स्टार ऑफ द विक : ५४ (प्रार्थना बेहरे) 

संपूर्ण नाव : प्रार्थना अविनाश बेहरे – जावकर  

जन्म तारीख आणि ठिकाण : ५ जानेवारी १९८८, भावनगर (गुजरात) 

शिक्षण : PHd inMathmatics and Statistics, पत्रकारिता पदव्युत्तर 

लग्नाचा वाढदिवस : १४ नोव्हेंबर 

घरच्यांचं मन राखून, स्वतःच टीव्हीवर झळकण्याचं स्वप्न पूर्ण करण्यासाठी तिने न्यूज अँकर म्हणून काम करायला सुरुवात केली. हळूहळू सहाय्यक दिग्दर्शक आणि प्रोडक्शन मधूनही तिने काम केलं. अनेक बड्या स्टार्सच्या मुलाखती घेताना स्वतः स्टार बनण्याचं स्वप्नही ती पाहत होती.

अखेर हिंदीतील ‘पवित्र रीश्ता’ या लोकप्रिय मालिकेच्या निमित्तानं तिच्या अभिनयाला सुरुवात झाली. त्यानंतर मितवा, मिस्टर अँड मिसेस सदाचारी, जय महाराष्ट्र ढाबा भथिंडा अनेक अनेक गाजलेल्या चित्रपाटांतून तिने प्रेक्षकांची मनं जिंकली. न्यूज अँकर ते उत्तम अभिनेत्री असा यशस्वी प्रवास करणारी, दिलखुलास अभिनेत्री म्हणजे “प्रार्थना बेहरे“

बालपणीच्या सुंदर आठवणी….

लहानपणापासूनच आई-बाबांनी एक गोष्ट नेहमी शिकवली, अभ्यास आणि त्याबरोबरीने देवावर श्रद्धा असणं अत्यंत महत्त्वाचं आहे. त्यामुळे बालपणीच रामरक्षा, गीतेचे अध्याय असं सगळं ते आमच्याकडून म्हणून घेत. हे सगळ आमच्या आयुष्याचा भाग बनत गेलं. त्यामुळे लहानपणापासून झालेले संस्कार आजवरच्या आयुष्यात नेहमी उपयोगी ठरले आहेत. त्यावेळी घरची परिस्थिती फार चांगली नव्हती. बाबा टेक्स्टाईल इंजिनिअर असल्यामुळे ते मिलमध्ये काम करायचे. अचानक मिल बंद झाल्यानंतर अनेक अडचणी येऊ लागल्या. पण त्या परिस्थितही ते दुखः करत बसले नाहीत. ते नेहमी आनंदी असायचे आजही ते तेवढेच आनंदी जगतात. त्यामुळे त्यांच्या कडून हे मी शिकलेय आणि ते कायम लक्षात ठेऊन जीवनाचा प्रवास करत असते. 

न्यूज अँकर ते अभिनेत्री….

मला डान्सची प्रचंड आवड होती. त्यामुळे, मी तिसरीत असल्यापासून भरतनाट्यम शिकायला सुरुवात केली. माझ पदवी पर्यंतच शिक्षण होईल पर्यंत मी भरतनाट्यम शिकले आणि काही काळ शिकऊ लागले. नृत्याची आवडं असल्यामुळे मी कोणत्याही समारंभात नाचायचे, पण आपण अभिनय करावा किंवा आपल्याला अभिनय जमतोय… असा विचार कधी केलाच नव्हता. शिवाय, “अभ्यास सोडून ही अभिनेत्री बनणार का?” असं विचारणाऱ्या कुटुंबातून मी आली असल्यामुळे त्यावेळी अर्थात अभिनय क्षेत्राची निवड करणं माझ्या हातात नव्हतं. पण, मला टीव्हीवर दिसायचं…. हे माझ स्वप्न होतं.  म्हणून पत्रकारितेच शिक्षण घेऊन, त्यात नोकरी करायला सुरुवात केली. शिवाय, मी बातमीदार म्हणून काम करणं हे माझ्या पालकांनाही समाधान देणारं क्षेत्र असल्यामुळे मी रिपोर्टर म्हणून काम करण्यास सुरुवात केली. पदवी पर्यंतचे शिक्षण झाल्यानंतर पुढील शिक्षणासाठी मी मुंबईत येण्याचं ठरवलं. मुंबईत आल्यावर जर्नालिझम करणं किंवा नालंदा विद्यापीठातून भरतनाट्यमचं पुढील प्रशिक्षण घेण. काही कारणास्तव भरतनाट्यमचं शिक्षण मला थांबवावं लागलं आणि जर्नालिझम करता मुंबईच्या केसी कॉलेजमध्ये प्रवेश घेतला. तिथून जर्नालिझममध्ये पदव्युत्तर शिक्षण पूर्ण केलं. शिक्षण सुरु असताना आणि त्यानंतरही अनेक नामांकित वाहिन्यांमधून जर्नालीस्ट म्हणून कामही केलं.      

• 

• 

तीन मिनिट ते तीन तास…

जर्नालिझम करत असताना मला ‘क्राईम बीट’वर काम करण्याची प्रचंड इच्छा होती. पण माझा एकूणच स्वभाव आणि बडबडीवृत्ती लक्षात घेऊन मला ‘एन्टरटेनमेंट रिपोर्टर’ म्हणून काम करण्याची संधी मिळाली. त्यावेळी अनेक बड्या बॉलीवूड कलाकारांच्या मुलाखती घेण्याची संधी मला मिळाली. परंतु, मी करत असलेल्या कामातून मला आनंद मिळत नाहीये हे माझ्या लक्षात आलं. त्यामागे अनेक कारणही होती.  रिपोर्टर म्हणून काम करत असताना ‘गुरुपौर्णिमे’निमित्तानं मी एक स्टोरी केली होती. पण ती स्टोरी काही कारणास्तव फक्त ३ मिनिटांत संपवली. त्यावेळी माझी खूप निराशा झाली, आणि यातूनच आपण तीन तासाच्या स्टोरी ऐवजी तीन तासांच्या चित्रपटासाठी काम करण्याचा मी निर्णय घेतला. मग दिग्दर्शनात अधिक रस असल्यामुळे मी ‘रीटा’ या चित्रपटासाठी रेणुका शहाणे यांच्यासोबत सहाय्यक दिग्दर्शक म्हणून काम केल. याचं चित्रपटात एका अगदी छोट्या भूमिकेसाठी मी काम केलं. ती अभिनय करण्याची माझी पहिलीच वेळ होती. पण त्या छोट्या भूमिकेसाठी मी केला अभिनय सेटवरील सगळ्यांना आवडला, सगळ्यांनी माझ्या त्या कामाचं कौतुकही केलं. ही माझ्या आयुष्यातील पहिली भूमिका आणि त्यासाठी माझं झालेलं कौतुकं मला कायम लक्षात राहिलाय. त्यानंतर मी अभिनेत्री म्हणून काम करण्याचं ठरवलं. 

अखेर मोठी संधी मिळालीच…

मुंबईत जर्नालिझमकरता प्रवेश घेण्याआधी बाबांनी मला एमबीए करण्याचा सल्ला दिला होता. परदेशात चांगली नोकरी मिळेल, शिवाय व्यवस्थित पगारही मिळेल या दृष्टीने त्यांनी मला हे सुचवलं होत. परंतु, मी जर्नालिझम करण्याचा निर्णय त्यावेळी घेतला होता. त्यावेळी मी रिपोर्टर आहे, हे माझ्या कुटुंबियांना आणि फार कमी लोकांना माहिती होत. त्यात रिपोर्टरची नोकरी सोडल्यानंतर केलेल्या कामांत पुरेसे पैसे मिळत नव्हते. शिवाय, माझ्या जवळील पैसेही संपत आले होते. त्यामुळे, त्या काळात काही काम मिळत नव्हतं. दरम्यानच्या काळात माझ्या लग्नासाठी मुल बघण्याची सुरुवात झाली होती. गंमत म्हणजे, ‘पवित्र रिश्ता’चं कॉनट्रेक साईन करायला जाण्याच्या काही वेळ आधी मी एका मुलाला भेटले होते. पण, मग मी साईन केलेल्या कॉनट्रेकमधील नियम आणि अटींमुळे माझा लग्नाचा विषय तिकडेच थांबला. आईबाबांनीही मला पाठींबा दिला आणि माझ्या अभिनयातील करिअरचा शुभारंभ झाला. 

• 

मालिकांपासून ठरवून ब्रेक घेतला…

मी मराठी मालिकांमध्ये फार काम केलं नाही. ‘पवित्र रिश्ता’ सुरु असताना ‘मायलेक’ नावाच्या एका मालिकेत मी काम करत होते. पण मग दोन्ही मालिकांच्या शुटींगच्या वेळा संभाळण मला कठीण जाऊ लागलं आणि त्यामुळे मी ‘मायलेक’मध्ये काम करणं अगदी काही दिवसांतच थांबवलं होत. गुजरातमध्ये लहानाची मोठी झाल्यामुळे  माझं मराठी फार चांगलं नव्हतं. त्यामुळे अनेक सिन्स मी अगदी रडून केल्याचं मला आजही आठवतंय. म्हणूनच, ‘मी मराठीत पुढे काही करणार नाही’, असं त्यावेळी ठरवलं होतं. पण मग चित्रपटात काम करण्याची संधी मिळाली आणि माझं हे मत आपोआप बदललं. ‘पवित्र रिश्ता’ सोडण्यामागेही हेच कारणं होतं. मला चित्रपट करायचे होते आणि त्या दृष्टीने संधी मिळत होती म्हणून मी ती मालिका सोडली आणि मग संपूर्ण वेळ चित्रपटाकडे वळण्याचा निर्णय घेतला. परंतु, मी कोणत्याही संधीला नकार द्यायचा नाही’, हे मनाशी पक्क केलं आहे. त्यामुळे कदाचित आता नाही पण मालिका करणारच नाही असं होणारं नाही. शिवाय आता माझा नवरा अभिषेक जावकर यांचं प्रोडक्शन हाउस असल्यामुळे सध्या मला आवडतं असलेल्या दिग्दर्शनातील बारकावे शिकण्यासाठी अधिक वेळ देत आहे. लेखनात मदत करतेय. त्यामुळे आता त्या कामावर अधिक लक्ष देऊन येत्या काळात दिग्दर्शनाकडे वळण्याचा विचार आहे. 

• 

लवकरच हिंदी वेब सिरीज…

मालिका, चित्रपट यातून काम केल्यानंतर मी आता लवकरच एका हिंदी वेबसिरीजच्या माध्यमातून प्रेक्षकांच्या भेटीला येत आहे. या वर्षात ती वेबसिरीज प्रदर्शित होईल. शिवाय, २० मार्च २०२० ला माझा ‘अजिंक्य’ हा चित्रपट सर्वत्र प्रदर्शित होणारं आहे. एका समाजसेविकेच्या भूमिकेत मी या चित्रपटात दिसणार आहे. त्यानंतर एप्रिल किंवा मे मध्ये अजून एक सिनेमा प्रदर्शित होईल ज्याची लवकरच घोषणा होईल.  

नाटकं हे जबाबदारीच काम…

‘जय महाराष्ट्र ढाबा भठिंडा’ या चित्रपटानंतर मी, अंजन श्रीवास्तव आणि रीमा लागू यांच्या बरोबर एका हिंदी नाटकात काम केल होतं. पण नाटक ही खूप मोठी जबाबदारी आहे, असं मला वाटतं. शिवाय, मी नाटकाला तेवढा वेळ देऊ शकले नाही तर होणारं नुकसान आणि मला न मिळणार समाधान हे अजिबात पटणार नसल्यामुळे मी नाटकात काम करत नाही.  

भूमिकेसाठी चोखंदळ…

अभिनेत्री म्हणून काम करत असताना नेहमी त्याचं त्या पद्धतीच्या भूमिका करण्यापेक्षा सतत काहीतरी वेगळ करण्याच्या प्रयत्नांत आपण असावं असं मला वाटतं. त्यामुळे भूमिका स्विकारताना मी अनेकदा विचार करते. त्यामुळे मी करत असलेल्या भूमिका मला आवडल्या पाहिजेत आणि मला ती भूमिका साकारताना मज्जा आली पाहिजे हे लक्षात ठेवून मी भूमिकेची निवड करते.  

नकार मिळालेत कि…

मला एखाद्या चित्रपटाची कथा आवडली, मिटिंग झाली पण त्यातील भूमिका नंतर मला न मिळता कोणीतरी दुसऱ्याने ती साकारली असं झालंय. पण त्यामुळे मी कधी निराश झाला नाही. अभिनेत्री म्हणून तुम्हाला चांगला चित्रपट मिळणं ही एक महत्त्वाची गोष्ट आणि नशिबाचा भाग असतो, असं मला वाटतं. त्यामुळे माझ्या नशिबात नसेल म्हणून नकार मिळाले हे लक्षात ठेऊन मी कायम पुढे जाते. आणि त्याहून चांगल्या भूमिका नेहमी माझ्या वाट्याला आल्यात. 

अभिनेत्री नसते तर…

मी अभिनेत्री नसते तर नक्कीच या इंडस्ट्रीमध्येचं काम करत असते. मला दिग्दर्शन आवडतं, मला दिग्दर्शन करायचंय. त्यामुळे मी अभिनेत्री नसते तर शंभर टक्के मी दिग्दर्शक बनले असते. 

माणसं इथली खरीच…

मला इंडस्ट्रीमधील खरंतर काही खटकत नाही. याउलट मला लोकांना सांगायला आवडेल. अनेकदा लोकांना वाटतं ही इंडस्ट्री फार खोटी आहे. इथले लोक फार खोट वागतात. कोणाच कोणाशी आपापसात पटत नाही. माझ्यामते हे अगदीच चुकीचं आहे. त्यामुळे आम्हीही माणसं आहोत. आम्हीही आमचं काम करत असतो. तुमच्या प्रमाणे कामाच्या बाबतीत आमच्यातही स्पर्धा असते. पण त्यामुळे आमच्या मैत्रीत कधीचं फरक पडत नाही. इथली माणस सगळी खरी आहेत आणि ते खरचं वागतात. आणि असं नसतं, तर कदाचित मी या इंडस्ट्रीत नसते. 

ट्रोलिंग होतंच…

माझ्या वागण्या-बोलण्यावरून मला कधीच ट्रोल केलं नाही. परंतु, मध्यंतरी मी थोडी जाड झाले होते. त्यावेळी मात्र मला ट्रोल केल गेलं. माझ्यावर काही प्रमाणात टीका झाल्या. त्यात चित्रपट कारण सोडलं का? असंही विचारणारे अनेक जण होते. फिटनेस बद्दल अनेक कमेंट्स आल्या. पण काही काळ मी माझं आयुष्य माझ्या पद्धतीने जगण्याचं ठरवलं होत. त्यामुळे लोक काय म्हणतील याचं मला काही वाईट वाटलं नव्हतं. उलट मी बारीक झाल्यानंतर त्याचं प्रेक्षकांकडून चांगल्या कमेंट्सही आल्या.   

• 

मी अशीच हसते…

मी लहानपणापासून अशीच हसते. शाळेत असताना, ‘बिघडलेल्या गाडीच्या स्टार्टर’चा आवाज म्हणून मला चिडवलं जायचं. पण,ते हसणं लोकांपर्यंत तेव्हा पोहचल नव्हतं. त्यानंतर मालिका आणि चित्रपटात काम करताना कॅमेऱ्यामागे मी हसायचे त्यामुळे ते जगजाहीर नव्हतं. पण ‘चला हवा येऊ द्या’मध्ये गेल्यावर ते हसू मी लपवू शकले नाही. पण त्यावरून मला कधी कोणी वाईट बोललं नाही.

फिटनेस मंत्रा…

कामात व्यस्थ असले तरी जिम सोडणं मला आवडतं नाही. सकाळी उठल्यावर ११ १२ वाजता रोज जिमला जातेच. खाण्याकडे विशेष लक्ष देते. शिवाय, मला चालायला खूप आवडतं.

झटपट प्रश्न 

० प्रार्थनाच टोपणनाव 

-टूम्पा 

० प्रार्थनाला स्वतःमधील आवडणारी एक गोष्ट? 

-मला दुखी व्हायला आवडतं नाही.  

० प्रार्थानाला स्वतःमधील न आवडणारी एक गोष्ट?

-मी खूप आळशी आहे.

० निवेदन कि अभिनय 

-अभिनय 

० प्रार्थनाचा लाईफ फंडा 

-आयुष्यात नेहमी आनंदी रहा. 

• 

मुलाखत : अजय जयश्री उभारे (प्लॅनेट मराठी)

वयाच्या प्रत्येक वळणावर आपल्यातील प्रत्येक जण वेगवेगळी स्वप्नं बघतं असतो. यानेही तशीच स्वप्नं बघितली. सुरुवातीला त्याला बस कंडक्टर बनायचं होतं, तर काही दिवसांनी आपणं पोलीस व्हायचं हे त्याने ठरवलं. 

दिवसागणिक नवनवीन स्वप्न बघत अखेर तो अभिनेता बनला. ‘तुज विण सख्यारे…’ या मालिकेच्या निमित्तानं त्याने टीव्हीवर पदार्पण केलं. 

जेष्ठ अभिनेते नसिरुद्दीन शहा यांचा तालमीत अभिनयाचे धडे गिरवलेल्या या अभिनेत्याने आजवर अनेक इंज्राजी आणि उर्दू नाटकांमधून काम केलंय. 

