुनिंबाच्या पानांचे बारीक केलेले तुकडे व साखर असे लोकांना देतात. याला तेलुगूमध्ये ‘गुडोदकम्’ म्हणतात. 

या दिवशी वस्त्रालंकार खरेदी करणे शुभ मानतात. उपवास करून घरातले द्रव्य व अलंकार पेटीतून काढून ते साफसूफ करतात. कुबेर,विष्णू -लक्ष्मी, योगिनी, गणेश, नाग आणि द्रव्यनिधी यांची पूजा करतात.हा दिवस भारतात राष्ट्रीय आयुर्वेद दिवस म्हणूनही साजरा होतो.जैनधर्मीय या दिवसाला ‘धन्य तेरस’ वा ‘ध्यान तेरस’ म्हणतात. 

नरक चतुर्दशी :नरक चतुर्दशी या सणाशी संबंधित नरकासुरवधाची आख्यायिका प्रचलित आहे.  या दिवशी कृष्णाने नरकासुराचा वध करून प्रजेला त्याच्या जुलुमी राजवटीतून सोडवले होते. त्यामुळे  कृष्णाच्या पराक्रमाचे स्मरण म्हणून अश्विन कृष्ण चतुर्थीस ‘नरक चतुर्थी’ साजरी केली जाते. नरकचतुर्दशीच्या दिवशी अलक्ष्मीचे पहाटे मर्दन करून आपल्यातील नरकरूपी पापवासनांचा नायनाट व अहंकाराचे उच्चाटन करायचे असते. तेव्हाच आत्म्यावरील अहंचा पडदा दूर होऊन आत्मज्योत प्रकाशित होईल असा यामागील संकेत आहे. या दिवशीअभ्यंगस्नानाचे महत्त्व असते. सकाळी लवकर उठून, संपूर्ण शरीरास तेलाचे आणि सुवासिक उटणे लावून, सूर्योदयापूर्वी केलेले स्नान म्हणजे अभ्यंगस्नान.

लक्ष्मीपूजन : अश्विन अमावास्येला ‘लक्ष्मीपूजन’ साजरा केला जातो. या दिवशी संध्याकाळी  लक्ष्मीचे पूजन केले जाते. लक्ष्मी  ही फार चंचल असते असा समज आहे.त्यामुळे, शक्यतोवर हिंदू शास्त्राप्रमाणे लक्ष्मीपूजन हे, लक्ष्मी स्थिर रहावी करतात. व्यापारी लोकांचे हिशोबाचे नवीन वर्ष लक्ष्मीपूजनानंतर सुरू होते. या दिवशी सर्व अभ्यंगस्नान करतात. पाटावर रांगोळी काढून तांदूळ ठेवतात. त्यावर वाटी किंवा तबक ठेवतात. त्यात सोन्याचे दागिने, चांदीचा रुपया, दागिने ठेवून त्यांची पूजा करतात. हा दिवस व्यापारी लोक फार उत्साहात साजरा करतात.या दिवशी लोक स्वच्छता करण्यासाठी लागणारी नवी केरसुणी विकत घेतात. तिलाच लक्ष्मी मानून तिच्यावर पाणी घालून हळद-कुंकू वाहून घरात वापरण्यास सुरुवात करतात.

बलिप्रतिपदा : कार्तिक शुद्ध प्रतिपदेस ‘बलिप्रतिपदा’ हा सण साजरा केला जातो. हा दिवस ‘दिवाळी पाडवा’  म्हणून ही ओळखतात. साडेतीन मुहूर्तातील एक मुहूर्त म्हणून या दिवसाला विशेष महत्त्व आहे. शेतकरी पहाटे स्नान करून डोक्यावर घोंगडी घेतात व एका मडक्यात कणकेचा पेटता दिवा घेऊन शेतात जातात व ते मडके शेताच्या बांधावर खड्डा करून पुरतात. आर्थिक हिशोबाच्या दृष्टीने व्यापारी लोक दिवाळीतील पाडवा ही नववर्षाची सुरुवात मानतात. लक्ष्मीप्राप्तीसाठी नव्या वह्यांचे पूजन करून व्यापारी लोक वर्षाचा प्रारंभ करतात. व्यापारी लोकांच्या जमा-खर्चाच्या नवीन वह्या ह्या दिवशी सुरू होतोत. नवीन वह्या सुरू करण्यापूर्वी वह्यांना हळद-कुंकू, गंध, फूल, अक्षता वाहून पूजा करतात. व्यापारी या दिवशी मुहूर्ताने व्यवहार सुद्धा करतात. घरोघरी सायंकाळी पाटाभोवती रांगोळी काढून पत्‍नी पतीला औक्षण करते व पती पत्‍नीला ओवाळणी घालतो. नवविवाहित दांपत्याची पहिली दिवाळी पत्‍नीच्या माहेरी साजरी करतात. ह्यालाच “दिवाळसण” म्हणतात. त्यानिमित्त यादिवशी जावयास आहेर करतात. दक्षिण भारतात या दिवशी बलीची प्रतिमा तयार करून ती गोठ्यात ठेवतात व तिची पूजा करतात.

गोवर्धन पूजा : मथुरेकडील लोक बलिप्रतिपदेच्या दिवशी सकाळी गोवर्धन पर्वताची पूजा करतात. ते ज्यांना शक्य नसेल ते गोवर्धनाची प्रतिकृती करून त्याची पूजा करतात. अन्नकूट म्हणजे वास्तवात गोवर्धनाची पूजा होय. विविध प्रकारची पक्वान्ने आणि खाद्य पदार्थ तयार करून ते कृष्णाच्या मूर्तीच्या पुढे मांडणे व कृष्णाला त्याचा नैवेद्य दाखविणे याला अन्नकूट म्हणतात.

