स्टार ऑफ द विक : ५४ (प्रार्थना बेहरे) 

संपूर्ण नाव : प्रार्थना अविनाश बेहरे – जावकर  

जन्म तारीख आणि ठिकाण : ५ जानेवारी १९८८, भावनगर (गुजरात) 

शिक्षण : PHd inMathmatics and Statistics, पत्रकारिता पदव्युत्तर 

लग्नाचा वाढदिवस : १४ नोव्हेंबर 

घरच्यांचं मन राखून, स्वतःच टीव्हीवर झळकण्याचं स्वप्न पूर्ण करण्यासाठी तिने न्यूज अँकर म्हणून काम करायला सुरुवात केली. हळूहळू सहाय्यक दिग्दर्शक आणि प्रोडक्शन मधूनही तिने काम केलं. अनेक बड्या स्टार्सच्या मुलाखती घेताना स्वतः स्टार बनण्याचं स्वप्नही ती पाहत होती.

अखेर हिंदीतील ‘पवित्र रीश्ता’ या लोकप्रिय मालिकेच्या निमित्तानं तिच्या अभिनयाला सुरुवात झाली. त्यानंतर मितवा, मिस्टर अँड मिसेस सदाचारी, जय महाराष्ट्र ढाबा भथिंडा अनेक अनेक गाजलेल्या चित्रपाटांतून तिने प्रेक्षकांची मनं जिंकली. न्यूज अँकर ते उत्तम अभिनेत्री असा यशस्वी प्रवास करणारी, दिलखुलास अभिनेत्री म्हणजे “प्रार्थना बेहरे“

बालपणीच्या सुंदर आठवणी….

लहानपणापासूनच आई-बाबांनी एक गोष्ट नेहमी शिकवली, अभ्यास आणि त्याबरोबरीने देवावर श्रद्धा असणं अत्यंत महत्त्वाचं आहे. त्यामुळे बालपणीच रामरक्षा, गीतेचे अध्याय असं सगळं ते आमच्याकडून म्हणून घेत. हे सगळ आमच्या आयुष्याचा भाग बनत गेलं. त्यामुळे लहानपणापासून झालेले संस्कार आजवरच्या आयुष्यात नेहमी उपयोगी ठरले आहेत. त्यावेळी घरची परिस्थिती फार चांगली नव्हती. बाबा टेक्स्टाईल इंजिनिअर असल्यामुळे ते मिलमध्ये काम करायचे. अचानक मिल बंद झाल्यानंतर अनेक अडचणी येऊ लागल्या. पण त्या परिस्थितही ते दुखः करत बसले नाहीत. ते नेहमी आनंदी असायचे आजही ते तेवढेच आनंदी जगतात. त्यामुळे त्यांच्या कडून हे मी शिकलेय आणि ते कायम लक्षात ठेऊन जीवनाचा प्रवास करत असते. 

न्यूज अँकर ते अभिनेत्री….

मला डान्सची प्रचंड आवड होती. त्यामुळे, मी तिसरीत असल्यापासून भरतनाट्यम शिकायला सुरुवात केली. माझ पदवी पर्यंतच शिक्षण होईल पर्यंत मी भरतनाट्यम शिकले आणि काही काळ शिकऊ लागले. नृत्याची आवडं असल्यामुळे मी कोणत्याही समारंभात नाचायचे, पण आपण अभिनय करावा किंवा आपल्याला अभिनय जमतोय… असा विचार कधी केलाच नव्हता. शिवाय, “अभ्यास सोडून ही अभिनेत्री बनणार का?” असं विचारणाऱ्या कुटुंबातून मी आली असल्यामुळे त्यावेळी अर्थात अभिनय क्षेत्राची निवड करणं माझ्या हातात नव्हतं. पण, मला टीव्हीवर दिसायचं…. हे माझ स्वप्न होतं.  म्हणून पत्रकारितेच शिक्षण घेऊन, त्यात नोकरी करायला सुरुवात केली. शिवाय, मी बातमीदार म्हणून काम करणं हे माझ्या पालकांनाही समाधान देणारं क्षेत्र असल्यामुळे मी रिपोर्टर म्हणून काम करण्यास सुरुवात केली. पदवी पर्यंतचे शिक्षण झाल्यानंतर पुढील शिक्षणासाठी मी मुंबईत येण्याचं ठरवलं. मुंबईत आल्यावर जर्नालिझम करणं किंवा नालंदा विद्यापीठातून भरतनाट्यमचं पुढील प्रशिक्षण घेण. काही कारणास्तव भरतनाट्यमचं शिक्षण मला थांबवावं लागलं आणि जर्नालिझम करता मुंबईच्या केसी कॉलेजमध्ये प्रवेश घेतला. तिथून जर्नालिझममध्ये पदव्युत्तर शिक्षण पूर्ण केलं. शिक्षण सुरु असताना आणि त्यानंतरही अनेक नामांकित वाहिन्यांमधून जर्नालीस्ट म्हणून कामही केलं.      

• 

• 

तीन मिनिट ते तीन तास…

जर्नालिझम करत असताना मला ‘क्राईम बीट’वर काम करण्याची प्रचंड इच्छा होती. पण माझा एकूणच स्वभाव आणि बडबडीवृत्ती लक्षात घेऊन मला ‘एन्टरटेनमेंट रिपोर्टर’ म्हणून काम करण्याची संधी मिळाली. त्यावेळी अनेक बड्या बॉलीवूड कलाकारांच्या मुलाखती घेण्याची संधी मला मिळाली. परंतु, मी करत असलेल्या कामातून मला आनंद मिळत नाहीये हे माझ्या लक्षात आलं. त्यामागे अनेक कारणही होती.  रिपोर्टर म्हणून काम करत असताना ‘गुरुपौर्णिमे’निमित्तानं मी एक स्टोरी केली होती. पण ती स्टोरी काही कारणास्तव फक्त ३ मिनिटांत संपवली. त्यावेळी माझी खूप निराशा झाली, आणि यातूनच आपण तीन तासाच्या स्टोरी ऐवजी तीन तासांच्या चित्रपटासाठी काम करण्याचा मी निर्णय घेतला. मग दिग्दर्शनात अधिक रस असल्यामुळे मी ‘रीटा’ या चित्रपटासाठी रेणुका शहाणे यांच्यासोबत सहाय्यक दिग्दर्शक म्हणून काम केल. याचं चित्रपटात एका अगदी छोट्या भूमिकेसाठी मी काम केलं. ती अभिनय करण्याची माझी पहिलीच वेळ होती. पण त्या छोट्या भूमिकेसाठी मी केला अभिनय सेटवरील सगळ्यांना आवडला, सगळ्यांनी माझ्या त्या कामाचं कौतुकही केलं. ही माझ्या आयुष्यातील पहिली भूमिका आणि त्यासाठी माझं झालेलं कौतुकं मला कायम लक्षात राहिलाय. त्यानंतर मी अभिनेत्री म्हणून काम करण्याचं ठरवलं. 

अखेर मोठी संधी मिळालीच…

मुंबईत जर्नालिझमकरता प्रवेश घेण्याआधी बाबांनी मला एमबीए करण्याचा सल्ला दिला होता. परदेशात चांगली नोकरी मिळेल, शिवाय व्यवस्थित पगारही मिळेल या दृष्टीने त्यांनी मला हे सुचवलं होत. परंतु, मी जर्नालिझम करण्याचा निर्णय त्यावेळी घेतला होता. त्यावेळी मी रिपोर्टर आहे, हे माझ्या कुटुंबियांना आणि फार कमी लोकांना माहिती होत. त्यात रिपोर्टरची नोकरी सोडल्यानंतर केलेल्या कामांत पुरेसे पैसे मिळत नव्हते. शिवाय, माझ्या जवळील पैसेही संपत आले होते. त्यामुळे, त्या काळात काही काम मिळत नव्हतं. दरम्यानच्या काळात माझ्या लग्नासाठी मुल बघण्याची सुरुवात झाली होती. गंमत म्हणजे, ‘पवित्र रिश्ता’चं कॉनट्रेक साईन करायला जाण्याच्या काही वेळ आधी मी एका मुलाला भेटले होते. पण, मग मी साईन केलेल्या कॉनट्रेकमधील नियम आणि अटींमुळे माझा लग्नाचा विषय तिकडेच थांबला. आईबाबांनीही मला पाठींबा दिला आणि माझ्या अभिनयातील करिअरचा शुभारंभ झाला. 

• 

मालिकांपासून ठरवून ब्रेक घेतला…

मी मराठी मालिकांमध्ये फार काम केलं नाही. ‘पवित्र रिश्ता’ सुरु असताना ‘मायलेक’ नावाच्या एका मालिकेत मी काम करत होते. पण मग दोन्ही मालिकांच्या शुटींगच्या वेळा संभाळण मला कठीण जाऊ लागलं आणि त्यामुळे मी ‘मायलेक’मध्ये काम करणं अगदी काही दिवसांतच थांबवलं होत. गुजरातमध्ये लहानाची मोठी झाल्यामुळे  माझं मराठी फार चांगलं नव्हतं. त्यामुळे अनेक सिन्स मी अगदी रडून केल्याचं मला आजही आठवतंय. म्हणूनच, ‘मी मराठीत पुढे काही करणार नाही’, असं त्यावेळी ठरवलं होतं. पण मग चित्रपटात काम करण्याची संधी मिळाली आणि माझं हे मत आपोआप बदललं. ‘पवित्र रिश्ता’ सोडण्यामागेही हेच कारणं होतं. मला चित्रपट करायचे होते आणि त्या दृष्टीने संधी मिळत होती म्हणून मी ती मालिका सोडली आणि मग संपूर्ण वेळ चित्रपटाकडे वळण्याचा निर्णय घेतला. परंतु, मी कोणत्याही संधीला नकार द्यायचा नाही’, हे मनाशी पक्क केलं आहे. त्यामुळे कदाचित आता नाही पण मालिका करणारच नाही असं होणारं नाही. शिवाय आता माझा नवरा अभिषेक जावकर यांचं प्रोडक्शन हाउस असल्यामुळे सध्या मला आवडतं असलेल्या दिग्दर्शनातील बारकावे शिकण्यासाठी अधिक वेळ देत आहे. लेखनात मदत करतेय. त्यामुळे आता त्या कामावर अधिक लक्ष देऊन येत्या काळात दिग्दर्शनाकडे वळण्याचा विचार आहे. 

• 

लवकरच हिंदी वेब सिरीज…

मालिका, चित्रपट यातून काम केल्यानंतर मी आता लवकरच एका हिंदी वेबसिरीजच्या माध्यमातून प्रेक्षकांच्या भेटीला येत आहे. या वर्षात ती वेबसिरीज प्रदर्शित होईल. शिवाय, २० मार्च २०२० ला माझा ‘अजिंक्य’ हा चित्रपट सर्वत्र प्रदर्शित होणारं आहे. एका समाजसेविकेच्या भूमिकेत मी या चित्रपटात दिसणार आहे. त्यानंतर एप्रिल किंवा मे मध्ये अजून एक सिनेमा प्रदर्शित होईल ज्याची लवकरच घोषणा होईल.  

नाटकं हे जबाबदारीच काम…

‘जय महाराष्ट्र ढाबा भठिंडा’ या चित्रपटानंतर मी, अंजन श्रीवास्तव आणि रीमा लागू यांच्या बरोबर एका हिंदी नाटकात काम केल होतं. पण नाटक ही खूप मोठी जबाबदारी आहे, असं मला वाटतं. शिवाय, मी नाटकाला तेवढा वेळ देऊ शकले नाही तर होणारं नुकसान आणि मला न मिळणार समाधान हे अजिबात पटणार नसल्यामुळे मी नाटकात काम करत नाही.  

भूमिकेसाठी चोखंदळ…

अभिनेत्री म्हणून काम करत असताना नेहमी त्याचं त्या पद्धतीच्या भूमिका करण्यापेक्षा सतत काहीतरी वेगळ करण्याच्या प्रयत्नांत आपण असावं असं मला वाटतं. त्यामुळे भूमिका स्विकारताना मी अनेकदा विचार करते. त्यामुळे मी करत असलेल्या भूमिका मला आवडल्या पाहिजेत आणि मला ती भूमिका साकारताना मज्जा आली पाहिजे हे लक्षात ठेवून मी भूमिकेची निवड करते.  

नकार मिळालेत कि…

मला एखाद्या चित्रपटाची कथा आवडली, मिटिंग झाली पण त्यातील भूमिका नंतर मला न मिळता कोणीतरी दुसऱ्याने ती साकारली असं झालंय. पण त्यामुळे मी कधी निराश झाला नाही. अभिनेत्री म्हणून तुम्हाला चांगला चित्रपट मिळणं ही एक महत्त्वाची गोष्ट आणि नशिबाचा भाग असतो, असं मला वाटतं. त्यामुळे माझ्या नशिबात नसेल म्हणून नकार मिळाले हे लक्षात ठेऊन मी कायम पुढे जाते. आणि त्याहून चांगल्या भूमिका नेहमी माझ्या वाट्याला आल्यात. 

अभिनेत्री नसते तर…

मी अभिनेत्री नसते तर नक्कीच या इंडस्ट्रीमध्येचं काम करत असते. मला दिग्दर्शन आवडतं, मला दिग्दर्शन करायचंय. त्यामुळे मी अभिनेत्री नसते तर शंभर टक्के मी दिग्दर्शक बनले असते. 

माणसं इथली खरीच…

मला इंडस्ट्रीमधील खरंतर काही खटकत नाही. याउलट मला लोकांना सांगायला आवडेल. अनेकदा लोकांना वाटतं ही इंडस्ट्री फार खोटी आहे. इथले लोक फार खोट वागतात. कोणाच कोणाशी आपापसात पटत नाही. माझ्यामते हे अगदीच चुकीचं आहे. त्यामुळे आम्हीही माणसं आहोत. आम्हीही आमचं काम करत असतो. तुमच्या प्रमाणे कामाच्या बाबतीत आमच्यातही स्पर्धा असते. पण त्यामुळे आमच्या मैत्रीत कधीचं फरक पडत नाही. इथली माणस सगळी खरी आहेत आणि ते खरचं वागतात. आणि असं नसतं, तर कदाचित मी या इंडस्ट्रीत नसते. 

ट्रोलिंग होतंच…

माझ्या वागण्या-बोलण्यावरून मला कधीच ट्रोल केलं नाही. परंतु, मध्यंतरी मी थोडी जाड झाले होते. त्यावेळी मात्र मला ट्रोल केल गेलं. माझ्यावर काही प्रमाणात टीका झाल्या. त्यात चित्रपट कारण सोडलं का? असंही विचारणारे अनेक जण होते. फिटनेस बद्दल अनेक कमेंट्स आल्या. पण काही काळ मी माझं आयुष्य माझ्या पद्धतीने जगण्याचं ठरवलं होत. त्यामुळे लोक काय म्हणतील याचं मला काही वाईट वाटलं नव्हतं. उलट मी बारीक झाल्यानंतर त्याचं प्रेक्षकांकडून चांगल्या कमेंट्सही आल्या.   