वझनदार, तुझी माझी लव्हस्टोरी, काय रे रास्कला अशा अनेक चित्रपटांमधून त्याने त्याच्या अभिनयाची अनोखी छाप रसिकांच्या मनावर कोरली आहे. ‘प्लॅनेट मराठी मॅगझीन’च्या ‘स्टार ऑफ द विक’च्या माध्यमातून जाणून घेऊया अभिनेता ‘गौरव घाटणेकर’विषयी…

संपूर्ण नाव : गौरव जयंत घाटणेकर   

जन्म तारीख आणि ठिकाण : १५ मे, मुंबई   

शिक्षण : मास्टर्स इन ॲक्टिंग  

स्वप्न माझी अनेक….

मी अजिबातचं ठरवून या क्षेत्राकडे वळलो नाही. पण वेळोवेळी माझ्याकडून त्या गोष्टी होत गेल्या. लहानपणापासून सोसायटीच्या विविध कार्यक्रमांमध्ये मी सहभागी होत असे. त्यानंतर शाळा-कॉलेजच्या दिवसांतही हे सत्र कायम सुरु होत. पण पुढे जाऊन भविष्यात आपल्याला अभिनेता म्हणून काम करायचंय हे माझ्या कधीही डोक्यात नव्हतं. त्यामुळे मी अभिनेता होईन कि नाही यापेक्षा मी माझ्या इतर गुणांच्या बाबतीत अधिक सजग असायचो. माझं वक्तृत्व, खिलाडु वृत्ती आणि महत्त्वाचं म्हणजे, माझ्यात एखादी गोष्ट अधिक उत्तम पद्धतीने मांडण्याची कला लहानपणापासून अवगत होती. यातून मी घडतं गेलो. लहानपणी प्रत्येकजण विविध स्वप्न बघतो. तसचं मी ही बघायचो. शाळेतील प्रवासादरम्यान बस कंडक्टरला पाहून आपणही बस कंडक्टर व्हावं असं मला वाटायचं. थोडा मोठा झाल्यावर आपण पोलीस व्हावं असं मला वाटू लागल. माझे वडील नौदलात कार्यरत आहेत, त्यांना पाहून मी नेव्ही मध्ये जाण्याचा विचारही केला होता. त्यानंतर एअरफोर्समध्ये सामील व्हावं असाही मला वाटलं. मुळात मला अनेक गोष्टी वाटतं होत्या, त्या मला पूर्णपणे आवडतं नव्हत्या. त्यामुळे अखेर मला विविध पात्र साकारायला, लोकांच्या नकला करायला आवडतात हे माझ्या लक्षात आलं.  शिवाय, त्याचवेळी केलेल्या एका नाटकासाठी माझ प्रचंड कौतुकही झालं. दरम्यानच्या काळात नसिरुद्दीन शहा यांच्याशी भेट झाली आणि ते माझे अभिनयातील गुरु बनले. त्यानंतर अभिनयाकडे बघण्याचा माझा दृष्टीकोनही बदला आणि मी या क्षेत्रात आलो आणि इथेच रुळलो. स्ट्रगल रोजचाचं…इंडस्ट्रीमध्ये काम करायचं म्हणजे स्ट्रगल हा नेहमीचा आहे आणि तो असावा. माझ्या पालकांपैकी कोणी इंडस्ट्रीमध्ये नाही. माझा कोणत्याही प्रकारचा वशिला नव्हता. त्यामुळे माझ्यासारख्या नवख्या मुलाला इंडस्ट्रीमध्ये पदार्पण करण्यापासूनच स्ट्रगलचा सामना करावा लागतो. आजवर जे केलं ते स्वतःच्या मेहनतीमुळे केलं आहे. खरं हा इंडस्ट्रीमध्ये येण्याचा निर्णय हा माझा होता त्यामुळे संपूर्ण जिद्दीने इथे काम करायचं हे डोक्यात ठेऊनच या समुद्रात उडी मारायचं ठरवलं. त्यामुळे या प्रवासातील प्रत्येक गोष्ट मला वेगळा अनुभव आणि आनंद देत असते एवढं मात्र नक्की.

माझी पहिली भूमिका…

मी एका इंग्रजी नाटकामध्ये नसिरुद्दीन सरांसोबत काम करत होतो. त्यावेळी तो प्रयोग पाहण्यासाठी आलेल्या त्या वाहिनीकरता काम करणाऱ्या एका व्यक्तीने माझं नाटकातील काम पाहून माझ्या पहिल्या मालिकेसाठी विचारलं होतं. ‘तुज वीण सख्यारे…’ ही माझी पहिली मालिका आणि त्याच्यातील माझ्या पहिल्या भूमिकेचं प्रचंड कौतुकं झाल होतं. त्यामुळे पहिल्या प्रेमा इतकीच माझी पहिली भूमिका माझ्यासाठी अत्यंत जवळची आहे. याचं मालिकेने मला मोठा चाहतावर्ग ही मिळवून दिला. ड्रीम रोल…एक अभिनेता म्हणजे प्रचंड ‘हावरट’ वृतीचा असतो आणि असावा, असं मला वाटतं. त्यामुळे असे बरेच रोल आहेत जे मला करायची प्रचंड इच्छा आहे. त्यातही मला इंग्रजी सिनेमांचं प्रचंड आकर्षण असल्याने मला ‘मायकल कोरीओन’ची भूमिका साकारायला नक्की आवडेल. मी अनेक फिल्म्स बघतो आणि त्यातील अनेक कलाकार मला आवडतात. त्यामुळे तसे अनेक रोल आहेत जे मला साकारण्याची प्रचंड इच्छा आहे. 

नव्या भूमिका लवकरच…

अनेक नवनवीन कामांसाठी माझं बोलणं सुरु आहे. त्यामुळे तूर्तास सगळ्या गोष्टी नाही सांगता येणारं मात्र, लवकरच दोन नव्या वेबसिरीजच्या माध्यमातून तुम्हा सगळ्यांच्या भेटीला येतं आहे. शिवाय, ‘एक प्रेम कहानी’ या उर्दू नाटकातही मी काम करतोय. लवकरचं हे नाटकही तुम्हाला बघता येईल. मराठी नाटकं करायचं, पण….मी गेली अनेक वर्ष उर्दू आणि इंग्रजी नाटकांमधून काम करतोय. पण, मला मराठी नाटकांमध्येही काम करण्याची प्रचंड इच्छा आहे. मला अजून कोणीही मराठी नाटकात काम करण्यासाठी विचारलं नाही. पण एखादी उत्तम भूमिका असलेलं नाटकं मला मिळालं, तर मराठीमध्ये नाटकं करण्यास मी तयार आहे. कारण, माझ्या मते नाटकामुळे आपल्याला अनेक गोष्टी शिकतात येतात. नाटकं आपल्याला समृद्ध करत जातो. त्यामुळे नाटकं करताना मला मिळणाऱ्या पैशांपेक्षा, तिथून मला मिळणारे अनुभव आणि नवी शिकवण माझ्यासाठी मोलाची आहे. त्यामुळे माझ्या अभ्यासाठी नक्की मी मराठी नाटकं करेन. मी उत्तम खेळाडू…अभिनयाव्यतिरिक्त मला खेळायला खूप आवडतं. मी स्कॉश प्लेअर आहे. मला घोडेस्वारी करायला प्रचंड आवडतं. शिवाय, मी क्रिकेटचा मोठा चाहता आहे. मला क्रिकेट खेळायला आणि बघायला आवडतं. शिवाय, मला फिटनेसमध्ये मदत करणारे सगळेच खेळ मला आवडतात.

• 

हे खटकतंय…

मराठी इंडस्ट्रीमध्ये थोडा पैसा येणं गरजेचं आहे, असं माझं मतं आहे. शिवाय, मला अजूनही वाटतं कि, आपल्याकडे टॅलेंटला वाव मिळत नाही. अनेकदा कलाकारांमधील वेगळेपणापेक्षा त्याच्या आधीच्याच कामावर त्याला नवीन काम मिळत. हे चुकीचं नाही. पण इतरानाही समान संधी मिळणं तेवढच गरजेचं आहे. सोबतच, प्रत्येकवेळी कलाकारांसोबत होणारं ट्रोलिंग मला अजिबात आवडतं नाही. पण मी त्याकडे दुर्लक्ष करणं अधिक पसंत करतो.   फिटनेस फंडा…खेळ हा माझ्या फिटनेसचा मंत्र म्हणता येईल. त्यामुळे फुटबॉल, स्कोश, अगदी घाम काढणारे खेळ मला प्रचंड आवडतात. जिम म्हणजे बोगसपणाचं लक्षण असं मला वाटतं. त्यामुळे खेळताना होणाऱ्या दुखापती जास्त असतील तरी फिटनेसच्या दृष्टीने अनेक फायदे खेळांमुळे होतात. आणि म्हणून माझा खेळांवर अधिक भर असतो.   

रॅपिड फायर….

० गौरवची आवडती अभिनेत्री – Kate Winslet (केट विन्स्लेट)
० गौरवाचा आवडता अभिनेता – Dustin Hoffman (डस्टीन हॉफमन)
० गौरव अभिनेता नसता तर – भिकारी (कारण मला अभिनया व्यतिरिक्त दुसरं काही जमत नाही आणि मी दुसऱ्या कशात रमत नाही)
० गौरवला स्वतःमधील आवडणारी एक गोष्ट – कधीही हार मानत नाही.
० गौरवला स्वतःमधील न आवडणारी एक गोष्ट – मी फार जास्त गंभीर (Over Critical) आहे
० गौरवचा लाईफफंडा – जगा आणि जगु द्या, खूप पैसा कमवा… 

• 

मुलाखत : अजय जयश्री उभारे (प्लॅनेट मराठी)

www.planetmarathi.org

www.planetmarathimagazine.com

‘महाराष्ट्र टाइम्स श्रावण क्वीन’ या स्पर्धेपासून सुरु झालेला एका सर्वसामान्य मुलीचा प्रवास आज हिंदी आणि मराठी चित्रपट श्रुष्टीतील यशस्वी अभिनेत्रीपर्यंत येऊन पोहचलाय. 

आपल्या मुलीमधील प्राणीप्रेम लक्षात घेता, तिने प्राण्यांची डॉक्टर म्हणून काम करावं अशी तिच्या वडिलांची इच्छा होती. वडील निर्माते असले, तरी स्वतःमधील हिमतीच्या आणि मेहनतीच्या जोरावर आज तिने यशाचा उच्चांक गाठला आहे.

 ‘क्षणभर विश्रांती’ म्हणत सुरु झालेली तिची अभिनयातील कारकीर्द अगदी सुस्साट सुरु आहे. अभिनयाएवढंच प्राणी आणि  निसर्ग यांच्यावर जीवापाड प्रेम करणारी ही गुणी अभिनेत्री म्हणजे पुजा सावंत. ‘प्लॅनेट मराठी मॅगझीन’ ‘स्टार ऑफ द विक’ च्या माध्यमातून जाणून घेऊया या सुंदर अभिनेत्रीबद्दल…. 

• 

संपूर्ण नाव : पुजा विलास सावंत

जन्म तारीख आणि ठिकाण : २५ जानेवारी १९९०, मुंबई   

शिक्षण : बी ए 

बालपण माझं निसर्गसोबतीत….

सर्वसामान्य कुटुंबात वाढलेल्या मला सुरुवातीपासूनच निसर्ग आणि प्राण्यांविषयी प्रचंड प्रेम वाटायचं. त्यामुळे माझ बालपण खूप मजेत, आणि निसर्गाच्या सानिध्यात गेलं. आजोबांचं छान फार्महाउस होत. तिथेच माझ बालपण गेलं. त्याचंमुळे आणि तेव्हापासूनच मला निसर्ग आणि प्राण्यांविषयी प्रचंड प्रेम निर्माण झालं. निसर्ग आणि प्राण्यांविषयीची ओढ मला तेव्हा पासून जाणवत होती. माझे आजोबा (आईचे बाबा) बाळ बागवे लालबागच्या नवहिंद बाल मित्र मंडळात कार्यरत होते. कामगार रंगभूमीचे अमिताभ बच्चन अशी त्यांची ओळख होती. त्यांनी अनेक नाटकांमध्ये काम केलं होतं. त्यांच्या या आवडीमुळेच कदाचित अभिनय माझ्यात येत गेला. मी कधीही अभिनय शिकले नव्हते. घरातील नाटकाच्या तालमी आणि आजोबांचा मंचावरील वावर पाहत मी मोठी होत गेले आणि तिथूनच खरी अभिनयाची ओढ लागली. 

ओळख वापरली नाही…

माझे वडील विलास सावंत एक निर्माता म्हणून गेली काही अनेक वर्षे कार्यरत आहेत. पण त्यांच्या ओळखीमुळे मला अभिनय क्षेत्रात काम मिळालं असं कधीच झाल नाही. उलट मी त्यांची मुलगी आहे म्हणून मला काम मिळावं हे मलाही न पटणार होत आणि म्हणूनच मी माझी ती ओळख कधीचं वापरली नाही. मला मुळात प्राण्यांची डॉक्टर बनण्याची इच्छा होती. त्यामुळे मीही शिक्षण पूर्ण करून माझी ती इच्छा पूर्ण करावी असं त्यांचं मत होतं. अभिनय हे केवळ आवडं म्हणून कर असं त्याचं स्पष्ट मत होत. पण योगायोगाने मी अभिनेत्री झाले. ‘श्रावण क्वीन’पासून सुरु झालेला माझा प्रवास आज अभिनेत्री पर्यत येऊन यशस्वीपणे सुरु असल्याचा आनंद आहे.

कौतुकं झालं….

‘क्षणभर विश्रांती’ हा माझा पहिला चित्रपट. या चित्रपटात काम करताना खूप मजा आली. चित्रपटाचं शुटींग सुरु झाल्यावर पाहिल्याचं क्लोज शॉटवेळी माझं प्रचंड कौतुकं झालं होत. सचित पाटील, सिद्धार्थ जाधव,कादंबरी कदम आणि सिनेमॅटोग्राफर संजय जाधव यांनी माझं केलेलं कौतुकं आजही चांगलच लक्षात आहे. प्रेक्षकांनीही हा चित्रपट उचलून धरला.

• 

मराठी वरचढ…

मराठी आणि हिंदी चित्रपट श्रुष्टीत काम करताना मला फारसा फरक जाणवत नाही. चित्रपटासाठी लागणार ‘बजेट’ वगळता अनेक गोष्टींमध्ये मराठी चित्रपट श्रुष्टी कायम अग्रस्थानी आहे. सगळीकडे सिनेमा हे माध्यम मात्र सारखचं आहे. काम करण्याची पद्धत सोडली तर मराठी चित्रपट नेहमीच मला वरचढ वाटतो. माझ्या मते तर बॉलीवूडपेक्षा उत्तम सिनेमे हे मराठीत बनतात आणि त्याचमुळे मला मराठीत काम करायला सर्वाधिक आवडतं.

कास्टिंग काऊच नाहीच…

मराठीत आणि हिंदीतही काम करताना मला कास्टिंग काऊचंचा अनुभव कधीच आला नाही. माझ्या सुदैवाने मला प्रत्येकवेळी चांगली माणस मिळाली, चांगल्या माणसांबरोबर सतत काम करत राहिले. त्यामुळे या गोष्टीपासून मी नेहमी लांब राहिले आहे. त्यामुळे असा काही प्रकार माझ्यासोबत घडला तर मी काय रीॲक्ट करेन हे आतातरी सांगणं शक्य नाहीये. 

नकार मलाही मिळालेत…

हल्लीच एका प्रोजेक्टच्या निमित्तानं मला नकार मिळाला आहे. अगदी सगळ्या गोष्टी व्यवस्थित जमून येतात आणि मग नंतर मला तो प्रोजेक्ट करता येणारं नाही असं सांगण्यात येतं. पण ठीक आहे, कारणं जे काम मला मिळणार आहे, ते मिळण्यापासून मला कोणीही अडवू शकत नाही. यात मला वाईट वाटलं नाही. हा पण मला मिळालेलं प्रत्येक काम मी उत्तम पद्धतीने पूर्ण करण्याच्या नेहमी प्रयत्नांत असते. शिवाय, रंगावरून आजही इंडस्ट्रीमध्ये अनेकदा नकार दिले जातात ही खरंतर लाजिरवाणी गोष्ट आहे. मला रंगावरून अद्याप कोणी बोललं नाही. मुळात मी कोणाला ते बोलण्याची संधी दिली नाही. मुळात माझ्याबद्दल मला कोणी रंग किंवा कोणत्याही गोष्टींवर कोणी टीका करणं, मला पटत नाही. त्यामुळे माझ्या या परखड स्वभावामुळे अजून कोणाची तशी हिम्मतही झाली नाही.  

नवीन चित्रपटांची नांदी…

२८ फेब्रुवारीला मी आणि गश्मीर महाजनीची मुख्य भूमिका असणारा ‘बोनस’ चित्रपट प्रेक्षकांच्या भेटीला येतं आहे. मार्च मध्ये ‘विजेता’ हा चित्रपट प्रदर्शित होईल. सोबतच, ‘दगडी चाळ २’चंही चित्रिकरण सध्या सुरु आहे. त्यामुळे तो चित्रपटही याच वर्षात प्रदर्शित होईल.   

नेहमी वेगळं काम हवं…

कधीही काम निवडतात मी कोणत्याही चौकटीत न राहता भूमिकेचा विचार करते. चित्रपटाची कथा ऐकतानाचं मला ती भूमिका आवडली तर मी ती फिल्म नक्की करते. मग त्यावेळी चित्रपटाचा दिग्दर्शक कोण असेल? निर्माता कोण असेल? अशा कोणत्याही गोष्टींचा अजिबात विचार करत नाही. मी स्मिता पाटील यांची प्रचंड मोठी चाहती आहे. त्यामुळे त्यांच्यावर एखादा चित्रपट बनला आणि त्यात मला त्यांची भूमिका साकारला मिळावी असं माझ स्वप्नं आहे. आणि तो माझा ‘ड्रीम रोल’ आहे.