भाऊबीज : कार्तिक शुद्ध द्वितीयेला ‘भाऊबीज’ हा सण साजरा केला जातो. या दिवशी यम आपली बहीण यमी हिच्या घरी जेवायला गेला म्हणून या दिवसाला ‘यमद्वितीया’असे नाव मिळाले असे मानले जाते. भाऊ-बहिणीच्या प्रेमसंवर्धनाचा हा दिवस आहे. या दिवशी बहिणीच्या घरी भाऊ गोडधोड भोजन करतो आणि सायंकाळी चंद्राची कोर दिसल्यानंतर बहीण प्रथम चंद्रकोरीस व नंतर भावाला ओवाळते. भाऊ मग ओवाळणीच्या ताटात ओवाळणी’ देऊन करतो.

भारतातील विविध समाजांची दिवाळी 

जैन समाज : अश्विन अमावास्येला जैनांचे २४वे तीर्थंकर भगवान महावीर मोक्षाला गेले. त्या दिवशी महावीरांना जलाभिषेक करून त्यांची पूजा करतात, दिवे उजळतात आणि त्यांना ‘निर्वाण लाडूं’चा भोग चढवतात. आणि नंतर फटाक्यांची आतशबाजी करतात.

आंध्रातील तेलुगू समाज : ही मंडळी नरक चतुर्दशीलाच दिवाळी म्हणतात. त्या दिवशी कागदाचा किंबा बांबूचा नरकासुराचा पुतळा करून त्याचे दहन करतात, मग दिवे लावतात व लक्ष्मीपूजन करतात.

बंगाली समाज : दिवाळीच्या दिवशी बंगाली लोक कालीबाड्यांत जाऊन कालीची पूजा करतात. रात्री जागरण करून भजने म्हणतात. दीपावलीच्या रात्री घरोघर व मंदिरांत दिवे लावतात. त्यांचे लक्ष्मीपूजन पंधरा दिवस आधी, म्हणजे शरद पैर्णिमेलाच झालेले असते.

बौद्ध समाज : गौतम बुद्ध दिवाळीच्या दिवसांतच तप करून परत आले होते. त्याच दिवशी बुद्धांचा प्रिय सहकारी अरहंत मुगलयान हा निर्वाणाला गेला. त्याची आठवण काढून बौद्ध मंडळी गौतम बुद्धाला प्रणाम करून दिवे लावतात.

तमिळनाडूतीत मद्रासी लोक : प्रत्येक घरातून स्त्री-पुरुष एकेक जळती पणती देवळात नेऊन ठेवतात, आणि तेथेच बसून रात्रभर भजन करतात. 

• 

• 

–अजय जयश्री उभारे (प्लॅनेट मराठी)

www.planetmarathi.org

www.planetmarathimagazine.com

• 

‘स्वप्नांच्या पलीकडले’ या मालिकेतून तिने मालिका विश्वात पदार्पण केलं. त्यानंतर अभिनय क्षेत्रातील ‘पुढंच पाऊल…’ टाकत, तिने साकारलेली खलनायिका ‘रुपाली’ सगळ्यांच्याच कायम लक्षात राहिली. पुढे तिने अनेक मराठी आणि हिंदी मालिकांमध्ये काम करण्यास सुरुवात केली.
 ‘जेनी’ म्हणून ती आपल्याला मितभाषी, शांत आणि समंजस म्हणून माहिती असली तरी, खऱ्या आयुष्यात मात्र ती अत्यंत बोलकी, खंबीर आणि परखड स्वभावाची आहे. या आठवड्यातील ‘प्लॅनेट मराठी मॅगझीन’ च्या ‘स्टार ऑफ द विक’च्या माध्यमातून जाणून घेऊयात दिलखुलास व्यक्तिमत्व असणारी अभिनेत्री ‘शर्मिला शिंदे’ विषयी….

•  संपूर्ण नाव : शर्मिला राजाराम शिंदे
• जन्म तारीख आणि ठिकाण : ५ एप्रिल, पुणे 
• शिक्षण : बीएफए (अप्लाइड आर्ट)  चायनीज मँडरिंग , इव्हेंट मॅनेजमेंट , ब्युटी कोर्सेस 

लहानपणीचं ठरवलं… 
शाळेत असताना अभिनय, नृत्य, वक्तृत्व या आणि अशा अनेक अभ्यासेतर उपक्रमात आवडीने भाग घ्यायचे. केवळ शाळेतच नव्हे तर गणपती किंवा कोणत्या सणवारी सोसायटीमध्ये होणाऱ्या कार्यक्रमात माझा नियमित सहभाग ठरलेला असायचा. माझी आवड आणि आवडीपोटी घेतल्या जाणाऱ्या मेहनतीला तेव्हाही अनेक बक्षिसे मिळवली आहेत. लहान असतानाचं मला अभिनय करायचायं आणि मोठी होऊन मला अभिनेत्री बनायचंय हे स्वतःशी ठरवलं होतं. त्यामुळे शाळेतील तोंडी परीक्षेच्या वेळी विचारलेल्या प्रश्नाचं उत्तरं माझं ठरलेलं असायचं. ज्या क्षेत्राबद्दल आपल्याला नीटस माहीतही नसतं, शिवाय त्याकाळी अभिनयात करिअर घडू शकतं हा विचारही क्वचित केला जायचा. मात्र अशातही ‘मला मोठी होऊन अभिनेत्री बनायचंय.’ या माझ्या उत्तराने शिक्षकही प्रभावित व्हायचे. अनेकांच्या भुवयाही उंचावल्या होत्या. त्यातही मला कॉमिक रोल करायला किंवा निवेदन करायला आवडेल असं आत्मविश्वासाने सांगितलं होत. शिवाय, मी सुवर्णपदक विजेती धावपटू (Sprinter Gold Medalist) असल्यामुळे, सुरुवातीला कला आणि क्रीडा या दोन क्षेत्रांबाबतीत थोडी गोंधळले होते. परंतु अभिनयाकडे माझा अधिक कल असल्यामुळे आपणं अभिनेत्रीचं व्हायचे या मताशी ठाम झाले. मुळात माझं बालपण फार कमाल गेलं. खरं पाहता माझ्या पूर्वजांपैकी कोणी कला क्षेत्राशी निगडीत असं काहीचं काम केलं नव्हतं. त्यामुळे घरच्यांनाही या क्षेत्राविषयी फारशी माहिती नव्हती. परंतु माझ्या आईचा पाठींबा मिळाल्यामुळे अनेक गोष्टी सोप्या होत गेल्या. मला विविध स्पर्धांना घेऊन जा, अभिनयच्या वर्कशॉपसाठी घेऊन जा, अगदी वर्तमानपत्रातील जाहिराती बघून ती मला अनेक ठिकाणी ऑडिशन्ससाठी घेऊन जायची. माझ्यासाठीचा हा तिचा खटाटोप सतत सुरु असायचा. अनेकदा वर्तमानपत्रातील फसव्या जाहिरातींनाही आम्ही बळी पडलोय. त्यानंतर कॉलेज झाल्यानंतर मुंबईत आले आणि अनेक गोष्टी नव्याने शिकू लागले.