• 

मी अशीच हसते…

मी लहानपणापासून अशीच हसते. शाळेत असताना, ‘बिघडलेल्या गाडीच्या स्टार्टर’चा आवाज म्हणून मला चिडवलं जायचं. पण,ते हसणं लोकांपर्यंत तेव्हा पोहचल नव्हतं. त्यानंतर मालिका आणि चित्रपटात काम करताना कॅमेऱ्यामागे मी हसायचे त्यामुळे ते जगजाहीर नव्हतं. पण ‘चला हवा येऊ द्या’मध्ये गेल्यावर ते हसू मी लपवू शकले नाही. पण त्यावरून मला कधी कोणी वाईट बोललं नाही.

फिटनेस मंत्रा…

कामात व्यस्थ असले तरी जिम सोडणं मला आवडतं नाही. सकाळी उठल्यावर ११ १२ वाजता रोज जिमला जातेच. खाण्याकडे विशेष लक्ष देते. शिवाय, मला चालायला खूप आवडतं.

झटपट प्रश्न 

० प्रार्थनाच टोपणनाव 

-टूम्पा 

० प्रार्थनाला स्वतःमधील आवडणारी एक गोष्ट? 

-मला दुखी व्हायला आवडतं नाही.  

० प्रार्थानाला स्वतःमधील न आवडणारी एक गोष्ट?

-मी खूप आळशी आहे.

० निवेदन कि अभिनय 

-अभिनय 

० प्रार्थनाचा लाईफ फंडा 

-आयुष्यात नेहमी आनंदी रहा. 

• 

मुलाखत : अजय जयश्री उभारे (प्लॅनेट मराठी)

वयाच्या प्रत्येक वळणावर आपल्यातील प्रत्येक जण वेगवेगळी स्वप्नं बघतं असतो. यानेही तशीच स्वप्नं बघितली. सुरुवातीला त्याला बस कंडक्टर बनायचं होतं, तर काही दिवसांनी आपणं पोलीस व्हायचं हे त्याने ठरवलं. 

दिवसागणिक नवनवीन स्वप्न बघत अखेर तो अभिनेता बनला. ‘तुज विण सख्यारे…’ या मालिकेच्या निमित्तानं त्याने टीव्हीवर पदार्पण केलं. 

जेष्ठ अभिनेते नसिरुद्दीन शहा यांचा तालमीत अभिनयाचे धडे गिरवलेल्या या अभिनेत्याने आजवर अनेक इंज्राजी आणि उर्दू नाटकांमधून काम केलंय. 

वझनदार, तुझी माझी लव्हस्टोरी, काय रे रास्कला अशा अनेक चित्रपटांमधून त्याने त्याच्या अभिनयाची अनोखी छाप रसिकांच्या मनावर कोरली आहे. ‘प्लॅनेट मराठी मॅगझीन’च्या ‘स्टार ऑफ द विक’च्या माध्यमातून जाणून घेऊया अभिनेता ‘गौरव घाटणेकर’विषयी…

संपूर्ण नाव : गौरव जयंत घाटणेकर   

जन्म तारीख आणि ठिकाण : १५ मे, मुंबई   

शिक्षण : मास्टर्स इन ॲक्टिंग  

स्वप्न माझी अनेक….

मी अजिबातचं ठरवून या क्षेत्राकडे वळलो नाही. पण वेळोवेळी माझ्याकडून त्या गोष्टी होत गेल्या. लहानपणापासून सोसायटीच्या विविध कार्यक्रमांमध्ये मी सहभागी होत असे. त्यानंतर शाळा-कॉलेजच्या दिवसांतही हे सत्र कायम सुरु होत. पण पुढे जाऊन भविष्यात आपल्याला अभिनेता म्हणून काम करायचंय हे माझ्या कधीही डोक्यात नव्हतं. त्यामुळे मी अभिनेता होईन कि नाही यापेक्षा मी माझ्या इतर गुणांच्या बाबतीत अधिक सजग असायचो. माझं वक्तृत्व, खिलाडु वृत्ती आणि महत्त्वाचं म्हणजे, माझ्यात एखादी गोष्ट अधिक उत्तम पद्धतीने मांडण्याची कला लहानपणापासून अवगत होती. यातून मी घडतं गेलो. लहानपणी प्रत्येकजण विविध स्वप्न बघतो. तसचं मी ही बघायचो. शाळेतील प्रवासादरम्यान बस कंडक्टरला पाहून आपणही बस कंडक्टर व्हावं असं मला वाटायचं. थोडा मोठा झाल्यावर आपण पोलीस व्हावं असं मला वाटू लागल. माझे वडील नौदलात कार्यरत आहेत, त्यांना पाहून मी नेव्ही मध्ये जाण्याचा विचारही केला होता. त्यानंतर एअरफोर्समध्ये सामील व्हावं असाही मला वाटलं. मुळात मला अनेक गोष्टी वाटतं होत्या, त्या मला पूर्णपणे आवडतं नव्हत्या. त्यामुळे अखेर मला विविध पात्र साकारायला, लोकांच्या नकला करायला आवडतात हे माझ्या लक्षात आलं.  शिवाय, त्याचवेळी केलेल्या एका नाटकासाठी माझ प्रचंड कौतुकही झालं. दरम्यानच्या काळात नसिरुद्दीन शहा यांच्याशी भेट झाली आणि ते माझे अभिनयातील गुरु बनले. त्यानंतर अभिनयाकडे बघण्याचा माझा दृष्टीकोनही बदला आणि मी या क्षेत्रात आलो आणि इथेच रुळलो. स्ट्रगल रोजचाचं…इंडस्ट्रीमध्ये काम करायचं म्हणजे स्ट्रगल हा नेहमीचा आहे आणि तो असावा. माझ्या पालकांपैकी कोणी इंडस्ट्रीमध्ये नाही. माझा कोणत्याही प्रकारचा वशिला नव्हता. त्यामुळे माझ्यासारख्या नवख्या मुलाला इंडस्ट्रीमध्ये पदार्पण करण्यापासूनच स्ट्रगलचा सामना करावा लागतो. आजवर जे केलं ते स्वतःच्या मेहनतीमुळे केलं आहे. खरं हा इंडस्ट्रीमध्ये येण्याचा निर्णय हा माझा होता त्यामुळे संपूर्ण जिद्दीने इथे काम करायचं हे डोक्यात ठेऊनच या समुद्रात उडी मारायचं ठरवलं. त्यामुळे या प्रवासातील प्रत्येक गोष्ट मला वेगळा अनुभव आणि आनंद देत असते एवढं मात्र नक्की.

माझी पहिली भूमिका…

मी एका इंग्रजी नाटकामध्ये नसिरुद्दीन सरांसोबत काम करत होतो. त्यावेळी तो प्रयोग पाहण्यासाठी आलेल्या त्या वाहिनीकरता काम करणाऱ्या एका व्यक्तीने माझं नाटकातील काम पाहून माझ्या पहिल्या मालिकेसाठी विचारलं होतं. ‘तुज वीण सख्यारे…’ ही माझी पहिली मालिका आणि त्याच्यातील माझ्या पहिल्या भूमिकेचं प्रचंड कौतुकं झाल होतं. त्यामुळे पहिल्या प्रेमा इतकीच माझी पहिली भूमिका माझ्यासाठी अत्यंत जवळची आहे. याचं मालिकेने मला मोठा चाहतावर्ग ही मिळवून दिला. ड्रीम रोल…एक अभिनेता म्हणजे प्रचंड ‘हावरट’ वृतीचा असतो आणि असावा, असं मला वाटतं. त्यामुळे असे बरेच रोल आहेत जे मला करायची प्रचंड इच्छा आहे. त्यातही मला इंग्रजी सिनेमांचं प्रचंड आकर्षण असल्याने मला ‘मायकल कोरीओन’ची भूमिका साकारायला नक्की आवडेल. मी अनेक फिल्म्स बघतो आणि त्यातील अनेक कलाकार मला आवडतात. त्यामुळे तसे अनेक रोल आहेत जे मला साकारण्याची प्रचंड इच्छा आहे. 

नव्या भूमिका लवकरच…

अनेक नवनवीन कामांसाठी माझं बोलणं सुरु आहे. त्यामुळे तूर्तास सगळ्या गोष्टी नाही सांगता येणारं मात्र, लवकरच दोन नव्या वेबसिरीजच्या माध्यमातून तुम्हा सगळ्यांच्या भेटीला येतं आहे. शिवाय, ‘एक प्रेम कहानी’ या उर्दू नाटकातही मी काम करतोय. लवकरचं हे नाटकही तुम्हाला बघता येईल. मराठी नाटकं करायचं, पण….मी गेली अनेक वर्ष उर्दू आणि इंग्रजी नाटकांमधून काम करतोय. पण, मला मराठी नाटकांमध्येही काम करण्याची प्रचंड इच्छा आहे. मला अजून कोणीही मराठी नाटकात काम करण्यासाठी विचारलं नाही. पण एखादी उत्तम भूमिका असलेलं नाटकं मला मिळालं, तर मराठीमध्ये नाटकं करण्यास मी तयार आहे. कारण, माझ्या मते नाटकामुळे आपल्याला अनेक गोष्टी शिकतात येतात. नाटकं आपल्याला समृद्ध करत जातो. त्यामुळे नाटकं करताना मला मिळणाऱ्या पैशांपेक्षा, तिथून मला मिळणारे अनुभव आणि नवी शिकवण माझ्यासाठी मोलाची आहे. त्यामुळे माझ्या अभ्यासाठी नक्की मी मराठी नाटकं करेन. मी उत्तम खेळाडू…अभिनयाव्यतिरिक्त मला खेळायला खूप आवडतं. मी स्कॉश प्लेअर आहे. मला घोडेस्वारी करायला प्रचंड आवडतं. शिवाय, मी क्रिकेटचा मोठा चाहता आहे. मला क्रिकेट खेळायला आणि बघायला आवडतं. शिवाय, मला फिटनेसमध्ये मदत करणारे सगळेच खेळ मला आवडतात.

• 

हे खटकतंय…

मराठी इंडस्ट्रीमध्ये थोडा पैसा येणं गरजेचं आहे, असं माझं मतं आहे. शिवाय, मला अजूनही वाटतं कि, आपल्याकडे टॅलेंटला वाव मिळत नाही. अनेकदा कलाकारांमधील वेगळेपणापेक्षा त्याच्या आधीच्याच कामावर त्याला नवीन काम मिळत. हे चुकीचं नाही. पण इतरानाही समान संधी मिळणं तेवढच गरजेचं आहे. सोबतच, प्रत्येकवेळी कलाकारांसोबत होणारं ट्रोलिंग मला अजिबात आवडतं नाही. पण मी त्याकडे दुर्लक्ष करणं अधिक पसंत करतो.   फिटनेस फंडा…खेळ हा माझ्या फिटनेसचा मंत्र म्हणता येईल. त्यामुळे फुटबॉल, स्कोश, अगदी घाम काढणारे खेळ मला प्रचंड आवडतात. जिम म्हणजे बोगसपणाचं लक्षण असं मला वाटतं. त्यामुळे खेळताना होणाऱ्या दुखापती जास्त असतील तरी फिटनेसच्या दृष्टीने अनेक फायदे खेळांमुळे होतात. आणि म्हणून माझा खेळांवर अधिक भर असतो.   

रॅपिड फायर….

० गौरवची आवडती अभिनेत्री – Kate Winslet (केट विन्स्लेट)
० गौरवाचा आवडता अभिनेता – Dustin Hoffman (डस्टीन हॉफमन)
० गौरव अभिनेता नसता तर – भिकारी (कारण मला अभिनया व्यतिरिक्त दुसरं काही जमत नाही आणि मी दुसऱ्या कशात रमत नाही)
० गौरवला स्वतःमधील आवडणारी एक गोष्ट – कधीही हार मानत नाही.
० गौरवला स्वतःमधील न आवडणारी एक गोष्ट – मी फार जास्त गंभीर (Over Critical) आहे
० गौरवचा लाईफफंडा – जगा आणि जगु द्या, खूप पैसा कमवा… 

• 

मुलाखत : अजय जयश्री उभारे (प्लॅनेट मराठी)

www.planetmarathi.org

www.planetmarathimagazine.com

‘महाराष्ट्र टाइम्स श्रावण क्वीन’ या स्पर्धेपासून सुरु झालेला एका सर्वसामान्य मुलीचा प्रवास आज हिंदी आणि मराठी चित्रपट श्रुष्टीतील यशस्वी अभिनेत्रीपर्यंत येऊन पोहचलाय. 

आपल्या मुलीमधील प्राणीप्रेम लक्षात घेता, तिने प्राण्यांची डॉक्टर म्हणून काम करावं अशी तिच्या वडिलांची इच्छा होती. वडील निर्माते असले, तरी स्वतःमधील हिमतीच्या आणि मेहनतीच्या जोरावर आज तिने यशाचा उच्चांक गाठला आहे.

 ‘क्षणभर विश्रांती’ म्हणत सुरु झालेली तिची अभिनयातील कारकीर्द अगदी सुस्साट सुरु आहे. अभिनयाएवढंच प्राणी आणि  निसर्ग यांच्यावर जीवापाड प्रेम करणारी ही गुणी अभिनेत्री म्हणजे पुजा सावंत. ‘प्लॅनेट मराठी मॅगझीन’ ‘स्टार ऑफ द विक’ च्या माध्यमातून जाणून घेऊया या सुंदर अभिनेत्रीबद्दल…. 

• 

संपूर्ण नाव : पुजा विलास सावंत

जन्म तारीख आणि ठिकाण : २५ जानेवारी १९९०, मुंबई   

शिक्षण : बी ए 

बालपण माझं निसर्गसोबतीत….

सर्वसामान्य कुटुंबात वाढलेल्या मला सुरुवातीपासूनच निसर्ग आणि प्राण्यांविषयी प्रचंड प्रेम वाटायचं. त्यामुळे माझ बालपण खूप मजेत, आणि निसर्गाच्या सानिध्यात गेलं. आजोबांचं छान फार्महाउस होत. तिथेच माझ बालपण गेलं. त्याचंमुळे आणि तेव्हापासूनच मला निसर्ग आणि प्राण्यांविषयी प्रचंड प्रेम निर्माण झालं. निसर्ग आणि प्राण्यांविषयीची ओढ मला तेव्हा पासून जाणवत होती. माझे आजोबा (आईचे बाबा) बाळ बागवे लालबागच्या नवहिंद बाल मित्र मंडळात कार्यरत होते. कामगार रंगभूमीचे अमिताभ बच्चन अशी त्यांची ओळख होती. त्यांनी अनेक नाटकांमध्ये काम केलं होतं. त्यांच्या या आवडीमुळेच कदाचित अभिनय माझ्यात येत गेला. मी कधीही अभिनय शिकले नव्हते. घरातील नाटकाच्या तालमी आणि आजोबांचा मंचावरील वावर पाहत मी मोठी होत गेले आणि तिथूनच खरी अभिनयाची ओढ लागली. 