• 

नाटकाची भीती वाटते, पण…

लवकरच एका वेबसिरीजच्या माध्यमातून मी प्रेक्षकांच्या भेटीला येणारं आहे. तूर्तास त्याबद्दल अधिक काही सांगता येत नाही. पण लवकरच ते सरप्राईज लोकांना कळेल. नाटकात काम करायला मात्र मला भीती वाटते. मुळात तुम्ही रंगमंचावर असता, त्यामुळे तुमच्यावर खूप मोठी जबाबदारी असते. हावभाव, शब्द या सगळ्यांचं भान राखून नाटकं करावं लागत. त्यामुळे एवढ्यात मी नाटकं करेन असं मला वाटत नाही.    

प्राण्यांबरोबरचं रमते…

खरं सांगायचं तर, मी फक्त प्राण्यांबरोबर सर्वाधिक रमते. शुटींग नसेल किंवा कधी कामातून ओसंत मिळाला कि मी घरी थांबून माझ्या सगळ्या लाडक्या जिवलग प्राण्यांबरोबर वेळ घालवणं पसंत करते. माझ्या घरी कुत्रे, मांजरी, विविध पक्षी आहेत. विशेष म्हणजे यातील एकही प्राणी मी आवडं म्हणून विकत पाळायला घेतलेला नाहीये. प्राण्यांसाठी मी नेहमी काहीन काही करते. निसर्ग-प्राणी आणि माझं एक वेगळं नातं आहे. येत्या काळात त्यांच्यासाठी एक वेगळ स्वप्नं मी पाहतेय. 

ट्रोल झाले…

कलाकार म्हटलं कि ट्रोलिंग होतंच, चांगल्या-वाईट कमेंट्स आल्याचं. पण माझ्याबाबतीत असे प्रकार फार क्वचित घडलेत. अलिकडेच माझ्या एका फोटोशूटवर अनेकांनी कमेंट्स केल्या. पण त्या कमेंट्सपैकी चांगल्या कमेंट्समुळे ट्रोल किंवा वाईट कमेंट्सची संख्या असल्याचं माझ्या लक्षात आलं. पण कधी ट्रोलिंग होऊच नये असं वाटतं. पण अनेकदा ‘मराठी मुलींनी असं वागणं चुकीचं आहे’. असं म्हणाऱ्या कमेंट्स वाचून संताप येतो. फक्त मराठी मुलींनी संस्कृती जपायची का? संस्कृतीचं जतन झालचं पाहिजे. पण सगळ्या अपेक्षा फक्त मुलींकडून का? आणि मुळात मराठी मुली म्हणून त्यांच्यावर तुम्ही बंधन घालता. मुळात मला माझ्या संस्कृतीचा फार अभिमान आहे. त्यामुळे मला संस्कृतीचं भान बाळगायला सांगणं चुकीचंच.

• 

• 

सुपर फॅशन फंडा… 

तुम्ही जे वस्त्र परिधान करता, ते तुम्हाला स्वतःला आवडण गरजेचं असतं असं मला वाटतं. तुम्ही जे काही घालाल त्यात तुम्हाला अवघडल पण येऊ नये या मताची मी आहे. त्यामुळे मला जे आवडेल, आणि माझ्या मते मला जे चांगलं दिसेल अशाचं गोष्टी लक्षात घेऊन मी माझी फॅशन ठरवत असते. त्यात मग तुम्हाला लोकं वाईट म्हणाले तरी, तुम्ही स्वतःला आवडणं फार गरजेचं आहे. आणि हीच माझ्यासाठी फॅशनची व्याख्या आहे. 

फिटनेस मंत्रा…

मला खाण्याची खूप आवड आहे. भात खाल्याशिवाय मी जगू शकत नाही. मला प्रचंड गोड खायला आवडतं. मग अभिनेत्री म्हणून फीत राहण्यासाठी मी खाणं कधीचं थांबवलं नाही. मात्र मी नियमित व्यायाम करते. जीमिंगवर माझा कटाक्ष असतो. पहाटे ५ किंवा ५.३० ला माझ्या दिवसाची सुरुवात होते. मनसोक्त व्यायाम केल्यानंतर मग पुढे माझ्या कामाला सुरुवात होते.  

रॅपिड फायर

० पुजाच टोपणनाव 

-बोजू

० पुजा अभिनेत्री नसती तर…

-प्राण्यांची डॉक्टर 

० स्वतःमधील खूप आवडणारी गोष्ट 

-प्राणी प्रेम

० स्वतःमधील न आवडणारी गोष्ट

-मला खोट सहन होत नाही आणि पटकन रडू येतं.

० पुजाचा लाईफ फंडा 

-सतत हसत रहा

० पुजाचा क्रश 

-ह्रितिक रोशन

० स्वतः काम केलेला आवडता चित्रपट

-नीलकंठ मास्त्तर, लपाछपी   

मुलाखत : अजय जयश्री उभारे (प्लॅनेट मराठी)

• 

वडील पोलिसात नोकरीला त्यामुळे त्यांच्या सततच्या बदल्यांमुळे हा पठ्या खर्या अर्थाने ‘बारा गावाचं पाणी’ त्याच्या लहानपणीच प्यायलाय. 

परदेशात वाईल्ड लाईफ कॉन्सर्वेशमधून मास्टर्स केल्यानंतरही त्याने आपली आवडं जपत कला क्षेत्राच्या दिशेने त्याचा मोर्चा वळवला. 

अभिनय, लेखन, दिग्दर्शन अशा पायऱ्या चढत तो आता निर्मिती क्षेत्रातही पाउल टाकतोय. एकांकिका, नाटकं, चित्रपट आणि मालिका असा चौफेर वावर असणारा आणि कोणत्याही विषयावर अगदी परखडपणे व्यक्त होणारा अभिनेता म्हणजे हेमंत ढोमे. ‘प्लॅनेट मराठी’च्या स्टार ऑफ द विक च्या माध्यमातून जाऊन घेऊया अवलियाबद्दल…. 

संपूर्ण नाव : हेमंत दयानंद ढोमे   

जन्म तारीख आणि ठिकाण : २१ मार्च, शिरूर (पुणे)  

शिक्षण : एम.एस.सी इन वाईल्ड लाईफ कॉन्सर्वेश (युके)

बालपणीच प्यायलो बारा गावाचं पाणी…

माझा जन्म पुण्यातील पण, शालेय जीवनाची सुरुवात ठाण्यात झाली. परंतु बाबांची पोलिसातील नोकरी असल्यामुळे त्यांची कामानिमित्त सतत बदली व्हायायची. त्यामुळे आम्ही सतत स्थलांतर करत असत. पहिलीला मी रायगड जिल्ह्यातील माणगावला गेलो. रायगडमध्ये असलो तरी माणगाव, पोलादपूर (दुसरी असताना), म्हसळा (तिसरी), मग चौथी ते सातवी आम्ही कर्जतला आलो. मग आठवीत मी खोपोलीला शाळेत प्रवेश घेतला. नववी नागोठणे, दहावी पनवेल आणि मग अकरावी ते पुढील शिक्षणाला पुण्याला गेलो. त्यानंतर एमएससी करता युकेला गेलो. त्यामुळे ‘बारा गावचं पाणी पिणे’, ही म्हण माझ्या बाबतीत अगदी तंतोतंत जुळते. पण खरं सांगता, दरवर्षी माझी शाळा बदलते पर्यायी मित्रही बदलले याचं मला फार वाईट वाटायचं. त्यामुळे मला फक्त माझ्या कर्जतच्या शाळेतील मित्र लक्षात आहेत. जिथे मी फार अधिक काळ राहिलो होतो. पण बालपणं मजेत गेलं. 

झाली अभिनयाची सुरुवात…

त्याकाळी खोपडी दारू प्यायल्यामुळे कर्जत, खालापूर सारख्या भागांत अनेकांचा मृत्यू झाला होता. बाबा पोलिसात असल्यामुळे या गोष्टींविषयी सतत बोललं जायचं, शिवाय, माझ्या बाबांनीही व्यसनमुक्तीविषयी जनजागृतीसाठी महत्त्वाची पावलं उचलायला सुरुवात केली होती. आमच्या शाळेकडून सुद्धा व्यसनमुक्तीवर आधारित पथनाट्य बसवली होती. त्यामुळे अगोदरपासून अभिनयाची आवड असणाऱ्या मला यानिमित्तानं संधी मिळाली. त्यानंतर अकरावीला मी पुण्याला गरवारे कॉलेजला प्रवेश घेतला. मग पुरुषोत्तम करंडक, फिरोदिया करंडक आणि विविध एकांकिका आणि अभिनय स्पर्धांमध्ये भाग घेण्यास सुरुवात केली. त्यामुळे अभिनयाची लहानपणापासून आवडं होती. मग पथनाट्य आणि विविध स्पर्धा यांच्यातून भाग घेऊन ही आवडं वाढत गेली. मग ‘समन्वय’ नावाच्या आमच्या नाट्य संस्थेच्या माध्यमातून ‘लूझ कंट्रोल’ या प्रायोगिक नाटकाचे भारतात आणि भारताबाहेर अनेक प्रयोग केले. या नाटकाचं लेखनही मी केल होत. त्याचं खूप कौतुक झालं. अनेक ठिकाणी मला लिखाणासाठी आणि अभिनयासाठी पारितोषिक मिळाली. त्यामुळे होणाऱ्या कौतुकातून काम करण्याची अधिकाधिक उर्जा मिळत गेली. 

आवडं माझ्यासाठी महत्त्वाची…

मी आयपीएस अधिकारी व्हावं अशी माझ्या बाबांची इच्छा होती. त्यामुळे मी स्पर्धा परीक्षा द्याव्यात या दृष्टीने मी कॉलेज सुरु असताना, त्यासोबतीने स्पर्धा परीक्षांचीही तयारी करतं होतो. परंतु अभिनयाची जास्त आवडं वाटू लागली आणि आपण याचं क्षेत्रात काहीतरी करावं असं मला वाटत होतं. मास्टर्स करण्यासाठी युकेला गेल्यावर अडीच वर्ष तिकडे होतो. त्याकाळातही आपल्याला अभिनय करायचा आहे हे सतत डोक्यात असायचं. वाईल्ड लाईफ विषयी मला प्रचंड आवडं आहे. त्यात मला जमेल त्या पद्धतीने मी काम करतं होतो, अजूनही करतोय. पण, अभिनय, लेखन आणि दिग्दर्शक म्हणून आपणं काम करावं हे मनाशी पक्क केलं आणि त्या दृष्टीने पावलं उचलली. अभिनय ही मुळची आवडं. मी लिखाण करतचं होतो. मग हळूहळू दिग्दर्शकाच्या भूमिकेत जाण्यास सुरुवात केली. पूर्ण शिकल्याशिवाय दिग्दर्शनाला सुरुवात करायची नाही हे मनाशी पक्क केल होतं. कदाचित त्याचमुळे दिग्दर्शनाचा योग खूप उशिरा आला. जवळपास दहा वर्ष या क्षेत्रात काम केल्यानंतर मी दिग्दर्शक म्हणून कामाला सुरुवात केली.

नाटकात रमतो…

मी चित्रपट आणि मालिकांमध्ये काम करतं असलो तरी नाटकात काम करणं मला सर्वाधिक आवडतं. त्यानंतर अनुक्रमे सिनेमा आणि टेलिव्हिजन. त्यामुळे नाटकं हे माझं लाडकं माध्यम आहे असं म्हणायला हरकत नाही. परंतु, टेलिव्हिजनवर काम करणं हे सगळ्यात अवघड काम आहे हे सत्यही नाकारता येणारं नाही. पण मी नाटकं किंवा सिनेमात रमतो. 

• 

शाब्बासकी मोलाची…

एका स्पर्धेसाठी क्षितीज पटवर्धन लिखित-दिग्दर्शित एका एकांकिकेत मी अभिनय केला होता. त्यामुळे ती माझी पहिली एकांकिका पण, मी केलेली पथनाट्यातील काम माझ्या अजूनही लक्षात आहेत. त्यावेळी त्याकामाचं खूप कौतुकही व्हायचं. पथनाट्यात मी साकारलेला सोंगाड्या आणि मावशीच्या माझ्या भूमिकांसाठी मला शाब्बासकी मिळाली. त्यावेळी गंभीर भूमिकाही साकारल्या पण विनोदी भूमिकांचं खूप कौतुक झालं. त्यामुळे कलाकार म्हणून लोकांना जे आवडतं ते देतं रहायचं या विचाराने नेहमी वेगळं साकारायच्या प्रयन्तात असतो. 

लवकरच वेगळी भूमिका….

• 

जवळपास दोन वर्षानंतर मी एका चित्रपटामध्ये महत्त्वाच्या भूमिकेत प्रेक्षकांना बघायला मिळणार आहे. माझा जवळचा मित्र, प्रियदर्शन जाधव दिग्दर्शित आगामी ‘चोरीचा मामला’ या चित्रपटात मी एक मध्यवर्ती आणि वेगळी भूमिका साकारतोय. शिवाय ‘झिंमा’ नावाचा एक चित्रपटही मी करत आहे. मी आणि माझी पत्नी क्षिती असं आमची निर्मिती असणारा आणि मी दिग्दर्शित केलेला हा सिनेमा आहे. त्यामुळे पहिली चित्रपट निर्मिती, माझं दिग्दर्शन आणि सात बायकांच्या वेढ्यात अडकलेल्या एका पुरुषाची कथा सांगणारा हा वेगळा सिनेमा लवकरच प्रेक्षकांच्या भेटीला येईल. शिवाय इतर अनेक प्रोजेक्टही सुरु होण्याच्या मार्गावर आहेत. शिवाय, एका चांगल्या नाटकाच्या मी शोधात आहे. सोबतीने एक नाटकं लिहून ते पूर्णत्वास नेण्याच्या मार्गावर आहे. 

ड्रीमरोल निराळाच… 

ड्रीम रोल ही संकल्पना मुळात माझ्यासाठी नाही. कोणीतरी साकारलेली एखादी व्यक्तिरेखा किंवा भूमिका आपण साकारण्यात मजा नाही असं मला वाटतं. त्यामुळे, एखाद्या नाटकात किंवा सिनेमात मी ‘पांडू’ (उदाहरणार्थ) साकारला तर तो पांडू लोकांसाठी ड्रीमरोल वाटावा या दृष्टीने मी काम करेन. त्यामुळे मी केलेला एखादा रोल अनेक पिढ्या लोकांच्या लक्षात राहिलं या साठी मी काम करेन. त्यामुळे मला मिळणारी प्रत्येक भूमिका माझ्यासाठी ड्रीमरोल आहे.   

इंडस्ट्रीमधील हे खुपत….

इंडस्ट्रीमध्ये काम करताना एकमेकांविषयी असणारी इर्षा, असूह्या आणि स्पर्धा हे ज्यावेळी एका वेगळ्या पातळीवर पोहचतात त्याची फार चीड येते. दुसऱ्याच चांगलं काम आपणं बघू शकत नाही एवढी ती स्पर्धा टोकावर पोहोचलेली असते. मराठी इंडस्ट्री ही तेव्हाचं मोठी होईल, जेव्हा सगळे एकत्र मिळून काम करतील, असं मला वाटतं. एकत्र येऊन जेव्हा दुसऱ्याचा सिनेमा तेवढ्याच उत्साहात प्रमोट करतील, त्याचं कौतुकं करतील त्यावेळी याची सुरुवात होईल. हल्ली आपल्याचं लोकांमध्ये खूप मोठी स्पर्धा पाहायला मिळते. त्यामुळे वर्षभरात जवळजवळ शंभर सिनेमे येतात. त्यातील फार कमी लक्षात राहतात. जर हे सिनेमे समजा एकाच दिवशी आले तर त्याचा उपयोग होणारा नाही. त्यामुळे आपल्याआपल्यातील स्पर्धा थांबवून संपूर्ण इंडस्ट्री अधिकाधिक प्रगल्भ बनवण्याचा आपणं प्रयत्न करणं गरजेचं आहे.  

वेळीच व्यक्त व्हा…

जे वाईट आहे त्याबद्दल व्यक्त व्हायलाच हवं हे अगदी माझ्या लहानपणापासून माझ्या पालकांनी मला शिकवलं होतं. काय वाचावं, काय सोडून द्यावं. राजकारणा आणि समाजकारणाची आवडं अशा अनेक गोष्टी मला वडिलांनी शिकवल्या. त्यामुळे प्रत्येकाची ही जडणघडण होणं गरजेचं आहे. मी कोणत्याही पक्षाचा किंवा व्यक्तीचा समर्थक नाही. कोणत्याही जाती-धर्मांचा पगडा मला मान्य नाही. आपणं भारतीय आहोत या मताचा मी आहे. शिवाय आपण माणूस आहोत हे त्याहून महत्त्वाचं आहे. परंतु हल्ली देशातील परिस्थिती बघता जिथे मला व्यक्त व्हावसं वाटत तिथे मी व्यक्त होतो. याचा परिणाम म्हणून मला धमक्यांचे फोन वगैरेही येतात. शिवाय, कलाकार हा सॉफ्ट टार्गेट असल्यामुळे अनेकदा मला ट्रोल केल जातं. पण त्याचा मला फरक पडत नाही. इंटरनेट स्वस्त झाल्याचा हा मोठा गैरफायदा आहे मला वाटतं. कारणं, लोकांना कधी कुठे काय बोलावं याचं भानं उरतं नाही आणि मग गरज असेल तरी व्यक्त होणं त्यांना जमत नाही. शिवाय, भाषे पलीकडे जाऊन सर्वानीच विचार करायला हवा असं मला वाटत. 