 ‘स्ट्रगल’मधून शिकावं…

सुरुवातीचे काही दिवस कलिनाच्या झोपडपट्टीमध्ये राहिले. 
माझं शिक्षण पूर्ण झाल्यानंतर मुंबईत आले. बरेचं दिवस कामाच्या शोधात होते. यावेळी माझी संयमीवृत्ती मला फार कामास आली. आर्ट्स स्कूलची विद्यार्थिनी असल्यामुळे हा संयम आणि जीवनावश्यक अनेक गोष्टी तिकडूनच शिकले. माझ्यातील खेळाकडून मला अधिक सक्षमपणे परिस्थितीला सामोरं जाण्याचं बळ दिलं. ‘स्ट्रगल’ला स्ट्रगल म्हणणं चुकीचं आहे असं माझं ठाम मतं आहे. कोणत्याही क्षेत्रातील यशस्वी वाटचालीसाठी लागणारी ‘स्ट्रगल’ ही तयारी असते. माझ्या घरातील माझी आई वगळता इतर कोणाचा मला फारसा पाठींबा नव्हता. शिवाय, इंडस्ट्रीमध्ये मी नवखी म्हणून पाऊल टाकणार असल्यामुळे कोणाशीही फारशी ओळख असण्याची पुसटशीही आशा नव्हती. कोणाकडून मार्गदर्शन मिळेल किंवा कोणी काम देईल असा कोणताच मार्ग माझ्यापुढे नव्हता. त्यामुळे आपल्या कामाची सुरुवात कुठून करावी याबद्दलही काही कल्पना नव्हती. बीएफएचं शिक्षण सुरु असताना सतत चार वर्ष वोल्वो गाडीमधून प्रवास करून मुंबई-पुणे प्रवास केला. ऑडिशनसाठी दर एका दिवसा आड मुंबईत येण्याचा आणि दिवसभर ऑडिशन देऊन सकाळी कॉलेजला पोचायचा माझा कार्यक्रम सुरूच असायचा. कॉलेजला सुट्ट्या वाढू लागल्या शिक्षकांचा ओरडा खावा लागायचा. अखेर कॉलेज संपल्यानंतर घरच्यांना ‘पटवून’ मुंबई गाठली. काम करायचं असेल तर मुंबईत रहावं लागेल म्हणून अखेर मुंबईत रहायला लागले. सुरुवातीचे काही दिवस कलिनाच्या झोपडपट्टीमध्ये राहिले. खरतरं हि गोष्ट माझ्या घरच्यांना अजूनही माहित नाहीये. त्यानंतर काही मुलांशी ओळख झाली आणि बोरीवलीमध्ये त्यांच्यासोबत काही दिवस राहिले. ‘मुंबई चोरांची नगरी आहे’ असं म्हणतात, पण इथे स्वतः राहायला लागल्यावर हे अगदी खोटं असल्याचं लक्षात आलं. एक ध्येय डोळ्यांसमोर ठेऊन काही घाबरत याच्याकडे रहा, काही दिवस इकडे आसरा घ्या असं करत प्रयत्न करतं राहिले. शेवटी काम मिळतंचं नाही, हे लक्षात आल्यावर काही दिवसांचा अवधी घरच्यांकडून मिळाला. शिवाय, मुंबईत राहण्यासाठी घरच्यांनी दिलेले पैसेही संपत होते. अखेर निराशा मानून एका मित्रासोबत पुण्याला जायला निघाले. मुंबईहून गाडी पुण्याच्या दिशेने निघाली आणि दहा-पंधरा मिनिटांतचं माझं सिलेक्शन झाल्याचा फोन आला आणि तत्क्षणी मी गाडी सोडून दिली. अखेर मिळालेल्या पहिल्या संधीचं सोनं करायचं ठरवलं आणि सचोटीने काम करत राहिले.  