ओळख वापरली नाही…

माझे वडील विलास सावंत एक निर्माता म्हणून गेली काही अनेक वर्षे कार्यरत आहेत. पण त्यांच्या ओळखीमुळे मला अभिनय क्षेत्रात काम मिळालं असं कधीच झाल नाही. उलट मी त्यांची मुलगी आहे म्हणून मला काम मिळावं हे मलाही न पटणार होत आणि म्हणूनच मी माझी ती ओळख कधीचं वापरली नाही. मला मुळात प्राण्यांची डॉक्टर बनण्याची इच्छा होती. त्यामुळे मीही शिक्षण पूर्ण करून माझी ती इच्छा पूर्ण करावी असं त्यांचं मत होतं. अभिनय हे केवळ आवडं म्हणून कर असं त्याचं स्पष्ट मत होत. पण योगायोगाने मी अभिनेत्री झाले. ‘श्रावण क्वीन’पासून सुरु झालेला माझा प्रवास आज अभिनेत्री पर्यत येऊन यशस्वीपणे सुरु असल्याचा आनंद आहे.

कौतुकं झालं….

‘क्षणभर विश्रांती’ हा माझा पहिला चित्रपट. या चित्रपटात काम करताना खूप मजा आली. चित्रपटाचं शुटींग सुरु झाल्यावर पाहिल्याचं क्लोज शॉटवेळी माझं प्रचंड कौतुकं झालं होत. सचित पाटील, सिद्धार्थ जाधव,कादंबरी कदम आणि सिनेमॅटोग्राफर संजय जाधव यांनी माझं केलेलं कौतुकं आजही चांगलच लक्षात आहे. प्रेक्षकांनीही हा चित्रपट उचलून धरला.

• 

मराठी वरचढ…

मराठी आणि हिंदी चित्रपट श्रुष्टीत काम करताना मला फारसा फरक जाणवत नाही. चित्रपटासाठी लागणार ‘बजेट’ वगळता अनेक गोष्टींमध्ये मराठी चित्रपट श्रुष्टी कायम अग्रस्थानी आहे. सगळीकडे सिनेमा हे माध्यम मात्र सारखचं आहे. काम करण्याची पद्धत सोडली तर मराठी चित्रपट नेहमीच मला वरचढ वाटतो. माझ्या मते तर बॉलीवूडपेक्षा उत्तम सिनेमे हे मराठीत बनतात आणि त्याचमुळे मला मराठीत काम करायला सर्वाधिक आवडतं.

कास्टिंग काऊच नाहीच…

मराठीत आणि हिंदीतही काम करताना मला कास्टिंग काऊचंचा अनुभव कधीच आला नाही. माझ्या सुदैवाने मला प्रत्येकवेळी चांगली माणस मिळाली, चांगल्या माणसांबरोबर सतत काम करत राहिले. त्यामुळे या गोष्टीपासून मी नेहमी लांब राहिले आहे. त्यामुळे असा काही प्रकार माझ्यासोबत घडला तर मी काय रीॲक्ट करेन हे आतातरी सांगणं शक्य नाहीये. 

नकार मलाही मिळालेत…

हल्लीच एका प्रोजेक्टच्या निमित्तानं मला नकार मिळाला आहे. अगदी सगळ्या गोष्टी व्यवस्थित जमून येतात आणि मग नंतर मला तो प्रोजेक्ट करता येणारं नाही असं सांगण्यात येतं. पण ठीक आहे, कारणं जे काम मला मिळणार आहे, ते मिळण्यापासून मला कोणीही अडवू शकत नाही. यात मला वाईट वाटलं नाही. हा पण मला मिळालेलं प्रत्येक काम मी उत्तम पद्धतीने पूर्ण करण्याच्या नेहमी प्रयत्नांत असते. शिवाय, रंगावरून आजही इंडस्ट्रीमध्ये अनेकदा नकार दिले जातात ही खरंतर लाजिरवाणी गोष्ट आहे. मला रंगावरून अद्याप कोणी बोललं नाही. मुळात मी कोणाला ते बोलण्याची संधी दिली नाही. मुळात माझ्याबद्दल मला कोणी रंग किंवा कोणत्याही गोष्टींवर कोणी टीका करणं, मला पटत नाही. त्यामुळे माझ्या या परखड स्वभावामुळे अजून कोणाची तशी हिम्मतही झाली नाही.  

नवीन चित्रपटांची नांदी…

२८ फेब्रुवारीला मी आणि गश्मीर महाजनीची मुख्य भूमिका असणारा ‘बोनस’ चित्रपट प्रेक्षकांच्या भेटीला येतं आहे. मार्च मध्ये ‘विजेता’ हा चित्रपट प्रदर्शित होईल. सोबतच, ‘दगडी चाळ २’चंही चित्रिकरण सध्या सुरु आहे. त्यामुळे तो चित्रपटही याच वर्षात प्रदर्शित होईल.   

नेहमी वेगळं काम हवं…

कधीही काम निवडतात मी कोणत्याही चौकटीत न राहता भूमिकेचा विचार करते. चित्रपटाची कथा ऐकतानाचं मला ती भूमिका आवडली तर मी ती फिल्म नक्की करते. मग त्यावेळी चित्रपटाचा दिग्दर्शक कोण असेल? निर्माता कोण असेल? अशा कोणत्याही गोष्टींचा अजिबात विचार करत नाही. मी स्मिता पाटील यांची प्रचंड मोठी चाहती आहे. त्यामुळे त्यांच्यावर एखादा चित्रपट बनला आणि त्यात मला त्यांची भूमिका साकारला मिळावी असं माझ स्वप्नं आहे. आणि तो माझा ‘ड्रीम रोल’ आहे.

• 

नाटकाची भीती वाटते, पण…

लवकरच एका वेबसिरीजच्या माध्यमातून मी प्रेक्षकांच्या भेटीला येणारं आहे. तूर्तास त्याबद्दल अधिक काही सांगता येत नाही. पण लवकरच ते सरप्राईज लोकांना कळेल. नाटकात काम करायला मात्र मला भीती वाटते. मुळात तुम्ही रंगमंचावर असता, त्यामुळे तुमच्यावर खूप मोठी जबाबदारी असते. हावभाव, शब्द या सगळ्यांचं भान राखून नाटकं करावं लागत. त्यामुळे एवढ्यात मी नाटकं करेन असं मला वाटत नाही.    

प्राण्यांबरोबरचं रमते…

खरं सांगायचं तर, मी फक्त प्राण्यांबरोबर सर्वाधिक रमते. शुटींग नसेल किंवा कधी कामातून ओसंत मिळाला कि मी घरी थांबून माझ्या सगळ्या लाडक्या जिवलग प्राण्यांबरोबर वेळ घालवणं पसंत करते. माझ्या घरी कुत्रे, मांजरी, विविध पक्षी आहेत. विशेष म्हणजे यातील एकही प्राणी मी आवडं म्हणून विकत पाळायला घेतलेला नाहीये. प्राण्यांसाठी मी नेहमी काहीन काही करते. निसर्ग-प्राणी आणि माझं एक वेगळं नातं आहे. येत्या काळात त्यांच्यासाठी एक वेगळ स्वप्नं मी पाहतेय. 

ट्रोल झाले…

कलाकार म्हटलं कि ट्रोलिंग होतंच, चांगल्या-वाईट कमेंट्स आल्याचं. पण माझ्याबाबतीत असे प्रकार फार क्वचित घडलेत. अलिकडेच माझ्या एका फोटोशूटवर अनेकांनी कमेंट्स केल्या. पण त्या कमेंट्सपैकी चांगल्या कमेंट्समुळे ट्रोल किंवा वाईट कमेंट्सची संख्या असल्याचं माझ्या लक्षात आलं. पण कधी ट्रोलिंग होऊच नये असं वाटतं. पण अनेकदा ‘मराठी मुलींनी असं वागणं चुकीचं आहे’. असं म्हणाऱ्या कमेंट्स वाचून संताप येतो. फक्त मराठी मुलींनी संस्कृती जपायची का? संस्कृतीचं जतन झालचं पाहिजे. पण सगळ्या अपेक्षा फक्त मुलींकडून का? आणि मुळात मराठी मुली म्हणून त्यांच्यावर तुम्ही बंधन घालता. मुळात मला माझ्या संस्कृतीचा फार अभिमान आहे. त्यामुळे मला संस्कृतीचं भान बाळगायला सांगणं चुकीचंच.

• 

• 

सुपर फॅशन फंडा… 

तुम्ही जे वस्त्र परिधान करता, ते तुम्हाला स्वतःला आवडण गरजेचं असतं असं मला वाटतं. तुम्ही जे काही घालाल त्यात तुम्हाला अवघडल पण येऊ नये या मताची मी आहे. त्यामुळे मला जे आवडेल, आणि माझ्या मते मला जे चांगलं दिसेल अशाचं गोष्टी लक्षात घेऊन मी माझी फॅशन ठरवत असते. त्यात मग तुम्हाला लोकं वाईट म्हणाले तरी, तुम्ही स्वतःला आवडणं फार गरजेचं आहे. आणि हीच माझ्यासाठी फॅशनची व्याख्या आहे. 

फिटनेस मंत्रा…

मला खाण्याची खूप आवड आहे. भात खाल्याशिवाय मी जगू शकत नाही. मला प्रचंड गोड खायला आवडतं. मग अभिनेत्री म्हणून फीत राहण्यासाठी मी खाणं कधीचं थांबवलं नाही. मात्र मी नियमित व्यायाम करते. जीमिंगवर माझा कटाक्ष असतो. पहाटे ५ किंवा ५.३० ला माझ्या दिवसाची सुरुवात होते. मनसोक्त व्यायाम केल्यानंतर मग पुढे माझ्या कामाला सुरुवात होते.  

रॅपिड फायर

० पुजाच टोपणनाव 

-बोजू

० पुजा अभिनेत्री नसती तर…

-प्राण्यांची डॉक्टर 

० स्वतःमधील खूप आवडणारी गोष्ट 

-प्राणी प्रेम

० स्वतःमधील न आवडणारी गोष्ट

-मला खोट सहन होत नाही आणि पटकन रडू येतं.

० पुजाचा लाईफ फंडा 

-सतत हसत रहा

० पुजाचा क्रश 

-ह्रितिक रोशन

० स्वतः काम केलेला आवडता चित्रपट

-नीलकंठ मास्त्तर, लपाछपी   

मुलाखत : अजय जयश्री उभारे (प्लॅनेट मराठी)

• 

२०१९ सालाच्या उत्तरार्धाच्या दिशेने सगळ्यांचा प्रवास सुरु झाला आहे. गेल्या वर्षभरात अनेक चांगल्या-वाईट अनुभवांच्या आठवणींची शिदोरी घेऊन येत्या वर्षाला सामोरं जाण्यासाठी सगळेच सज्ज झाले आहेत. मराठी आणि हिंदी चित्रपटांतून झळकलेल्या काही मराठी कलाकारांनी सगळ्यांचं लक्ष वेधून घेतलं. अगदी काही मिनिटांसाठी चित्रपटात झळकलेले हे कलाकार आणि त्यांच्या भूमिका भाव खाऊन गेल्या. या सरत्या वर्षाला निरोप देताना मागील वर्षभरातील चित्रपटांतून झळकत ‘स्टार’ बनलेल्या मंडळींसोबत ‘टीम प्लॅनेट मराठी’ने खास गप्पा मारल्या आहेत.

मोलकरीण गाजली

२१ जूनला प्रदर्शित झालेल्या ‘कबीर सिंग’ या चित्रपटाने बॉक्स ऑफिसवर चांगलीच कमाई केली. हा चित्रपट प्रदर्शित झाला आणि त्यातील एक व्हिडीओ क्लिप सर्वत्र प्रचंड प्रमाणात व्हायरल झाली. चित्रपटाचा मूळनायक असलेला कबीर सिंग म्हणजेच अभिनेता शाहिद कपूर त्याच्या मोलकरणीच्या मागे पळत असलेली ती क्लिप प्रेक्षकांनी उचलून धरली. हळूहळू चित्रपटातील त्या दृश्याला साजेसे अनेक मिम्सही व्हायरल झाले. शाहिद ज्या मोलकरणीच्या मागे पळत असतो ती मोलकरीण साकारलेली अभिनेत्री म्हणजे वनिता खरात. अवघ्या काही मिनिटांच्या या सीनमुळे प्रेक्षकांबरोबरीने संपूर्ण मराठी आणि हिंदी इंडस्ट्रीचंही लक्ष वनिताने वेधून घेतलं आणि ती या काही मिनिटांत स्टार झाली. कीर्ती कॉलेजमध्ये शिकत असताना, ‘नहीतो गोली मार दुंगा….’ या एकांकीकेमधून तिच्या अभिनयातील वाटचालीला सुरुवात झाली. पुढे विविध मालिकांमधून वेगवेगळ्या भूमिका तिने साकारल्या. त्या सोबतच, ‘कॉमेडीची बुलेट ट्रेन’, ‘महाराष्ट्राची हास्य जत्रा’ अशा कार्यक्रमांमधूनही तिने काम केलं. ‘कबीर सिंग’ मधील मोलकरणीच्या भूमिकेसाठी सिलेक्शन झालं आणि मग काम करताना आलेल्या अनुभवांविषयी  सांगताना वनिता म्हणते, ‘शुटींग सुरु झाल्यावर सुरुवातीला थोडं दडपण आलं होतं, आणि माझा पहिला सीन एवढा भारी झाला कि सेटवरील सगळ्यांनी माझ्यासाठी टाळ्या वाजवल्या. शिवाय, स्वतः शाहिद कपूरने माझ्या कामाचं कौतुक केलं. चार दिवसांच्या शुटींगनंतर माझं ते काम एवढ गाजेल अशी कल्पना ही केली नव्हती. पण चित्रपटाच्या प्रोमोमध्येही मी झळकले आणि नेटकर्यांनी विविध मिस आणि ट्रोल करून मला प्रसिद्धीच्या शिखरावर ठेवलं. पुढे ती सांगते, प्रत्येक कलाकाराला पुढे जाण्यासाठी एका संधीची गरज असते. मला या चित्रपटामुळे ही संधी मिळाली. असं वनिता आवर्जून सांगते. या चित्रपटानंतर वनिताला बॉलीवूड मधून अनेक ऑफर्सही आल्या. पण काही कारणांमुळे ती काम करणं शक्य झाल नाही. असं वनिता सांगते.    