प्रत्येक प्रतिक्रिया मोलाची…

काही सिनेमे ही केवळ ‘मनोरंजन पट’ असतात, त्याचा हेतू मनोरंजन हा एवढाच असतो. परंतु सिनेमे आणि नाटकं ही केवळ प्रबोधनासाठीचं असतात असा अनेकांचा समज असतो. पण तस अजिबात नसतं. शिवाय, आपलं काम हे काहींना आवडू शकतं, काहींना नाही आवडू शकतं. त्यामुळे जर सिनेमा सगळ्यांनाचं आवडला तर त्यातही काहीतरी चुकतयं असं मला वाटतं. त्यामुळे एखादा चित्रपट कोणाला आवडतं नसेल तरी त्यातूनही मला अनेक गोष्टी शिकता येतात. यातूनच स्वतःशी स्पर्धा निर्माण होते. शिवाय येत्या काळातील ऐतिहासिक सिनेमाच्या लाटेत आपणं काहीतरी वेगळा विषय घेऊन मीही काहीतरी नवीन घेऊन येण्याच्या प्रयत्नात आहे. लोकांना इतिहास बघायला आवडतोय, आणि तो अत्यंत चांगल्या प्रकारे मांडला जातोय हे सुखावह आहे. त्यामुळे येत्या काळात नक्कीच मी ही काही ऐतिहासिक करण्याच्या प्रयत्नात असणार् आहे.

नवीन वर्षाची आव्हान खूप…

आपल्या हातून खूप चांगलं काम घडलं पाहिजे म्हणून मी नवीन वर्षात अधिक मेहनत करणार आहे. लेखक, दिग्दर्शक, अभिनेता आणि आता निर्माता म्हणून शक्य तेवढ्या चांगल्या कामांतून आपणं प्रेक्षकांच्या लक्षात राहावं म्हणून काम करतं राहण्याचा माझा प्रयत्न कायम असेल. मनोरंजनपट करत विविध विषयांवर भर देत. मराठी सिनेमाचा यशाचा आकडा वाढवण्याच्या दृष्टीने माझ्या परीने सर्वतोपरी प्रयत्न करीन. 

• 

रॅपिड फायर 

० हेमंतचं टोपणनाव 

-भैया (माझी लहान बहिण मला याचं नावाने हाक मारते)

० हेमंतची आवडती अभिनेत्री

-मेरील स्ट्रीप, स्मिता पाटील, रत्ना पाठक-शहा, सुप्रिया पाठक, क्रीती सॅनन 

० स्वतःमधील न आवडणारी गोष्ट?

-आळस 

० स्वतःमधील आवडणारी गोष्ट? 

-खरेपणा 

० हेमंतचा विक पॉईंट?

-जेवण

मुलाखत : अजय जयश्री उभारे (प्लॅनेट मराठी)

http://www.planetmarathi.org

http://www.planetmarathimagazine.com

मेकॅनिकॅल इंजिनिअर म्हणून शिक्षण पूर्ण करून, त्यांनी स्वतःचा व्यवसाय थाटला. क्रीडा क्षेत्रात करिअर करण्याचं त्याचं स्वप्न होतं. पण काही कारणामुळे ते शक्य झाल नाही. पुढे जाऊन या आपण करत असलेल्या गोष्टींपेक्षा वेगळ्या असणाऱ्या मॉडेलिंग कडे तो वळाला. अनेक जाहिरातींमधून नावारूपास येऊन पुढे जाऊन मराठी, हिंदी, तमिळ, तेलगु, गुजराती, बंगाली बरोबरच हॉलीवूडपटामध्येही त्याने महत्त्वपूर्ण काम केलं फोटोग्राफी आणि भटकंतीची  आवड जपत त्यांनी अनेक पुस्तकाचं लेखन केलं. चित्रपटातील विविध भूमिकांबरोबरीने त्यांच्या विविध पुस्तकांनाही अनेक पुरस्कार मिळाले आहे. ‘प्लॅनेट मराठी मॅगझीन’च्या ‘स्टार ऑफ द विक’च्या माध्यमातून जाणून घेऊया एवर्ग्रीन आणि अष्ठपैलू व्यक्तिमत्व असणाऱ्या मॉडेल, अभिनेता आणि लेखक मिलिंद गुणाजी बद्दल…

संपूर्ण नाव : मिलिंद गुणाजी

जन्म तारीख आणि ठिकाण : २३ जुलै १९६१, मुंबई

शिक्षण : मेकॅनिकॅल इंजिनिअरिंग, पॉलिमर टेक्नोलॉजी

अभिनय केवळ योगायोग

माझं बालपण अगदी मजेत गेलं. लहान असताना किंवा अगदी कॉलेजमधील जीवनात माझा खेळण्याकडे अधिक कल असायचा. त्यामुळे चित्रपट आणि स्टार याबद्दल मला कुतूहल किंवा आकर्षण कधीच नव्हतं. त्यामुळे आवडं नाही म्हटल्यावर मी फारसे चित्रपट बघत नसे. पण, मला नाटकं बघायला प्रचंड आवडायचं. विशेष म्हणजे मराठी नाटकांविषयी विशेष आकर्षण असायचं. माझ्या आई-बाबांना नाटकं पाहण्याची आवड असल्यामुळे ते मला अनेकदा नाटकं बघयला घेऊन जात. कदाचित याचमुळे ही आवड वाढत गेली असावी…. हॉलीवूडच्या चित्रपटांच त्यावेळी भलतच अप्रूप असायचं. पण खेळामधील माझी आवडं लक्षात घेता, ‘आपण क्रीडा क्षेत्राचीच करिअर म्हणून निवड करायची असं’ त्यावेळी ठरवलं होतं. त्या दृष्टीने मी प्रयत्नही करतं होतो. त्यात क्रिकेट आणि बॅटमींटन हे माझे आवडीचे खेळ. यात मी उच्च स्थरांपर्यंत खेळलो आहे. अखेर हे सगळ सुरु असताना मी माझ इंजिनिअरिंगपर्यंतच शिक्षण पूर्ण करून गोव्यात स्वतःचा कारखाना सुरु केला. कालांतराने हा व्यवसाय बंद करून एका नवीन व्यवसायाची सुरुवात केली. यात मी मार्केटिंगवर काम करत असल्याने मुंबईतून काम सांभाळनं सहज शक्य व्हायचं. त्यामुळे, ‘काम झाल्यानंतर फावल्या वेळेत करायचं काय?’ असा प्रश्न पडला होता. बरं, क्रीडा क्षेत्रात करिअर करायचा विचारही माझ्या डोक्यात कायम होताचं. पण कंपनीच्या एका कामादरम्यान माझ्या उजव्या खांद्याला इजा झाली आणि त्यामुळे स्पोर्ट्सपर्सन म्हणून करिअर करण्याचा माझा विचार मागे पडला. मग माझ्या काही मित्रांनी, ‘तुझी पर्सनालीटी उत्तम आहे, तर तू मॉडेलिंग कर…’ असं सुचवलं. म्हणून मी त्या काळचे आघाडीचे फोटोग्राफर असणार्‍या गौतम राजाध्यक्ष यांची भेट घेतली. मुळात इंजिनिअर म्हणून शिक्षण घेऊन नंतर व्यवसायात रमलेल्या मला या क्षेत्राची फारशी माहिती नव्हती. आमच्या भेटीच्या अगदी दुसर्‍याच दिवशी गौतम सरांनी मला माझे फोटो काढण्यासाठी बोलावलं. त्यानंतर त्याकाळच्या नामांकित एजन्सीजमध्ये माझे फोटो देऊन आलो. काही तासांत  शंतनू शेगडे कडून मला फोन आला. अनेक नामांकित ब्रॅन्डसाठी काम करणाऱ्या एजन्सीमधून फोन आल्यानं मला आनंद झाला होता. मला स्क्रीनटेस्ट साठी बोलावण्यात आला. पण स्क्रीनटेस्ट म्हणजे काय हे मला अजिबात माहिती नव्हतं. अखेर माझ्या पहिल्या शुटिंगसाठी झाल्यानंतर दिल्लीला रवाना झालो. त्यानंतर हळूहळू चित्रपटाच्या ऑफर्स यायला  सुरुवात झाली. सुरुवातीला या ऑफर्स मी नाकारत होतो. या दरम्यान अनेक मोठ्या जाहिरातींसाठी मी काम केलं. आणि इथून माझा इंडस्ट्रीमधील प्रवास सुरु झाला. मग विविध मालिका आणि चित्रपटामधून मी काम करत राहिलो.

रातोरात झालो स्टार…

‘कुरुक्षेत्र’ नावाच्या मालिकेमध्ये मी काम केलं. माझं ते काम बघून मुकेश भट्ट यांनी मला फोन करून भेटायला बोलवलं आणि ‘फरेब’ चित्रपटामधील मध्यवर्ती भूमिकेसाठी मला विचारण्यात आल. ‘फरेब’ मधील माझ्या खलभूमिकेचं खूप कौतुक झालं. त्या वर्षाच्या सगळ्याच मानाच्या आणि नामांकित पुरस्कारांच्या नामांकनाच्या यादीत माझं नाव होतं. या चित्रपटामुळे मी रातोरात स्टार झालो आणि इथून माझी खरी सुरुवात झाली असं मला वाटत. त्यानंतर ‘विरासत’ चित्रपटातील माझी खलभूमिका गाजली, त्या भूमिकेसाठीही सलग दोन वर्ष अनेक पुरस्कार मला मिळाले. मग नायक आणि खलनायक साकारत करिअरला सुरुवात झाली. आतापर्यंत तब्बल दोनशेहून अधिक चित्रपटांमधून मी काम केल आहे. शिवाय, अजूनही मॉडलिंग करतो.

• 

भटकंती माझी आवडं…

कॉलेजमध्ये असल्यापासून मला विविध गड-किल्ले, डोंगर-दऱ्यामधून फिरायला मला प्रचंड आवडतं होतं. विविध ठिकाणची माहिती असणारी अनेक दिग्गजांची पुस्तक मी वाचायचो. मला फोटोग्राफीची आवडं असल्यामुळे, मी माझी जीप काढून अनेकदा वेगवेगळ्या ठिकाणी फिरायला जात असे. मग फिरायला गेल्यावर जवळपासच्या एखाद्या गावकऱ्याला भेटून त्याच्या कडून त्या ठिकाणची सगळी माहिती, इतिहास जाणून घ्यायचो आणि त्याची नोंद करून ठेवायचो. असं करता-करता माझ्याकडे माहितीचा संग्रह झाला. मग ‘लोकप्रभा’ नावाच्या साप्ताहिकामध्ये लिहिण्यास सुरुवात केली. माळशेज घाटावर आधारित माझ्या त्या लेखाचं नाव होत ‘महाराष्ट्राचे कुलुमनाली-माळशेज घाट’. माझ्या त्या लेखाला प्रचंड प्रतिसाद मिळाला. मॉडेलअसताना मी भटकंतीही करतो यामुळे लोकांना माझ्याबद्दल फार अप्रूप वाटायचं. मग यातूनच ‘अनोखी पर्यटन स्थळे’ हा माझा स्तंभलेख सतत पाच वर्ष सुरु होता. मग ‘माझी मुलूखगिरी’ नावाचं माझ पुस्तक प्रकाशित झाल. आज या पुस्तकाची सोळावी आवृतू बाजारत आहे. याच पुस्तकच इंग्रजीत भाषांतर करण्यात आलं. आणि अखेर याच पुस्तकावर आधारीत ‘भटकंती’ या कार्यक्रमाची सुरुवात झाली आणि तो कार्यक्रम अनेक काळ चालला. मग ‘भटकंती’ शो करताना नव्याने गवसलेल्या ठिकाणांवर आधारीत ‘भटकंती’ नावच पुस्तक लिहिलं ज्याची आता नववी आवृत्ती आहे. अशा तब्बल बारा पुस्तकांचं मी लेखन केल. यातील ‘अनवट ‘ नावाच्या पुस्तकाला राज्य शासनाचा पुरस्कारही मिळाली आहे. मग ‘डिस्कव्हर महाराष्ट्र’या नव्या प्रोडक्शनची मी सुरुवात करून त्याचे साधारण २५ भाग केले याचा आनंद  आहे.

नव्या भूमिका…

सध्या प्लॅनेट मराठीचीच निर्मिती असलेला आणि शंतनू रोडे दिग्दर्शित ‘गोष्ट एका पैठणीची’ या एका माझ्या चित्रपटाच शुटींग सुरु आहे. त्याबरोबरच, यज्ञेश शेट्टीच्या ‘विंग्ज ऑफ गोल्ड’ चित्रपटाचाही मी महत्वाचा भाग आहे. शिवाय, एका तेलगु चित्रपटाची शुटींग लवकरच सुरु होईल. यासोबतच, एखाद्या चांगल्या प्रोजेक्टच्या निमित्तानं वेबवर झळकता आलं तर मी नक्की वेबकडे वळेन.

• 

भाषेचाच फरक…

कुठेही काम करताना फायनान्स फार महत्वाचा असतो. मी मराठी, हिंदी, तेलगु, तमिळ अशा विविध भाषांतील चित्रपटामध्ये काम केल आहे. शिवाय हॉलीवूडच्या चित्रपटामधून मी काम केल आहे. या सगळ्यात मला हॉलीवूड आणि साउथ इंडस्ट्रीची कामाची पद्धत आणि प्रोफेशनललीझम प्रचंड आवडतं. तिकडे सगळ्या गोष्टी परफेक्ट असतात. पण चित्रपटाचा दर्जा पहिला तर आपले मराठी चित्रपट उच्च दर्जाचे असतात यात वाद नाही. फक्त त्याला व्यवस्थित सिनेमागृह मिळून ते लोकांपर्यंत व्यवस्थित पोहचले तर त्याला तोड उरणार नाही आणि लोकांनाही त्याची मजा घेता येईल.

• 

फिटनेस फंडा…

योग्य आहार आणि नियमित व्यायाम हा माझा फिटनेस फंडा आहे. शिवाय कमीत कमी दहा-बारा हजार पावलं मी दररोज चालतो. शिवाय नियमित जीम् करण्यावरही माझा कटाक्ष असतो.

• 

राजकारणात रस नाही…

मी आणि सध्याचे मुख्यमंत्री उद्धवजी ठाकरे, आम्ही एका कॉलनीत राहतो. त्यामुळे लहानपणापासून आमच्यात मैत्री आहे. त्यानाही फोटोग्राफीची आवडं आहे त्यामुळे आमच चांगलं जमतं. हेलिकॉप्टरमधून त्यांनी केलेल्या अनेक फोटोशूटवेळी आम्ही एकत्र काम फोटो काढले आहेत. अनेक किल्लेही आम्ही एकत्र फिरलो आहे. त्यावर आधारित एक पुस्तकही प्रकशित होऊन साधारण दहा दिवसात आठ हजारप्रतींची विक्री झाली आहे. त्यामुळे आम्ही खूप चांगले मित्र आहोत. पण, मला राजकारणात अजिबात रस नाही.

• 

रॅपिड फायर…

आवडता अभिनेता

रोबिन विल्यम, किंग मार्टिन, बमन इराणी, अमिताभ बच्चन, दिलीपकुमार

स्वतः काम केलेला आवडता चित्रपट

– ‘विरासत’ आणि ‘फरेब’ माझे आवडते चित्रपट पण ‘गॉड मदर’मधील माझी भूमिका मला आवडते.      

स्वतःमधील न आवडणारी गोष्ट

-खूप हायपर होतो. खूप वाट बघणं मला आवडतं नाही.

स्वतःमधील आवडणारी गोष्ट

-मी एखादी गोष्ट हातात घेतली कि ती मी पूर्ण करतो, माझी ही वृत्ती मला खूप आवडते.

आवडतं पर्यटन स्थळ

-हरिश्चंद्रगड

मिलिंद गुणाजींचा विक पॉइंट

-मी हळवा आहे , त्यामुळे भावनेच्या आहारी लवकर जातो. ज्यामुळे लोक मला फसवू शकतात.

अभिनय, मॉडेलिंग, लेखन, फोटोग्राफी?

-फोटोग्राफी

• 

मुलाखत : अजय जयश्री उभारे (प्लॅनेट मराठी)

“घडलंय बिघडलंय” “शेजारी शेजारी पक्के शेजारी”, “कॉमेडी ची बुलेट ट्रेन”, “डब्बा गुल”, “फु बाई फु“, अश्या विविध मालिका आणि कॉमेडी शो मधून घराघरात पोहचलेली. 

विनोदाच्या अनोख्या कौशल्याने सगळयांना खळखळून हसवणारी कॉमेडी ची राणी “प्राजक्ता हनमघर” 

माणसात रमणारी तरीही एकांत आवडणाऱ्या या कॉमेडीच्या राणीचा अनोखा प्रवास आणि प्लॅनेट मराठीच्या नव्या चित्रपटातल्या तिच्या नव्या भूमिके बद्दल काही खास गप्पा जाणून घेऊ या प्लॅनेट मराठी मॅगझीन मधून…

प्राजक्ता हनमघर
संपूर्ण नाव : प्राजक्ता हनमघर
जन्मठिकाण : मुंबई 
वाढदिवस : २३ सप्टेंबर 
लग्नाचा वाढदिवस : १४ ऑगस्ट 
शिक्षण : एम.ए. मराठी 

• 

“विनोदाने मला गंभीरपणे घेतलं”  

    “हास्याची राणी” अशी ओळख असणं फार मस्त आहे.  इतकी वर्षे केलेल्या कामाचं चीज झालंय असं वाटतंय. मी असं नेहमीच म्हणते मी अनेक वर्षे विनोदाला गंभीर पणे घेतलं तर एक वेळ अशी आली विनोदाने मला गंभीर पणे घेतलं. 
“कलेसाठी रुईयात गेले” 
मी शाळेत असल्यापासून अभिनय करत होते. कॉलेज मध्ये हे सगळं अनुभवण्यासाठी मी खास “रुईया” कॉलेज मध्ये ऍडमिशन घेतलं. रुईयात कलेला फार वाव आहे म्हणून मी तिथे जाऊन शिक्षण पूर्ण केलं. 