पहिली भूमिका मिळाली...
‘स्वप्नांच्या पलीकडले’ या मालिकेमधून मी इंडस्ट्रीत पदार्पण केलं आणि जिद्दीने काम केलं.  ‘स्वप्नांच्या पलीकडले’ मला ‘सोनिया’ हि व्यक्तिरेखा साकारायची संधी मिळाली. खरतरं मला मिळालेली भूमिका हि फक्त सात दिवसांची होती. पण त्या व्यक्तिरेखेला मिळालेलं प्रेम आणि माझं काम पाहून त्या व्यक्तिरेखेचा ट्रॅक वाढवण्यात आला.  मराठीत काम करणं अधिक आवडतं…
मी हिंदी आणि मराठी अशा दोन्हीकडे काम करत असले, तरी हिंदी पेक्षा मराठीमध्ये काम करणं मला अधिक आवडतं. मराठीत काम करताना एक वेगळीच आपुलकीची भावना असते. मराठी आणि हिंदी मध्ये दृष्टीकोनात (attitude)मध्ये ही मोठा फरक जाणवतो. कदाचित मी मराठी असल्यामुळे हा माझा समज म्हणता येईल. पण खरचं मराठीमध्ये मला कौटुंबिकतेची भावना जाणवते. हिंदीच्या सेटवर ही कौटुंबिक वातवरण असलं तरी फ्रोफेनलिझला तिकडे अधिक महत्त्व दिलं जात. त्यामुळे तिकडे खूप सांभाळून वागावं लागतं, खूप विचार करून बोलावं लागतं, अनेक नियम पाळावे लागतात, त्यामुळे तिकडचा दिलखुलासपणा हरवतो असं मला वाटतं. याउलट मराठीच्या सेटवर फार बिनधास्त वावरता येत आणि तिथला दिलखुलासपणा मला अधिक आवडतो. बऱ्याच ठिकाणी भाषे पलिकडे जाऊन कलाकारांसोबत कौटुंबिक नातं जुळत.   कास्टिंग काऊचं?
‘कास्टिंग काऊचं’ या विषयावर अनेकदा अनेकांशी चर्चा होतात. सुदैवाने माझं एकूण व्यक्तिमत्व आणि राहणीमान पाहून मला या गोष्टीचा कधीच सामना करावा लागला नाही. पण अनेक लोकांना असे अनुभव का बरं येत असतील असा प्रश्न मला नेहमी पडतो. कदाचित ते लोक एखाद्या चुकीच्या व्यक्तिला भेटतं असावेत म्हणून असं घडतं किंवा एकाद्याला भेटायला जाताना त्या कलाकरांचा त्या समोरच्या व्यक्तिविषयीचा दृष्टीकोन चुकीचा असतो म्हणून असे प्रकार घडतं असावेत. इंडस्ट्रीत काम करताना अनेकदा माझ्या हितचिंतकांकडून मला एखाद्या ठराविक व्यक्तीपासून लांब राहण्याचा सल्ला दिला जातो किंवा एकद्याशी फार बोलू नकोसं असंही सांगितलं जात. परंतु, ती व्यक्ती माझ्याशी चांगलीच वागतं गेली. ज्या एकाद्या व्यक्तीचा अनेकांना वाईट अनुभव आला आहे. त्या व्यक्तीचा मला मात्र नेहमी चांगलाच अनुभव आला आहे. त्यामुळे एखाद्याला पहिल्यांदा भेटायला जाताना तुम्ही पाटी कोरी ठेऊन त्या व्यक्तीसमोर जा. म्हणजेच कोणाच्याही बोलण्यावर विश्वास ठेवण्यापेक्षा स्वतःला आलेल्या अनुभवांतून शिका आणि मी हेच नियमित लक्षात ठेवते आणि फॉलो करते.    

अन् मी ‘शनाया’ नाकारली… 
‘पुढचं पाऊल…’ मालिकेतील मी साकारलेली ‘रुपाली’ हि व्यक्तिरेखा मला आवडलेल्या कामांपैकी एक महत्त्वाची भूमिका. रुपाली खलनायिकेच्या भूमिकेत असली तरी तिचा कॉमिकसेन्स अप्रतिम होता. त्यामुळे ती भूमिका करताना मला खूप मजा आली. तब्बल पाच वर्ष मी या मालिकेत काम केलं. त्यानंतर आता खलभुमिकेपेक्षा काहीतरी वेगळं करावं म्हणून सध्याच्या ‘माझ्या नवऱ्याची….’या मालिकेतील ‘जेनी’ची भूमिका निवडली. मालिकेचं कास्टिंग सुरु असताना मला ‘शनाया’च्या भूमिकेसाठी विचारण्यात आलं होतं. पण ते नाकारून मी स्वतः जेनी साकारण्याचा निर्णय घेतला. सलग पाच वर्ष खलभूमिका साकारल्यानंतर लोकांच्या मनातील आपलं भूमिका बदलवणं हे सर्वस्वी माझ्या हातात होतं. ‘पुढचं पाऊल…’मधील रुपाली हे पात्र प्रमुख खलनायिकेच होतं. त्यामुळे आता जेनीची भूमिका छोटी आहे असं मला सांगण्यात आलं. पण काम करताना छोट-मोठं हा फरक मी कधीचं लक्षात घेत नाही. जेनी मला आवडली होती आणि हट्टाने मी जेनी साकारायचा निर्णय घेतला. माझ्या मते प्रत्येक भूमिका हि त्या गोष्टीसाठी तेवढीच महत्त्वाची असते. त्यामुळे मी कोणतीही भूमिका लहान अथवा मोठी असं अंतर करत नाही.  

अनुभावंतून शिकते…
आपल्या प्रत्येकाच्याच आयुष्यात काही न काही घडतं असतं. त्यामुळे अभिनयासाठी कुठे काही वेगळं वाचायची किंवा शिकण्याची गरज नसते. आपलं आयुष्य हे एका पुस्तकासारखं आहे. आपण शांतपणे विचार केला तर प्रत्येक क्षणातून काहीतर शिकण्यासारख असतं हे आपल्या लक्षात येईल. मी हे तंतोतंत पाळते. त्यामुळे स्वतःची स्टोरी आपण लक्षात ठेवली आणि आठवली तर आपोआप डोळ्यांसमोर भावना येतात आणि त्यातून अभिनय खुलवण्यास मदत होते. त्यामुळे अनेकदा एकटी बसून राहून स्वतःचा विचार करून शिकत असते. तो एकटेपणा नसून स्वतःसाठी दिलेला वेळ असतो असं मी समजते.  

राऊडी भूमिका करायचीय...
‘आतंकवाद’ आणि ‘अंडरवर्ल्ड’शी निगडती गोष्टी वाचण्या आणि बघण्यापुरत्या खूप आवडतात. या गोष्टींना मी अजिबातच प्रोत्साहन देत नाहीये. परंतु अंडरवर्ल्डमधील एखादी भूमिका मला पडद्यावर साकारायला आवडेल. अत्यंत डार्क व्यक्तिरेखा असलेलं कोणतही पात्र मला साकारायची इच्छा आहे. या व्यक्तिरेखा साकारण खूप अवघड काम असतं असं मला वाटत. त्यांना समजून घेऊन त्यांचं विक्षिप्त पण कमाल पात्र पडद्यावर साकारायला मला नक्की आवडेल.