• 

नव्या हिंदी भूमिकेत प्रेक्षक भेटीला

नितेश तिवारी दिग्दर्शित ‘छिछोरे’ हा चित्रपट ६ सप्टेंबरला प्रदर्शित झाला. बॉक्सऑफिसवरही या चित्रपटाने भरघोस कमाई केली. या चित्रपटात मराठमोळा अभिनेता प्रसाद जवादे यानेही काम केल आहे. ट्रेनमधील अवघ्या काही मिनिटांच्या एका दृश्याने सगळ्यांचं लक्ष वेधून घेतलं. या दृष्यात  प्रसादने साकारलेली भूमिका भलतीच भाव खाऊन गेली. या चित्रपटासाठी प्रसाद सोबत अनेक कलाकारांनी या भूमिकेसाठी ऑडीशन दिल्या होत्या पण त्या सगळ्यांमधून अखेर प्रसादची निवड करण्यात आली. ज्या सीनमध्ये प्रसादने काम केल आहे, तो सीन चित्रपट प्रदर्शित झाल्यानंतर अनेक दिवस सोशल मिडीयावर व्हायरल झाला होता. या भूमिकेबद्दल विचारले असता प्रसाद सांगतो, ‘आपल्याला नितेश तिवारी सारख्या दिग्दर्शकासोबत काम करण्याची संधी मिळते याचा मला आनंद होता. चित्रपटातील माझ्या सीनचं तीन-चार तासांत पॅकअप झाल होत. त्यावेळी या भूमिकेचं एवढ कौतुक होईल असा विचारही मी केला नव्हता. पण तो सीन प्रोमोमध्येही दाखवण्यात आला होता. त्यानंतर हा चित्रपट प्रदर्शित होण्याअगोदरच विविध कामांसाठी विचारण्यात आलं होत. कदाचित या छोट्या भूमिकेमुळे माझ्यासाठी इतर संधी आल्या असतील’, असे प्रसाद आवर्जून सांगतो. लवकरच एका हिंदी चित्रपटाच्या माध्यमातून प्रसाद एका वेगळ्या भूमिकेतून प्रेक्षकांच्या भेटीला येणार आहे.         

• 

• 

सचिन’ने साकारला ‘द सचिन’

‘दि झोय फॅक्टर’ हा चित्रपट ६ सप्टेंबरला सर्वत्र प्रदर्शित झाला. या चित्रपटामधील एका सीन मध्ये सचिन तेंडूलकरसारखा लुक असणारा एक मराठमोळा अभिनेता झळकला तो म्हणजे अभिनेता सचिन देशपांडे. मराठी मालिका आणि चित्रपटांत काम करताना म्हणावं तसं यश मिळतं नव्हतं. एके दिवशी ‘सिटी ऑफ ड्रीम्स’ यावेबसिरीजच्या ऑडिशनसाठी सचिनला फोन आला. त्याचं  कास्टिंगही झालं. पण काही कारणास्तव एक दिवसाच्या शूटनंतर त्याची भूमिका वगळण्याचा निर्णय घेण्यात आला आणि सचिनचं ते काम थांबलं. मग काही दिवसांनी त्याला त्यांच्याकडून ‘झोयाफॅक्टर’ या हिंदी चित्रपटातील रोलच्या ऑडिशनसाठी विचारण्यात आलं. ऑडिशन झालं, पण सचिनला कोणती भूमिकासाकारायची आहे याचा काहीचं अंदाज नव्हता. ‘इंडियन क्रिकेट टीम मधील एका सिनिअर प्लेअरचा रोल तू करणारं’, एवढचं त्याला सांगण्यात आलं होतं. लुक टेस्टला गेल्यावर सचिनचे केस कर्ल्स (कुरळे) करावे लागणार असल्याचं त्याला सांगण्यात आलं. त्यानंतर हा लुक सचिन तेंडूलकर यांच्याशी साम्य साधणारा असावा असं त्याच्या लक्षात आलं आणि क्रिकेट बेस्ड या चित्रपटात सचिनला ‘द सचिन तेंडूलकर’ साकारण्याची संधी मिळाली. मग तयारी करता त्यांच्या विविध व्हिडीओ पाहण्यास सुरुवात केली. तो क्रिकेट टेक्निक्स शिकला. ते ग्राउंडवर येताना कसे येतात? त्यांचा ग्राउंडवरील वावर कसा असतो? या आणि अशा अनेक बारकाव्यांचा त्याने अभ्यास केला. तिकडे काम करण्याचा सचिनचा अनुभव अर्थात भारी होता. फायनल मॅचच्या सिक्वेन्सचंशुटींग सुरु होत. त्या शुटींगसाठी आलेल्या अनेक कॅमेरामॅननी सचिन(तेंडूलकर) यांच्या अनेक मॅचचं त्यांच्या कॅमेऱ्यातून टिपल्या होत्या. शुटींग संपल्यानंतर त्यांच्यातील दोन कॅमेरामॅननी सचिन जवळ जाऊन कामाचं भरभरून कौतुक केलंचं. शिवाय, तो बऱ्याच अंशी सचिन सरांसारखा दिसतो आणि शूटला मी तसाचं भासलो असं त्यांनी सांगितलं. सोबतच, जेव्हा कधी तेसचिन सरांना भेटतील तेव्हा ‘सचिन’ने खूप चांगला ‘सचिन’ साकारला असं त्यांना आवर्जून सांगणार असल्याचंही बोलून दाखवलं. त्यामुळे हे चांगलं काम माझ्या नशिबी आलं यात धन्यता आहे, असं सचिन सांगतो.

चिंधी लई भारी    

संजय जाधव दिग्दर्शित ‘खारी बिस्कीट’ हा चित्रपट मागील महिन्यात प्रदर्शित झाला. बहिण-भावाच्या भावनिक नातेसंबंधावर आधारित या चित्रपटातील सर्व कलाकार मंडळींबरोबरीने एक पात्र खूप गाजलं आणि सगळ्यांच्याच लक्षात राहिलं, ते म्हणजे ‘चिंधी’. ‘चिंधी’ ही व्यक्तिरेखा साकारली आहे अभिनेता मंदार मांडवकर याने. एम. डी कॉलेजच्या ‘नाट्यांगण’पासून सुरु झालेला मंदारचा प्रवास ‘१०० डेज’, हास्यजत्रा, ‘रात्रीस खेळ चाले’, लक्ष्य अशा विविध मालिकांमधून लहान मोठ्या भूमिका साकारत सुरु होता. बत्ताशी, रडारड झाली पाहिजे, नदीकाठचा प्रकार, मद्रास कॉफ्फी अशा एकांकिकापासून सुरु झालेल्या मंदारचा आज चित्रपटपर्यंत येऊन पोहचला आहे. अखेर ‘खारी बिस्कीट’च्या निमित्ताने मराठी चित्रपटश्रुष्टीत पदार्पण करत त्याने अलोट प्रसिद्धीही कमावली. या चित्रपटाच्या ऑडीशन उत्तमरित्या पार पडली आणि अखेर मंदारच्या नावावर शिक्का मोर्तब करण्यात आला. चित्रपटाच्या प्रोसेस दरम्यान अनेक गोष्टी शिकता आल्या. चित्रपट क्षेत्रात नवखा असल्यामुळे अनेक गोष्टी मंदारसाठी नव्या होत्या. त्यामुळे शुटींगनंतर मंदारने केस कापले होते त्यावरूनही अनेक किस्से झाले शिवाय दिग्दर्शकांकडून अनेक नव्या गोष्टी शिकता आल्याच तो आवर्जून सांगतो. चित्रपटातून मिळालेल्या प्रसिधीबद्दल मंदार सांगतो, ‘खारी बिस्कीट, च्या निम्मिताने स्वप्न सत्यात उतरलं आहे. संजय जाधव यांच्य्सोबत काम करायला मिळणं ही माझ्यासाठी खूप मोठी आणि महत्त्वाची बाब आहे. त्यामुळे मिळालेल्या प्रसिद्धीमुळे मी एका रात्रीत सास्तर झालो असेल कि नसेल मला सांगता येणार येणार नाही. परंतु एका रात्रीत अनेक स्टार माणसांच्या ओळखी झाल्या हे नक्की समाधन देणार आहे’. लवकरच एका मालिकेच्या माध्यमातून मंदार सगळ्यांच्या भेटीला येतं आहे.   

• 

-अजय उभारे (प्लॅनेट मराठी)

मेकॅनिकॅल इंजिनिअर म्हणून शिक्षण पूर्ण करून, त्यांनी स्वतःचा व्यवसाय थाटला. क्रीडा क्षेत्रात करिअर करण्याचं त्याचं स्वप्न होतं. पण काही कारणामुळे ते शक्य झाल नाही. पुढे जाऊन या आपण करत असलेल्या गोष्टींपेक्षा वेगळ्या असणाऱ्या मॉडेलिंग कडे तो वळाला. अनेक जाहिरातींमधून नावारूपास येऊन पुढे जाऊन मराठी, हिंदी, तमिळ, तेलगु, गुजराती, बंगाली बरोबरच हॉलीवूडपटामध्येही त्याने महत्त्वपूर्ण काम केलं फोटोग्राफी आणि भटकंतीची  आवड जपत त्यांनी अनेक पुस्तकाचं लेखन केलं. चित्रपटातील विविध भूमिकांबरोबरीने त्यांच्या विविध पुस्तकांनाही अनेक पुरस्कार मिळाले आहे. ‘प्लॅनेट मराठी मॅगझीन’च्या ‘स्टार ऑफ द विक’च्या माध्यमातून जाणून घेऊया एवर्ग्रीन आणि अष्ठपैलू व्यक्तिमत्व असणाऱ्या मॉडेल, अभिनेता आणि लेखक मिलिंद गुणाजी बद्दल…

संपूर्ण नाव : मिलिंद गुणाजी

जन्म तारीख आणि ठिकाण : २३ जुलै १९६१, मुंबई

शिक्षण : मेकॅनिकॅल इंजिनिअरिंग, पॉलिमर टेक्नोलॉजी

अभिनय केवळ योगायोग

माझं बालपण अगदी मजेत गेलं. लहान असताना किंवा अगदी कॉलेजमधील जीवनात माझा खेळण्याकडे अधिक कल असायचा. त्यामुळे चित्रपट आणि स्टार याबद्दल मला कुतूहल किंवा आकर्षण कधीच नव्हतं. त्यामुळे आवडं नाही म्हटल्यावर मी फारसे चित्रपट बघत नसे. पण, मला नाटकं बघायला प्रचंड आवडायचं. विशेष म्हणजे मराठी नाटकांविषयी विशेष आकर्षण असायचं. माझ्या आई-बाबांना नाटकं पाहण्याची आवड असल्यामुळे ते मला अनेकदा नाटकं बघयला घेऊन जात. कदाचित याचमुळे ही आवड वाढत गेली असावी…. हॉलीवूडच्या चित्रपटांच त्यावेळी भलतच अप्रूप असायचं. पण खेळामधील माझी आवडं लक्षात घेता, ‘आपण क्रीडा क्षेत्राचीच करिअर म्हणून निवड करायची असं’ त्यावेळी ठरवलं होतं. त्या दृष्टीने मी प्रयत्नही करतं होतो. त्यात क्रिकेट आणि बॅटमींटन हे माझे आवडीचे खेळ. यात मी उच्च स्थरांपर्यंत खेळलो आहे. अखेर हे सगळ सुरु असताना मी माझ इंजिनिअरिंगपर्यंतच शिक्षण पूर्ण करून गोव्यात स्वतःचा कारखाना सुरु केला. कालांतराने हा व्यवसाय बंद करून एका नवीन व्यवसायाची सुरुवात केली. यात मी मार्केटिंगवर काम करत असल्याने मुंबईतून काम सांभाळनं सहज शक्य व्हायचं. त्यामुळे, ‘काम झाल्यानंतर फावल्या वेळेत करायचं काय?’ असा प्रश्न पडला होता. बरं, क्रीडा क्षेत्रात करिअर करायचा विचारही माझ्या डोक्यात कायम होताचं. पण कंपनीच्या एका कामादरम्यान माझ्या उजव्या खांद्याला इजा झाली आणि त्यामुळे स्पोर्ट्सपर्सन म्हणून करिअर करण्याचा माझा विचार मागे पडला. मग माझ्या काही मित्रांनी, ‘तुझी पर्सनालीटी उत्तम आहे, तर तू मॉडेलिंग कर…’ असं सुचवलं. म्हणून मी त्या काळचे आघाडीचे फोटोग्राफर असणार्‍या गौतम राजाध्यक्ष यांची भेट घेतली. मुळात इंजिनिअर म्हणून शिक्षण घेऊन नंतर व्यवसायात रमलेल्या मला या क्षेत्राची फारशी माहिती नव्हती. आमच्या भेटीच्या अगदी दुसर्‍याच दिवशी गौतम सरांनी मला माझे फोटो काढण्यासाठी बोलावलं. त्यानंतर त्याकाळच्या नामांकित एजन्सीजमध्ये माझे फोटो देऊन आलो. काही तासांत  शंतनू शेगडे कडून मला फोन आला. अनेक नामांकित ब्रॅन्डसाठी काम करणाऱ्या एजन्सीमधून फोन आल्यानं मला आनंद झाला होता. मला स्क्रीनटेस्ट साठी बोलावण्यात आला. पण स्क्रीनटेस्ट म्हणजे काय हे मला अजिबात माहिती नव्हतं. अखेर माझ्या पहिल्या शुटिंगसाठी झाल्यानंतर दिल्लीला रवाना झालो. त्यानंतर हळूहळू चित्रपटाच्या ऑफर्स यायला  सुरुवात झाली. सुरुवातीला या ऑफर्स मी नाकारत होतो. या दरम्यान अनेक मोठ्या जाहिरातींसाठी मी काम केलं. आणि इथून माझा इंडस्ट्रीमधील प्रवास सुरु झाला. मग विविध मालिका आणि चित्रपटामधून मी काम करत राहिलो.

रातोरात झालो स्टार…

‘कुरुक्षेत्र’ नावाच्या मालिकेमध्ये मी काम केलं. माझं ते काम बघून मुकेश भट्ट यांनी मला फोन करून भेटायला बोलवलं आणि ‘फरेब’ चित्रपटामधील मध्यवर्ती भूमिकेसाठी मला विचारण्यात आल. ‘फरेब’ मधील माझ्या खलभूमिकेचं खूप कौतुक झालं. त्या वर्षाच्या सगळ्याच मानाच्या आणि नामांकित पुरस्कारांच्या नामांकनाच्या यादीत माझं नाव होतं. या चित्रपटामुळे मी रातोरात स्टार झालो आणि इथून माझी खरी सुरुवात झाली असं मला वाटत. त्यानंतर ‘विरासत’ चित्रपटातील माझी खलभूमिका गाजली, त्या भूमिकेसाठीही सलग दोन वर्ष अनेक पुरस्कार मला मिळाले. मग नायक आणि खलनायक साकारत करिअरला सुरुवात झाली. आतापर्यंत तब्बल दोनशेहून अधिक चित्रपटांमधून मी काम केल आहे. शिवाय, अजूनही मॉडलिंग करतो.