“विनोदाचा गंध सापडला” 

मी नेहमी म्हणते माझा बाप प्रोड्युसर नाही त्यामुळे जे रोल येतील त्या उत्तम प्रकारे पार पाडायच्या इतकंच माझ्या हातात होतं. विविध कामं करताना, वेगळ्या भूमिका अनुभवताना मला जाणवलं की आपल्याला विनोदाचा वेगळा गंध आहे म्हणून मी विनोदाकडे वळले. “घडलंय बिघडलंय” ही पहिली मालिका करताना मला जाणवलं की आपल्याला विनोद चांगल्या प्रकारे करता येतो, इथे माझी आणि विनोदाची गट्टी जमली म्हणून मी विनोदी भूमिका करायला लागले. 

“ग्लॅमर मुळे बदल झाला नाही” 

   अभिनेत्री झाल्यावर नक्कीचं ग्लॅमर येत पण मी तशी फार मातीतली आणि माणसांमधली आहे त्यामुळे या ग्लॅमर ने  माझ्यात काही फार बदल झाला नाही असं मला वाटतं. 

    “स्पष्टवक्ती ते प्रेमळ प्राजक्ता” 

       खऱ्या आयुष्यातली प्राजक्ता खुप स्पष्टवक्ती आहे. खरं बोलणारी, आपल्या माणसांवर प्रेम करणारी, कामावर निष्ठा असणारी, कामात जीव ओतून काम करणारी, खूप वाचन करणारी, सतत डोळे उघडे ठेवून सगळ्या गोष्टींकडे बघणारी आणि व्यक्त होणारी आहे. 

“प्रासंगिक विनोदावर भर देते”  

      मला असं वाटतं प्रत्येकात विनोद ओळखण्याचे, करण्याचे गुण कमी जास्त प्रमाणात असतात. आता आपण विनोद करू या अर्थाने मी कधीच विनोद करायला जात नाही. खूप छोट्या प्रसंगातून एका तिरकस दृष्टीकोनातून आपोआप विनोद निर्मिती होत असते, त्यामुळे तो प्रयत्नपूर्वक करायला मी जात नाही. माझा प्रासंगिक विनोदावर भर आहे. 

“आदर्श आहे कारण….” 

     माझी पहिली मालिका “श्रीरंग गोडबोलें” सोबत केली, त्यामुळे ते माझ्या फार जवळचे आहेत. मालिकेचे लेखक, दिग्दर्शक तेच होते. या सगळ्या प्रवासात मी त्यांच्या कडून अनेक गोष्टी कळत-नकळत शिकत होते. रंगा सरांकडून मी खूप गोष्टी शिकले. सध्या प्लॅनेट मराठी सोबत मी एक नवा चित्रपट करते तर या चित्रपटाचा दिग्दर्शक “शंतनू रोडे” त्याच्याकडून गेल्या काही दिवसात मी प्रचंड गोष्टी शिकले. मी एवढा कामावर प्रेम असलेला त्याच्या सारखा दिग्दर्शक पाहिला नाही आहे. शंतनु ची कामावरची निष्ठा आणि कामावरच प्रेम या गोष्टी खूप भारावून टाकतात. या दोन व्यक्ती खूप मस्त आहेत. 

“साजेसा रोल मिळाल्याचा आनंद”

      प्लॅनेट मराठी च्या “गोष्ट एका पैठणीची” या आगामी चित्रपटात मला एक छान रोल मिळाला आहे. मला साजेसा असा हा बेस्ट रोल आहे. प्लॅनेट मराठी सोबत काम करताना छान वाटतंय, प्रत्येक कलाकाराला योग्य त्या सोयी सुविधा प्लॅनेट ने उपलब्ध करून दिल्यात आहेत म्हणून काम करायला खूप मज्जा येते. 
“तरुणाईची कौतुकास्पद कामगिरी” 
    आपल्या कडची तरुण मंडळी काही तरी नवीन करतात याचा आनंद आहे. खूप गोष्टींमधून विनोद निर्मिती चा अनोखा प्रयत्न आजची पिढी करत आहे तर हे नक्कीच कौतुकास्पद आहे. नवीन कलाकार, नवीन कला निर्मिती करतात याचा आनंद आहे. 

स्लॅम बुक….

आवडता चित्रपट – असे अनेक चित्रपट आहेत जे मी पुन्हा पुन्हा पाहिले आहेत. खूप चित्रपट आवडीचे आहेत. 
आवडता विनोदी कलाकार – सतीश तारे 
आवडता अभिनेता – मोहन जोशी
आवडती अभिनेत्री – रंजनाबाई ( रंजना देशपांडे ) 
आवडती डिश – केळ्याचे वेफर्स आणि चहा
आवडत सोशल मीडिया – फेसबुक 
आवडत नाटक – वाडा चिरेबंदी / संगीत देवबाभळी 
आवडत पुस्तक – कीप मुविंग 
आवडता लेखक – महेश एलकुंचवार 
आवडती वेबसेरीज –  मेड इन हेवन / इंनसाइड एज  

मुलाखत : नेहा कदम (प्लॅनेट मराठी) 

www.planetmarathi.org

www.planetmarathimagazine.com

 “महाराष्ट्राचा सुपरस्टार” मधून घराघरात पोहचलेला “माझिया प्रियाला” मधला प्रेमळ अभि ते माझ्या नवऱ्याची बायको” मधला गुरुनाथ सुभेदार अश्या विविध भूमिकांनी प्रेक्षकांच्या मनात अधिराज्य करणारा अभिजीत खांडकेकर. 

नाटक, चित्रपट, मालिका आणि एक बहुपैलु निवेदक. स्टाईल चा अनोखा अंदाज जपून त्याने आज स्वतःची वेगळी ओळख निर्माण केली आहे. प्लॅनेट मराठी मॅगझीन “स्टार ऑफ द वीक” मधून आम्ही काही खास गप्पा मारल्या आहेत….

 अभिजीत खांडकेकर 
वाढदिवस : ७ जुलै १९८६ 
जन्मठिकाण : पुणे 
शिक्षण : मास कम्युन्यूकेशन (mass communation) 

• 

“मालिका मुळे करिअरला नवीन वळण” 

अभिनेता म्हणून माझ्या आयुष्यातला पहिला शो म्हणजे ‘महाराष्ट्राचा सुपरस्टार’ इथून आम्ही सगळेच कलाकार म्हणून लोकांसमोर आलो. एक कलाकार म्हणून करियरची सुरुवात इकडून झाली. मग झी सारखं मोठं चॅनेल आणि मग अभिनयासाठी लागणाऱ्या अनेक गोष्टी इथून शिकत गेलो. महाराष्ट्राचा सुपरस्टार या शो मुळे मी प्रकाशझोतात आलो. सगळे एक अभिनेता म्हणून ओळखायला लागले. या कार्यक्रमामुळे अभिनय क्षेत्रातील स्ट्रगल कमी झाला. अनेक ठिकाणी ऑडिशन देणं सुरू झालं. दिग्दर्शक आणि काही प्रोडक्शन ला भेटी देणं चालू असताना एकीकडे चित्रपट आणि मालिकांसाठी ऑडिशन देत असताना मला “माझिया प्रियाला” ही मालिका मिळाली. पहिली मालिका मिळणं हा आयुष्याला कलाटणी देणारा क्षण होता, कारण तेव्हा सासू सुनांच्या मालिका येत असताना त्यात एखादी रोमॅंटिक मालिका येणं आणि लोकांना ही प्रेम कहाणी आवडणं त्यात लोकांचा त्याला उत्तम प्रतिसाद मिळणं. मग माझा खऱ्या अर्थाने इथून प्रवास सुरु झाला. माझिया प्रियाला नंतर जवळपास ६ वर्ष मी दुसरी मालिका केली नाही. मग या मधल्या काळात इव्हेंट्स, चित्रपट यांच्यासाठी मी निवेदक म्हणून काम केलं. ६ वर्षांनी “माझ्या नवऱ्याची बायको” या मालिकेसारखी संधी मला मिळाली आता सव्वा तीन वर्षे ही मालिका करतो आहे. लोकांना सुद्धा ही मालिका आवडत आहे आणि लोकप्रिय ठरते आहे. 

“कलाकार आहे नशीबवान” 

    एक अभिनेता म्हणून नेहमीच वेगवेगळ्या भूमिका साकारता येतात, एक वेगळं आयुष्य जगून बघता येतं. आपल्याला रोजच्या आयुष्यात एकाच रोल मध्ये जगावं लागतं तर कलाकारांचं असं नसतं. कलाकार हा फार नशीबवान असतो कारण त्याला विविध भूमिका जगता येतात आणि साकारता येतात. माझ्या पहिल्या मालिकेत मी अगदी एक आदर्श नवरा, मुलगा, प्रियकर होतो अशी एक रामासारखी भूमिका बजावत असताना आताच्या मालिकेत एकदम विरुद्ध भूमिका साकारतो आहे. नकारात्मक भूमिका साकारायला मिळते आहे. माझ्यासाठी प्रत्येक रोल किंवा भूमिका साकारणं हे आव्हानात्मक आहे. मला असं नेहमी वाटतं की एक अभिनेता म्हणून मी प्रत्येक भूमिकेत दिसलो पाहिजे, नव्या भूमिका साकारल्या पाहिजे.

“मालिकेनंतर रंगभूमी कडे वळेन” / “लवकरचं नाटकात काम करेन”

रंगभूमीवर काम करण्यासाठी जो वेळ द्यावा लागतो तो डेलीसोप मुळे देता येत नाही म्हणून काही काळ नाटकापासून मी लांब आहे. मध्यंतरी मालिका चालू असताना मी एक व्यावसायिक नाटक केलं ज्याचे २५ प्रयोग सुद्धा झाले. आता मालिका संपल्या नंतर मी एखादं नाटक करेन. 

 “बायको माझी डिझायनर” 

फॅशन आयकॉन असं नाही सांगता येणार. जर कोणी काही वेगळं आणि चांगलं ट्राय केलं असेल आणि त्यात काही वेगळं प्रयोग असेल तर मला ते ट्राय करून बघायला आवडतं. अगदी रणबीर पासून आयुषमान किंवा मराठीत असे अनेक कलाकार आहेत जे उत्तम स्टाईल ट्राय करतात. फॅशन बद्दल एक उत्तम नजर असली पाहिजे, फॅशन सेन्स असला पाहिजे. माझ्या फॅशन च्या  बाबतीत माझी बायको सुखदा ही मला नेहमी मदत करते तिच्याकडे एक बेस्ट डिजाईनर वृत्ती आहे. आमच्या या निमित्ताने काही आवडी निवडी जुळतात, मला काही तरी ट्राय करून बघायचं असतं मग ती त्यासाठी सल्ले देते. तीच कधीतरी माझ्यासाठी काहीतरी डिजाईन करते. सतत काहीतरी नवीन आणि वेगळं करण्याचा माझा प्रयत्न असतो. 

• 

“निवेदक ते अभिनेता” 

निवेदक आणि सूत्रसंचालक हे काम आज सुद्धा चालू आहे. सध्या मी अभिनय आणि निवेदक म्हणून काम करतो आहे. मी माझं करियर निवेदनापासून सुरू केलंय. वयाच्या १६ वर्षी एका लोकल वृत्त वाहिनी साठी वृत्त निवेदक म्हणून मी काम केलं त्यानंतर रेडिओ मध्ये मी पाच ते सहा वर्षे मी काम केलं. अभिनेता होण्याआधी मी विविध माध्यमातून निवेदन करत होतो. आता टेलिव्हिजन वर आल्यावर अभिनेता आणि निवेदक हे कॉम्बिनेशन तयार होतं तर तेव्हा सारेगमप चे दोन सिजन केले. झी च्या अनेक कार्यक्रमांसाठी निवेदन केलं. देशात परदेशात अनेक निवेदनाची काम केली. तर माझ्यात असलेल्या दोन्ही कलांमुळे मी अभिनय आणि निवेदक अशी दुहेरी भूमिका बजावतो आहे. 

• 

“भविष्यात सुखदा सोबत काम करायचं” 

सुखदा आणि मला नक्कीच सोबत काम करायला आवडेल. आम्ही अजून सोबत काम नाही केलंय पण भविष्यात नक्कीच सोबत काम करू. या पूर्वी आम्ही दोघांनी सोबत थोडंफार काम केलंय. काही जाहिराती, एक नाटक आणि स्टार प्रहाव वर आम्ही एक एपिसोडिक काम केलंय. ती सुद्धा तिच्या हिंदी आणि मराठी नाटकात व्यस्त आहे. मला फार हेवा वाटतो ती पृथ्वी थिएटर सारख्या संस्थेसाठी एवढं उत्तम काम करते तर नक्कीच मला तिच्यासोबत काहीतरी वेगळं काम करायला आवडेल. 

“क्षेत्र ग्लॅमरस असलं तरी मी ग्लॅमरस नाही” 

माझं क्षेत्र ग्लॅमरस आहे पण मी ग्लॅमरस नाही आहे असं मला नेहमी वाटतं. अभिनयाला एक वलय आहे ग्लॅमर आहे पण या व्यतिरिक्त मी एक माणूस म्हणून जगतो. आपल्याकडे अभिनयाला एक एवढं मोठं वलंय प्राप्त झालंय की लोकं त्याला वेगळ्या दृष्टीकोनातून बघतात. इथे लोकांकडून मिळणारं प्रेम खूप आहे. मी स्वतःला फार भाग्यवान समजतो की मला एवढं प्रेम आणि कामामुळे प्रसिद्धी मिळते. पण यांची दुसरी बाजू अशी की तुम्हाला पब्लिक फिगर म्हणून फार गोष्टी जपून कराव्या लागतात. राजकारण्या नंतर अभिनेत्यांवर सुद्धा बारकाईने नजर ठेवली जाते. खऱ्या आयुष्यात मला फार साधं जगायला आवडतं. कारण प्रसिद्धी ही एका बुडबुडया सारखी आहे. आज आहे तर उद्या नाही. त्यामुळे तुम्ही त्याच्यात किती वाहवत जायचं हे आपल्यावर आहे. मला माझी माणसं जपून ठेवायला आवडतात, आजूबाजूला सतत कोणीतरी हवं असतं, साध्या साध्या गोष्टी मध्ये आनंद मी शोधत असतो. त्यामूळे क्षेत्राला जरी वलंय असलं तरी मी खऱ्या आयुष्यात मी ग्लॅमरस नाही. 

• 

स्लॅमबुक ….

आवडता चित्रपट : जिंदगी ना मिलेगी दोबारा
आवडती जागा : फिरण्यासाठी चांगली सोबत असेल तर कुठेही फिरायला आवडतं.
आवडता अभिनेता : रणवीर सिंग, अमिर खान, शाहरुख खान. 
आवडती अभिनेत्री : जुलिया रॉबर्ट्स. 
आवडती डिश : आजकाल घरगुती जेवणं आवडायला लागलंय. (अगदी साधा वरण भात, नॉनव्हेज) 
आवडत सोशल मीडिया : इन्स्टाग्राम 
आवडते गायक , गायिका : अवधूत गुप्ते, महेश काळे, अजय-अतुल, श्रेया घोषाल, बेला शेंडे. 
आवडत नाटक : प्रशांत दामलेंची सगळी नाटकं
आवडत पुस्तक :  पुलं च कुठलंही पुस्तक 
आवडता लेखक : पुलं देशपांडे 
आवडती वेबसिरीज : सेक्रेड गेम्स, फ्रेंड्स 

मुलाखत : नेहा कदम (प्लॅनेट मराठी) 

http://www.planetmarathi.org

www.planetmarathimagazine.com

अभिनेता व्हायचं असं ठरवलं नसतानाही तो योगायोगाने या क्षेत्रात आला आणि ‘दुर्वा’ मालिकेतून पदार्पण करत तो प्रेक्षकांचा लाडका ‘केशव’ बनला.

 ‘अंजली’ आणि ‘सारे तुझ्याचसाठी’ यांसारख्या मालिकांमध्येही त्याने उत्तम काम केलं. लवकरच वेबच्या माध्यमातून एका नव्या रुपात तो प्रेक्षकांच्या भेटीला येणारं आहे. ‘प्लॅनेट मराठी’च्या ‘प्लॅनेट मराठी मॅगझीन’मधील ‘स्टार ऑफ द विक’च्या माध्यमातून जाणून घेऊयात अभिनेता “हर्षद अतकरी“ बद्दल…. 

संपूर्ण नाव : हर्षद वसंत अतकरी  

जन्म तारीख आणि ठिकाण : १७ ऑक्टोबर, मुंबई   

शिक्षण : बीएमएस, 

एमबीए (पोस्ट ग्रॅज्युएट इन बिझनेस मॅनेजमेंट)

• 

हा तर केवळ योगायोग…

प्रभादेवी, परळ यांसारख्या भागात माझं बालपणं अगदी आनंदात गेलं. अभिनयची आवडं मला लहानपणी नव्हतीचं. अपघाताने किंवा अगदी योगायोगाने मी अभिनय क्षेत्रात आलो असं म्हणणं चुकीचं ठरणारं नाही. शाळा-कॉलेजमध्ये असताना नाटकं करणं, डान्स करणं अश्या उपक्रमात मी आवर्जून सहभागी होत असे. पण भविष्यात या क्षेत्राची करिअर म्हणून निवड करेन असा विचार त्यावेळी केलाही नव्हता. त्यामुळे मी खूप उशिरा, म्हणजेच माझं पदवीपर्यंतच शिक्षण (वय वर्ष एकवीस-बावीस) झाल्यानंतर अभिनयाकडे वळण्याचा विचार केला. मग त्यानंतर एकांकिका करण्यासाठी ग्रुप शोधणं, त्यांच्या सोबत काम करणं, पथनाट्यात करणं असं करत मी अभिनयाला सुरुवात केली. पण साधारणपणे, मी पाच वर्षांचा असताना त्यानंतर दोन-तीन वेळा मला बालकलाकार म्हणून काम करण्याच्या संधी आल्या होत्या. पण अभ्यास-शाळा आणि इतर अनेक अडचणींमुळे त्यावेळी शक्य झालं नाही. शिवाय, लहान असल्यामुळे त्यावेळी, ‘तुला शुटींगसाठी कोण घेऊन जाणारं?’ हा मोठ्ठा प्रश्न घरच्यांना असायचा. त्यामुळे लहानपणी ती संधी हुकली होती. पण पुढे जाऊन ते स्वप्न सत्यात उतरलं, याचा आनंद आहे.