 सिम्पल ‘फॅशन’ आणि फिटनेस फंडा…
मला काय आवडतंय, आणि मला काय छान वाटतंय याकडे मी अधिक लक्ष देते. अनेकदा मी वेस्टर्न पेहरावात असते. तर पारंपरिक कार्यक्रम किंवा सणावारी साडी नेसणं मला आवडतं. मग साडीतही मला मॉडर्न साडी अजिबात आवडतं नाही. काठपदराची साडी आणि त्यावर पारंपरिक दागिने घालून मिरवणं मला खूप आवडतं. अगदी मुलींसारखं नाजूक-साजूक वावरणं मला पटत नाही. शिवाय माझा पेहराव इतरांना कसा वाटेल यापेक्षा तो मला आवडला की नाही याकडे माझा अधिक भर असतो. सोबतच फिटनेसच्या बाबतीत सांगायचं झाल्यास, मी जिमला जात नाही. मी डाएट करतं नाही. मी सगळ्या गोष्टी मनसोक्त खाते. पण खाण्याच्या वेळा मी कटाक्षाने पाळते. कधी खायचं? कधी काय खायचं? या गोष्टींचा मी नेहमी विचार करते. प्रत्येक गोष्ट खाण्यापूर्वी मी माझ्या शरीराला याची खरचं आता गरज आहे का? याचा विचार करते. ‘पोट म्हणजे कचरा पेटी नव्हे’ हे मी कायम लक्षात ठेवते आणि त्यानुसार खाणं-पिणं सांभाळते. महत्त्वाचं म्हणजे खाताना मी नेहमी सकारात्मकतेने खाणं पसंत करते. एखादी गोष्ट मला आवडत असेल तर ती खाल्याने माझ्या किती कॅलरीज वाढतील? फॅट वाढेल का? असे विचार मी मनातही आणत नाही आणि कदाचित म्हणूनच मी फिट आहे.     

 नव्वदीचा काळ अनुभवते..
टिकटॉकवर व्हीडीओ बनवायला मला फार मजा येते. नव्वदीची गाणी आणि डायलॉग्जवर मला टिकटॉक करायला आवडतं. मी नव्वदच्या दशकातील चित्रपट आणि गाण्यांची प्रचंड चाहती आहे. मी अतिशय फिल्मी आहे. माझं आयुष्यही मला फिल्मी वाटतं. फिल्मस मला सकारात्मक उर्जा देतात. त्यामुळे माझं नव्वदीच्या काळावरील प्रेम मी टिकटॉकच्या माध्यमातून जगते, अनुभवते. त्यामुळे मी ते कायम करत राहीन.    

   रॅपिड फायर

•    शर्मिला अभिनेत्री नसती तर?-शेफ किंवा खेळाडू किंवा गुप्तहेर (डीटेक्टीव) किंवा पोलीस किंवा देशासाठी सिक्रेट मिशनवर काम करणारी कोणतीही व्यक्ती.
•   शर्मिलाचा आवडता सहकलाकार-अजिंक्य जोशी (‘पुढचं पाऊल’ मालिकेतील चिंत्या मामा)
• शर्मिलाचा आवडती सहकलाकार-अजूनही शोधत आहे. 
•   शर्मिलाचं आवडतं शहर मुंबई की पुणे-मुंबई  
• शर्मिलाची आवडती भूमिका?-रुपाली (पुढचं पाऊल) 
• शर्मिला अधिक वापरत असणार सोशल मिडिया ॲप?-इंस्टाग्राम 

मुलाखत : अजय जयश्री उभारे (प्लॅनेट मराठी)

गर्ल्स गॅंग मधली “रुमी” 
अन्विता फलटणकर

‘बॉईज’ आणि ‘बॉईज २’ च्या यशानंतर विशाल देवरुखकर दिग्दर्शित ‘गर्ल्स’ चित्रपट येत्या २९ नोव्हेंबरपासून सगळ्यांच्या भेटीला येतं आहे. ‘मुलींची लहर, केला कहर’ अशी टॅगलाईन असणारं बोल्ड पोस्टर प्रदर्शित झालं.

‘गर्ल्स’ सिनेमाचं पोस्टर लॉन्च झाल्यानंतर पोस्टरमधील तीन अभिनेत्री कोण? असा प्रश्न सगळ्यांनाच पडला होता. या चित्रपटातील दोन व्यक्तिरेखा ‘मती (अंकिता लांडे)’ आणि ‘मॅगी (केतकी नारायण)’ अशी नावं प्रकाशात आल्यानंतर ‘रुमी’ नावाची व्यक्तिरेखा साकारणारी अभिनेत्री कोण असेल हे जाणून घेण्यासाठी सगळेच उत्सुक होते. अखेर या चर्चेला पूर्णविराम लागला असून अभिनेत्री ‘अन्विता फलटणकर’ ने ‘रुमी’ साकारल्याचे स्पष्ट झालं आहे. ‘प्रेमात फिगर नाही, जिगर पाहायचा असतो…’ असं म्हणत तिच्या हटके अंदाजात ‘गर्ल्स’ मधील तिच्या आगळ्यावेगळ्या भूमिकेबद्दल आणि तिच्या एकूण प्रवासाबद्दल अन्विताने ‘प्लॅनेट मराठी मॅगझीन’ सोबत या दिलखुलास गप्पा मारल्या आहेत. वाचा त्याविषयी…