• 

भटकंती माझी आवडं…

कॉलेजमध्ये असल्यापासून मला विविध गड-किल्ले, डोंगर-दऱ्यामधून फिरायला मला प्रचंड आवडतं होतं. विविध ठिकाणची माहिती असणारी अनेक दिग्गजांची पुस्तक मी वाचायचो. मला फोटोग्राफीची आवडं असल्यामुळे, मी माझी जीप काढून अनेकदा वेगवेगळ्या ठिकाणी फिरायला जात असे. मग फिरायला गेल्यावर जवळपासच्या एखाद्या गावकऱ्याला भेटून त्याच्या कडून त्या ठिकाणची सगळी माहिती, इतिहास जाणून घ्यायचो आणि त्याची नोंद करून ठेवायचो. असं करता-करता माझ्याकडे माहितीचा संग्रह झाला. मग ‘लोकप्रभा’ नावाच्या साप्ताहिकामध्ये लिहिण्यास सुरुवात केली. माळशेज घाटावर आधारित माझ्या त्या लेखाचं नाव होत ‘महाराष्ट्राचे कुलुमनाली-माळशेज घाट’. माझ्या त्या लेखाला प्रचंड प्रतिसाद मिळाला. मॉडेलअसताना मी भटकंतीही करतो यामुळे लोकांना माझ्याबद्दल फार अप्रूप वाटायचं. मग यातूनच ‘अनोखी पर्यटन स्थळे’ हा माझा स्तंभलेख सतत पाच वर्ष सुरु होता. मग ‘माझी मुलूखगिरी’ नावाचं माझ पुस्तक प्रकाशित झाल. आज या पुस्तकाची सोळावी आवृतू बाजारत आहे. याच पुस्तकच इंग्रजीत भाषांतर करण्यात आलं. आणि अखेर याच पुस्तकावर आधारीत ‘भटकंती’ या कार्यक्रमाची सुरुवात झाली आणि तो कार्यक्रम अनेक काळ चालला. मग ‘भटकंती’ शो करताना नव्याने गवसलेल्या ठिकाणांवर आधारीत ‘भटकंती’ नावच पुस्तक लिहिलं ज्याची आता नववी आवृत्ती आहे. अशा तब्बल बारा पुस्तकांचं मी लेखन केल. यातील ‘अनवट ‘ नावाच्या पुस्तकाला राज्य शासनाचा पुरस्कारही मिळाली आहे. मग ‘डिस्कव्हर महाराष्ट्र’या नव्या प्रोडक्शनची मी सुरुवात करून त्याचे साधारण २५ भाग केले याचा आनंद  आहे.

नव्या भूमिका…

सध्या प्लॅनेट मराठीचीच निर्मिती असलेला आणि शंतनू रोडे दिग्दर्शित ‘गोष्ट एका पैठणीची’ या एका माझ्या चित्रपटाच शुटींग सुरु आहे. त्याबरोबरच, यज्ञेश शेट्टीच्या ‘विंग्ज ऑफ गोल्ड’ चित्रपटाचाही मी महत्वाचा भाग आहे. शिवाय, एका तेलगु चित्रपटाची शुटींग लवकरच सुरु होईल. यासोबतच, एखाद्या चांगल्या प्रोजेक्टच्या निमित्तानं वेबवर झळकता आलं तर मी नक्की वेबकडे वळेन.

• 

भाषेचाच फरक…

कुठेही काम करताना फायनान्स फार महत्वाचा असतो. मी मराठी, हिंदी, तेलगु, तमिळ अशा विविध भाषांतील चित्रपटामध्ये काम केल आहे. शिवाय हॉलीवूडच्या चित्रपटामधून मी काम केल आहे. या सगळ्यात मला हॉलीवूड आणि साउथ इंडस्ट्रीची कामाची पद्धत आणि प्रोफेशनललीझम प्रचंड आवडतं. तिकडे सगळ्या गोष्टी परफेक्ट असतात. पण चित्रपटाचा दर्जा पहिला तर आपले मराठी चित्रपट उच्च दर्जाचे असतात यात वाद नाही. फक्त त्याला व्यवस्थित सिनेमागृह मिळून ते लोकांपर्यंत व्यवस्थित पोहचले तर त्याला तोड उरणार नाही आणि लोकांनाही त्याची मजा घेता येईल.

• 

फिटनेस फंडा…

योग्य आहार आणि नियमित व्यायाम हा माझा फिटनेस फंडा आहे. शिवाय कमीत कमी दहा-बारा हजार पावलं मी दररोज चालतो. शिवाय नियमित जीम् करण्यावरही माझा कटाक्ष असतो.

• 

राजकारणात रस नाही…

मी आणि सध्याचे मुख्यमंत्री उद्धवजी ठाकरे, आम्ही एका कॉलनीत राहतो. त्यामुळे लहानपणापासून आमच्यात मैत्री आहे. त्यानाही फोटोग्राफीची आवडं आहे त्यामुळे आमच चांगलं जमतं. हेलिकॉप्टरमधून त्यांनी केलेल्या अनेक फोटोशूटवेळी आम्ही एकत्र काम फोटो काढले आहेत. अनेक किल्लेही आम्ही एकत्र फिरलो आहे. त्यावर आधारित एक पुस्तकही प्रकशित होऊन साधारण दहा दिवसात आठ हजारप्रतींची विक्री झाली आहे. त्यामुळे आम्ही खूप चांगले मित्र आहोत. पण, मला राजकारणात अजिबात रस नाही.

• 

रॅपिड फायर…

आवडता अभिनेता

रोबिन विल्यम, किंग मार्टिन, बमन इराणी, अमिताभ बच्चन, दिलीपकुमार

स्वतः काम केलेला आवडता चित्रपट

– ‘विरासत’ आणि ‘फरेब’ माझे आवडते चित्रपट पण ‘गॉड मदर’मधील माझी भूमिका मला आवडते.      

स्वतःमधील न आवडणारी गोष्ट

-खूप हायपर होतो. खूप वाट बघणं मला आवडतं नाही.

स्वतःमधील आवडणारी गोष्ट

-मी एखादी गोष्ट हातात घेतली कि ती मी पूर्ण करतो, माझी ही वृत्ती मला खूप आवडते.

आवडतं पर्यटन स्थळ

-हरिश्चंद्रगड

मिलिंद गुणाजींचा विक पॉइंट

-मी हळवा आहे , त्यामुळे भावनेच्या आहारी लवकर जातो. ज्यामुळे लोक मला फसवू शकतात.

अभिनय, मॉडेलिंग, लेखन, फोटोग्राफी?

-फोटोग्राफी

• 

मुलाखत : अजय जयश्री उभारे (प्लॅनेट मराठी)

“घडलंय बिघडलंय” “शेजारी शेजारी पक्के शेजारी”, “कॉमेडी ची बुलेट ट्रेन”, “डब्बा गुल”, “फु बाई फु“, अश्या विविध मालिका आणि कॉमेडी शो मधून घराघरात पोहचलेली. 

विनोदाच्या अनोख्या कौशल्याने सगळयांना खळखळून हसवणारी कॉमेडी ची राणी “प्राजक्ता हनमघर” 

माणसात रमणारी तरीही एकांत आवडणाऱ्या या कॉमेडीच्या राणीचा अनोखा प्रवास आणि प्लॅनेट मराठीच्या नव्या चित्रपटातल्या तिच्या नव्या भूमिके बद्दल काही खास गप्पा जाणून घेऊ या प्लॅनेट मराठी मॅगझीन मधून…

प्राजक्ता हनमघर
संपूर्ण नाव : प्राजक्ता हनमघर
जन्मठिकाण : मुंबई 
वाढदिवस : २३ सप्टेंबर 
लग्नाचा वाढदिवस : १४ ऑगस्ट 
शिक्षण : एम.ए. मराठी 

• 

“विनोदाने मला गंभीरपणे घेतलं”  

    “हास्याची राणी” अशी ओळख असणं फार मस्त आहे.  इतकी वर्षे केलेल्या कामाचं चीज झालंय असं वाटतंय. मी असं नेहमीच म्हणते मी अनेक वर्षे विनोदाला गंभीर पणे घेतलं तर एक वेळ अशी आली विनोदाने मला गंभीर पणे घेतलं. 
“कलेसाठी रुईयात गेले” 
मी शाळेत असल्यापासून अभिनय करत होते. कॉलेज मध्ये हे सगळं अनुभवण्यासाठी मी खास “रुईया” कॉलेज मध्ये ऍडमिशन घेतलं. रुईयात कलेला फार वाव आहे म्हणून मी तिथे जाऊन शिक्षण पूर्ण केलं. 

“विनोदाचा गंध सापडला” 

मी नेहमी म्हणते माझा बाप प्रोड्युसर नाही त्यामुळे जे रोल येतील त्या उत्तम प्रकारे पार पाडायच्या इतकंच माझ्या हातात होतं. विविध कामं करताना, वेगळ्या भूमिका अनुभवताना मला जाणवलं की आपल्याला विनोदाचा वेगळा गंध आहे म्हणून मी विनोदाकडे वळले. “घडलंय बिघडलंय” ही पहिली मालिका करताना मला जाणवलं की आपल्याला विनोद चांगल्या प्रकारे करता येतो, इथे माझी आणि विनोदाची गट्टी जमली म्हणून मी विनोदी भूमिका करायला लागले. 

“ग्लॅमर मुळे बदल झाला नाही” 

   अभिनेत्री झाल्यावर नक्कीचं ग्लॅमर येत पण मी तशी फार मातीतली आणि माणसांमधली आहे त्यामुळे या ग्लॅमर ने  माझ्यात काही फार बदल झाला नाही असं मला वाटतं. 

    “स्पष्टवक्ती ते प्रेमळ प्राजक्ता” 

       खऱ्या आयुष्यातली प्राजक्ता खुप स्पष्टवक्ती आहे. खरं बोलणारी, आपल्या माणसांवर प्रेम करणारी, कामावर निष्ठा असणारी, कामात जीव ओतून काम करणारी, खूप वाचन करणारी, सतत डोळे उघडे ठेवून सगळ्या गोष्टींकडे बघणारी आणि व्यक्त होणारी आहे. 

“प्रासंगिक विनोदावर भर देते”  

      मला असं वाटतं प्रत्येकात विनोद ओळखण्याचे, करण्याचे गुण कमी जास्त प्रमाणात असतात. आता आपण विनोद करू या अर्थाने मी कधीच विनोद करायला जात नाही. खूप छोट्या प्रसंगातून एका तिरकस दृष्टीकोनातून आपोआप विनोद निर्मिती होत असते, त्यामुळे तो प्रयत्नपूर्वक करायला मी जात नाही. माझा प्रासंगिक विनोदावर भर आहे. 

“आदर्श आहे कारण….” 

     माझी पहिली मालिका “श्रीरंग गोडबोलें” सोबत केली, त्यामुळे ते माझ्या फार जवळचे आहेत. मालिकेचे लेखक, दिग्दर्शक तेच होते. या सगळ्या प्रवासात मी त्यांच्या कडून अनेक गोष्टी कळत-नकळत शिकत होते. रंगा सरांकडून मी खूप गोष्टी शिकले. सध्या प्लॅनेट मराठी सोबत मी एक नवा चित्रपट करते तर या चित्रपटाचा दिग्दर्शक “शंतनू रोडे” त्याच्याकडून गेल्या काही दिवसात मी प्रचंड गोष्टी शिकले. मी एवढा कामावर प्रेम असलेला त्याच्या सारखा दिग्दर्शक पाहिला नाही आहे. शंतनु ची कामावरची निष्ठा आणि कामावरच प्रेम या गोष्टी खूप भारावून टाकतात. या दोन व्यक्ती खूप मस्त आहेत. 

“साजेसा रोल मिळाल्याचा आनंद”

      प्लॅनेट मराठी च्या “गोष्ट एका पैठणीची” या आगामी चित्रपटात मला एक छान रोल मिळाला आहे. मला साजेसा असा हा बेस्ट रोल आहे. प्लॅनेट मराठी सोबत काम करताना छान वाटतंय, प्रत्येक कलाकाराला योग्य त्या सोयी सुविधा प्लॅनेट ने उपलब्ध करून दिल्यात आहेत म्हणून काम करायला खूप मज्जा येते. 
“तरुणाईची कौतुकास्पद कामगिरी” 
    आपल्या कडची तरुण मंडळी काही तरी नवीन करतात याचा आनंद आहे. खूप गोष्टींमधून विनोद निर्मिती चा अनोखा प्रयत्न आजची पिढी करत आहे तर हे नक्कीच कौतुकास्पद आहे. नवीन कलाकार, नवीन कला निर्मिती करतात याचा आनंद आहे. 

स्लॅम बुक….

आवडता चित्रपट – असे अनेक चित्रपट आहेत जे मी पुन्हा पुन्हा पाहिले आहेत. खूप चित्रपट आवडीचे आहेत. 
आवडता विनोदी कलाकार – सतीश तारे 
आवडता अभिनेता – मोहन जोशी
आवडती अभिनेत्री – रंजनाबाई ( रंजना देशपांडे ) 
आवडती डिश – केळ्याचे वेफर्स आणि चहा
आवडत सोशल मीडिया – फेसबुक 
आवडत नाटक – वाडा चिरेबंदी / संगीत देवबाभळी 
आवडत पुस्तक – कीप मुविंग 
आवडता लेखक – महेश एलकुंचवार 
आवडती वेबसेरीज –  मेड इन हेवन / इंनसाइड एज  

मुलाखत : नेहा कदम (प्लॅनेट मराठी) 

www.planetmarathi.org

www.planetmarathimagazine.com

सहा जिगरी आणि फंडू दोस्तांची दुनियादारी करत त्यानं अनेकांची मनं जिंकली.

 ‘दिल दोस्ती दुनियादारी’ म्हणत सगळ्यांच्या भेटीला आलेला शिस्तप्रिय आणि शांत सुजय, शिकारीमधील वेगळ्या भूमिकेमुळे प्रेक्षकांच्या चर्चेचा विषय बनला. “प्लॅनेट मराठी मॅगझीन” च्या ‘स्टार ऑफ द विक’ च्या माध्यमातून जाणून घेऊयात या दिलखुलास आणि स्पष्टवक्ता असलेल्या अभिनेता “सुव्रत जोशी” विषयी….  