आवड जपणं महत्त्वाचं…

• 

अभिनय क्षेत्र हे कामाच्या बाबतीत शाश्वत नसतं हे जरी खरं असलं तरी, काम मिळेल अथवा न मिळेल यापेक्षा मी करतं असलेल्या कामातून मला आनंद मिळणं अत्यंत महत्त्वाचं आहे असं मला वाटतं. एकांकिका आणि पथनाट्यापासून या प्रवासाला सुरुवात झाली. विविध स्पर्धांमध्ये अभिनयासाठी बक्षीस मिळू लागली आणि यातून प्रोत्साहित होत संपूर्ण वेळ या क्षेत्राकडे वळण्याचा निर्धार पक्का केला. पदवीपर्यंतचं शिक्षण झाल्यानंतर एमबीए करायचं हे माझं ठरलं होतं. सुरुवातीला अनेकांनी मला मॉडलिंग करण्याबाबत सुचवलं होतं. पण नाटकाची आवडं आणि त्यापोटी जड झालेल्या नाटकं आणि अभिनयाकडे झुकतं माप पाहता मी अभिनेता बनलो. 

नकारांशिवाय पर्याय नाही…

अभिनय क्षेत्रात यायचं तर नकार पचवण्याची क्षमता असणं अत्यंत आवश्यक आहे आणि यातून काम करण्याची नवी ऊर्जाही मिळते या मताचा मी आहे. माझ्या स्ट्रगलच्या काळात मी अनेक नकार पचवले. सुरुवातीला एकांकिका, शॉर्टफिल्म्समध्ये काम करण्यास सुरुवात केली आणि जवळपास चार वर्ष जणू नकारघंटा सोबत होती. त्यानंतर ‘दुर्वा’ मालिकेसाठी ऑडिशन दिलं. सुरुवातीला तेही काम मिळेल की नाही याबद्दल शंका होती. पण अखेर अनेक ऑडिशन आणि लुक टेस्ट नंतर यामालिकेतील ‘केशव’ हि व्यक्तिरेखा साकारण्याची संधी मला मिळाली. त्यामुळे ‘नकार नसते, तर माझ्यातल्या जिद्दीला पाठींबा मिळाला नसता’. इंडस्ट्रीत येण्याआधी माझ्यासाठी काम मिळवणं खूप कठीण होतं. काम मिळतं ते नशिबाने आपल्या मेहनतीने या विचारांचा मी आहे. त्यामुळे मिळालेल्या कामाला मेहनतीची जोडं देतं कामातील सातत्य जपता येणं महत्त्वाचं आहे. त्यामुळे सुदैवाने मी ‘दुर्वा’, ‘अंजली’ आणि त्यानंतर ‘सारे तुझ्याचसाठी’ या तिन्ही मालिका लागोपाठ मिळाल्या आणि मी काम केलं. 

नवीन शिकण्याची वेळ…

गेली सात वर्ष सलग मी मालिकांमध्ये काम केलं आहे. त्यानंतरचे काही महिने मी स्वतःला वेळ द्यायचं ठरवलं आणि त्या दृष्टीने प्रयत्न सुरु केले आहेत. कामाच्या गडबडीत अनेक गोष्टी राहून जातात अनेक नव्या गोष्टी शिकायच्या असतात. अशा विविध कारणांमुळे मी हा छोटा ब्रेक घेतला आहे. या ब्रेकमध्ये मी उर्दू भाषा शिकण्यावर अधिक भर दिला आहे. शिवाय, विविध सिनेमे, सिरीज पाहतोय. नवनवीन गोष्टी वाचतोय. यातून अनेक गोष्टी शिकतोय. लवकरच मी डिजिटलच्या माध्यमातून प्रेक्षकांच्या भेटीला येणारं आहे. मालिका करताना नाटक कुठेतरी बाजूला राहिलंय आणि आता मला नाटक करायचंय. शिवाय, नुकताच ‘जोकर’ सिनेमा पाहिलाय, तर त्या पद्धतीचं काही वेगळं काम करण्याची संधी मिळाली तर नक्की करेन. 

मालिकेमुळे नाटकं हुकलं…

• 

• 

मालिका सुरु असेल तर तारखांमुळे कलाकाराला दुसरं काम करणं जवळजवळ कठीण होतं. माझ्या बाबतीतही हे घडलं आहे. शिवाय, मालिका करत असाल तर, ‘अरे, याला चित्रपट किंवा नाटकं करायला वेळचं नसेल’ असं गृहीत धरलं जात. त्यामुळे कुठेतरी कलाकारांचं नुकसान होतं. तारखा आणि इतर काम यांचा मेळ साधला जाऊ शकतो. इच्छा असेल तर सगळं सुरळीत मार्गीही लागू शकतं. पण ती संधी मिळणं गरजेचं असतं. मी तीन मालिका केल्या पण दरम्यानच्या काळात अनेक ऑफर्स मला नाकाराव्या लागल्या. ‘सारे तुझ्याचसाठी’च्या शुटींग वेळी एक चांगलं नाटकं माझ्या हातून गेलं. ‘अंजली’च्या वेळी तर ‘हॅम्लेट’मधील एका भूमिकेसाठी मला विचारण्यात आलं होत. पण ती मालिकेची सुरुवात असल्यामुळे नाटकाला पुरेसा वेळ देता येणारं नव्हता. त्यामुळे किती ठरवलं तरी मालिकेमुळे कलाकाराचं नुकसान होतचं. 

वायफळ चर्चा नकोच…

अर्ध्याहून अधिक गोष्टी आपल्याला माहित नसतात, पण त्यावर अधिकाधिक आपण बोलतो. त्या गोष्टीवर विश्वास ठेवतो आणि मग सातत्याने त्या गोष्टी अधिक वाढवून त्याबद्दल चर्चा केली जाते. त्यामुळे कोणत्याही गोष्टीमागील सातत्य पडताळल्या शिवाय त्याबद्दल बोलणं चुकीचं आहे असं मला वाटतं. परंतु असे प्रकार इंडस्ट्रीत खूप प्रमाणात घडतात आणि ते मला खटकतात. त्यामुळे अशा गोष्टींमध्ये अडकून राहण्यापेक्षा कामावर जास्तीत-जास्त लक्ष केंद्रींत व्हावं असं मला वाटतं. त्यातून अधिकाधिक उत्तम काम आपण सादर करू शकतो.

लहानपणापासून ‘सिक्रेट क्रश’…

पहिल्या पासूनच अभिनेत्री माधुरी दीक्षित माझं सिक्रेट क्रश आहे. मला ती प्रचंड आवडते आणि म्हणूनच माझ्या लहान बहिणीचं नावही मी माधुरी हे ठेवलं आहे. लहानपणी मला तिचं नावं काय ठेवावं हे विचारलं होत आणि अर्थात मी ‘माधुरी’ असंचं नावं सुचवलं. त्यावेळी मी पाच वर्षांचा होतो. आता अनेकदा मला ती यावरून ओरडते. पण माधुरीवरचं माझं प्रेम निस्सीम आहे.   

सोपा फिटनेस मंत्र

जास्तीत जास्त घरचं अन्न खाण्याकडे माझा अधिक भर असतो. कामच्या व्यापामुळे जिमिंग जमतंच असं नाही. त्यामुळे योग्य डाएटकडे माझं अधिक लक्ष असतं. त्यामुळे, ‘घरचं जेवढं अधिक खाऊ, तेवढे आपण अधिक फिट राहू.’ असा माझा सोपा फिटनेस मंत्र आहे. 

० हर्षदचं टोपणनाव 

-हर्षद (वेगळ टोपणनाव नाही)

० सिक्रेट आणि फर्स्ट क्रश 

-माधुरी दीक्षित 

० स्वतःमधील न आवडणारी एक गोष्ट 

-रागावरील नियंत्रण (चुकीचं होत असेल तरचं)

० स्वतःमधील आवडणारी एक गोष्ट

-शिस्त 

० हर्षदचा विक पॉइंट 

-गोड पदार्थ 

० हर्षद ची स्ट्रेन्थ

-जिद्द 

० हर्षदचा ‘लाइफचा फंडा’

-जे मिळतंय त्यावर मनोमन प्रेम करत कामात १०० टक्के देणं.

० आवडता मित्र

-माझे अनेक मित्र आहेत (शाळेपासून आमचा एक ग्रुप आहे) 

० हर्षदने साकारलेली आवडती भूमिका

-केशव (मालिका ‘दुर्वा’)

० हर्षदचं आवडतं पुस्तक

-डॉ. नेमाडेचं ‘कोसला’ 

० आयुष्यातला अविस्मरणीय क्षण 

-जेव्हा माझं दुर्वा साठी सिलेक्शन झालं. कारणं खूप वर्षांच्या नाकारांती मला माझी पहिली मालिका मिळाली होती.       

• 

मुलाखत : अजय जयश्री उभारे (प्लॅनेट मराठी)

www.planetmarathi.org

www.planetmarathimagazine.com

“काटा रुते कुणाला ते साथ दे तू मला ” अश्या बहुपैलू मालिकांमध्ये आपल्या कामाची किमया दाखवणारा अभिनेता!
हिंदी, बंगाली अश्या बहुभाषिक नाटकांतून रंगभूमी गाजवणारा, मराठी इंडस्ट्रीत अगदी रोक ठोक मत मांडून नेहमी व्यक्त होत राहणारा अभिनेता पियुष रानडे.. 
आजच्या प्लॅनेट मराठी च्या स्टार ऑफ द वीक मध्ये पियूष सोबत काही खास गप्पा आम्ही घेऊन आलो आहोत….

संपूर्ण नाव : पियुष विभास रानडे.
वाढदिवस : २८ मार्च १९८३
जन्मठिकाण : नागपूर
शिक्षण : बडोदा 
(बी. कॉम,  बॅचलर इन परफॉर्मिंग आर्टस्)

“ती साडेतीन वर्ष मोलाची” 

अभिनेता म्हणून प्रसिद्धीस येण्याच्या आधीचा प्रवास माझ्यासाठी फार खास आणि अविस्मरणीय आहे. ३ वर्ष बडोद्यात नाटक केलं जेंव्हा मुंबईत यायचंय असं ठरवलं त्या आधी मी “सीए” (Chartered Accountant) करणार होतो पण सीए व्हायचं हे ठरवण्याच्या आधी मी एक खेळाडू होतो. मी राष्ट्रीय स्तरावर व्हाॅलीबाॅल खेळायचो. तेंव्हा असं ठरवलं कि खेळात आपण काही तरी करिअर घडवू या. पण या सगळ्यात माझं कोरिया मध्ये खेळाण्यासाठी माझी निवड झाली पण माझी १२ विच्या बोर्डाची परीक्षा होती. तेंव्हा आलेली संधी मी थांबवली पण कुठेतरी करियर आणि शिक्षण पूर्ण करायचं होत हे डोक्यात असल्यामुळे हि संधी हातातून गेली आणि नंतर अशी संधी आलीच नाही. १२ वि नंतर मी कॉमर्स कडे वळलो. अनेकांनी सांगितलं कि मॉडेलिंग चालू कर पण कुठेतरी एक गोष्ट मनात आली कि आपण पटकन एखाद्या गोष्टीत रमणारे नाही आहोत. एका ठिकाणी मला राहायला कधीच नाही आवडत. आयुष्यात नेहमी साहसी गोष्टी करण्याची हौस होती. नव्या अनुभवाची जोड आपल्या आयुष्यात हवी असल्यास कधीच एका ठिकाणी जास्त वेळ अडकून पडायला नको असं मला वाटत. मग मी खूप भटकत राहिलो. भटकत असताना मग मी ठरवलं चला मॉडेलिंग करू या. या गोष्टीचा फायदा असा झाला कि घरून पैसे घेणं बंद केलं. रॅम्प मॉडेलिंग, ऍड फिल्म्स मधून येणाऱ्या पैशातून मी माझे व्यवहार करू लागलो. मग या गोष्टी फार गांभीर्याने करू लागलो. तेंव्हा Grasson Mister India होत त्यासाठी मी फॉर्म भरला पण मग मला असं वाटलं कि माझी तयारी झाली नव्हती, तर मग ते काही मी केलं नाही. तेंव्हा माझ्या बाबांनी जे आता [हेडऑफ डिपार्टमेंट वाद्य विभाग MS विद्यापीठ बडोदा मध्ये ] तर ते व्हॉयलीन वादक आहेत. माझ्या घरात संगीताचं वातावरण आहे. माझे आजोबा गॉलियर घराण्याचे व्हॉयलीन वादक होते. आजोबा सोबत बाबा सुद्धा त्या घराण्यात व्हॉयलीन वाजवायचे. माझ्या घरात कुठेतरी या कला रुजत होत्या त्यामुळे त्या आपसूक माझ्यात आल्या. मी ज्या कॉलेज मधून नाटक शिकलो त्या कॉलेजचे माझे आजोबा एक्स डीन होते. माझं बीकॉम झाल्यानंतर आपण जॉब करायचा हे ठरलं होत तर बाबांनी सहज मला एकदा कॉलेजला बोलवलं तिथे एक नाटकाची तालीम चालू होती तर तिथं काय सुरु आहे हेच माझ्या लक्षात येत नव्हतं. कोणी तरी रंगमंचावर उभं आहे तर काही समजत नव्हतं. मी बाहेर आलो तर त्या नाटकाचा दिग्दर्शक त्या कॉलेज चा विद्यार्थी होता. वडील कॉलेज मध्ये असल्या कारणाने एक वट होती. घरी गेल्यावर बाबांनी विचारलं कि काय ठरवलं? तर माझ्या बाबांची आणि मला ज्या महेश सरांनी मला अभिनयाचे धडे दिले त्यांची हि शक्कल होती मला नाटक आणि रंगभूमीवर काम करण्यासाठी तयार करण्याची. माझे स्वतःचे प्लॅन्स फार सेट होते पण आईने विचारलं कि तुला खरंच असं बोरिंग आयुष्य जगायचं का? तू एवढा कल्पक आहेस तर तुला वाटतं तू नोकरी करणार आहेस? पण माझे आई बाबा आणि घरच्यांनी फार पाठींबा दिला. आई ने फार प्रयोगशीलतेने जगण्याचा एक विचार माझ्या पुढे मांडला. मग विचार करायला लागलो मग म्हंटल करून बघू या. मग बाबांना संगितलं कि आपण फॉर्म भरायला जाऊयात. सुरुवात झाली मग ३ वर्ष इथे रुळलो कि माझा असंख्य वेळ कॉलेज, नाटक यातच जाऊ लागला. सेटवर झाडू मारण्यापासून ते अगदी सेट लावणं, लाईट्स, मेकअप, वेशभूषा, नाटकात काम केलं. दिग्दर्शन केलं हे सगळं मी रंगभूमी मुळे शिकलो आणि तरीही मला माहित नव्हतं कि आपण यातच करिअर घडवणार आहोत.  छान वातावरणात रमलो आणि शिकत गेलो. माझे निकाल यातून चांगले यायला लागले. लोकांना काम आवडू लागलं मग चांगली नाटक करण्याची संधी मिळत गेली. हिंदी, इंग्रजी, बंगाली अश्या बहुभाषात काम केलं . मग दुसऱ्या वर्षात आल्यावर आपण इथेच करियर घडवून इथे काम  करायचं हे पक्क झालं. माझ्या बॅचलर च्या ३ ऱ्या वर्षी मला अभिनयात गोल्ड मेडल मिळालं. लता मंगेशकर यांच्या कडून पदवी प्रदान सोहळ्याच्या वेळी मला त्याच्या हातून सन्मानित करण्यात आलं. १ वर्ष बडोद्यात राहिलो नाटकातून काम करत होत त्यानंतर मुंबई गाठली आणि खरंतर इथून खऱ्या प्रवासाची सुरुवात झाली. मुंबईत आल्यावर मला काहीच काम नव्हतं. राहायचं कुठे, काय करायचं हा शोध सुरु असताना कांदिवलीच्या मिलिटरी कॉलनी मध्ये राहायला लागलो. छोट्या जागेत ६ जण राहायचो त्यात घरचं भाड. एका क्षणाला आपण किती पैसे आई बाबांकडून घेणार म्हणून काम शोधायला लागलो. मुंबई सारख्या शहरात पारखण्याची खरी सुरुवात झाली. अनेक सवयी इथे येऊन बदलल्या. मी अनेकदा घरची किल्ली विसरलो कि कांदिवली किंवा बोरिवली स्टेशन वर झोपायचो.  तेंव्हा सकाळी बाहेर पडून एवढं ट्रेन मधून अंधेरीत जाई पर्यंत भयानक भिजलेला असायचो. अश्या कपड्यात ऑडिशन ला कसं जाणार म्हणून इन्फिनिटी मॉल असो किंवा एखाद कॉफी शॉप जिथे एसी असेल तिथे जाऊन कपडे सुकवून मग ऑडिशन ला जायचो. घरी आल्यावर जेवण म्हणून पार्ले जी च बिस्कीट आणि चहा हे जेवण, थोडं बजेट वाढलं तर वडापाव आणि आमची पार्टी म्हणजे खिचडी. हा सगळा प्रवास किमान साडेतीन वर्ष चालला पण याच अनुभवातून या प्रवासातून शिकत गेलो. मुंबई हे एकमेव शहर आहे कि ज्यात जान आहे. या साडेतीन वर्षात एका क्षणाला पैसे कुठून कमवायचे  म्हणून रघुलीला मॉल मध्ये मी जॉब केला. हा जॉब होता इंटरव्हल मध्ये पॉपकॉर्न विकण्याचा हे काम सुद्धा केलं. जी लोकं माझ्या सोबत या प्रवासात होती त्या सगळ्यांचे मी फार आभार मानतो. आम्ही ६ जण अजून सुद्धा संपर्कात आहोत. माझी फार कमी हक्काची लोकं आहेत.