झाली अभिनयाची सुरुवात…

चार वर्षांची असताना मी भरतनाट्यमचं प्रशिक्षण घेण्यास सुरुवात केली होती आणि त्यातून चेहऱ्यावरील हावभाव हा माझ्यासाठी अत्यंत महत्त्वाचा भाग बनला. कालांतराने मी स्टेजवर काम करण्यास सुरुवात केली. मग मला अभिनयाची आवड वाटू लागली. हे काम करताना आपल्याला मज्जा येतेय हे लक्षात आलं आणि अधिकाधिक काम करायला लागले. शिवाय, स्टेजवर गेल्यावर आपल्यासाठी टाळ्या वाजतात हे भारी फिलिंग प्रेरणा देतं गेलं. मग शाळेच्या एकांकिका स्पर्धांमधून भाग घ्यायला सुरुवात केली. अभिनयासाठीची विविध पारितोषिकं मिळत गेली. खरं पाहता, मी पुढे येऊन अभिनयात करिअर करेन वैगरे… विचार त्यावेळी अजिबातच केला नव्हता. एका स्पर्धेत मला मी साकारलेल्या भूमिकेसाठी सर्वोत्कृष्ट व्यक्तिरेखा-पुरुष म्हणून बक्षिसं मिळाल्याचं अजूनही लक्षात आहे. त्यानंतर त्याचं स्पर्धेत सलग तीन वर्ष मला अभिनयासाठी बक्षिस मिळालं होतं. पहिलीत असताना एक जाहिरातीत काम केलं होतं पहिल्या जाहिरातीचं अप्रूप वाटतं होतचं पण, त्या कामासाठी मिळालेल्या पाचशे रुपयांतून माझं पाहिलं बँक खातं सुरु केल्याची गोड आठवणं कायम लक्षात राहिलीये. पुढे जाऊन ‘चतुर चौकडी’ नावाच्या मालिकेत काम केलं आणि अशाप्रकारे इंडस्ट्रीत पदार्पण केलं. 

वेगवेगळी काम करत राहिले…

अकरावीत असताना टाईमपास चित्रपटासाठी ऑडिशन दिलं आणि या चित्रपटातील ‘चंदा’ साकारायची संधी मिळाली. त्यानंतर साधारण वर्षभर ‘रुंजी’ मालिकेत काम केलं. बारावी झाल्यानंतर पुढील शिक्षणसाठी ललित कला केंद्र इथून बीए (नाट्य विभाग) चं शिक्षण पूर्ण केलं. ‘जर मी नाटकात बीए केलं नसतं, तर कदाचित माझं पदवीपर्यंत शिक्षण झालं नसतं’ असं मला वाटतं. शिक्षण झाल्यानंतर मुंबईत आल्यावर कामाच्या शोधात होते. त्याचवेळी ‘हास्यजत्रा’ केलं. हास्यजत्रा करण्याआधी छोट्यापडद्यावर कॉमेडी केली नसली तरी घरी नकला करणं हे माझं सुरु असायचं. ‘पु.ल…’ ऐकत लहानाची-मोठी झाली होते. त्यामुळे कॉमेडीचं टायमिंग आपोआप अवगत झालं होतं. 

स्वतःचा गैरसमज स्वतःचं मोडला…

‘वाय सो गंभीर’ या माझ्या नाटकाचे प्रयोग सुरु झाले होते. एके दिवशी अचानक मला फोन आला. ‘गर्ल्स’मधील प्रमुख भूमिकेसाठी ऑडिशन देण्यासाठी मला सांगण्यात आलं. परंतु, माझी शरीरयष्टी पाहता; मला लीड म्हणून का घेतील? आणि मला लीड रोल मिळूच शकणार नाही अशा विचारांची मी. त्यामुळे कदाचित नंतरच्या एखाद्या प्रोजेक्टमध्ये एखादं छोटं काम मिळेल या विचाराने ऑडिशन दिलं. आठवड्याभरात मला त्यांचा परत फोन आला. तरीही एखाद्या छोट्या भूमिकेसाठी माझा विचार करत असावेत असं मला वाटलं. पण तीन प्रमुख अभिनेत्रींपैकी आपणही एक असल्याचं कळल्यावर आश्चर्याचा पण सुखद धक्का बसला. कारणं, माझा कधी कोणी प्रमुख भूमिकेसाठी विचारही करेल हे मलाच मान्य नव्हतं. अखेर आमच्या कामाला सुरुवात झाली. ‘गर्ल्स’चा दिग्दर्शक विशाल देवरुखकरच्या मते, त्याच्या डोक्यात असलेल्या ‘रुमी’ची छवी त्याला माझ्यात दिसली आणि मला ‘रुमी’ मिळाली. परंतु, रुमीचा जेवढा प्रेमावर विश्वास आहे तेवढा ‘अन्विता’चा अजिबात नाही हाच फरक मला, माझ्यात आणि ‘रुमी’मध्ये जाणवतो. ‘रुमी’कडून मी प्रामाणिकपणा शिकले. प्रत्येक नात्याबद्दल खूप प्रामाणिक असणारी माझी चित्रपटातील भूमिका खऱ्या आयुष्यात अगदी बेधडक आहे. शिवाय, मी माझं स्वतःच असं लीड म्हणून पोस्टर असेल असा विचारही केला नव्हता. ‘गर्ल्स’च्या निमित्ताने ते स्वप्नं सत्यात उतरल्याचं समाधान आहे. माझ्या एवढ्या वर्षांच्या कामांतील हे सगळ्यात मी करत असलेलं हे मोठ आणि प्रमुख भूमिकेतील पहिलचं काम असल्याने त्या गोष्टीचा खूप आनंद आहे. 

• 

• 

• 

सतत काम करत राहायचंय….

‘गर्ल्स’ मधील ‘रुमी’ हि प्रमुख व्यक्तिरेखा असणारी भूमिका मला मिळाल्यानंतर माझा खऱ्या आयुष्यातही स्वतःकडे बघण्याचा दृष्टीकोन बदला आहे. या भूमिकेने मला एक वेगळा आत्मविश्वास दिला आहे. डान्सर असले तर माझं संपूर्ण आयुष्य मी अशीचं ‘हेल्दी’ आहे आणि त्यामुळे स्वतःमध्ये एक न्यूनगंड बाळगणारी मी ‘रुमी’मुळे खूप बदलले आहे. मला मिळणारी भूमिका कोणती आहे आणि भूमिकेच्या उंचीपेक्षा मला मिळणाऱ्या प्रत्येक कामाचं सोनं करण्याच्या मी प्रयत्नात असते. त्यामुळे मला काम करायला आवडं आणि ते सतत करत राहण्याची इच्छा आहे.

अजय जयश्री उभारे
(प्लॅनेट मराठी)

अनेक गोष्टींचा शेवट पूर्णविरामाने होत असला तरी, याने मात्र ‘पूर्णविराम’ करतं त्याच्या अभिनयातील कारकीर्दीचा श्रीगणेशा केला. पुढे विविध मालिकांमधून तो काम करत राहिला. त्यानंतर छोट्या पडद्यावर बसस्टॉपवरील प्रेमकथा उत्तम पद्धतीने रंगवत तो अनेक चाहत्यांचा लाडका ‘श्री’ बनला. 