• संपूर्ण नाव : सुव्रत शेखर जोशी
• जन्म तारीख आणि ठिकाण : २२ एप्रिल १९८५, पुणे 
• लग्नाचा वाढदिवस : ११ एप्रिल
• शिक्षण : फर्ग्युसन कॉलेज, पुणे
• नॅशनल स्कूल ऑफ ड्रामा (एनएसडी) दिल्ली

सुव्रत, अभिनय आणि करीअर…

माझ्या घरी नाटक आणि चित्रपट बघण्याचं वातवरण होत. माझे वडील पत्रकार होते. शिवाय, ते चित्रपटांसाठी लिखाणही करायचे. त्यामुळे लहानपणापासूनच मला ते अनेक नाटकं आणि सिनेमा बघायला घेऊन जायचे. म्हणून अगदी माझ्या लहानपणापासूनच या संपूर्ण माध्यमाविषयी खूप आवड आणि कुतूहलही होत. माझ्या या आवडीपोटी शाळेत असल्यापासूनच नाटकांमध्ये भाग घ्यायला सुरुवात केली होती. त्यानंतर कॉलेजमध्ये असताना पुरुषोत्तम करंडक, फिरोदिया अशा विविध कॅम्पस थिएटरची परंपरा असलेल्या स्पर्धांच्या निमित्ताने विविध एकांकिका आणि नाटकांमध्ये मी सातत्याने काम करायला लागलो. अखेर कॉलेजच्या संपूर्ण पाच वर्षाच्या प्रवासात आपण फक्त आणि फक्त ‘नाटकं’चं केल्याचं लक्षात आलं आणि म्हणून मी अभिनय क्षेत्रात करिअर करण्याचा निर्णय घेतला. मला जेवढा अभिनय करायला आवडतो तेवढं मला इतर काही आवडत नाही. त्यामुळे माझ्या आवडीपोटी मी अभिनय क्षेत्रात उडी घेतली. सोबतच, डॉ. श्रीराम लागू यांनी नाट्यक्षेत्रात सर्व्वोत्तम काम करणाऱ्यासाठी ‘तन्वीर सन्मान’ पुरस्काराची सुरुवात केली होती. तो पहिला पुरस्कार डॉ. इब्राहिम अल्का जेजे यांना मिळाला आणि त्यांना बघूनच माझा अभिनय क्षेत्रात येण्याच्या निर्णयाला प्रोत्साहन मिळालं. पुण्यातील शिक्षण पूर्ण झाल्यानंतर पुढील शिक्षणासाठी दिल्लीत एनएसडीमध्ये प्रवेश मिळवला. तेथील शिक्षण पूर्ण झाल्यानंतरही अनेक वर्ष मी दिल्लीत नाटकांमध्ये काम करण्यास सुरुवात केली. ‘किंगडम ऑफ ड्रीम्स’ या थिएटरच्या एका नाटकात मला मुख्य भूमिका मिळाली आणि तिचं माझ्या पहिल्या व्यावसाईक कामाची सुरुवात होती.         

वेगळ्या भूमिकांच्या शोधात…

‘दिल दोस्ती….’ नंतर मालिकांमध्ये काम करण्याच्या ज्या कमी ऑफर्स आल्या त्या ‘दिल दोस्ती…’मधील माझ्या भुमिकेसारख्याच होत्या. त्यामुळे त्या मालिका आणि तसेच रोल पुन्हा करण्यात मला रस वाटला नाही. माझ्यामते, आपण एकदा केलेलं काम आणि त्यानंतर पुन्हा तसचं काम करणं हे प्रेक्षकांच्या दृष्टीने मलाही कंटाळवाण वाटतं. दुसरी गोष्ट म्हणजे, मालिकांमध्ये काम करायचं असेल तर त्या मालिकेचा लेखक अत्यंत चांगला असणं खूप गरजेचं आहे. वेगळी कथा, वेगळे सिन्स आणि वेगळा अभिनय हा फार महत्वाचा आहे असं मला वाटतं. मुळात वास्तवाशी जवळीक साधणारा अभिनय आणि कथा असाव्यात असं मला वाटतं. परंतु दुर्दैवाने फार कमी मालिकांमध्ये असं चित्र पहायला मिळतं. त्यामुळे मला हवी तशी वेगळी मालिका न मिळाल्यामुळे मी ‘दिल दोस्ती…’नंतर कोणतीही मालिका स्वीकारली नाही.

मालिका, वेब, नाटक की चित्रपट

मला नाटक सर्वाधिक आवडतं. नाटकाइतकी सुंदर गोष्ट मनुष्याने आजपर्यंत बनवली नाहीये असं मला मनोमन वाटतं. मला चित्रपट बघायला खूप आवडतात. अर्थात, त्यात काम करणही आवडतं. परंतु त्या माध्यमात मी अजून शिकत आहे आणि अजून बरंच काही शिकण्यासारखं आहे. त्यामुळे चित्रपट आणि वेब (लॉंग फॉर्म सिरीज) मध्ये काम करण्याची दाट इच्छा आहे. वेबमुळे लोकांमध्ये नवनवीन पद्धतीचा वेगळा कॉन्टेंट तयार करण्याची क्षमता निर्माण झाली आहे. माझ्या संकल्पनेतून पुढे आलेला ‘भारतीय डिजिटल पार्टी (भाडीपा)’च्या ‘विषय खोल’ या चॅनलसाठी ‘व्ही-मॅन’ नावाचा एक नवा कार्यक्रम केला आहे. विशेष म्हणजे त्या कार्यक्रमासाठी मी सहलेखक म्हणूनही काम केलं आहे. वेब हे एक वेगळ आणि मनोरंजक माध्यम आहे त्यामुळे ते काम करताना खूप मजा आली. मला अनेक वर्षात कोणतीही मालिका बघताना फार मजा आली नाही. ‘दिल दोस्ती…’ करताना आम्हाला खूप मजा आली तशी मजा प्रेक्षकांनाही आली असेल. प्रेक्षकांनीही त्याबद्दल आवर्जून सांगावं.

‘शिकारी’चा सुखद धक्का…

महेश मांजरेकर सर आणि विजू माने यांनी माझं ‘अमर फोटो स्टुडिओ’मधील काम पाहिलं होतं.  त्यानंतर मी ‘आषाढ बार’नावाचं प्रायोगिक नाटकं करत होतो. ते बघण्यासाठी विजूसर आले होते आणि तो प्रयोग झाल्यावर त्यांनी मला ‘शिकारी’साठी विचारलं. खरतर, ‘शिकारी’ माझ्याकडे आला त्यावेळी मलाच आश्चर्याचा पण सुखद धक्का बसला होता. कारण , तोपर्यंत मी साकारलेल्या सगळ्याचं भूमिका अत्यंत सहृदयी आणि चांगला व्यक्तिमत्वाच्या होत्या. त्यामुळे विजूसर ज्यावेळी माझ्याकडे आले त्यावेळी मात्र खूप आनंद झाला होता. माझ्यापेक्षा ‘शिकारी’मधील माझी भूमिका अत्यंत वेगळी होती. एखादी भूमिका साकारताना त्यात खरेपणा यावा हा सगळ्यात महत्त्वाचा भाग असतो. त्यामुळे ‘शिकारी’च्या निमित्ताने वेगळ काम प्रेक्षकांसमोर घेऊन येण्याची संधी मला मिळाली. त्यात कोल्हापूरी ठसका असलेली भाषा मला बोलायची असल्याकारणाने ती भाषा शिकावी लागली. त्यासाठी माझा मित्र रोहित हळदीकर आणि विजूसरांनी मदत केली. मुख्यतः चित्रपटात एखादा बोल्ड सीन करताना तो विभस्त होऊन लोकांमध्ये चुकीचा संदेश जाण्याची शक्यता असते. त्याबद्दल थोडी भीती होती परंतु विजूसरांनी सगळं छान जमवून आणलं होतं.      

नव्या भूमिका लवकरच….

अनेक गोष्टी पाईपलाईनमध्ये आहेत. अभिनेत्री मृण्मयी देशपांडे लिखित आणि दिग्दर्शित एका चित्रपटात मी काम केलं आहे. लवकरच तो चित्रपट सर्वांच्या भेटीला येईल अशी अपेक्षा आहे. (भाडीपा)’च्या ‘विषय खोल’ या चॅनलसाठी ‘व्ही-मॅन’ नावाचा एका नवा कार्यक्रम.शिवाय, ‘शाही पेहरेदार’ नावाचं हिंदी आणि उर्दू भाषेतील नाटकं करतोय. अप्रतिम संहिता असलेल्या या नाटकाचा प्रयोग नक्की बघा. २८ सप्टेंबरला मुंबईतील एनसीपीएलला सायंकाळी ७ वाजता हा प्रयोग आहे. ‘सत्ता आणि हिंसा’, ‘ड्युटी आणि दोस्ती’ यांच्यावर भाष्य करणार हे नाटकं नक्की बघा. त्याव्यतिरिक्त समीर जोशी यांच्या पुढील चित्रपटात काम करतोय. अत्यंत गोड आणि कौटुंबिक गोष्ट असलेल्या या चित्रपटाविषयी तूर्तास काही सांगत नाही.

तिची माझी लव्हस्टोरी….

सखी आणि माझ कसं जमलं असा प्रश्न अनेकांना पडतो. पण कसं जमलं यापेक्षा कुठल्याही नात्यात आपण प्रामाणिक असणं महत्वाचं असतं असं मला वाटतं. कोणतीही घाई न करता एकमेकांना समजून घेऊन निर्णय घेणं फार आवश्यक असतं. सखी आणि मी लग्न करण्याआधीही बराच वेळ घेतला. ‘दिल दोस्तीच्या…’सेटवर आमची पहिली भेट झाली. आमच्यात एकमेकांविषयी आकर्षण होतं. त्यामुळे सुरुवातीचे काही महिने आम्ही या नात्याबद्दल फारसे गंभीर नव्हतो. ज्याप्रकारे आम्ही दोघही स्वतंत्र आणि मुक्त विचारांचे आहोत. आमचं स्वातंत्र्य अबाधित राहावं याची आम्हा दोघांनाही काळजी आणि इच्छा असते. त्यामुळे सिरिअस कमिटमेंटमध्ये वैगरे नव्हतो. त्यानंतर मात्र आम्ही हळूहळू प्रेमात पडलो. मालिकेचा पहिला एपिसोड टेलिकास्ट होण्याआधीचं आम्ही एकमेकांसोबत होतो. लव्हस्टोरीपेक्षाही आम्हाला समानता हा गुण फार महत्वाचा वाटतो त्यामुळे आमच्या नात्यामध्येही सगळ्याचं गोष्टी समानतेने व्हाव्या यासाठी आम्ही सतत प्रयत्नशील असतो. आयुष्यातील प्रत्येक निर्णयात एकमेकांना खंबीरपाने पाठींबा देण्याची आमची कमिटमेंट आहे आणि तेच आमच्यासाठी खरं प्रेम आहे. शिवाय, ‘माणूस आणि कलाकार म्हणून आम्ही संपूर्ण आयुष्य एकत्र समृद्ध करणं’, हि आमची प्रेमाची व्याख्या आहे.       

सखी-सुव्रत जोडी पुन्हा एकत्र काम करणार…?

सखी आणि मला एकत्र काम करायला आवडेल. पण तेही संहितेवर अवलंबून आहे. आम्हाला दोघांनाही ती संहिता आवडायला पाहिजे. शिवाय एखाद्या नटाचं वैयक्तिक आयुष्य कुठल्याही ठिकाणी यावं असं वाटतं नाही. मला आणि सखीला आमचं वैयक्तिक आयुष्य जपायला खूप आवडतं. त्यामुळे सखी बरोबर प्रियकर किंवा मित्र अशा भूमिकांपलीकडे काही भूमिका असतील तर आम्हाला एकत्र काम करायला नक्की आवडेल.  

ड्रीम रोलची व्याख्या वेगळी…

माझ्या डोक्यात ड्रीम रोल वैगरे अजून नाही. पण मला नसरुद्दिन शहा, श्रीराम लागू, डॅनिअल डे-लुईस यांच्या सारखं काम करायला नक्की आवडेल. हे नट ज्या ताकतीने आणि पद्धतीने काम करतात त्या पद्धतीच काम मलाही करता यावं हे माझ ड्रीम आहे. कुठलाही रोल मिळाला तरी ते त्याचं ताकतीने कराव असं माझ नेहमी ड्रीम आहे.

बरंच काही खुपतंय…

इंडस्ट्रीमधील काही गोष्टी नक्कीचं खुपतात. पहिली गोष्ट म्हणजे आपल्याकडे कार्यनीती (Work Ethics) फार चांगले नाहीत. भारतीय मनोवृतीत असणारा बेशिस्त व्यवहार, मग तो वेळ पाळण्याच्या बाबतीत असो किंवा आर्थिक व्यवहारांच्या बाबतीत. या सगळ्या गोष्टींमध्ये बऱ्याच प्रमाणात विषमताही आहे. नटांना आता सुदैवाने बरे पैसे मिळू लागले आहेत. परंतु, नटांव्यतिरिक्तच्या कलाकारांना (स्पॉटदादा, लाईटमन, बॅकस्टेज) अजूनही न्याय्य मोबदला मिळत नाही. त्यामुळे आपला व्यवहार अधिक शिस्तशीर व्हायला हवा आणि या सगळ्यांना योग्य मोबदला मिळायला हवा. दुसरी गोष्ट म्हणजे, पत्रकारिता, विशेषतः ‘एंटटेनमेंट मिडिया’ ज्या पद्धतीने इंडस्ट्रीला विविध माध्यमातून सादर करत ते सादर करण्याची पद्धत मला खटकते. मालिकांमधील आयुष्य, आणि सेटवर केलेली मजा याचं गोष्टी दाखवल्यामुळे, फक्त मजा करायला जातात लोक असा एक भ्रम तयार केला जातो. खरंतर, मालिकांच आयुष्य अत्यंत स्ट्रेसफुल असतं, त्यामुळे फक्त गोड-गुलाबी बाजू दाखवण्यापेक्षा त्याची गंभीर बाजुही दाखवणं गरजेच आहे असं मला नक्की वाटतं.         

अभिनेता नसतो तर…

अभिनेता नसतो तर, मला शास्त्रीय गायक व्हायला नक्की आवडलं असतं. शिवाय शास्त्रज्ञ होणं, चित्रकलेची ओढ असल्यामुळे मला पेंटर होणंही आवडलं असतं. खर पाहता मला बरंच काही-काही करून बघायला आवडलं असतं. ट्रेकिंगची प्रचंड आवड असल्यामुळे कदाचित मी ट्रेकरही बनलो असतो.   

छंद माझे अनेक…

मला स्वयंपाक बनवायला प्रचंड आवडतं. सोबतच, वाचन करणं, चित्र काढणं या गोष्टी खूप आवडतात. वेगवेगळ्या ठिकाणी फिरणं आणि तिथल्या वेगवेगळ्या लोकांशी गप्पा मारायला मला खूप आवडतं. तिथल्या सांस्कृतिक गोष्टी, तिथला इतिहास, तिथले प्रश्न, तिथल्या लोकांच्या जगण्याच्या आणि भविष्याविषयीच्या संकल्पना, तत्वज्ञान मला समजून घ्यायला आवडतं.  

सगळ्यात सोपा फिटनेस फंडा…..

‘सातत्य’ हा माझ्या फिटनेसचा मूलमंत्र म्हणता येईल. मला डायटिंग करणं खूप आवडतं. मी विविध पद्धतीचे डाएट ट्राय करत असतो. सध्या ‘लो-कार्ब-हाय-प्रोटीन’ आणि ‘इंटरमिडट फास्टिंग’ करण्याचा प्रयत्न केला, त्याचा फार उत्तम रिझल्टही मिळाला. गेली बरीच वर्ष मी पांढरी साखर खाणं बंद केलं आहे. ‘इट लोकल’ हा नियम मी प्रकर्षाने पाळतो. परदेशातून आणलेल्या महागड्या भाज्या खाण्यात काही पॉइंट नसतो. ज्या भाज्या बाजारात स्वस्त मिळतात त्या खाव्यात. निसर्गाने एखाद्या काळात एखादी भाजी मुबलक प्रमाणात तयार केली आहे, याचा अर्थ आरोग्याच्या दृष्टीने आपण त्या भाज्या खाणं अपेक्षेत आहे. असा ‘निसर्ग सुलभ’ आणि साध्या नियमांना फॉलो करणारा माझा डाएट आणि फिटनेस फंडा आहे.         