“अधुरी एक कहाणी” या मालिकेत एक छोटासा रोल केला होता. महेश तागडे यांनी दिग्दर्शन केलेली हि मालिका. तेंव्हा वैभव चिंचाळकर आणि कार्तिक केंढे हे दोघे त्यांचे असिस्टंट होते. त्यांच्या प्रोडक्शन ला माझं काम आवडलं आणि त्यांनी मग मला “काटा रुते कुणाला” या मालिकेसाठी विचारलं आणि मला यात मुख्य भूमिका मिळाली. या बाबतीत घरी काही सांगितलं नव्हतं. जेंव्हा पहिल्या महिन्याचा चेक हाती आला तेव्हा मी घरी गेलो आणि आई बाबांना खुश खबर दिली. त्या दोघांना याचा फार आनंद झाला मग असा प्रवास सुरु झाला. नंतर कार्तिक केंढें सोबत “लज्जा” मालिका केली. आपण स्वतः किती खमके झालो आहोत याची जाणीव मला त्या साडेतीन वर्षात झाली.

“मराठीत कन्टेन्ट ची श्रीमंती पण व्यावसायिकतेच काय??” 
मराठी मध्ये कला आहे, कन्टेन्ट आहे, आणि इथली माणसं खरी आहेत मग ते अगदी कलाकारांपासून ते दिग्दर्शक यांच्या पर्यंत प्रत्येक जण खरा आहे. उत्तम काम करणारी लोकं इथे आहेत. हिंदीत तेवढ्या तोडीस तोड काम करणारी लोक नाही आहेत. मराठी मध्ये व्यावसायिकता नाही आहे जी हिंदीत आहे. मराठी मधली लोक हा व्यावसाईक पणा जपत नाहीत मग तो कॉऑर्डिनेशन च्या बाबतीत असो किंवा लोकांना कामाच्या वेळा कळवण्याच्या बाबतीत. आपल्याकडे कलाकरांना सर्रास पणे गृहीत धरलं जातं जे नको व्हायला. आपली इंडस्ट्री ग्रेड १ ची मानली जाते आपल्याकडे एवढा उत्तम कन्टेन्ट, कथा आहे तर हा कामातील व्यावसायिक पणा जपला पाहिजे. चोख काम करून व्यावसायिकता जपली पाहिजे. अनेकदा आपल्याकडे कामाच्या बाबतीत एकमेकांना विचारलं नाही जात. कोण कोणत्या प्रोजेक्ट्स साठी कोणत्याही तऱ्हेनं काम करतात. आपण कन्टेन्ट च्या बाबतीत श्रीमंत आहोत तर व्यावसायिकता सुद्धा तेवढीच हवी. 

“संगीता सोबत अतूट नातं” / “घरात संगीतमय वारसा” 
माझी आत्ये बहीण, आत्या या दोघी गातात. माझे बाबा सितार वादक आहेत. आजोबा स्वतः व्हॉयलीन वादक होते ते आता हयात नाहीत. मी गाण्याच्या रियाजाला माझ्या आजोबांच्या समोर बसायचो, गुरु शिष्य परंपरा असं होत. आजोबा गायचे नाहीत पण त्यांना गाण्याची पारख होती ते मला नेहमी प्रेरित करायचे. मी त्यांच्याकडून शिकलो. शाळेत असताना मी घरी येऊन रियाज करायचो. मी फक्त गात नाही तर मी तबला, हार्मोनियम, पियानो, सिंथेसायजर देखील वाजवतो. घरात हा गाण्याचा आणि वाद्य कलांचा संगम असल्यामुळे मला गायला आवडतं. संगीत हि एक अशी भावना आहे जी माणसाला जवळ आणू शकते आणि जोडून ठेवते. प्रत्येक माणसात कुठेतरी संगीत असायला हवंच.

“फिटनेसच् व्यसन” 
रोज सकाळी तुम्ही उठता तेव्हा आरश्या समोर उभं राहून ते आरश्यासमोरील व्यती बघून आपल्याला फ्रेश वाटायला हवं. फिट राहायलाच हवं. स्वतःवर प्रेम करणं फार महत्वाचं आहे असं मला वाटत. जेंव्हा आपण फिट राहतो तेव्हा आपण फार सुंदर दिसतो. इंडस्ट्रीत एक व्यक्ती आहे जी आज सुद्धा तेवढीच फिट आणि हॅण्डसम दिसते ते म्हणजे अनिल कपूर. ते अजून सुद्धा तितकेच तरुण आहेत त्यांचं स्वतःवर प्रेम आहे. स्वतःची काळजी घेणं मग ती शारीरिक असो मानसिक असो, या बाबतीत फिट राहणं गरजेचं आहे. आपण कोणाही सोबत नातं जोडलं तरी जगात सगळ्यात छान नातं आपलं आपल्या सोबतच असतं. मला फिटनेसच महत्व आहे कारण मी फक्त या इंडस्ट्रीत आहे म्हणून नाही तर मी एक खेळाडू आहे तर म्हणून हि एक फिट राहण्याची सवय आहे. मला धावायला आवडतं. मी सध्या जिम ला जातो. कार्डिओला मी मैदानात जातो तिथे वर्क आऊट करतो. जेंव्हा वजनाचा व्यायाम असतो तेव्हा मी कामावरून येऊन रात्री जिम ला जातो. मी फिटनेस च्या बाबतीत कधीच हलगर्जीपणा करत नाही आणि करू ही शकत नाही. फिटनेस साठी लोक कंटाळा करतात. आपण स्वतःपुरता अर्धा तास तरी काढायला हवा.  दिवसभरात आपण अनेक वेळ फोन वर असतो तर यातून वेळ काढून आपण फिट राहण्यासाठी पाऊल उचललं पाहिजे. मराठीत अगदीच कमी सहकलाकार फिटनेस बाबतीत वेळ काढतात . स्वतःच्या शरीराची काळजी घेऊन स्वतःच्या बुद्धीची देखील काळजी घटली जाते. वर्क आऊट केलं कि मनाला मिळणार समाधान काही वेगळंच असतं जर मी काही नाही केलं तर मला बैचैन व्हायला होतं. चांगल्या गोष्टी खाणं आणि नियमित वर्क आऊट करणं या बाबतीत मी शिस्तबद्ध आहे.

“खटकणारी गोष्ट हीच, व्यावसायिकता जपा” 

 इंडस्ट्रीत खटकणारी गोष्ट हीच कि आपल्याकडे कोणताही प्रोजेक्ट्स करताना पहिलं वाक्य हेच असत कि बजेट नाही आहे. बजेट च्या बाबतीत मला आजवर अपेक्षित केलेलं काहीही मिळालं नाही. कुठे ना कुठे तडजोड हि करावी लागते. आपल्याकडे बजेट नसल्यामुळे सुरुवात इथून केली जाते. जर बजेट नसेल तर शो का करावा? आणि एवढचं असेल तर बजेट वाढवून काम करावं तर हा बदल आपल्या मराठी इंडस्ट्रीत झाला पाहिजे. सुरुवात बजेट नाही आहे इथपासून करू नये तर हे कुठेतरी बदल करून घडलं पाहिजे. उद्या मी निर्माता झालो तर बजेट च्या बाबतीत मी समोरच्याला कल्पना देऊन कामाबद्दल सांगून विषय बोलून गोष्टी पुढे घेऊन जाईन. कलाकाराच्या कामाच्या वेळा या फिक्स असायला हव्यात हे झालं तर कुठेतरी बाकी कलाकार त्यांच्या वेळेत येऊन काम करतील हि एक वेळेची शिस्त आपल्याकडे रुळली पाहिजे. कामात व्यावसायिकता यायला हवी. गृहीत धरलं नाही गेलं पाहिजे.

“मल्टिकरिअर घडवलं असतं” 
अभिनेता नसतो तर मल्टिकरिअर घडवलं असतं. मी पटकन एखाद्या ठिकाणी सेटल होणाऱ्या मधला नव्हतो. मी C.A झालो असतो, खेळाडू झालो असतो. मध्यंतरी मीएनडीए ची तयारी ही करत होतो. आर्मीत जाऊ या या साठी फार तयारी करत होतो पण या बाबतीत आई थोडी हळवी झाली म्हणून तेव्हा मी त्या परिस्थितीत नाही गेलो. मी एमबीए ची परीक्षा दिली. ४ पैकी ३ पेपरात मी पास झालो. मला मध्ये सामाजिक कार्यकर्ता व्हायची हवा डोक्यात होती. मला तेव्हा लोकांनी कॉलेज मधल्या राजकारणात खेचण्याचा प्रयत्न केला पण मी जर तिकडे गेलो असतो तर मला नाटकासाठी किंवा बाकी मुलांसाठी काही करता आलं नसतं. मग मी अभिनेता झालो पण मी अभिनया सोबत क्रिएटिव्ह क्षेत्रात काम केलंय. नुकतंच मी २ कथा लिहिल्या आहेत ते २ प्रोजेक्ट्स लवकरच प्रेक्षकांच्या समोर येतील.

• 

• 

• 

“सोर्टेड आयुष्य आणि बरचं काही” 

खऱ्या आयुष्यात मी फार सरळ मार्गी वागणारा, खूप स्पष्ट बोलणारा आहे. मी खऱ्या आयुष्यात फार फ्लो मध्ये असतो म्हणजे मला राग येतो, माझी चिडचिड होते, मी शांत असतो, मला रडू येतं, मला हसू येतं. अश्या अनेक भावनांसोबत मी जगत असतो. मला कुठलीच भावना थांबवायला आवडत नाही. जेंव्हा आपण खुश असतो तेव्हा लोकं सांगतात तेव्हा लोक सांगतात कि हसत रहा, पण जेंव्हा राग येतो तेव्हा लोकं का सांगतात शांत रहा?? तर हि सुद्धा एक भावना आहे नं! प्रत्येक भावना मुक्त छंदात जगता आली पाहिजे. माणसाने राग कधीच थांबवू नये कारण हि एक साधी भावना आहे जिथे आपण आपलं मन मोकळं करून टाकतो जे मनात आहे ते बोलून टाकतो. एकदा आपला राग बाहेर पडला कि आपण मनातून निर्मळ होतो. प्रत्येक माणसाने त्याचा भावना थांबवू नयेत असं मला वाटतं . कामाच्या बाबतीत मी फार प्रामाणिक आहे. मला वेळेच्या आधी कामावर जायला आवडतं. मग लोक कधीतरी याचा वेगळ्या दृष्टीकोनातून विचार करतात आपल्याला त्यांच्या नजरेतून पारखत असतात. मी माझं काम चोख पार पाडतो. आपल्या आयुष्यात आपली अशी एक जागा असते तिथे प्रत्येकाने जगावं आणि इतरांना जगू द्यावं. माझा फार साधा सोप्पा फंडा आहे, दुसऱ्याच्या आयुष्यात काय चाललंय हे बघण्यापेक्षा स्वतःच्या आयुष्यात काय चाललंय हे सुधारणं फार महत्वाचं आहे. मी खूप जास्त लोकांना मदत करतो मला ते आवडतं. लोकांचा त्रास बघणं नाही आवडत. मला एकत्र राहणं फार आवडत. कधी कधी एकटं राहणं हे फार त्रासदायी असत हे मी अनुभवलंय त्यामुळे मी आता फार मानसिकरीत्या मजबूत झालो आहे. मी आयुष्यात फार सोर्टेड आहे. मला माझं कौतुक आहे कि मी फार मजबूत झालो आहे याचा अभिमान आहे . सेटवर सुद्धा मी टीम मध्ये असतो. सेटवर काही भांडणं झाली तरी मला ते आवडत नाही. मी तसा शांत आहे. सगळ्यांसोबत बोलायला थोडा वेळ जातो.

“भावनांची गोष्ट” 
भावना [इमोशन्स] हाच माझा प्लस आणि वीक पॉईंट आहे. मी कोणाच्याही बाबतीत पटकन हळवा होतो मग ती मैत्री असो किंवा कोणत्याही व्यक्तीला मदत करणं असू देत मी हळवा होतो. हि माझ्यासाठी चांगली गोष्ट आहे. माझ्यात माणुसकी आहे. चेहऱ्यावर मुखवटा घालून आत एक भाव आणि बाहेर एक भाव असं वागणं मला नाही जमत. जे आहे ते तोंडावर आहे. भावना हा माझा वीक पॉईंट आहे कारण तुमच्या स्वभावाचा कोणीतरी गैरफायदा घेत. मग मला थोडं हुशारीने वागावं लागतं. मी हि हुशारी कामाच्या बाबतीत दाखवतो. मी पटकन लोकांवर विश्वास ठेवतो. या जगातला प्रत्येक माणूस हा चांगला असतो पण परिस्तिथी त्याला वाईट बनवते.

• 

• 

“कलाकारांचं होणार वर्गीकरण चुकीचं आहे, कलाकार हा कलाकारचं असतो”
मला असं वाटत नाही कि मालिकांमधल्या कलाकारांना चित्रपटासाठी विचारलं जात नाही उलट हल्ली मालिकेतील कलाकार हे जास्त प्रसिद्ध असतात. मालिकेचे कलाकार, चित्रपटाचे कलाकार किंवा नाटकाचे कलाकार हे वर्गीकरण मुळात चुकीचं आहे. कलाकार हा नेहमीच कलाकार असतो. तो मालिकेत काम करतो, चित्रपटात किंवा नाटकात काम करतो हे जे वर्गीकरण कुठून आलंय हे मला माहित नाही. मी चित्रपटात, नाटकात, मालिकेत तिन्ही माध्यमात काम करताना काम करणारा कलाकार महत्वाचा असतो. जर तुम्ही चांगलं काम केलं तर तुम्ही नक्कीच पुढे जाणार आहात. मला हे वर्गीकरण पटत नाही. कलाकार हा कलाकार असतो तो कुठेही काम करू शकतो.

“आणि अश्या वेळेस माणसांची खरी पारख होते” 
काम असताना आपण जगाचे हिरो असतो. मग जो माणूस आपल्याला ओळखतो अश्या वेळी त्या व्यक्तीला उत्तर देणं हे आपलं कर्तव्य असतं. आणि जो माणूस आपल्याला ओळखत नाही तर अश्या लोकांना उत्तर देण्याचा काही प्रश्नच उरत नाही. जेंव्हा आपल्याकडे काम असतं तेंव्हा सतत आपल्या बाजूला लोकांची होणारी गर्दी असते. आपल्याकडे एक ग्लॅमर असतं. नेहमीच आपण सगळीकडे प्रकाश झोतात असतो. मग आपण कसे हि असो तेंव्हा आपल्या बाजूला लोकांची चंगळ असतेच. जेंव्हा एखाद्या व्यक्ती कडे काम असतं तेव्हा सगळेच त्याच्या सोबत असतात. ती व्यक्ती सगळ्यांचं आकर्षण असते मग हे होतंच. यात महत्वाची गोष्ट अशी आहे कि जेव्हा आपल्याकडे काम नसत तेंव्हा खरी पारख होते. लोकं आपलं निरीक्षण करतात. काम नसतं तेंव्हा साहजिकपणे लोकांचा आपल्याकडे बघण्याचा दृष्टीकोन हा पटकन बदलतो. अश्या वेळी आपल्याला समजून घेऊन आपल्याला प्रेरीत करून आधार देणारी माणसं फार कमी असतात. जेंव्हा काम असतं तेव्हा कौतुक होतं पण काम नसताना लोकांच्या नजरा बदलतात. काम नसताना कोण तुम्हाला आधार देऊन जे आहे त्या कामाची पोचपावती देतं हि गोष्ट फार मोठी आहे. आपल्याला प्रेरित करणारी लोकं फार कमी आहेत.

“१८ वर्षांची जिवाभावाची मैत्री ”  
जवळच्या व्यक्ती इंडस्ट्रीत मधल्या माझे २ मित्र. माझे १८ वर्षाचे सोबती अमित कान्हेरे आणि प्रतिक. हे दोघे सुद्धा माझ्यासाठी फार जवळचे आहेत. दोघे हिंदी इंडस्ट्रीत काम करतात. आम्ही कॉलेज पासून मित्र आहोत. आम्हाला तेंव्हा वाटलं नव्हतं कि आमची मैत्री कुठवर टिकेल, पण आम्ही योगायोगाने आज पर्यंत सोबत आहोत. त्या दोघांनी मी जसा आहे तसं मला स्वीकारलं. कधीच मला judge नाही केलंय. ते मला प्रत्येक क्षणी शिकवत असतात माझ्याकडून काही वाईट गोष्ट घडली मी कुठेही चुकलो तर मला माझी चूक योग्य वेळी दाखवून देतात. चांगल्या गोष्टीचं कौतुक करून वाईट गोष्टी केल्या तर त्या देखील समजावून सांगतात. जगण्यासाठी कोणाच्या परवानगीची गरज नाही आहे जसं आहे तसं आयुष्य जगत रहा हे मला माझ्या बाबांनी सांगितलंय. स्वतःच्या मर्जीने जगण्यासाठी ते मला पाठींबा देतात. माझ्या प्रत्येक क्षणी माझ्या सोबत राहणारे माझे हे जीवाभावाचे मित्र आहेत.  अभिनेत्री श्रेया बुगडे हि माझ्या बहीणी सारखा आहे तर अभिनेत्री समिधा गुरु ही जवळची मैत्रीण आहे.