‘प्लॅनेट मराठी मॅगझीन’च्या ‘स्टार ऑफ द विक’च्या माध्यमातून जाणून घेऊयात या इंजिनिअर असलेल्या अभिनेता शशांक केतकर विषयी….  

•  संपूर्ण नाव : शशांक शिरीष केतकर  
• जन्म तारीख आणि ठिकाण : १५ सप्टेंबर १९८५, सातारा   
• शिक्षण : बीई इंस्ट्रूमेंटेशन,   एमईएम (मास्टर्स ऑफ इंजिनिअरिंग मॅनेजमेंट), सिडनी (ऑस्ट्रेलिया) 

अन् मी अभिनय करायचं ठरवलं….

शाळेत असताना अभ्यासाव्यतिरिक्त मला लिखाणाची आवडं होती. त्यात माझे अनेक मित्र शाळेतील विविध नाटकांमध्ये अभिनय करत असतं. त्यामुळे शाळेत असल्यापासूनचं अभिनयाची आवडं निर्माण झाली होती आणि त्यातुनच आपणही कलाक्षेत्राशी निगडीत काहीतरी करावं असं मनाशी ठरवलं होतं. पण या गोष्टीला मी कधी वाचा फुटू दिली नव्हती. शिक्षणासाठी ऑस्ट्रेलियामध्ये गेल्यावर मला स्वतःचा विचार करायला वेळ मिळाला. मला नेमकं काय करायचंय… याचा विचार तिथून सुरु झाला. हा सगळा विचार करतं असताना माझं शिक्षणही पूर्ण केलं. त्यानंतर ऑस्ट्रेलियातील ‘मराठी मंडळ’, ‘मराठी रेडिओ’, ‘मराठी शाळा’ अशा विविध उपक्रमांत मी भाग घ्यायला सुरुवात केली. या उपक्रमातील माझ्या कामाला तिथल्या अनेकांनी दुजोरा दिला आणि मग आपण अभिनय क्षेत्रचं करिअर म्हणून निवडायचं पक्कं केलं. २०१० मध्ये भारतात परतल्यानंतर २०११ ते २०१९ अशी नऊ वर्ष मी या क्षेत्रात कार्यरत आहे. ‘पूर्णविराम’ या प्रायोगिक नाटकातून माझं पदार्पण झालं. त्यानंतर ऑडिशन देतं आणि नव्या भूमिका करत आजवरचा प्रवास आनंदाने सुरु आहे. 

शाश्वतीपेक्षा समाधान महत्त्वाचं…

अभिनय क्षेत्र हे कामाच्या बाबतीत शाश्वत नसतं हे जरी खरं असलं तरी, काम मिळेल अथवा न मिळेल यापेक्षा मी करतं असलेल्या कामातून मला समाधान मिळणं अत्यंत महत्त्वाचं आहे असं मला वाटतं. शिवाय या क्षेत्रात काम करताना योग्य माणसं आणि मार्गदर्शन मला मिळतं गेलं. ‘पूर्णविराम’नंतर ऑडिशन्सच्या माध्यमातून कामासाठीची धडपड सुरु झाली. माझ्या सुदैवाने ऑडिशन देतं असताना मला फार जास्त नकार मिळाले नाही. मला नेमकं काय करायचंय हे डोक्यात अगदी निश्चित होतं. अगोदर काम केलं नसलं तरी, काय करायचं असतं? आणि आपणं काय करायला हवं… याचा अनुभव नक्कीच होता. शिवाय, इंजिनिअर असल्यामुळे मी बऱ्यापैकी स्मार्ट होतो. खरंतर या इंडस्ट्रीत वावरायचं कसं याचं बेसिक मी तिकडून शिकलो होतो. इंजिनिअरिंग झाल्यानंतर अभिनय क्षेत्र निवडलं, त्यावेळी डिग्री वाया जातं असल्याचं अनेकांनी सांगितलं. पण माझ्यासाठी ‘इंजिनिअरींग हि केवळ एक डिग्री नसून एक वेगळा अॅटीट्युड आहे’असं मला वाटतं. त्यातूनच आयुष्याकडे बघण्याची सकारात्मक उर्जा आणि आत्मविश्वास मिळाला होता. या आत्मविश्वासासह इंडस्ट्रीमध्ये प्रवेश केल्यामुळे अनेक गोष्टी बऱ्यापैकी सोप्या झाल्या. काम मिळवताना फसवणूक होणं, ऑडिशनच्या नावाखाली पैशांची लूट होणं असे प्रकार माझ्याबाबतीत घडले नाहीत ते केवळ माझ्यातील आत्मविश्वासामुळे.

 वेगळी भूमिका.. 

• 

• 

• 

‘कुसुम मनोहर लेले’ या नाटकामध्ये मी साकारत असलेली भूमिका अत्यंत वेगळी आहे. ज्यांनी अगोदरच हे नाटकं पाहिलं असेल त्यांना मी काम करतं असलेलं नवं नाटकं पाहून या नाटकातील आणि माझ्या भूमिकेतील वेगळेपण नक्कीचं लक्षात येईल. त्यामुळे माझ्या सगळ्या भूमिकांपेक्षा हि एक वेगळी भूमिका मी करतोय. शिवाय येत्या काळात माझे दोन नवीन चित्रपट लवकरचं प्रेक्षकांच्या भेटीला येणारं आहेत.  