रॅपिड फायर 

•  सखी कोणत्या भूमिकेत तुला जास्त आवडते? बायको की मैत्रीण? सखी मला सगळ्याच भूमिकांमध्ये आवडते आणि सगळ्याचं भूमिकांमध्ये तिच्याबद्दल मला काहीनाही तक्रारी असतात. त्यामुळे एक पर्याय निवडणं कठीण आहे.
•  पुणे की मुंबई? दोन्ही शहरांनी मला भरभरून दिलंय. शिवाय मी मुंबईपेक्षा जास्त दिल्लीत राहिलो आहे. आता मी लंडनला राहतोय तर हे शहरही मला खूप आवडलंय. त्यामुळे कोणत्याही एका शहराची निवड नाही होऊ शकत.  
•  होस्टिंग की अभिनय ?अभिनय
•  सुव्रत चा विक पॉईंट? सखी 
  

मराठी टेलिव्हिजन विश्वातील चॉकलेट बॉय म्हणून ओळखला जाणारा दिलखुलास अभिनेता. 
आपल्या अभिनयाच्या जोरावर प्रेक्षकांच्या मनात घर करून राहिलेला “जय ” असो किंवा बापमाणुस मधील “सूर्या” अश्या बहुपैलू या आठवड्याचा स्टार ऑफ द वीक

“सुयश टिळक” सोबत प्लॅनेट मराठी मॅगझीन च्या निमित्ताने मारलेल्या काही खास गप्पा..!! 

“आठवणी कॅमेऱ्यात टिपायला आवडतात” 
फोटोग्राफी ची आवड खूप लहानपणा पासून आहे. त्याला कारणीभूत माझी आजी आहे. ती उत्तम फोटोग्राफर होती. हि आवड कधी आणि केंव्हा लागली हे कळलंच नाही. सुरूवातीला फार बेसिक कॅमेरा मध्ये फोटो काढायचो. मग ते पुढे अनेक स्पर्धांसाठी पाठवायला लागलो तेव्हा त्यासाठी बक्षीसं मिळायची. मग कुठेतरी पटकन लक्षात आलं कि आपल्याला हे जमतंय मग मी आवड जोपासण्यासाठी फोटोग्राफीचं शिक्षण घ्यायचं असं ठरवलं “शॅडोज फोटोग्राफी” इथून फोटोग्राफीचा अभ्यास केला. माझ्यासाठी फोटोग्राफी फार खास आहे जेव्हा मी स्वतः एकटा असतो. तेंव्हा मला काही गोष्टी ते क्षण जपून ठेवायला आवडतात. आणि कॅमेरात कैद करायला आवडतात. ती एक आठवण म्हणून आपल्या सोबत आयुष्यभर राहते. आठवणी या आपल्या आयुष्यात फार महत्वाच्या असतात. असंख्य गोष्टी नकळत आपल्या कॅमेरा मध्ये टिपल्या जातात. एखादा फोटो काढून तो क्षण आपल्याला जगता येतो आणि यातून मला आनंद मिळतो.

“स्विमिंगची आवड”
माझ्या अनेक गोष्टी लहानपणी पासून सुरु झाल्या आहेत. त्यातलं एक स्विमिंग. आई वडिलांमुळे याची आवड लागली. एक धम्माल म्हणून स्विमिंग करतो आता कुठेही पाणी दिसलं कि उडी मारून पोहल्या शिवाय शांत बसत नाही.

“सोशली जोडलो गेलो” 
सोशल मीडिया वर व्यक्त होतो. माझ्या मते ते एक फार चांगलं माध्यम आहे. ते फार उत्तम रित्या तसेच सेन्सिबल पणे याचा वापर केला पाहिजे. सोशल मीडिया वरून अनेक चांगल्या गोष्टी करता येतात. काही अनोखा संदेश लोकांना देता येणार असेल किंवा काही गोष्टी लोकांपर्यंत पोहचवता येणार असतील तर ते सुद्धा आपण करायला हवं. या व्हर्चुअल जगात फक्त लाईक्स आणि कंमेट्स यातचं न रमता आपल्याला अनेक अनोख्या आणि कलात्मक पद्धतीने सोशल माध्यमाचा वापर करता येतो.

“बेस्ट कॉम्प्लिमेंट”
अनेक कॉम्प्लिमेंट्स येतात. मी सोशल मिडियाच्या माध्यमातून अनेक सामाजिक संस्थाशी जोडलो गेलो. ज्यांच्या सोबतीने मला काही वेगळं काम करता येतंय. जे खूप विविध तऱ्हेने आज काम करत आहेत. अश्या अनेक एनजीओ शी जोडलो गेलो. जी काही अनोखी लोकं इथून जोडली गेली हीच माझ्यासाठी बेस्ट कॉम्प्लिमेंट आहे. 

“इंडस्टीत एकत्र येऊन कामं करायला हवी” 
इंडस्ट्रीत न आवडणारी गोष्ट हीच कि खूप गुप्तता पाळली जाते. प्रत्येक नव्या प्रोजेक्ट्स बाबतीत फार गुप्तता पाळली जाते. तर खरंच याची गरज आहे का? असं मला वाटत . हि सर्वात न आवडणारी गोष्ट आहे. इंडस्ट्रीत बदल घडायला हवा हे सांगायला मी फार नवखा आहे. एक गोष्ट नक्कीच होऊ शकते ती कि सगळ्यांनी एकत्र येऊन काम केलं तर ते जास्त मस्त काम होऊ शकतं. ग्रुप मध्ये होणारी कामं किंवा या सगळ्यात प्रत्येक ठिकाणी कामातली चढाओढ वाढते. जर एक फॅमिली म्हणून एकत्र येऊन प्रत्येक नव्या गोष्टीचा विचार केला तर ते काम त्याहून उत्तम रित्या पार पाडलं जाऊ शकतं. कल्पनांची देवाणघेवाण आणि बाकी गोष्टींवर चर्चा घडून जास्त चांगल्या प्रकारे एक “हेल्दी कॉम्पिटिशन” होऊ शकते. खूप उत्तम काम लोकांपर्यंत पोहचू शकत नाही मग यामुळे लोकांना काही अनोख्या कलाकृती पाहायला मिळत नाहीत.

“सहकार्याने पर्यावरणात बदल घडवू” 
पर्यावरण आणि प्राणीप्रेम हे सगळ्यांना असतं पण त्या बद्दल काय कोणी काय करतंय का हे खूप महत्वाचं आहे. सहकार्य हा एकच मार्ग आहे, जिथून आपण काही तरी पर्यावरणाच्या आजच्या स्तिथीला तोंड देऊ शकतो. माणूस सुद्धा या सगळयाचा एक  भाग आहे. हल्ली बदलणारं पर्यावरण आणि वातावरणात होणारे बदल याबद्दल लोकांनी जाणून घ्यायला हवंय. आतापण काही फार निरोगी वातावरणात जगत नाही आहोत. आणि जगात हा मुद्दा फार ऐरणीवर आहे याचा विचार प्रत्येक माणसाने केला पाहिजे. आपल्याकडे होणारा प्लास्टिकचा वापर किती आहे आणि आपण किती त्याचा वापर करतोय हे जाणून घेणं गरजेचं आहे. अगदी छोट्या छोट्या गोष्टीचा सारासार विचार करायला हवा. नव्या गोष्टीची निर्मिती होत असताना जुन्या गोष्टीची विल्हेवाट लावणं देखील तेवढं गरजेचं आहे. आपल्याला जगण्यासाठी लागणारं निरोगी वातारण निर्माण होत नाही. पुढच्या काही वर्षात हे चित्र फार भयानक होईल. सगळ्यांनी या गोष्टी चा विचार करून त्यावर तोडगा काढायला हवा.

“इंडस्ट्रीत सगळ्यांसोबत काम करायला आवडेल” 
आता कुठे माझी सुरुवात आहे. अजून खूप काम करायचंय. पण “तुंबाड” पहिल्या नंतर मला राही बर्वे सोबत काम करायचंय. त्यांच्यासारखा जर दिग्दर्शक असेल तर काम करायला नक्कीच आवडेल.

“खऱ्या आयुष्यातला सुयश”
खऱ्या आयुष्यात सुयश फार निसर्गात रमणारा आहे. मला फार माणसं जवळ लागत नाहीत. मी एकटा जास्त असतो. मला शांतपणा आणि एकांतात राहायला जास्त आवडतं. निसर्गात रमायला आणि खूप पुस्तकं वाचायला आवडतात. काही वेळा मला पटकन राग येतो आणि मी त्यावर लगेच बोलून जातो, व्यक्त होतो. मला रिग्रेट ठेवायला आवडत नाही जे मनात आहे ते बोलून मोकळा होणारा मी आहे. मग यामुळे समोरच्याला वाईट वाटलं तरी काही वाटतं नाही कारण ते माझं फार स्पष्ट मत असतं. मी खूप स्पष्ट आणि पारदर्शक आहे. गोष्टी लपवायला मला आवडत नाहीत. मी फार शांत आणि आनंदी असतो. 

“नवी मालिका : एक घर मंतरलेल” 
मुळातं या मालिकेला भयपट म्हणता येणार नाही हि एक रहस्यमय कथा आहे. आणि हा सगळा एक थरार आहे. थ्रिलर रहस्य यातून प्रेक्षकांना अनुभवयाला मिळणार आहे. अश्या पद्धतीचा विषय मला या निमित्ताने करायला मिळतोय याचा जास्त आनंद आहे. मी आजवर अनेक प्रेमकथा, फॅमिलीच्या निगडित मालिका केल्या याला प्रेक्षकांनी फार प्रेम दिलंय काही वेगळ्या भुमिका करून पाहिल्या. या मालिकेतील “क्षितिज निंबाळकर” ची भूमिका माझ्या फार जवळची आहे. खूप हटके गोष्टी जमावणारा मुलगा आहे. गूढ स्वभावाच्या माणसाची भूमिका मी पार पाडतोय.त्याला गोष्टीच्या कथा आणि त्यामागची कहाणी जाणून घ्यायला आवडते. तो फार सरळ माणूस आहे. माझ्या फार जवळ जाणारी हि नवी भूमिका आहे. त्यामुळे मला ते करायला खूप मज्जा येतेय.

“ट्रोलर्स ना इंटरटेन करू नये” 
प्रत्येकाची अशी एक वेगळी पद्धत असते. आपल्या फॅन्सना समजून घेण्याची, त्यांना रिस्पॉन्स देण्याची. मी लोकांना यावर अजिबात इंटरटेन करत नाही. माझं आयुष्य फार खाजगी आहे मी माझ्या वैयक्तिक आयुष्यात कोणा सोबत आहे, काय करतोय, कुठे जातोय, कोण जवळचं आहे याच्याशी लोकांचं काही देणंघेणं नसावं. मी जे पडद्यावर करतो ते तुमच्या मनोरंजनासाठी तर त्यावर तुम्ही नक्कीचं आम्हाला कामाच्या बाबतीत कामाची पोचपावती द्या. पण हल्ली  सोशल मीडिया मुळे असं झालंय कि आपण कोणाच्या हि वैयक्तिक आयुष्यावर बोलू शकतो असा एक लोकांचा गैरसमज झाला आहे. हा फार वाईट आणि त्रासदायक आहे. लोकांना व्यक्त होण्याची काही सीमा राहिलेली नाहीये. लोकं बोलताना कुठलाही विचार न करता, हव्या त्या भाषेत हवं ते बोलतात. प्रेमाबद्दल आदर आहे पण लोकं कोणाच्याही खाजगी जीवनाबद्दल हव्या त्या तऱ्हेने व्यक्त होतात. इथे काही तरी मर्यादा हव्यात. वाटेल ते सल्ले देतात. हवे ते अंदाज लावतात. याबद्दल मी फार पटकन बोलतो. मी लोकांच्या अश्या कंमेटस् डिलीट करून टाकतो. अश्या लोकांना आपण पुन्हा काही रिप्लाय दिला तर ते प्रकरण अजून कुठेतरी वाढतं. जशी आमची काही जवाबदारी आहे तशी लोकांची आमच्या बद्दल बोलताना त्यांनी भान ठेवण्याची गरज वाटते. माणूस म्हणून तुम्ही कोणाला दुखवत नाही आहात ना हा विचार व्यक्त होताना, ट्रोल करताना करायला हवा. मी सगळयांना विनंती करेन कि व्यक्त होताना एकदा समोरच्या माणसाचा विचार नक्कीच करा. आमच्या जीवनातील वैयक्तिक भावनांशी जेव्हा तुम्ही खेळता तेव्हा आम्ही विरोध का करू नये! 

“अभिनेता नसतो तर पडद्यामागची दुनिया अनुभवली असती” 
अभिनेता नसतो तर मी नक्कीच फोटोग्राफर म्हणून या इंडस्ट्रीत आलो असतो. पडद्यामागे काम करायला मला आवडलं असतं. कॅमेराच्या मागे दिग्दर्शक म्हणून काम करण्याची इच्छा आहे.  अभिनेता नसतो तर नक्कीच हा प्रवास सुरु झाला असता. लोकांच्या प्रेमामुळे मी अभिनेता आहे. म्हणून जोवर अभिनेता आहे तोवर इथे काम करेन पण त्या नंतर मला पडद्यामागे राहून काम करायला जास्त आवडेल. 

“वीक पॉईंट आणि प्लस पॉईंट ” 
वीक पॉईंट हा आहे कि मी फार पटकन लोकांवर विश्वास ठेवतो आणि प्लस पॉईंट हा कि मी कोणाबद्दल कधीच मनात अढी ठेवून रहात नाही.

“भविष्यात बोल्ड विषयावर विचार करून काम करेन” 
विषय कितपत चांगला आणि मजबूत आहे यावरून ठरवेन पण विनाकारण बोल्ड सीन करण्याची गरज नसेल तर नक्कीच त्याचा विचार करून निर्णय घेईन. हल्ली अनेक वेब सिरीज येतात त्यामध्ये फार बोल्डनेस हाताळला जातो. काही वेळा याची गरज नसताना हा एक ट्रेंड म्हणून करायचा तर हे व्यर्थ आहे. हे करताना मी १० वेळा विचार करेन. लोकांना आवडतंय म्हणून फक्त त्या मध्ये बोल्ड सीन करावेत कि, त्या विषयाची गरज आहे म्हणून ते करायचं या गोष्टीचा विचार करून मी ते काम करेन.