रॅपिड फायर हे कि ते

आवडती अभिनेत्री : श्रेया बुगडे, प्रिया मराठे, समिधा गुरू, तेजस्विनी पंडित : श्रेया बुगडे
आवडता अभिनेता :हर्षद अटकरी, भूषण प्रधान, स्वप्नील जोशी : हर्षद अटकरी
मालिका, नाटक की चित्रपट : नाटक
गाणं कि खाणं? : खाऊन गाणं
सर्वात जास्त कोणत्या सोशल मीडिया चा वापर करतोस? इंस्टाग्राम की फेसबूक? : इंस्टाग्राम

हो की नाही…

१ ) सेलिब्रिटी असल्याचा फायदा कधी घेतलाय का?   
नाही! मी सेलेब्रिटी असल्याचा फायदा कधीच नाही घेतला. मी सेलिब्रिटी नसतो तरी मला सगळं मिळालं असतं.
२ ) कधी कोणत्या सहकलाकारासोबत prank केलाय का?   
  मी प्रत्येक वेळी अनेक सहकलाकारासोबत प्रॅन्क करतो आणि असं करायला आवडत कारण यामुळे सेटवर एक खेळीमेळीचं वातावरण असायला हवं. त्यामुळे असं काहीतरी करून थोडं मजेशीर वागता येतं.
३ )  कधी कोणाचा टूथ ब्रश वापरलाय का?    
हो मी आईचा टूथब्रश वापरला होता. मी विसरून जातो गोष्टी कुठे असतात त्यामुळे हे झालंय. 
४ ) क्रश कोणत्या को स्टार वर? 
 माझं सगळ्या को स्टार वर प्रेम आहे. प्रत्येक सहकलाकार हा क्रश आहे त्यामुळे आमच्या कामाची केमेस्ट्री खुलून दिसते. 
५ ) कधी ड्रिंक करून कोणाला फोन केलाय का? 
खरंतर नाही केला कोणाला फोन. कारण ड्रिंक केल्यानंतर होश मध्ये नसतो आणि मग फोन हरवून जातो. मला सगळ्या गोष्टी व्यवस्थित ठेवायला नाही आवडतं. 
६ ) एखाद्याला फेक फोन केलायं का? 
फेक फोन म्हणून प्रॅन्क केला होता. ते कस्टमर केयर च्या नंबर सारखा प्रॅन्क कॉल २ ते ३ दिवस चालला आणि नंतर हे फोन प्रकरण घरापर्यंत आलं.
७ ) सोशल मीडिया वर ट्रोल झाला आहेस का? 
हो सोशल मीडिया वर ट्रोल झालो आहे. ट्रोल होणं चांगली गोष्ट आहे मला अश्या मजेशीर अफवा आवडतात. मी याकडे सकारात्मक नजरेने बघतो.
८ ) सेटवर कोणाची खिल्ली उडवली आहे का?
सेटवर बऱ्याचदा मी खिल्ली उडवली आहे. अंजलीच्या सेटवर सुरुची, रेशम, हर्षद तर नव्या मालिकेच्या सेटवर प्रिया मराठे. पण मी नेहमीच मर्यादेत राहून खिल्ली उडवली आहे.

प्लॅनेट मराठी मॅगझीन तर्फे बहुगुणी अभिनेता “पियुष रानडे” ला भावी आयुष्यासाठी खूप साऱ्या शुभेच्छा..

मराठी टेलिव्हिजन विश्वातील चॉकलेट बॉय म्हणून ओळखला जाणारा दिलखुलास अभिनेता. 
आपल्या अभिनयाच्या जोरावर प्रेक्षकांच्या मनात घर करून राहिलेला “जय ” असो किंवा बापमाणुस मधील “सूर्या” अश्या बहुपैलू या आठवड्याचा स्टार ऑफ द वीक

“सुयश टिळक” सोबत प्लॅनेट मराठी मॅगझीन च्या निमित्ताने मारलेल्या काही खास गप्पा..!! 

“आठवणी कॅमेऱ्यात टिपायला आवडतात” 
फोटोग्राफी ची आवड खूप लहानपणा पासून आहे. त्याला कारणीभूत माझी आजी आहे. ती उत्तम फोटोग्राफर होती. हि आवड कधी आणि केंव्हा लागली हे कळलंच नाही. सुरूवातीला फार बेसिक कॅमेरा मध्ये फोटो काढायचो. मग ते पुढे अनेक स्पर्धांसाठी पाठवायला लागलो तेव्हा त्यासाठी बक्षीसं मिळायची. मग कुठेतरी पटकन लक्षात आलं कि आपल्याला हे जमतंय मग मी आवड जोपासण्यासाठी फोटोग्राफीचं शिक्षण घ्यायचं असं ठरवलं “शॅडोज फोटोग्राफी” इथून फोटोग्राफीचा अभ्यास केला. माझ्यासाठी फोटोग्राफी फार खास आहे जेव्हा मी स्वतः एकटा असतो. तेंव्हा मला काही गोष्टी ते क्षण जपून ठेवायला आवडतात. आणि कॅमेरात कैद करायला आवडतात. ती एक आठवण म्हणून आपल्या सोबत आयुष्यभर राहते. आठवणी या आपल्या आयुष्यात फार महत्वाच्या असतात. असंख्य गोष्टी नकळत आपल्या कॅमेरा मध्ये टिपल्या जातात. एखादा फोटो काढून तो क्षण आपल्याला जगता येतो आणि यातून मला आनंद मिळतो.

“स्विमिंगची आवड”
माझ्या अनेक गोष्टी लहानपणी पासून सुरु झाल्या आहेत. त्यातलं एक स्विमिंग. आई वडिलांमुळे याची आवड लागली. एक धम्माल म्हणून स्विमिंग करतो आता कुठेही पाणी दिसलं कि उडी मारून पोहल्या शिवाय शांत बसत नाही.

“सोशली जोडलो गेलो” 
सोशल मीडिया वर व्यक्त होतो. माझ्या मते ते एक फार चांगलं माध्यम आहे. ते फार उत्तम रित्या तसेच सेन्सिबल पणे याचा वापर केला पाहिजे. सोशल मीडिया वरून अनेक चांगल्या गोष्टी करता येतात. काही अनोखा संदेश लोकांना देता येणार असेल किंवा काही गोष्टी लोकांपर्यंत पोहचवता येणार असतील तर ते सुद्धा आपण करायला हवं. या व्हर्चुअल जगात फक्त लाईक्स आणि कंमेट्स यातचं न रमता आपल्याला अनेक अनोख्या आणि कलात्मक पद्धतीने सोशल माध्यमाचा वापर करता येतो.

“बेस्ट कॉम्प्लिमेंट”
अनेक कॉम्प्लिमेंट्स येतात. मी सोशल मिडियाच्या माध्यमातून अनेक सामाजिक संस्थाशी जोडलो गेलो. ज्यांच्या सोबतीने मला काही वेगळं काम करता येतंय. जे खूप विविध तऱ्हेने आज काम करत आहेत. अश्या अनेक एनजीओ शी जोडलो गेलो. जी काही अनोखी लोकं इथून जोडली गेली हीच माझ्यासाठी बेस्ट कॉम्प्लिमेंट आहे. 

“इंडस्टीत एकत्र येऊन कामं करायला हवी” 
इंडस्ट्रीत न आवडणारी गोष्ट हीच कि खूप गुप्तता पाळली जाते. प्रत्येक नव्या प्रोजेक्ट्स बाबतीत फार गुप्तता पाळली जाते. तर खरंच याची गरज आहे का? असं मला वाटत . हि सर्वात न आवडणारी गोष्ट आहे. इंडस्ट्रीत बदल घडायला हवा हे सांगायला मी फार नवखा आहे. एक गोष्ट नक्कीच होऊ शकते ती कि सगळ्यांनी एकत्र येऊन काम केलं तर ते जास्त मस्त काम होऊ शकतं. ग्रुप मध्ये होणारी कामं किंवा या सगळ्यात प्रत्येक ठिकाणी कामातली चढाओढ वाढते. जर एक फॅमिली म्हणून एकत्र येऊन प्रत्येक नव्या गोष्टीचा विचार केला तर ते काम त्याहून उत्तम रित्या पार पाडलं जाऊ शकतं. कल्पनांची देवाणघेवाण आणि बाकी गोष्टींवर चर्चा घडून जास्त चांगल्या प्रकारे एक “हेल्दी कॉम्पिटिशन” होऊ शकते. खूप उत्तम काम लोकांपर्यंत पोहचू शकत नाही मग यामुळे लोकांना काही अनोख्या कलाकृती पाहायला मिळत नाहीत.

“सहकार्याने पर्यावरणात बदल घडवू” 
पर्यावरण आणि प्राणीप्रेम हे सगळ्यांना असतं पण त्या बद्दल काय कोणी काय करतंय का हे खूप महत्वाचं आहे. सहकार्य हा एकच मार्ग आहे, जिथून आपण काही तरी पर्यावरणाच्या आजच्या स्तिथीला तोंड देऊ शकतो. माणूस सुद्धा या सगळयाचा एक  भाग आहे. हल्ली बदलणारं पर्यावरण आणि वातावरणात होणारे बदल याबद्दल लोकांनी जाणून घ्यायला हवंय. आतापण काही फार निरोगी वातावरणात जगत नाही आहोत. आणि जगात हा मुद्दा फार ऐरणीवर आहे याचा विचार प्रत्येक माणसाने केला पाहिजे. आपल्याकडे होणारा प्लास्टिकचा वापर किती आहे आणि आपण किती त्याचा वापर करतोय हे जाणून घेणं गरजेचं आहे. अगदी छोट्या छोट्या गोष्टीचा सारासार विचार करायला हवा. नव्या गोष्टीची निर्मिती होत असताना जुन्या गोष्टीची विल्हेवाट लावणं देखील तेवढं गरजेचं आहे. आपल्याला जगण्यासाठी लागणारं निरोगी वातारण निर्माण होत नाही. पुढच्या काही वर्षात हे चित्र फार भयानक होईल. सगळ्यांनी या गोष्टी चा विचार करून त्यावर तोडगा काढायला हवा.

“इंडस्ट्रीत सगळ्यांसोबत काम करायला आवडेल” 
आता कुठे माझी सुरुवात आहे. अजून खूप काम करायचंय. पण “तुंबाड” पहिल्या नंतर मला राही बर्वे सोबत काम करायचंय. त्यांच्यासारखा जर दिग्दर्शक असेल तर काम करायला नक्कीच आवडेल.

“खऱ्या आयुष्यातला सुयश”
खऱ्या आयुष्यात सुयश फार निसर्गात रमणारा आहे. मला फार माणसं जवळ लागत नाहीत. मी एकटा जास्त असतो. मला शांतपणा आणि एकांतात राहायला जास्त आवडतं. निसर्गात रमायला आणि खूप पुस्तकं वाचायला आवडतात. काही वेळा मला पटकन राग येतो आणि मी त्यावर लगेच बोलून जातो, व्यक्त होतो. मला रिग्रेट ठेवायला आवडत नाही जे मनात आहे ते बोलून मोकळा होणारा मी आहे. मग यामुळे समोरच्याला वाईट वाटलं तरी काही वाटतं नाही कारण ते माझं फार स्पष्ट मत असतं. मी खूप स्पष्ट आणि पारदर्शक आहे. गोष्टी लपवायला मला आवडत नाहीत. मी फार शांत आणि आनंदी असतो. 

“नवी मालिका : एक घर मंतरलेल” 
मुळातं या मालिकेला भयपट म्हणता येणार नाही हि एक रहस्यमय कथा आहे. आणि हा सगळा एक थरार आहे. थ्रिलर रहस्य यातून प्रेक्षकांना अनुभवयाला मिळणार आहे. अश्या पद्धतीचा विषय मला या निमित्ताने करायला मिळतोय याचा जास्त आनंद आहे. मी आजवर अनेक प्रेमकथा, फॅमिलीच्या निगडित मालिका केल्या याला प्रेक्षकांनी फार प्रेम दिलंय काही वेगळ्या भुमिका करून पाहिल्या. या मालिकेतील “क्षितिज निंबाळकर” ची भूमिका माझ्या फार जवळची आहे. खूप हटके गोष्टी जमावणारा मुलगा आहे. गूढ स्वभावाच्या माणसाची भूमिका मी पार पाडतोय.त्याला गोष्टीच्या कथा आणि त्यामागची कहाणी जाणून घ्यायला आवडते. तो फार सरळ माणूस आहे. माझ्या फार जवळ जाणारी हि नवी भूमिका आहे. त्यामुळे मला ते करायला खूप मज्जा येतेय.

“ट्रोलर्स ना इंटरटेन करू नये” 
प्रत्येकाची अशी एक वेगळी पद्धत असते. आपल्या फॅन्सना समजून घेण्याची, त्यांना रिस्पॉन्स देण्याची. मी लोकांना यावर अजिबात इंटरटेन करत नाही. माझं आयुष्य फार खाजगी आहे मी माझ्या वैयक्तिक आयुष्यात कोणा सोबत आहे, काय करतोय, कुठे जातोय, कोण जवळचं आहे याच्याशी लोकांचं काही देणंघेणं नसावं. मी जे पडद्यावर करतो ते तुमच्या मनोरंजनासाठी तर त्यावर तुम्ही नक्कीचं आम्हाला कामाच्या बाबतीत कामाची पोचपावती द्या. पण हल्ली  सोशल मीडिया मुळे असं झालंय कि आपण कोणाच्या हि वैयक्तिक आयुष्यावर बोलू शकतो असा एक लोकांचा गैरसमज झाला आहे. हा फार वाईट आणि त्रासदायक आहे. लोकांना व्यक्त होण्याची काही सीमा राहिलेली नाहीये. लोकं बोलताना कुठलाही विचार न करता, हव्या त्या भाषेत हवं ते बोलतात. प्रेमाबद्दल आदर आहे पण लोकं कोणाच्याही खाजगी जीवनाबद्दल हव्या त्या तऱ्हेने व्यक्त होतात. इथे काही तरी मर्यादा हव्यात. वाटेल ते सल्ले देतात. हवे ते अंदाज लावतात. याबद्दल मी फार पटकन बोलतो. मी लोकांच्या अश्या कंमेटस् डिलीट करून टाकतो. अश्या लोकांना आपण पुन्हा काही रिप्लाय दिला तर ते प्रकरण अजून कुठेतरी वाढतं. जशी आमची काही जवाबदारी आहे तशी लोकांची आमच्या बद्दल बोलताना त्यांनी भान ठेवण्याची गरज वाटते. माणूस म्हणून तुम्ही कोणाला दुखवत नाही आहात ना हा विचार व्यक्त होताना, ट्रोल करताना करायला हवा. मी सगळयांना विनंती करेन कि व्यक्त होताना एकदा समोरच्या माणसाचा विचार नक्कीच करा. आमच्या जीवनातील वैयक्तिक भावनांशी जेव्हा तुम्ही खेळता तेव्हा आम्ही विरोध का करू नये! 

“अभिनेता नसतो तर पडद्यामागची दुनिया अनुभवली असती” 
अभिनेता नसतो तर मी नक्कीच फोटोग्राफर म्हणून या इंडस्ट्रीत आलो असतो. पडद्यामागे काम करायला मला आवडलं असतं. कॅमेराच्या मागे दिग्दर्शक म्हणून काम करण्याची इच्छा आहे.  अभिनेता नसतो तर नक्कीच हा प्रवास सुरु झाला असता. लोकांच्या प्रेमामुळे मी अभिनेता आहे. म्हणून जोवर अभिनेता आहे तोवर इथे काम करेन पण त्या नंतर मला पडद्यामागे राहून काम करायला जास्त आवडेल. 

“वीक पॉईंट आणि प्लस पॉईंट ” 
वीक पॉईंट हा आहे कि मी फार पटकन लोकांवर विश्वास ठेवतो आणि प्लस पॉईंट हा कि मी कोणाबद्दल कधीच मनात अढी ठेवून रहात नाही.

“भविष्यात बोल्ड विषयावर विचार करून काम करेन” 
विषय कितपत चांगला आणि मजबूत आहे यावरून ठरवेन पण विनाकारण बोल्ड सीन करण्याची गरज नसेल तर नक्कीच त्याचा विचार करून निर्णय घेईन. हल्ली अनेक वेब सिरीज येतात त्यामध्ये फार बोल्डनेस हाताळला जातो. काही वेळा याची गरज नसताना हा एक ट्रेंड म्हणून करायचा तर हे व्यर्थ आहे. हे करताना मी १० वेळा विचार करेन. लोकांना आवडतंय म्हणून फक्त त्या मध्ये बोल्ड सीन करावेत कि, त्या विषयाची गरज आहे म्हणून ते करायचं या गोष्टीचा विचार करून मी ते काम करेन.

रॅपिड फायर! “हे” कि “ते”-

१ } मालिका, नाटक कि चित्रपट : नाटक

२ }  फोटोग्राफी, अभिनय कि स्विमिंग : अभिनय

३ } मुंबई कि पुणे : मुंबई

४ } पुढचं पाऊल, दुर्वा कि बाप माणूस? :बाप माणूस

५ } आवडती अभिनेत्री हर्षदा खानविलकर, सई ताम्हनकर, तेजस्विनी पंडित, ऋता दुर्गुळे, सुरुची अडारकर : सई ताम्हनकर

६ } आवडता अभिनेता : सुबोध भावे, अंकुश चौधरी, आस्ताद काळे, सिद्धार्थ चांदेकर, सिद्धार्थ जाधव : अंकुश चौधरी

• 

• 

• 

प्लॅनेट मराठी मॅगझीन तर्फे “सुयश टिळक” या बहुगुणी अभिनेत्याला खूप साऱ्या शुभेच्छा.