 प्रेक्षकांसाठी सर्वकाही…

आपल्याकडे चित्रपट फक्त घडतात, ते कितपत पहिले जातात हा एक वेगळाच मुद्दा आहे. शंभर चित्रपट झाले तर त्यातील अगदी काहीच चित्रपटांना प्रेक्षकांची पसंती मिळते. याउलट, आपल्याकडील सर्वाधिक प्रेक्षकवर्ग टिव्ही मालिकांना अधिक पसंती देणारा आहे. त्यामुळे त्यांना जे हवं आहे ते देणं आपलं कर्तव्य आहे या मताचा मी आहे. एकदा सहजच घरी असताना एक गाणं गुणगुणलं आणि ते सोशलसाईट्सवर अपलोड केलं आणि त्यातूनच प्रेक्षकांसाठी ‘सुरेल संडे’ची सुरुवात झाली. मग यासाठी अनेकदा चाहत्यांकडून वेगवेगळ्या गाण्यांची फर्माईश होते. आतापर्यंत ‘सुरेल संडे’चे साधारणपणे चाळीस रविवार झाले आहेत. हल्ली रोजचं प्रेक्षकांची रिक्वेस्ट असते. तर अनेकदा त्यांच्यासाठी एखाद्या ठराविक गाण्याचा हट्टही पुरवणं मला आवडतं. केवळ आवडं म्हणून सुरु केलेल्या या उपक्रमालाही प्रेक्षक दिलखुलासपणे दाद देतात याचा आनंद आहे.      

 दुर्लक्ष करणंचं योग्य…

अनेकदा कलाकारांना विविध कारणांसाठी ट्रोल केलं जातं. परंतु माझ्यासोबत असं ट्रोलिंग झालं तर त्याकडे दुर्लक्ष करणं मी पसंत करतो. तुम्ही प्रसिद्ध असता म्हणूनच तुमचं ट्रोलिंग होतं. त्यामुळे ट्रोलिंगला आणि ट्रोल करणाऱ्यांकडे काणा डोळा करण्यावर माझा भर असतो. पण हे ट्रोलर ज्यावेळी व्यक्तिगत जीवनावर भाष्य अथवा टिका करायला सुरुवात करतात त्यावेळी मात्र त्यांना वेळीच चोखं उत्तरही देतो. 

काही गोष्टी खुपतायतं…

आपली इंडस्ट्री खूप छान आहे. परंतु इथल्या काही गोष्टी मला नक्कीचं खुपतात. आपल्याकडील पैशांच्या बाबतीत आणि वेळेच्या बाबतीत गृहीत धरलं जाणं मला न आवडणारी बाब आहे. शिवाय, प्रेक्षकांना फार गृहीत धरलं जात ही मला न पटणारी गोष्ट आहे. आपल्याकडील प्रेक्षक सुजाण आहे. त्यांनाही वेगळं आणि क्रिएटिव्ह बघायला नक्कीचं आवडतं. नेहमी वेगळं आणि उत्तमोत्तम गोष्टी बघण्याकडे त्यांचा भर असतो. पण दिग्दर्शक चौकटीबाहेर जाऊन करण्यास घाबरतो आणि प्रेक्षकही चांगल्या कलाकृतीला मुकतात याचं दु:ख वाटतं. २००० ते २०१९ हा एकोणीस वर्षांचा प्रवास हा फक्त कॅलेंडरने केला असं वाटतं. कारणं प्रेक्षकांसमोर सादर होणाऱ्या भूमिका या त्याचं-त्याचं पद्धतीच्या असतात. काळ पुढे गेला त्यानुसार समाजही बदलायला हवा आणि त्या दृष्टीने नव्या आशयाचे सिनेमे आणि मालिका त्यांना बघता याव्यात असं मला वाटतं. टेलिव्हिजन हे हा बदल घडवण्याच एक उत्तम माध्यम आहे. त्यामुळे सतत स्त्रियांवर होणारे अत्याचार आणि कालांतराने त्यांचं सुपरवुमन होणं, अशा कथा आत्तातरी थांबायला हव्यात. त्यात मीही इंडस्ट्रीचा एक छोटा भाग आहे. हे सगळं बदलणं जरी माझ्या हातात नसलं तरी हे चित्र बदलावं असं मला वाटतं.       

 नव्या बिझनेसची सुरुवात…

शाळेत असल्यापासून आपलंही एक हॉटेल असावं असं एक स्वप्नं पाहिलं होतं. ते स्वप्न पूर्णही झालं. पुण्यात ‘आईच्या गावात’ या नावाने हॉटेलही सुरु केलं. इंजिनिअर त्यानंतर अभिनेता आणि मग स्वतःच हॉटेल असा वेगळा प्रवास होता. परंतु नुकतंच मी हे हॉटेल बंद केलं आहे. लवकरच एका नव्या रुपात आणि नव्या व्यवसायासह सगळ्यांसमोर येणारं आहे. फिरणं माझा आवडता छंद…

माझ्या अभिनय, होस्टिंग अश्या आवडींबरोबरीने मला कुकिंग, ट्रॅव्हलिंग, स्विमिंग करणं आवडतं. शिवाय गाण्याची आवडं आहे. वर्षातून एकदातरी फॉरेन-टूर करण्याचं मी ठरवलं आहे. यावर्षी माझी बायको प्रियांका आणि मी, आम्ही ऑस्ट्रेलियाला जाऊन आलो. शिक्षणासाठी, मग नाटकाच्या दौऱ्यानिम्मित आणि आता फिरण्यासाठी ऑस्ट्रेलियाला जाऊन आलो. आतापर्यंत जगातील तब्बल वीस देश माझे फिरून झाले आहेत. आता हा एक टप्पा बघून झाला आहे. अजून बरेचं देश फिरायचे आहे. सोपा फिटनेस मंत्रमी शाकाहारी असल्यामुळे हलक-पुलक खाण्याकडे माझा अधिक भर असतो. काम झाल्यानंतर व्यवस्थित आराम करणं. वेळोवेळी जिम करणं मला आवडत.  

       रॅपिड फायर  

• शशांक अभिनेता नसता तर?-शेफ 
•  शशांकची आवडती अभिनेत्री-कोंकना सेन शर्मा आणि मुक्ता बर्वे  
• शशांकचा विक पॉईंट?-पेट्स (कुत्रे) 
• शशांकने बनवलेली आणि आवडती डिश?-मसाला आंबोळी  
• सगळ्यात अधिक वापर जाणारं app?-इंस्टाग्राम आणि गुगल

• 

•