रॅपिड फायर! “हे” कि “ते”-

१ } मालिका, नाटक कि चित्रपट : नाटक

२ }  फोटोग्राफी, अभिनय कि स्विमिंग : अभिनय

३ } मुंबई कि पुणे : मुंबई

४ } पुढचं पाऊल, दुर्वा कि बाप माणूस? :बाप माणूस

५ } आवडती अभिनेत्री हर्षदा खानविलकर, सई ताम्हनकर, तेजस्विनी पंडित, ऋता दुर्गुळे, सुरुची अडारकर : सई ताम्हनकर

६ } आवडता अभिनेता : सुबोध भावे, अंकुश चौधरी, आस्ताद काळे, सिद्धार्थ चांदेकर, सिद्धार्थ जाधव : अंकुश चौधरी

• 

• 

• 

प्लॅनेट मराठी मॅगझीन तर्फे “सुयश टिळक” या बहुगुणी अभिनेत्याला खूप साऱ्या शुभेच्छा.

मराठी टेलिव्हिजन विश्वात नव्याने उदयास आलेला चेहरा

“प्राजक्ता गायकवाड” 

 “नांदा सौख्य भरे” या मालसिक्कीम छोट्या पडद्यावर पदार्पण करून आता नावाजलेल्या “स्वराज्य रक्षक संभाजी” या बहुचर्चित मालिकेत “येसूबाई” यांची भूमिका ती अगदी लिलया पार पाडते आहे.प्राजक्ता अभिनयासोबतीने नृत्यात सुद्धा पारंगत आहे. शिक्षण सांभाळून ती अभिनयाकडे सुद्धा तेवढंच बारकाईने लक्ष देऊन अभिनय करते. प्राजक्ता ही एक कलाकार म्हणून जेवढी प्रसिद्ध आहे तेवढीच ती एक डान्सर म्हणून सुद्धा नाव कमावते आहे. अभिनय, डान्स आणि या सगळ्यांच्या सोबत सामाजिक बांधिलकी जपून प्राजक्ताला समाजकार्याची सुद्धा आवड आहे. एवढी मोठी आणि ऐतिहासिक भूमिका ती कशी साकारते आणि तिच्या आजवचरच्या अभिनयाचा प्रवास कसा होता हे जाणून घेऊया प्लॅनेट मराठी मॅगझिनच्या या आठवड्याच्या स्टार ऑफ द वीक मधून… 

तुझ्या पार्श्वभूमी बद्दल काय सांगशील? 
     खरंतर आधीच्या ज्या दोन्ही मालिका होत्या “नांदा सौख्य भरे आणि तू माझा सांगाती ” यातली प्रत्येक भूमिका ही वेगळी होती. नांदा सौख्य भरे मध्ये एक कॉलेज मध्ये जाणारी मुलगी तसेच तू माझा सांगाती मध्ये संत सखू ची भूमिका होती तर त्याला एक वेगळा टच होता.  एकमेकांपेक्षा आणि वेगळ्या भूमिका दोन्ही मालिकेत साकारल्या, आणि आता येसूबाईची भूमिका ही या दोन्ही पेक्षा फारच वेगळी अशी भूमिका साकारायला मिळतेय.  

   
अभिनय क्षेत्रातलं पहिलं पाऊल? 
      “जेव्हा एखादा कलाकार नवीन भूमिका करत असतो तेव्हा प्रत्येक वेळेस ती भूमिका त्याला नवीन जन्म देते, असं माझं वैयक्तीक मत आहे.” त्यामुळे प्रत्येक नवा रोल हा एक अनोखं पाऊल असतं. माझ्या अभिनयाची सुरुवात शाळेत असताना झाली. वक्तृत्व स्पर्धा, जिल्हास्तरीय – राज्यस्तरीय नाटकं ह्या सगळ्यांमध्ये माझा सहभाग असायचा. 
छोट्या पडद्यावर येसूबाई साकारल्यावर एकदमचं प्रसिद्धी आणि नावारूपाला आल्यानंतर खाजगी

आयुष्यात बदल जाणवतो का?
येसूबाई साकारून १ वर्ष पूर्ण झाल्यानंतर हे एक वर्ष इतकं काही देऊन गेलंय. आपण काम करताना प्रेक्षकांचा कधीच हिरमोड होऊ नये हेच डोक्यात ठेवुन प्रत्येक कलाकाराने काम करायला हवं असं मला वाटतं. अनुभव खूप भन्नाट आणि मस्त असतात. फॅन फॉलोइंग सुद्धा वाढलंय आता कुठे ही गेली की लोक आधी मुजरा आणि नमस्कार करतात, पाया पडतात, कधीचं कोणी अरे तुरे करून बोलत नाही प्रत्येकांच्या बोलण्यात एक मान असतो त्यांच्यासाठी आम्ही खरेतर देव आहोत. अश्या तऱ्हेने आम्हाला सगळीकडे आदरपूर्वक वागवलं जातं.

पण मला लोकं प्रत्येक भूमिकेत सांभाळून घेतात प्रत्येक भूमिकेवर तेवढंच प्रेम करतात. सोशल मीडियावर एखादा फोटो अपलोड केला तरी लोक त्यावर अगदी भरभरून कौतुक करतात. एकदा मी वारीतून दर्शन करून निघाले आणि तिथून निघताना एक आजोबा भेटले तर अचानक रडायला लागले. मला काहीचं समजत नव्हतं ते अचानक पाया पडले तर ते म्हंटले बाळा मी तुझ्या नाही तर तू साकारत असलेल्या व्यक्तीरेखेच्या येसूबाईच्या पाया पडतोय ही कामाची पोचपावती होती आणि हे एवढं सुख देणारं होतं की लोक आपल्या भूमिका वर किती प्रेम करतात याचा अनुभव आला त्यांची प्रतिक्रिया आयुष्यभर लक्षात राहील.  

येसूबाई यांसारख्या ऐतिहासिक भूमिका साकारताना विशेष मेहनत घ्यावी लागली असणारं. भिती किंवा दडपण येतं का? 
    मला जेव्हा कळालं मी ही भूमिका करतेय तेव्हा मला अमोल दादांनी पहिला प्रश्न असा केला होता की तुला घोडेस्वारी, तलवार बाजी येते का? मी तिथे नाही असं म्हणून आले होते पण त्या माझ्या नाही म्हणण्यात सुद्धा एवढी सकारात्मकता होती की पुण्यात आल्या नंतर पुढच्या आठ दिवसात मी सगळं शिकले. घोडेस्वारी, तलवारकाठी आणि हे सगळं होऊन शूटींग सुरू व्हायला १५ दिवस होते. मला एक लिस्ट दिली त्यात अनेक पुस्तकांची, कादंबऱ्याची, चरित्र कथा आहेत हे सगळं वाचून त्या भूमिकेसाठी माझा अभ्यास झाला. मग सेट वर लाठीकाठी, घोडेस्वारीचा सराव असे. हा एक प्रकारे त्या भूमिकेसाठीचा अभ्यासचं होता. अजून सुद्धा हा अभ्यास चालूच आहे आणि हे सगळं करून मी सीन करायला उभी राहते तेव्हा अमोल दादा कडून खुप शिकायला मिळतं. एक सहकलाकार म्हणून त्याला सांभाळून घेणं इथपासून ते संवाद कसे करावेत हे सगळं त्याचा कडून शिकतेय. दडपण असं नाही आलं कारण आपण जीव ओतून काम केल्यावर प्रेक्षकांकडून कमालीचा प्रतिसाद आला. त्या प्रतिसादामुळे काम करण्याची ओढ वाढते. सुरुवातीला थोडं साडी, दागिने सांभाळण्यात अडचण आली, पण नंतर हे सगळं सांभाळून घ्यायला जमत गेलं. आमची टीम एवढी मस्त आहे की कधी अडचण आलीच नाही. 

अमोल कोल्हे सारख्या अनुभवी आणि आपल्या व्यक्तिरेखेशी एकनिष्ठ असणाऱ्या कलाकारासोबत काम करतानाचा अनुभव कसा आहे? 
  सातवीत असताना आम्ही अमोल दादा सोबत महानाट्य केलं होतं “शिवपुत्र संभाजी” म्हणून त्याचे अजून सुद्धा प्रयोग चालू आहेत आणि एक गोष्ट सांगायला एवढा आनंद होतो की “की तेव्हा त्या नाटकात मी लहान येसुबाईची भूमिका साकारली होती आणि आता मोठ्या येसुबाई ची भूमिका साकारायला मिळतेय कदाचित हा एक मी योगायोग समजते.” अमोल दादा कडून अनेक गोष्टी शिकायला मिळतात. एकतर त्यांचं वाचन एवढं अफाट आहे या विषयावर त्यांचा एवढा अभ्यास आहे की त्यांना संवाद असे पाठ करायला लागत नाही. एखाद वाक्य कसं आणि कुठल्या प्रकारे घ्यायचं, कुठल्या शब्दाला वजन दयायचं, ते घोडेस्वारी खूप अफलातून करतात. ते मी त्यांच्या कडून शिकले. ऐतिहासिक मालिका करताना एक थाट आणि रुबाबदारपणा अंगवळणी असणं गरजेचं असतं. महाराणी येसूबाईची भूमिका करताना मला हा रुबाबदारपणा साकारण्यासाठी मला दादांनी फार मदत केली.   

   
मालिकेमध्ये काम करत असताना, तुला जर आता रंगभूमी कडे परत जाण्याचा योग आला तर तुझा निर्णय काय असेल? 
        मला नक्कीच रंगभूमीवर काम करायाला आवडेल. अभिनय क्षेत्राचा पाया रंगभूमी आहे. जर एखादी चांगली कथा आली तर मी नक्कीच पुन्हा रंगभूमीवर काम करेन. 

कोणत्या दिग्दर्शक / अभिनेता/ अभिनेत्री सोबत सिनेमा करण्याची इच्छा आहे? 
   हा प्रश्न फार अवघड आहे. मला साऊथचे चित्रपट बघायला फार आवडतात तर मला नागार्जून सोबत काम करायला आवडेल. एकदा तरी त्यांच्या सोबत काम करायचं. 

भावी आयुष्यात एखादी बोल्ड भूमिका ऑफर झाली तर करशील का?   

या बद्दल अजून काही विचार केला नाही तशी काही ऑफर आलीच तर तेव्हा विचार करेन. पण आता सध्या येसूबाईची भूमिका एन्जॉय करते आहे.

तुझा चाहतावर्ग हा झपाट्याने वाढतोय. त्यांच्यातलाचं एखादा गमतीदार किंवा लक्षात राहिलेला प्रसंग?
       मी बाबांसोबत चांदी खरेदी साठी गेले होते. एकतर पुणेकर असल्यामुळे अगदी चेहऱ्यावर स्टोल वैगरे बांधून फिरते. आम्ही दुकानात गेलो त्यानंतर माझ्या फक्त आवाजाने त्यांनी मला ओळखलं की येसूबाईची भूमिका करतेस नं? असं विचारलं आणि मी पटकन हो म्हंटलं. मग त्यांची ७५ वर्षांची आई, बायको त्यांनी माझं एवढं आदरातिथ्य केलं एखाद्या देवीची पूजा करावी असं सगळं केलं. फॅन्स किती काय काय करतात याच बेस्ट अनुभव होता. आणि हे सगळं झाल्यावर मी २-३ हजाराची खरेदी केली मग मी किती पैसे झाले असं काकांना विचारलं तेंव्हा त्यांनी दिलेलं उत्तर अस होत की “ महाराजांनी त्या वेळेस आम्हाला सोनं चांदी वाटली म्हणून आता आमच्याकडे सोनं आहे, त्यामुळे आम्ही त्यांच्या सूनबाईं कडून पैसे घेणार नाही. हा किस्सा आयुष्यभर लक्षात राहणारा आहे. एखाद्या कलाकारावरचं प्रेम हे यातून दिसून येतं.

प्लॅनेट मराठी च्या तर्फे या स्टार अभिनेत्री प्राजक्ता गायकवाड ला खूप खूप शुभेच्छा !!

The year was 2003 when Sandeep Sawant’s Shwaas narrated the tale of a young boy battling cancer that garnered both critical and popular accolade in Maharashtra and revived the fortunes of not only Marathi films but was also India’s entry to the Oscar.

A decade later, it came as no fluke to see Marathi content being consistently honored at the National Awards and case in point are movies like Faster Fene Dombivali Fast, Court and Harischandrachi Factory or for that matter, Sairat hitting the bull’s eye.

Today, cinema is undergoing a wave of change and particularly, Hindi cinema where several big ticket releases failed to hit the marquee in 2018. One of the reasons is the spread of web content such as NetFlix and Amazon Prime taking the market by storm and secondly, the dearth of good content where a strong impression is being slowly built that the audience can no longer be taken for a ride. It begs a very important question when it comes to Marathi substance where web content is not only the big thing with the audience lapping good content and the odds of films being made in the state of Maharashtra working at the box office.

Noted filmmaker Nikhil Mahajan in a newspaper column spoke on how 90 percent of Marathi films bombed at the box office and of course, it’s a question of the economics of film-making.

The next big stop for Marathi content is the digital web and there is a huge potential that can be exploited in churning out good content for an increasingly restless audience.

While figures may get tricky on viewership, recent media publications quoted that 54 percent of the market is being occupied by Zee Marathi as per 2018 figures according to an interview given by Ajay Bhalwankar of Sony Marathi to Economic Times. It makes us hopeful that there is and will always be space for filmmakers to showcase quality content on the web.

The question is, how Marathi cinema and sitcoms can be part of the wave of change and showcasing their products considering the growth of mobile penetration in this segment.

As a web portal, Planet Marathi has taken the leap ahead in combining various genres, right from showcasing arts and culture in Maharashtra to talk shows like Faces, Lai Bhaari with Amit Bhandari and Manja Bole hosted by famed actor and filmmaker Mahesh Manjrekar.  The stakes are high on the web and it’s all for grab looking at the Broadcast Audience Research Council (BARC) data for 2016 that forecasted Marathi GEC genre growth by a massive 145 percent in terms of viewership.

Prashen Kyawal, who is associated with films as a journalist and film critic, who reviewed the serial Date with Saie with Sai Tamhankar and now a Creative Producer for SD Motion Pictures has just released the Hindi film RAKKHOSH which is currently garnering rave reviews and bagging several awards is a staunch believer in curated web platform or digital media where Marathi cinema can witness tremendous growth.

“The digital and web media portal is opening up as a medium of expression for each and every community. In the same way, the Marathi speaking community is also looking to express itself in the web content space echoing their culture and varied emotions. The young generation is nowadays hooked to binge watching on the web space but at the same time looking forward to viewing content in their local languages. The success of the focus platform like ZEE5 in showcasing regional content in terms of language shows the potential of Marathi as a language, its might in web media and the digital space. It’s only going to soar higher.”

In the past, we have seen megastar Amitabh Bachchan who produced the Marathi film Vihir in 2010 and way back in 1994 he even made a special appearance in Deepak Sawant’s Akka. There is no dearth of leading superstars from Riteish Deshmukh playing the hero in Mowli to Madhuri Dixit making her big Marathi debut, Bucket List. The more, the merrier.We need the big stars to come forward to not only produce but act and promote Marathi content being showcased. It whittles down to a change in attitude for regional cinema that carries a huge potential to succeed and big stars must come ahead to promote regional content across several regional languages not limited to Marathi.

This post is written by our guest author Vishal ,who is an ex Fergusson Collegiate, an independent blogger & journalist residing in Mauritius.